Wyszukaj produkt
Bendamustine Sandoz
Bendamustine hydrochloride
inf. [prosz. do przyg. konc. do przyg. roztw.]
2,5 mg/ml
1 fiol. (25 mg)
Iniekcje
Rx
100%
X
Bendamustine Sandoz
inf. [prosz. do przyg. konc. do przyg. roztw.]
2,5 mg/ml
1 fiol. (100 mg)
Iniekcje
Rx
100%
X
Leczenie pierwszego rzutu przewlekłej białaczki limfocytowej (stadium choroby B lub C wg klasyfikacji Bineta) u chorych, u których nie jest zalecane stosowanie schematów chemioterapii zawierających fludarabinę. Chłoniaki nieziarnicze o powolnym przebiegu: w monoterapii u chorych z progresją w trakcie lub przed upływem 6 m-cy od zakończenia leczenia rytuksymabem lub schematami zawierającymi rytuksymab. Szpiczak mnogi (stadium II z progresja lub stadium III wg klasyfikacji Durie-Salmona): leczenie pierwszego rzutu w skojarzeniu z prednizonem, u chorych powyżej 65 rż., nie kwalifikujących się do zabiegu autologicznego przeszczepiania komórek macierzystych szpiku, u których obecność istotnej klinicznie neuropatii w czasie rozpoznania uniemożliwia leczenie schematami zawierającymi talidomid lub bortezomib.
Podawanie w postaci wlewu dożylnego przez 30-60 min. Podawanie infuzji musi odbywać się pod nadzorem lekarza przeszkolonego i doświadczonego w stosowaniu leków cytostatycznych. Upośledzenie czynności szpiku wiąże się ze zwiększeniem toksyczności hematologicznej chemioterapii. Nie należy rozpoczynać leczenia, jeśli liczba leukocytów i/lub płytek krwi spadnie odpowiednio do wartości <3000/µl lub <75 000/µl. Monoterapia przewlekłej białaczki limfocytowej. Chlorowodorek bendamustyny w dawce 100 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia; co 4 tyg. Monoterapia chłoniaka nieziarniczego o powolnym przebiegu opornego na rytuksymab. Chlorowodorek bendamustyny w dawce 120 mg/m2 powierzchni ciała w dniach 1. i 2. cyklu leczenia; co 3 tyg. Szpiczak mnogi. Chlorowodorek bendamustyny w dawce 120-150 mg/m2 pc. w dniach 1. i 2. cyklu leczenia, prednizon w dawce 60 mg/m2 powierzchni ciała dożylnie lub doustnie w dniach 1. i 4. cyklu leczenia; co 4 tyg. Leczenie należy zakończyć lub odroczyć, jeśli liczba leukocytów i/lub płytek krwi spadnie odpowiednio do wartości <3000/µl lub <75 000/µl. Leczenie może być kontynuowane, jeśli liczba leukocytów wzrośnie do wartości >4000/µl, a liczba płytek krwi do wartości >100 000/µl. Najmniejsza wartość leukocytów i płytek krwi osiągana jest po 14-20 dniach, a ich regeneracja następuje po 3-5 tyg. Zaleca się ścisłe monitorowanie morfologii krwi w trakcie przerw w leczeniu. W przypadku wystąpienia toksyczności niehematologicznej, dawka leku powinna być zmniejszona w oparciu o najwyższy stopień toksyczności w skali CTC osiągnięty w poprzedzającym cyklu leczenia. W przypadku wystąpienia 3. stopnia toksyczności według skali CTC, zaleca się zmniejszenie dawki o 50%. W przypadku wystąpienia 4. stopnia toksyczności według skali CTC, zaleca się przerwanie leczenia. Jeśli konieczna jest modyfikacja dawki leku, należy podać obliczoną indywidualnie, zredukowaną dawkę 1, lub 2, dnia odpowiedniego cyklu leczenia. Dane farmakokinetyczne nie wskazują na konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodną niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy <1,2 mg/dl). Zaleca się zmniejszenie dawki o 30% u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy 1,2 do 3,0 mg/dl). Brak danych dotyczących pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy >3,0 mg/dl). Niewydolność nerek: dane farmakokinetyczne nie wskazują na konieczności dostosowywania dawki u pacjentów, u których CrCl jest większy niż 10 ml/min. Doświadczenie dotyczące stosowania leku u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek jest ograniczone. Brak doświadczenia dotyczącego stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży. Nie ma danych wskazujących na konieczność dostosowywania dawki leku u pacjentów w podeszłym wieku.
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Okres karmienia piersią. Ciężka niewydolność wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy >3,0 mg/dl). Żółtaczka. Ciężkie upośledzenie czynności szpiku i znaczne zmiany morfologii krwi (zmniejszenie liczby leukocytów i/lub płytek krwi odpowiednio do wartości <3000/µl lub <75 000µl). Duże zabiegi chirurgiczne w okresie krótszym niż 30 dni od rozpoczęcia leczenia. Zakażenia, w szczególności przebiegające z leukopenią. Szczepienie przeciw żółtej febrze.
U pacjentów leczonych chlorowodorkiem bendamustyny może wystąpić mielosupresja. W przypadku wystąpienia mielosupresji wywołanej leczeniem należy przynajmniej raz w tygodniu monitorować liczbę leukocytów, płytek krwi stężenie hemoglobiny i liczbę neutrofilów. Zalecana liczba leukocytów i/lub płytek krwi przed rozpoczęciem kolejnego cyklu leczenia wynosi odpowiednio >4000/µ lub >10 0000/µl. Odnotowano wystąpienie zakażeń, w tym zapalenia płuc i posocznicy. W rzadkich przypadkach zakażenie prowadziło do hospitalizacji, wstrząsu septycznego i śmierci. Pacjenci z neutropenią i/lub imfopenią, poddani leczeniu chlorowodorkiem bendamustyny, są bardziej podatni na zakażenia. Pacjentom z mielosupresją, poddanym leczeniu chlorowodorkiem bendamustyny, należy doradzić skontaktowanie się z lekarzem w przypadku wystąpienia objawów zakażenia, w tym gorączki lub objawów ze strony układu oddechowego. Odnotowano wystąpienie odczynów skórnych, takich jak wysypka, toksyczne reakcje skórne i osutka pęcherzowa. Niektóre odczyny wystąpiły po podaniu chlorowodorku bendamustyny w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi, zatem ich dokładny związek przyczynowo-skutkowy nie jest pewny. Jeśli odczyny skórne wystąpią, mogą postępować i nasilać się w przypadku dalszego leczenia. W przypadku nasilenia się odczynów skórnych, leczenie produktem leczniczym należy przerwać. W przypadku podejrzenia, że wystąpienie ciężkich odczynów skórnych ma związek z chlorowodorkiem bendamustyny, leczenie należy przerwać. Pacjenci z zaburzeniami serca: w przypadku leczenia chlorowodorkiem bendamustyny należy dokładnie monitorować stężenie potasu we krwi i stosować suplementację potasu, gdy jego stężenie zmniejszy się poniżej 3,5 mEq/l. Należy wykonać badanie EKG. Można podawać leki przeciwwymiotne, jako objawowe leczenie nudności i wymiotów. W badaniach klinicznych odnotowano wystąpienie zespołu rozpadu guza związanego z leczeniem chlorowodorkiem bendamustyny. Jego początek pojawia się w ciągu 48 h od podania pierwszej dawki chlorowodorku bendamustyny i bez odpowiedniego postępowania może prowadzić do ostrej niewydolności nerek i śmierci. Środki zapobiegawcze obejmują zapewnienie odpowiedniego stanu nawodnienia, dokładny monitoring parametrów biochemicznych krwi, a w szczególności stężenia potasu i kwasu moczowego. Można rozważyć zastosowanie allopurynolu w trakcie pierwszych 1-2 tyg. leczenia produktem leczniczym, nie jest to jednak uznane za rutynowe postępowanie. Zgłoszono jednak kilka przypadków wystąpienia zespołu Stevens-Johnsona i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka po jednoczesnym podaniu bendamustyny i allopurynolu. W badaniach klinicznych często występowały reakcje związane z infuzją chlorowodorku bendamustyny. Objawy są zazwyczaj łagodne i obejmują gorączkę, dreszcze, świąd i wysypkę. W rzadkich przypadkach wystąpiły ciężkie reakcje anafilaktyczne i rzekomoanafilaktyczne. Po pierwszym cyklu leczenia należy zapytać pacjentów o objawy wskazujące na wystąpienie reakcji związanych z wlewem. U pacjentów, u których wystąpiły reakcje związane z wlewem, w trakcie kolejnych cykli leczenia należy rozważyć zastosowanie środków zapobiegających wystąpieniu ciężkich reakcji, takich jak podanie leków przeciwhistaminowych, przeciwgorączkowych i glikokortykosteroidów. Pacjentom, u których wystąpił trzeci lub wyższy stopień reakcji nadwrażliwości, zazwyczaj nie podawano ponownie leku. Chlorowodorek bendamustyny wykazuje działanie teratogenne i mutagenne. Kobiety nie powinny zachodzić w ciążę w trakcie leczenia. Mężczyźni nie powinni podejmować prób spłodzenia dziecka w trakcie leczenia oraz w ciągu 6 m-cy po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia chlorowodorkiem bendamustyny powinni zasięgnąć porady na temat przechowywania nasienia ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej niepłodności. Podanie pozanaczyniowe powinno być natychmiast przerwane. Należy wycofać igłę po krótkiej aspiracji. Następnie należy schłodzić okolice objęte wynaczynieniem. Ramię należy unieść. Nie ma wyraźnych korzyści wynikających z dodatkowego leczenia, na przykład z zastosowaniem glikokortykosteroidów. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże w trakcie leczenia chlorowodorkiem bendamustyny zgłaszano wystąpienie ataksji, obwodowej neuropatii i senności. Należy pouczyć pacjentów, że w przypadku wystąpienia tych objawów należy unikać czynności potencjalnie niebezpiecznych, takich jak prowadzenie pojazdów i obsługa maszyn.
Nie przeprowadzono badań in vivo dotyczących interakcji. Podczas podawania produktu leczniczego z lekami o działaniu mielosupresyjnym może dojść do nasilenia działania produktu leczniczego i/lub jednocześnie stosowanych leków na szpik kostny. Każdy rodzaj leczenia pogarszający ogólny stan zdrowia lub zaburzający czynność szpiku kostnego pacjenta może nasilić toksyczność produktu leczniczego. Skojarzenie produktu leczniczego z cyklosporyną lub takrolimusem może prowadzić do nasilenia immunosupresji z ryzykiem wystąpienia zespołu limfoproliferacyjnego. Leki cytostatyczne mogą powodować zmniejszenie zdolności wytwarzania przeciwciał po podaniu szczepionek zawierających żywe wirusy oraz zwiększenie ryzyka zakażeń mogących prowadzić do śmierci. Ryzyko jest większe u pacjentów, u których choroba podstawowa powoduje immunosupresję. Bendamustyna metabolizowana jest z udziałem izoenzymu 1A2 cytochromu P450 (CYP). Z tego powodu istnieje możliwość wystąpienia interakcji z inhibitorami CYP1A2, takimi jak fluwoksamina, cyprofloksacyna, acyklowir, cymetydyna.
Kobiety w okresie rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji przed i w trakcie leczenia produktem leczniczym. Mężczyźni nie powinni podejmować prób spłodzenia dziecka w trakcie leczenia produktem leczniczym oraz w ciągu 6 m-cy po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia chlorowodorkiem bendamustyny zaleca się zasięgnięcie porady na temat przechowywania nasienia ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności wywołanej produktem leczniczym. Brak jest wystarczających danych na temat stosowania chlorowodorku bendamustyny u kobiet w ciąży. W badaniach nieklinicznych chlorowodorek bendamustyny powodował śmierć zarodka i płodu, wykazywał działanie teratogenne i genotoksyczne. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany w trakcie ciąży bez wyraźnej konieczności. Należy poinformować matkę o istnieniu ryzyka dla płodu. Jeżeli leczenie produktem leczniczym jest bezwzględnie konieczne w trakcie ciąży lub gdy pacjentka zaszła w ciążę w trakcie leczenia, należy poinformować ją o ryzyku dla nienarodzonego dziecka i poddać dokładnemu monitorowaniu. Należy rozważyć konsultację genetyczną. Nie wiadomo, czy bendamustyna przenika do mleka, dlatego produkt leczniczy jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią. Należy przerwać karmienie piersią w trakcie leczenia produktem leczniczym.
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenia - nieopisane w żadnej kategorii; (rzadko) posocznica; (bardzo rzadko) pierwotne atypowe zapalenie płuc. Nowotwory łagodne, złośliwe: (często) zespół rozpadu guza. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) leukopenia - nieopisane w żadnej kategorii, trombocytopenia; (często) krwotok, niedokrwistość, neutropenia; (bardzo rzadko) hemoliza. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) nadwrażliwość - nieopisane w żadnej kategorii; (rzadko) reakcje anafilaktyczne, reakcje rzekomoanafilaktyczne; (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bezsenność; (rzadko) senność, bezgłos; (bardzo rzadko) zaburzenia smaku, parestezje, obwodowa neuropatia czuciowa, zespół antycholinergiczny, zaburzenia neurologiczne, ataksja, zapalenie mózgu. Zaburzenia serca: (często) zaburzenia czynności serca, takie jak kołatanie, dławica piersiowa, zaburzenia rytmu; (niezbyt często) wysięk do osierdzia; (bardzo rzadko) tachykardia, zawał mięśnia sercowego, niewydolność serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze; (rzadko) ostra niewydolność krążenia; (bardzo rzadko) zapalenie żył. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) zaburzenie czynności płuc; (bardzo rzadko) zwłóknienie płuc. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, wymioty; (często) biegunka, zaparcie, zapalenie jamy ustnej; (bardzo rzadko) krwotoczne zapalenie przełyku, krwawienie z przewodu pokarmowego. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) łysienie, zaburzenia skórne - nieopisane w żadnej kategorii; (rzadko) rumień, zapalenie skóry, świąd, wysypka plamisto - grudkowa, nadmierna potliwość. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) zanik miesiączki; (bardzo rzadko) niepłodność. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zapalenie błon śluzowych, osłabienie, gorączka; (często) ból, dreszcze, odwodnienie, brak łaknienia; (bardzo rzadko) niewydolność wielonarządowa. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zwiększenie stężenia kreatyniny, zwiększenie stężenia mocznika; (często) zwiększenie aktywności AspAT, AlAT, fosfatazy zasadowej, zwiększenie stężenia bilirubiny, hipokaliemia. Zgłoszono niewielką liczbę przypadków wystąpienia zespołu Stevens-Johnsona i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka u pacjentów otrzymujących bendamustynę w skojarzeniu z allopurynolem lub z allopurynolem i rytuksymabem. Stosunek CD4/CD8 może ulec zmniejszeniu. Obserwowano zmniejszenie liczby limfocytów. Ryzyko zakażenia (np. wirusem półpaśca) u pacjentów z immunosupresją może ulec zwiększeniu. Zgłoszono pojedyncze przypadki wystąpienia martwicy po przypadkowym podaniu pozanaczyniowym oraz toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka, zespołu rozpadu guza i anafilaksji. Istnieją zgłoszenia na temat wystąpienia guzów wtórnych, w tym zespołu mielodysplastycznego, zaburzeń mieloproliferacyjnych, ostrej białaczki szpikowej i raka oskrzeli. Nie ustalono ich związku z leczeniem produktem leczniczym.
Podczas podawania produktu leczniczego w 30-min. wlewie dożylnym co 3 tyg., maks. tolerowana dawka wynosiła 280 mg/m2. Zaburzenia serca stopnia 2. W klasyfikacji CTC z odpowiadającymi im zmianami niedokrwiennymi w EKG uznane zostały za zaburzenia ograniczające dawkę. W kolejnym badaniu, w którym chlorowodorek bendamustyny podawano w 30-min. wlewie dożylnym 1. i 2. dnia co 3 tyg., maks. tolerowana dawka wynosiła 180 mg/m2. Trombocytopenia 4. stopnia stanowiła toksyczność ograniczającą dawkę. W tym schemacie kardiotoksyczność nie ograniczała dawki. Postępowanie przy przedawkowaniu. Nie istnieje swoista odtrutka. Skutecznymi sposobami ograniczającymi hematologiczne działania niepożądane mogą być przeszczep szpiku kostnego, transfuzje (płytki, koncentrat czerwonokrwinkowy) lub podanie krwiotwórczych czynników wzrostu. Chlorowodorek bendamustyny i jego metabolity są usuwane z organizmu w procesie dializy tylko w niewielkim stopniu.
Chlorowodorek bendamustyny jest alkilującym środkiem przeciwnowotworowym o wyjątkowym działaniu. Działanie przeciwnowotworowe i cytobójcze polega przede wszystkim na tworzeniu wiązań krzyżowych w pojedynczej i podwójnej nici DNA na drodze alkilacji. W wyniku tego dochodzi do zaburzenia czynności macierzy DNA, syntezy DNA i jego naprawy. Skuteczność przeciwnowotworową chlorowodorku bendamustyny wykazano w kilku badaniach in vitro z wykorzystaniem różnych linii ludzkich komórek nowotworowych (rak piersi, niedrobnokomórkowy i drobnokomórkowy rak płuc, rak jajnika i różne typy białaczki) i w badaniach in vivo na różnych doświadczalnych modelach nowotworowych z guzami pochodzenia mysiego, szczurzego i ludzkiego (czerniak, rak piersi, mięsak, chłoniak, białaczka i drobnokomórkowy rak płuc). Chlorowodorek bendamustyny charakteryzuje się innym profilem działania w liniach ludzkich komórek nowotworowych niż pozostałe leki alkilujące. Nie wykazano lub wykazano w bardzo niewielkim stopniu oporność krzyżową na substancję czynną w ludzkich liniach komórek nowotworowych o różnych mechanizmach oporności, co przynajmniej częściowo wynika z względnie trwałej interakcji z DNA. Ponadto, w badaniach klinicznych wykazano, że brak jest pełnej oporności krzyżowej między bendamustyną a antracyklinami, lekami alkilującymi lub rytuksymabem. Jednakże liczba ocenianych w badaniach pacjentów była niewielka.
1 fiol.zawiera 25 mg bendamustyny chlorowodorku. 1 ml koncentratu zawiera 2,5 mg bendamustyny chlorowodorku po rozpuszczeniu.
Sandoz Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 50C Warszawa
Tel: 22 209-07-00
Email: biuro.pl@sandoz.com
WWW: http://www.sandoz.pl
Bendamustine Sandoz - 2,5 mg/ml : 21896
Wydane przez Rejestr MZ
Wydane przez Rejestr MZ
|
|
|