Leczenie substytucyjne należy rozpoczynać i monitorować pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w leczeniu niedoborów odporności. Dawka i schemat dawkowania zależą od wskazania. Leczenie substytucyjne. Produkt należy podawać podskórnie. W leczeniu substytucyjnym może zajść potrzeba ustalenia indywidualnej dawki dla każdego pacjenta w zależności od odpowiedzi farmakokinetycznej i klinicznej. Poniższe schematy dawkowania podano w charakterze ogólnych wytycznych. Schemat dawkowania powinien umożliwić osiągnięcie minimalnego stężenia IgG (mierzonego przed kolejną infuzją) wynoszącego co najmniej 5-6 g/l, znajdującego się w zakresie referencyjnym stężenia IgG w surowicy dla danego wieku. Konieczne może być zastosowanie dawki nasycającej wynoszącej co najmniej 0,2-0,5 g/kg mc. (1-2,5 ml/kg mc.). Może zaistnieć potrzeba podzielenia dawki na kilka dni, z maks. dawką dobową 0,1-0,15 g/kg mc. Po osiągnięciu stanu stacjonarnego dla stężenia IgG podaje się dawki podtrzymujące w jednakowych odstępach czasu aż do osiągnięcia skumulowanej dawki miesięcznej rzędu 0,3-1,0 g/kg mc. Każdą z pojedynczych dawek można wstrzykiwać w różne okolice anatomiczne. Stężenia minimalne należy mierzyć i oceniać w zależności od częstości występowania zakażeń. Aby obniżyć częstość występowania zakażeń, konieczne może być zwiększenie dawki w celu osiągnięcia wyższych stężeń minimalnych. Dzieci i młodzież. Dawkowanie u dzieci i młodzieży (w wieku 0-18 lat) nie różni się od dawkowania u dorosłych, ponieważ dawkowanie dla każdego wskazania ustala się na podstawie mc. i dostosowuje do skutków klinicznych dotyczących wyżej wymienionych wskazań. Nie przeprowadzono żadnych badań klinicznych produktu leczniczego u dzieci w wieku 0-<2 lat, natomiast doświadczenie w stosowaniu immunoglobulin sugeruje, że nie oczekuje się szkodliwego wpływu leczenia produktem leczniczym w przypadku dzieci w wieku 0-<2 lat.

Wyłącznie do podania podskórnego. Przed podaniem sprawdzić wzrokowo produkt leczniczy pod kątem obecności cząstek stałych i zmiany zabarwienia. Nie stosować w przypadku stwierdzenia obecności cząstek stałych i/lub zmiany zabarwienia. Infuzja musi się rozpocząć niezwłocznie po pobraniu produktu leczniczego do strzykawki. Przewiduje się, że podawanie trwa do 2 h. Jeśli podanie w czasie krótszym od 2 h nie jest możliwe z powodu wymaganej dawki lub szybkości podawania produktu leczniczego, wymaganą dawkę należy podzielić i podać w różnych miejscach inf. Pozostawienie produktu leczniczego przez ponad 2 h w strzykawkach powleczonych polimerem silikonowym może doprowadzić do powstania cząstek stałych. Nie wolno rozcieńczać produktu leczniczego. Leczenie metodą inf. podskórnej powinien rozpoczynać i w początkowym okresie monitorować lekarz posiadający doświadczenie w instruowaniu pacjentów na temat leczenia w warunkach domowych przy zachowaniu regularnych wizyt kontrolnych. Można stosować pompy infuzyjne odpowiednie do podawania podskórnego immunoglobulin. Pacjenta lub opiekuna należy poinstruować w zakresie stosowania pompy strzykawkowej, technik inf., prowadzenia dziennika leczenia i rozpoznawania objawów ciężkich działań niepożądanych oraz środków, jakie należy zastosować w przypadku ich wystąpienia. Produkt leczniczy można wstrzykiwać w miejsca takie jak brzuch, udo, górna część ramienia i boczna część biodra. Dostosowanie szybkości inf. i objętości płynu do inf. do danego miejsca zależy od tolerancji pacjenta. Zaleca się stosowanie początkowej szybkości podawania wynoszącej 10 ml/godz./miejsce inf. Jeśli inf. będzie dobrze tolerowana, szybkość podawania można zwiększać w odstępach co najmniej 10 minut do maks. szybkości 20 ml/godz./miejsce inf. przy 1-szych 2 inf. Równocześnie można używać więcej niż jednej pompy. Ilość podawanego produktu zależy od miejsca inf. W przypadku niemowląt i dzieci miejsce inf. można zmieniać każdorazowo po podaniu 5-15 ml. W przypadku dorosłych dawki przekraczające 30 ml można podzielić stosownie do preferencji pacjenta. Nie ma ograniczeń dotyczących liczby miejsc inf.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężki niedobór IgA i nadwrażliwość na leczenie immunoglobulinami ludzkimi w wywiadzie. Produktu leczniczego nie wolno podawać donaczyniowo ani domięśniowo.

Przypadkowe podanie produktu leczniczego do naczynia krwionośnego może spowodować wystąpienie wstrząsu u pacjenta. Należy ściśle przestrzegać zalecanej szybkości inf. i instrukcji dotyczących podawania. W trakcie wykonywania inf. pacjentów należy ściśle monitorować i dokładnie obserwować pod kątem wystąpienia jakichkolwiek objawów. Pozostawienie produktu przez ponad 2 h w strzykawce powleczonej polimerem silikonowym może doprowadzić do powstania cząstek stałych. Pewne działania niepożądane mogą występować ze zwiększoną częstością u pacjentów przyjmujących immunoglobulinę ludzką normalną po raz 1-szy lub, w rzadkich przypadkach, przy zmianie produktu zawierającego immunoglobulinę ludzką normalną bądź jeśli nastąpiła długa przerwa od czasu poprzedniej inf. Potencjalnym powikłaniom można zwykle zapobiec poprzez: początkowo powolne wstrzykiwanie produktu; upewnienie się, że przez cały czas trwania inf. pacjenci są dokładnie monitorowani pod kątem wystąpienia jakichkolwiek objawów. Szczególnie dotyczy to pacjentów nieleczonych wcześniej immunoglobuliną ludzką normalną, pacjentów otrzymujących dotychczas inny produkt immunoglobulinowy oraz tych, u których nastąpiła długa przerwa od czasu poprzedniej inf. Powinni oni być monitorowani w trakcie pierwszej inf. oraz przez 1-szą godz. po jej zakończeniu w celu wykrycia ewentualnych objawów niepożądanych. Pozostali pacjenci powinni być obserwowani przez okres co najmniej 20 minut po zakończeniu inf. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych należy zmniejszyć szybkość podawania leku lub przerwać inf. Podejrzenie wystąpienia ciężkiej nadwrażliwości lub reakcji anafilaktycznych wymaga niezwłocznego przerwania wstrzykiwania. Wymagane leczenie zależy od rodzaju i ciężkości działań niepożądanych. W przypadku wstrząsu należy zastosować u pacjenta standardowe leczenie przeciwwstrząsowe. Przypadki prawdziwych reakcji alergicznych są rzadkie. Mogą one wyjątkowo wystąpić u pacjentów z obecnością przeciwciał przeciw IgA, u których należy podczas leczenia zachować szczególną ostrożność. Pacjenci z przeciwciałami przeciw IgA, u których leczenie podskórnymi produktami IgG jest jedyną opcją terapeutyczną, powinni być leczeni produktem leczniczym tylko w warunkach ścisłego nadzoru lekarskiego. Produkt leczniczy zawiera śladowe ilości IgA (nie więcej niż 280 µg/ml). W rzadkich przypadkach immunoglobulina ludzka normalna może wywołać spadek ciśnienia tętniczego krwi z reakcją anafilaktyczną nawet u pacjentów tolerujących wcześniejsze leczenie normalną immunoglobuliną ludzką. Ze stosowaniem immunoglobulin wiązało się występowanie tętniczych i żylnych zdarzeń zakrzepowo-zatorowych, w tym zawału mięśnia sercowego, udaru mózgu, zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej. Należy zachować ostrożność u pacjentów z występującymi wcześniej czynnikami ryzyka wystąpienia zdarzeń zakrzepowych (takich jak pacjenci w zaawansowanym wieku, z nadciśnieniem, cukrzycą oraz chorobą naczyniową lub epizodami zakrzepowymi w wywiadzie, z nabytą lub dziedziczną trombofilią, po długotrwałych okresach unieruchomienia, z ciężką hipowolemią, ze schorzeniami zwiększającymi lepkość krwi). Pacjentów należy poinformować o 1-szych objawach zdarzeń zakrzepowo-zatorowych obejmujących duszność, ból i obrzęk kończyny, ogniskowe deficyty neurologiczne oraz ból w klatce piersiowej i zalecić zgłoszenie się do lekarza natychmiast po pojawieniu się objawów. Przed podaniem należy upewnić się, że organizm pacjenta jest odpowiednio nawodniony. Pacjentów, u których istnieje ryzyko wystąpienia zespołu nadmiernej lepkości krwi, należy monitorować pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów zakrzepicy, a także oceniać u nich poziom lepkości krwi. U pacjentów leczonych immunoglobulinami zgłaszano ciężkie nerkowe działania niepożądane, zwłaszcza w przypadku stosowania produktów zawierających sacharozę (produkt leczniczy nie zawiera sacharozy). Zalicza się do nich ostrą niewydolność nerek, ostrą martwicę cewek nerkowych, nefropatię z uszkodzeniem cewek proksymalnych i nerczycę osmotyczną. Do czynników zwiększających ryzyko wystąpienia powikłań nerkowych zalicza się między innymi istniejącą wcześniej niewydolność nerek, cukrzycę, hipowolemię, równoczesne stosowanie nefrotoksycznych produktów leczniczych, wiek powyżej 65 lat, posocznicę, nadmierną lepkość krwi i paraproteinemię. W związku z leczeniem immunoglobulinami zgłaszano przypadki zespołu aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (ang. AMS). AMS może częściej występować u kobiet. Przerwanie leczenia Ig może spowodować w ciągu kilku dni remisję zespołu AMS bez dalszych następstw. Do wystąpienia zespołu z reguły dochodzi w ciągu od kilku godz. do 2 dni po podaniu Ig. W badaniach płynu mózgowo-rdzeniowego często stwierdzano pleocytozę do kilku tysięcy komórek na mm³, głównie granulocytów, oraz stężenia białka podwyższone do kilkuset mg/dl. Należy poinformować pacjentów o 1-szych objawach, do których należą silny ból głowy, sztywność karku, senność, gorączka, światłowstręt, nudności i wymioty. Produkt leczniczy zawiera przeciwciała przeciwko antygenom grup krwi, które mogą działać jak hemolizyny i powodować opłaszczenie krwinek czerwonych immunoglobuliną w warunkach in vivo. Może to być przyczyną dodatniego wyniku bezpośredniego testu antyglobulinowego (bezpośredni test Coombsa, DAT), a w rzadkich przypadkach spowodować hemolizę. Po leczeniu Ig może rozwinąć się opóźniona niedokrwistość hemolityczna spowodowana zwiększoną sekwestracją krwinek czerwonych. Zgłaszano przypadki ostrej niedokrwistości hemolitycznej odpowiadającej hemolizie wewnątrznaczyniowej. Przejściowe zwiększenie stężeń różnorodnych biernie przeniesionych przeciwciał we krwi pacjenta po wstrzyknięciu immunoglobulin może skutkować fałszywie dodatnimi wynikami badań serologicznych, na przykład testów w kierunku zapalenia wątroby typu A, zapalenia wątroby typu B, odry i ospy wietrznej. Bierne przeniesienie przeciwciał przeciw antygenom erytrocytów, np. A, B, D, może mieć wpływ na wyniki niektórych badań serologicznych w kierunku przeciwciał reagujących z krwinkami czerwonymi, na przykład bezpośredniego testu antyglobulinowego (DAT, bezpośredni test Coombsa). Podanie produktu leczniczego może prowadzić do fałszywie dodatnich odczytów oznaczeń zależnych od wykrywania β-D-glukanów w diagnostyce zakażeń grzybiczych. Ten stan może utrzymywać się przez tygodnie po inf. produktu. Do standardowych metod zapobiegających zakażeniu w wyniku stosowania produktów leczniczych wytworzonych z krwi lub osocza ludzkiego należą: selekcje dawców, badania przesiewowe indywidualnych donacji i puli osocza na obecność swoistych markerów zakażeń, stosowanie skutecznych metod inaktywacji/usuwania wirusów w trakcie procesu wytwarzania. Pomimo to nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych podczas podawania produktów leczniczych wytworzonych z krwi lub osocza ludzkiego. Dotyczy to również nieznanych lub nowo ujawnionych wirusów i innych patogenów. Podejmowane środki są uważane za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak wirus ludzkiego upośledzenia odporności (HIV), wirusy zapalenia wątroby typu B (HBV) i typu C (HCV), a także bezotoczkowych wirusów zapalenia wątroby typu A (HAV) i parwowirusa B19. Przekonujące doświadczenie kliniczne wskazuje na nieprzenoszenie wirusa zapalenia wątroby typu A lub parwowirusa B19 z immunoglobulinami. Uważa się także, że zawartość przeciwciał odgrywa istotną rolę w zapewnieniu ochrony przed wirusami. Szczególnie zaleca się, aby przy każdym podaniu pacjentowi produktu leczniczego zapisywać nazwę i numer serii produktu w celu udokumentowania związku między pacjentem a serią produktu. Produkt leczniczy zasadniczo nie zawiera sodu. Wymienione ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczą zarówno dorosłych, jak i dzieci. Niektóre działania niepożądane związane z produktem leczniczym mogą zmniejszać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjenci, u których w trakcie leczenia wystąpią działania niepożądane, powinni powstrzymać się od prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn do czasu ustąpienia tych działań.

Podanie immunoglobulin może zmniejszać skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy, takie jak wirusy odry, różyczki, świnki i ospy wietrznej, przez okres od co najmniej 6 tyg. do 3 m-cy. Po podaniu produktu leczniczego, należy zachować 3 miesięczną przerwę przed szczepieniem szczepionką zawierającą żywe atenuowane wirusy. W przypadku szczepionki przeciwko odrze wspomniane zmniejszenie skuteczności jej działania może utrzymywać się do 1 roku. W związku z tym należy sprawdzać poziom przeciwciał u pacjentów otrzymujących szczepionkę przeciwko odrze. Wymienione interakcje dotyczą zarówno dorosłych, jak i dzieci.

Lekarze muszą rozważyć możliwe ryzyko i zalecić stosowanie produkt leczniczy tylko w przypadkach, gdy jest to faktycznie konieczne. Nie prowadzono do tej pory kontrolowanych badań klinicznych oceniających bezpieczeństwo stosowania tego produktu leczniczego w czasie ciąży; dlatego też należy zachować ostrożność w przypadku stosowania tego produktu leczniczego u kobiet w ciąży i karmiących piersią. Wykazano, że produkty immunoglobulinowe przenikają przez łożysko, co nasila się podczas III trymestru. Doświadczenie kliniczne ze stosowaniem immunoglobulin nie wskazuje na występowanie szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, na płód czy noworodka. Immunoglobuliny są wydzielane do mleka i mogą uczestniczyć w ochronie noworodka przed patogenami wnikającymi przez śluzówkę. Doświadczenie kliniczne z immunoglobulinami wskazuje, że nie należy oczekiwać szkodliwego wpływu na płodność.

Mogą sporadycznie występować działania niepożądane, takie jak dreszcze, ból głowy, zawroty głowy, gorączka, wymioty, reakcje alergiczne, nudności, ból stawów, niskie ciśnienie krwi i umiarkowany ból dolnej części pleców. W rzadkich przypadkach immunoglobuliny ludzkie normalne mogą powodować nagły spadek ciśnienia krwi oraz, w pojedynczych przypadkach, wstrząs anafilaktyczny, nawet gdy pacjent nie wykazywał nadwrażliwości po wcześniejszym podaniu. Miejscowe reakcje w miejscu inf.: często może występować obrzęk, bolesność, zaczerwienienie, stwardnienie, miejscowe rozgrzanie, miejscowy ból, swędzenie, zasinienie i wysypka. Bezpieczeństwo stosowania produktu leczniczego podawanego podskórnie oceniano w 2 wieloośrodkowych badaniach prospektywnych prowadzonych metodą otwartej próby bez grupy kontrolnej u 122 pacjentów z pierwotnym niedoborem odporności (ang. PID). W większości przypadków (98,8%) nasilenie miejscowych działań niepożądanych było łagodne. Jeden uczestnik badania zrezygnował z leczenia z powodu wystąpienia miejscowych działań niepożądanych (ból). Badanie ukończyło 112 spośród 122 uczestników leczonych produktem leczniczym. Zaburzenia układu nerwowego: częstość przypadająca na pacjenta: (bardzo często) ból głowy; (często) zawroty głowy, migrena, senność; (niezbyt często) uczucie pieczenia. Częstość przypadająca na inf.: (często) ból głowy; (niezbyt często) zawroty głowy; (rzadko) uczucie pieczenia, migrena, senność. Zaburzenia naczyniowe: częstość przypadająca na pacjenta: (często) niedociśnienie tętnicze. Częstość przypadająca na inf.: (rzadko) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia żołądka i jelit: częstość przypadająca na pacjenta: (bardzo często) biegunka, nudności; (często) ból brzucha; (niezbyt często) ból podbrzusza. Częstość przypadająca na inf.: (często) biegunka; (niezbyt często) nudności, ból brzucha; (rzadko) ból podbrzusza. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: częstość przypadająca na pacjenta: (często) świąd, pokrzywka, ból mięśni. Częstość przypadająca na inf.: (niezbyt często) ból mięśni; (rzadko) świąd, pokrzywka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: częstość przypadająca na pacjenta: (bardzo często) odczyn miejscowy, rumień w miejscu infuzji (w tym rumień w miejscu wstrzyknięcia), ból w miejscu wstrzyknięcia (w tym dyskomfort w miejscu infuzji i ból w miejscu infuzji), zmęczenie; (często) obrzęk w miejscu infuzji, świąd w miejscu wstrzyknięcia (w tym świąd w miejscu infuzji), pokrzywka w miejscu infuzji, zasinienie w miejscu infuzji, ból; (niezbyt często) obrzęk w miejscu infuzji. Częstość przypadająca na inf.: (często) odczyn miejscowy, rumień w miejscu infuzji (w tym rumień w miejscu wstrzyknięcia), ból w miejscu wstrzyknięcia (w tym dyskomfort w miejscu infuzji i ból w miejscu infuzji); (niezbyt często) obrzęk w miejscu infuzji, świąd w miejscu wstrzyknięcia (w tym świąd w miejscu infuzji), pokrzywka w miejscu infuzji, zmęczenie; (rzadko) zasinienie w miejscu infuzji, obrzęk w miejscu infuzji, ból. Badania diagnostyczne: częstość przypadająca na pacjenta: (niezbyt często) dodatnie miano przeciwciał anty-GAD, dodatni wynik bezpośredniego testu Coombsa. Częstość przypadająca na inf.: (rzadko) dodatnie miano przeciwciał anty-GAD, dodatni wynik bezpośredniego testu Coombsa. Podczas stosowania innych podawanych podskórnie produktów zawierających immunoglobuliny po dopuszczeniu ich do obrotu zidentyfikowano i zgłoszono następujące dodatkowe działania niepożądane: parestezje, drżenie, tachykardia, duszność, skurcz krtani i uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej. Profil bezpieczeństwa w populacji dzieci i młodzieży był zbliżony do profilu bezpieczeństwa u osób dorosłych. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych patrz ChPL.

Nie są znane skutki przedawkowania produktu leczniczego.

Immunoglobulina ludzka normalna zawiera głównie immunoglobulinę G (IgG) zawierającą szerokie spektrum przeciwciał przeciw czynnikom zakaźnym. Immunoglobulina ludzka normalna zawiera przeciwciała IgG występujące w normalnej populacji. Przygotowuje się ją zwykle z puli osocza pochodzącego z co najmniej 1000 donacji. Rozkład podklas immunoglobuliny G jest ściśle proporcjonalny do występującego w naturalnym osoczu ludzkim. Odpowiednie dawki tego produktu leczniczego mogą przywrócić nieprawidłowo niskie stężenia immunoglobuliny G do prawidłowego zakresu.

Immunoglobulina ludzka normalna (SCIg). 1 ml roztw. zawiera: 200 mg immunoglobuliny ludzkiej normalnej (czystość: co najmniej 98% IgG). 1 fiolka po 5 ml zawiera: 1 g immunoglobuliny ludzkiej normalnej. 1 fiolka po 10 ml zawiera: 2 g immunoglobuliny ludzkiej normalnej. 1 fiolka po 20 ml zawiera: 4 g immunoglobuliny ludzkiej normalnej. 1 fiolka po 40 ml zawiera: 8 g immunoglobuliny ludzkiej normalnej. Rozkład podklas IgG (wartości średnie): IgG1 ≥6,9%; IgG2 ≥26,6%; IgG3 ≥3,4%; IgG4 ≥1,7%. Maks. zawartość IgA wynosi 280 µg/ml. Produkt wytworzony z osocza od dawców ludzkich.