Leczenie powinno być rozpoczęte przez lekarzy posiadających doświadczenie w diagnozowaniu i leczeniu atopowego zapalenia skóry. Zalecana dawka lebrykizumabu wynosi 500 mg (2 wstrzyknięcia 250 mg) zarówno w tyg. 0. jak i tyg. 2., a następnie 250 mg podawane podskórnie co 2 tyg., do tyg. 16. Należy rozważyć przerwanie leczenia u pacjentów, którzy nie wykazali odpowiedzi klinicznej po 16 tyg. leczenia. Stan niektórych pacjentów z początkową częściową odpowiedzią na leczenie może się dodatkowo poprawić dzięki kontynuacji leczenia co drugi tydz., do tyg. 24. Po uzyskaniu odpowiedzi klinicznej zalecana dawka podtrzymująca lebrykizumabu wynosi 250 mg co 4 tyg. Lebrykizumab można stosować z miejscowymi kortykosteroidami (ang. TCS) lub bez nich. Można stosować miejscowe inhibitory kalcyneuryny (ang. TCI), ale należy je stosować wyłącznie w przypadku obszarów problematycznych, takich jak twarz, szyja, okolice wyprzeniowe i genitalne. Pominięcie dawki. W przypadku pominięcia dawki należy ją podać jak najszybciej. Następnie należy wznowić podawanie produktu leczniczego zgodnie z zaplanowanym terminem. Osoby w podeszłym wieku (≥65 lat). Nie zaleca się dostosowywania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Zaburzenia czynności nerek i wątroby. Nie zaleca się dostosowywania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Mc. Nie zaleca się dostosowywania dawki na podstawie mc. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego lebrykizumab u dzieci w wieku od 6 m-cy do <12 lat oraz u młodzieży w wieku 12-17 lat, o mc. poniżej 40 kg. Dane nie są dostępne.

Podanie podskórne. Lebrykizumab podaje się we wstrzyknięciu podskórnym w udo lub brzuch, z wyjątkiem 5 cm wokół pępka. Jeśli wstrzyknięcie zostanie wykonane przez inną osobę, można również użyć ramienia. W przypadku początkowej dawki 500 mg należy kolejno podawać 2 wstrzyknięcia 250 mg w różne miejsca. Zaleca się zmianę miejsca wstrzyknięcia przy każdym wstrzyknięciu. Lebrykizumabu nie należy wstrzykiwać w skórę, która jest tkliwa, uszkodzona lub na której znajdują się siniaki lub blizny. Pacjent może samodzielnie wstrzykiwać sobie lebrykizumab lub opiekun pacjenta może podawać lebrykizumab, jeśli lekarz uzna to za stosowne. Przed użyciem lebrykizumabu należy przeprowadzić odpowiednie szkolenie dla pacjentów i/lub opiekunów. Szczegółowa instrukcja stosowania znajduje się na końcu ulotki dołączonej do opakowania.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. W przypadku wystąpienia ogólnoustrojowej reakcji nadwrażliwości (natychmiastowej lub opóźnionej) należy przerwać podawanie lebrykizumabu i rozpocząć odpowiednie leczenie. Pacjenci leczeni lebrykizumabem, u których rozwinie się zapalenie spojówek, które nie ustępuje po standardowym leczeniu, powinni zostać poddani badaniu okulistycznemu. Pacjenci ze stwierdzonym zakażeniem pasożytniczym byli wyłączeni z możliwości udziału w badaniach klinicznych. Nie wiadomo, czy lebrykizumab będzie mieć wpływ na odpowiedź immunologiczną przeciw zakażeniom pasożytniczym poprzez hamowanie sygnałów IL-13. Pacjenci z wcześniej występującym zakażeniem pasożytniczym powinni być wyleczeni przed rozpoczęciem leczenia lebrykizumabem. Jeśli pacjenci zostaną zakażeni podczas przyjmowania lebrykizumabu i nie odpowiedzą na leczenie przeciwpasożytnicze, wówczas leczenie lebrykizumabem należy przerwać, aż zakażenie ustąpi. Przed rozpoczęciem leczenia lebrykizumabem zaleca się ukończenie wszystkich szczepień właściwych dla wieku, zgodnie z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi szczepień. Żywych i żywych atenuowanych szczepionek nie należy podawać jednocześnie z lebrykizumabem, ponieważ nie ustalono bezpieczeństwa klinicznego i skuteczności. Odpowiedź immunologiczną na szczepionki zabite oceniano w przypadku bezkomórkowej szczepionki złożonej przeciw tężcowi, błonicy i krztuścowi (ang. TdaP) oraz polisacharydowej szczepionki przeciw meningokokom. Ten lek zawiera 0,6 mg polisorbatu 20 (E 432) w każdej amp.-strzyk. lub w każdym wstrzykiwaczu 250 mg, co odpowiada 0,3 mg/ml. Polisorbaty mogą powodować reakcje alergiczne. Lebrykizumab nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności jednoczesnego stosowania lebrykizumabu ze szczepionkami żywymi i żywymi atenuowanymi. Żywych i żywych atenuowanych szczepionek nie należy podawać jednocześnie z lebrykizumabem. Odpowiedzi immunologiczne na szczepionki zabite oceniano w badaniu, w którym dorośli pacjenci z atopowym zapaleniem skóry byli leczeni lebrykizumabem w dawce 500 mg w tyg. 0. i 2., a następnie lebrykizumabem w dawce 250 mg co 2 tyg. Po 12 tyg. podawania lebrykizumabu pacjenci zostali zaszczepieni bezkomórkową szczepionką złożoną TdaP przeciw tężcowi, błonicy i krztuścowi (zależną od limfocytów T) i szczepionką polisacharydową przeciw meningokokom (niezależną od limfocytów T) a odpowiedź immunologiczną oceniano 4 tyg. później. Jednoczesne leczenie lebrykizumabem nie miało niekorzystnego wpływu na odpowiedź przeciwciał na obie szczepionki zabite. W badaniu nie zaobserwowano niepożądanych interakcji pomiędzy szczepionkami zabitymi a lebrykizumabem. W związku z tym pacjenci przyjmujący lebrykizumab mogą otrzymywać jednocześnie szczepionki inaktywowane lub zabite. Biorąc pod uwagę fakt, że lebrykizumab jest przeciwciałem monoklonalnym, nie przewiduje się interakcji farmakokinetycznych.

Istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania lebrykizumabu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję. W celu zachowania ostrożności zaleca się unikanie stosowania lebrykizumabu w okresie ciąży. Nie wiadomo, czy lebrykizumab przenika do mleka ludzkiego lub czy jest wchłaniany ogólnoustrojowo po podaniu. Wiadomo, że matczyne IgG są obecne w ludzkim mleku. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie lebrykizumabu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. W badaniach na zwierzętach nie stwierdzono upośledzenia płodności.

Najczęstszymi działaniami niepożądanymi są zapalenie spojówek (6,9%), reakcje w miejscu wstrzyknięcia (2,6%), alergiczne zapalenie spojówek (1,8%) i suchość oka (1,4%). We wszystkich badaniach klinicznych dotyczących atopowego zapalenia skóry lebrykizumab podawano łącznie 1720 pacjentom, z czego 891 pacjentów otrzymywało lebrykizumab przez co najmniej rok. O ile nie określono inaczej, częstość występowania opiera się łącznie na 4 randomizowanych badaniach prowadzonych metodą podwójnie ślepej próby, z udziałem pacjentów z atopowym zapaleniem skóry o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego, w których 783 pacjentów było leczonych lebrykizumabem podawanym podskórnie, w okresie z grupą kontrolną otrzymującą placebo (pierwsze 16 tyg. leczenia). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zapalenie spojówek; (niezbyt często) półpasiec. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) eozynofilia. Zaburzenia oka: (często) alergiczne zapalenie spojówek, suchość oka; (niezbyt często) zapalenie rogówki, zapalenie powiek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) reakcja w miejscu wstrzyknięcia. Podczas pierwszych 16 tyg. leczenia zapalenie spojówek, alergiczne zapalenie spojówek, zapalenie powiek i zapalenie rogówki zgłaszano częściej u pacjentów leczonych lebrykizumabem (odpowiednio 6,9%, 1,8%, 0,8% i 0,6%) w porównaniu z placebo (1,8%, 0,7%, 0,2% i 0,3%). W okresie leczenia podtrzymującego (16-52 tyg.) częstość występowania zapalenia spojówek i alergicznego zapalenia spojówek po zastosowaniu lebrykizumabu wynosiła odpowiednio 5,0% i 5,9%. We wszystkich badaniach klinicznych u pacjentów leczonych lebrykizumabem przerwanie leczenia z powodu zapalenia spojówek i alergicznego zapalenia spojówek wystąpiło odpowiednio w 0,7% i 0,3% przypadków. Ciężkie przypadki zapalenia spojówek i alergicznego zapalenia spojówek wystąpiły odpowiednio w 0,1% i 0.2% przypadków. Objawy ustąpiły u 72% pacjentów, spośród których u 57% objawy ustąpiły w ciągu 90 dni. U pacjentów leczonych lebrykizumabem wystąpił większy średni wzrost liczby eozynofili w porównaniu z pacjentami otrzymującymi placebo, w stosunku do punktu wyjściowego. U 20,3% pacjentów leczonych lebrykizumabem wystąpił wzrost liczby eozynofili w porównaniu do 11,7% otrzymujących placebo. Ogólnie rzecz biorąc, wzrost liczby u pacjentów leczonych lebrykizumabem miał nasilenie od łagodnego do umiarkowanego i był przejściowy. Eozynofilię ≥5000 komórek/mcL obserwowano u 0,4% pacjentów leczonych lebrykizumabem i u żadnego z pacjentów otrzymujących placebo. Działania niepożądane w postaci eozynofilii zgłoszono u 0,6% pacjentów leczonych lebrykizumabem oraz podobny procent u pacjentów otrzymujących placebo podczas początkowego okresu leczenia. Eozynofilia nie spowodowała przerwania leczenia i nie zgłaszano zaburzeń związanych z eozynofilami. Reakcje w miejscu wstrzyknięcia (w tym ból i zaczerwienienie) zgłaszano częściej u pacjentów, którzy otrzymywali lebrykizumab (2,6%) w porównaniu z placebo (1,5%). Większość (95%) reakcji w miejscu wstrzyknięcia miała nasilenie łagodne lub umiarkowane, a kilku pacjentów (<0,5%) przerwało leczenie lebrykizumabem. Półpasiec zgłoszono u 0,6% pacjentów leczonych lebrykizumabem i u żadnego z pacjentów w grupie przyjmującej placebo. Wszystkie zgłaszane przypadki półpaśca miały nasilenie łagodne lub umiarkowane i żadne z nich nie prowadziło do trwałego przerwania leczenia. Długoterminowe bezpieczeństwo lebrykizumabu oceniano w 5 badaniach klinicznych. W dwóch badaniach dotyczących stosowania lebrykizumabu w monoterapii (ADvocate-1, ADvocate-2) trwających do 52 tyg. oraz u pacjentów włączonych do badania dotyczącego leczenia skojarzonego z TCS (ADhere) oraz w długoterminowym badaniu kontynuacyjnym (ADjoin) trwającym łącznie 56 tyg. oraz w badaniu ADore prowadzonym w monoterapii u młodzieży również przez okres do 52 tyg. Profil bezpieczeństwa lebrykizumabu stosowanego w monoterapii do tyg. 52. lub w skojarzeniu z TCS do tyg. 56. jest zgodny z profilem bezpieczeństwa obserwowanym do tyg. 16. Bezpieczeństwo stosowania lebrykizumabu oceniano u 372 pacjentów w wieku 12-17 lat, z atopowym zapaleniem skóry o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego, w tym u 270 pacjentów eksponowanych na działanie produktu leczniczego przez co najmniej rok. Profil bezpieczeństwa lebrykizumabu u tych pacjentów był podobny do profilu bezpieczeństwa u dorosłych z atopowym zapaleniem skóry.

W badaniach klinicznych u ludzi podawano pojedyncze dawki dożylne do 10 mg/kg mc. i wielokrotne dawki podskórne do 500 mg, bez toksyczności ograniczającej dawkę. Nie ma specjalnego leczenia przedawkowania lebrykizumabu. W przypadku przedawkowania należy monitorować pacjenta pod kątem jakichkolwiek objawów przedmiotowych lub podmiotowych działań niepożądanych i natychmiast wdrożyć odpowiednie leczenie objawowe.

Lebrykizumab jest przeciwciałem monoklonalnym z klasy immunoglobulin (IgG4), które wiąże się z wysokim powinowactwem do interleukiny (IL)]13 i wybiorczo hamuje przekazywanie sygnałów IL]13 przez heterodimer receptora alfa IL]4 (IL-4Rα)/receptora alfa 1 IL-13 (IL-13 Rα) hamując w ten sposób dalsze działanie IL]13. Oczekuje się, że hamowanie sygnałów IL]13 będzie korzystne w przypadku chorób, w których IL]13 jest kluczowym czynnikiem wpływającym na patogenezę choroby. Lebrykizumab nie zapobiega wiązaniu IL]13 z receptorem alfa 2 IL]13 (IL-13Rα2 lub receptorem wabikowym), co pozwala na internalizację IL]13 w komórce.

1 amp.-strzyk. jednorazowego użycia zawiera 250 mg lebrykizumabu w 2 ml roztw. (125 mg/ml).