W celu wykrycia na wczesnym etapie ewentualnych reakcji anafilaktycznych, pierwsze 20-30 ml roztworu do infuzji należy podawać powoli, przy jednoczesnej dokładnej obserwacji pacjenta. Należy wziąć pod uwagę ryzyko przeciążenia układu krążenia spowodowanego przedawkowaniem lub zbyt szybką infuzją. Należy pamiętać o tym, że efekt objętościowy podanego preparatu jest większy, niż objętość podanego preparatu, co może zwiększać ryzyko hiperwolemii. Dawka dobowa i prędkość infuzji uzależnione są od ilości utraconej krwi oraz od hematokrytu. Nie należy dopuścić do spadku hematokrytu poniżej 30%. Maks. prędkość infuzji: w zależności od stanu układu krążenia do 20 ml/kg mc./h, co odpowiada ilości 2,0 g skrobi hydroksyetylowej/kg mc./h. Maks. dawka dobowa: do 20 ml preparatu/kg mc./dobę ( 4 2,0 g skrobi hydroksyetylowej/kg mc.), co odpowiada dawce 1500 ml preparatu/dobę dla pacjenta ważącego 75 kg. Z toksykologicznego punktu widzenia, podawanie skrobi hydroksyetylowej przez 1-2 tyg. jest możliwe. Należy jednak zauważyć, że prawdopodobieństwo niepożądanych działań wzrasta z łączną podaną dawką. Dlatego też, w przypadku wielokrotnego podawania preparatu należy uważnie dostosować dawkę dobową.

Preparat jest podawany w wlewie dożylnym zależnie od zapotrzebowania na objętość.

Preparatu nie należy podawać w następujących przypadkach: zwiększona objętość osocza (hiperwolemia); przewodnienie (zatrucie wodne), hipernatriemia; hiperchloremia; ciężka niewydolność serca, alergia na skrobię; niewydolność nerek z oligurią lub anurią, obrzęk płuc, krwawienie śródczaszkowe; poważne zaburzenia krzepnięcia krwi; pacjenci hemodializowani. Nie stosować u noworodków, niemowląt i dzieci.

W przypadku niedoboru fibrynogenu, preparat powinien być podawany wyłącznie w sytuacjach zagrożenia, do czasu gdy dostępna będzie krew do substytucji. Należy zachować ostrożność w przypadku hipernatriemii, skazy krwotocznej i stanów odwodnienia. U pacjentów bez czynników ryzyka dotyczących układu krążenia lub płuc, hematrokryt o wartości 30% jest uważany za dolny limit podawania koloidowych preparatów osoczozastępczych. Szczególną ostrożność należy zachować podając roztwory skrobi hydroksyetylowej pacjentom z zaburzeniami krzepnięcia krwi, niewydolnością nerek i przewlekłymi schorzeniami wątroby. Roztwór jest hyperonkotyczny, stąd występuje ryzyko przeciążenia objętościowego. Szczególna uwagę należy zwrócić na pacjentów z ryzykiem powikłań sercowo-naczyniowych oraz na osoby starsze. W przypadku infuzji ciśnieniowej, która może być konieczna w sytuacjach poważnego zagrożenia, należy usunąć całe powietrze z pojemnika i zestawu do infuzji przed rozpoczęciem podawania roztworu. Niezbędna jest kontrola jonogramu osocza i bilansu wodnego. W przypadku wielokrotnego podawania, należy monitorować parametry krzepnięcia krwi. Podaż elektrolitów powinna być uzależniona od zapotrzebowania. Wartości hematokrytu poniżej 30% wymagają podania krwi lub koncentratu erytrocytów. W przypadku utraty płynu śródmiąższowego, wskazana jest w pierwszym rzędzie infuzja elektrolitów. Należy zapewnić dostarczanie odpowiedniej ilości płynów. W trakcie terapii należy monitorować pracę nerek.

Szkodliwe działanie aminoglikozydów na nerki może zostać nasilone w połączeniu z infuzją skrobi hydroksyetylowej. Dlatego też, należy unikać długoterminowego podawania obu tych substancji jednocześnie.

Do dnia dzisiejszego nie zebrano informacji na temat stosowania preparatu w tych warunkach. Należy unikać podawania preparatu na wczesnym etapie ciąży. W późniejszych etapach ciąży, preparat powinien być podawany wyłącznie w przypadku bardzo istotnych wskazań. Brak doświadczeń w stosowaniu u kobiet karmiących.

Zwiększanie dawki skrobi hydroksyetylowej może wpłynąć na krzepnięcie krwi. Czas krwawienia może ulec wydłużeniu po podaniu dużych dawek. Należy również spodziewać się spadku hematokrytu i rozcieńczenia białek osocza. Długoterminowe, codzienne podawanie skrobi hydroksyetylowej w średnich i wysokich dawkach może prowadzić do wystąpienia swędzenia, które jest trudne do opanowania przy użyciu znanych środków leczniczych. Swędzenie to może wystąpić nawet kilka tyg. po zakończeniu infuzji skrobi hydroksyetylowej, utrzymywać się przez kilka m-cy i narazić pacjentów na duży stres. Pacjentów otrzymujących wlew skrobi hydroksyetylowej należy uważnie monitorować czy nie występują u nich reakcje anafilaktoidalne. Po podaniu infuzji skrobi hydroksyetylowej, podobnie jak w przypadku wszystkich innych koloidów osoczozastępczych, mogą wystąpić reakcje anafilaktyczne o zróżnicowanym natężeniu. Reakcje te ujawniają się w postaci wysypki na skórze i mogą postępować od nagłego zaczerwienienia twarzy i szyi do spadku ciśnienia, wstrząsu oraz zatrzymania akcji serca i oddychania. Infuzje skrobi hydroksyetylowej prowadzą do podwyższenia poziomu a-amylazy w osoczu krwi. Efektu tego nie należy interpretować jako objawów zaburzenia w pracy trzustki -jest on wynikiem tworzenia się kompleksu amylazy skrobi hydroksyetylowej z opóźnionym wydalaniem nerkowym i pozanerkowym. Lekarze i personel pielęgniarski powinni być odpowiednio wyszkoleni w zakresie typu i ostrości możliwych niepożądanych reakcji, które mogą wystąpić po podaniu koloidowych preparatów uzupełniających objętość krwi. Uważna obserwacja pacjenta w trakcie infuzji, szczególnie podczas podawania pierwszych 20-30 ml roztworu. Dostępna musi być aparatura i leki potrzebne do resuscytacji. W razie wystąpienia jakichkolwiek objawów niepożądanych należy natychmiast zatrzymać infuzję. Nie można przewidzieć w oparciu o jakiekolwiek testy, u których pacjentów występuje większe prawdopodobieństwo reakcji anafilaktycznych lub anafilaktoidalnych. Nie jest też możliwe ustalenie przebiegu i natężenia takiej reakcji. Profilaktyczne podawanie kortykosteroidów nie okazało się skuteczne. Niepożądane reakcje mogą wystąpić zarówno u pacjentów przytomnych, jak i znajdujących się pod wpływem środków znieczulających. Jak dotąd nie doniesiono o żadnej reakcji anafilaktoidalnej w ostrej fazie wstrząsu hipowolemicznego. Leczenie doraźne reakcji anąftlaktycznych/anafilaktoidalnych - szczegóły patrz ChPL. Mechanizm reakcji anafilaktoidalnych po podaniu roztworu do infuzji zawierającego skrobię hydroksyetylową jest nadal w dużej mierze nieznany. Zgodnie z obowiązującymi zasadami, pierwszym lekiem w doraźnym leczeniu reakcji anafilaktycznej jest zastrzyk epinefryny.

Preparat zawiera skrobię hydroksyetylowa o średniej masie cząsteczek wynoszącej 200 000 i stopniu podstawienia 0,45-0,55 (HES 200/0,5). Dzięki takim właściwościom, wlew preparatu zapewnia normalizację lub zwiększenie objętości krążącego osocza przez co najmniej 3-4 h. Preparat jest hiper-onkotyczny tzn. zwiększenie objętości osocza odpowiada 145% objętości podanej podczas infuzji. Preparat ma również korzystny wpływ na mikrokrążenie poprawiając charakterystykę przepływu krwi. Jak wszystkie koloidy, skrobia hydroksyetylowa jest czasowo gromadzona w komórkach układu siateczkowo-śródbłonkowego, nie powoduje ona jednak żadnych nieodwracalnych, niepożądanych oddziaływań na wątrobę, płuca lub śledzionę.

1000 ml roztworu zawiera: 100 g Poli (0-2-hydroksyetylowa) skrobia (skrobia hydroksyetylowa Mw 200 000, stopień podstawienia MS = 0,45 - 0,55), 9 g chlorek sodu. Stężenia elektrolitów: 154 mol/l sód, 154 mol/l chlorki.