Leczenie produktem powinno być nadzorowane przez lekarza z doświadczeniem w postępowaniu u pacjentów z niedoborem LAL, innymi zaburzeniami metabolicznymi lub przewlekłymi chorobami wątroby. Produkt powinien być podawany przez wyszkolony fachowy personel medyczny ze znajomością postępowania w nagłych sytuacjach medycznych. Ważne jest jak najwcześniejsze rozpoczęcie leczenia po rozpoznaniu niedoboru LAL. W razie wystąpienia reakcji nadwrażliwości należy rozważyć premedykację zgodnie ze standardem opieki. Pacjenci z szybką progresją niedoboru LAL występującą w ciągu pierwszych 6 m-cy życia. Zalecana dawka początkowa dla niemowląt (w wieku <6 m-cy) z szybką progresją niedoboru LAL wynosi 1 mg/kg mc. lub 3 mg/kg mc. W postaci infuzji dożylnej podawanej raz/tydz., zależnie od stanu klinicznego pacjenta. Zwiększenie dawki początkowej do 3 mg/kg mc. Należy rozważyć w zależności od ciężkości choroby i szybkości progresji. Należy rozważyć zwiększenie dawki w zależności od suboptymalnej odpowiedzi klinicznej i kryteriów biochemicznych, w tym np. niedostatecznego wzrostu (zwłaszcza obwodu w połowie długości ramienia - ang. MUAC), pogorszenia wyników oznaczeń markerów biochemicznych (np. aktywności aminotransferaz wątrobowych, stężenia ferrytyny, stężenia białka C-reaktywnego i parametrów krzepnięcia), utrzymywania się lub nasilenia powiększenia narządu, zwiększenia częstości występowania współistniejących zakażeń oraz utrzymującego się nasilenia innych objawów (np. ze strony układu pokarmowego): należy rozważyć zwiększenie dawki do 3 mg/kg mc. W przypadku suboptymalnej odpowiedzi klinicznej; należy rozważyć dodatkowe zwiększenie dawki do 5 mg/kg mc. W przypadku utrzymywania się suboptymalnej odpowiedzi klinicznej. Można indywidualnie dokonywać dalszych zmian dawki, takich jak jej zmniejszenie lub wydłużenie odstępów między dawkami, w zależności od uzyskiwania i utrzymywania celów terapeutycznych. W badaniach klinicznych oceniano dawki w zakresie 0,35-5 mg/kg mc. podawane raz/tydz., przy czym 1 pacjent otrzymywał większą dawkę 7,5 mg/kg mc. raz/tydz. Nie badano dawek większych niż 7,5 mg/kg mc. Dzieci i młodzież oraz pacjenci dorośli z niedoborem LAL. Zalecana dawka dla dzieci i dorosłych bez szybko postępującej postaci niedoboru LAL, który wystąpił przed 6. m-cem życia, wynosi 1 mg/kg mc. w postaci inf. dożylnej podawanej raz/2 tyg. Należy rozważyć zwiększenie dawki do 3 mg/kg mc. raz/2 tyg. w zależności od suboptymalnej odpowiedzi na kliniczne kryteria biochemiczne, w tym m.in. niedostateczny wzrost, utrzymujące się wyniki lub pogorszenie wyników oznaczeń markerów biochemicznych [np. aktywności aminotransferaz wątrobowych (AlAT i AspAT), parametrów metabolizmu lipidów (TC, LDL-c, HDL-c, TG), utrzymywanie się lub nasilenie powiększenia narządu oraz utrzymujące się nasilenie innych objawów (np. ze strony układu pokarmowego). Zaburzenia czynności nerek. W oparciu o aktualną znajomość farmakokinetyki i farmakodynamiki sebelipazy alfa nie zaleca się modyfikacji dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia czynności wątroby. W oparciu o aktualną znajomość farmakokinetyki i farmakodynamiki sebelipazy alfa nie zaleca się modyfikacji dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci w podeszłym wieku (≥65 lat). Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności sebelipazy α u pacjentów >65 lat i nie można zalecić innych schematów dawkowania dla takich pacjentów. Pacjenci z nadwagą. Nie określono dokładnie bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności sebelipazy alfa u pacjentów z nadwagą, w związku z czym nie można obecnie zalecić innych schematów dawkowania dla takich pacjentów. Dzieci i młodzież. Decyzję o podawaniu sebelipazy alfa niemowlętom z potwierdzoną niewydolnością wielonarządową należy pozostawić do uznania lekarza prowadzącego.

Produkt przeznaczony jest wyłącznie do podawania dożylnego (iv.). Całą objętość należy podać w inf. w ciągu ok. 2 h. U pacjentów otrzymujących dawkę 1 mg/kg mc. można rozważyć podanie inf. w ciągu 1 h, jeśli znana jest tolerancja danego pacjenta. W razie zwiększenia dawki czas inf. można wydłużyć. Produkt należy podawać przez filtr 0,2 µm.

Zagrażająca życiu nadwrażliwość (reakcja anafilaktyczna) na substancję czynną, jeśli próby ponownego podania okażą się nieskuteczne, na jaja lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. Zgłoszono występowanie reakcji nadwrażliwości, w tym reakcji anafilaktycznej, u pacjentów leczonych sebelipazą α. W związku z tym w razie podawania sebelipazy alfa należy zapewnić dostępność odpowiedniego zaplecza medycznego. W razie wystąpienia ciężkiej reakcji przerwać natychmiast podawanie sebelipazy alfa i wdrożyć odpowiednie leczenie. Po wystąpieniu ciężkiej reakcji należy rozważyć zagrożenia i korzyści związane z ponownym podaniem sebelipazy α. Po 1. inf. sebelipazy α, w tym po 1. inf. po zwiększeniu dawki, należy przez 1 h obserwować pacjentów, czy występują u nich jakiekolwiek przedmiotowe lub podmiotowe objawy reakcji anafilaktycznej lub ciężkiej reakcji nadwrażliwości. Postępowanie w razie reakcji nadwrażliwości może obejmować chwilowe wstrzymanie infuzji, zmniejszenie szybkości inf. i/lub zastosowanie leków przeciwhistaminowych, przeciwgorączkowych i/lub kortykosteroidów. W przypadku pacjentów, u których wystąpiła reakcja alergiczna podczas inf., należy zachować ostrożność przy ponownym podawaniu produktu. W razie przerwania inf. można ją wznowić z mniejszą szybkością, zwiększając ją w zależności od tolerancji pacjenta. Premedykacja lekami przeciwgorączkowymi i/lub przeciwhistaminowymi może zapobiec wystąpieniu kolejnych reakcji u pacjentów wymagających leczenia objawowego. U pacjentów, u których wystąpiły ciężkie reakcje na inf. oraz u których doszło do utraty działania lub w razie braku efektu działania należy przeprowadzić test na obecność przeciwciał. Produkt leczniczy może zawierać śladowe ilości białek jaja. Pacjenci z rozpoznaną alergią na jaja byli wykluczeni z badań klinicznych. Istnieje możliwość wystąpienia immunogenności. W programie badań klinicznych sebelipazy α pacjentów poddawano rutynowym badaniom w kierunku przeciwciał przeciwko lekowi (ang. ADA), ukierunkowanych przeciw sebelipazie α w celu oceny możliwej immunogenności sebelipazy α. Pacjentów, którzy uzyskali dodatni wynik badań w kierunku ADA, badano także pod katem hamującego działania przeciwciał. Hamujące działanie wykryto w badaniach klinicznych w pewnych punktach czasowych po rozpoczęciu badania. Zasadniczo nie można wyciągnąć wniosków na temat związku między wystąpieniem ADA/przeciwciał neutralizujących i powiązanymi reakcjami nadwrażliwości lub suboptymalną odpowiedzią kliniczną. W badaniach klinicznych u 3 pacjentów będących homozygotami pod kątem delecji w obu allelach genów lizosomalnej kwaśnej lipazy A (LIPA) i 25-hydroksylazy cholesterolowej wystąpiło hamujące działanie przeciwciał związane z suboptymalną odpowiedzią kliniczną. Pacjenci ci zostali poddani leczeniu immunomodulującemu w monoterapii lub w skojarzeniu z przeszczepieniem krwiotwórczych komórek macierzystych (ang. HSCT) bądź przeszczepieniem szpiku kostnego (ang. BMT), co poskutkowało poprawą odpowiedzi klinicznej na sebelipazę α. Produkt zawiera 33 mg sodu/1 fiol., co odpowiada 1,7% zalecanej przez WHO maks. 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Podawany jest po rozcieńczeniu w 0,9% (9 mg/ml) roztw. chlorku sodu do inf. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Lek może wywierać niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W czasie stosowania sebelipazy α zgłaszano zdarzenia niepożądane w postaci zawrotów głowy, które mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Ponieważ jest to rekombinowane białko ludzkie, jest bardzo mało prawdopodobne, aby sebelipaza α wchodziła w interakcje z innymi lekami w związku z metabolizmem przez cytochrom P450 lub o innym podłożu.

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania sebelipazy α u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję. W celu zachowania ostrożności zaleca się unikanie stosowania sebelipazy α w okresie ciąży. Brak danych z badań obejmujących kobiety karmiące piersią. Nie wiadomo, czy sebelipaza alfa przenika do mleka ludzkiego. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać podawanie sebelipazy α, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Nie ma danych klinicznych dotyczących wpływu sebelipazy α na płodność. Badania na zwierzętach nie wykazały żadnego upośledzenia płodności.

Dane przedstawione poniżej dotyczą ekspozycji 125 pacjentów na sebelipazę α w dawkach od 0,35 mg/kg mc. raz/2 tyg. do 7,5 mg/kg mc. raz/ tydz. w badaniach klinicznych, przy czasie trwania leczenia w zakresie od 1 dnia do 60,5 m-ca (5 lat). Spośród 106 dzieci i dorosłych włączonych do badań klinicznych, 102 (96,2%) otrzymywało sebelipazę α w schemacie dawkowania 1 mg/kg mc. raz/2 tyg. przy medianie czasu trwania ekspozycji wynoszącej 33 m-ce (6-59 m-cy). Mediana czasu trwania ekspozycji u 19 niemowląt włączonych do badań klinicznych wynosiła 35,5 m-ca (od 1 dnia do 60 m-cy). Najcięższe działania niepożądane, występujące u 4% pacjentów w badaniach klinicznych, stanowiły podmiotowe i przedmiotowe objawy reakcji anafilaktycznej. Podmiotowe i przedmiotowe objawy obejmowały dyskomfort w klatce piersiowej, przekrwienie spojówek, duszność, przekrwienie, obrzęk powiek, wysięk z nosa, ciężkie zaburzenia oddychania, częstoskurcz, przyspieszony oddech, drażliwość, uderzenia gorąca, świąd, pokrzywkę, świst krtaniowy, niedotlenienie, bladość i biegunkę. Działania niepożądane zgłoszone u niemowląt otrzymujących sebelipazę α (N = 19 pacjentów). Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo często) nadwrażliwość - może obejmować: drażliwość, pobudzenie, wymioty, pokrzywkę, wyprysk, świąd, bladość i nadwrażliwość na lek, reakcja anafilaktyczna - wystąpiła u 3 niemowląt leczonych w badaniach klinicznych. Na podstawie preferowanego terminu „reakcja anafilaktyczna” i zastosowania kryteriów Sampsona do rozpoznawania objawów podmiotowych i przedmiotowych odpowiadających reakcji anafilaktycznej. Zaburzenia oka: (bardzo często) obrzęk powiek. Zaburzenia serca: (bardzo często) częstoskurcz. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) zaburzenia oddychania. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) wymioty, biegunka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, wysypka plamisto-grudkowa. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka, hipertermia. Badania diagnostyczne: (bardzo często) obecność przeciwciała przeciwko lekowi, wzrost temperatury ciała, zmniejszenie wysycenia tlenem, zwiększenie ciśnienia krwi, zwiększenie częstości akcji serca, zwiększenie częstości oddechów. Działania niepożądane zgłoszone u dzieci i dorosłych otrzymujących sebelipazę α (N = 106 pacjentów). Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo często) nadwrażliwość - może obejmować: dreszcze, wyprysk, obrzęk krtani, nudności, świąd, pokrzywkę; (często) reakcja anafilaktyczna - wystąpiła u 2 pacjentów leczonych w badaniach klinicznych. Na podstawie preferowanego terminu „reakcja anafilaktyczna” i zastosowania kryteriów Sampsona do rozpoznawania objawów. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy. Zaburzenia serca: (często) częstoskurcz. Zaburzenia naczyniowe: (często) przekrwienie, niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) ból brzucha, biegunka; (często) rozdęcie jamy brzusznej. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, wysypka grudkowa. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, gorączka; (często) dyskomfort w klatce piersiowej, reakcja w miejscu inf. - obejmuje: wynaczynienie w miejscu inf., ból w miejscu inf. i pokrzywkę w miejscu inf. Badania diagnostyczne: (często) wzrost temperatury ciała. U 5 ze 125 (4%) pacjentów leczonych sebelipazą α, w tym u 3 z 19 (16%) niemowląt i 2 z 106 (2%) dzieci i dorosłych, w badaniach klinicznych wystąpiły ciężkie podmiotowe i przedmiotowe objawy odpowiadające reakcji anafilaktycznej na sebelipazę α. Reakcja anafilaktyczna wystąpiła podczas inf. nawet 1 rok po rozpoczęciu leczenia. W badaniach klinicznych u 59 ze 125 (47%) pacjentów leczonych sebelipazą α, w tym 13 z 19 (68%) niemowląt i u 46 ze 106 (43%) dzieci i dorosłych wystąpiła co najmniej jedna reakcja nadwrażliwości (określona na podstawie zatwierdzonego, wcześniej ustalonego terminu zbiorczego w celu rozpoznawania potencjalnych reakcji nadwrażliwości). Objawy podmiotowe i przedmiotowe odpowiadające reakcji anafilaktycznej lub o możliwym związku z taką reakcją, które wystąpiły u dwóch lub więcej pacjentów, obejmowały m.in.: ból brzucha, pobudzenie, skurcz oskrzeli, dreszcze, biegunkę, obrzęk powiek, wyprysk, obrzęk twarzy, nadciśnienie tętnicze, drażliwość, obrzęk krtani, obrzęk warg, nudności, obrzęk, bladość, świąd, gorączkę/wzrost temperatury ciała, wysypkę, częstoskurcz, pokrzywkę i wymioty. Większość z tych działań wystąpiła podczas inf. lub w ciągu 4 h od jej zakończenia. Zgodnie ze znanym mechanizmem działania, po rozpoczęciu leczenia obserwowano bezobjawowe zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów we krwi. Takie zwiększenie generalnie występowało w ciągu pierwszych 2-4 tyg. i zmniejszało się w ciągu dalszych 8 tyg. leczenia. Istnieje możliwość wystąpienia immunogenności. U pacjentów pojawiły się przeciwciała przeciwko lekowi (ADA) skierowane przeciwko sebelipazie α. W porównaniu z dziećmi i dorosłymi w populacji niemowląt zaobserwowano zwiększoną częstość występowania dodatniego wyniku badania w kierunku ADA (10/19 pacjentów). Spośród 125 pacjentów z niedoborem LAL włączonych do badań klinicznych u 19 (15,0%) pacjentów stwierdzono dodatni wynik badania w kierunku przeciwciał przeciwko lekowi (ADA) w pewnym punkcie czasowym po rozpoczęciu leczenia sebelipazą α (u 9 dzieci i dorosłych oraz u 10 niemowląt). U dzieci i dorosłych z niedoborem LAL dodatni wynik badania w kierunku ADA miał charakter przemijający i zwykle stwierdzano niskie miano ADA. Utrzymujący się dodatni wynik badania w kierunku ADA obserwowano u wszystkich 10 niemowląt, a utrzymywanie się wysokiego miana ADA stwierdzono u 3 z 10 niemowląt. Wśród tych 19 pacjentów u 11 (58%) także wykazano hamujące działanie przeciwciał (obecność przeciwciał neutralizujących) w pewnym punkcie czasowym po rozpoczęciu badania.

W badaniach klinicznych oceniano stosowanie dawek sebelipazy α do 7,5 mg/kg mc. raz/tydz. i nie stwierdzono swoistych objawów przedmiotowych ani podmiotowych występujących po podaniu większych dawek.

Niedobór LAL jest to rzadka choroba związana z dużą liczbą powikłań i znaczną śmiertelnością, która dotyka osób od wieku niemowlęcego do dorosłości. Niedobór LAL występujący u niemowlęcia jest naglącym stanem medycznym z szybką progresją choroby następującą w ciągu tyg. i zwykle prowadzi do zgonu w pierwszych 6 m-cach życia. Niedobór LAL jest dziedziczoną autosomalnie recesywnie lizosomalną chorobą spichrzeniową wywołaną defektem genetycznym powodującym znaczne zmniejszenie lub całkowity brak aktywności kwaśnej lipazy lizosomalnej (LAL). Niedobór enzymu LAL prowadzi do akumulacji estrów cholesterolu i triglicerydów w lizosomach w różnych populacjach komórek, narządach i układach narządów, w tym w hepatocytach i makrofagach. W wątrobie akumulacja ta prowadzi do powiększenia wątroby, zwiększenia zawartości tłuszczu w wątrobie, zwiększenia aktywności aminotransferaz wskazującego na przewlekłe uszkodzenie wątroby i progresji do zwłóknienia, marskości i powikłań schyłkowej niewydolność wątroby. W śledzionie niedobór LAL prowadzi do powiększenia śledziony, niedokrwistości i małopłytkowości. Kumulacja lipidów w ścianie jelita prowadzi do zaburzeń wchłaniania i zahamowania wzrostu. Często występuje 9 dyslipidemia ze zwiększonym stężeniem cholesterolu frakcji lipoprotein niskiej gęstości (ang. low-density lipoprotein, LDL) i triglicerydów i zmniejszonym stężeniem cholesterolu frakcji lipoprotein wysokiej gęstości (ang. HDL), z towarzyszącym zwiększeniem zawartości tłuszczu w wątrobie i aktywności aminotransferaz. Poza chorobą wątroby pacjenci z niedoborem LAL są w większym stopniu narażeni na wystąpienie chorób układu krążenia i przyspieszonego rozwoju miażdżycy.

1 ml konc. zawiera 2 mg sebelipazy α. 1 fiol. 10 ml zawiera 20 mg sebelipazy alfa. Produkowana w białku jaja transgenicznych ptaków rodzaju Gallus metodą rekombinacji DNA (ang. rDNA).