Dzieci w wieku poniżej 12 lat. Badania kliniczne u dzieci w wieku od 6 m-cy do 12 lat przeprowadzono z użyciem klarytromycyny w postaci zaw. doustnej, dlatego też poniżej 12 rż. należy stosować klarytromycynę w tej postaci. Dawka klarytromycyny zależy od stanu klinicznego pacjenta i powinna zawsze być określona przez lekarza. Zwykle czas leczenia wynosi 5-10 dni w zależności od patogenu i ciężkości choroby. Zalecana dawka dobowa leku o mocach 125 mg/5 ml i 250 mg/5 ml u dzieci jest przedstawiona w ChPL, opracowanych na podstawie przybliżonej dawki 7,5 mg/kg mc., stosowanej 2x/ dobę. Dawki do 500 mg 2x/dobę były stosowane w leczeniu ciężkich zakażeń. Zaw. może być przyjmowana z posiłkami lub na czczo, a także z mlekiem. W zależności od mc. dziecka jest przepisywany lek o mocy 125 mg/5 ml lub 250 mg/5 ml. Pacjenci z niewydolnością nerek i wątroby. Klarytromycyny nie należy podawać dzieciom z ciężką niewydolnością wątroby lub nerek. Należy zachować ostrożność podając klarytromycynę dzieciom z niewydolnością nerek lub wątroby o mniejszym nasileniu. U dzieci z Cl_Cr poniżej 30 ml/min/1,73 m², dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć o połowę, tzn. do 7,5 mg/dobę. U tych pacjentów leczenie nie powinno trwać dłużej niż 14 dni.

Lek może być podawany niezależnie od posiłków, ponieważ pokarm nie ma wpływu na dostępność biologiczną. Produkt należy podawać 2x/dobę, według zaleceń. Dawki powinny być podawane co 12 h wg zaleceń w ChPL. Klarytromycyna w zaw. pozostawia gorzki posmak. Należy wypić sok lub wodę tuż po przyjęciu leku, aby temu zapobiec.

Nadwrażliwość na klarytromycynę, inne antybiotyki makrolidowe lub azalidowe, lub którąkolwiek z substancji pomocniczych preparatu. U pacjentów przyjmujących pochodne alkaloidów sporyszu. U pacjentów przyjmujących cyzapryd, pimozyd, astemizol lub terfenadynę. Odnotowano zwiększenie stężenia cyzaprydu, pimozydu oraz terfenadyny w osoczu u pacjentów jednocześnie przyjmujących klarytromycynę. Może to spowodować wydłużenie odstępu QT oraz arytmie sercowe, w tym włączając częstoskurcz komorowy, migotanie komór oraz zaburzenia typu torsade de pointes. Podobne objawy zaobserwowano podczas jednoczesnego podawania astemizolu i innych makrolidów. U pacjentów z wrodzonym lub udokumentowanym nabytym wydłużeniem odstępu QT lub z hipokaliemią (z powodu ryzyka wydłużenia odstępu QT).

Klarytromycyna jest wydalana głównie przez wątrobę i nerki. Nie należy podawać tego antybiotyku dzieciom z niewydolnością wątroby lub nerek. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania klarytromycyny u dzieci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby o mniejszym nasileniu. Pacjenci z nadwrażliwością na antybiotyki linkozamidowe (np. linkomycynę lub klindamycynę) mogą wykazywać nadwrażliwość również na klarytromycynę. Dlatego też należy zachować ostrożność przepisując im klarytromycynę. Długotrwale lub powtarzające się stosowanie klarytromycyny może doprowadzić do nadkażeń niewrażliwymi drobnoustrojami. W przypadku stwierdzenia nadkażenia należy zaprzestać podawania klarytromycyny. Odnotowano przypadki rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy w przypadku stosowania antybiotyków o szerokim spektrum działania. Dlatego też ważne jest, aby rozważyć taką diagnozę u pacjentów, u których w trakcie leczenia klarytromycyną lub po nim wystąpiła ciężka biegunka. Z powodu ryzyka wydłużenia odstępu QT nie zaleca się stosowania klarytromycyny u pacjentów z hipokaliemią, z wrodzonym lub udokumentowanym nabytym wydłużonym odstępem QT oraz u stosujących cyzapryd, pimozyd, astemizol lub terfenadynę. Należy zachować ostrożność podczas stosowania klarytromycyny u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, arytmią komorową w wywiadzie, ciężką niewydolnością serca, hipomagnezemią, bradykardią (<50 uderzeń/min.) lub w przypadku jednoczesnego stosowania z innymi produktami leczniczymi powodującymi wydłużenie odstępu QT. Należy zachować ostrożność podczas podawania klarytromycyny pacjentom leczonym induktorem CYP3A4. Klarytromycyna jest inhibitorem CYP3A4. Może być stosowana z produktami leczniczymi w dużym stopniu metabolizowanymi przez ten enzym jedynie w razie bezwzględnej konieczności. Klarytromycyna hamuje metabolizm niektórych inhibitorów reduktazy HMG-CoA, co prowadzi do zwiększonego stężenia tych produktów leczniczych w osoczu. Klarytromycyna może spowodować zaostrzenie lub nasilenie objawów miastenii. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy nie powinni przyjmować tego leku. Zawiesiny nie należy podawać dzieciom z fenyloketonurią.

Klarytromycyna jest metabolizowana przez enzym CYP3A4. Dlatego silne inhibitory tego enzymu mogą hamować metabolizm klarytromycyny, prowadząc do podwyższonych stężeń w osoczu. Wykazano, że rytonawir (w dawce 200 mg 3x/dobę) hamował metabolizm klarytromycyny (w dawce 500 mg 2x/dobę), zwiększając C_max, C_min i pole pod krzywą (AUC) o odpowiednio 31,182 i 77%. Tworzenie aktywnego metabolitu 14-hydroksy było prawie całkowicie zahamowane. Na ogół nie jest konieczne zmniejszenie dawki u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, jednak dobowa dawka klarytromycyny nie powinna przekraczać 1 g. Należy rozważyć zmniejszenie dawki u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. U pacjentów z klirensem kreatyniny 30-60 ml/min. dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć o 50%, a z klirensem kreatyniny <30 ml/min. dawkę należy zmniejszyć o 75%. Produkty będące induktorami enzymu CYP3A4 (np. ryfampicyna, ryfabutyna, fenytoina, karbamazepina, fenobarbital, preparaty dziurawca) mogą pobudzać metabolizm klarytromycyny. Może to spowodować, że stężenie klarytromycyny będzie poniżej stężenia terapeutycznego i doprowadzić do zmniejszenia jej skuteczności. Konieczne może być zwiększenie dawki klarytromycyny i dokładna kontrola skuteczności i bezpieczeństwa stosowania klarytromycyny. Ponadto, konieczne może być kontrolowanie stężenia induktora CYP3A4 w osoczu, ponieważ może ono być zwiększone z powodu hamującego wpływu klarytromycyny na CYP3A4. Jednoczesne stosowanie ryfabutyny i klarytromycyny spowodowało odpowiednio zwiększenie i zmniejszenie stężenia w surowicy, a w efekcie zwiększenie ryzyka zapalenia błony naczyniowej oka. Obserwowano zmniejszenie AUC dla klarytromycyny o 39% i zwiększenie AUC dla aktywnego metabolitu 14-hydroksy o 34%, gdy klarytromycyna była podawana jednocześnie z efawirenzem, induktorem CYP3A4. Pomimo faktu, iż stężenia klarytromycyny i omeprazolu w osoczu mogą się zwiększyć w przypadku jednoczesnego stosowania, nie ma konieczności dostosowania dawki. Podczas stosowania w zalecanych dawkach nie występują klinicznie znaczące interakcje między klarytromycyna i lansoprazolem. Zwiększone stężenia klarytromycyny w osoczu mogą również wystąpić w przypadku jednoczesnego stosowania z lekami zobojętniającymi lub ranitydyną. Nie ma konieczności dostosowania dawki. Klarytromycyna jest inhibitorem enzymu CYP3A4 i białka transportującego- P-glikoproteiny. Stopień hamowania dla różnych substratów CYP3A4 jest trudny do przewidzenia. Dlatego też nie należy stosować klarytromycyny w trakcie leczenia innymi produktami leczniczymi będącymi substratami enzymu CYP3A4, chyba że możliwe jest dokładne monitorowanie stężeń w osoczu, działania terapeutycznego lub działań niepożądanych substratu CYP3A4. W trakcie leczenia klarytromycyna konieczne może być zmniejszenie dawki lub przerwanie terapii innymi produktami leczniczymi, które są substratami enzymu CYP3A4. Odnotowano przypadki zatrucia alkaloidami sporyszu spowodowane ich zwiększonym stężeniem w osoczu podczas jednoczesnego stosowania z makrolidami. Takie połączenie jest przeciwwskazane. Zanotowano, że klarytromycyna hamuje metabolizm cyzaprydu i terfenadyny, z dwu- do trzykrotnym zwiększeniem stężenia terfenadyny w osoczu. Było to związane z wydłużonym odstępem QT i zaburzeniami rytmu serca, w tym częstoskurczem komorowym, migotaniem komór oraz zaburzeniami typu torsade de pointes. Podobne objawy opisano u pacjentów leczonych pimozydem jednocześnie z klarytromycyna. Jednoczesne stosowanie klarytromycyny z terfenadyną, cyzaprydem lub pimozydem jest przeciwwskazane. Odnotowano przypadki zaburzeń typu torsade de pointes u pacjentów otrzymujących jednocześnie klarytromycynę z chinidyną lub dizopiramidem. Dlatego też należy unikać takich połączeń lub dokładnie monitorować poziom chinidyny i dizopiramidu w osoczu, aby umożliwić dostosowanie dawki. Należy zachować ostrożność podając klarytromycynę pacjentom otrzymującym inne preparaty mające wpływ na wydłużenie odstępu QT. Klarytromycyna hamuje metabolizm niektórych inhibitorów reduktazy HMG-CoA, co prowadzi do zwiększonych stężeń tych produktów leczniczych w osoczu. W rzadkich przypadkach odnotowano rozpad mięśni prążkowanych (rabdomiolizę) związany ze zwiększonym stężeniem inhibitorów reduktazy HMG-CoA w osoczu u pacjentów leczonych klarytromycyną i simwastatyną lub lowastatyną. Klarytromycyna może wywoływać podobną reakcję z atorwastatyną. W trakcie podawania klarytromycyny z tymi inhibitorami reduktazy HMG-CoA należy obserwować, czy u pacjentów nie występują podmiotowe i przedmiotowe objawy miopatii. Gdy midazolam był podawany jednocześnie z klarytromycyną w tabletkach (250 mg 2x/dobę), AUC midazolamu wzrosło 2,7-krotnie po podaniu dożylnym midazolamu i 7-krotnie po podaniu doustnym. Należy unikać jednoczesnego stosowania doustnych postaci midazolamu i klarytromycyny. W przypadku stosowania dożylnego midazolamu z klarytromycyną, należy dokładnie kontrolować pacjenta w celu dostosowania dawki. Należy zastosować te same środki ostrożności w stosunku do innych benzodiazepin metabolizowanych przez CYP3A4, w szczególności do triazolamu i alprazolamu. Istnieje małe prawdopodobieństwo wystąpienia interakcji z klarytromycyną w przypadku innych benzodiazepin, które nie są metabolizowane przez CYP3A4 (temazepam, nitrazepam, lorazepam). Jednoczesne stosowanie doustne klarytromycyny i cyklosporyny lub takrolimusu doprowadziło do ponad 2-krotnego zwiększenia stężenia C_min zarówno dla cyklosporyny jaki i dla takrolimusu. Należy się spodziewać podobnych skutków w przypadku syrolimusu. Rozpoczynając leczenie klarytromycyną u pacjentów, którzy już otrzymują którykolwiek z tych leków immunosupresyjnych, stężenia cyklosporyny, takrolimusu lub syrolimusu w osoczu należy dokładnie kontrolować i w razie konieczności zmniejszyć dawkę. Również podczas odstawiania klarytromycyny należy u tych pacjentów dokładnie kontrolować stężenie cyklosporyny, takrolimusu lub syrolimusu w osoczu w celu ponownego dostosowania dawki. Klarytromycyna jest silnym inhibitorem białka transportującego P-glikoproteiny (Pgp). Może to spowodować wzrost stężeń w osoczu substancji czynnych transportowanych za pomocą tego mechanizmu i może również zwiększyć ich dystrybucję do narządów, w których Pgp stanowi barierę dystrybucji, np. OUN. Stężenie digoksyny w osoczu może się zwiększyć podczas jednoczesnego podawania z klarytromycyną i należy kontrolować stężenie digoksyny w osoczu podczas rozpoczynania lub kończenia jednoczesnego stosowania z klarytromycyną, gdyż konieczne może być dostosowanie dawki. Stosowanie klarytromycyny u pacjentów otrzymujących warfarynę może doprowadzić do nasilenia działania warfaryny. U tych pacjentów należy często kontrolować czas protrombinowy. Stosowanie klarytromycyny u pacjentów otrzymujących teofilinę było związane ze wzrostem stężenia teofiliny w surowicy krwi i możliwą toksycznością spowodowaną teofiliną. Jednoczesne doustne stosowanie klarytromycyny w tabletkach i zydowudyny u dorosłych pacjentów zakażonych wirusem HIV może doprowadzić do zmniejszenia stężenia zydowudyny w stanie stacjonarnym. Można tego w dużym stopniu uniknąć podając co 1-2 h dawki klarytromycyny i zydowudyny. Nie odnotowano takiej reakcji u dzieci.

Nie należy podawać klarytromycyny kobietom ciężarnym, chyba że jest to konieczne. Klarytromycyna i jej aktywny metabolit są wydzielane do mleka matki. Dlatego też u niemowlęcia karmionego piersią może wystąpić biegunka i zakażenie grzybicze błon śluzowych, w związku z tym może być konieczne zaprzestanie podawania leku. Należy brać pod uwagę możliwość wystąpienia uczulenia. Należy rozważyć oczekiwane korzyści dla matki i potencjalne zagrożenie dla niemowlęcia.

Zakażenia i infestacje: (często) kandydoza jamy ustnej. Przedłużone stosowanie może powodować nadmierny rozwój niewrażliwych drobnoustrojów. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) zmniejszenie liczby krwinek białych; (bardzo rzadko) trombocytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcje alergiczne od pokrzywki i zmian skórnych o niewielkim nasileniu do reakcji anafilaktycznych. Zaburzenia psychiczne: (bardzo rzadko) niepokój, bezsenność, omamy, psychoza, dezorientacja, depersonalizacja, koszmary senne i splątanie. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy, zaburzenia węchu; (bardzo rzadko) zawroty głowy, parestezje, drgawki. Zaburzenia ucha i błędnika: (rzadko) szumy uszne; (bardzo rzadko) przemijająca utrata słuchu. Zaburzenia serca: (bardzo rzadko) wydłużenie odstępu QT, częstoskurcz komorowy oraz zaburzenia typu torsade de pointes. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: (często) nudności, biegunka, wymioty, ból brzucha, niestrawność, zapalenie jamy ustnej, zapalenie głośni, przemijające przebarwienia zębów i języka, zaburzenia smaku np. metaliczny lub gorzki; (bardzo rzadko) zapalenie trzustki. Rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy w związku ze stosowaniem klarytromycyny występuje bardzo rzadko i może mieć nasilenie od łagodnego do zagrażającego życiu. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zaburzenia czynności wątroby, zwykle krótkotrwałe i przemijające, zapalenie wątroby i cholestaza z żółtaczką lub bez; (bardzo rzadko) niewydolność wątroby zakończona zgonem była opisywana szczególnie u pacjentów z wcześniej występującą chorobą wątroby lub stosujących inne produkty lecznicze wywierające toksyczny wpływ na wątrobę. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) zespół Stevens-Johnsona oraz martwica toksyczno-rozpływna naskórka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe. tkanki łącznej oraz kośćca; (niezbyt często) bóle stawów, bóle mięśni. Zaburzenia nerek i układu moczowego: (bardzo rzadko) śródmiąższowe zapalenie nerek, niewydolność nerek. Badania laboratoryjne: (często) zwiększenie stężenia azotu mocznikowego; (niezbyt często) wydłużenie czasu protrombinowego, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy, nieprawidłowe testy czynności wątroby (zwiększenie aktywności aminotransferaz); (bardzo rzadko) hipoglikemię obserwowano szczególnie po jednoczesnym stosowaniu z przeciwcukrzycowymi produktami leczniczymi oraz insuliną.

Zażycie dużej dawki klarytromycyny może doprowadzić do zaburzeń żołądkowo-jelitowych. Opisano pacjenta z zaburzeniami dwubiegunowymi w wywiadzie, który przyjął 8 g klarytromycyny, co doprowadziło do zmian w jego stanie psychicznym, zachowań paranoidalnych, hipokaliemii i hipoksemii. Działania niepożądane występujące po przedawkowaniu należy leczyć za pomocą płukania żołądka i zastosować ogólne postępowanie objawowe. Tak jak w przypadku makrolidów, stężenia klarytromycyny w osoczu pozostają niezmienione w przypadku zastosowania hemodializy oraz dializy otrzewnowej.

Klarytromycyna jest półsyntetyczną pochodną erytromycyny A. Przejawia działanie przeciwbakteryjne poprzez wiązanie się z podjednostką 50S rybosomów drobnoustrojów wrażliwych i hamowanie syntezy białek. Metabolit klarytromycyny 14-hydroksy, tworzony u ludzi w trakcie metabolizmu pierwszego przejścia, również ma działanie przeciwbakteryjne. Minimalne stężenia hamujące (MIC) tego metabolitu są równe lub dwukrotnie wyższe niż MIC związku macierzystego, oprócz bakterii H. influenzae, na które metabolit 14-hydroksy działa dwa razy silniej niż związek macierzysty.

5 ml gotowej zawiesiny zawiera 125 mg lub 250 mg klarytromycyny.