Istnieją różne schematy dawkowania w przypadku każdego wskazania. Pacjent musi uzyskać jasne informacje dotyczące właściwego dawkowania w leczeniu jego choroby. Dorośli. Leczenie schizofrenii. W leczeniu schizofrenii preparat należy podawać 2x/dobę. Całkowita dawka dobowa przez pierwsze 4 dni leczenia wynosi: 50 mg - dzień 1., 100 mg - dzień 2., 200 mg - dzień 3. i 300 mg dzień 4. Od 4, dnia dawka powinna wynosić 300-450 mg/dobę (dawka zwykle skuteczna). Dawka może być zmieniana w zakresie 150-750 mg/dobę, zależnie od odpowiedzi klinicznej i tolerancji leczenia przez pacjenta. Leczenie epizodów maniakalnych o umiarkowanym i ciężkim nasileniu w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej. W leczeniu epizodów maniakalnych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej produkt należy podawać 2x/dobę. Całkowita dawka dobowa przez pierwsze 4 dni leczenia wynosi: 100 mg - dzień 1., 200 mg - dzień 2., 300 mg - dzień 3., 400 mg - dzień 4. Następnie dawka może być zwiększana maks. o 200 mg/dobę do dawki dobowej 800 mg w 6. dniu leczenia. Zależnie od reakcji pacjenta i tolerancji dawka dobowa w leczeniu podtrzymującym może wynosić 200-800 mg/dobę. Zwykle dawka skuteczna wynosi 400-800 mg/dobę. Leczenie epizodów depresyjnych związanych z chorobą afektywną dwubiegunową. Produkt powinien być stosowany na noc. Przez pierwsze 4 dni leczenia dobowe dawki wynoszą odpowiednio: 50 mg (dzień 1.), 100 mg (dzień 2.), 200 mg (dzień 3.) i 300 mg (dzień 4.). W badaniach klinicznych nie wykazano dodatkowych korzyści związanych ze zwiększeniem dawki dobowej do 600 mg w porównaniu z grupą zażywającą 300 mg. Niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyści z zażywania dawki dobowej 600 mg. Dawki większe niż 300 mg/dobę powinny być zalecane przez lekarzy doświadczonych w leczeniu choroby dwubiegunowej. Badania kliniczne wykazały, że u niektórych pacjentów może być rozważane zmniejszenie dawki dobowej do 200 mg z powodu złej tolerancji leku. Zapobieganie nawrotom w chorobie afektywnej dwubiegunowej. Pacjenci, u których opanowano po zastosowaniu kwetiapiny objawy choroby dwubiegunowej w ostrej fazie, powinni kontynuować przyjmowanie leku w tej samej dawce. Dawkę kwetiapiny należy ustalić indywidualnie, w zakresie 300-800 mg/dobę, w dwóch dawkach podzielonych, zależnie od odpowiedzi klinicznej i tolerancji leczenia przez pacjenta. Ważne jest stosowanie najmniejszej dawki wystarczającej do opanowania objawów choroby. Osoby w podeszłym wieku. Produkt należy stosować ostrożnie u pacjentów z tej grupy wiekowej, szczególnie w początkowym okresie podawania. Może być konieczne wolniejsze zwiększanie dawki i podawanie mniejszej dawki dobowej w porównaniu do dawek stosowanych u młodszych pacjentów zależnie od odpowiedzi klinicznej i tolerancji leczenia przez pacjenta. Średni klirens kwetiapiny u pacjentów w podeszłym wieku był zmniejszony o 30-50% w porównaniu do wartości u młodszych pacjentów. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania u pacjentów <65 lat z epizodami depresji w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej. Dzieci i młodzież. Nie jest wskazane stosowanie kwetiapiny u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat z powodu braku danych dotyczących stosowania leku w tej grupie wiekowej. Zaburzenia czynności nerek. Nie ma konieczności zmiany dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Kwetiapina jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie. Dlatego należy ją stosować ostrożnie u pacjentów ze stwierdzonymi zaburzeniami czynności wątroby, szczególnie w początkowym okresie podawania. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby leczenie należy rozpoczynać od dawki 25 mg/dobę. Dawkę można zwiększać codziennie o 25-50 mg aż do osiągnięcia dawki skutecznej, zależnie od odpowiedzi klinicznej i tolerancji leczenia przez pacjenta.

Preparat można przyjmować z posiłkiem lub niezależnie od posiłku.

Nadwrażliwość na kwetiapinę lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie kwetiapiny z inhibitorami izoenzymu 3A4 cytochromu P450, takimi jak: inhibitory proteazy stosowane w leczeniu HIV, leki przeciwgrzybicze z grupy azoli, erytromycyna, klarytromycyna i nefazodon jest przeciwwskazane.

Ponieważ istnieje kilka różnych wskazań do stosowania kwetiapiny, konieczne jest rozważenie jej profilu bezpieczeństwa w odniesieniu do rozpoznania u danego pacjenta i podawanej dawki. Nie zaleca się stosowania kwetiapiny u dzieci i młodzieży <18 rż., ze względu na brak danych uzasadniających stosowanie kwetiapiny w tej grupie wiekowej. Badania kliniczne wykazały ponadto, że wśród działań niepożądanych zidentyfikowanych u dorosłych pacjentów, niektóre występują z większą częstotliwością u dzieci i młodzieży niż u dorosłych (zwiększenie apetytu, zwiększenie stężenia prolaktyny w surowicy krwi i objawy pozapirarnidowe) oraz jedno działanie niepożądane, które nie zostało odnotowane wcześniej u pacjentów dorosłych (wzrost ciśnienia tętniczego krwi). Odnotowano także zmiany w badaniach czynności tarczycy u dzieci i młodzieży. Ponadto, nie prowadzono badań trwających powyżej 26 tyg., dotyczących długookresowego wpływu leczenia na wzrost i rozwój. Brak danych dotyczących wpływu długookresowego przyjmowania kwetiapiny na rozwój poznawczy i behawioralny pacjenta. Kontrolowane badania kliniczne z użyciem placebo u dzieci i młodzieży w wieku 10-17 lat, leczonych z powodu schizofrenii i manii w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej wykazały zwiększenie częstości występowania objawów pozapiramidowych u pacjentów przyjmujących kwetiapinę w porównaniu z pacjentami przyjmującymi placebo. Depresja w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej jest związana ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samookaleczeń i samobójstw (zdarzeń związanych z samobójstwem), ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania istotnej klinicznie remisji. Przez kilka pierwszych lub więcej tyg. leczenia może nie nastąpić poprawa stanu psychicznego. Do czasu wystąpienia poprawy pacjent powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarską. Doświadczenie kliniczne wskazuje, że ryzyko samobójstwa zwiększa się we wczesnej fazie poprawy klinicznej. Dodatkowo, lekarz powinien ocenić potencjalne ryzyko wystąpienia zdarzeń związanych z samobójstwem po nagłym odstawieniu kwetiapiny z uwagi na znane czynniki ryzyka samobójstwa dla chorób leczonych kwetiapiną. Również inne zaburzenia psychiczne, w leczeniu których stosuje się kwetiapinę, mogą się wiązać ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia takich zdarzeń. Co więcej, z tymi zaburzeniami mogą współistnieć ciężkie epizody depresji. Dlatego należy przestrzegać tych samych środków ostrożności w leczeniu pacjentów z ciężkimi epizodami depresji i pacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi. Wiadomo, że pacjenci ze zdarzeniami związanymi z próbami samobójczymi w wywiadzie lub ze znacznym natężeniem myśli samobójczych przed rozpoczęciem leczenia są narażeni na zwiększone ryzyko myśli lub prób samobójczych, w związku z czym powinni być dokładnie obserwowani w trakcie leczenia. W metaanalizie kontrolowanych placebo badań klinicznych dotyczących stosowania leków przeciwdepresyjnych u dorosłych pacjentów z chorobami psychicznymi wykazano zwiększenie ryzyka zachowań samobójczych podczas stosowania tych leków w porównaniu z placebo u pacjentów w wieku <25 lat. Farmakoterapii powinna towarzyszyć ścisła obserwacja pacjentów, zwłaszcza tych z grupy wysokiego ryzyka, szczególnie na początku leczenia i po zmianach dawkowania. Pacjentów (i ich opiekunów) należy poinformować o konieczności zwracania uwagi na wszelkie objawy pogorszenia psychicznego oraz na zachowania lub myśli samobójcze i nietypowe zmiany w zachowaniu oraz o konieczności natychmiastowego kontaktu z lekarzem w przypadku wystąpienia tych objawów. W kontrolowanych placebo badaniach klinicznych prowadzonych w krótszym okresie obejmujących pacjentów z ciężką depresją w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej obserwowano zwiększone ryzyko zdarzeń związanych z próbami samobójczymi u młodych dorosłych pacjentów (w wieku <25 lat), którzy byli leczeni kwetiapiną, w porównaniu z pacjentami otrzymującymi placebo (odpowiednio 3,0% wobec 0%). W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo, stosowanie kwetiapiny było związane ze zwiększoną częstością objawów pozapiramidowych w porównaniu do placebo u pacjentów leczonych z powodu epizodów ciężkiej depresji w przebiegu choroby dwubiegunowej. Stosowanie kwetiapiny wiązano z rozwojem akatyzji, objawu polegającego na subiektywnie nieprzyjemnym uczuciu niepokoju ruchowego i potrzebą poruszania się, którym często towarzyszy niezdolność do siedzenia lub stania nieruchomo w miejscu. Największe prawdopodobieństwo jej wystąpienia istnieje w trakcie pierwszych kilku tyg. leczenia. U pacjentów, u których rozwiną się te objawy, mogą się one nasilać po zwiększeniu dawki. W razie wystąpienia objawów późnych dyskinez należy rozważyć zmniejszenie dawki leku lub przerwanie leczenia kwetiapiną. Objawy dyskinez późnych mogą się nasilić lub nawet pojawić się po przerwaniu leczenia. Stosowanie kwetiapiny jest związane z występowaniem senności i podobnych objawów, takich jak uspokojenie. W badaniach klinicznych u pacjentów z depresją w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej objawy te występowały zazwyczaj podczas pierwszych 3 dni leczenia i miały zazwyczaj łagodne lub umiarkowane nasilenie. Pacjenci z depresją w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej, u których występuje senność o ciężkim nasileniu, mogą wymagać częstszych wizyt przez okres min. 2 tyg. od pojawienia się senności lub do czasu ustąpienia objawów senności; konieczne może być rozważenie przerwania leczenia. Leczenie kwetiapiną wiązało się z hipotonią ortostatyczną i spowodowanymi przez nią zawrotami głowy, które - podobnie jak senność - pojawiały się zazwyczaj w początkowym okresie stopniowego zwiększania dawkowania. Może to zwiększać częstość występowania urazów (upadków), zwłaszcza w populacji osób w podeszłym wieku. W związku z tym pacjentom należy zalecić, aby zachowywali ostrożność do czasu, aż zaznajomią się z potencjalnymi skutkami stosowania leku. Kwetiapinę należy ostrożnie stosować u pacjentów z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego, chorobą naczyniową mózgu, a także w przypadku, innych stanów predysponujących do niskiego ciśnienia tętniczego krwi. Kwetiapina może powodować niedociśnienie ortostatyczne, szczególnie w początkowym okresie zwiększania dawki. Reakcja taka. częściej występuje u osób w podeszłym wieku niż u młodych pacjentów. W przypadku niedociśnienia należy rozważyć podawanie mniejszej dawki lub wolniejsze zwiększanie dawki. Należy rozważyć wolniejsze zwiększanie dawki u pacjentów ze stwierdzonymi wcześniej chorobami układu sercowo-naczyniowego. W badaniach klinicznych nie wykazano różnicy w częstości występowania napadów drgawkowych u pacjentów leczonych kwetiapiną lub otrzymujących placebo. Nie są dostępne dane na temat częstości występowania napadów drgawkowych u pacjentów z zaburzeniem drgawkowymi w wywiadzie. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych, należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z napadami drgawkowymi w wywiadzie. Z leczeniem lekami przeciwpsychotycznymi, w tym również kwetiapina, związane jest występowanie złośliwego zespołu neuroleptycznego. Objawy kliniczne obejmują hipertermię, zaburzenia świadomości, sztywność mięśni, zaburzenia czynności układu autonomicznego i zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatyniny. W razie ich wystąpienia należy przerwać leczenie kwetiapiną i zastosować odpowiednie leczenie. Niezbyt często w badaniach klinicznych obserwowano występowanie ciężkiej neutropenii (liczba neutrofili <0,5 x 10⁹/l). Większość przypadków ciężkiej neutropenii wystąpiła kilka m-cy po rozpoczęciu leczenia kwetiapiną. Brak dowodów na zależność od dawki. Z doświadczeń uzyskanych po wprowadzeniu leku do obrotu wynika, że po wystąpieniu leukopenii i/lub neutropenii następowało przerwanie leczenia kwetiapiną. Prawdopodobnymi czynnikami ryzyka neutropenii są mała liczba leukocytów przed rozpoczęciem leczenia oraz wywołana przez leki neutropenia w wywiadzie. Należy przerwać leczenie kwetiapiną, jeśli liczba neutrofili wynosi <1,0 x 10⁹/l. Należy obserwować pacjenta w celu wykrycia wczesnych objawów infekcji i kontrolować ilość neutrofili (aż ich liczba zwiększy się ponad 1,5 x 10⁹/l). Jednoczesne stosowanie kwetiapiny z silnymi induktorami enzymów wątrobowych, takimi jak karbamazepina lub fenytoina, znacząco zmniejsza stężenie kwetiapiny w osoczu, co może wpływać na skuteczność leczenia kwetiapina. U pacjentów otrzymujących leki indukujące enzymy wątrobowe, leczenie kwetiapiną można rozpocząć tylko wtedy, gdy w opinii lekarza korzyści wynikające z leczenia kwetiapiną przewyższają ryzyko wynikające z przerwania leczenia lekiem indukującym enzymy wątrobowe. Ważne jest, aby zmiany leku indukującego enzymy wątrobowe dokonywać stopniowo i jeśli jest to konieczne zastąpić go lekiem nie indukującym enzymów wątrobowych (np. walproinian sodu). Donoszono o przypadkach zwiększenia masy ciała u pacjentów leczonych kwetiapiną. Należy obserwować pacjentów pod kątem tego działania niepożądanego i w razie potrzeby podjąć odpowiednie postępowanie zgodnie ze stosowanymi wytycznymi leczenia przeciwpsychotycznego. Opisywano rzadkie przypadki hiperglikemii i/lub rozwoju albo zaostrzenia cukrzycy podczas leczenia kwetiapiną, czemu sporadycznie towarzyszyła kwasica ketonowa lub śpiączka; w kilku przypadkach doszło do zgonu. W niektórych przypadkach opisywano uprzedni wzrost masy ciała, co może być czynnikiem predysponującym. Zaleca się właściwą obserwację kliniczną, zgodnie ze stosowanymi wytycznymi leczenia przeciwpsychotycznego. Pacjentów leczonych jakimkolwiek lekiem przeciwpsychotycznym, w tym kwetiapiną, należy obserwować pod kątem wystąpienia objawów podmiotowych i przedmiotowych hiperglikemii (takich jak polidypsja, wielomocz, polifagia i osłabienie), a chorych na cukrzycę lub osób z czynnikami ryzyka wystąpienia tej choroby należy poddawać regularnym badaniom kontrolnym pod kątem pogorszenia wyrównania glikemii. Konieczne jest regularne kontrolowanie mc. pacjenta. W przeprowadzonych badaniach klinicznych nad kwetiapiną obserwowano zwiększenie stężenia triglicerydów, cholesterolu LDL i cholesterolu całkowitego oraz zmniejszenie stężenia cholesterolu HDL. W razie zmian stężenia lipidów należy postępować zgodnie z praktyką kliniczną. Ze względu na obserwowane w badaniach klinicznych zmiany mc., poziomu glikemii (patrz: hiperglikemia) i stężenia lipidów u pacjentów (w tym tych z prawidłowymi wartościami wyjściowymi) może dojść do pogorszenia parametrów ryzyka zespołu metabolicznego; należy wówczas podjąć postępowanie zgodne z praktyką kliniczną. Dane z badań klinicznych i ze stosowania kwetiapiny zgodnie z Charakterystyką Produktu Leczniczego nie potwierdziły związku kwetiapiny z przetrwałym bezwzględnym wydłużeniem odstępu QT. Po wprowadzeniu leku do obrotu opisywano wydłużenie odstępu QT podczas stosowania kwetiapiny w dawkach terapeutycznych i po jej przedawkowaniu. Podobnie jednak jak w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych, należy zachować ostrożność, jeśli kwetiapiną jest stosowana u pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego lub wydłużeniem odstępu QT w wywiadzie rodzinnym. Należy zachować ostrożność, jeśli kwetiapiną jest stosowana jednocześnie z innymi lekami wydłużającymi odstęp QT, lekami neuroleptycznymi, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z wrodzonym zespołem wydłużonego odstępu QT, zastoinową niewydolnością serca, przerostem mięśnia serca, hipokaliemią lub hipomagnezemią. Po nagłym zaprzestaniu podawania kwetiapiny obserwowano ostre objawy odstawienne, takie jak bezsenność, nudności, bóle głowy, biegunka, wymioty, zawroty głowy i drażliwość. Dlatego zaleca się stopniowe odstawianie kwetiapiny, przez okres przynajmniej jednego do dwóch tyg. Kwetiapina nie jest zatwierdzona w leczeniu pacjentów z psychozą związaną z otępieniem. W randomizowanych, kontrolowanych placebo badaniach u populacji pacjentów z otępieniem, leczonych niektórymi atypowymi lekami przeciwpsychotycznymi, zaobserwowano około 3-krotnie zwiększone ryzyko działań niepożądanych dotyczących naczyń mózgowych. Mechanizm tego zwiększonego ryzyka nie jest znany. Nie można wykluczyć zwiększonego ryzyka w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych lub innych populacji pacjentów. Kwetiapina powinna być stosowana z ostrożnością u pacjentów z czynnikami ryzyka wystąpienia udaru. W metaanalizie atypowych leków przeciwpsychotycznych donoszono, że u pacjentów w podeszłym wieku z psychozą związaną z otępieniem występuje zwiększone ryzyko zgonu w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Jakkolwiek w dwóch 10-tyg., kontrolowanych placebo badaniach kwetiapiny, u tej samej populacji pacjentów (n=710; średni wiek: 83 lata; przedział: 56-99 lat), umieralność w grupie pacjentów leczonych kwetiapiną była na poziomie 5,5% w porównaniu do 3,2% w grupie placebo. Przyczyny zgonów pacjentów w tych badaniach były zróżnicowane i zgodne z przewidywanymi dla tej populacji. Dane te nie stanowią związku przyczynowego między leczeniem kwetiapiną a zgonami pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem. Podczas leczenia kwetiapiną występowały trudności z połykaniem.Kwetiapinę należy ostrożnie stosować u pacjentów z ryzykiem wystąpienia zachłystowego zapalenia płuc. Opisywano przypadki żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u pacjentów otrzymujących leki przeciwpsychotyczne. Ponieważ u leczonych nimi osób często stwierdza się nabyte czynniki ryzyka tej choroby, wszelkie takie czynniki należy zidentyfikować przed leczeniem i w trakcie leczenia kwetiapiną i należy podjąć odpowiednie postępowanie profilaktyczne. Donoszono o przypadkach zapalenia trzustki w badaniach klinicznych i po wprowadzeniu leku do obrotu, jednak nie potwierdzono związku przyczynowego ze stosowaniem leku. W raportach otrzymywanych po wprowadzeniu leku do obrotu u wielu pacjentów podawano istnienie czynników o stwierdzonym związku z zapaleniem trzustki, takich jak zwiększone stężenie triglicerydów, kamica żółciowa i spożycie alkoholu. Dane na temat stosowania kwetiapiny w skojarzeniu z walproinianem sodu lub litem w leczeniu umiarkowanych lub ciężkich epizodów manii są ograniczone; aczkolwiek skojarzona terapia była dobrze tolerowana. Z danych wynika, że po 3 tyg. pojawia się działanie addycyjne. Tabl zawierają laktozę jednowodną. Pacjenci z rzadkimi zaburzeniami dziedzicznymi, takimi jak nietolerancja galaktozy, niedobór laktazy typu Lapp lub zespół złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu. Ze względu na główny wpływ kwetiapiny na OUN, może ona zakłócać czynności wymagające czujności. Dlatego pacjentom należy doradzić, aby nie prowadzili pojazdów i nie obsługiwali urządzeń mechanicznych, dopóki nie zostanie poznana indywidualna wrażliwość na lek.

Biorąc pod uwagę wpływ kwetiapiny na OUN, należy zachować ostrożność podczas jej podawania jednocześnie z innymi lekami o działaniu ośrodkowym, jak również z alkoholem. CYP3A4 układu cytochromu P450 jest enzymem głównie odpowiedzialnym za metabolizm kwetiapiny przez cytochrom P450. W badaniu interakcji u zdrowych ochotników jednoczesne podawanie kwetiapiny (w dawkach 25 mg) z ketokonazolem, inhibitorem CYP3A4, powodowało zwiększenie wartości AUC kwetiapiny 5-8 razy. W związku z tym jednoczesne stosowanie kwetiapiny z inhibitorami CYP3A4 jest przeciwwskazane. Nie jest również zalecane przyjmowanie kwetiapiny razem z sokiem grejpfrutowym. W badaniu dawek wielokrotnych podawanych pacjentom w celu oceny farmakokinetyki kwetiapiny podawanej przed leczeniem i w trakcie leczenia karbamazepiną (znanym induktorem enzymów wątrobowych), jednoczesne stosowanie karbamazepiny znacznie zwiększyło klirens kwetiapiny. To zwiększenie klirensu zmniejszyło układową ekspozycję na kwetiapinę (ocenianą na podstawie wartości AUC) do średnio 13% ekspozycji, jaka występuje podczas podawania samej kwetiapiny, jakkolwiek u niektórych pacjentów obserwowane było większe działanie. W wyniku tej interakcji może występować zmniejszenie stężeń leku w osoczu, co może wpływać na skuteczność leczenia kwetiapiną. Równoczesne podawanie kwetiapiny z fenytoiną (innym lekiem indukującym enzymy mikrosomalne) powodowało znaczne zwiększanie klirensu kwetiapiny, o ok. 450%. Wprowadzenie leczenia kwetiapiną u pacjentów otrzymujących lek indukujący enzymy wątrobowe należy brać pod uwagę jedynie wtedy, kiedy lekarz uzna, że korzyści z zastosowania produktu leczniczego przewyższają ryzyko odstawienia leku indukującego te enzymy. Jest ważne, aby jakakolwiek zmiana leku indukującego enzymy była dokonana stopniowo i jeśli nastąpi taki wymóg, zastąpiono go produktem nie indukującym enzymów wątrobowych (np. walproinianem sodu). Farmakokinetyka kwetiapiny nie uległa istotnym zmianom podczas jednoczesnego stosowania leków przeciwdepresyjnych, takich jak imipramina (znany inhibitor CYP2D6) lub fluoksetyna (znany inhibitor CYP3A4 i CYP2D6). Farmakokinetyka kwetiapiny nie uległa istotnym zmianom podczas jednoczesnego stosowania leków przeciwpsychotycznych takich jak rysperydon lub haloperydol. Jednoczesne stosowanie kwetiapiny i tiorydazyny powodowało zwiększenie klirensu kwetiapiny o ok. 70%. Farmakokinetyka kwetiapiny nie uległa zmianom podczas jednoczesnego stosowania z cymetydyną. Farmakokinetyka litu nie uległa zmianom podczas jednoczesnego stosowania z kwetiapiną. Farmakokinetyka walproinianu sodu i kwetiapiny nie uległa istotnym klinicznie zmianom podczas jednoczesnego stosowania tych leków. Nie przeprowadzono formalnych badań interakcji z lekami zazwyczaj stosowanymi w leczeniu chorób układu krążenia. Zalecana jest ostrożność podczas jednoczesnego stosowania kwetiapiny z lekami, które mogą powodować zaburzenia elektrolitowe lub wydłużać odstęp QT. Istnieją doniesienia o fałszywie dodatnich wynikach testów immunologicznych stosowanych do oznaczania metadonu i trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych u pacjentów przyjmujących kwetiapinę. Zaleca się potwierdzenie kwestionowanego wyniku przez wykonanie odpowiedniego testu chromatograficznego.

Nie określono dotychczas bezpieczeństwa ani skuteczności kwetiapiny u kobiet w ciąży. Jak dotąd brak oznak szkodliwości w badaniach na zwierzętach, jednak nie badano możliwego działania na płód. Dlatego kwetiapinę należy podawać w ciąży jedynie wówczas, gdy związane z tym korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Jeśli w czasie ciąży była stosowana kwetiapina, u noworodków obserwowano objawy odstawienne. U noworodków matek, które stosowały leki przeciwpsychotyczne (w tym kwetiapinę) w III trymestrze ciąży, istnieje ryzyko wystąpienia działań niepożądanych po porodzie, w tym objawy pozapiramidowe i/lub objawy z odstawienia, które mogą różnić się nasileniem i czasem trwania. Istnieją doniesienia o występowaniu pobudzenia, hipertonii, hipotonii, drżenia, senności, zaburzeń oddechowych lub zaburzenia karmienia. Z tego względu noworodki należy uważnie monitorować. Opublikowano doniesienia o przenikaniu kwetiapiny do mleka kobiecego; jednak jego stopień nie był jednoznaczny. Kobietom karmiącym piersią należy zatem doradzać, aby unikały karmienia piersią podczas stosowania kwetiapiny.

Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi kwetiapiny są: senność, zawroty głowy, suchość błony śluzowej jamy ustnej, niewielkie osłabienie, zaparcia, tachykardia, niedociśnienie ortostatyczne i niestrawność. Ze stosowaniem kwetiapiny było powiązane zwiększenie mc., omdlenie, złośliwy zespół neuroleptyczny, leukopenia, neutropenia i obrzęki obwodowe. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) zmniejszenie stężenia hemoglobiny; (często) leukopenia, zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych, zwiększenie liczby granulocytów kwasochłonnych; (niezbyt często) małopłytkowość, niedokrwistość, zmniejszenie liczby płytek krwi; (rzadko) agranulocytoza; (nieznana) neutropenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość (w tym alergiczne reakcje skórne); (bardzo rzadko) reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) hiperprolaktynemia, zmniejszenie całkowitego stężenia T₄, zmniejszenie stężenia wolnej T₄, zmniejszenie całkowitego stężenia T₃, zwiększenie stężenia TSH; (niezbyt często) zmniejszenie stężenia wolnej T₃, niedoczynność tarczycy; (bardzo rzadko) zespół niewłaściwego wydzielania wazopresyny. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zwiększenie stężenia triglicerydów w surowicy, zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego (przede wszystkim cholesterolu LDL), zmniejszenie stężenia cholesterolu HDL, zwiększenie mc.; (często) zwiększenie łaknienia, zwiększenie stężenia glukozy we krwi do poziomu hiperglikemicznego; (niezbyt często) hiponatremia, cukrzyca; (rzadko) zespół metaboliczny. Zaburzenia psychiczne: (często) przykre sny i koszmary senne, myśli i zachowania samobójcze; (rzadko) somnambulizm i pokrewne reakcje, takie jak mówienie przez sen i zaburzenie odżywiania związane ze snem. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy, senność, bóle głowy; (często) omdlenia, objawy pozapiramidowe, dyzartria; (niezbyt często) napady padaczkowe, zespół niespokojnych nóg, późne dyskinezy. Zaburzenia serca: (często) częstoskurcz, kołatania serca; (niezbyt często) wydłużenie odstępu QT. Zaburzenia oka: (często) niewyraźne widzenie. Zaburzenia naczyń: (często) hipotonia ortostatyczna; (rzadko) żylna choroba zakrzepowo-zatorowa. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) nieżyt nosa, duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) suchość w jamie ustnej; (często) zaparcia, niestrawność, wymioty; (niezbyt często) dysfagia; (rzadko) zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększenie aktywności transaminaz w surowicy (AlAT, AspAT), zwiększenie aktywności γ-GT; (rzadko) żółtaczka, zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevens-Johnsona; (nieznana) martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo rzadko) rabdomioliza. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) zaburzenia sprawności seksualnej; (rzadko) priapizm, mlekotok, obrzęk piersi, zaburzenia miesiączkowania. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) objawy odstawienne; (często) łagodne osłabienie, obrzęki obwodowe, drażliwość, gorączka; (rzadko) złośliwy zespół neuroleptyczny, hipotermia. Badania diagnostyczne: (rzadko) zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatyniny we krwi. Podczas leczenia lekami neuroleptycznymi obserwowano przypadki wydłużenia odstępu QT, komorowych zaburzeń rytmu, nagłych niespodziewanych zgonów, zatrzymania krążenia i częstoskurczu komorowego typu torsades de pointes. Uważa się, że są one charakterystyczne dla tej grupy leków. U dzieci i młodzieży należy rozważyć występowanie tych samych działań niepożądanych, jak te opisane powyżej w odniesieniu do dorosłych. Poniżej zestawiono działania niepożądane występujące z większą częstością u dzieci i młodzieży (10-17 lat) niż w populacji dorosłych, lub działania niepożądane, które nie były wcześniej identyfikowane w populacji osób dorosłych. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zwiększenie łaknienia. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększenie stężenia prolaktyny, zwiększenie ciśnienia tętniczego. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) objawy pozapiramidowe. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) drażliwość.

Zgłoszono przypadki zgonu po ostrym przedawkowaniu kwetiapiny w dawce 13,6 g w badaniu klinicznym, jak również po dopuszczeniu produktu do obrotu, po przyjęciu dawki 6 g samej tylko kwetiapiny. Zgłoszono jednak także przypadek przeżycia po przedawkowaniu kwetiapiny w dawce 30 g. Po dopuszczeniu produktu do obrotu otrzymano zgłoszenia zgonu lub śpiączki po przedawkowaniu samej kwetiapiny. Dodatkowo po przedawkowaniu kwetiapiny w monoterapii obserwowano następujące zdarzenia: wydłużenie odstępu QT, napady padaczkowe, stan padaczkowy, rabdomioliza, depresja oddechowa, zatrzymanie moczu, splątanie, majaczenie i/lub pobudzenie. Pacjenci z chorobami układu sercowo-naczyniowego w wywiadzie są narażeni na bardziej nasilone objawy w razie przedawkowania. Na ogół objawy przedmiotowe i podmiotowe są takie same, jak nasilone, znane działania farmakologiczne substancji czynnej, czyli senność i uspokojenie, częstoskurcz i niedociśnienie. Nie istnieje specyficzna odtrutka dla kwetiapiny. W razie ciężkiego zatrucia należy uwzględnić możliwość zażycia kilku leków. Pacjent powinien być leczony w oddziale intensywnej terapii. Zaleca się uzyskanie i utrzymywanie drożności dróg oddechowych, aby zapewnić odpowiednie natlenowanie i wentylację. Należy monitorować i podtrzymywać czynność układu sercowo-naczyniowego. Nie badano stosowania środków zmniejszających wchłanianie w razie przedawkowania, jednak gdy podejrzewane jest ciężkie przedawkowanie, może być wskazane płukanie żołądka, najlepiej w ciągu 1 h od zażycia leku. Należy również rozważyć podanie węgla aktywowanego. W przypadkach przedawkowania kwetiapiny oporne na terapię niedociśnienie należy leczyć właściwymi metodami, takimi jak podanie płynów dożylnych i/lub leków sympatykomimetycznych. Należy unikać adrenaliny i dopaminy, ponieważ stymulacja receptorów β może spowodować pogorszenie niedociśnienia u pacjenta z blokadą receptorów alfa indukowaną przez kwetiapinę. Pacjent powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarską aż do powrotu do zdrowia.

Kwetiapina jest nietypowym lekiem przeciwpsychotycznym. Kwetiapina i jej aktywny metabolit w osoczu ludzkim, N-dezalkilokwetiapina, oddziałują z wieloma receptorami neuroprzekaźników. Kwetiapina i N-dezalkilokwetiapina wykazują powinowactwo do receptorów serotoninowych (5HT₂) i receptorów dopaminowych (D₁ i D₂) w mózgu. Uważa się, że taki rodzaj antagonizmu receptorowego z większą selektywnością wobec 5HT₂ względem receptorów D₂ jest odpowiedzialny za kliniczne właściwości przeciwpsychotyczne kwetiapiny oraz jej niewielkivwpływ na powstawanie objawów pozapiramidowych. Dodatkowo N-dezalkilokwetiapina wykazuje silne powinowactwo do transportera norepinefryny (NET). Kwetiapina i N-dezalkilokwetiapina wykazują również silne powinowactwo do receptorów histaminergicznych i aradrenergicznych oraz mniejsze powinowactwo do receptorów α₂-adrenergicznych i serotoninowych 5HT_1A. Powinowactwo kwetiapiny do cholinergicznych receptorów muskarynowych lub benzodiazepinowych jest nieznaczne.

1 tabl. powl. zawiera 25 mg, 100 mg, 200 mg lub 300 mg kwetiapiny (w postaci fumaranu kwetiapiny).