Dorośli i dzieci od 14 lat: w przypadku wystąpienia objawów niestrawności należy zastosować 150 mg. Jeżeli po zażyciu leku dolegliwości utrzymują się dłużej niż 1 h lub nawracają można zażyć następną tabletkę. Nie należy stosować więcej niż 300 mg/dobę. Jeśli objawy nasilają się lub nie ustępują po 14 dniach, należy zweryfikować diagnozę.

Nadwrażliwość na ranitydynę i/lub substancje pomocnicze, marskość wątroby z nadciśnieniem wrotnym w wywiadzie, dzieci i młodzi poniżej 16 lat.

Nagle wystąpienie uczucia ściskania w klatce piersiowej, świszczący oddech, wysypka, świąd powiek i twarzy mogą być objawem uczulenia na preparat. Obserwowano zmiany czasu protrombinowego podczas jednoczesnego stosowania ranitydyny i warfaryny; zalecane jest zachowanie ostrożności w przypadku jednoczesnego stosowania ranitydyny i leków przeciwzakrzepowych oraz okresowe kontrolowanie czasu protrombinowego. Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65. roku życia) są bardziej narażeni na wystąpienie działań niepożądanych ze strony układu nerwowego; należy zwrócić szczególną uwagę na subtelne lub jawne zmiany osobowości lub możliwe interakcje z innymi lekami. Przed rozpoczęciem leczenia pacjentów z owrzodzeniem żołądka należy wykluczyć nowotworowy charakter choroby, zwłaszcza u osób, u których dolegliwości dyspeptyczne nie występowały wcześniej lub zmieniły charakter, a także u osób, u których wraz z zaburzeniami dyspeptycznymi występuje chudnięcie, ponieważ leczenie ranitydyną może maskować objawy choroby nowotworowej i opóźniać rozpoznanie. Lek wydalany jest głównie przez nerki i dlatego u pacjentów z niewydolnością nerek występuje podwyższone stężenie leku w osoczu . Należy dostosować dawkowanie u pacjentów z niewydolnością nerek.U pacjentów dializowanych lek należy podawać po zakończeniu dializy. Niewydolność wątroby nie wpływa na parametry farmakokinetyczne preparatu, należy jednak zachować ostrożność podczas stosowania ranitydyny u pacjentów z niewydolnością wątroby. Ranitydyna może powodować nasilenie napadów porfirii ostrej; należy unikać stosowania preparatu u pacjentów z porfirią ostrą w wywiadzie. U osób w podeszłym wieku, pacjentów z przewlekłą chorobą płuc, cukrzycą lub pacjentów z obniżoną odpornością istnieje większe ryzyko rozwoju pozaszpitalnego zapalenia płuc. Duże badanie epidemiologiczne wykazało zwiększenie ryzyka rozwoju pozaszpitalnego zapalenia płuc u osób przyjmujących tylko ranitydynę, względem pacjentów, którzy przestali przyjmować lek o względny wzrost ryzyka 1,82 (95% CI 1,26-2,64). Nie zaleca się podawania leku jednocześnie z terapią substytucyjną enzymami trzustkowymi lub w ostrym zapaleniu trzustki. Palenie tytoniu zmniejsza skuteczność leku. Pacjentów leczonych jednocześnie niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi i ranitydyną należy poddawać regularnej kontroli. Dotyczy to zwłaszcza pacjentów w podeszłym wieku i pacjentów z chorobą wrzodową w wywiadzie. Preparat nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek nie powoduje zwykle upośledzenia zdolności kierowania pojazdami mechanicznymi oraz wykonywania innych czynności wymagających wzmożonej uwagi. Pogorszenie sprawności psychofizycznej może wystąpić, jeżeli pojawią się takie objawy niepożądane jak zawroty głowy, senność, stany splątania, niewyraźne widzenie.

Ranitydyna może wpływać na absorpcję, biotransformację i eliminację nerkową innych leków. Zmieniona farmakokinetyka może wymagać dostosowania dawkowania stosowanych jednocześnie leków lub zaprzestanie ich stosowania.

Lek może być stosowany w okresie ciąży jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności. W badaniach na zwierzętach (szczury, króliki), którym podawano dawki ranitydyny do 160 razy większe niż dawki zalecane u ludzi, nie wykazano niekorzystnego wpływu leku na rozrodczość i płód. Nie prowadzono odpowiednio kontrolowanych badań u ludzi. Ranitydyna przenika przez łożysko. Podobnie jak inne leki, ranitydyna powinna być stosowana w czasie ciąży tylko wówczas, gdy lekarz uzna to za konieczne. Lek przenika do mleka kobiecego i może hamować wydzielanie żołądkowe, hamować metabolizm leków i pobudzać ośrodkowy układ nerwowy u karmionego piersią noworodka. Nie zaleca się stosowania leku w okresie karmienia piersią, chyba że lekarz uzna to za konieczne.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardz rzadko) zmiany morfologii krwi (leukopenia, trombocytopenia). Zmiany te są zazwyczaj odwracalne; agranulocytoza lub pancytopenia, czasem z hipoplazją lub aplazją szpiku kostnego; (nieznana) zwiększenie stężenia kreatyniny oraz przypadki granulocytopenii. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje nadwrażliwości (pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, gorączka, niedociśnienie tętnicze, ból w klatce piersiowej); (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny; (nieznana) duszność; sporadycznie wysypki; Donoszono również o przypadkach zespołu Stevensa-Johnsona. Zaburzenia psychiczne: (bardzo rzadko) odwracalne splątanie, depresja i omamy. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo rzadko) bóle głowy, zawroty głowy i przemijające mimowolne zaburzenia ruchowe; (nieznana) zaburzenia smaku, stany splątania, niepokój ruchowy, omamy wzrokowe i słuchowe. Zaburzenia oka: (bardzo rzadko) odwracalne niewyraźne widzenie. Zaburzenia serca: (bardzo rzadko) tak jak w przypadku innych antagonistów receptora H2, bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy, tachykardia. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo rzadko) zapalenie naczyń. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo rzadko) ostre zapalenie trzustki, biegunka; (niezbyt często) ból brzucha, zaparcia, nudności (te objawy ustępowały w trakcie leczenia); (nieznana) bóle w nadbrzuszu, wzdęcia lub odbijanie, pojedyncze przypadki przemijającej hipergastrynemii. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) przemijające i odwracalne zmiany aktywności enzymów wątrobowych w testach diagnostycznych; (bardzo rzadko) zapalenie wątroby (miąższu wątroby, dróg żółciowych lub mieszane) z żółtaczką lub bez, były one zazwyczaj odwracalne. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) wysypka; (bardzo rzadko) rumień wielopostaciowy, łysienie; (nieznana) świąd skóry. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo rzadko) objawy mięśniowo-szkieletowe, takie jak bóle stawów i mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi (zwykle niewielkie, objawy te ustępowały w trakcie leczenia); (bardzo rzadko) ostre śródmiąższowe zapalenie nerek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (bardzo rzadko) odwracalna impotencja, ginekomastia i mlekotok; (nieznana) obniżenie libido u mężczyzn. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (nieznana) zakażenia górnego odcinka układu oddechowego, katar, grypa i objawy grypopodobne.

Dane dotyczące przedawkowania są bardzo ograniczone. Dawki do 18 g na dobę powodowały nasilenie działań niepożądanych obserwowanych w trakcie stosowania leku w dawkach 150-300 mg/dobę (bradykardia, arytmia komorowa, senność, uczucie suchości w jamie ustnej, niedociśnienie). Nie jest znane specyficzne antidotum oraz nie ma zaleceń co do swoistego sposobu postępowania. W przypadku przedawkowania preparatu należy obserwować stan kliniczny pacjenta i w razie konieczności zastosować leczenie objawowe. W przypadku przedawkowania ranitydyny z innymi lekami należy zwrócić uwagę na metabolizm innych leków, ponieważ ranitydyna może wpływać na ich metabolizm. W razie konieczności lek można usunąć z osocza przez hemodializę. W razie przedawkowania należy zastosować odpowiednie leczenie objawowe i podtrzymujące.

Ranitydyna jest kompetycyjnym i odwracalnym antagonistą receptora histaminowego H₂. Hamuje podstawowe i stymulowane wydzielanie kwasu solnego. W wyniku konkurencyjnego i selektywnego blokowania wiązania histaminy z receptorem H₂ prowadzi do zmniejszenia wewnątrzkomórkowego stężenia cyklicznego AMP, stymulatora działania H⁺, K⁺, ATPazy, odgrywającej zasadniczą rolę w wydzielaniu jonów wodorowych przez komórki okładzinowe żołądka. Ranitydyna w dawkach od 150-300 mg hamuje wydzielanie żołądkowe stymulowane przez histaminę, gastrynę, acetylocholinę, drażnienie nerwu błędnego, kofeinę i pokarm. W większym stopniu hamuje wydzielanie podstawowe i nocne, niż stymulowane pentagastryną i pokarmem.

1 tabl. zawiera 150 mg ranitydyny w postaci chlorowodorku.