Preparat powinien być przepisywany jedynie przez lekarzy z doświadczeniem w onkologicznym leczeniu guzów mózgu. Leczenie przeciwwymiotne może być zastosowane. Dorośli z nowo zdiagnozowanym glejakiem wielopostaciowym. Preparat podaje się w skojarzeniu z celowaną radioterapią (okres leczenia skojarzonego), a następnie podaje się do 6 cykli temozolomidu (TMZ) w monoterapii (okres monoterapii). Okres leczenia skojarzonego. TMZ podaje się doustnie w dawce 75 mg/m² pc./dobę przez 42 dni w skojarzeniu z celowaną radioterapią (60 Gy podane w 30 dawkach). Nie zaleca się zmniejszania dawki, ale biorąc pod uwagę ocenianą raz/tydz. toksyczność hematologiczną i pozahematologiczną opóźnia się podanie kolejnej dawki lub zaprzestaje się podawania TMZ. Dawkę TMZ można kontynuować przez 42 dni w okresie leczenia skojarzonego (do 49 dni), jeśli spełnione są wszystkie wymienione warunki: bezwzględna liczba granulocytów obojętnochłonnych (ang. ANC) ≥1,5 x 10⁹/l, liczba płytek krwi ≥100 x 10⁹/l, toksyczność pozahematologiczna wg CTC (ang. CTC) ≤ Stopnia 1. (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów). Podczas leczenia należy raz/tydz. wykonywać pełne badanie morfologii krwi. Należy czasowo przerwać lub całkowicie zaprzestać podawania TMZ w czasie leczenia skojarzonego, zgodnie z kryteriami toksyczności hematologicznej i pozahematologicznej. Przerwanie lub zaprzestanie podawania TMZ w czasie leczenia skojarzonego radioterapią i TMZ - szczegóły patrz ChPL. Okres monoterapii. W 4 tyg. po zakończeniu leczenia skojarzonego TMZ z RT, rozpoczyna się monoterapię TMZ, stosując do 6 cykli. W 1. cyklu monoterapii podaję się dawkę 150 mg/m² pc. raz/dobę przez 5 dni, po których następuje 23-dniowa przerwa w podawaniu leku. Na początku 2. cyklu dawkę zwiększa się do 200 mg/m² pc., jeśli toksyczność pozahematologiczna wg. CTC w czasie 1. cyklu była ≤stopniowi 2. (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów), bezwzględna liczba granulocytów obojętnochłonnych ≥1,5 x 10⁹/l, i liczba płytek krwi ≥100 x 10⁹/l. Jeśli nie zwiększono dawki w 2. cyklu, nie należy jej zwiększać w kolejnych cyklach. Raz zwiększona do 200 mg/m² pc./dobę dawka jest stosowana przez 5 pierwszych kolejnych dniach każdego następnego cyklu, o ile nie wystąpią działania toksyczne. W okresie monoterapii należy zmniejszać dawkę lub zaprzestać podawania preparatu, kierując się wytycznymi zawartymi poniżej. W czasie leczenia należy wykonać pełne badanie morfologii krwi w 22. dniu cyklu (21 dni po podaniu pierwszej dawki TMZ). Poziomy dawek TMZ w okresie monoterapii. Poziom dawki: -1: dawka TMZ 100 (mg/m² pc./dobę) - zmniejszenie z powodu wcześniejszej toksyczności. Poziom dawki: 0: dawka TMZ 150 (mg/m² pc./dobę) - dawka w czasie 1. cyklu. Poziom dawki: 1: dawka TMZ 200 (mg/m² pc./dobę) - dawka w czasie 2.-6. cyklu, jeśli brak toksyczność. Zmniejszenie dawki lub zaprzestanie leczenia TMZ w okresie monoterapii - szczegóły patrz ChPL. Dorośli pacjenci i dzieci w wieku 3 lat lub starsze z glejakiem złośliwym wykazującym wznowę lub progresję. Cykl leczenia obejmuje 28 dni. Pacjentom nie podawanym wcześniej chemioterapii TMZ preparat podaje się doustnie w dawce 200 mg/m² pc. raz/dobę przez pierwsze 5 dni, po których następuje 23-dniowa przerwa w leczeniu (w sumie 28 dni). U pacjentów poddawanych wcześniej chemioterapii początkowa dawka wynosi 150 mg/m² pc. raz/dobę i może być zwiększona w drugim cyklu do 200 mg/m² pc. raz/dobę przez 5 dni, o ile nie wystąpi toksyczność hematologiczna. Dzieci i młodzież. U dzieci w wieku 3 lat lub starszych TMZ stosuje się wyłącznie w glejaku złośliwym wykazującym wznowę lub progresję. Doświadczenie u tych dzieci jest bardzo ograniczone. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności temozolomidu u dzieci w wieku poniżej 3 lat. Brak dostępnych danych. Pacjenci z niewydolnością wątroby i nerek. Farmakokinetyka TMZ była porównywalna u pacjentów z prawidłową czynnością wątroby i u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. Brak danych dotyczących stosowania TMZ u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C Child) lub z zaburzeniami czynności nerek. Biorąc pod uwagę farmakokinetyczne właściwości TMZ, mało prawdopodobna jest konieczność zmniejszenia dawki u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby lub nerek. Jednakże, należy zachować ostrożność podczas stosowania TMZ u tych pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku. Analiza danych farmakokinetycznych populacji pacjentów w wieku 19-78 lat wskazuje, że wiek nie ma wpływu na klirens TMZ. Jednakże, u pacjentów w podeszłym wieku (>70 lat) może występować zwiększone ryzyko neutropenii i trombocytopenii.

Nadwrażliwość na lek i jego składniki oraz na dakarbazynę (DTIC). Niewydolność szpiku kostnego uniemożliwiająca prowadzenie chemioterapii przeciwnowotworowej. Ciąża i okres karmienia piersią.

Decyzja o rozpoczęciu leczenia preparatem chorych z nawracającym glejakiem wielopostaciowym, będących w złym stanie ogólnym lub cierpiących z powodu innych wyniszczających chorób bądź zakażeń, powinna być podjęta po rozważeniu potencjalnych korzyści i ryzyka. Brak doświadczeń klinicznych odnośnie stosowania leku u dzieci do ukończenia 3 rż. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania preparatu u chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby i nerek oraz u osób powyżej 70 rż. Pacjenci z rzadko występującą wrodzoną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lappa lub zaburzeniem wchłaniania glukozo-galaktozy nie powinni przyjmować preparatu. U chorych przyjmujących lek, zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu może być upośledzona ze względu na zmęczenie i senność. Leku nie należy przechowywać w temperaturze powyżej 30°C.

Podanie preparatu z ranitydyną nie miało wpływu na wchłanianie temozolomidu. Podanie łącznie z deksametazonem, prochlorperazyną, fenytoiną, karbamazepiną, ondansetronem, antagonistami receptora H₂ lub fenobarbitalem nie zmieniało klirensu leku. Podanie temozolomidu w skojarzeniu z kwasem walproinowym spowodowało niewielkie, ale istotne statystycznie zmniejszenie klirensu temozolomidu. Temozolomid stosowany w połączeniu z innymi lekami mielosupresyjnymi może zwiększać prawdopodobieństwo zahamowania czynności szpiku kostnego. Ponieważ temozolomid nie jest metabolizowany w wątrobie i w małym stopniu wiąże się z białkami osocza, jest mało prawdopodobne aby mógł zmieniać farmakokinetykę innych leków. Pokarm może wpływać na parametry farmakokinetyczne leku (nie powinien być stosowany z pokarmem).

W badaniach klinicznych na zwierzętach wykazano działanie teratogenne i/lub uszkadzające płód. Nie należy stosować preparatu u kobiet w ciąży i okresie karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym powinny unikać zajścia w ciążę podczas przyjmowania leku.Temozolamid może wywierać działanie genotoksyczne - z tego względu mężczyźni leczeni preparatem powinni unikać poczęcia dziecka w ciągu 6 m-cy po zakończeniu leczenia, jak również zasięgnąć porady w sprawie kriokonserwacji nasienia przed rozpoczęciem leczenia, ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności w wyniku leczenia temozolamidem.

Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: nudności (43%) i wymioty (36%), zaparcie (17%), brak łaknienia (11%), biegunka (8%), bóle jamy brzusznej. Zmęczenie (22%), ból głowy (14%), zawroty głowy, wysypka skórna, świąd skóry, gorączka, senność, osłabienie, zmniejszenie masy ciała, duszność, wyłysienie, złe samopoczucie, zaburzenia smaku, zaburzenia czucia. Mielotoksyczość: małopłytkowość (19%), neutropenia (17%) - nasilenie mielotoksyczności 21-28 dnia od podania leku, ustępujące zwykle w ciągu 1-2 tyg.

Cytostatyk należący do grupy triazenów o działaniu alkilującym, który w fizjologicznym pH ulega szybkiej przemianie chemicznej do aktywnego związku - monometylo-triazenoimidazolo-karboksamidu (MTIC). Przypuszcza się, że cytotoksyczność MTIC wynika głównie z alkilacji w pozycji O6 guaniny oraz dodatkowo w pozycji N7. Pojawiające się w następstwie uszkodzenia cytotoksyczne przypuszczalnie obejmują błędną naprawę adduktów metylowych. Lek szybko przenika przez barierę krew-mózg i dostaje się do płynu mózgowo-rdzeniowego. Po podaniu doustnym szybko i całkowicie wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając maks. stężenie już po 20 min. od podania. T_0,5 we krwi wynosi około 1,8 h. Lek w niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza. Jest wydalany głównie z moczem.

1 kaps. zawiera 5 mg, 20 mg, 100 mg lub 250 mg temozolomidu.