Zalecaną dawką jest 1 kropla do chorego oka (oczu), podawana raz/dobę, wieczorem. Nie należy przekraczać dawki raz/dobę, gdyż częstsze podawanie może osłabić działanie obniżające ciśnienie śródgałkowe. Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania bimatoprostu u dzieci w wieku 0-18 lat. Nie badano stosowania bimatoprostu u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności wątroby, dlatego u tych pacjentów należy stosować go ostrożnie. U pacjentów z chorobą wątroby o lekkim nasileniu w wywiadzie lub wyjściowo nieprawidłową aktywnością AlAT, AspAT i/lub nieprawidłowym stężeniem bilirubiny, nie stwierdzono niepożądanego wpływu bimatoprostu w stężeniu 0,3 mg/ml w postaci kropli do oczu na czynność wątroby w ciągu 24 m-cy. Jeśli pacjent stosuje więcej niż jeden okulistyczny produkt leczniczy do stosowania miejscowego, każdy z nich należy podawać w odstępie co najmniej 5 min.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Przed rozpoczęciem leczenia pacjentów należy poinformować o możliwości wzrostu rzęs, ciemnienia skóry powieki i wzmożenia pigmentacji tęczówki, gdyż działania takie obserwowano podczas stosowania bimatoprostu. Niektóre z tych zmian mogą być trwałe i mogą spowodować różnice w wyglądzie oczu, jeśli leczone jest tylko jedno oko. Wzmożona pigmentacja tęczówki może być trwała. Zmiana pigmentacji wynika raczej ze zwiększenia zawartości melaniny w melanocytach, niż ze zwiększenia liczby melanocytów. Nieznane są długotrwałe skutki zwiększenia pigmentacji tęczówki. Zmiana koloru tęczówki po podaniu bimatoprostu do oka może pozostać niezauważona przez kilka m-cy lub lat. Brązowe zabarwienie wokół źrenicy rozprzestrzenia się zwykle koncentrycznie w kierunku obwodu tęczówki i cała tęczówka lub jej część może stać się bardziej brązowa. Wydaje się, że leczenie nie ma żadnego wpływu na znamiona i piegi tęczówki. Po 12 m-ach stosowania bimatoprostu w stężeniu 0,3 mg/ml częstość zmiany pigmentacji wynosiła 1,5% i nie zwiększała się po 3 latach leczenia. Istnieją doniesienia, że niektóre przypadki hiperpigmentacji tkanek okołooczodołowych mogą być przemijające. Po leczeniu kroplami do oczu z bimatoprostem w stężeniu 0,3 mg/ml notowano niezbyt częste przypadki (≥1/1000 do <1/100) torbielowatego obrzęku plamki. Dlatego bimatoprost należy stosować ostrożnie u pacjentów ze znanymi czynnikami ryzyka obrzęku plamki (np. pacjentów z afakią, pacjentów z pseudofakią z przerwaną tylną torebką soczewki). Po zastosowaniu kropli do oczu, roztw. z bimatoprostem w stężeniu 0,3 mg/ml odnotowano rzadkie spontaniczne zgłoszenia nawrotu przebytych zmian naciekowych rogówki lub zakażenia oczu. Bimatoprost należy stosować ostrożnie u pacjentów po przebytych istotnych zakażeniach wirusowych oka (tj. zakażenie opryszczkowe) lub zapaleniu błony naczyniowej i/lub zapaleniu tęczówki. Nie badano stosowania bimatoprostu u pacjentów ze stanem zapalnym oka, jaskrą neowaskularną, jaskrą zapalną, jaskrą z zamkniętym kątem, jaskrą wrodzoną lub z jaskrą z wąskim kątem. Istnieje ryzyko wzrostu włosów w miejscach, w których roztw. bimatoprostu ma częsty kontakt ze skórą. Dlatego ważne, aby stosować bimatoprost zgodnie z instrukcją i unikać wypłynięcia kropli z oka na skórę policzka lub na inne obszary skóry. Nie badano stosowania bimatoprostu u pacjentów z zaburzeniami czynności oddechowej, dlatego u tych pacjentów należy go stosować ostrożnie. W badaniach klinicznych nie obserwowano znaczącego niekorzystnego wpływu na układ oddechowy u pacjentów z zaburzeniami czynności oddechowej w wywiadzie. Nie badano stosowania bimatoprostu u pacjentów z blokiem serca cięższym niż pierwszego stopnia lub z niewyrównaną zastoinową niewydolnością serca. Istnieje ograniczona liczba spontanicznych zgłoszeń bradykardii lub niedociśnienia tętniczego po zastosowaniu kropli do oczu, roztw. z bimatoprostem w stężeniu 0,3 mg/ml. Z tego względu bimatoprost należy stosować ostrożnie u pacjentów z tendencją do wolnego tętna lub niskiego ciśnienia tętniczego. W badaniach z zastosowaniem bimatoprostu w stężeniu 0,3 mg/ml u pacjentów z jaskrą lub nadciśnieniem śródgałkowym wykazano, że częstsza ekspozycja oka na więcej niż jedną dawkę bimatoprostu na dobę może osłabić działanie zmniejszające ciśnienie śródgałkowe. U pacjentów stosujących bimatoprost razem z innymi analogami prostaglandyn należy kontrolować, czy nie następują u nich zmiany ciśnienia śródgałkowego. Lek zawiera środek konserwujący, benzalkoniowy chlorek, który może być absorbowany przez miękkie soczewki kontaktowe. Może on również powodować podrażnienie oka i odbarwienie miękkich soczewek kontaktowych. Przed zastosowaniem kropli należy wyjąć soczewki kontaktowe. Można je ponownie założyć po 15 min. od podania leku. Istnieją doniesienia, że benzalkoniowy chlorek, środek konserwujący często stosowany w produktach okulistycznych, powoduje punkcikowe zapalenie rogówki i/lub toksyczną wrzodziejącą keratopatię. Ze względu na jego obecność w produkcie leczniczym, podczas częstego lub długotrwałego stosowania konieczne jest ścisłe kontrolowanie pacjentów z zespołem suchego oka lub schorzeniami przebiegającymi z upośledzeniem czynności rogówki. Istnieją doniesienia o przypadkach bakteryjnego zapalenia rogówki związanego ze stosowaniem miejscowo działających okulistycznych produktów leczniczych w pojemnikach wielodawkowych. Pojemniki te zostały nieumyślnie skażone przez pacjentów, którzy w większości przypadków mieli współistniejącą chorobę oczu. Pacjenci z uszkodzeniem powierzchni nabłonka rogówki są w większym stopniu zagrożeni bakteryjnym zapaleniem rogówki. W celu uniknięcia zanieczyszczenia roztw. nie wolno dopuścić do kontaktu końcówki butelki z powierzchnią oka, sąsiadującymi strukturami, palcami czy jakąkolwiek inną powierzchnią. Bimatoprost ma nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Tak jak w przypadku wszystkich leków okulistycznych, w razie przemijających zaburzeń widzenia należy odczekać z prowadzeniem pojazdów i obsługiwaniem maszyn do czasu ustąpienia objawów.

Nie przeprowadzono badań interakcji. Nie przewiduje się interakcji u ludzi, gdyż podawany do worka spojówkowego bimatoprost w stężeniu 0,3 mg/ml w kroplach do oczu, roztworze osiąga bardzo małe stężenia ogólnoustrojowe (<0,2 ng/ml). Bimatoprost jest przekształcany przez wiele enzymów i w szeregu szlaków metabolicznych, a w badaniach nieklinicznych nie obserwowano żadnego wpływu na wątrobowe enzymy metabolizujące leki. W badaniach klinicznych nie wykazano interakcji między bimatoprostem 0,3 mg/ml, krople do oczu a kilkoma różnymi β-adrenolitykami do podawania do oczu. Nie badano skojarzonego leczenia bimatoprostem i lekami przeciwjaskrowymi innymi niż miejscowo stosowane β-adrenolityki w ramach wspomagającej terapii przeciwjaskrowej. Możliwe jest osłabienie zmniejszającego ciśnienie śródgałkowe działania analogów prostaglandyn (np. bimatoprostu) u pacjentów z jaskrą lub nadciśnieniem śródgałkowym podczas stosowania innych analogów prostaglandyn.

Nie ma odpowiednich danych dotyczących stosowania bimatoprostu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję przy podawaniu dużych dawek, toksycznych dla matek. Bimatoprostu nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Nie wiadomo, czy bimatoprost przenika do mleka kobiecego. Badania na zwierzętach wykazały, że przenika do mleka badanych zwierząt. Decyzję o kontynuacji lub przerwaniu karmienia piersią bądź kontynuacji lub przerwaniu stosowania bimatoprostu należy podjąć, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Nie ma danych dotyczących wpływu bimatoprostu na płodność u ludzi.

W ramach badań klinicznych ponad 1800 pacjentów otrzymywało krople do oczu, roztwór z bimatoprostem w stężeniu 0,3 mg/ml. Łączne dane z badań III fazy z zastosowaniem bimatoprostu w monoterapii i leczeniu wspomagającym najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi związanymi z terapią były: wzrost rzęs - do 45% pacjentów w pierwszym roku, ze zmniejszeniem częstości nowych doniesień do 7% po 2 latach i 2% po trzech latach), przekrwienie spojówek (głównie zmiany niezapalne, o śladowym lub niewielkim nasileniu) - do 44% pacjentów w pierwszym roku, ze zmniejszeniem częstości nowych doniesień do 13% po 2 latach i 12% po 3 latach oraz świąd oka - do 14% pacjentów w pierwszym roku, ze zmniejszeniem częstości nowych doniesień do 3% po 2 latach i 0% po 3 latach. Mniej niż 9% pacjentów przerwało leczenie w pierwszym roku z powodu jakiegokolwiek działania niepożądanego, zaś częstość przypadków odstawienia bimatoprostu w drugim i trzecim roku leczenia wyniosła 3%. W trakcie badań klinicznych z zastosowaniem bimatoprostu w stężeniu 0,3 mg/ml w kroplach do oczu, roztworze i po wprowadzeniu bimatoprostu do obrotu notowano następujące działania niepożądane. W większości były to objawy oczne, o nasileniu od lekkiego do umiarkowanego. Żadne z nich nie miało ciężkiego przebiegu. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy; (niezbyt często) zawroty głowy; Zaburzenia oka: (bardzo często) przekrwienie spojówek, świąd oka, wzrost rzęs; (często) krwotok do siatkówki, zapalenie błony naczyniowej oka, torbielowaty obrzęk plamki, zapalenie tęczówki, kurcz powiek, retrakcja powiek, rumień okołooczodołowy; (nieznana) zapadnięcie gałki ocznej. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) nudności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) rumień powiek, świąd powiek, pigmentacja skóry wokół oka; (niezbyt często) obrzęk powiek, hirsutyzm. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) astenia. Badania diagnostyczne: (często) nieprawidłowe wartości wskaźników czynności wątroby.

Nie zgłoszono żadnego przypadku przedawkowania i nie jest prawdopodobne, aby wystąpiło ono po podaniu do oka. Po przedawkowaniu należy zastosować leczenie objawowe i podtrzymujące. W razie przypadkowego połknięcia kropli do oczu z bimatoprostem mogą być przydatne następujące informacje: w trwających 2 tyg. badaniach na szczurach i myszach doustnie podawane dawki do 100 mg/kg mc./dobę nie działały toksycznie. Ta dawka wyrażona w mg/m² pc. jest co najmniej 70-krotnie większa niż przypadkowo przyjęta przez dziecko o mc. 10 kg dawka zawarta w jednej butelce kropli do oczu z bimatoprostem o stężeniu 0,3 mg/ml.

Mechanizm, poprzez który bimatoprost zmniejsza ciśnienie śródgałkowe u ludzi, polega na zwiększeniu odpływu cieczy wodnistej oka przez utkanie beleczkowe i zwiększenie odpływu naczyniówkowo-twardówkowego. Zmniejszenie ciśnienia śródgałkowego rozpoczyna się po upływie ok. 4 h od podania pierwszej dawki, a maks. działanie uzyskuje się po upływie 8-12 h. Działanie to utrzymuje się przez co najmniej 24 h. Bimatoprost jest silnie działającą substancją zmniejszającą ciśnienie w gałce ocznej. Jest to syntetyczny prostamid zbliżony budową do prostaglandyny F2α (PGF2α), który nie działa przez żaden ze znanych receptorów prostaglandyn. Bimatoprost wybiórczo naśladuje działanie prostamidów - niedawno odkrytych substancji otrzymywanych na drodze biosyntezy. Dotychczas jednak nie określono jeszcze struktury receptora dla prostamidów.

1 ml roztw. zawiera 0,3 mg bimatoprostu.