Leczenie tachyarytmii komorowych powinno przebiegać w warunkach szpitalnych. Dawkę należy ustalać indywidualnie dla każdego pacjenta, zależnie od jego potrzeb i odpowiedzi terapeutycznej. Należy podawać najmniejszą skuteczną dawkę leku. Dorośli. W okresie ustalania dawki oraz w leczeniu podtrzymującym u pacjentów o mc. około 70 kg, zalecana dawka dobowa chlorowodorku wynosi 450 do 600 mg, podawana w 2 lub 3 dawkach podzielonych. Niekiedy może być konieczne zwiększanie dawki dobowej propafenonu chlorowodorku, nie częściej niż co 3-4 dni, do 900 mg, pod warunkiem ścisłej kontroli kardiologicznej. U pacjentów z mniejszą mc. stosować mniejsze dawki dobowe. W razie wystąpienia znacznego poszerzenia zespołu QRS lub bloku przedsionkowo-komorowego II° lub III° należy rozważyć zmniejszenie dawki. Indywidualną dawkę podtrzymującą należy ustalać pod kontrolą kardiologiczną, obejmującą monitorowanie zapisu EKG i wielokrotny pomiar ciśnienia tętniczego krwi (faza ustalania dawki). Dzieci i młodzież. Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania leku u dzieci poniżej 18 lat nie zostało określone. Produkt, ze względu na jego moc, nie powinien być stosowany u dzieci. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z istotnymi zaburzeniami czynności lewej komory (frakcja wyrzutowa <35%) lub uszkodzeniem mięśnia sercowego leczenie należy rozpocząć od małych dawek leku. Należy zachować skrajną ostrożność w przypadku, gdy wymagane jest zwiększenie dawki, którego można dokonać po 5-8 dniach leczenia. Niewydolność nerek i/lub wątroby. Propafenon jest metabolizowany w wątrobie. Ze względu na zwiększoną biodostępność i T_0,5 propafenonu w fazie eliminacji leku u pacjentów z niewydolnością wątroby, konieczne jest ostrożne dobieranie dawki leku. Również w przypadku zaburzeń czynności nerek należy zachować ostrożność przy podawaniu leku. W obu przypadkach dawka leku powinna być dostosowana do możliwości eliminacji leku z organizmu.

Lek należy podawać po posiłku, popijając niewielką ilością płynu.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Poważne choroby serca takie, jak: niewyrównana zastoinowa niewydolność serca; wstrząs kardiogenny, z wyłączeniem wstrząsu wywoływanego niemiarowością. Objawowy ciężki rzadkoskurcz. Zaburzenia czynności węzła zatokowego, zaburzenia przewodzenia przedsionkowego, blok przedsionkowo-komorowy II° lub wyższego stopnia, blok odnóg pęczka Hisa lub blok dystalny u pacjentów bez rozrusznika. Ciężkie niedociśnienia tętnicze. Objawy zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej (np. nieprawidłowe stężenie potasu w osoczu). Ciężka obturacyjna choroba płuc.

Podczas leczenia należy systematycznie wykonywać badanie EKG oraz kontrolować ciśnienie krwi. Należy zachować ostrożność u pacjentów: z niewydolnością wątroby i nerek; u pacjentów z rozrusznikiem (leczenie propafenonu chlorowodorkiem może wpływać na próg stymulacji i czułość wszczepionego stymulatora serca; należy zatem sprawdzić działanie stymulatora i w razie potrzeby ponownie go zaprogramować); u pacjentów ze znacznym uszkodzeniem mięśnia sercowego (ryzyko ciężkich działań niepożądanych). Istnieje możliwość przejścia napadowego migotania przedsionków w trzepotanie przedsionków z towarzyszącym blokiem przewodzenia w stosunku 2:1 lub 1:1. Propafenon może nasilać objawy myasthenia gravis. Preparat zawiera laktozę i dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Produkt może powodować działania niepożądane ze strony OUN (niewyraźne widzenie, zawroty głowy, uczucie zmęczenia, hipotonia ortostatyczna), dlatego należy poinformować pacjenta o istniejącym niebezpieczeństwie podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Jednoczesne podawanie leków znieczulających miejscowo (np. podczas wszczepiania rozrusznika, zabiegu stomatologicznego), leków (β-adrenolitycznych, a także trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych może spowodować nasilenie działania propafenonu. Propafenon zwiększa stężenie propranololu, metoprololu, digoksyny, dezipraminy, cyklosporyny i teofiliny we krwi. W związku z tym należy rozważyć konieczność dostosowania dawek tych leków przy jednoczesnym podawaniu z propafenonem. Stosowanie leków hamujących aktywność izoenzymów CYP2D6, CYP1A2 i CYP3A4, np. cymetydyny, ketokonazolu, chinidyny, erytromycyny i soku grejpfrutowego może powodować zwiększenie stężenia propafenonu. Podczas podawania propafenonu w skojarzeniu z inhibitorami tych enzymów, należy kontrolować czynność układu krążenia i w razie konieczności dostosować dawkę leku. Fenobarbital indukuje aktywność CYP3A4. Z tego względu, przy jednoczesnym przewlekłym stosowaniu fenobarbitalu, należy monitorować odpowiedź na leczenie propafenonem. W indywidualnych przypadkach należy wziąć pod uwagę możliwość interakcji pomiędzy propafenonem a doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi (np. warfaryna, fenoprokumon), ponieważ propafenon może powodować wydłużenie czasu protrombinowego. Leczenie chlorowodorkiem propafenonu w skojarzeniu z lekami metabolizowanymi przez izoenzym CYP2D6 (takimi jak wenlafaksyna) może powodować zwiększenie stężenia tych leków. Leczenie skojarzone amiodaronem i chlorowodorkiem propafenonu może wpływać na przewodzenie i repolaryzację oraz powodować zaburzenia, które mogą prowadzić do wystąpienia niemiarowości. Wymagane może być dostosowanie dawek obu leków uwzględniające odpowiedź na leczenie. Ryfampicyna zmniejsza stężenie propafenonu we krwi, co może powodować zaostrzenie arytmii. Nie stwierdzono istotnego wpływu na farmakokinetykę propafenonu lub lidokainy, kiedy leki te stosowano równocześnie. Odnotowano jednak zwiększenie ryzyka wystąpienia działań niepożądanych ze strony OUN po dożylnym podaniu lidokainy pacjentom przyjmującym propafenon. Z uwagi na zdolność zwiększania przez rytonawir stężenia propafenonu w osoczu, przyjmowanie propafenonu w skojarzeniu z rytonawirem w dawce 800-1200 mg/dobę jest przeciwwskazane. Jednoczesne podawanie chlorowodorku propafenonu i fluoksetyny u osób szybko metabolizujących powodowało zwiększenie C_max i AUC propafenonu w postaci o modyfikowanym uwalnianiu o odpowiednio 39% i 50%, a w przypadku propafenonu w postaci o niemodyfikowanym uwalnianiu o 71% i 50%. Gdy chlorowodorek propafenonu stosowany jest jednocześnie z paroksetyną, stężenie propafenonu w osoczu może ulec zwiększeniu. Mniejsze dawki chlorowodorku propafenonu mogą okazać się wystarczające do uzyskania pożądanego efektu terapeutycznego.

Preparatu nie wolno stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Ograniczone dane wskazują, że propafenon może przenikać do mleka matki. Ze względu na potencjalne ryzyko wystąpienia ciężkich działań niepożądanych u niemowląt, kobiety leczone propafenonem nie powinny karmić piersią.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (częstość nieznana) agranulocytoza, granulocytopenia, niedokrwistość, małopłytkowość, plamica, leukopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (częstość nieznana) reakcje alergiczne (wysypka, świąd), toczeń rumieniowaty. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) utrata apetytu. Zaburzenia psychiczne: (często) niepokój; (rzadko) koszmary nocne, depresja, dezorientacja, utrata pamięci, odrętwienie, psychozy maniakalne. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zaburzenia smaku, ból głowy, astenia, omdlenie, ataksja, bezsenność, drżenie, senność; (rzadko) zaburzenia mowy, zaburzenia węchu, parestezje, zawroty głowy. Zaburzenia oka: (często) niewyraźne widzenie; (częstość nieznana) podrażnienie oczu. Zaburzenia ucha i błędnika: (częstość nieznana) szum w uszach. Zaburzenia serca: (często) arytmia, dusznica bolesna, tachykardia komorowa, kołatanie serca, blok przedsionkowo-komorowy I°, bradykardia, migotanie przedsionków, migotanie komór, opóźnienie przewodnictwa śródkomorowego; (częstość nieznana) trzepotanie przedsionków, rozkojarzenie przedsionkowo-komorowe, zatrzymanie akcji serca, tachykardia nadkomorowa, blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy II° i III°, blok odnogi pęczka Hisa, nasilenie niewydolności serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) obrzęk, niedociśnienie; (częstość nieznana) ortostatyczne spadki ciśnienia krwi (dotyczy to szczególnie pacjentów w podeszłym wieku), napadowe zaczerwienienie twarzy. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, wymioty; (często) zaparcia, niestrawność, biegunka, suchość w jamie ustnej, ból żołądka, wzdęcia; (rzadko) zapalenie żołądka; (częstość nieznana) odruchy wymiotne, uczucie gorzkiego smaku. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) cholestaza, objawy uszkodzenia komórek wątrobowych; (rzadko) zapalenie wątroby; (częstość nieznana) żółtaczka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) obfite pocenie się; (częstość nieznana) uogólniony rumień skóry, utrata włosów, pokrzywka, świąd. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (częstość nieznana) skurcze mięśniowe, osłabienie mięśniowe, zespół tocznia. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (częstość nieznana) zaburzenia czynności nerek, zespół nerczycowy. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (częstość nieznana) impotencja, zmniejszenie liczby plemników. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie; (często) ból w klatce piersiowej. Badania diagnostyczne: (częstość nieznana) zwiększone stężenie glukozy we krwi, hiponatremia, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych: AP, AspAT, AlAT.

Po przedawkowaniu propafenonu, najcięższe objawy występują w ciągu 3 h od podania leku. Obejmują one zaburzenia czynności układu bodźco-przewodzącego serca, takie jak wydłużenie odstępu PQ, poszerzenie zespołu QRS, zahamowanie automatyzmu węzła zatokowego, bloki przedsionkowo-komorowe, tachykardię komorową oraz trzepotanie i migotanie komór. Może wystąpić niedociśnienie tętnicze, jak również drgawki, senność, a nawet zgon. Nie istnieje antidotum dla propafenonu. Przy ciężkich zaburzeniach przewodnictwa występujących wraz z zaburzeniami sercowo-naczyniowymi, należy podać atropinę, izoprenalinę lub wszczepić rozrusznik. Jeżeli stymulacja elektryczna jest niemożliwa, należy dążyć do skrócenia zespołu QRS oraz zwiększyć częstość akcji serca poprzez podawanie dużych dawek izoprenaliny. Przy niedociśnieniu może być wymagane leczenie inotropowe. W przypadku drgawek, należy podać dożylnie diazepam. Hemodializa i hemoperfuzja nie są skuteczne ze względu na dużą objętość dystrybucji leku.

Propafenon jest lekiem przeciwarytmicznym, stabilizującym błony komórkowe oraz blokującym kanał sodowy (grupa IC wg Vaughan-Williamsa). Lek hamuje szybki prąd sodowy, powodując zwolnienie prędkości narastania fazy 0 potencjału czynnościowego. Wydłuża nieco czas trwania potencjału czynnościowego komórek mięśnia serca, skraca czas trwania potencjału czynnościowego we włóknach Purkinjego. Propafenon zmniejsza szybkość powstawania potencjału czynnościowego powodując tym samym zmniejszenie szybkości przewodzenia bodźców (działanie dromotropowo ujemne). Czas refrakcji w przedsionku, węźle przedsionkowo-komorowym i komorach ulega wydłużeniu. U pacjentów z zespołem WPW propafenon wydłuża czas refrakcji w dodatkowych drogach przewodzenia. Propafenon wykazuje też słabe właściwości (β-adrenolityczne).

1 tabl. powl. zawiera 150 mg lub 300 mg propafenonu chlorowodorku.