U pacjentów otrzymujących nelarabinę zaleca się stosowanie dożylnego nawadniania, zgodnie ze standardowymi procedurami stosowanymi w celu opanowania hiperurykemii u pacjentów z ryzykiem wystąpienia zespołu rozpadu guza. U pacjentów z ryzykiem hiperurykemii należy rozważyć zastosowanie allopurynolu. Dorośli i młodzież (w wieku 16 lat i powyżej). Zalecana dawka nelarabiny u dorosłych wynosi 1500 mg/m², podawana dożylnie w ciągu 2 h, w dniu 1., 3. i 5, i powtarzana co 21 dni. Dzieci i młodzież (w wieku 21 lat i poniżej). Zalecana dawka nelarabiny wynosi 650 mg/m², podawana dożylnie w ciągu 1 h, przez 5 kolejnych dni, powtarzana co 21 dni. W badaniach klinicznych u pacjentów w wieku od 16 do 21 lat stosowano zarówno dawkę 650 mg/m² jak i dawkę 1500 mg/m². Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania obu schematów były podobne. W przypadku leczenia pacjentów z tej grupy wiekowej lekarz prowadzący powinien rozważyć, który schemat jest odpowiedni. Dostępne są ograniczone dane z zakresu farmakologii klinicznej dotyczące pacjentów w wieku poniżej 4 lat. Modyfikacja dawki. Stosowanie nelarabiny musi być przerwane w przypadku wystąpienia pierwszych objawów zaburzeń neurologicznych 2. stopnia lub większego wg. klasyfikacji National Cancer Institute Common Terminology Criteria Adverse Event (NCI CTCAE). W przypadku wystąpienia innych działań toksycznych, w tym toksyczności hematologicznej, opcjonalnie można opóźnić zastosowanie kolejnych dawek. Pacjenci w podeszłym wieku. Liczba pacjentów w wieku 65 lat lub starszych leczonych nelarabiną była niewystarczająca, aby określić czy u tych pacjentów reakcja na leczenie jest inna niż u młodszych pacjentów. Zaburzenia czynności nerek.Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania nelarabiny u osób z zaburzeniami czynności nerek. Nelarabina i 9-ß-D-arabinofuranosylguanina (ara-G) są częściowo wydalane przez nerki. Pacjentów z zaburzeniami czynności nerek leczonych nelarabiną należy starannie obserwować, czy nie występują u nich objawy toksyczności. Zaburzenia czynności wątroby. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania nelarabiny u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Należy zachować ostrożność podczas leczenia tych pacjentów.

Nelarabina przeznaczona jest wyłącznie do stosowania dożylnego i musi być podawana pod nadzorem lekarza doświadczonego w stosowaniu leków cytotoksycznych. Nelarabiny nie rozcieńcza się przed podaniem. Odpowiednią dawkę nelarabiny wprowadza się do worków infuzyjnych z polichlorku winylu (PVC) lub z kopolimeru etylen/octan winylu (EVA), albo do szklanych pojemników, i następnie podaje się w postaci wlewu dożylnego trwającego 2 h u dorosłych lub 1 h u dzieci i młodzieży. Należy regularnie kontrolować pełną morfologię krwi, w tym liczbę płytek.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Podczas stosowania nelarabiny zgłaszano ciężkie zaburzenia neurologiczne. Zdarzenia te obejmowały zaburzenia stanu psychicznego, w tym nasiloną senność, zaburzenia ze strony ośrodkowego układu nerwowego, w tym drgawki, oraz neuropatię obwodową o różnym nasileniu - od drętwienia i parestezji do osłabienia motorycznego i porażenia. Zgłaszano również przypadki związane z demielinizacją oraz wstępujące neuropatie obwodowe o przebiegu podobnym do zespołu Guillain-Barré. Zaburzenia te nie zawsze ustępowały całkowicie po odstawieniu nelarabiny. Dlatego zdecydowanie zaleca się ścisłą obserwację pacjenta, czy nie występują zaburzenia neurologiczne, a stosowanie nelarabiny musi być przerwane w przypadku wystąpienia pierwszych objawów zaburzeń neurologicznych 2. stopnia lub większego wg. klasyfikacji NCI CTCAE. Neurotoksyczność jest toksycznością ograniczającą możliwą do zastosowania dawkę nelarabiny. Zaleca się ścisłą obserwację pacjentów leczonych nelarabiną, czy nie występują objawy toksyczności neurologicznej. Częste objawy neurotoksyczności związanej ze stosowaniem nelarabiny obejmują senność, dezorientację, drgawki, ataksję, parestezje, niedoczulicę. Ciężka toksyczność neurologiczna może objawiać się w postaci śpiączki, stanu padaczkowego, demielinizacji lub wstępującej neuropatii o przebiegu podobnym do zespołu Guillain-Barré. U pacjentów leczonych uprzednio lub aktualnie chemioterapią dokanałową, albo leczonych uprzednio napromienianiem czaszki i kręgosłupa, ryzyko neurologicznych zdarzeń niepożądanych jest zwiększone i dlatego nie jest zalecane jednoczesne stosowanie chemioterapii dokanałowej i/lub napromieniania czaszki i kręgosłupa. Immunizacja z użyciem szczepionki zawierającej żywe drobnoustroje potencjalnie może spowodować zakażenie u osoby z upośledzoną odpornością. Dlatego nie jest zalecane stosowanie immunizacji z użyciem szczepionek zawierających żywe drobnoustroje. Z leczeniem nelarabiną związane były leukopenia, małopłytkowość, niedokrwistość i neutropenia (w tym neutropenia z gorączką). Należy regularnie kontrolować pełną morfologię krwi, w tym liczbę płytek. U pacjentów otrzymujących nelarabinę zaleca się stosowanie dożylnego nawadniania, zgodnie ze standardowymi procedurami stosowanymi w celu opanowania hiperurykemii u pacjentów z ryzykiem wystąpienia zespołu rozpadu guza. U pacjentów z ryzykiem hiperurykemii należy rozważyć zastosowanie allopurynolu. Pacjenci w podeszłym wieku. Liczba pacjentów w wieku 65 lat lub starszych, leczonych nelarabiną w trakcie badań klinicznych, była niewystarczająca aby określić czy u tych pacjentów reakcja na leczenie jest inna niż u młodszych pacjentów. Analiza danych wykazała, że częstość neurologicznych zdarzeń niepożądanych zwiększa się wraz z wiekiem pacjentów, zwłaszcza u osób w wieku 65 lat i powyżej. Rakotwórczość i mutagenność. Nie przeprowadzono badań rakotwórczości nelarabiny. Jednakże wiadomo, że nelarabina ma działanie genotoksyczne w stosunku do komórek ssaków. Ostrzeżenie dotyczące zawartości sodu. Ten produkt leczniczy zawiera 1,725 mg/ml (75 mikromoli) sodu. Należy o tym pamiętać w przypadku pacjentów stosujących dietę z kontrolą podaży sodu. U pacjentów leczonych nelarabiną istnieje ryzyko wystąpienia senności w trakcie leczenia i przez kilka dni po leczeniu. Należy ostrzec pacjentów o możliwości niekorzystnego wpływu senności na zdolność wykonywania czynności złożonych, takich jak prowadzenie pojazdów.

In vitro nelarabina i ara-G nie hamowały w istotnym stopniu aktywności głównych izoenzymów wątrobowego cytochromu P450 (CYP): CYP1A2, CYP2A6, CYP2B6, CYP2C8, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6 lub CYP3A4. Nie zaleca się skojarzonego stosowania nelarabiny i inhibitorów deaminazy adenozyny, takich jak pentostatyna. Skojarzone stosowanie tych leków może zmniejszyć skuteczność nelarabiny i/lub zmienić profil działań niepożądanych każdej z tych substancji czynnych.

Antykoncepcja u mężczyzn i kobiet. Zarówno mężczyźni jak i kobiety aktywne seksualnie powinni stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia nelarabiną i przynajmniej przez 3 m-ce od zakończenia terapii. Stosowanie produktu w okresie ciąży może prowadzić do wystąpienia nieprawidłowości i wad rozwojowych u płodu. Nelarabiny nie wolno stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Jeżeli pacjentka zajdzie w ciążę w czasie leczenia nelarabiną, należy poinformować ją o ryzyku dla płodu. Nie wiadomo czy nelarabina lub jej metabolity przenikają do mleka u ludzi. Jednakże, ze względu na ryzyko ciężkich działań niepożądanych u niemowląt, należy przerwać karmienie piersią. Płodność. Wpływ nelarabiny na płodność u ludzi nie jest znany. Z uwagi na działanie farmakologiczne leku możliwe jest wystąpienie niepożądanego wpływu na płodność. Należy omówić z pacjentami zagadnienie planowania rodziny.

Dorośli. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenie (w tym, ale nie wyłącznie, posocznica, bakteriemia, zapalenie płuc, zakażenie grzybicze. Nowotwory łagodne,złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (często) zespół rozpadu guza. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia z gorączką, neutropenia, małopłytkowość, niedokrwistość; (często) leukopenia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipokalcemia, hipomagnezemia, hipokalemia, anoreksja. Zaburzenia psychiczne: (często) stan dezorientacji. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) senność, obwodowe zaburzenia neurologiczne (czuciowe i ruchowe), niedoczulica, parestezje, zawroty głowy, ból głowy; (często) napady drgawkowe (w tym drgawki, napady typu „grand mal”, stan padaczkowy), niepamięć, ataksja, zaburzenia równowagi, drżenia, zaburzenia smaku. Zaburzenia oczu: (często) niewyraźne widzenie. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) duszność, kaszel; (często) wysięk opłucnowy, świszczący oddech. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, wymioty, zaparcia, nudności; (często) ból brzucha. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) hiperbilirubinemia, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginowej. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból mięśni; (często) osłabienie siły mięśniowej, bóle stawów, ból pleców, bóle kończyn; (rzadko) rabdomioliza, zwiększona aktywność fosfokinazy kreatynowej we krwi (patrz dane uzyskane po wprowadzeniu leku do obrotu): nie dotyczy. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) obrzęki, obrzęki obwodowe, gorączka, ból, zmęczenie, osłabienie; (często) zaburzenia chodu. Dzieci. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenie (w tym, ale nie wyłącznie, posocznica, bakteriemia, zapalenie płuc, zakażenie grzybicze). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia, leukopenia, małopłytkowość, niedokrwistość; (często) neutropenia z gorączką. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) hipokalemia; (często) hipoglikemia, hipokalcemia, hipomagnezemia. Zaburzenia psychiczne: (często) stan dezorientacji. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) obwodowe zaburzenia neurologiczne (czuciowe i ruchowe), ból głowy; (często) drżenia, ataksja, parestezje, niedoczulica, senność, napady drgawkowe (w tym drgawki, napady typu „grand mal”, stan padaczkowy). U jednego pacjenta z grupy dzieci i młodzieży nastąpił zgon z powodu neurologicznego zdarzenia niepożądanego w postaci stanu padaczkowego. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, wymioty, zapalenie błon śluzowych jamy ustnej, zaparcia, nudności. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) zwiększenie aktywności aminotransferaz; (często) hiperbilirubinemia. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle stawów, bóle kończyn; (rzadko) rabdomioliza, zwiększona aktywność fosfokinazy kreatynowej we krwi (patrz dane uzyskane po wprowadzeniu leku do obrotu): nie dotyczy. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) gorączka, zmęczenie, osłabienie. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze. W populacji dorosłych pacjentów zgłoszono dodatkowo 1 przypadek postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii potwierdzonej w badaniu biopsyjnym. U pacjentów leczonych nelarabiną zgłaszano przypadki zakażeń oportunistycznych, czasem zakończonych zgonem. Zaburzenia układu nerwowego. Zgłaszano również przypadki związane z demielinizacjąi wstępujące neuropatie obwodowe o przebiegu podobnym do zespołu Guillain-Barré. U 1-go pacjenta z grupy dzieci i młodzieży nastąpił zgon z powodu neurologicznego zdarzenia niepożądanego w postaci stanu padaczkowego. Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem poprzez krajowego systemu zgłaszania wymienionego w załączniku V.

Nie odnotowano żadnego przypadku przedawkowania. Przedawkowanie nelarabiny może prawdopodobnie spowodować ciężką neurotoksyczność (w tym porażenie i śpiączkę), mielosupresję i potencjalnie może prowadzić do zgonu. Podczas stosowania dawki 2200 mg/m² podawanej w dniach 1., 3. i 5. co 21 dni, u 2 pacjentów wystąpiła istotna wstępująca neuropatia czuciowa 3. stopnia. W badaniu MRI u 2 pacjentów stwierdzono cechy procesu demielinizacji w obrębie rdzenia szyjnego.

Nelarabina jest prolekiem dla analogu deoksyguanozyny ara-G. Nelarabina jest szybko demetylowana przez deaminazę adenozyny (ADA) do ara-G i następnie ulega wewnątrzkomórkowo fosforylacji przez kinazę deoksyguanozynową i kinazę deoksycytydynową do swojego metabolitu 5’-monofosforanu. Metabolit monofosforanowy jest następnie przekształcany do aktywnego 5’-trójfosforanu, ara-GTP. Nagromadzenie ara-GTP w blastach białaczkowych pozwala na preferencyjne wbudowywanie ara-GTP do kwasu deoksyrybonukleinowego (DNA) i prowadzi do zahamowania syntezy DNA. To powoduje śmierć komórki. Inne mechanizmy mogą przyczyniać się do cytotoksycznego działania nelarabiny. In vitro, limfocyty T są bardziej wrażliwe niż limfocyty B na cytotoksyczne działanie nelarabiny.

1 ml zawiera 5 mg nelarabiny. 1 fiolka zawiera 250 mg nelarabiny.