1 wstrzyknięcie 15 mg raz/dobę. Dawka dobowa meloksykamu nie powinna przekraczać 15 mg. Leczenie jest zwykle ograniczone do pojedynczej iniekcji rozpoczynającej leczenie, maks. czas podawania 2-3 dni w uzasadnionych przypadkach (np. kiedy podanie meloksykamu doustnie i doodbytniczo nie może być zastosowane). Działania niepożądane mogą być zminimalizowane poprzez zastosowanie najmniejszej skutecznej dawki przez najkrótszy czas leczenia niezbędny do kontrolowania objawów. Należy okresowo poddawać ponownej ocenie potrzeby pacjenta w zakresie łagodzenia objawów i reakcji na leczenie. Pacjenci w podeszłym wieku oraz ze zwiększonym ryzykiem działań niepożądanych. Zalecana dawka dobowa u pacjentów w podeszłym wieku wynosi 7,5 mg (połowa amp.). U pacjentów, u których istnieje zwiększone ryzyko działań niepożądanych leczenie należy rozpoczynać od dawki 7,5 mg/dobę. Zaburzenia czynności nerek. U pacjentów dializowanych z ciężkim zaburzeniem czynności nerek, dawka dobowa nie powinna przekraczać 7,5 mg (połowa amp.). U pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek (pacjenci z Cl_Cr >25 ml/min) nie ma potrzeby zmniejszenia dawki. Dawkowanie u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek jest przeciwwskazane. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma potrzeby zmniejszenia dawki u pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby. Dzieci i młodzież. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat.

Podanie domięśniowe. Wstrzyknięcie powinno być wykonywane powoli i głęboko w część grzbietowo-pośladkową (górny zewnętrzny kwadrant pośladka) mięśnia pośladkowego przy ścisłym zachowaniu warunków aseptycznych. W przypadku wielokrotnego podawania należy podawać naprzemiennie w lewy i prawy pośladek. Przed wstrzyknięciem należy zawsze sprawdzić, czy igła nie znajduje się w żyle. W przypadku wystąpienia silnego bólu podczas wstrzyknięcia, należy natychmiast przerwać podawanie leku. U pacjentów z endoprotezą stawu biodrowego wstrzyknięcie należy wykonywać po przeciwległej stronie.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na substancje o podobnym działaniu, np. leki z grupy NLPZ, ASA. Produktu leczniczego nie wolno podawać pacjentom, u których stwierdzono ataki astmy, polipy nosa, obrzęk naczynioworuchowy lub pokrzywkę po zastosowaniu ASA lub innych leków z grupy NLPZ. Zaburzenia hemostatyczne lub jednoczesne stosowanie leków przeciwzakrzepowych (przeciwwskazanie związane z pozajelitową drogą podania). Krwawienie z przewodu pokarmowego lub perforacja w wywiadzie, w związku ze stosowanym wcześniej leczeniem NLPZ. Czynna lub nawracająca choroba wrzodowa i/lub krwawienie z przewodu pokarmowego (2 lub więcej różnych epizodów potwierdzonego owrzodzenia lub krwawienia). Krwawienie z naczyń mózgowych lub inne nieprawidłowe krwawienia. Ciężka niewydolność wątroby. Ciężka niewydolność nerek u pacjentów niedializowanych. Ciężka niekontrolowana niewydolność serca. III trymestr ciąży.

Należy unikać jednoczesnego stosowania produktu leczniczego z NLPZ włączając selektywne inhibitory cyklooksygenazy-2. Stosowanie leku w najmniejszej skutecznej dawce przez najkrótszy okres konieczny do łagodzenia objawów zmniejsza ryzyko działań niepożądanych. U osób w podeszłym wieku jest zwiększona częstość występowania działań niepożądanych związanych ze stosowaniem leków z grupy NLPZ, szczególnie krwawień z przewodu pokarmowego i perforacji, które mogą być śmiertelne. W każdym momencie leczenia lekami z grupy NLPZ odnotowywano występowanie krwawienia z przewodu pokarmowego, choroby wrzodowej lub perforacji, które mogą być śmiertelne, z lub bez objawów ostrzegawczych bądź podobnych zdarzeń dotyczących przewodu pokarmowego występujących w wywiadzie. Ryzyko wystąpienia krwawienia z przewodu pokarmowego, choroby wrzodowej lub perforacji zwiększa się wraz ze zwiększaniem dawki leku z grupy NLPZ, u pacjentów, u których występują owrzodzenia przewodu pokarmowego w wywiadzie, szczególnie powikłane krwawieniem lub perforacją oraz w podeszłym wieku. U tych pacjentów leczenie należy prowadzić stosując najmniejszą możliwą dawkę terapeutyczną. U tych pacjentów należy rozważyć leczenie skojarzone z lekami osłonowymi (np. mizoprostol lub inhibitory pompy protonowej), jak również u pacjentów wymagających jednoczesnego stosowania małych dawek ASA lub innych produktów mogących zwiększać ryzyko działań niepożądanych dotyczących przewodu pokarmowego. Pacjenci, u których w wywiadzie występowało działanie toksyczne na przewód pokarmowy, szczególnie w podeszłym wieku, powinni zgłaszać wszelkie niepokojące objawy dotyczące przewodu pokarmowego (szczególnie krwawienie), a zwłaszcza na początku leczenia. Należy zachować ostrożność u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki, które mogą zwiększać ryzyko owrzodzenia przewodu pokarmowego lub krwawienia, takie jak doustne kortykosteroidy, leki przeciwzakrzepowe takie jak warfaryna, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny lub leki przeciwpłytkowe takie jak ASA. W przypadku, gdy u pacjenta otrzymującego produkt leczniczy wystąpi krwawienie z przewodu pokarmowego lub owrzodzenie, lek należy odstawić. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leków z grupy NLPZ u pacjentów z zaburzeniami żołądka i jelit w wywiadzie (wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Leśniowskiego-Crohna), ponieważ istniejąca choroba może ulec zaostrzeniu. Pacjentów z nadciśnieniem tętniczym w wywiadzie lub łagodną do umiarkowanej zastoinową niewydolnością serca, z zatrzymaniem płynów i z obrzękami należy odpowiednio kontrolować i wydawać właściwe zalecenia. Zatrzymanie płynów i obrzęki były zgłaszane w związku z leczeniem NLPZ. Z badań klinicznych i danych epidemiologicznych wynika, że przyjmowanie niektórych NLPZ (szczególnie długotrwale w dużych dawkach) jest związane z niewielkim zwiększeniem ryzyka zatorów tętnic (np. zawał serca lub udar). Dane te są niewystarczające, aby wykluczyć takie ryzyko w przypadku przyjmowania meloksykamu. Pacjenci z niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym, zastoinową niewydolnością serca, chorobą niedokrwienną serca, chorobą tętnic obwodowych i/lub chorobą naczyń mózgu powinni być leczeni meloksykamem bardzo rozważnie. Podobną rozwagę należy zachować przed rozpoczęciem długotrwałego leczenia pacjentów z czynnikami ryzyka chorób układu krążenia (np. nadciśnienie tętnicze, hiperlipidemia, cukrzyca, palenie tytoniu). NLPZ hamują syntezę prostaglandyn nerkowych, które odgrywają pomocniczą rolę w utrzymaniu przepływu krwi przez nerki. NLPZ mogą wywoływać dekompensację czynności nerek u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej i ze zmniejszonym przepływem krwi przez nerki. Zwykle (po zaprzestaniu stosowania tych leków), zaburzona czynność nerek całkowicie powraca do wartości sprzed leczenia. W tym przypadku, pacjentami z grupy ryzyka są pacjenci odwodnieni, z zastoinową niewydolnością serca, marskością wątroby, zespołem nerczycowym i zaburzeniami czynności nerek, pacjenci leczeni lekami moczopędnymi lub po dużych zabiegach chirurgicznych powodujących zmniejszenie objętości krwi krążącej. Odnotowano również wzajemną interferencję z działaniem natriuretycznym leków moczopędnych. Należy ściśle monitorować diurezę i czynność nerek w tej grupie pacjentów po rozpoczęciu leczenia. W rzadkich przypadkach NLPZ mogą wywoływać śródmiąższowe zapalenie nerek, kłębuszkowe zapalenie nerek, martwicę rdzenia nerek oraz zespół nerczycowy. Dawka produktu leczniczego u pacjentów z końcową fazą niewydolności nerek leczonych hemodializami nie powinna przekraczać 7,5 mg. U pacjentów leczonych meloksykamem odnotowano występowanie zagrażających życiu reakcji skórnych: zespół Stevens-Johnsona (ang.SJS) i toksyczne, martwicze oddzielanie się naskórka (ang.TEN). Pacjentów należy poinformować o możliwych objawach i konieczności ścisłego monitorowania reakcji skórnych. Ryzyko wystąpienia SJS i TEN jest największe w ciągu 1-szych tyg. leczenia. Leczenie meloksykamem należy przerwać w przypadku pojawienia się objawów SJS lub TEN (np.: postępująca wysypka, często z pęcherzami lub zmianami chorobowymi dotyczącymi błon śluzowych). Wczesne zdiagnozowanie SJS i TEN oraz natychmiastowe odstawienie podejrzewanego produktu leczniczego daje najlepsze rokowanie. Należy na stałe przerwać stosowanie meloksykamu u pacjentów, u których wystąpił SJS lub TEN związany ze stosowaniem meloksykamu. Opisywano sporadyczne zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy krwi oraz zmiany innych wskaźników czynności wątroby. W większości przypadków zwiększenie to było przemijające i nieznacznie powyżej wartości prawidłowych. W razie wystąpienia znacznych i długotrwałych zmian należy odstawić produkt leczniczy i prowadzić kontrolę nieprawidłowych wartości wskaźników czynności wątroby. Nie ma potrzeby dostosowania dawki u pacjentów z klinicznie stabilną marskością wątroby. Pacjenci osłabieni oraz o lżejszej budowie ciała mogą wykazywać gorszą tolerancję potencjalnych działań niepożądanych i powinni znajdować się pod ścisłą kontrolą. Konieczna jest zwiększona ostrożność podczas leczenia pacjentów w podeszłym wieku, u których istnieje większe prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzeń czynności nerek, wątroby lub serca. Meloksykam może maskować objawy istniejącej infekcji. W przypadku niewystarczającego działania terapeutycznego nie należy przekraczać zalecanej dobowej dawki produktu leczniczego. Jeśli stan pacjenta nie ulegnie poprawie w ciągu kilku dni, należy ponownie ocenić korzyści kliniczne wynikające z leczenia. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę, tzn. lek uznaje się za „wolny od sodu”. Meloksykam nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak w przypadku wystąpienia zaburzeń widzenia, senności, zawrotów głowy oraz innych zaburzeń OUN nie zaleca się prowadzenia pojazdów ani obsługiwania maszyn.

Inne leki z grupy NLPZ włączając salicylany (ASA ≥ 3g/dobę): Inne leki z grupy NLPZ w dużych dawkach: jednoczesne stosowanie więcej niż 1 leku z grupy NLPZ może zwiększyć ryzyko powstania owrzodzeń w obrębie przewodu pokarmowego oraz krwawień spowodowanych synergistycznym działaniem tych leków. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania meloksykamu z innymi lekami z grupy NLPZ. Stosowanie NLPZ u pacjentów odwodnionych wiąże się z możliwością rozwoju ostrej niewydolności nerek. Pacjenci stosujący jednocześnie leki moczopędne i produkt leczniczy muszą być odpowiednio nawadniani, a przed rozpoczęciem leczenia należy sprawdzić czynność ich nerek. Leki trombolityczne i leki antyagregacyjne: Leki przeciwzakrzepowe: leki z grupy NLPZ mogą nasilać działanie leków przeciwzakrzepowych takich, jak warfaryna. Leki przeciwpłytkowe i selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (ang. SSRI): zwiększają ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego. Zwiększenie ryzyka krwawienia z przewodu pokarmowego jest spowodowane ograniczeniem czynności trombocytów oraz jednoczesnym uszkodzeniem błony śluzowej przewodu pokarmowego. Doustne leki przeciwzakrzepowe, tyklopidyna, heparyna podawana ogólnoustrojowo, leki trombolityczne: zwiększają ryzyko krwawienia. Jeśli uniknięcie jednoczesnego stosowania tych leków nie jest możliwe, należy ściśle monitorować działanie leków przeciwzakrzepowych. Inhibitory ACE i antagoniści receptora angiotensyny II: Leki z grupy NLPZ (z uwzględnieniem ASA w dawkach > 3 g/dobę) i antagoniści receptora angiotensyny II wywierają synergistyczne działanie zmniejszające przesączanie kłębuszkowe, które może nasilić się gdy czynność nerek jest zmieniona. Jednoczesne stosowanie tych leków u pacjentów w podeszłym wieku i/lub odwodnionych, może wywołać ciężką niewydolność nerek poprzez bezpośrednie oddziaływanie na przesączanie kłębuszkowe. Zaleca się monitorowanie czynności nerek na początku leczenia oraz odpowiednio częste nawadnianie pacjenta. Ponadto, jednoczesne stosowanie tych leków może zmniejszyć przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II prowadząc do zmniejszenia skuteczności leczenia (w wyniku zahamowania syntezy prostaglandyn o działaniu rozszerzającym naczynia krwionośne). Leki przeciwnadciśnieniowe: (np. leki β-adrenolityczne, inhibitory ACE, leki rozszerzające naczynia, leki moczopędne): stwierdzono zmniejszenie skuteczności leków przeciwnadciśnieniowych podczas stosowania NLPZ, spowodowane zahamowaniem syntezy prostaglandyn o działaniu rozszerzającym naczynia krwionośne. Leki z grupy NLPZ mogą zwiększać działanie nefrotoksyczne cyklosporyny z powodu wpływu na prostaglandyny nerkowe. Podczas jednoczesnego stosowania tych leków należy monitorować czynność nerek, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku. Jednoczesne stosowanie leków z grupy NLPZ może zwiększać hematologiczne działanie toksyczne metotreksatu. Należy ściśle monitorować wskaźniki morfologii krwi. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania leków NLPZ u pacjentów leczonych dużymi dawkami metotreksatu (powyżej 15 mg/tydz.). Jednoczesne stosowanie meloksykamu nie wpływa znacząco na farmakokinetykę metotreksatu (15 mg/tydz.), należy uwzględnić, że NLPZ mogą zwiększyć hematologiczne działanie toksyczne metotreksatu. Kortykosteroidy zwiększają ryzyko krwawień lub owrzodzeń w obrębie przewodu pokarmowego. Możliwe zwiększone ryzyko wystąpienia drgawek podczas jednoczesnego stosowania chinolonów i leków z grupy NLPZ. NLPZ mogą zmniejszać skuteczność wkładek wewnątrzmacicznych. Stwierdzono, że leki z grupy NLPZ powodują zwiększenie stężenia litu w osoczu. Zaleca się monitorowanie stężenia litu w osoczu po rozpoczęciu leczenia, po zmianie dawkowania oraz po zakończeniu leczenia produktem leczniczym. NLPZ mogą zmniejszać wydzielanie metotreksatu przez kanaliki nerkowe zwiększając przez to stężenie metotreksatu w osoczu. Z tego powodu nie zaleca się jednoczesnego stosowania NLPZ u pacjentów leczonych dużymi dawkami metotreksatu (powyżej 15 mg/tydz.). Ryzyko interakcji pomiędzy lekami z grupy NLPZ i metotreksatem należy także wziąć pod uwagę u pacjentów leczonych małymi dawkami metotreksatu, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. W przypadku konieczności leczenia skojarzonego należy monitorować wskaźniki morfologii krwi oraz czynność nerek. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania NLPZ i metotreksatu w ciągu 3 dni, w takim przypadku może nastąpić zwiększenie stężenia metotreksatu w osoczu i powodować zwiększoną toksyczność metotreksatu. Pomimo, że jednoczesne stosowanie meloksykamu nie wpływa znacząco na farmakokinetykę metotreksatu (w dawce 15 mg/tydz.), należy uwzględnić, że NLPZ mogą zwiększyć hematologiczne działanie toksyczne metotreksatu. Cholestyramina przyspiesza wydalanie meloksykamu przez przerwanie krążenia wątrobowo-jelitowego, w wyniku czego klirens meloksykamu zwiększa się o 50%, a T_0,5 ulega skróceniu do 13 ± 3 h. Opisana interakcja jest klinicznie znacząca. Nie opisano żadnych znaczących interakcji farmakokinetycznych dotyczących dawkowania podczas jednoczesnego podawania leków zobojętniających kwas solny, cymetydyny i digoksyny.

Hamowanie syntezy prostaglandyn może niekorzystnie wpływać na ciążę i/lub rozwój zarodka lub płodu. Dane uzyskane w badaniach epidemiologicznych wskazują na zwiększone ryzyko poronień i wad wrodzonych serca po zastosowaniu inhibitorów syntezy prostaglandyn we wczesnym okresie ciąży. Ogólne ryzyko wystąpienia wad wrodzonych serca i naczyń zwiększyło się z mniejszego niż 1% aż do ok. 1,5%. Ryzyko najpewniej zwiększa się wraz ze zwiększaniem dawki i długości okresu leczenia. Wykazano, że podawanie inhibitorów syntezy prostaglandyn u zwierząt powodowało zwiększenie poronień przed i po implantacji zarodka oraz obumieranie embrionów. Co więcej, u zwierząt, którym w okresie organogenezy podawano inhibitory syntezy prostaglandyn stwierdzono zwiększoną częstość występowania różnego rodzaju wad wrodzonych, w tym sercowo-naczyniowych. Nie należy stosować produktu leczniczego w I i II trymestrze ciąży, chyba że jest to niezbędne. Jeżeli lek jest stosowany u kobiet planujących ciążę lub w I i II trymestrze ciąży, należy stosować możliwie najmniejszą dawkę i możliwie najkrótszy okres leczenia. W III trymestrze ciąży wszystkie inhibitory syntezy prostaglandyn mogą narazić płód na: działanie uszkadzające serce i płuca (z przedwczesnym zamknięciem przewodu tętniczego (ductus arteriosus) i nadciśnieniem płucnym), zaburzenie czynności nerek, które może rozwinąć się do niewydolności nerek z małowodziem, matkę i noworodka, pod koniec ciąży na możliwe wydłużenie czasu krwawienia, zahamowanie skurczów macicy powodujące opóźnienie lub wydłużenie akcji porodowej. Z tego względu produkt leczniczy jest przeciwwskazany w III trymestrze ciąży. Nie ma danych dotyczących przenikania meloksykamu do mleka u ludzi. Ze względu na długi T_0,5 stosowanie produktu leczniczego nie jest wskazane dla matek karmiących piersią. Stosowanie meloksykamu może mieć niekorzystny wpływ na płodność i nie jest zalecane u kobiet planujących ciążę. U kobiet mających problemy z zajściem w ciążę lub będących w trakcie leczenia z powodu niepłodności należy rozważyć odstawienie meloksykamu.

Przedstawione poniżej dane o częstości występowania działań niepożądanych oparte są na częstościach występowania działań niepożądanych zaobserwowanych w badaniach klinicznych, odpowiednio. Informacja ta oparta jest na badaniach klinicznych, w których uczestniczyło 3750 pacjentów leczonych doustnie dawkami 7,5 mg lub 15 mg/dobę, w postaci tabl. lub kaps., przez 18 m-cy (średni okres leczenia wynosił 127 dni). Uwzględniono również działania niepożądane zgłoszone w raportach otrzymanych w związku ze stosowaniem produktu po wprowadzeniu do obrotu. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) niedokrwistość; (niezbyt często) zaburzenia liczby krwinek: leukopenia; trombocytopenia; agranulocytoza - opisano pojedyncze przypadki agranulocytozy u pacjentów leczonych meloksykamem i innymi lekami o potencjalnym działaniu toksycznym na szpik kostny. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje anafilaktyczne lub anafilaktoidalne. Zaburzenia psychiczne: (rzadko) zaburzenia nastroju, bezsenność i koszmary senne. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, bóle głowy; (niezbyt często) zawroty głowy (pochodzenia błędnikowego), szumy uszne, senność; (rzadko) dezorientacja. Zaburzenia oka: (rzadko) zaburzenia widzenia, w tym niewyraźne widzenie. Zaburzenia serca; (niezbyt często) kołatanie serca, niewydolność serca. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) początek ostrego napadu astmy u niektórych osób uczulonych na ASA lub inne leki z grupy NLPZ. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) niestrawność, nudności i wymioty, bóle brzucha, zaparcie, wzdęcia z oddawaniem gazów, biegunka; (niezbyt często) krwawienie z przewodu pokarmowego (smoliste stolce, krwawe wymioty), choroba wrzodowa żołądka i/lub dwunastnicy, zapalenie błony śluzowej przełyku, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej; (rzadko) perforacje przewodu pokarmowego, zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenie błony śluzowej jelita grubego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) przemijające zmiany wartości wskaźników czynności wątroby (np. zwiększenie aktywności aminotransferaz lub zwiększenie stężenia bilirubiny); (rzadko) zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd, wysypka; (niezbyt często) pokrzywka, uderzenia gorąca lub zaczerwienienie twarzy i szyi; (rzadko) zespół Stevens-Johnsona i toksyczne, martwicze oddzielanie się naskórka - odnotowano ciężkie niepożądane reakcje skórne (ang. SCARs): zespół Stevens-Johnsona (ang. SJS) i toksyczne, martwicze oddzielanie się naskórka (ang. TEN), obrzęk naczynioruchowy, reakcje pęcherzowo-podobne takie, jak rumień wielopostaciowy, reakcje nadwrażliwości na światło. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zmiany wartości wskaźników czynności nerek (np. zwiększenie stężenia kreatyniny lub mocznika); (rzadko) niewydolność nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) obrzęki. Najczęściej występujące działania niepożądane dotyczą przewodu pokarmowego. Może wystąpić choroba wrzodowa żołądka i/lub dwunastnicy, perforacje lub krwawienie z przewodu pokarmowego, czasami śmiertelne, szczególnie u osób w podeszłym wieku. Po podaniu produktu leczniczego odnotowano nudności, wymioty, biegunkę, wzdęcia, zaparcia, niestrawność, ból brzucha, smoliste stolce, krwawe wymioty, wrzodziejące zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zaostrzenie zapalenia jelita grubego i choroby Leśniowskiego-Crohna. Rzadziej odnotowywano zapalenie błony śluzowej żołądka. W związku z leczeniem NLPZ zgłaszano występowanie obrzęków, nadciśnienia i niewydolności serca. Z badań klinicznych i danych epidemiologicznych wynika, że przyjmowanie niektórych NLPZ (szczególnie długotrwale w dużych dawkach) może być związane ze zwiększeniem ryzyka zatorów tętnic (np. zawał serca lub udar).

Objawy ostrego przedawkowania NLPZ ograniczają się zazwyczaj do: letargu, senności, nudności, wymiotów, bólu w nadbrzuszu i zwykle ustępują po wdrożeniu leczenia wspomagającego. Może wystąpić krwawienie z przewodu pokarmowego. Ciężkie zatrucie może prowadzić do nadciśnienia tętniczego, ciężkiej niewydolności nerek, zaburzenia czynności wątroby, depresji oddechowej, śpiączki, drgawek, zapaści krążeniowej i zatrzymania akcji serca. Odnotowano również występowanie reakcji rzekomoanafilaktycznej związanej ze stosowaniem leków z grupy NLPZ, może ona wystąpić po przedawkowaniu. W przypadku przedawkowania NLPZ należy wdrożyć leczenie objawowe i podtrzymujące. Badania kliniczne wykazały, że cholestyramina podawana doustnie, 3x/dobę, w dawce 4 g przyspiesza wydalanie meloksykamu.

Meloksykam jest NLPZ z grupy oksykamów, o działaniu przeciwzapalnym, przeciwbólowym i przeciwgorączkowym. Działanie przeciwzapalne meloksykamu dowiedziono w standardowych modelach zapalenia. Dokładny mechanizm działania pozostaje nieznany. Nie mniej jednak istnieje co najmniej 1 wspólny mechanizm działania wszystkich leków z grupy NLPZ (w tym meloksykamu): hamowanie biosyntezy prostaglandyn, znanych mediatorów stanu zapalnego.

1 amp. zawiera 15 mg meloksykamu w 1,5 ml roztworu w postaci soli enolowej powstającej in situ w trakcie procesu wytwarzania.