Leczenie objawowe lęku: dawka początkowa wynosi 0,25-0,5 mg, 3x/dobę. Dawkę należy dostosować indywidualnie do potrzeb pacjenta. Dawka podtrzymująca wynosi 0,5-3 mg/dobę w dawkach podzielonych. Pacjenci w podeszłym wieku, pacjenci z niewydolnością wątroby lub nerek i wrażliwi na uspokajające działanie leku: dawka początkowa i podtrzymująca wynosi 0,25 mg 2-3x/dobę. W razie potrzeby dawkę można zwiększać stopniowo. Zaburzenia lękowe z napadami lęku (lęk paniczny): dawka początkowa wynosi 0,5-1 mg/dobę, przyjmowane przed zaśnięciem. Dawkowanie powinno być dostosowane indywidualnie do pacjenta i może być zwiększane maks. o 1 mg w 3 lub 4-dniowych odstępach. Dawka podtrzymująca wynosi od 3 mg/dobę do maks. 6 mg/dobę podawana w 3-4 dawkach podzielonych. W niektórych przypadkach dawkowanie można zwiększyć do 10 mg/dobę w dawkach podzielonych. Pacjenci w podeszłym wieku, pacjenci z niewydolnością wątroby lub nerek i wrażliwi na uspokajające działanie leku: dawka początkowa i podtrzymująca wynosi 0,25 mg 2-3x/dobę. Dawkowanie można w razie potrzeby stopniowo zwiększać. Maks. dawka wynosi 4,5 mg/dobę w dawkach podzielonych. Czas trwania leczenia. Okres leczenia powinien być możliwie jak najkrótszy. Stan pacjenta należy regularnie poddawać ocenie. Należy ocenić potrzebę dalszego leczenia, szczególnie gdy u pacjenta nie występują objawy choroby. Całkowity okres leczenia nie powinien przekraczać 8-12 tyg., wliczając okres stopniowego odstawiania leku. Dane z badań obejmują 6-m-czny okres leczenia lęku do 8-m-cznego okresu leczenia zaburzeń lękowych napadowych. Przerwanie leczenia. Dawkę leku należy zmniejszać stopniowo. Zmniejszanie dawki dobowej alprazolamu nie powinno przekraczać 0,5 mg w odstępach czasu co trzy dni. U niektórych pacjentów może okazać się konieczne jeszcze wolniejsze zmniejszanie dawki. Dzieci i młodzież: preparatu nie należy stosować u pacjentów poniżej 18 lat. Nie wykazano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania alprazolamu u pacjentów poniżej 18 lat.

Okres leczenia powinien być możliwie jak najkrótszy. Stan pacjenta należy regularnie poddawać ocenie. Należy ocenić potrzebę dalszego leczenia, szczególnie gdy u pacjenta nie występują objawy choroby. Całkowity okres leczenia nie powinien przekraczać 8-12 tyg., wliczając okres stopniowego odstawiania leku. Dane z badań obejmują 6-m-czny okres leczenia lęku do 8 m-cznego okresu leczenia zaburzeń lękowych napadowych. Dawkę leku należy zmniejszać stopniowo. Zmniejszanie dawki dobowej alprazolamu nie powinno przekraczać 0,5 mg w odstępach czasu co 3 dni. U niektórych pacjentów może okazać się konieczne jeszcze wolniejsze zmniejszanie dawki.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nużliwość mięśni (Myasthenia gravis). Ciężka niewydolność oddechowa. Ciężki bezdech senny. Ciężka niewydolność wątroby.

Działanie nasenne alprazolamu może zmniejszyć się po wielokrotnym stosowaniu leku przez okres kilku tyg. Przewlekłe stosowanie benzodiazepin może powodować fizyczne i psychiczne uzależnienie od leku. Ryzyko uzależnienia wzrasta wraz ze zwiększeniem dawki oraz wydłużaniem czasu leczenia. Zwiększone ryzyko uzależnienia występuje również u pacjentów nadużywających leki, narkotyki bądź alkohol. Uzależnienie lekowe może wystąpić podczas stosowania dawek terapeutycznych i/lub u pacjentów bez czynników ryzyka. Ryzyko uzależnienia zwiększa się w trakcie jednoczesnego stosowania kilku benzodiazepin, niezależnie od wskazań przeciwlękowych czy nasennych. Obserwowano również przypadki nadużywania leku. Po rozwinięciu się fizycznego uzależnienia, przerwanie leczenia wywołuje objawy odstawienia leku. Do objawów należą m.in. bóle głowy, bóle mięśni, wzmożony lęk, napięcie, zaburzenia snu, niepokój ruchowy, splątanie i zdenerwowanie. Ciężkie przypadki mogą obejmować m.in. depersonalizację, utratę poczucia rzeczywistości, zwiększoną ostrość słuchu, drętwienie i mrowienie kończyn, nadwrażliwość na światło, hałas i kontakt fizyczny, a także omamy i drgawki. Objawy odstawienia mogą pojawić się kilka dni po zakończeniu leczenia. Po zakończeniu leczenia mogą wystąpić objawy podobne do tych, które były przyczyną zastosowania benzodiazepin (lub substancji podobnych do benzodiazepin) i które w 1-szej chwili wydają się bardziej intensywne niż wcześniej (objawy z odbicia). Objawy z obicia, które mogą wystąpić, to: zmiany nastroju, bezsenność i niepokój. Ponieważ ryzyko wystąpienia objawów odstawienia i/lub objawów z odbicia jest większe po nagłym zmniejszeniu dawki lub nagłym przerwaniu leczenia, dlatego zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Czas trwania leczenia powinien być jak najkrótszy w zależności od wskazania. W leczeniu lęku i napięcia maks. okres terapii wynosi 8-12 tyg., wliczając w tym okres stopniowego odstawiania leku. Czas trwania leczenia można przedłużyć wyłącznie po ponownej ocenie stanu pacjenta. Lekarz powinien poinformować pacjenta już w momencie rozpoczynania leczenia, że będzie ono miało ograniczony czas trwania oraz dokładnie wytłumaczyć, w jaki sposób odbywać się będzie stopniowe zmniejszanie dawkowania. Ważne, aby przygotować pacjentów na wystąpienie objawów odstawienia, tak aby ewentualne wystąpienie takich objawów wywołało jak najmniej obaw u pacjenta. Jak się wydaje benzodiazepiny o krótkim T_0,5 mogą wywoływać objawy odstawienia nawet po zmianie dawki, zwłaszcza gdy stosowane dawki są duże. W przypadku stosowania benzodiazepin o długim T_0,5 nie należy zamieniać ich na benzodiazepiny o krótkim T_0,5, ze względu na możliwość wystąpienia objawów odstawienia. Alprazolam może powodować niepamięć następczą. Występuje ona na ogół w ciągu kilku h po przyjęciu produktu. W przypadku pojawienia się objawów takich jak: niepokój, pobudzenie, drażliwość, napady agresji, koszmary senne, bezsenność, omamy, psychozy, nieadekwatne zachowanie, splątanie oraz inne zaburzenia zachowania, należy przerwać stosowanie leku. Reakcje paradoksalne występują częściej u dzieci i u pacjentów w podeszłym wieku. Dotychczas nie potwierdzono bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania u dzieci i młodzieży do 18 lat; z tego względu nie należy stosować alprazolamu w tej grupie wiekowej. U pacjentów w podeszłym wieku benzodiazepiny i podobne produkty należy stosować z ostrożnością ze względu na istniejące ryzyko wystąpienia nadmiernego uspokojenia i/lub osłabienia mięśni, które może prowadzić do upadków, często mających poważne konsekwencje w tej grupie pacjentów. Zalecane jest kierowanie się ogólną zasadą, aby u pacjentów w podeszłym wieku i/lub u pacjentów osłabionych stosować najmniejszą skuteczną dawkę, aby uniemożliwić rozwinięcie się ataksji lub nadmiernego uspokojenia. Mniejszą dawkę niż zazwyczaj należy również stosować u pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową, ze względu na ryzyko wystąpienia depresji oddechowej. Benzodiazepiny są przeciwwskazane do stosowania u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, ponieważ mogą przyczynić się do wystąpienia encefalopatii. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów z niewydolnością wątroby w stopniu łagodnym do umiarkowanego. Benzodiazepiny nie są skuteczne w leczeniu podstawowym psychoz. U pacjentów z depresją stosujących alprazolam zgłaszano epizody hipomanii i manii. Benzodiazepiny nie są skuteczne w podstawowym leczeniu ciężkiej depresji. Lęk towarzyszący ciężkiej depresji nie powinien być leczony benzodiazepinami w monoterapii ze względu na ryzyko wystąpienia zachowań samobójczych u tych pacjentów. Jeśli pacjent jest leczony z powodu ciężkiej depresji lub ze skłonnością do prób samobójczych to wymaga on odpowiedniego monitorowania i przepisywania wyłącznie odpowiedniej ilości leku. Stwierdzono, że zaburzenia lękowe z napadami lęku były powiązane z pierwotną i wtórną depresją oraz ze zwiększoną liczbą zachowań samobójczych u nieleczonych pacjentów. Dlatego w leczeniu zaburzeń lękowych duże dawki alprazolamu należy stosować bardzo ostrożnie, podobnie jak innych leków psychotropowych używanych w leczeniu pacjentów z depresją lub u pacjentów podejrzanych o występowanie myśli czy też zamiarów samobójczych. Należy wziąć to pod uwagę, przepisując leczenie alprazolamem. Ponieważ benzodiazepiny mogą spowodować wystąpienie działań niepożądanych związanych z aktywnością przeciwcholinergiczną, należy je stosować szczególnie ostrożnie u pacjentów z jaskrą z wąskim kątem przesączania lub u pacjentów ze skłonnościami do występowania działań niepożądanych związanych z aktywnością przeciwcholinergiczną. Benzodiazepiny należy przepisywać szczególnie ostrożnie pacjentom ze stwierdzonym w wywiadzie nadużywaniem alkoholu, narkotyków lub leków. Tabl. zawierają laktozę. Pacjenci z rzadkimi zaburzeniami dziedzicznymi, takimi jak nietolerancja galaktozy, niedobór laktazy typu Lapp lub zespół złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego. Alprazolam w znacznym stopniu wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjentów, u których codzienne obowiązki wymagają zwiększonej uwagi i ciągłej czujności, koncentracji przy podejmowaniu decyzji oraz zachowania pełnej kontroli nad ciałem należy ostrzec, że ich sprawność psychofizyczna może ulec zaburzeniu z powodu nadmiernego uspokojenia, niepamięci, utrudnionej koncentracji i osłabienia mięśni. Ryzyko zaburzeń koncentracji wzrasta jeśli pacjent nie śpi wystarczająco długo. Pacjentów należy pouczyć o tym ryzyku i zalecić, by nie prowadzili pojazdów i nie obsługiwali maszyn w trakcie leczenia. Wyżej wymienione działania niepożądane nasilają się po spożyciu alkoholu.

Należy zachować ostrożność w przypadku gdy pacjent stosuje jednocześnie inne psychotropowe produkty lecznicze. Jednoczesne stosowanie z produktami leczniczymi o działaniu psychotropowym, jak leki przeciwpsychotyczne (neuroleptyki), nasenne, uspokajające, przeciwdepresyjne, narkotyczne leki przeciwbólowe, leki przeciwpadaczkowe, znieczulające i przeciwhistaminowe z komponentą uspokajającą, zwiększa depresyjne działanie na OUN. Podczas jednoczesnego stosowania z narkotycznymi lekami przeciwbólowymi może wystąpić euforia, co może zwiększać uzależnienie psychiczne. Szczególną ostrożność należy zachować podczas stosowania z lekami upośledzającymi funkcje układu oddechowego, takimi jak opioidy (leki przeciwbólowe, leki przeciwkaszlowe, leczenie zastępcze), zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Jednoczesne stosowanie z alkoholem wzmaga działanie uspokajające alprazolamu. Działanie to może zaburzać zdolność pacjenta do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas leczenia alprazolamem nie należy pić alkoholu. Jednoczesne stosowanie z klozapiną łączy się ze zwiększonym ryzykiem zatrzymania oddechu i zatrzymania akcji serca. Pacjent powinien być przygotowany na wzmożone działanie zwiotczające mięśnie (ryzyko upadków) w przypadku stosowania alprazolamu podczas terapii lekami zwiotczającymi mięśnie, zwłaszcza na początku leczenia z alprazolamem. Alprazolam jest metabolizowany przez enzymy wątrobowe (szczególnie CYP3A4) i dlatego jego działanie nasila się pod wpływem produktów leczniczych, które hamują te enzymy. W związku z tym alprazolam należy stosować z ostrożnością u pacjentów, którzy stosują produkty lecznicze hamujące enzymy wątrobowe, ponadto w przypadku jednoczesnego stosowania może być konieczne zmniejszenie dawki. Leki przeciwgrzybicze: Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z itrakonazolem, ketokonazolem i innymi lekami przeciwgrzybiczymi z grupy azoli (hamującymi enzym CYP3A4). Odpowiednią ostrożność należy zachować zwłaszcza w razie jednoczesnego stosowania inhibitorów CYP3A4, takich jak: inhibitory proteazy HIV, fluoksetyna, dekstropropoksyfen, doustne środki antykoncepcyjne, sertralina, diltiazem lub antybiotyki makrolidowe (takie jak erytromycyna i troleandomycyna). Itrakonazol, silny inhibitor CYP3A4, zwiększa pole pod krzywą AUC i wydłuża czas półtrwania alprazolamu w fazie eliminacji. W badaniu, podczas którego zdrowym ochotnikom podawano itrakonazol w dawce 200 mg/dobę oraz 0,8 mg alprazolamu, pole pod krzywą AUC zwiększyło się 2-3-krotnie, a T_0,5 w fazie eliminacji wydłużył się do ok. 40 h. Obserwowano także zmiany czynności psychomotorycznych na które wpływał alprazolam. Itrakonazol może wpływać na działanie przeciwdepresyjne alprazolamu na OUN a odstawienie itrakonazolu może osłabiać terapeutyczną skuteczność alprazolamu. Nefazodon, fluwoksamina i cymetydyna: W razie jednoczesnego stosowania substancji czynnych tego typu (inhibitorów CYP3A4) i alprazolamu należy zachować ostrożność. Należy rozważyć odpowiednie zmniejszenie dawki alprazolamu. Nefazodon hamuje enzym CYP3A4 pośredniczący w utlenianiu alprazolamu, co powoduje 2-krotne zwiększenie stężenia alprazolamu w osoczu i ryzyko reakcji ze strony OUN. Dlatego w leczeniu skojarzonym zaleca się zmniejszenie dawki alprazolamu o połowę. Leczenie fluwoksaminą przedłuża T_0,5 alprazolamu z 20 do 34 h i podwaja stężenie alprazolamu w osoczu. W leczeniu skojarzonym, zaleca się stosowanie połowy dawki alprazolamu. Cymetydyna zmniejsza klirens alprazolamu, co może wzmóc jego działanie. Znaczenie kliniczne interakcji nie zostało jeszcze ustalone. Słabsze działanie alprazolamu może wystąpić u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki indukujące CYP3A4, takie jak: ryfampicyna, fenytoina, karbamazepina i dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum). Stężenie alprazolamu w osoczu w fazie eliminacji zależy od niektórych enzymów wątrobowych (w szczególności CYP3A4) wpływających na metabolizm i jest osłabiane przez leki indukujące działanie tych enzymów. W przypadku nagłego zaprzestania leczenia dziurawcem lub innym lekiem indukującym CYP3A4 mogą wystąpić objawy przedawkowania alprazolamu. Zgłaszano zwiększenie stężenia digoksyny podczas jednoczesnego stosowania 1 mg alprazolamu/dobę, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku. Dlatego pacjentów przyjmujących jednocześnie alprazolam i digoksynę należy uważnie kontrolować w celu wykrycia objawów toksyczności digoksyny. Jednoczesne podawanie alprazolamu (do 4 mg/dobę) i imipraminy lub dezypraminy powodowało w stanie stacjonarnym średnie zwiększenie stężenia tych substancji w osoczu odpowiednio o 31% lub 20%. Nie ustalono jeszcze znaczenia klinicznego tych zmian. Nie stwierdzono wpływu alprazolamu na czas protrombinowy czy stężenie warfaryny w osoczu. Nie wykazano interakcji z propranololem i disulfiramem.

Liczne dane uzyskane z badań kohortowych wykazują, ze ekspozycja na benzodiazepiny w czasie I trymestru ciąży nie wiąże się ze zwiększonym ryzykiem występowania poważnych wad rozwojowych. Jednakże, w niektórych wczesnych kliniczno- kontrolnych badaniach epidemiologicznych stwierdzono zwiększone ryzyko wystąpienia rozszczepu w obrębie jamy ustnej. Dane wykazują, że ryzyko wystąpienia rozszczepu w obrębie jamy ustnej u noworodka po ekspozycji na benzodiazepiny w okresie prenatalnym jest mniejsze niż 2 na 1000 wobec spodziewanego wskaźnika takich wad w populacji ogólnej wynoszącego ok. 1/1000. Leczenie benzodiazepinami w dużych dawkach w trakcie drugiego i/lub III trymestru ciąży powoduje zmniejszenie aktywnych ruchów płodu oraz zmienność rytmu serca płodu. Jeżeli z ważnych powodów medycznych leczenie musi być stosowane w ostatniej fazie ciąży, nawet w przypadku stosowania małych dawek, u noworodka mogą wystąpić objawy zespołu wiotkiego dziecka (ang. floppy infant syndrome), takie jak hipotonia osiowa, zaburzenia ssania prowadzące do słabego przybierania na wadze. Objawy te są przemijające, ale mogą występować przez 1-3 tyg., w zależności od T_0,5 produktu w organizmie. W razie stosowania dużych dawek, u noworodka może wystąpić depresja oddechowa lub bezdech oraz hipotermia. Ponadto, w okresie poporodowym mogą pojawić się objawy odstawienia, w tym nadpobudliwość, pobudzenie i drżenie, nawet gdy nie ma objawów zespołu wiotkiego dziecka. Wystąpienie objawów odstawienia po porodzie zależy od T_0,5 substancji w organizmie. Biorąc pod uwagę powyższe dane, stosowanie alprazolamu w czasie ciąży można rozważyć jedynie wtedy, jeśli zalecenia terapeutyczne i sposób stosowania produktu są ściśle przestrzegane. Jeśli leczenie alprazolamem w ostatniej fazie ciąży jest konieczne, należy unikać stosowania dużych dawek oraz monitorować objawy odstawienia i/lub objawy zespołu wiotkiego dziecka występujące u noworodka. Przepisując preparat kobietom w wieku rozrodczym, należy je pouczyć, aby skontaktowały się z lekarzem w sprawie przerwania stosowania produktu, jeśli planują ciążę lub podejrzewają, że są w ciąży. Ponieważ alprazolam przenika do mleka kobiecego, nie należy go podawać matkom karmiącym piersią.

Działania niepożądane, jeśli występują, zwykle obserwuje się na początku terapii i zazwyczaj ustępują w miarę kontynuowania leczenia lub kiedy zmniejszy się dawkę. Zaburzenia endokrynologiczne: (nieznana) hiperprolaktynemia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszenie apetytu. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) depresja; (często) stan splątania, dezorientacja, zmniejszenie libido, lęk, bezsenność, nerwowość, zwiększenie libido; (niezbyt często) mania, omamy, gniew, pobudzenie; (nieznana) hipomania, agresywne zachowanie, wrogie zachowanie, nietypowe myślenie, zwiększona aktywność psychoruchowa. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) uspokojenie, senność, ataksja, zaburzenia pamięci, zaburzenia mowy, zawroty głowy, ból głowy; (często) zaburzenia równowagi, nieprawidłowa koordynacja, zaburzenia koncentracji uwagi, nadmierna potrzeba snu, letarg, drżenie; (niezbyt często) niepamięć; (nieznana) zachwianie równowagi układu nerwowego autonomicznego, dystonia. Zaburzenia oka: (często) nieostre widzenie. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) zaparcia, suchość w jamie ustnej: (często) nudności, wymioty; (nieznana) zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zapalenie wątroby, czynnościowe zaburzenia wątroby, żółtaczka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) zapalenie skóry; (nieznana) obrzęk naczynio-ruchowy, reakcje nadwrażliwości na światło. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) osłabienie siły mięśniowej. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) nietrzymanie moczu; (nieznana) zatrzymanie moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) zaburzenia seksualne; (niezbyt często) nieregularne miesiączkowanie. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, drażliwość; (nieznana) obrzęki obwodowe. Badania diagnostyczne: (często) Zmniejszenie mc., zwiększenie mc.; (nieznana) zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego. Stosowanie alprazolamu (nawet w dawkach terapeutycznych) może prowadzić do rozwoju uzależnienia fizycznego. Przerwanie leczenia może więc spowodować objawy odstawienia oraz objawy z odbicia. Może również wystąpić uzależnienie psychiczne. Zgłaszano przypadki nadużywania benzodiazepin.

Przedawkowanie alprazolamu nie powinno stwarzać zagrożenia dla życia, chyba że w połączeniu z innymi środkami działającymi na OUN (w tym z alkoholem). W leczeniu przedawkowania jakiegokolwiek leku należy uwzględnić, iż pacjent mógł zażyć wiele leków. Leczenie należy odpowiednio dostosować. W razie przedawkowania zwykle dochodzi do zahamowania czynności OUN, co przejawia się występowaniem różnych objawów, począwszy od senności do śpiączki włącznie. Do łagodnych objawów przedawkowania należą: senność, splątanie i letarg. W cięższych przypadkach występuje ataksja, hipotonia, niedociśnienie i depresja oddechowa. W rzadkich przypadkach może wystąpić śpiączka, a w bardzo rzadkich przypadkach przedawkowanie może prowadzić do zgonu. Po doustnym przyjęciu leku, jeśli pacjent jest przytomny, zalecane jest szybkie wywołanie wymiotów. Natomiast jeśli zmniejsza się poziom świadomości pacjenta, należy wykonać płukanie żołądka po uprzednim zabezpieczeniu drożności dróg oddechowych za pomocą intubacji. Jeśli płukanie żołądka nie przynosi poprawy stanu pacjenta, należy podać węgiel aktywny i, jeśli to konieczne, pozostawić w żołądku, podając jednocześnie środki przeczyszczające. Jeśli wiadomo, że przedawkowanie było znaczne, działanie leku może utrzymywać się przez dłuższy czas. Wymuszona diureza lub hemodializa nie są skuteczne. Swoistym antidotum jest flumazenil, o ile jest podawany zgodnie z wytycznymi, ze szczególnym uwzględnieniem przeciwwskazań i środków ostrożności. U osób w śpiączce stosuje się głównie leczenie objawowe. Należy podjąć działania mające na celu uniknięcie powikłań, takich jak niedotlenienie spowodowane zadławieniem językiem lub aspiracja zawartości żołądka. Przydatne może być dożylne nawodnienie celem zapobiegania odwodnieniu. Wspieranie czynności życiowych, zwłaszcza oddychania, jest szczególnie ważne, jeśli przedawkowanie nastąpiło w połączeniu z innymi środkami uspokajającymi.

Alprazolam ma duże powinowactwo do miejsc wiązania benzodiazepin w mózgu. Wysokie powinowactwo ułatwia zarówno pre- jak i post synaptyczne działanie hamujące kwasu gamma-aminomasłowego (ang.GABA) w OUN. Alprazolam jest substancją czynną o działaniu przeciwlękowym. Poza właściwościami przeciwlękowymi alprazolam wykazuje właściwości uspokajające, nasenne oraz miorelaksacyjne i przeciwdrgawkowe.

1 tabl. zawiera 0,25 mg, 0,5 mg lub 1,0 mg alprazolamu.