Dorośli. W leczeniu nawrotowego stwardnieniarozsianego (SR) zalecana dawka wynosi 30 µg (0,5 ml roztworu) we wstrzyknięciu domięśniowym (im.) podawana raz/tydz. Nie wykazano dodatkowych korzyści po stosowaniu większej dawki (60 µg) raz/tydz. Dostosowywanie dawki. Aby zmniejszyć częstość występowania i nasilenie objawów grypopodobnych, leczeniemożna rozpocząć od dostosowywania dawki. Jeżeli stosuje się ampułkostrzykawkę, leczenie zaczynamy od 1 pełnej dawki, zwiększając ją w odstępach tyg. do osiągnięcia pełnej dawki (30 µg/tydz.) w 4. tyg. Innym sposobem dostosowywania dawki jest rozpoczęcie leczenia produktem od dawki odpowiadającej w przybliżeniu 1 pełnej dawki podawanej raz/tydz. Przed zwiększeniem jej do pełnej dawki. Aby uzyskać odpowiednią skuteczność, po początkowym okresie dostosowywania należy osiągnąć i utrzymywać dawkę 30 µg, podawaną raz/tydz. Zestaw do dostosowywania dawki jest przeznaczony do użycia wyłącznie z ampułkostrzykawką. Za pomocą tego zestawu dawkę można zwiększać o 1/4 lub 1/2 pełnej dawki. Każdy zestaw może być użyty raz, a następnie powinien zostać zutylizowanywraz z pozostałym w strzykawce produktem. Przed wstrzyknięciem oraz przez 24 h po każdym wstrzyknięciu zaleca się podawanie leku przeciwbólowego o działaniu przeciwgorączkowym, aby złagodzić objawy grypopodobne związane ze stosowaniem produktu. Te objawy zwykle występują przez pierwsze kilka m-cy leczenia. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczasbezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego w grupie nastolatków w wieku 12-16 lat. Nie ustalono jak dotąd bezpieczeństwa ani skuteczności produktu u dzieci poniżej 12. rż. Brak dostępnych danych. Osoby w podeszłym wieku. Badania kliniczne nie obejmowały dostatecznej liczby pacjentów w 65 rż. i pow., aby ustalić, czy odpowiedź na lek jest w tej grupie wiekowej odmienna, niż u młodszych pacjentów. Jednakże na podstawie klirensu substancji czynnej nie istnieje teoretyczne uzasadnienie, aby ustalać jakiekolwiek wymaganie w zakresie dostosowywania dawki u osób starszych.

Miejsce wstrzyknięcia domięśniowego należy zmieniać co tydzień. Lekarze mogą zalecić stosowanie igły o długości 25 mm i rozmiarze 25 G u pacjentów, u których użycie takiej igły do wstrzyknięcia domięśniowego jest wskazane. Obecnie nie ustalono, jak długo pacjenci powinni być leczeni. Należy dokonać klinicznej oceny stanu pacjenta po upływie 2 lat od rozpoczęcia leczenia. Decyzję o dłuższym leczeniu podejmuje lekarz w zależności od indywidualnego stanu pacjenta. Należy przerwać leczenie, jeśli u pacjenta rozwinie się postępujący proces przewlekłego SR.

Rozpoczęcie leczenia u kobiet w ciąży. Leczenie pacjentów, u których stwierdzono w wywiadzie nadwrażliwość na naturalny lub rekombinowany interferon beta lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Leczenie pacjentów z istniejącą ciężką depresją i/lub myślami samobójczymi.

Preparat należy podawać z dużą ostrożnością pacjentom z występującymi w przeszłości lub obecnie zaburzeniami depresyjnymi, zwłaszcza pacjentom, u których przed rozpoczęciem leczenia występują myśli samobójcze. Wiadomo, że depresja i myśli samobójcze występują ze zwiększoną częstością w populacji ze stwardnieniem rozsianym oraz podczas stosowania interferonu. Pacjentów należy poinformować o konieczności natychmiastowego zgłoszenia lekarzowi objawów depresji i/lub myśli samobójczych. Pacjentów wykazujących objawy depresji należy ściśle monitorować podczas terapii i odpowiednio leczyć. Należy rozważyć przerwanie leczenia preparatem. Preparat należy podawać z zachowaniem ostrożności pacjentom z napadami drgawkowymi w przeszłości, pacjentom, którym podaje się leki przeciwpadaczkowe zwłaszcza jeśli, padaczka nie jest właściwie kontrolowana przez stosowanie leków przeciwpadaczkowych. Należy zachować szczególną ostrożność i rozważyć przeprowadzanie częstych kontroli lekarskich podając preparat pacjentom z ciężką niewydolnością nerek i wątroby oraz pacjentom z ciężkim zahamowaniem czynności szpiku. Mikroangiopatia zakrzepowa (ang. thrombotic microangiopathy, TMA): podczas leczenia interferonem beta zgłaszano przypadki TMA (w tym przypadki śmiertelne) występującej pod postacią zakrzepowej plamicy małopłytkowej (TTP) lub hemolitycznego zespołu mocznicowego (HUS). Zdarzenia zgłaszano w różnych okresach leczenia i mogą one występować po kilku tyg., a nawet kilku latach, od rozpoczęcia leczenia interferonem beta. Wczesne objawy kliniczne obejmują trombocytopenię, nowo rozpoznane nadciśnienie, gorączkę, objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego (np. splątanie i niedowład) i zaburzenie czynności nerek. Do wyników badań laboratoryjnych wskazujących na TMA należą: zmniejszona liczba płytek, podwyższone stężenie dehydrogenazy mleczanowej (LDH) w surowicy wskutek hemolizy oraz obecność schistocytów (fragmentów erytrocytów) w rozmazie krwi. Dlatego w razie stwierdzenia klinicznych objawów TMA zaleca się wykonanie dodatkowych badań poziomu płytek, LDH w surowicy, rozmazu krwi i czynności nerek. W razie rozpoznania TMA konieczne jest bezzwłoczne wdrożenie leczenia (w tym rozważenie wymiany osocza) i zalecane jest natychmiastowe odstawienie preparatu. Zespół nerczycowy: podczas leczenia produktami zawierającymi interferon beta zgłaszano przypadki zespołu nerczycowego wywołanego przez różne rodzaje nefropatii, w tym ogniskowe segmentalne stwardnienie kłębuszków nerkowych z zapadnięciem pętli włośniczkowych (ang. collapsing FSGS), zmianę minimalną (ang. MCD), błoniasto-rozplemowe kłębuszkowe zapalenie nerek (ang. MPGN) i mezangialne kłębuszkowe zapalenie nerek (ang. MGN). Zdarzenia te zgłaszano w różnych okresach w trakcie leczenia i mogą one występować po kilku latach stosowania interferonu beta. Zaleca się okresowe monitorowanie wczesnych objawów podmiotowych lub przedmiotowych, takich jak obrzęki, białkomocz czy zaburzona czynność nerek, zwłaszcza u pacjentów z wysokim ryzykiem wystąpienia choroby nerek. Konieczne jest szybkie podjęcie leczenia zespołu nerczycowego i rozważenie przerwania leczenia preparatem. Podczas leczenia interferonem beta, w badaniach po wprowadzeniu leku na rynek, opisywano uszkodzenie wątroby, w tym zwiększoną aktywność enzymów wątrobowych, zapalenie wątroby, autoimmunologiczne zapalenie wątroby i niewydolność wątroby. W niektórych przypadkach reakcje te występowały w obecności innych produktów leczniczych uszkadzających wątrobę. Nie określono addytywnego działania podczas jednoczesnego stosowania kilku produktów leczniczych lub innych czynników hepatotoksycznych (np. alkoholu). Należy obserwować pacjentów pod kątem wystąpienia objawów uszkodzenia wątroby i zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania interferonu z innymi produktami leczniczymi uszkadzającymi wątrobę Pacjentów z chorobami serca, takimi jak dławica piersiowa, zastoinowa niewydolność serca lub arytmia, należy uważnie obserwować ze względu na możliwość pogorszenia się ich stanu klinicznego podczas leczenia preparatem. Objawy grypopodobne związane z leczeniem preparatem mogą pogorszyć stan zdrowia pacjentów z chorobami serca. Z leczeniem interferonem są związane nieprawidłowe wyniki testów laboratoryjnych. Podczas leczenia preparatem oprócz rutynowych badań wymaganych do monitorowania pacjentów ze SR, zalecane jest również wykonanie pełnego obrazu białokrwinkowego krwi obwodowej, liczby płytek i badań biochemicznych krwi, w tym badań czynności wątroby. Pacjenci z zahamowaniem czynności szpiku mogą wymagać wzmożonej kontroli pełnej krwi obwodowej z różnicowym rozpoznaniem płytek krwi. U leczonych pacjentów mogą powstać przeciwciała przeciw produktowi leczniczemu. U niektórych pacjentów przeciwciała te (przeciwciała neutralizujące) zmniejszają in vitro aktywność interferonu β-1a. Przeciwciała neutralizujące są związane ze zmniejszeniem in vivo biologicznego działania preparatu i mogą być związane z obniżeniem skuteczności klinicznej. Ocenia się, że częstość wytwarzania przeciwciał neutralizujących osiąga stały poziom po 12 m-cach leczenia. Dane zebrane u pacjentów leczonych preparatem do 3 lat, wskazują, że u około 5%-8% pacjentów zostają wytworzone przeciwciała neutralizujące. Stosowanie różnych metod oznaczania w surowicy przeciwciał neutralizujących interferony ogranicza możliwość porównania antygenowości różnych produktów. Nie przeprowadzono badań nad wpływem preparatu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Działania niepożądane ze strony OUN mogą w niewielkim stopniu wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn u podatnych pacjentów.

Nie przeprowadzono formalnych badań dotyczących interakcji u ludzi. Nie badano systematycznie interakcji preparatu z kortykosteroidami ani adrenokortykotropiną (ACTH). Badania kliniczne wykazują, że u pacjentów ze SR w czasie nawrotów można stosować preparat i kortykosteroidy lub ACTH. Wykazano, że u ludzi i zwierząt interferony zmniejszają aktywność enzymów wątrobowych zależnych od cytochromu P-450. W badaniach na małpach oceniano wpływ podawania dużych dawek preparatu na metabolizm zależny od cytochromu P-450. Nie zaobserwowano żadnych zaburzeń metabolizmu wątroby. Należy zachować ostrożność, podając preparat w skojarzeniu z lekami o wąskim współczynniku terapeutycznym oraz klirensie, który w dużym stopniu zależy od wątrobowego cytochromu P-450, np. z niektórymi grupami leków przeciwpadaczkowych oraz leków przeciwdepresyjnych.

Informacje na temat stosowania preparatu u kobiet w ciąży są ograniczone. Dostępne dane wskazują na możliwe zwiększone ryzyko wystąpienia poronienia samoistnego. Rozpoczynanie leczenia u kobiet w ciąży jest przeciwwskazane. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować odpowiednie metody antykoncepcji. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę lub planuje ciążę podczas leczenia preparatem, powinna być poinformowana o możliwych zagrożeniach i należy również rozważyć przerwanie leczenia. U pacjentek z częstymi rzutami choroby, przed rozpoczęciem leczenia należy rozważyć ryzyko wystąpienia ciężkiego rzutu po przerwaniu leczenia preparatem z powodu ciąży, względem ewentualnego zwiększonego ryzyka wystąpienia samoistnego poronienia. Brak danych dotyczących wydzielania preparatu do mleka kobiecego. Ze względu na ryzyko wystąpienia poważnych działań niepożądanych u karmionych piersią niemowląt, należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią czy odstawić preparat. Badania płodności oraz badania rozwoju przeprowadzono u małp z gatunku Rhesus z zastosowaniem podobnych postaci interferonu β-1a. Po podaniu bardzo dużych dawek u badanych zwierząt zaobserwowano brak jajeczkowania oraz poronienia. Brak danych na temat wpływu interferonu β-1a na płodność u osobników męskich.

Najczęstszym występującym działaniem niepożądanym związanym ze stosowaniem preparatu są objawy grypopodobne. Najczęściej opisywane objawy grypopodobne to: bóle mięśniowe, gorączka, dreszcze, pocenie się, osłabienie, bóle głowy i nudności. Dostosowywanie dawki preparatu na początku leczenia pozwala zmniejszyć nasilenie i częstość występowania objawów grypopodobnych. Objawy grypopodobne są szczególnie nasilone w początkowej fazie leczenia, a częstość ich występowania zmniejsza się podczas kontynuowania terapii. Po wstrzyknięciu leku mogą wystąpić przejściowe objawy neurologiczne przypominające objawy nasilenia stwardnienia rozsianego (SR). W każdym momencie leczenia może wystąpić przejściowe wzmożenie napięcia mięśniowego i/lub ciężkie osłabienie mięśniowe uniemożliwiające wykonywanie ruchów dowolnych. Objawy te występują w ograniczonym czasie trwania w zależności od kolejnych wstrzyknięć i mogą powtarzać się po kolejnych wstrzyknięciach. W niektórych przypadkach objawy te są związane z występowaniem objawów grypopodobnych. Pacjentoczas jest sumą indywidualnych jednostek czasu, w których pacjent uczestniczący w badaniu był poddany działaniu preparatu przed wystąpieniem działania niepożądanego. Na przykład 100 osobolat można obserwować u 100 pacjentów leczonych przez okres jednego roku lub u 200 pacjentów leczonych przez okres pół roku. Poniżej przedstawiono działania niepożądane zaobserwowane w trakcie badań (badania kliniczne i badania obserwacyjne z okresem obserwacji od 2 do 6 lat) i inne działania niepożądane o nieznanej częstości zgłoszone w spontanicznych raportach z rynku. W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem. Badania diagnostyczne: (często) zmniejszenie liczby limfocytów, zmniejszenie liczby białych krwinek, zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych, zmniejszenie hematokrytu, zwiększenie stężenia potasu we krwi, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi; (niezbyt często) zmniejszenie liczby płytek krwi; (nieznana) zmniejszenie mc., zwiększenie mc., nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby. Zaburzenia serca: (nieznana) kardiomiopatia, zastoinowa niewydolność serca, kołatanie serca, arytmia, tachykardia. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) pancytopenia, trombocytopenia; (rzadko) mikroangiopatia zakrzepowa, w tym zakrzepowa plamica małopłytkowa (TTP) lub hemolityczny zespół mocznicowy (HUS). Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) spastyczność mięśni, niedoczulica; (nieznana) objawy neurologiczne, omdlenie, wzmożone napięcie, zawroty głowy, parestezje, drgawki, migrena. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) wyciek wodnisty z nosa; (rzadko) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) wymioty, biegunka, nudności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, nasilone pocenie się, stłuczenia; (niezbyt często) łysienie; (nieznana) obrzęk naczynioruchowy, świąd, wysypka pęcherzykowa, pokrzywka, nasilenie łuszczycy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) kurcz mięśni, ból karku, bóle mięśni, bóle stawów, bóle kończyn, bóle pleców, sztywność mięśni, sztywność mięśniowo-szkieletowa; (nieznana) układowy toczeń rumieniowaty, osłabienie mięśni, zapalenie stawów. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) zespół nerczycowy, stwardnienie kłębuszków nerkowych. Zaburzenia endokrynologiczne: (nieznana) niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) brak łaknienia. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (nieznana) ropień w miejscu wstrzyknięcia. Zaburzenia naczyniowe: (często) nagłe zaczerwienienie; (nieznana) rozszerzenie naczyń. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) objawy grypopodobne, gorączka, dreszcze, pocenie się; (często) ból w miejscu wstrzyknięcia, rumień w miejscu wstrzyknięcia, siniak w miejscu wstrzyknięcia, osłabienie, ból, zmęczenie, złe samopoczucie, nocne pocenie się; (niezbyt często) uczucie pieczenia w miejscu wstrzyknięcia; (nieznana) odczyn w miejscu wstrzyknięcia, zapalenie w miejscu wstrzyknięcia, zapalenie tkanki łącznej w miejscu wstrzyknięcia, martwica w miejscu wstrzyknięcia, krwawienie w miejscu wstrzyknięcia, bóle w klatce piersiowej. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) reakcja anafilaktyczna, wstrząs anafilaktyczny, reakcje nadwrażliwości (obrzęk naczynioruchowy, duszność, pokrzywka, wysypka, wysypka ze świądem). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) niewydolność wątroby, zapalenie wątroby, autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) krwotok maciczny, krwotok miesiączkowy. Zaburzenia psychiczne: (często) depresja, bezsenność; (nieznana) próby samobójcze, psychozy, niepokój, splątanie, niestabilność emocjonalna. Dzieci i młodzież: ograniczone opublikowane dane sugerują, że profil bezpieczeństwa u nastolatków w wieku 12-16 lat, przyjmujących preparat w dawce 30 µg domięśniowo raz w tyg. jest zbliżony do obserwowanego u dorosłych.

Nie zgłaszano żadnego przypadku przedawkowania. Jednakże w przypadku przedawkowania chorych należy hospitalizować w celu obserwacji oraz zastosować odpowiednie leczenie wspomagające.

1 ampułko-strzykawka o pojemności 0,5 ml zawiera 30 µg (6 milionów j.m.) interferonu β-1a.