Dorośli, młodzież i dzieci w wieku 4 lat i starsze. Zalecana dawka to 3 mg glukagonu podawana do jednego nozdrza. Pacjenci w podeszłym wieku (≥65 lat). Nie jest konieczne dostosowanie dawki, ze względu na wiek pacjenta. Istnieją jedynie bardzo ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności produktu leczniczego u pacjentów w wieku 65 lat i starszych, ale nie ma danych dotyczących pacjentów w wieku 75 lat i starszych. Zaburzenia czynności nerek i wątroby. Nie jest konieczne dostosowanie dawki, ze względu na czynność nerek i wątroby. Dzieci w wieku 0 do <4 lat. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego niemowląt i dzieci w wieku 0 do <4 lat . Dane nie są dostępne.

Wyłącznie podanie donosowe. Glukagon w postaci prosz. do nosa podaje się do jednego nozdrza. Glukagon jest w sposób bierny wchłaniany poprzez błonę śluzową nosa. Po przyjęciu dawki nie jest konieczne wykonanie głębokiego wdechu. Instr. podawania glukagonu w postaci prosz. do nosa. 1. Zdjąć opakowanie z folii termokurczliwej, pociągając czerwony pasek. 2. Wyjąć pojemnik jednodawkowy z tuby. Nie naciskać tłoka do momentu, aż pacjent będzie gotowy do podania dawki. 3. Przytrzymać pojemnik jednodawkowy pomiędzy kciukiem i palcami. Nie sprawdzać działania przed użyciem, ponieważ dozownik zawiera tylko jedną dawkę glukagonu i nie można go użyć ponownie. 4. Delikatnie umieścić końcówkę pojemnika jednodawkowego w jednym z nozdrzy – palec powinien (palce powinny) dotknąć zewnętrznej powierzchni nosa. 5. Wcisnąć tłok do oporu. Podawanie dawki kończy się w chwili, gdy zielona linia jest niewidoczna. 6. Osobę nieprzytomną należy ułożyć na boku, aby nie dopuścić do zadławienia. 7. Po podaniu dawki opiekun powinien niezwłocznie wezwać pomoc medyczną. 8. W przypadku gdy pacjent odpowie na leczenie, należy podać doustnie węglowodany, aby uzupełnić niedobór glikogenu w wątrobie i zapobiec nawrotowi hipoglikemii.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Guz chromochłonny.

U pacjentów z guzem chromochłonnym glukagon może pobudzić uwolnienie katecholamin z guza. W przypadku pacjentów z gwałtownym wzrostem ciśnienia tętniczego wykazano, że ciśnienie można skutecznie zmniejszyć, stosując nieselektywny lek blokujący receptory α-adrenergiczne. Produkt jest przeciwwskazany u pacjentów z guzem chromochłonnym. U pacjentów z guzem insulinowym (wyspiakiem trzustki) podanie glukagonu może początkowo powodować zwiększenie stężenia glukozy we krwi. Jednak podany glukagon może bezpośrednio lub pośrednio (ze względu na początkowe zwiększenie stężenia glukozy we krwi) pobudzić nadmierne wydzielanie insuliny z guza i prowadzić do hipoglikemii. Pacjentom, u których wystąpią objawy hipoglikemii po podaniu glukagonu, należy podać glukozę doustnie lub dożylnie. Mogą wystąpić reakcje alergiczne (zgłaszane po zastosowaniu glukagonu we wstrzyk.), w tym uogólniona wysypka, a w niektórych przypadkach może dojść do wstrząsu anafilaktycznego z trudnościami w oddychaniu oraz niedociśnieniem.Jeśli pacjent ma trudności z oddychaniem, należy natychmiast wezwać pomoc medyczną. Glukagon skutecznie leczy hipoglikemię, wyłącznie w przypadku gdy w wątrobie znajduje się dostateczna ilość glikogenu. Ze względu na to, że glukagon jest mało skuteczny lub jest nieskuteczny w stanach wygłodzenia, niewydolności nadnerczy, przewlekłym nadużywaniu alkoholu oraz przewlekłej hipoglikemii, w leczeniu takich przypadków należy stosować glukozę. Aby zapobiec nawrotowi hipoglikemii, pacjentom odpowiadającym na leczenie należy podać doustnie węglowodany w celu uzupełnienia niedoboru glikogenu w wątrobie. Lek wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W wyniku hipoglikemii, która może utrzymywać się jeszcze przez krótki czas po zastosowaniu leczenia, u pacjenta mogą wystąpić zaburzenia zdolności koncentracji i reakcji. Może to stwarzać ryzyko w sytuacjach, w których zdolności te mają szczególne znaczenie, jak np. podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Insulina działa antagonistycznie w stosunku do glukagonu. Jeśli glukagon jest stosowany wraz z indometacyną, może utracić zdolność zwiększania stężenia glukozy we krwi, a nawet powodować hipoglikemię. U pacjentów przyjmujących β-adrenolityki można się spodziewać przyspieszenia tętna i większego wzrostu ciśnienia tętniczego, co ze względu na krótki okres półtrwania glukagonujest przemijające. Wynikiem leczenia glukagonem jest uwolnienie katecholamin z gruczołów nadnerczowych, a jednoczesne stosowanie beta-adrenolityków może skutkować swobodnym pobudzeniem receptorów α-adrenergicznych, w następstwie czego może dojść do większego wzrostu ciśnienia tętniczego. Glukagon może nasilać przeciwkrzepliwe działanie warfaryny.

Nie przeprowadzono badań z glukagonem w postaci prosz. do nosa dotyczących wpływu na reprodukcję i płodnośću zwierząt. Lek może być stosowany w czasie ciąży. Glukagon nie przenika przez barierę łożyskową u człowieka. Stosowanie glukagonu w postaci prosz. do nosa zgłaszano u kobiet w ciąży z cukrzycą i nie jest znany szkodliwy wpływ glukagonu na przebieg ciąży i zdrowie nienarodzonego dziecka i noworodka. Lek można stosować w okresie karmienia piersią. Glukagon jest bardzo szybko usuwany z krwiobiegu, dlatego należy spodziewać się, że jego ilość przenikająca do mleka karmiącej matki po leczeniu epizodów ciężkiej hipoglikemii jest niezmiernie mała. Jako że glukagon jest rozkładany w przewodzie pokarmowym i nie może być wchłaniany w postaci niezmienionej, nie wywiera on żadnego wpływu na procesy metaboliczne u dziecka. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu glukagonu w postaci prosz. do nosa na płodność. W badaniach na szczurach wykazano, że glukagon nie powoduje zaburzeń płodności.

Do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych należą: wzmożone łzawienie (36%), podrażnienie górnych dróg oddechowych (34%), nudności (27%), ból głowy (21%) oraz wymioty (16%). Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) zaburzenia smaku. Zaburzenia oka: (bardzo często) wzmożone łzawienie; (często) przekrwienie oka, świąd oka. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) podrażnienie górnych dróg oddechowych. Zaburzenie żołądka i jelit: (bardzo często) wymioty, nudności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd. Badania diagnostyczne: (często) zwiększone skurczowe ciśnienie krwi, zwiększone rozkurczowe ciśnienie krwi; (niezbyt często) przyspieszone tętno. Ogółem u 5,6% pacjentów stwierdzono występowanie wynikających z leczenia przeciwciał przeciwglukagonowi. Przeciwciała te nie były neutralizujące i nie zmniejszały skuteczności glukagonu ani nie wiązały się z występowaniem działań niepożądanych wynikających z leczenia. Na podstawie danych uzyskanych w badaniach klinicznych należy się spodziewać, że częstość występowania, rodzaje i nasilenie działań niepożądanych u dzieci są takie same jak uosób dorosłych.

Jeśli dojdzie do przedawkowania, u pacjenta mogą wystąpić nudności, wymioty, osłabienie perystaltyki przewodu pokarmowego, wzrost ciśnienia tętniczego oraz przyspieszone tętno. W przypadku podejrzenia przedawkowania może nastąpić spadek stężenia potasu w surowicy. Parametr ten należy monitorować i skorygować w razie konieczności. W przypadku pacjentów z gwałtownym wzrostem ciśnienia tętniczego wykazano, że ciśnienie można skutecznie obniżyć na krótki czas wymagający kontroli, stosując nieselektywny lek blokujący receptory α-adrenergiczne.

Glukagon powoduje zwiększenie stężenia glukozy we krwi poprzez aktywację receptorów glukagonu w wątrobie, w wyniku czego dochodzi do pobudzenia rozkładu glikogenu i uwolnienia glukozy z wątroby. Działanie glukagonu polegające na przeciwdziałaniu hipoglikemii wymaga obecności zapasów glikogenu w wątrobie.

1 poj. jednodawkowy zawiera prosz, do nosa, zawierający 3 mg glukagonu.