Leczenie lekiem powinien rozpoczynać i nadzorować wykwalifikowany lekarz mający doświadczenie w rozpoznawaniu i leczeniu SLE. Zaleca się, aby pierwsze wstrzyknięcie podskórne leku było przeprowadzone pod nadzorem fachowego personelu medycznego posiadającego stosowne kwalifikacje do podjęcia, gdy to konieczne, odpowiednich działań w przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości. Wykwalifikowany personel medyczny musi zapewnić odpowiednie szkolenie w zakresie wstrzyknięć podskórnych oraz przekazać wiedzę na temat sygnałów i objawów wystąpienia reakcji nadwrażliwości. Pacjent może dokonywać samodzielnych wstrzyknięć lub opiekun pacjenta może podawać lek w przypadku gdy wykwalifikowany personel medyczny stwierdzi, iż jest to właściwe. Zalecany schemat dawkowania to 200 mg raz/tydz., podawane podskórnie. Dawkowanie nie jest zależne od mc. pacjenta. Należy stale monitorować stan pacjenta. Jeżeli po 6 m-cach leczenia produktem nie zaobserwuje się poprawy kontroli choroby, wówczas należy rozważyć przerwanie stosowania tego leku. W przypadku pominięcia podania dawki leku, należy ją podać jak najszybciej. Następnie, pacjent może kontynuować przyjmowanie leku w ustalony wcześniej dzień tyg. lub rozpocząć nowy tyg. cykl licząc od dnia, w którym podana została pominięta dawka. Nie ma konieczności podawania 2 dawek tego samego dnia. Jeśli pacjent chce zmienić dzień tyg., w którym przyjmuje dawkę leku, kolejna dawka może zostać przyjęta w nowy, wybrany dzień tyg. Następnie pacjent powinien kontynuowaćtygodniowy cykl przyjmowania leku licząc od tego dnia, nawet jeśli odstęp między kolejnymi dawkami tymczasowo jest krótszy niż 1 tydz. Zmiana metody podawania z donaczyniowego na podskórne Jeśli pacjent jest przestawiany z podawania dożylnego na podawanie podskórne, pierwsze wstrzyknięcie podskórne powinno być przeprowadzone 1 do 4 tyg. po ostatnim wlewie dożylnym. Osoby w podeszłym wieku. Nie określono skuteczności i bezpieczeństwa produktu u pacjentów w podeszłym wieku. Dane dotyczące pacjentów w wieku ≥ 65 lat są ograniczone do <1,8% badanej populacji. Dlatego nie zaleca się stosowania leku u pacjentów w podeszłym wieku, chyba że spodziewane korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. W przypadku gdy zastosowanie leku u pacjentów w podeszłym wieku zostanie uznane za konieczne, nie ma konieczności dostosowania dawki. Niewydolność nerek. Belimumab oceniano u ograniczonej liczby pacjentów z SLE i niewydolnością nerek. Na podstawie dostępnych informacji wiadomo, że nie jest konieczne dostosowanie dawkowania u pacjentów z łagodną, umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek. Niemniej jednak, zaleca się ostrożność u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek ze względu na brak danych. Niewydolność wątroby. Nie przeprowadzono badań leku z udziałem pacjentów z niewydolnością wątroby. Jest mało prawdopodobne, aby pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby wymagali dostosowania dawek. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu podawanego podskórnie u dzieci i młodzieży (w wieku <18 lat). Brak dostępnych danych.

Produkt podaje się dożylnie w postaci wlewów. Przed podaniem musi on zostać poddany rekonstytucji i rozcieńczeniu. Instrukcje dotyczące rekonstytucji, rozcieńczania i przechowywania tego produktu leczniczego przed jego podaniem. Wlew produktu powinien trwać 1 h. Nie należy podawać produktu w postaci bolusu dożylnego. Jeżeli u pacjenta wystąpi reakcja na wlew dożylny, wówczas można zmniejszyć szybkość wlewu lub można go przerwać. Wlew należy natychmiast przerwać, jeżeli u pacjenta wystąpi reakcja niepożądana potencjalnie zagrażająca życiu.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Leku nie badano w następujących grupach pacjentów, w związku z czym nie zaleca się stosowania w tych przypadkach: ciężki czynny toczeń ośrodkowego układu nerwowego, ciężkie czynne toczniowe zapalenie nerek, zakażenie wirusem HIV, wirusowe zapalenie wątroby typu B lub C w wywiadzie lub obecnie, hipogammaglobulinemia (IgG <400 mg/dl) lub niedobór IgA (IgA <10 mg/dl), stan po przeszczepieniu ważnego narządu lub komórek pnia układu krwiotwórczego/szpiku kostnego, bądź po przeszczepieniu nerki. Nie badano stosowania produktu w skojarzeniu z inną terapią celowaną ukierunkowaną na limfocyty B ani z podawanym dożylnie cyklofosfamidem. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania produktu równocześnie z inną terapią celowaną ukierunkowaną na limfocyty B lub z cyklofosfamidem. Podanie produktu może powodować reakcje nadwrażliwości i reakcje na wlew dożylny. W razie wystąpienia ciężkiej reakcji należy przerwać podawanie produktu i zastosować odpowiednie leczenie. Przed wlewem leku można zastosować premedykację obejmującą lek przeciwhistaminowy z lekiem przeciwgorączkowym lub bez. W badaniach klinicznych ciężkie reakcje na wlew dożylny i reakcje nadwrażliwości występowały u około 0,9% pacjentów i obejmowały reakcje anafilaktyczne, bradykardię, hipotonię, obrzęk naczynioruchowy i duszność. Reakcje na wlew dożylny występowały częściej podczas pierwszych dwóch wlewów, a ich częstość zazwyczaj zmniejszała się podczas kolejnych wlewów. Mechanizm działania leku może zwiększyć potencjalne ryzyko rozwoju zakażeń, w tym zakażeń oportunistycznych. Lekarze powinni zachować ostrożność przy rozważaniu zastosowania leku u pacjentów z przewlekłymi zakażeniami lub z nawracającymi zakażeniami w wywiadzie. Pacjenci otrzymujący jakiekolwiek leczenie z powodu przewlekłych zakażeń nie powinni rozpoczynać leczenia lekiem. Pacjenci, u których wystąpi zakażenie w trakcie leczenia lekiem, powinni być uważnie monitorowani. Ryzyko związane ze stosowaniem leku u pacjentów z czynną lub utajoną gruźlicą jest nieznane. Nie należy podawać żywych szczepionek w okresie 30 dni przed podaniem leku lub równocześnie z tym lekiem, gdyż nie określono bezpieczeństwa klinicznego takiego postępowania. Nie ma dostępnych danych na temat wtórnego przeniesienia zakażenia z osób otrzymujących żywe szczepionki na pacjentów leczonych lekiem. Ze względu na swój mechanizm działania, belimumab może mieć niekorzystny wpływ na odpowiedź na szczepienie. Skuteczność szczepień wykonanych w trakcie leczenia lekiem jest nieznana. Ograniczone dane sugerują, że lek nie wykazuje istotnego wpływu na zdolność do utrzymania ochronnej odpowiedzi immunologicznej na szczepienie wykonaną przed jego zastosowaniem. W badaniu cząstkowym zaobserwowano, że u niewielkiej grupy pacjentów, którzy wcześniej otrzymali szczepienie przeciwko tężcowi, pneumokokom lub grypie ochronne miana przeciwciał utrzymywały się po leczeniu lekiem . Dostępne dane są niewystarczające do tego, aby określić zdolność osób otrzymujących lek do wytworzenia odporności po otrzymaniu szczepienia. Leki immunomodulacyjne, w tym belimumab mogą zwiększać ryzyko rozwoju nowotworów złośliwych. Należy zachować ostrożność przy rozważaniu leczenia belimumabem u pacjentów z nowotworem złośliwym w wywiadzie, jak również przy rozważaniu kontynuowania takiego leczenia u pacjentów, u których rozpoznano chorobę nowotworową. Nie badano pacjentów, u których występował nowotwór złośliwy w okresie ostatnich 5 lat, z wyjątkiem raka skóry (podstawnokomórkowego lub płaskonabłonkowego), a także raka szyjki macicy, który został całkowicie usunięty chirurgicznie lub odpowiednio leczony.

Nie przeprowadzono badań interakcji.

Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia lekiem oraz przez co najmniej 4 m-ce od przyjęcia ostatniej dawki leku. Dane na temat stosowania leku u kobiet w ciąży są ograniczone. Nie przeprowadzono formalnych badań. Poza oczekiwanym działaniem farmakologicznym, czyli redukcją liczby limfocytów B, badania prowadzone na małpach nie wykazały żadnego bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na funkcje związane z reprodukcją. Leku nie należy stosować podczas ciąży, o ile nie jest to bezwzględnie konieczne. Nie wiadomo, czy lek jest wydzielany do mleka lub czy jest on wchłaniany do krążenia systemowego po przyjęciu doustnym. Wykryto jednak belimumab w mleku samic małp, które otrzymywały dawkę 150 mg/kg co 2 tyg. Ponieważ przeciwciała matczyne (IgG) są wydzielane do mleka matki, zaleca się, aby podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy też zrezygnować z leczenia lekiem, z uwzględnieniem korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla kobiety. Nie ma dostępnych danych na temat wpływu produktu na płodność u ludzi. Nie oceniano formalnie wpływu na płodność samców i samic w badaniach prowadzonych na zwierzętach.

Bezpieczeństwo produktu u pacjentów z SLE oceniano w 3 badaniach kontrolowanych za pomocą placebo. Dane przedstawione poniżej dotyczą ekspozycji na produkt w dawce 10 mg/kg u 674 pacjentów z SLE, w tym 472 osób otrzymujących lek przez okres przynajmniej 52 tyg. Przedstawione dane na temat bezpieczeństwa, u niektórych pacjentów obejmują dane wykraczające poza tydz. 52. Pacjenci otrzymywali lek w dawce 10 mg/kg, dożylnie, w ciągu 1 h, w dniach 0, 14, 28, a następnie co 28 dni przez 52 tyg. Większość pacjentów otrzymywała jednocześnie jedną lub więcej spośród następujących terapii przeciw SLE: kortykosteroidy, produkty lecznicze o działaniu immunomodulacyjnym, leki przeciwmalaryczne, niesteroidowe leki przeciwzapalne. W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania objawy niepożądane są przestawione w kolejności malejącego stopnia nasilenia. Zakażenia bakteryjne i pasożytnicze: (często) zapalenie oskrzeli, wirusowe zapalenie żołądka i jelit, zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie gardła, zapalenie jamy nosowej i gardła. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) leukopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) reakcje nadwrażliwości; (niezbyt często) reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia psychiczne: (często) depresja, bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (często) migrena. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, nudności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) pokrzywka, wysypka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle kończyn. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) reakcje na wlew dożylny, gorączka. Częstość występowania reakcji na wlew dożylny i reakcji nadwrażliwości występujących w trakcie wlewów lub w tym samym dniu wynosiła 17% w grupie pacjentów otrzymujących lek oraz u 15% pacjentów w grupie placebo, natomiast odsetki pacjentów, u których konieczne było całkowite przerwanie leczenia, wynosiły odpowiednio 1% i 0,3%. Ogólna częstość występowania zakażeń wynosiła 70% w grupie leczonej lekiem oraz 67% w grupie otrzymującej placebo. Zakażeniami, które występowały u co najmniej 3% pacjentów leczonych lekiem oraz z częstością o co najmniej 1% większą niż w przypadku pacjentów otrzymujących placebo, były: zapalenie jamy nosowej i gardła, zapalenie oskrzeli, zapalenie gardła, zapalenie pęcherza moczowego oraz wirusowe zapalenie żołądka i jelit. Ciężkie zakażenia występowały u 5% pacjentów otrzymujących lek lub placebo. Zakażenia wymagające przerwania leczenia występowały u 0,6% pacjentów otrzymujących lek oraz u 1% pacjentów otrzymujących placebo. Zgłoszono wystąpienie zakażeń oportunistycznych u trzech pacjentów, którzy byli leczeni lekiem. W jednym przypadku związek przyczynowy jest mało prawdopodobny. Nie zgłoszono przypadków zakażeń oportunistycznych w grupie placebo. Częstość występowania leukopenii zgłoszonej jako zdarzenie niepożądane wynosiła 4% w grupie leku oraz 2% w grupie placebo. Zaburzenia psychiczne: bezsenność występowała u 7% pacjentów w grupie leczonej lekiem oraz u 5% pacjentów w grupie otrzymującej placebo. Depresję zaobserwowano u 5% i 4% pacjentów odpowiednio w grupie leku i w grupie placebo. Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego: u pacjentów otyłych (wskaźnik masy ciała BMI >30 kg/m²) leczonych lekiem odnotowano większą częstość występowania nudności, wymiotów i biegunek w porównaniu z grupą placebo, jak też w porównaniu z pacjentami o prawidłowej masie ciała (BMI ≥18,5 do ≤30 kg/m²). Żadne z tych zaburzeń żołądkowo-jelitowych występujących u pacjentów otyłych nie miały charakteru zdarzeń poważnych.

Nie ma doświadczenia klinicznego z przedawkowaniem leku. Dwie dawki do 20 mg/kg, podane w odstępie 21 dni we wlewie dożylnym u ludzi nie powodowały wzrostu częstości występowania ani stopnia nasilenia reakcji niepożądanych w porównaniu z dawkami 1, 4 lub 10 mg/kg. W razie niezamierzonego przedawkowania, pacjenta należy uważnie obserwować, a w razie potrzeby zastosować odpowiednie postępowanie podtrzymujące.

Produkt jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym IgG1, swoistym dla rozpuszczalnego ludzkiego białka stymulującego limfocyty B (BLyS, określane także jako BAFF i TNFSF13B). Produkt leczniczy blokuje wiązanie rozpuszczalnego BLyS, czynnika przeżywalności limfocytów B, z jego receptorami na tych limfocytach. Produkt nie wiąże się bezpośrednio z limfocytami B, lecz przyłączając się do BLyS uniemożliwia przeżycie limfocytom B, w tym także limfocytom B autoreaktywnym, jak też redukuje różnicowanie limfocytów B w komórki plazmatyczne wytwarzające immunoglobuliny. Poziom BLyS jest podwyższony u pacjentów z SLE i innymi chorobami autoimmunologicznymi. Zaobserwowano związek pomiędzy poziomem BLyS w osoczu i aktywnością SLE. Względny udział poziomu BLyS w patofizjologii SLE nie jest do końca wyjaśniony.

1 fiol. zawiera 120 mg lub 400 mg belimumabu. Po rekonstytucji roztwór zawiera 80 mg belimumabu na ml.