Produkt powinien być podawany we wlewie dożylnym w warunkach terapii monitorowanej właściwej dla zabiegu kardiowersji. Powinien być podawany wyłącznie przez dobrze wyszkolonego pracownika służby zdrowia, który powinien monitorować stan pacjenta w trakcie podawania wlewu oraz przez co najmniej 15 min. po jego zakończeniu celem wykrycia wystąpienia objawów przedmiotowych lub podmiotowych nagłego spadku ciśnienia krwi lub nagłego zwolnienia rytmu serca. Lista kontrolna do sprawdzenia przed wlewem jest przekazywana wraz z produktem leczniczym. Przed podaniem produktu leczniczego lekarz powinien określić stan pacjenta na podstawie listy kontrolnej. Listę kontrolną do sprawdzenia przed wlewem należy umieścić na pojemniku z płynem infuzyjnym, a pracownik służby zdrowia podający produkt leczniczy powinien się z nią zapoznać. Produkt należy podawać w dawce określonej na podstawie mc. pacjenta, przy czym maks. mc. wynosi 113 kg. Zalecana dawka początkowa wynosi 3 mg/kg mc. we wlewie dożylnym podawanym w ciągu 10 min. nie należy przekraczać maks. dawki początkowej wynoszącej 339 mg (84,7 ml roztw. o stężeniu 4 mg/ml). Jeśli nie uda się przywrócić rytmu zatokowego w ciągu 15 min. po zakończeniu pierwszego wlewu, można podać drugą dawkę wielkości 2 mg/kg mc. we wlewie dożylnym trwającym 10 min., a maks. wielkość drugiej dawki wynosi 226 mg (56,5 ml roztworu o stężeniu 4 mg/ml). Nie należy podawać produktu leczniczego w łącznej dawce większej niż 5 mg/kg mc. w ciągu 24 h. Brak jest danych klinicznych dotyczących kolejnej dawki produktu leczniczego po podaniu pierwszego i drugiego wlewu. Po 24 h stężenia wernakalantu okazują się nieistotne. Pierwszy wlew należy podawać w dawce wynoszącej 3 mg/kg mc. w ciągu 10 min. W tym czasie należy ściśle monitorować pacjenta celem wykrycia objawów przedmiotowych lub podmiotowych nagłego spadku ciśnienia krwi lub nagłego zwolnienia rytmu serca. W przypadku wystąpienia takich objawów, którym może (lecz nie musi) towarzyszyć objawowe niedociśnienie lub bradykardia, należy natychmiast przerwać wlew. Jeśli rytm zatokowy nie został przywrócony, należy kontrolować u pacjenta parametry życiowe i rytm serca dodatkowo przez 15 min. Jeśli rytm zatokowy nie został przywrócony po podaniu pierwszego wlewu lub w okresie 15 min. obserwacji, należy podać drugą dawkę wielkości 2 mg/kg mc. we wlewie dożylnym trwającym 10 min. W przypadku przywrócenia rytmu zatokowego w trakcie podawania pierwszego lub drugiego wlewu, wlew należy kontynuować aż do ukończenia. Jeśli po podaniu pierwszego wlewu stwierdza się stabilne hemodynamicznie trzepotanie przedsionków, można podać drugi wlew ze względu na możliwość przywrócenia u pacjenta rytmu zatokowego. Pacjenci o mc. <113 kg. U pacjentów o mc. pow. 113 kg dawka wernakalantu jest ustalona. Dawka początkowa wynosi 339 mg (84,7 ml roztworu o stężeniu 4 mg/ml). Jeśli nie uda się przywrócić rytmu zatokowego w ciągu 15 min. po zakończeniu pierwszego wlewu, można podać drugą dawkę, która wynosi 226 mg (56,5 ml roztworu o stężeniu 4 mg/ml) we wlewie dożylnym trwającym 10 min. Nie badano łącznych dawek przekraczających 565 mg. Pacjenci po operacji serca. Nie jest konieczne dostosowywanie dawki. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Nie jest konieczne dostosowywanie dawki. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Nie jest konieczne dostosowywanie dawki. Osoby w podeszłym wieku (≥ 65 lat). Nie jest konieczne dostosowywanie dawki. Dzieci i młodzież. Stosowanie wernakalantu u dzieci i młodzieży w wieku pon. 18 lat nie jest właściwe w obecnych wskazaniach i z tego względu nie należy go stosować w tej populacji

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci z ciężką postacią zwężenia aorty, pacjenci ze skurczowym ciśnieniem krwi <100 mm Hg oraz pacjenci z niewydolnością serca klasy III wg NYHA oraz klasy IV wg NYHA. Pacjenci, u których stwierdza się wyjściowe wydłużenie odstępu QT (>440 msek. niewyrównane), ciężką bradykardię, zaburzenia czynności węzła zatokowego lub blok przewodnictwa drugiego i trzeciego stopnia w przypadku braku rozrusznika. Stosowanie dożylnych leków przeciwarytmicznych (klasy I i klasy III) wpływających na częstość rytmu serca, w okresie 4 h przed podaniem produktu leczniczego oraz w ciągu pierwszych 4 h po jego podaniu. Ostry zespół wieńcowy (z zawałem mięśnia sercowego włącznie) przebyty w ciągu minionych 30 dni.

W trakcie podawania produktu leczniczego należy kontrolować u pacjentów parametry życiowe i nieprzerwanie monitorować rytm serca przez 2 h od rozpoczęcia podawania wlewu oraz do momentu stabilizacji parametrów klinicznych i elektrokardiograficznych (zapisu EKG). Należy również często sprawdzać ciśnienie tętnicze w trakcie podawania wlewu oraz przez co najmniej 15 min. po jego zakończeniu. U pacjentów nieodpowiadających na leczenie można rozważyć kardiowersję elektryczną prądem stałym. Brak jest doświadczeń klinicznych związanych z wykonywaniem kardiowersji elektrycznej prądem stałym przed upływem 2 h od podania dawki. Przed próbą kardiowersji farmakologicznej należy sprawdzić stan pacjenta pod względem odpowiedniego nawodnienia i optymalizacji parametrów hemodynamicznych, a w razie konieczności zastosować leczenie przeciwzakrzepowe zgodnie odpowiednimi wytycznymi. U pacjentów z niewyrównaną hipokaliemią (stężenie potasu w surowicy krwi poniżej 3,5 mmol/l) należy wyrównać stężenie potasu przed podaniem produktu leczniczego. Jeśli w trakcie podawania produktu leczniczego we wlewie dożylnym u pacjenta wystąpi znacząca klinicznie bradykardia, niespodziewany spadek ciśnienia tętniczego, niedociśnienie lub pojawią się zmiany w zapisie EKG (takie jak znacząca klinicznie pauza zatokowa, całkowity blok serca, świeży blok odnogi pęczka Hisa, istotne wydłużenie odstępu QRS lub QT, zmiany wskazujące na niedokrwienie lub zawał serca i komorowe zaburzenia rytmu serca), należy przerwać podawanie produktu leczniczego i włączyć odpowiednie leczenie. Jeżeli powyższe zmiany pojawią się podczas podawania produktu leczniczego w pierwszym wlewie, nie należy podawać drugiego wlewu. U niewielkiej liczby pacjentów może wystąpić niedociśnienie (wernakalant 7,6%, placebo 5,1%). Niedociśnienie zazwyczaj występuje wcześnie, w trakcie podawania pierwszego wlewu lub tuż po jego zakończeniu i zazwyczaj można je opanować stosując standardowe środki pomocnicze. Obserwowano niezbyt częste przypadki wystąpienia ciężkiego niedociśnienia. Pacjenci z zastoinową niewydolnością serca stanowią populację zwiększonego ryzyka wystąpienia niedociśnienia. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca ogólna częstość występowania incydentów niedociśnienia w ciągu pierwszych 2 godzin po podaniu dawki leku jest większa w przypadku osób leczonych wernakalantem w porównaniu z pacjentami przyjmującymi placebo (odpowiednio 16,1% w porównaniu z 4,7%). U pacjentów bez zastoinowej niewydolności serca częstość występowania niedociśnienia w ciągu pierwszych 2 h po podaniu dawki leku nie różniła się istotnie w przypadku osób leczonych wernakalantem w porównaniu z pacjentami przyjmującymi placebo (odpowiednio 5,7% w porównaniu z 5,2%). Wystąpienie niedociśnienia jako ciężkiego zdarzenia niepożądanego lub zdarzenia powodującego rezygnację z terapii odnotowano u 2,9% pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, którym podano produkt, w porównaniu z 0% w grupie placebo. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca w wywiadzie stwierdzono częstsze występowanie komorowych zaburzeń rytmu serca w ciągu pierwszych 2 h po podaniu leku (7,3% osób przyjmujących produkt w porównaniu z 1,6% osób z grupy placebo). Zazwyczaj była to bezobjawowa, monomorficzna, nieutrwalona (przeciętnie 3-4 uderzenia) tachykardia komorowa. Natomiast występowanie komorowych zaburzeń rytmu serca zgłaszano z podobną częstością u pacjentów bez zastoinowej niewydolności serca w wywiadzie przyjmujących produkt lub placebo (3,2% osób przyjmujących produkt w porównaniu z 3,6% z grupy placebo). Ze względu na częstsze występowanie zdarzeń niepożądanych w postaci niedociśnienia i komorowych zaburzeń rytmu serca u osób z zastoinową niewydolnością serca, należy zachować ostrożność w przypadku stosowania wernakalantu u stabilnych hemodynamicznie pacjentów z zastoinową niewydolnością serca klasy I-II według NYHA. Doświadczenia związane ze stosowaniem wernakalantu u pacjentów z wcześniej udokumentowaną LVEF ≤35% są ograniczone. Nie zaleca się stosowania wernakalantu w tej grupie pacjentów. Zastosowanie u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca klasy III lub IV wg NYHA jest przeciwwskazane. Nie stwierdzono skuteczności działania produktu leczniczego w zakresie konwersji typowego pierwotnego trzepotania przedsionków do rytmu zatokowego. U pacjentów przyjmujących produkt stwierdza się częstszą konwersję do trzepotania przedsionków w ciągu pierwszych 2 h po podaniu dawki leku. Ryzyko jest większe w przypadku pacjentów przyjmujących leki przeciwarytmiczne klasy I. Jeśli trzepotanie przedsionków jest działaniem niepożądanym terapii, należy rozważyć kontynuację infuzji. Stosowanie leków przeciwarytmicznych przed lub po produkcie leczniczym.Ze względu na brak danych nie zaleca się stosowania produktu w okresie 4-24 h po podaniu dożylnym leków przeciwarytmicznych (klasy I i III). Nie należy stosować produktu leczniczego w okresie 4 h po podaniu dożylnym leków przeciwarytmicznych (klasy I i III). Ze względu na ograniczone doświadczenie należy zachować ostrożność w przypadku stosowania produktu leczniczego u pacjentów przyjmujących doustne leki przeciwarytmiczne (klasy I i III). W przypadku osób przyjmujących leki przeciwarytmiczne klasy I ryzyko wystąpienia trzepotania przedsionków może być zwiększone. Doświadczenia związane ze stosowaniem dożylnych leków przeciwarytmicznych wpływających na częstość rytmu serca (klasy I i III) w okresie pierwszych 4 godzin po podaniu produktu leczniczego są ograniczone, dlatego nie należy stosować wspomnianych leków w tym czasie. Włączenie lub wznowienie terapii podtrzymującej doustnymi lekami przeciwarytmicznymi można rozważyć najwcześniej 2 h po podaniu wernakalantu. Wśród pacjentów z wadami zastawek serca u osób przyjmujących wernakalant stwierdzano częstsze występowanie epizodów komorowych zaburzeń rytmu serca. Tych pacjentów należy starannie obserwować. Inne nieoceniane stany i choroby. Produkt stosowano u pacjentów z niewyrównanym skróceniem odstępu QT poniżej 440 msek. bez zwiększenia ryzyka wystąpienia częstoskurczu typu "torsade de pointes". Poza tym nie oceniano działania produktu leczniczego u pacjentów ze znaczącym klinicznie zwężeniem zastawek serca, z kardiomiopatią przerostową z zawężeniem drogi odpływu, z kardiomiopatią restrykcyjną czy z zaciskającym zapaleniem osierdzia i nie należy zalecać stosowania produktu leczniczego w tych przypadkach. Doświadczenia związane ze stosowaniem produktu leczniczego u pacjentów ze wszczepionym rozrusznikiem serca są ograniczone. Ze względu na ograniczone doświadczenia z badań klinicznych prowadzonych z udziałem pacjentów z zaawansowaną niewydolnością wątroby, u tych chorych nie zaleca się stosowania wernakalantu.Każda fiolka 200 mg zawiera około 1,4 mmol (32 mg) sodu. Każda fiolka 500 mg zawiera około 3,5 mmol (80 mg) sodu. Należy to uwzględnić w przypadku pacjentów stosujących dietę z ograniczoną podażą sodu. Nie przeprowadzono badań wpływu produktu leczniczego na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak w przypadku prowadzenia pojazdów czy obsługi maszyn należy wziąć pod uwagę, że zgłaszano występowanie zawrotów głowy w okresie pierwszych 2 h po podaniu produktu leczniczego.

Nie przeprowadzono oficjalnych badań interakcji wernakalantu we wstrzyknięciach. W ramach programu klinicznych prac rozwojowych terapię podtrzymującą doustnymi lekami przeciwarytmicznymi wstrzymano na okres przynajmniej 2 h po podaniu leku. Po tym czasie można rozważyć włączenie lub wznowienie terapii podtrzymującej doustnymi lekami przeciwarytmicznymi .Chociaż wernakalant jest substratem CYP2D6, w analizie farmakokinetyki populacyjnej (PK) wykazano brak znaczących różnic ostrej ekspozycji ustrojowej na wernakalant (wartości C_max oraz AUC_0-90min) w przypadku zastosowania słabych lub silnych inhibitorów CYP2D6 w ciągu 1 dnia przed podaniem wernakalantu we wlewie dożylnym w porównaniu z pacjentami, u których jednocześnie nie stosowano inhibitorów CYP2D6. Poza tym ostra ekspozycja ustrojowa na wernakalant u osób o słabym metabolizmie CYP2D6 tylko nieznacznie różni się od obserwowanej u osób o znacznym metabolizmie. Nie jest konieczne dostosowywanie dawki wernakalantu w zależności od stopnia metabolizmu CYP2D6 ani w przypadku stosowania wernakalantu jednocześnie z inhibitorami 2D6. Wernakalant jest umiarkowanym, kompetytywnym inhibitorem CYP2D6. Nie należy się jednak spodziewać znacznego wpływu wernakalantu doraźnie podawanego dożylnie na PK przyjmowanych w sposób przewlekły substratów 2D6 ze względu na krótki okres połowiczej eliminacji wernakalantu oraz wynikające z tego tymczasowe zahamowanie aktywności 2D6. Można się spodziewać, że wernakalant podawany we wlewie dożylnym nie wywoła znaczących interakcji z innymi lekami ze względu na szybką dystrybucję i przejściową ekspozycję ustrojową, niewielki stopień wiązania z białkami, brak hamowania aktywności innych badanych enzymów systemu CYP P450 (CYP3A4, 1A2, 2C9, 2C19 lub 2E1) oraz brak hamowania aktywności glikoproteiny P w ocenie transportu digoksyny.

Brak danych dotyczących stosowania chlorowodorku wernakalantu u kobiet w ciąży. W badaniach na zwierzętach wykazano obecność wad rozwojowych po wielokrotnym podaniu leku drogą doustną. Jako środek ostrożności zaleca się unikanie stosowania wernakalantu w okresie ciąży. Nie wiadomo, czy wernakalant/metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Brak jest informacji dotyczących przenikania wernakalantu/metabolitów do mleka zwierząt. Nie można wykluczyć istnienia zagrożenia dla dzieci karmionych piersią. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania leku u kobiet karmiących piersią. Nie wykazano wpływu wernakalantu na płodność w badaniach na zwierzętach.

Bezpieczeństwo stosowania produktu leczniczego oceniano w badaniach klinicznych, w których uczestniczyły 883 osoby (pacjenci i zdrowi ochotnicy) przyjmujące produkt. Według danych uzyskanych od 773 pacjentów uczestniczących w sześciu badaniach fazy 2. i fazy 3. do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych (>5%) występujących w ciągu pierwszych 24 h po podaniu leku należały zaburzenia smaku (20,1%), kichanie (14,6%) i parestezje (9,7%). Zdarzenia te obserwowano w trakcie podawania wlewu lub w krótkim czasie po jego zakończeniu, miały one charakter przejściowy i rzadko przyczyniały się do ograniczania lub przerywania leczenia. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zaburzenia smaku; (często) parestezje, zawroty głowy, bóle głowy, niedoczulica; (niezbyt często) uczucie pieczenia, parosmia (węch opaczny), senność, omdlenia wazowagalne. Zaburzenia oka: (niezbyt często) podrażnienie oczu, nasilone łzawienie, zaburzenia wzroku. Zaburzenia serca: (często) bradykardia, trzepotanie przedsionków; (niezbyt często) zahamowanie zatokowe, całkowity blok AV, blok AV pierwszego stopnia, blok lewej odnogi pęczka Hisa, ekstrasystolia komorowa, kołatanie serca, bradykardia zatokowa, tachykardia komorowa, wydłużenie zespołu QRS w EKG, wydłużenie odstępu QT w EKG, wstrząs kardiogenny. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie; (niezbyt często) zaczerwienienie twarzy, uderzenia gorąca, zblednięcie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) kichanie; (często) kaszel, nieprzyjemne odczucia w jamie nosowej; (niezbyt często) duszność, uczucie duszenia się, wodnista wydzielina z nosa, podrażnienie gardła. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, wymioty, suchość jamy ustnej; (niezbyt często) biegunka, parcie na stolec. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd, nadmierna potliwość; (niezbyt często) świąd uogólniony, zimne poty. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej; (niezbyt często) bóle kończyn. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) ból w miejscu podania wlewu, parestezje w miejscu podania wlewu, wrażenie gorąca, zmęczenie; (niezbyt często) podrażnienie w miejscu podania wlewu, nadmierna wrażliwość w miejscu podania wlewu, ogólne złe samopoczucie, nieprzyjemne odczucia w klatce piersiowej. Istotne klinicznie działania niepożądane obserwowane w badaniach klinicznych włącznie z niedociśnieniem i komorowymi zaburzeniami rytmu. Bradykardię obserwowano przeważnie w momencie powrotu rytmu zatokowego. Przy istotnie większej liczbie przypadków powrotu rytmu zatokowego wśród pacjentów przyjmujących produkt, częstość występowania bradykardii w okresie pierwszych 2 h była wyższa w grupie leczonej wernakalantem niż w grupie placebo (odpowiednio 5,4% w porównaniu z 3,8%). W przypadku pacjentów, u których nie przywrócono rytmu zatokowego, częstość występowania bradykardii w ciągu pierwszych 2 h po podaniu leku była zbliżona w grupie placebo i w grupie leczonej wernakalantem (odpowiednio 4,0% i 3,8%). Na ogół bradykardia ustępowała po odstawieniu produktu i/lub podaniu atropiny. U pacjentów z migotaniem przedsionków przyjmujących produkt stwierdzono częstsze przypadki konwersji do trzepotania przedsionków w ciągu pierwszych 2 h po podaniu leku (10% w porównaniu z 2,5% w grupie placebo). W przypadku kontynuacji wlewu w sposób zalecany powyżej u większości tych pacjentów obserwuje się powrót rytmu zatokowego. U pozostałych pacjentów zaleca się wykonanie kardiowersji elektrycznej. W przeprowadzonych dotychczas badaniach klinicznych u pacjentów, u których po podaniu produktu leczniczego wystąpiło trzepotanie przedsionków, nie stwierdzono zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego 1:1. Badanie AVRO.W badaniu klinicznym przeprowadzonym z udziałem 116 pacjentów ze świeżym epizodem migotania przedsionków przyjmujących produkt, obserwowany profil działań niepożądanych wydawał się zgodny ze stwierdzonym we wcześniejszych badaniach.

W badaniach klinicznych nie zgłoszono żadnego przypadku przedawkowania produktu leczniczego. U jednego pacjenta, któremu podano produkt w dawce wynoszącej 3 mg/kg mc. we wlewie trwającym 5 min. (zamiast zalecanych 10 min.), wystąpiła stabilna hemodynamicznie tachykardia z szerokim zespołem QRS, która ustąpiła bez następstw.

Wernakalant jest lekiem przeciwarytmicznym działającym głównie na mięsień przedsionków, powodującym wydłużenie refrakcji przedsionków oraz zwolnienie tempa przewodzenia impulsów w sposób zależny od częstości rytmu. Sądzi się, że wpływ leku na refrakcjęi przewodzenie impulsów tłumi zjawisko reentry (tj. powtórnego wejścia) i jest wzmacniany w mięśniu przedsionków podczas migotania przedsionków. Zakłada się, że względna selektywność wernakalantu wobec refrakcji przedsionków (w porównaniu z refrakcją komór) jest skutkiem zahamowania prądów jonowych w mięśniu przedsionków, a nie komór serca, a także wyjątkowych warunków elektrofizjologicznych w stanie migotania przedsionków. Udokumentowano jednak fakt zahamowania prądów kationowych, w tym blokadę kanałów hERG oraz kanałów sodowych zależnych od różnicy potencjałów w sercu, które także są obecne w mięśniach komór.

1 ml koncentratu zawiera 20 mg wernakalantu chlorowodorku, co odpowiada 18,1 mg wernakalantu zasady.