Po rekonstytucji cefepim może być podawany poprzez powolne wstrzyknięcie dożylne trwające 3-5 minut lub poprzez krótkotrwały wlew dożylny trwający około 30 min. Dawkowanie i sposób podawania zależą od rodzaju i ciężkości zakażenia, wrażliwości patogenu, wydolności nerek oraz ogólnego stanu pacjenta. Dawkowanie u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Dorośli i młodzież o mc. powyżej 40 kg (w przybliżeniu w wieku powyżej 12 lat): ciężkie zakażenia; bakteriemia, zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek), ostre zakażenia dróg żółciowych: 2 g co 12 h; bardzo ciężkie zakażenia: powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej, leczenie empiryczne pacjentów z gorączką neutropeniczną: 2 g co 8 h. Niemowlęta i dzieci w wieku od 1 m-ca do 12 lat i/lub o mc. ≤40 kg, z prawidłową czynnością nerek. Cężkie zakażenia: zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek): dzieci powyżej 2 m-ca życia, o mc. ≤40 kg: 50 mg/kg co 12 h; cięższe zakażenia: 50 mg/kg co 8 h przez 10 dni; niemowlęta w wieku 1-2 m-cy: 30 mg/kg co 12 h; cięższe zakażenia: 30 mg/kg co 8 h przez 10 dni. Bardzo ciężkie zakażenia: bakteriemia, bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, leczenie empiryczne pacjentów z gorączką neutropeniczną; dzieci powyżej 2 m-ca życia, o mc. ≤40 kg: 50 mg/kg co 8 h przez 7-10 dni; niemowlęta w wieku 1-2 m-cy: 30 mg/kg co 8 h przez 7-10 dni. Doświadczenie dotyczące podawania cefepimu dzieciom w wieku poniżej 2 m-cy jest ograniczone. Na podstawie danych farmakokinetycznych uzyskanych u dzieci z grupy wiekowej powyżej 2 m-cy zaleca się, aby dzieci w wieku 1-2 m-cy otrzymywały dawkę 30 mg/kg mc. co 12 lub co 8 h. U dzieci o mc. >40 kg należy uwzględnić zalecenia dotyczące dawkowania u dorosłych. U pacjentów w wieku powyżej 12 lat o mc. <40 kg należy uwzględnić zalecenia dotyczące dawkowania u młodszych pacjentów o mc. <40 kg. Nie należy podawać dawki większej niż maks. zalecana dobowa dawka 2 g co 8 h, podobnie jak u dorosłych. Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek dawkę cefepimu należy zmodyfikować w celu skompensowania zmniejszonego wydalania. Dorośli i młodzież w wieku powyżej 12 lat i o mc. powyżej 40 kg: u pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek zalecana jest dawka początkowa 2 g cefepimu. Zalecane dawkowanie podtrzymujące: ciężkie zakażenia: bakteriemia, zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek), ostre zakażenia dróg żółciowych: Cl_Cr >50 ml/min (zwykła dawka, brak konieczności modyfikacji): 2 g co 12h; Cl_Cr 30-50 ml/min: 2 g co 24 h; Cl_Cr 11-29 ml/min: 1 g co 24 h; Cl_Cr <10 ml/min <10: 0,5 g co 24 h; bardzo ciężkie zakażenia: powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej, leczenie empiryczne pacjentów z gorączką neutropeniczną: Cl_Cr >50 ml/min (zwykła dawka, brak konieczności modyfikacji): 2 g co 8 h; Cl_Cr 30-50 ml/min: 2 g co 12 h; Cl_Cr 11-29 ml/min: 2 g co 24 h; Cl_Cr <10 ml/min <10: 1 g co 24 h. Pacjenci poddawani dializie: u pacjentów hemodializowanych, w czasie 3-godz. dializy zostaje usunięte około 68% całkowitej ilości cefepimu znajdującego się w organizmie na początku dializy. Z danych farmakokinetycznych wynika, że konieczne jest zmniejszenie dawek w tej grupie pacjentów. Zalecane jest stosowanie następujących dawek cefepimu: dawka nasycająca 1 g w pierwszej dobie terapii, następnie 500 mg/dobę w kolejnych dniach, z wyjątkiem pacjentów z gorączką neutropeniczną, u których zaleca się kontynuowanie podawania dawki 1 g/dobę. W dniach dializ cefepim należy podawać po zabiegu hemodializy, w miarę możliwości o tej samej porze każdego dnia. U pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (CAPD) zaleca się następujące dawkowanie: 1 g cefepimu co 48 h w przypadku ciężkich zakażeń: bakteriemia, zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek), ostre zakażenia dróg żółciowych; 2 g cefepimu co 48 h w przypadku bardzo ciężkich zakażeń: zakażenia w obrębie jamy brzusznej, zapalenie otrzewnej, leczenie empiryczne pacjentów z gorączką neutropeniczną. Niemowlęta i dzieci w wieku od 1 m-ca do 12 lat o mc. ≤40 kg. Dawka 50 mg/kg mc. (u dzieci w wieku od 2 m-cy do 12 lat) i dawka 30 mg/kg mc. (u niemowląt w wieku 1-2 m-cy) są porównywalne z dawką 2 g u dorosłych, z uwzględnieniem takich samych zasad wydłużania odstępów pomiędzy dawkami, jakie przedstawiono poniżej. Dzieci o mc. ≤40 kg (w wieku od 2 m-cy do ok. 12 lat): ciężkie zakażenia: zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek): Cl_Cr >50 ml/min (zwykła dawka, brak konieczności modyfikacji): 50 mg/kg co 12h; Cl_Cr 30-50 ml/min: 50 mg/kg co 24 h; Cl_Cr 11-29 ml/min: 25 mg/kg co 24 h; Cl_Cr <10 ml/min <10: 12,5 mg/kg co 24 h; bardzo ciężkie zakażenia: bakteriemia, bakteryjne zapalenie opon-mózgowo-rdzeniowych, leczenie empiryczne pacjentów z gorączką neutropeniczną: Cl_Cr >50 ml/min (zwykła dawka, brak konieczności modyfikacji): 50 mg/kg co 8 h; Cl_Cr 30-50 ml/min: 50 mg/kg co 12 h; Cl_Cr 11-29 ml/min:50 mg/kg co 24 h; Cl_Cr <10 ml/min <10: 25 mg/kg co 24 h. Niemowlęta w wieku 1-2 m-cy: ciężkie zakażenia: zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek): Cl_Cr >50 ml/min (zwykła dawka, brak konieczności modyfikacji): 30 mg/kg co 12h; Cl_Cr 30-50 ml/min: 30 mg/kg co 24 h; Cl_Cr 11-29 ml/min: 15 mg/kg co 24 h; Cl_Cr <10 ml/min <10: 7,5 mg/kg co 24 h; bardzo ciężkie zakażenia: bakteriemia, bakteryjne zapalenie opon-mózgowo-rdzeniowych, leczenie empiryczne pacjentów z gorączką neutropeniczną: Cl_Cr >50 ml/min (zwykła dawka, brak konieczności modyfikacji): 30 mg/kg co 8 h; Cl_Cr 30-50 ml/min: 30 mg/kg co 12 h; Cl_Cr 11-29 ml/min: 30 mg/kg co 24 h; Cl_Cr <10 ml/min <10: 15 mg/kg co 24 h. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby modyfikacja dawki nie jest konieczna. Pacjenci w podeszłym wieku. Ze względu na zwiększone ryzyko zaburzenia czynności nerek, u pacjentów w podeszłym wieku należy zachować ostrożność podczas dobierania dawki i monitorować czynność nerek. Jeśli występują zaburzenia czynności nerek, zaleca się modyfikację dawki. Czas trwania leczenia. Leczenie trwa zazwyczaj 7-10 dni. Co do zasady, leczenie z zastosowaniem cefepimu powinno trwać nie krócej niż 7 dni i nie dłużej niż 14 dni. Empiryczne leczenie gorączki neutropenicznej trwa zazwyczaj 7 dni lub do czasu ustąpienia neutropenii.

Po odpowiednim przygotowaniu roztw., cefepim można podawać poprzez bezpośrednie wstrzyknięcie dożylne trwające 3-5 minut lub poprzez zestaw do inf. w sytuacji, gdy pacjent otrzymuje jednocześnie w inf. dożylnej inny zgodny roztw., albo poprzez inf. dożylną trwającą około 30 minut. Uwagi dotyczące niezgodności oraz instrukcja dotycząca rekonstytucji produktu leczniczego przed podaniem - patrz ChPL.

Produkt leczniczy jest przeciwwskazany u pacjentów, u których w przeszłości wystąpiły reakcje nadwrażliwości na którykolwiek składnik produktu, na cefalosporyny, penicyliny lub inne antybiotyki betalaktamowe (monobaktamy i karbapenemy). Ze względu na zawartość L-argininy, produkt ten jest ponadto przeciwwskazany u pacjentów z nadwrażliwością na L-argininę oraz pacjentów z kwasicą. W związku z tym zalecana jest ostrożność w przypadku hiperkaliemii.

Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków β-laktamowych, podczas stosowania cefepimu obserwowano ciężkie i czasami zakończone zgonem reakcje nadwrażliwości. W przypadku wystąpienia silnej reakcji nadwrażliwości należy natychmiast przerwać leczenie cefepimem i rozpocząć odpowiednią terapię. Przed rozpoczęciem leczenia cefepimem należy przeprowadzić dokładny wywiad w celu ustalenia, czy u pacjenta występowały w przeszłości reakcje nadwrażliwości na cefepim, beta-laktamy lub inne leki. W 10% przypadków występuje zjawisko krzyżowej nadwrażliwości na penicylinę i cefalosporyny. Należy zachować ostrożność podczas stosowania cefepimu u pacjentów, u których kiedykolwiek rozpoznano astmę lub skłonność do alergii. Po podaniu pierwszej dawki należy uważnie obserwować stan pacjenta. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, na przykład ze zmniejszoną ilością wydalanego moczu z powodu niewydolności nerek (Cl_Cr ≤50 ml/min) lub innymi stanami, ktore mogą osłabiać czynność nerek, dawkowanie cefepimu należy odpowiednio zmodyfikować w celu wyrównania wolniejszego tempa wydalania przez nerki. W tej grupie pacjentów dawki podtrzymujące cefepimu powinny być zmniejszone, ponieważ po podaniu zwykle stosowanych dawek mogą występować wysokie stężenia antybiotyku w surowicy, a czas ich utrzymywania się może być wydłużony. Dalsze dawkowanie należy określić w zależności od stopnia wydolności nerek, nasilenia zakażenia i wrażliwości drobnoustrojów. Po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano przypadki ciężkich działań niepożądanych: przemijającą encefalopatię (zaburzenia świadomości, w tym dezorientacja, omamy, stupor i śpiączka), mioklonie, drgawki (w tym bezdrgawkowy stan padaczkowy) i/lub niewydolność nerek. W większości przypadków działania te występowały u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, którzy otrzymywali cefepim w dawkach większych niż zalecane. Objawy toksycznego działania na układ nerwowy ustępowały na ogół po przerwaniu leczenia i/lub po hemodializie, jednak zdarzały się również przypadki zakończone zgonem. W przypadku stosowania cefepimu jednocześnie z innymi lekami mogącymi działać nefrotoksycznie, np. antybiotykami aminoglikozydowymi lub silnie działającymi lekami moczopędnymi, należy uważnie kontrolować czynność nerek. Podczas stosowania niemal wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym cefepimu, obserwowano biegunkę związaną z zakażeniem Clostridium difficile (ang. CDAD) o różnym nasileniu - od łagodnej biegunki po zagrażające życiu zapalenie okrężnicy. Możliwość CDAD należy rozważyć u wszystkich pacjentów, u których po leczeniu antybiotykiem wystąpi biegunka. Niezbędny jest staranny wywiad medyczny, gdyż opisywano przypadki wystąpienia CDAD ponad 2 miesiące po podaniu leków przeciwbakteryjnych. W razie podejrzenia lub potwierdzenia wystąpienia CDAD może być konieczne przerwanie antybiotykoterapii, która nie jest skierowana przeciwko C. difficile. Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków, stosowanie cefepimu może wywołać nasilony wzrost niewrażliwych drobnoustrojów. Jeśli w trakcie leczenia rozwinie się dodatkowe zakażenie, należy wdrożyć odpowiednie postępowanie. Z ponad 6400 dorosłych pacjentów leczonych cefepimem w badaniach klinicznych, 35% miało więcej niż 65 lat, a 16% - 75 lat. W badaniach klinicznych skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania cefepimu u pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową wydolnością nerek, otrzymujących dawki zalecane dla dorosłych, były porównywalne do skuteczności i bezpieczeństwa stosowania tego antybiotyku u dorosłych z pozostałych grup wiekowych. U pacjentów w podeszłym wieku obserwowano umiarkowane wydłużenie T_0,5 i mniejszy klirens nerkowy niż u młodszych osób. W przypadku zaburzenia czynności nerek zalecane jest dostosowanie dawkowania. Cefepim jest wydalany przede wszystkim przez nerki, dlatego ryzyko wystąpienia toksyczności tego leku jest większe u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Jako że u pacjentów w podeszłym wieku częściej obserwuje się osłabioną czynność nerek, należy zachować ostrożność w doborze dawek oraz kontrolować czynność nerek. Ciężkie objawy niepożądane, w tym przemijająca encefalopatia (zaburzenia świadomości, w tym dezorientacja, omamy, stupor i śpiączka), mioklonie, drgawki (w tym bezdrgawkowy stan padaczkowy) i/lub niewydolność nerek, występowały u pacjentów w podeszłym wieku z niewydolnością nerek, otrzymujących zwykle stosowane dawki cefepimu. Wpływ produktu leczniczego na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn nie został zbadany. Jednakże możliwe szkodliwe działania uboczne, takie jak zaburzenia stanu świadomości, zawroty głowy, stan splątania lub omamy, mogą negatywnie wpłynąć na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. U pacjentów otrzymujących cefepim dwa razy na dobę opisywano występowanie dodatnich wyników odczynu Coombsa, bez hemolizy. Wyniki oznaczania glukozy w moczu mogą być fałszywie dodatnie, dlatego zaleca się stosowanie enzymatycznej metody oznaczania glukozy w moczu z wykorzystaniem oksydazy glukozowej.

Badania wpływu cefepimu na rozrodczość prowadzone na myszach, szczurach i królikach nie wykazały żadnych dowodów szkodliwego oddziaływania na płód, nie przeprowadzono jednak odpowiednich i dobrze kontrolowanych badań klinicznych w tym zakresie u kobiet ciężarnych. Jako że badania rozrodczości prowadzone na zwierzętach nie zawsze mają przełożenie na reakcje organizmów ludzkich, produkt ten może być stosowany w czasie ciąży tylko w przypadku zdecydowanej konieczności. Cefepim przenika do mleka matek w bardzo małych stężeniach. Należy zachować ostrożność podczas stosowania cefepimu u kobiet karmiących, zaś stan karmionych niemowląt powinien być ściśle kontrolowany.

Działania niepożądane zgłaszane w trakcie badań klinicznych oraz po wprowadzeniu produktu do obrotu. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) kandydoza jamy ustnej, zapalenie pochwy; (rzadko) kandydoza. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) dodatni odczyn Coombsa; (często) wydłużony czas protrombinowy, wydłużony czas tromboplastyny częściowej, niedokrwistość, eozynofilia; (niezbyt często) małopłytkowość, leukopenia, neutropenia; (nieznana) niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, agranulocytoza. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcja anafilaktyczna; (nieznana) wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (nieznana) fałszywie dodatni wynik testu na obecność glukozy w moczu. Zaburzenia psychiczne: (nieznana) splątanie, omamy. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) ból głowy; (rzadko) drgawki, parestezje, zaburzenia smaku, zawroty głowy; (nieznana) śpiączka, stupor, encefalopatia, zaburzenia świadomości, mioklonie. Zaburzenia naczyniowe: (często) zapalenie żyły w miejscu wstrzyknięcia; (rzadko) rozszerzenie naczyń krwionośnych; (nieznana) krwotok. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka; (niezbyt często) zapalenie okrężnicy (w tym rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy), nudności, wymioty; (rzadko) ból brzucha, zaparcia; (nieznana) zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększona aktywność aminotransferazy alaninowej, zwiększona aktywność aminotransferazy asparaginianowej, zwiększone stężenie bilirubiny we krwi. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka; (niezbyt często) rumień, pokrzywka, świąd; (nieznana) zespół Lyella (martwica toksycznorozpływna naskórka)a, zespół Stevens-Johnsona, rumień wielopostaciowy. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zwiększone stężenie mocznika w surowicy, zwiększone stężenie kreatyniny w surowicy; (nieznana) niewydolność nerek, toksyczna nefropatia. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (rzadko) świąd narządów płciowych. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) reakcje w miejscu infuzji, ból w miejscu wstrzyk., stan zapalny w miejscu wstrzyk.; (niezbyt często) gorączka, stan zapalny w miejscu inf.; (rzadko) dreszcze. Badania diagnostyczne: (często) zwiększona aktywność fosfatazy alkalicznej. Działania niepożądane ogólnie uznane za działania związane z całą klasą leków. Profil bezpieczeństwa cefepimu u niemowląt i dzieci jest podobny do obserwowanego u dorosłych. W badaniach klinicznych najczęściej występującą reakcją niepożądaną podejrzewaną o związek przyczynowy ze stosowaniem cefepimu była wysypka.

W przypadkach ciężkiego przedawkowania, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, hemodializa może być pomocna w usunięciu cefepimu z organizmu. Zastosowanie dializy otrzewnowej nie przynosi korzyści. Niezamierzone przedawkowanie występowało, gdy pacjentom z zaburzeniami czynności nerek podawano produkt w dużych dawkach. Objawy przedawkowania obejmują encefalopatię (zaburzenia świadomości, w tym dezorientacja, omamy, stupor i śpiączka), mioklonie oraz drgawki.

Mechanizm działania cefepimu opiera się na hamowaniu syntezy ściany komórkowej bakterii (w fazie wzrostu) poprzez inhibicję białek wiążących penicylinę (PBP), takich jak np. transpeptydazy, co skutkuje działaniem bakteriobójczym.

Produkt leczniczy, 1 g lub 2 g prosz. do sporządzania roztw. do wstrzyk./do inf.: 1 fiol. zawiera 1 g lub 2 g cefepimu w postaci cefepimu dichlorowodorku jednowodnego.