Uwaga - ścisłe przestrzeganie zaleceń dotyczących dawkowania ma zasadnicze znaczenie dla uniknięcia przedawkowania. Podany doustnie walgancyklowir jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru. Dawka doustna walgancyklowiru 900 mg 2x/dobę jest terapeutycznie równoważna dawce dożylnej gancyklowiru 5 mg/kg mc. 2x/dobę. Leczenie cytomegalowirusowego (CMV) zapalenia siatkówki. Dorośli. Leczenie początkowe cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki. U pacjentów z czynnym cytomegalowirusowym zapaleniem siatkówki zalecana dawka walgancyklowiru wynosi 900 mg (2 tabl. produktu leczniczego, 450 mg), 2x/dobę przez 21 dni, w miarę możliwości podczas posiłków. Dłuższe leczenie początkowe może zwiększać ryzyko toksycznego działania na szpik kostny. Leczenie podtrzymujące cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki. Po leczeniu początkowym lub u pacjentów z nieaktywnym cytomegalowirusowym zapaleniem siatkówki zalecana dawka walgancyklowiru wynosi 900 mg (2 tabl. produktu leczniczego, 450 mg), raz/dobę, w miarę możliwości podczas posiłku. U pacjentów, u których nasili się zapalenie siatkówki, można powtórzyć leczenie początkowe, ale należy brać pod uwagę możliwość oporności wirusa na lek. Dzieci i młodzież: nie ustalono w odpowiednich i dobrze kontrolowanych badaniach klinicznych bezpieczeństwa stosowania i skuteczności walgancyklowiru w leczeniu cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki u dzieci i młodzieży. Zapobieganie chorobie wywołanej przez CMV po przeszczepieniu narządu miąższowego. Dorośli: zalecaną dawką dla biorców przeszczepu nerki jest 900 mg (2 tabl. produktu leczniczego, 450 mg), raz/dobę. Stosowanie walgancyklowiru należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować do 100 dni od zabiegu. Profilaktykę można kontynuować do 200 dni po przeszczepieniu. Dla pacjentów, którym przeszczepiono inny narząd miąższowy niż nerka, zalecaną dawką jest 900 mg (2 tabl. produktu leczniczego, 450 mg), raz/dobę. Stosowanie walgancyklowiru należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować do 100 dni po transplantacji. Jeśli to tylko możliwe, tabl. należy przyjmować podczas posiłku. Dzieci i młodzież: u pediatrycznych biorców narządu miąższowego (w wieku od urodzenia), z ryzykiem rozwoju cytomegalii, zalecaną dawkę walgancyklowiru podawaną raz/dobę ustala się na podstawie pc. pacjenta (ang. body surface area, BSA) i Cr_Cl wyliczonego ze wzoru Schwartza (Cl_CrS) i oblicza się następująco: dawka dla dzieci i młodzieży (mg): 7 x BSA x Cr_ClS. Wzór Mostellera na BSA i wzór Schwartza na Cl_Cr, szczegóły patrz ChPL. Jeśli Cl_Cr obliczony wg wzoru Schwartza jest większy niż 150 ml/min/1,73 m², do równania należy wstawić maks. wartość 150 ml/min/1,73 m². Dla dzieci, którym przeszczepiono nerkę, podawanie raz/dobę zalecanej dawki (7 x BSA x Cl_CrlS) należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować leczenie do 200 dni od zabiegu. Dla dzieci, którym przeszczepiono narząd inny niż nerkę, podawanie raz na dobę zalecanej dawki (7 x BSA x Cl_CrS) należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować leczenie do 100 dni od zabiegu. Wszystkie obliczone dawki należy zaokrąglić do najbliższych 25 mg powyżej dawki możliwej do podania. Jeśli obliczona dawka jest większa niż 900 mg, należy podać maks. dawkę 900 mg. Preferowaną postacią produktu leczniczego jest roztwór doustny, gdyż umożliwia podawanie dawki obliczonej w wyżej opisany sposób, ale stosowanie walgancyklowiru w tabletkach powlekanych jest możliwe, jeśli obliczone dawki mieszczą się w zakresie 10% dawek możliwych do podania w postaci dostępnych tabl. i pacjent jest w stanie połknąć tabl. Przykładowo, jeśli obliczona dawka wynosi między 405 mg i 495 mg, można podać 1 tabl. 450 mg. Zaleca się regularne kontrolowanie stężenia kreatyniny w surowicy, uwzględnienie zmian wzrostu pacjenta i jego mc., i odpowiednie dostosowanie dawki w okresie profilaktycznego stosowania walgancyklowiru. Szczególne zalecenia dotyczące dawkowania. Dzieci i młodzież. Dawkowanie u pediatrycznych biorców narządów miąższowych ustala się na podstawie czynności nerek i pc. pacjenta. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego w tej grupie pacjentów. Nie przeprowadzono badań u osób w wieku powyżej 65 lat. Ze względu na zmniejszanie się klirensu nerkowego z wiekiem, lek należy podawać pacjentom w podeszłym wieku ze szczególnym uwzględnieniem sprawności ich nerek. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Należy uważnie kontrolować stężenie kreatyniny w surowicy lub Cl_Cr. Konieczne jest dostosowanie dawki w zależności od Cl_Cr, szczegóły patrz ChPL. Szacunkową wartość Cl_Cr (ml/min) można wyliczyć na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy, stosując wzór, szczegóły patrz ChPL. Pacjenci poddawani hemodializie. Nie można określić zaleceń dotyczących dawkowania dla pacjentów poddawanych hemodializie (Cl_Cr <10 ml/min). Dlatego produktu leczniczego nie należy stosować u tych pacjentów. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności walgancyklowiru u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci z ciężką leukopenią, neutropenią, niedokrwistością, małopłytkowością i pancytopenią. Jeśli podczas stosowania produktu leczniczego nastąpi znaczne zmniejszenie liczby krwinek, należy rozważyć podawanie czynników krwiotwórczych i/lub przerwanie podawania leku.

Produkt leczniczy w miarę możliwości należy przyjmować podczas posiłków. U pacjentów pediatrycznych, którzy nie są w stanie połknąć tabl., można zastosować produkt leczniczy w innej postaci farmaceutycznej, np. proszku do sporządzania roztworu doustnego. Tabl. nie należy przełamywać ani kruszyć. Ponieważ lek uważany jest za produkt leczniczy o potencjalnym działaniu teratogennym i rakotwórczym u ludzi, należy szczególnie ostrożnie obchodzić się z uszkodzonymi tabl. Należy unikać bezpośredniego kontaktu skóry i błon śluzowych z uszkodzonymi lub pokruszonymi tabl. Jeśli taki kontakt nastąpi, zanieczyszczone miejsce należy umyć dokładnie wodą i mydłem, przemyć dokładnie oczy jałową wodą lub, w razie jej braku, zwykłą wodą.

Stosowanie produktu leczniczego jest przeciwwskazane u pacjentów z nadwrażliwością na walgancyklowir, gancyklowir lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ze względu na podobieństwo budowy chemicznej walgancyklowiru, acyklowiru i walacyklowiru, możliwa jest krzyżowa nadwrażliwość na te leki. Dlatego stosowanie produktu leczniczego jest przeciwwskazane u pacjentów z nadwrażliwością na acyklowir i walacyklowir. Stosowanie produktu leczniczego jest przeciwwskazane w okresie karmienia piersią.

Przed rozpoczęciem leczenia walgancyklowirem pacjentów należy poinformować o możliwości szkodliwego działania na płód. W badaniach na zwierzętach wykazano, że gancyklowir ma działanie mutagenne, teratogenne, aspermatogenne i rakotwórcze, a także zmniejsza płodność samic. Dlatego lek należy traktować jako lek potencjalnie teratogenny i rakotwórczy dla ludzi, który może również powodować wady rozwojowe i nowotwory. Uważa się także, że lek może spowodować przemijające lub trwałe zahamowanie spermatogenezy. Kobietom w wieku rozrodczym należy doradzić stosowanie w okresie leczenia skutecznych metod antykoncepcji. Mężczyznom należy doradzić, aby w okresie leczenia i przez co najmniej 90 dni po jego zakończeniu stosowali mechaniczne metody antykoncepcji, chyba że nie ma ryzyka zajścia partnerki w ciążę. Walgancyklowir może mieć odległe działanie rakotwórcze i toksyczne na rozrodczość. U pacjentów otrzymujących walgancyklowir (i gancyklowir) obserwowano ciężką leukopenię, neutropenię, niedokrwistość, małopłytkowość, pancytopenię, zahamowanie czynności szpiku i niedokrwistość aplastyczną. Nie należy rozpoczynać leczenia, jeśli bezwzględna liczba neutrofilów jest mniejsza niż 500 komórek/µl lub liczba płytek krwi jest mniejsza niż 25 000/µl, lub stężenie hemoglobiny jest mniejsze niż 8 g/dl. Jeśli stosowanie zapobiegawcze przedłuża się ponad 100 dni, należy wziąć pod uwagę ryzyko wystąpienia leukopenii i neutropenii. Produkt leczniczy należy stosować ostrożnie u pacjentów z występującym uprzednio niedoborem krwinek lub z polekowym niedoborem krwinek w wywiadzie i u pacjentów poddawanych radioterapii. Zaleca się regularną, ścisłą kontrolę liczby krwinek i płytek krwi w czasie leczenia. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u dzieci i młodzieży wskazane może być dokładniejsze kontrolowanie parametrów hematologicznych, najrzadziej przy każdej wizycie pacjenta w klinice, gdzie dokonano przeszczepienia. U pacjentów, u których rozwinie się ciężka leukopenia, neutropenia, niedokrwistość i/lub małopłytkowość, należy rozważyć zastosowanie czynników krwiotwórczych i/lub przerwanie podawania leku. Biodostępność gancyklowiru po podaniu pojedynczej dawki 900 mg walgancyklowiru wynosi ok. 60% w porównaniu z ok. 6% po podaniu doustnym 1000 mg gancyklowiru (w postaci kaps.). Nadmierna ekspozycja na gancyklowir może wiązać się z zagrażającymi życiu reakcjami niepożądanymi. Dlatego zaleca się ścisłe przestrzeganie ustalonego dawkowania podczas rozpoczynania leczenia, zmiany leczenia początkowego na podtrzymujące i podczas zmiany leczenia doustnego gancyklowirem na walgancyklowir, gdyż gancyklowiru w kaps. nie można zastępować tabl. produktu leczniczego w stosunku 1:1. Pacjentów zmieniających gancyklowir w kaps. na walgancyklowir należy ostrzec przed ryzykiem przedawkowania, jeśli przyjmą większą niż zalecona liczbę tabl. produktu leczniczego. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek konieczne jest dostosowywanie dawkowania w zależności od Cr_Cl. Produktu leczniczego nie należy stosować u pacjentów poddawanych hemodializie. U pacjentów otrzymujących imipenem z cylastatyną i gancyklowir notowano występowanie drgawek. Walgancyklowiru nie należy stosować jednocześnie z imipenem i cylastatyną, chyba że możliwe korzyści przewyższają ryzyko. Należy uważnie kontrolować, czy u pacjentów otrzymujących walgancyklowir z (a) dydanozyną, (b) lekami o znanym działaniu mielosupresyjnym (tj. zydowudyna) lub (c) substancjami wpływającymi na czynność nerek, nie występują objawy dodatkowego działania toksycznego. Kontrolowane badanie kliniczne z zastosowaniem walgancyklowiru w zapobieganiu chorobie wywołanej przez CMV u pacjentów po transplantacji, nie obejmowało pacjentów po przeszczepieniu płuc i jelit. Dlatego doświadczenie u tych pacjentów jest ograniczone. Nie przeprowadzono badań wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas stosowania walgancyklowiru i/lub gancyklowiru zgłaszano występowanie drgawek, sedacji, zawrotów głowy, ataksji i/lub splątania. Wymienione objawy mogą zaburzać zdolność wykonywania zadań wymagających skupienia uwagi, w tym prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Interakcje leków z walgancyklowirem: nie przeprowadzono badań in vivo interakcji leków z produktem leczniczym. Ponieważ walgancyklowir jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru, można spodziewać się, że interakcje gancyklowiru z innymi lekami będą dotyczyły również walgancyklowiru. U pacjentów otrzymujących jednocześnie gancyklowir i imipenem z cylastatyną notowano występowanie drgawek. Leków tych nie należy stosować jednocześnie, chyba że potencjalne korzyści przeważają nad możliwym ryzykiem. Podawanie probenecydu razem z doustnym gancyklowirem prowadziło do istotnego statystycznie zmniejszenia klirensu nerkowego gancyklowiru (o 20%), a tym samym do istotnego statystycznie zwiększenia całkowitego wpływu leku na organizm (o 40%). Zmiany te wynikają z mechanizmu interakcji polegającego na współzawodnictwie obu substancji w procesie wydzielania kanalikowego w nerkach. Dlatego należy uważnie obserwować, czy u pacjentów otrzymujących jednocześnie probenecyd i produkt leczniczy nie występują objawy toksyczności gancyklowiru. Nie obserwowano klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych po jednoczesnym podaniu trimetoprimu i doustnego gancyklowiru. Istnieje jednak możliwość nasilenia toksyczności, gdyż oba leki hamują czynność szpiku kostnego. Dlatego można je stosować razem tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przewyższają ryzyko. Ponieważ i mykofenolan mofetylu (MMF), i gancyklowir mogą powodować neutropenię i leukopenię, należy kontrolować, czy u pacjentów nie występują nasilone objawy toksyczności. Nie obserwowano klinicznie istotnych interakcji po jednoczesnym podaniu stawudyny i doustnego gancyklowiru. Jednoczesne stosowanie zydowudyny i doustnego gancyklowiru prowadziło do niewielkiego (17%), ale istotnego statystycznie zwiększenia wartości AUC zydowudyny. Obserwowano również nieistotną statystycznie tendencję do zmniejszania się stężenia gancyklowiru podawanego jednocześnie z zydowudyną. Ponieważ jednak i zydowydyna, i gancyklowir mogą powodować neutropenię i niedokrwistość, niektórzy pacjenci mogą nie tolerować skojarzonego leczenia pełnymi dawkami. Stwierdzono, że stężenie dydanozyny w osoczu zwiększało się podczas jednoczesnego podawania gancyklowiru (dożylnie i doustnie). Po doustnym zastosowaniu gancyklowiru w dawkach dobowych 3 i 6 g obserwowano zwiększenie wartości AUC dydanozyny o 84 do 124%, zaś po dożylnym podaniu gancyklowiru w dawkach dobowych 5 i 10 mg/kg mc., wartość AUC dydanozyny zwiększała się o 38 do 67%. Nie odnotowano klinicznie istotnych zmian stężenia gancyklowiru. Należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy toksycznego działania dydanozyny. Jest mało prawdopodobne, aby gancyklowir i inne leki przeciwwirusowe w stężeniach odpowiednich do hamowania ludzkiego wirusa niedoboru odporności (HIV) lub HBV/HCV, działały wzajemnie synergicznie lub antagonistycznie. Ryzyko interakcji metabolicznej walgancyklowiru lub gancyklowiru jest małe ze względu na brak udziału enzymów cytochromu P450 w metabolizmie obu leków. Ponadto gancyklowir nie jest ani substratem dla glikoproteiny P, ani nie wpływa na aktywność UDP-glukuronozylotransferazy. Dlatego mało prawdopodobne są metaboliczne lub związane z białkami transportowymi interakcje walgancyklowiru lub gancyklowiru z następującymi grupami leków przeciwwirusowych: inhibitory odwrotnej transkryptazy (NNRTI), np. rylpiwiryna, etrawiryna, efawirenz; inhibitory proteazy, np. darunawir, boceprewir i telaprewir; inhibitory wejścia (inhibitor fuzji wirusa z komórką i antagonista koreceptora CCR5), np. enfuwirtyd i marawirok; inhibitor transferu łańcucha integrazy HIV (ang. integrase strand transfer inhibitor, INSTI), np. raltegrawir. Ponieważ gancyklowir wydalany jest przez nerki w procesie filtracji kłębuszkowej i czynnego wydzielania kanalikowego, jednoczesne podawanie walgancyklowiru i leków przeciwwirusowych, które dzielą z nim drogę wydzielania kanalikowego, może zmienić stężenie w osoczu walgancyklowiru i/lub jednocześnie stosowanego leku. Przykładowymi lekami są (nukleoz(t)ydowe) inhibitory odwrotnej transkryptazy (NRTI), w tym stosowane w leczeniu zakażenia HBV, np. lamiwudyna, emtrycytabina, tenofowir, adefowir i entekawir. Przyczyną hamowania klirensu nerkowego gancyklowiru może być też nefrotoksyczne działanie takich leków, jak cydofowir, foskarnet i NRTI (np. tenofowir, adefowir). Jednoczesne stosowanie walgancyklowiru z którymkolwiek z tych leków należy rozważać tylko wtedy, gdy przewidywane korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem Możliwe jest nasilenie działania toksycznego, jeśli walgancyklowir jest podawany jednocześnie lub bezpośrednio przed przyjęciem albo po podaniu innych leków hamujących replikację w populacjach szybko dzielących się komórek, takich jak występujące w szpiku kostnym, jądrach oraz warstwie rozrodczej skóry i błony śluzowej przewodu pokarmowego. Przykładami takich leków są dapson, pentamidyna, flucytozyna, winkrystyna, winblastyna, adriamycyna, amfoterycyna B, trimetoprym z sulfonamidem, analogi nukleozydów, hydroksymocznik i pegylowane interferony z rybawiryną (z boceprewirem lub telaprewirem albo bez nich). Jednoczesne stosowanie walgancyklowiru z którymkolwiek z tych leków należy rozważać tylko wtedy, gdy przewidywane korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem.

Brak danych dotyczących stosowania walgancyklowiru u kobiet w ciąży. Jego czynny metabolit, gancyklowir, łatwo przenika przez łożysko ludzkie. Na podstawie farmakologicznego mechanizmu działania i toksycznego wpływu gancyklowiru na reprodukcję obserwowanego w doświadczeniach na zwierzętach, istnieje teoretyczne ryzyko teratogennego działania u ludzi. Produktu leczniczego nie należy stosować u kobiet w ciąży, chyba że korzyść terapeutyczna dla matki przewyższa potencjalne ryzyko uszkodzenia płodu. Nie wiadomo, czy gancyklowir przenika do mleka kobiecego, ale nie można wykluczyć takiej możliwości ani ryzyka wywoływania ciężkich reakcji niepożądanych u karmionego piersią niemowlęcia. Dlatego konieczne jest przerwanie karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować o konieczności stosowania podczas leczenia skutecznej antykoncepcji. Mężczyzn należy poinformować, aby w czasie leczenia i przez co najmniej 90 dni po jego zakończeniu stosowali mechaniczne metody antykoncepcji, chyba że nie istnieje ryzyko zajścia partnerki w ciążę.

Walgancyklowir jest prolekiem gancyklowiru, podlegającym po podaniu doustnym szybkiemu i znacznemu metabolizmowi do gancyklowiru. Można się spodziewać, że działania niepożądane związane ze stosowaniem gancyklowiru będą również występować po podaniu walgancyklowiru. Wszystkie działania niepożądane obserwowane podczas badań klinicznych z zastosowaniem walgancyklowiru notowano uprzednio po podaniu gancyklowiru. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi obserwowanymi podczas stosowania walgancyklowiru u dorosłych były neutropenia, niedokrwistość i biegunka. Podawanie walgancyklowiru wiąże się z większym ryzykiem biegunki niż podanie dożylne gancyklowiru. Ponadto walgancyklowir powoduje większe ryzyko neutropenii i leukopenii niż podawany doustne gancyklowir. Ciężką neutropenię (ANC <500 komórek/µl) obserwuje się częściej u leczonych walgancyklowirem pacjentów z AIDS z zapaleniem siatkówki wywołanym przez CMV niż u pacjentów otrzymujących walgancyklowir po przeszczepieniu narządu miąższowego. Poniższa tabela przedstawia częstość działań niepożądanych notowanych podczas badań klinicznych z zastosowaniem walgancyklowiru lub gancyklowiru podawanego doustnie albo dożylnie. Wymienione działania niepożądane obserwowano w badaniach klinicznych u pacjentów z AIDS w początkowym lub podtrzymującym leczeniu zapalenia siatkówki wywołanego przez CMV lub u pacjentów po przeszczepieniu wątroby, nerek lub serca, otrzymujących te produkty lecznicze w zapobieganiu chorobie cytomegalowirusowej. Określenie (ciężki) umieszczane w nawiasach oznacza, że dane działanie niepożądane obserwowano ze wskazaną częstością zarówno w nasileniu lekkim/umiarkowanym, jak i ciężkim/zagrażającym życiu. Ogólny profil bezpieczeństwa walgancyklowiru u dorosłych biorców nerki z dużym ryzykiem rozwoju choroby cytomegalowirusowej (D+/R-) nie zmienił się po wydłużeniu profilaktyki do 200 dni. Leukopenię zgłaszano nieznacznie częściej u pacjentów otrzymujących walgancyklowir przez 200 dni, zaś częstość neutropenii, niedokrwistości i małopłytkowości był podobna w obu badanych grupach. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenie drożdżakowe jamy ustnej, posocznica (bakteriemia, wiremia), zapalenie tkanki łącznej, zakażenie dróg moczowych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) (Ciężka) neutropenia, niedokrwistość; (często) ciężka niedokrwistość, (ciężka) małopłytkowość, (ciężka) leukopenia, (ciężka) pancytopenia; (niezbyt często) niewydolność szpiku kostnego; (rzadko) niedokrwistość aplastyczna. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszony apetyt, jadłowstręt. Zaburzenia psychiczne: (często) depresja, niepokój, splątanie, zaburzenia myślenia; (niezbyt często) pobudzenie, zaburzenia psychotyczne, omamy. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy, bezsenność, zaburzenia smaku niedoczulica, parestezje, neuropatia obwodowa, zawroty głowy, drgawki. Zaburzenia oka: (często) obrzęk plamki żółtej, odwarstwienie siatkówki, męty ciała szklistego, ból oka; (niezbyt często) zaburzenia widzenia, zapalenie spojówek. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) ból ucha; (niezbyt często) głuchota. Zaburzenia serca: (niezbyt często) zaburzenia rytmu serca. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) duszność; (często) kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka; (niezbyt często) nudności, wymioty, ból brzucha, ból w nadbrzuszu, niestrawność, zaparcie, wzdęcia, zaburzenia połykania; (niezbyt często) rozdęcie brzucha, owrzodzenie jamy ustnej, zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) (Ciężkie) zaburzenia czynności wątroby, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej; (niezbyt często) zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) zapalenie skóry, poty nocne, świąd; (niezbyt często) łysienie, pokrzywka, suchość skóry. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból pleców, ból mięśni, ból stawów, skurcze mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zmniejszenie Cr_Cl, zaburzenia czynności nerek; (niezbyt często) krwiomocz, niewydolność nerek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) niepłodność mężczyzn. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie, gorączka, dreszcze, bóle, ból w klatce piersiowej, złe samopoczucie, astenia. Badania diagnostyczne: (często) zmniejszenie mc., zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi. Ciężka małopłytkowość może spowodować potencjalnie zagrażające życiu krwawienie. Odwarstwienie siatkówki opisywano tylko u pacjentów z AIDS leczonych walgancyklowirem z powodu cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki. Dzieci i młodzież. Działanie walgancyklowiru badano u 179 pediatrycznych biorców narządu miąższowego z ryzykiem rozwoju choroby cytomegalowirusowej (w wieku od 3 tyg. do 16 lat) i u 133 noworodków z objawami wrodzonej cytomegalii (w wieku od 2 do 31 dni). Czas trwania ekspozycji na gancyklowir wynosił 2-200 dni. Najczęściej zgłaszanymi w trakcie badań klinicznych działaniami niepożądanymi u dzieci i młodzieży były biegunka, nudności, neutropenia, leukopenia i niedokrwistość. Ogólny profil bezpieczeństwa u pediatrycznych i dorosłych biorców narządu miąższowego był podobny. Jednak częstość niektórych działań niepożądanych, takich jak zakażenie górnych dróg oddechowych, gorączka, ból brzucha i dyzuria (które mogą być charakterystyczne dla populacji pediatrycznej), notowano częściej u dzieci i młodzieży niż u dorosłych. Neutropenię zgłaszano również nieco częściej w dwóch badaniach z udziałem dzieci i młodzieży po przeszczepieniu narządu miąższowego niż u dorosłych, ale nie znaleziono korelacji miedzy neutropenią a działaniami niepożądanymi związanymi z zakażeniem u dzieci i młodzieży. U dzieci i młodzieży po przeszczepieniu nerki wydłużenie ekspozycji na walgancyklowir do 200 dni nie wiązało się ze zwiększeniem częstości działań niepożądanych. Ciężka neutropenia (ANC <500 komórek/µl) występowała częściej u pediatrycznych biorców nerki otrzymujących walgancyklowir do 200 dni w porównaniu z dziećmi leczonymi do 100 dni oraz z dorosłymi biorcami nerki leczonymi do 100 lub 200 dni. Dostępna jest tylko ograniczona liczba danych dotyczących leczonych walgancyklowirem noworodków i niemowląt z objawami wrodzonego zakażenia cytomegalowirusem, ale wydaje się, że bezpieczeństwo stosowania leku w tej grupie pacjentów odpowiada znanemu profilowi bezpieczeństwa walgancyklowiru i gancyklowiru.

U jednego dorosłego pacjenta wystąpiło zakończone zgonem zahamowanie czynności szpiku kostnego (aplazja szpiku) po kilku dniach podawania dawek co najmniej dziesięciokrotnie większych niż zalecane dla stopnia zaburzenia czynności nerek tego pacjenta (zmniejszony Cr_Cl). Przewiduje się, że przedawkowanie walgancyklowiru może także spowodować zwiększenie jego toksycznego działania na nerki. Hemodializa i nawadnianie mogą wpływać korzystnie na zmniejszenie stężenia leku w osoczu u pacjentów, którzy otrzymali za dużą dawkę walgancyklowiru. Doniesienia dotyczące przedawkowania gancyklowiru podawanego dożylnie pochodzą z badań klinicznych oraz z okresu po wprowadzeniu do obrotu. W niektórych z tych przypadków nie zgłaszano działań niepożądanych. U większości pacjentów wystąpiło jedno lub kilka z poniższych działań niepożądanych: toksyczny wpływ na układ krwiotwórczy: pancytopenia, zahamowanie czynności szpiku kostnego, aplazja szpiku, leukopenia, neutropenia, granulocytopenia; toksyczny wpływ na wątrobę: zapalenie wątroby, zaburzenia czynności wątroby; toksyczny wpływ na nerki: nasilenie krwiomoczu u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek, ostra niewydolność nerek, zwiększenie stężenia kreatyniny; toksyczny wpływ na układ pokarmowy: ból brzucha, biegunka, wymioty; toksyczny wpływ na układ nerwowy: uogólnione drżenia, drgawki.

Walgancyklowir jest L-walilowym estrem (prolekiem) gancyklowiru. Podany doustnie jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany z udziałem esteraz jelitowych i wątrobowych do gancyklowiru. Gancyklowir jest syntetycznym analogiem 2’-deoksyguanozyny i w warunkach in vitro i in vivo hamuje replikację herpeswirusów. Do wrażliwych na walgancyklowir wirusów wywołujących zakażenia u ludzi należą: wirus cytomegalii (HCMV), wirus opryszczki pospolitej typu 1 i 2 (HSV-1 i HSV-2), ludzki wirus opryszczki typu 6, 7 i 8 (HHV-6, HHV-7 i HHV-8), wirus Epsteina-Barr (EBV), wirus ospy wietrznej i półpaśca (VZV) i wirus zapalenia wątroby typu B (HBV). W komórkach zakażonych CMV gancyklowir jest początkowo fosforylowany do monofosforanu przez wirusową kinazę białkową pUL97. Dalsza fosforylacja z udziałem kinaz komórkowych prowadzi do powstania trifosforanu gancyklowiru, który podlega następnie powolnemu metabolizmowi wewnątrzkomórkowemu. Wykazano, że metabolizm trifosforanu zachodzi w komórkach zakażonych HSV i HCMV, z okresem półtrwania po usunięciu zewnątrzkomórkowego gancyklowiru wynoszącym odpowiednio 18 i 6-24 h. Ponieważ fosforylacja zależy w znacznym stopniu od kinazy wirusowej, fosforylacja gancyklowiru ma miejsce przede wszystkim w komórkach zakażonych przez wirusy. Wirusostatyczne działanie gancyklowiru jest wynikiem hamowania syntezy DNA wirusa przez: (a) kompetycyjne zahamowanie wbudowywania trifosforanu deoksyguanozyny do łańcucha DNA wirusa z udziałem polimerazy DNA oraz (b) wbudowywanie trifosforanu gancyklowiru do DNA wirusa, powodujące zahamowanie lub znaczne ograniczenie wydłużania łańcucha wirusowego DNA.

1 tabl. powl. zawiera 496,3 mg walgancyklowiru chlorowodorku, co odpowiada 450 mg wolnej zasady walgancyklowiru.