Dawka 100 mg. Dorośli. Początkowa dawka wynosi 100-200 mg. Produkt leczniczy należy przyjąć doustnie raz/dobę, popijając szklanką wody. Lek należy przyjmować rano, tuż po przebudzeniu, godzinę przed posiłkiem lub 2 h po posiłku. Jeżeli odpowiedź kliniczna jest niewystarczająca, dawkę można zwiększyć do 400 mg raz/dobę. Pacjenci w podeszłym wieku. Dawkowanie jak u dorosłych. Pacjenci z niewydolnością nerek. U pacjentów z Cl_Cr o wartości 15-40 ml/min, dawkę celiprololu należy zmniejszyć o połowę. Lek jest przeciwwskazany do stosowania u pacjentów z Cl_Cr mniejszym niż 15 ml/min. Dzieci. Celiprolol nie jest zalecany do stosowania u dzieci. Dawka 200 mg. Nadciśnienie. Początkowa dawka wynosi 100-200 mg. Produkt leczniczy należy przyjąć doustnie raz/dobę, popijając szklanką wody. Celiprolol należy przyjmować rano, tuż po przebudzeniu, godzinę przed posiłkiem lub 2 h po posiłku. Jeżeli reakcja kliniczna jest niewystarczająca, dawkę można zwiększyć do 400 mg raz/dobę. Stabilna dławica piersiowa. Zalecana dawka dobowa to 200 mg. Produkt leczniczy należy przyjąć doustnie raz/dobę, popijając szklanką wody. Celiprolol należy przyjmować rano, tuż po przebudzeniu, godzinę przed posiłkiem lub 2 h po posiłku. Jeżeli reakcja kliniczna jest niewystarczająca, dawkę można zwiększyć do 400 mg raz/dobę. Zaleca się, aby zakończenie terapii odbywało się stopniowo przez 1-2 tyg. Nagłe odstawienie może powodować zaburzenia serca, szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Pacjenci w podeszłym wieku. Dawkowanie jak u dorosłych. Pacjenci z niewydolnością nerek. U pacjentów z Cl_Cr 15-40 ml/min, dawkę celiprololu należy zmniejszyć o połowę. Celiprolol jest przeciwwskazany do stosowania u pacjentów z Cl_Cr <15 ml/min. Dzieci. Nie zaleca się stosowania celiprololu u dzieci.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Produktu leczniczego nie należy stosować u pacjentów z: blokiem przedsionkowo-komorowym II lub III stopnia, ciężką bradykardią (w stanie spoczynku poniżej 45-50 uderzeń na minutę przed rozpoczęciem leczenia), zespołem chorego węzła zatokowego (w tym blokiem zatokowo-przedsionkowym), nieleczonym guzem chromochłonnym nadnerczy (celiprolol może być podawany wyłącznie po zablokowaniu receptorów alfa), kwasicą metaboliczną, niedociśnieniem, późnym stadium choroby zarostowej tętnic obwodowych (III i IV stopień według klasyfikacji Fontaine'a), niewyrównaną niewydolnością serca, wstrząsem kardiogennym, ciężką niewydolnością nerek z klirensem kreatyniny mniejszym niż 15 ml/min, ciężką astmą oskrzelową, ostrymi atakami astmy oskrzelowej, przewlekłą obturacyjną chorobą płuc. Leku nie należy przepisywać pacjentom stosującym teofilinę. Jednoczesne stosowanie werapamilu oraz beta-adrenolityków powoduje spowolnienie szybkości przewodzenia przedsionkowo-komorowego oraz zmniejsza kurczliwość mięśnia sercowego poprzez różne mechanizmy. Podczas zmiany z werapamilu na celiprolol i odwrotnie, zaleca się przerwę między zakończeniem stosowania jednego produktu leczniczego a rozpoczęciem przyjmowania drugiego. Nie należy podawać dożylnie ani beta-adrenolityków ani antagonistów kanału wapniowego w ciągu 48 h od zakończenia stosowania jednego z nich.

Chociaż kardioselektywne beta-adrenolityki mogą wywierać słabszy wpływ na pracę płuc niż nieselektywne, podobnie jak w przypadku wszystkich beta-adrenolityków, należy unikać ich stosowania u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą dróg oddechowych oraz u pacjentów ze skurczem oskrzeli lub astmą oskrzelową, chyba że są wyraźne wskazania kliniczne do ich stosowania. W takich sytuacjach celiprolol może być stosowany, ale z zachowaniem największej ostrożności pod kontrolą specjalisty. Na etykiecie znajdzie się następujące ostrzeżenie: „Jeżeli u pacjenta wystąpiła astma lub świszczący oddech, przed zastosowaniem tego leku należy poradzić się lekarza”. U pacjentów w podeszłym wieku farmakokinetyka nie różni się w istotny sposób, jednak pacjenci ci powinni być pod stałą obserwacją lekarską ze względu na możliwość występowania zaburzeń czynności wątroby i nerek w tej grupie wiekowej. Ponieważ celiprolol wydalany jest zarówno drogą nerkową, jak i pozanerkową, można go stosować u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek o nasileniu łagodnym do umiarkowanego. U pacjentów z klirensem kreatyniny wynoszącym 15-40 ml/min może być konieczne dostosowanie dawkowania. W tych przypadkach zaleca się jednak zachowanie szczególnej ostrożności w okresie od rozpoczęcia podawania celiprololu do ustalenia się jego stanu stacjonarnego w osoczu, co zazwyczaj trwa do jednego tygodnia. Stosowanie celiprololu jest przeciwwskazane u pacjentów z klirensem kreatyniny mniejszym niż 15 ml/min. Po rozpoczęciu leczenia celiprololem uważnej obserwacji wymagają również pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby, należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki. U pacjentów z niewydolnością wieńcową nie należy przerywać leczenia w sposób nagły. Nagłe odstawienie produktów blokujących receptory beta-adrenergiczne u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, może doprowadzić do zwiększenia częstości i nasilenia napadów dławicy piersiowej lub pogorszenia ogólnego stanu mięśnia sercowego. Chociaż w przypadku celiprololu w badaniach klinicznych nie obserwowano działań niepożądanych związanych z jego odstawieniem, zaleca się, aby zakończenie terapii odbywało się stopniowo przez 1-2 tyg. W razie konieczności w tym samym czasie należy wprowadzić leczenie zastępcze, aby zapobiec zaostrzeniu dławicy piersiowej. Anestezjolog powinien zostać poinformowany o stosowaniu celiprololu przez pacjenta przed wykonaniem znieczulenia. W przypadku podjęcia decyzji o zaprzestaniu stosowania produktu przed zabiegiem operacyjnym, od podania ostatniej dawki do znieczulenia powinno upłynąć nie mniej niż 48 h. Kontynuacja stosowania beta-adrenolityków zmniejsza ryzyko wystąpienia arytmii w trakcie wprowadzenia do znieczulenia i intubacji, chociaż może dojść do złagodzenia odruchowej tachykardii i zwiększenia ryzyka wystąpienia niedociśnienia tętniczego. W przypadku podjęcia decyzji o kontynuowaniu leczenia celiprololem, należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania preparatów do znieczulenia ogólnego, takich jak eter, cyklopropan oraz trichloroetylen. Pacjentów można uchronić przed objawami ze strony nerwu błędnego przez dożylne podanie atropiny. Celiprolol należy wyłącznie podawać z zachowaniem ostrożności u pacjentów z właściwie leczoną zastoinową niewydolnością serca, pod ścisłą kontrolą lekarza. Objawy dekompensacji powinny być sygnałem do przerwania leczenia. U pacjentów z niewydolnością naczyń obwodowych (w tym z chorobą i objawami Raynauda, chromaniem przestankowym) beta-adrenolityki należy stosować z zachowaniem ostrożności, ponieważ może wystąpić nasilenie objawów choroby. Zalecana jest ścisła obserwacja. Celiprolol może powodować wystąpienie bradykardii. Jeśli wystąpi spowolnienie czynności serca poniżej 50-55 uderzeń na minutę w spoczynku oraz objawy związane z bradykardią, dawkę celiprololu należy zmniejszyć. Należy przerwać stosowanie celiprololu, jeśli czynność serca zmniejszy się poniżej 45 uderzeń na minutę. Ze względu na ujemne działanie na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego, celiprolol powinien być jedynie stosowany z zachowaniem ostrożności u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia oraz u pacjentów z dławicą Prinzmetala. Beta-adrenolityki mogą zwiększać częstość i czas trwania napadów dławicy piersiowej u pacjentów z dławicą Prinzmetala z uwagi na nienapotykające oporu zaciśnięcie tętnicy wieńcowej przy udziale alfa-receptora. U tych pacjentów można rozważyć stosowanie selektywnych produktów blokujących receptory beta-1-adrenergiczne, takich jak celiprolol, jednak należy zachować szczególną ostrożność. Zgłaszano występowanie zaostrzenia łuszczycy, nasilenia objawów wcześniej istniejącej choroby lub wystapienia łuszczycopodbnej osutki. Pacjenci z łuszczycą w wywiadzie powinni stosować celiprolol tylko po dokładnym rozważeniu. U pacjentów z reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie, beta-adrenolityki mogą zwiększać wrażliwość na alergeny i nasilać te reakcje. Należy zachować ostrożność u pacjentów ze stwierdzoną lub utajoną cukrzycą, ponieważ beta-adrenolityki mogą maskować objawy ciężkiej hipoglikemii (zwłaszcza tachykardię). Konieczne jest regularne monitorowanie stężenia glukozy we krwi. Beta-adrenolityki mogą maskować objawy nadczynności tarczycy (tyreotoksykozy). Celiprolol należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z guzem chromochłonnym i nie należy go podawać do czasu ustalenia alfa-blokady. Zalecana jest ścisła obserwacja. Celiprolol może powodować wystąpienie pozytywnego wyniku na obecność leków podczas przeprowadzania testów przesiewowych u sportowców. Stosowanie beta-adrenolityków w niektórych dyscyplinach sportowych może być niedozwolone. Zawodnicy przyjmujący produkt leczniczy powinni skonsultować się z odpowiednimi władzami ds. sportu. Produkt leczniczy zawiera substancję pomocniczą żółcień chinolinową, która może powodować reakcje alergiczne. Celiprolol wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak należy wziąć pod uwagę, że bardzo rzadko mogą wystąpić zawroty głowy i uczucie zmęczenia, jak również drżenia, bóle głowy lub niewyraźne widzenie. W razie wystąpienia tych objawów pacjentowi należy zalecić, aby nie prowadził pojazdów ani nie obsługiwał maszyn.

Niewskazane skojarzenia. Za pomocą różnych mechanizmów, zarówno antagoniści kanału wapniowego, takie jak werapamil (i w mniejszym stopniu diltiazem) jak i beta-adrenolityki opóźniają przewodzenie przedsionkowo-komorowe i zmniejszają kurczliwość serca. Podczas zmiany produktu leczniczego z werapamilu na celiprolol i odwrotnie, zaleca się zachowanie przerwy między zakończeniem terapii poprzedniej i rozpoczęciem nowej. Jednoczesne stosowanie obu leków nie jest zalecane i może być wdrożone wyłącznie podczas monitorowania objawów klinicznych i zapisu EKG. U pacjentów z wcześniej istniejącymi zaburzeniami przewodzenia nie należy stosować obu leków jednocześnie. W razie wystąpienia wstrząsu lub niedociśnienia tętniczego na skutek działania floktafeniny, beta-adrenolityki mogą zmniejszać skuteczność leków przeciwdziałających tym objawom. Glikozydy naparstnicy stosowane jednocześnie z lekami beta-adrenolitycznymi mogą wydłużać czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Podczas stosowania celiprololu nie należy jednocześnie podawać dożylnie antagonistów kanału wapniowego typu werapamil lub diltiazem oraz leków przeciwarytmicznych (np. dizopyramid, chinidyna, amiodaron) z uwagi na możliwość wystąpienia znacznego niedociśnienia i bloku przedsionkowo-komorowego. Nagłe odstawienie klonidyny może nasilać efekt zwiększenia ciśnienia tętniczego „z odbicia”. Jeśli te dwa leki są stosowane jednocześnie, beta-adrenolityk należy odstawić na kilka dni przed przerwaniem stosowania klonidyny. Istnieje teoretyczne ryzyko wystąpienia „nadciśnienia z odbicia” w przypadku skojarzonego leczenia inhibitorami MAO i w dużymi dawkami beta-adrenolityków, nawet jeśli są to kardioselektywne beta-adrenolityki. Wykazano, że dostępność biologiczna celiprololu zmniejsza się w obecności pożywienia. Celiprololu nie należy stosować u pacjentów przyjmujących teofilinę. Skojarzenia wymagające zachowania środków ostrożności. Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego przepisywania leków blokujących receptory beta-adrenergiczne i leków przeciwarytmicznych klasy I, takich jak dizopyramid, chinidyna oraz leków przeciwarytmicznych klasy III (np. amiodaron), ponieważ takie skojarzenie produktów leczniczych może prowadzić do nasilenia zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego i do upośledzenia kurczliwości mięśnia sercowego. Należy obserwować pacjenta i monitorować zapis EKG. Jednoczesne stosowanie antagonistów receptorów beta-adrenergicznych i leków anestetycznych może łagodzić odruchową tachykardię i zwiększać ryzyko niedociśnienia tętniczego. Należy poinformować lekarza anestezjologa, że pacjent stosuje lek beta-adrenolityczny. Należy zastosować lek anestetyczny wykazujący niewielkie ujemne działanie inotropowe. Beta-adrenolityki mogą nasilać działanie hipoglikemizujące insuliny oraz doustnych leków przeciwcukrzycowych, dlatego może być konieczne dostosowanie dawki. Jednoczesne stosowanie tych leków z beta-adrenolitykami może maskować niektóre objawy tyreotoksykozy lub hipoglikemii (zwłaszcza tachykardię). Niektóre leki przeciwarytmiczne (dizopyramid, chinidyna, amiodaron, sotalol) mogą powodować wystąpienie zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes. Dlatego zaleca się monitorowanie zapisu EKG. W przypadku wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes nie zaleca się podawania leków przeciwarytmicznych. Jednoczesne podawanie celiprololu oraz resperydyny, alfa-metylodopy, guanfacyny, klonidyny lub glikozydów naparstnicy może spowodować nadmierne spowolnienie rytmu serca lub wydłużać czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Celiprolol może nasilić działanie innych leków zmniejszających ciśnienie tętnicze krwi. Skojarzenia, na które należy zwrócić uwagę. Skojarzone leczenie z antagonistami kanału wapniowego (pochodne dihydropirydyny, takie jak nifedypina) może zwiększać ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego, a u pacjentów z utajoną lub niewyrównaną niewydolnością serca może wystąpić niewydolność serca. W trakcie jednoczesnego stosowania celiprololu z pochodnymi dihydropirydyny, w szczególności w okresie po rozpoczęciu leczenia, należy ściśle monitorować ciśnienie krwi. NLPZ, takie jak ibuprofen lub indometacyna, mogą zmniejszać działanie hipotensyjne leków beta-adrenolitycznych. Jednoczesne podawanie celiprololu i adrenaliny, noradrenaliny lub leków sympatykomimetycznych może wpływać na działanie beta-adrenolityków i zwiększać ciśnienie tętnicze. Jednoczesne stosowanie z innymi lekami hipotensyjnymi lub trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, barbituranami lub fenotiazynami, może nasilać ortostatyczne hipotensyjne działanie leków beta-adrenolitycznych (działanie addycyjne). Również jednoczesne stosowanie celiprololu z chlortalidonem lub hydrochlorotiazydem zmniejsza jego dostępność biologiczną. Jednoczesne stosowanie z meflokiną może powodować bradykardię.

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję, powstawanie wad rozwojowych zarodka lub płodu, okres ciąży oraz okres około- i poporodowy. Celiprolol przenika przez łożysko. Leki beta-adrenolityczne zmniejszają przepływ przez łożysko, co może powodować dystrofię wewnątrzmaciczną, wewnątrzmaciczną śmierć płodu, niewczesny i przedwczesny poród. Z tego powodu, celiprolol powinien być stosowany podczas ciąży jedynie po dokonaniu przez lekarza oceny stosunku korzyści do ryzyka. U dzieci matek leczonych beta-adrenolitykami w ciąży, produkt leczniczy może pozostać przez wiele dni w organizmie i powodować powikłania sercowe i płucne u noworodków w okresie pourodzeniowym. U płodu i noworodków mogą wystąpić objawy niepożądane (zwłaszcza hipoglikemia, hipotensja, bradykardia, zaburzenia oddychania), ponadto może wystąpić zamartwica noworodków. Z tego powodu leczenie celiprololem powinno być zakończone 48-72 h przed spodziewanym terminem porodu. Zaleca się również monitorowanie noworodka przez 3-5 dni po urodzeniu. Celiprololu nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że jego zastosowanie jest konieczne. Podczas karmienia piersią, celiprolol powinien być stosowany jedynie po dokonaniu przez lekarza oceny stosunku korzyści do ryzyka. Większość beta-adrenolityków przenika do mleka matki, dlatego przenikanie celiprololu do mleka jest możliwe. Niemowlę karmione piersią należy obserwować w kierunku wystąpienia objawów zablokowania receptorów beta-adrenergicznych. Stosowanie celiprololu u kobiet w okresie laktacji jest niewskazane.

Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) zwiększenie ilości przeciwciał przeciwjądrowych, chociaż znaczenie kliniczne nie jest wyjaśnione; pojedyncze i odwracalne przypadki tocznia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: hipoglikemia, hiperglikemia. Może ujawnić się utajona cukrzyca oraz nasilić się już istniejąca. Beta-adrenolityki mogą maskować objawy hipoglikemii oraz tyreotoksykozy (zwłaszcza tachykardię i drżenia). Zaburzenia psychiczne: (rzadko) depresja; (bardzo rzadko) omamy, psychozy. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bóle głowy oraz zawroty głowy, senność, koszmary senne oraz bezsenność (zaburzenia snu), drżenia oraz uczucie zimna w kończynach; (rzadkko) parestezje; (bardzo rzadko) splątanie. Zaburzenia oka: (bardzo rzadko) zaburzenia widzenia, w tym zeskórnienie spojówek, suchość oka ze zmniejszonym wydzielaniem łez (należy wziąć to pod uwagę u pacjenta używającego szkieł kontaktowych). Zaburzenia ucha i błędnika: (rzadko) szum w uszach. Zaburzenia serca: (często) kołatanie serca, bradykardia, znaczne zmniejszenie ciśnienia krwi, w tym podczas wstawania z pozycji leżącej (zaburzenia ortostatyczne); (rzadko) zwolnienie przewodzenia przedsionkowo-komorowego, nasilenie niewydolności serca z obrzękiem obwodowym i/lub duszność wysiłkowa, choroba Raynauda, nasilenie objawów u pacjentów z zaburzeniem krążenia obwodowego (chromanie przestankowe, u pacjentów z zespołem Raynauda). U podatnych pacjentów zaostrzenie istniejącego bloku przedsionkowo-komorowego. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) alergiczne zapalanie płuc, skurcz oskrzeli, zwłaszcza u pacjentów z astmą oskrzelową lub reakcjami astmatycznymi w wywiadzie; Skurcz oskrzeli może wystąpić u pacjentów z astmą oskrzelową lub chorobami oskrzeli w wywiadzie. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) wymioty, nudności, ból żołądka, uczucie dyskomfortu; (rzadko) biegunka, zaparcie. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: zwiększenie aktywności transaminaz. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) objawy skórne (np. swędzenie, zaczerwienie, wysypka, świąd, pokrzywka, plamica); (bardzo rzadko) beta-adrenolityki mogą powodować wystąpienie objawów łuszczycy w pojedynczych przypadkach, nasilenie objawów choroby lub wystąpienie wysypki podobnej do łuszczycy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) skurcze mięśni; (rzadko) osłabienie mięśni. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi; (rzadko) zmniejszenie libido i impotencja (u mężczyzn). Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) omdlenie.

Nie ma danych dotyczących przedawkowania u ludzi. Najczęstsze objawy, jakich należy spodziewać się po przedawkowaniu leków blokujących receptory beta-adrenergiczne, to bradykardia, niedociśnienie tętnicze, skurcz oskrzeli i ostra niewydolność serca. Postępowanie ogólne powinno być objawowe i podtrzymujące i należy je przeprowadzić pod ścisłą kontrolą. Aby zapobiec wchłonięciu się jakiejkolwiek ilości leki, która nadal jest obecna w przewodzie pokarmowym należy zastosować płukanie żołądka, podać węgiel aktywowany i środek przeczyszczający. Można rozważyć zastosowanie hemodializy lub hemoperfuzji. Podczas wystąpienia bradykardii lub rozległych objawów ze strony nerwu błędnego, należy dożylnie podać siarczan atropiny w dawce wynoszącej 1 do 2 mg. W przypadku opornej na leczenie bradykardii oraz bloku serca, należy wziąć pod uwagę stymulację serca. W przypadku niedociśnienia, należy podać osocze lub jego odpowiedniki i w razie konieczności dożylnie katecholaminy, w tym dopaminę oraz dobutaminę. Glukagon jest lekiem z wyboru w przypadku ciężkiego niedociśnienia, niewydolności serca lub wstrząsu kardiogennego. Po podaniu dorosłym pacjentom 2 do 10 mg glukagonu w postaci szybkiego wstrzyknięcia dożylnego (bolus) (50-150 µg/kg mc. u dziecka) należy podać wlew 1-5 mg/godzinę (50 µg/kg mc./godz.), dostosowując dawkę do odpowiedzi klinicznej. U niektórych pacjentów nie występuje odpowiedź na glukagon i w razie wystąpienia wymiotów bez jednoczesnej poprawy ciśnienia krwi, dalsze podawanie glukagonu najprawdopodobniej nie przyniesie korzyści. Działania niepożądane związane z podawaniem glukagonu obejmują wymioty, hiperglikemię, hipokaliemię i hipokalcemię. Jeżeli glukagon jest niedostępny lub wystąpiła ciężka bradykardia lub niedociśnienie tętnicze, które nie uległy poprawie po podaniu glukagonu, należy zastosować izoprenalinę rozpoczynając od wlewu 5-10 µg/minutę (0,02 µg/kg mc./min u dzieci zwiększając do maks. 0,5 µg/kg mc./min) i zwiększając dawkę w zależności od odpowiedzi klinicznej. W niektórych przypadkach zgłaszano konieczność podania dużych dawek (do 800 µg/min). Pomimo przyspieszenia czynności serca, izoprenalina może być nieskuteczna w zwiększeniu ciśnienia krwi. Jeżeli wystąpi ciężkie niedociśnienie tętnicze, konieczne może być dodatkowe podanie produktów o działaniu inotropowym z beta agonistą, takim jak dobutamina, w dawce 2,5-40 µg/kg mc./min (dorośli i dzieci). Inne leki o działaniu inotropowym, jak dopamina, adrenalina (epinefryna) lub noradrenalina (norepinefryna) mogą w nielicznych przypadkach przynosić korzyści lub należy rozważyć zastosowanie kontrapulsacji wewnątrzaortalnej w celu utrzymania odpowiedniego rzutu serca.

Celiprolol jest naczyniowoczynnym, selektywnym antagonistą receptora ß₁ adrenergicznego, wykazującym częściową aktywność ß₂ agonistyczną. Jest wskazany w leczeniu nadciśnienia tętniczego o nasileniu łagodnym do umiarkowanego. Uważa się, że aktywność ß₂-agonistyczna odpowiada za łagodne rozszerzanie naczyń krwionośnych. Obniża zarówno spoczynkowe, jak i powysiłkowe ciśnienie tętnicze krwi u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Wpływ na częstość rytmu serca oraz pojemność minutową serca zależy od wcześniejszego poziomu napięcia współczulnego.

1 tabl. zawiera 200 mg celiprololu chlorowodorku.