Pacjent powinien wyznaczyć sobie termin zaprzestania palenia tytoniu. Stosowanie leku powinno rozpocząć się 1-2 tyg. przed tym terminem. Przez pierwsze 3 dni: 1 tabl. 0,5 mg/dobę; 4-7 dzień: 1 tabl. 0,5 mg 2x/dobę; od 8 dnia do zakończenia terapii: 1 tabl. 1 mg 2x/dobę. U pacjentów, którzy nie tolerują działań niepożądanych preparatu, można czasowo lub na stałe zmniejszyć dawkę leku do 0,5 mg 2x/dobę. Pacjenci powinni przyjmować lek przez 12 tyg. W przypadku pacjentów, którym udało się zaprzestać palenia tytoniu w ciągu 12 tyg., można rozważyć zastosowanie dodatkowego 12-tyg. okresu leczenia w dawce 1 mg 2x/dobę. Brak danych dotyczących skuteczności dodatkowego 12-tyg. okresu leczenia u pacjentów, którym nie uda się zaprzestać palenia tytoniu w ciągu wstępnego leczenia, lub którzy po jego zakończeniu powracają do nałogu. W leczeniu wspomagającym zaprzestanie palenia tytoniu, ryzyko powrotu do nałogu jest zwiększone w okresie bezpośrednio po zakończeniu leczenia. U pacjentów z dużym ryzykiem powrotu do nałogu można rozważyć stopniowe zmniejszanie dawki. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczne modyfikowanie dawkowania. Ze względu na większe prawdopodobieństwo występowania zaburzeń czynności nerek u pacjentów w podeszłym wieku, lekarz przepisując tym osobom produkt leczniczy powinien wziąć pod uwagę wydolność ich nerek. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z lekkimi (Cl_Cr >50 ml/min. i ≤80 ml/min.) lub umiarkowanymi (Cl_Cr ≥30 ml/min. i ≤50 ml/min.) zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczne modyfikowanie dawkowania. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek, w przypadku wystąpienia działań niepożądanych, które nie są tolerowane przez pacjentów, dawkowanie można zmniejszyć do 1 mg/dobę. W przypadku pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (Cl_Cr <30 ml/min.) zalecana dawka wynosi 1 mg/dobę. Podawanie leku należy rozpocząć od dawki 0,5 mg/dobę przez pierwsze 3 dni, a następnie dawkę należy zwiększyć do 1 mg/dobę. Leku nie należy stosować u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek ze względu na niewystarczające doświadczenie kliniczne w tej grupie pacjentów. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie jest konieczne modyfikowanie dawkowania. U pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczne modyfikowanie dawkowania. Ze względu na większe prawdopodobieństwo występowania zaburzeń czynności nerek u pacjentów w podeszłym wieku, lekarz zapisując tym osobom lek powinien brać pod uwagę wydolność ich nerek. Dzieci i młodzież. Ze względu na niewystarczające dane dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat nie zaleca się jego stosowania w tej grupie pacjentów.

Tabletki należy połykać w całości, popijając wodą. Można przyjmować niezależnie od posiłków.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Skutki zaprzestania palenia tytoniu: zmiany fizjologiczne dokonujące się wskutek zaprzestania palenia tytoniu osiągniętego wskutek stosowania leku lub bez jego stosowania mogą zmieniać farmakokinetykę lub farmakodynamikę niektórych produktów leczniczych, w konsekwencji czego konieczne może być zmodyfikowanie ich dawkowania (dotyczy to przykładowo teofiliny, warfaryny i insuliny). Ponieważ palenie tytoniu powoduje indukcję CYP1A2, zaprzestanie palenia może prowadzić do zwiększenia stężenia w osoczu substratów tego izoenzymu. Wykazano związek pomiędzy rzucaniem palenia tytoniu wskutek stosowania leków lub bez ich stosowania a nasileniem się współwystępujących schorzeń psychicznych (np. depresji). W związku z tym szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów ze schorzeniami psychicznymi w wywiadzie, a pacjentów tych odpowiednio poinformować. Nie ma doświadczenia klinicznego w stosowaniu preparatu u pacjentów z padaczką. Odstawienie preparatu po zakończeniu leczenia czasami wiązało się z nasileniem drażliwości, naglącą potrzebą palenia tytoniu, stanami depresyjnymi i/lub bezsennością. Objawy te dotyczyły do 3% leczonych pacjentów. Lekarz przepisujący preparat powinien poinformować odpowiednio pacjenta i omówić lub rozważyć potrzebę stopniowego zmniejszenia dawki. Pacjentom odradza się prowadzenie pojazdów mechanicznych, obsługiwanie skomplikowanych maszyn i wykonywania innych potencjalnie niebezpiecznych czynności dopóki nie ustali się, czy ten produkt leczniczy wpływa na zdolność ich wykonywania.

Na podstawie charakterystyki warenikliny oraz dotychczasowego doświadczenia klinicznego można stwierdzić, że nie wchodzi ona w żadne istotne z klinicznego punktu widzenia interakcje z innymi lekami. W przypadku jednoczesnego stosowania leku z wymienionymi niżej lekami nie zaleca się modyfikowania dawkowania żadnego z nich. Badania in vitro wskazują na niskie prawdopodobieństwo wpływu warenikliny na farmakokinetykę związków chemicznych metabolizowanych głównie przez enzymy wchodzące w skład układu cytochromu P450. Ponadto, ze względu na to, że mniej niż 10% warenikliny usuwane jest z organizmu w wyniku jej metabolizmu, jest mało prawdopodobne, aby substancje czynne wpływające na układ cytochromu P-450 mogły wpływać na farmakokinetykę warenikliny. Z tego też względu nie jest wymagane modyfikowanie dawkowania. Badania in vitro wskazują na to, iż wareniklina w stężeniach leczniczych nie hamuje u ludzi transportu nerkowego białek. Z tego też względu jest mało prawdopodobne, aby lek ten w jakikolwiek sposób wpływał na substancje czynne, które usuwane są z organizmu na drodze wydzielania nerkowego (np. metformina). Wareniklina nie wpływała na farmakokinetykę metforminy. Metformina nie wpływała na farmakokinetykę warenikliny. Jednoczesne stosowanie cymetydyny i warenikliny zwiększało o 29% układową ekspozycję na wareniklinę z powodu zmniejszenia klirensu nerkowego warenikliny. W przypadku jednoczesnego stosowania warenikliny i cymetydyny u pacjentów z prawidłową czynnością nerek bądź lekkimi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek nie zaleca się modyfikowania dawkowania. Natomiast u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek należy unikać jednoczesnego stosowania cymetydyny i warenikliny. Wareniklina nie wpływała na farmakokinetykę digoksyny w stanie stacjonarnym. Wareniklina nie wpływała na farmakokinetykę warfaryny. Wareniklina nie wpływała na czas protrombinowy (INR). Zaprzestanie palenia tytoniu może powodować zmiany w zakresie farmakokinetyki warfaryny. Stosowanie z innymi lekami wspomagającymi zaprzestanie palenia tytoniu. Bupropion: wareniklina nie wpływa farmakokinetykę bupropionu w stanie stacjonarnym. Nikotynowa terapia zastępcza (NTZ): kiedy u palaczy tytoniu przez 12 dni stosowano jednocześnie wareniklinę i NTZ w postaci systemu transdermalnego stwierdzano statystycznie znamienne zmniejszenie średniej wartości skurczowego ciśnienia tętniczego (średnio o 2,6 mm Hg) mierzonego w ostatnim dniu badania. W badaniu tym częstość występowania nudności, bólów głowy, wymiotów, zawrotów głowy, niestrawności i zmęczenia była większa w przypadku jednoczesnego stosowania warenikliny i NTZ aniżeli w przypadku stosowania samej NTZ. Alkohol: dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące wszelkich potencjalnych interakcji między alkoholem i warenikliną. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania leku w skojarzeniu z innymi lekami wspomagającymi zaprzestanie palenia.

Preparatu nie należy stosować w okresie ciąży. Decyzja co do kontynuowania lub przerwania karmienia piersią bądź kontynuowania lub przerwania leczenia preparatem powinna zostać podjęta po rozważeniu korzyści płynących z karmienia piersią dla dziecka i korzyści leczenia preparatem dla kobiety.

Zakażenia i infestacje. Niezbyt częste: zapalenie oskrzeli, zapalenie błony śluzowej nosa i gardła, zapalenie zatok przynosowych, zakażenia grzybicze, zakażenia wirusowe. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania. Częste: wzmożone łaknienie, niezbyt częste: jadłowstręt, zmniejszone łaknienie, wzmożone pragnienie. Zaburzenia psychiczne. Bardzo częste: niezwykłe marzenia senne, bezsenność; niezbyt częste: reakcje paniczne, spowolnienie procesów myślowych, zaburzenia myślenia, zmiany nastroju. Zaburzenia układu nerwowego. Bardzo częste: ból głowy; częste: senność, zawroty głowy, zaburzenia smaku; niezbyt częste: drżenie, zaburzenia koordynacji, dyzartria, wzmożone napięcie mięśniowe, niepokój psychoruchowy, dysforia, niedoczulica, osłabione czucie smaku, ospałość, wzmożenie libido, osłabienie libido. Zaburzenia serca. Niezbyt częste: migotanie przedsionków, kołatanie serca. Zaburzenia oka. Niezbyt częste: mroczki, przebarwienie twardówek, ból oka, rozszerzenie źrenic, światłowstręt, krótkowzroczność, nadmierne łzawienie. Zaburzenia ucha i błędnika. Niezbyt częste: szum w uszach. Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia. Niezbyt częste: duszność, kaszel, chrypka, ból gardła i krtani, podrażnienie gardła, przekrwienie i obrzęk błony śluzowej układu oddechowego i zatok przynosowych, spływanie wydzieliny z nosa po tylnej ścianie gardła, katar, chrapanie. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Bardzo częste: nudności; częste: wymioty, zaparcie, biegunka, rozdęcie brzucha, dyskomfort w okolicy żołądka, niestrawność, wzdęcia, suchość w jamie ustnej; niezbyt częste: wymioty krwawe, obecność świeżej krwi w kale, zapalenie błony śluzowej żołądka, refluks żołądkowo-przełykowy, ból brzucha, zmiany w rytmie i charakterze wypróżnień, oddawanie nieprawidłowego stolca, odbijanie ze zwracaniem treści żołądkowej lub gazu, aftowe zapalenie jamy ustnej, ból dziąseł, nalot na języku. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej. Niezbyt częste: uogólniona wysypka, rumień, świąd, trądzik, nadmierna potliwość, nocne poty. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej. Niezbyt częste: sztywność stawów, kurcze mięśni, bóle mięśniowe klatki piersiowej, zapalenie chrząstek żebrowych. Zaburzenia nerek i dróg moczowych. Niezbyt częste: cukromocz, oddawanie moczu w nocy, wielomocz. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi. Niezbyt częste: nadmierne krwawienie menstruacyjne, upławy, zaburzenia funkcji seksualnych. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania. Częste: zmęczenie; niezbyt częste: dyskomfort w obrębie klatki piersiowej, ból w klatce piersiowej, gorączka, uczucie zimna, osłabienie, zaburzenia okołodobowego rytmu snu, złe samopoczucie, torbiel. Badania. Niezbyt częste: wzrost ciśnienia tętniczego, obniżenie odcinka ST w EKG, zwiększenie amplitudy załamka T w EKG, przyspieszenie akcji serca, nieprawidłowe wyniki prób czynnościowych wątroby, zmniejszenie liczby płytek krwi, spadek mc., nieprawidłowości w zakresie spermy, wzrost stężenia białka C-reaktywnego, spadek stężenia wapnia we krwi.

W badaniach klinicznych poprzedzających rejestrację leku nie stwierdzono przypadków przedawkowania. W razie przedawkowania należy, zależnie od potrzeb, wdrożyć standardowe postępowanie podtrzymujące. Choć wykazano, że wareniklina ulega dializie u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek, nie ma jak na razie żadnych doświadczeń, jeżeli chodzi o dializę po przedawkowaniu.

Wareniklina z wysokim powinowactwem i selektywnie wiąże się z neuronalnymi nikotynowymi receptorami cholinergicznymi α4β2, na które działa jako częściowy agonista (związek wykazujący zarówno działanie agonistyczne, przy niższej od nikotyny skuteczności wewnętrznej, jak i antagonistyczne w obecności nikotyny). W badaniach elektrofizjologicznych in vitro i neurochemicznych in vivo wykazano, że wareniklina wiąże się z neuronalnymi nikotynowymi receptorami cholinergicznymi α4β2 pobudzając aktywność pośredniczoną receptorowo, z tym że na znacznie niższym poziomie niż nikotyna. Nikotyna współzawodniczy o to samo miejsce wiążące α4β2 nAChR, w stosunku do którego wareniklina wykazuje większe powinowactwo. Z tego powodu wareniklina może skutecznie blokować zdolność nikotyny do pełnej aktywacji receptorów α4β2 i mezolimbicznego układu dopaminergicznego, który to układ stanowi mechanizm neuronalny odpowiedzialny za zjawisko wzmocnienia i nagrody pojawiające się wskutek palenia tytoniu. Wareniklina wykazuje wysoką selektywność i silniej wiąże się z podtypem α4β2 receptora nikotynowego (Ki=0,15 nM) niż z innymi powszechnie występującymi receptorami nikotynowymi (α3β4 Ki=84 nM, α7 Ki=620 nM, α1βγδ Ki=3,400 nM) czy receptorami innymi niż nikotynowe i z transporterami (Ki>1μM, z wyjątkiem receptora HT3: Ki=350 nM). Skuteczność leku we wspomaganiu zaprzestania palenia wynika z częściowego działania agonistycznego warenikliny na receptor nikotynowy α4β2 - jej związanie z tym receptorem wywołuje efekt wystarczający do osłabienia objawów głodu nikotynowego i objawów abstynencyjnych (działanie agonistyczne). Efektowi temu towarzyszy zmniejszenie "efektu nagrody" i "efektu wzmocnienia" powodowanych przez palenie, do której to blokady dochodzi wskutek zahamowania wiązania nikotyny przez receptory α4β2 (działanie antagonistyczne).

1 tabl. powl. zawiera 0,5 mg lub 1 mg warenikliny.