Leczenie powinno zostać rozpoczęte przez lekarza doświadczonego w leczeniu pacjentów z metabolicznymi chorobami kości. Należy przerwać stosowanie doustnych fosforanów i aktywnych analogów wit. D (np. kalcytriolu) 1 tydz. przed rozpoczęciem leczenia. Można rozpocząć lub kontynuować zastępowanie lub uzupełnianie wit. D (w postaci nieaktywnej) zgodnie z lokalnymi wytycznymi, jednocześnie monitorując stężenie wapnia i fosforanów w surowicy. W chwili rozpoczęcia leczenia stężenie fosforanów w surowicy na czczo powinno być poniżej zakresu prawidłowego, odpowiedniego dla wieku. Hipofosfatemia sprzężona z chromosomem X (XLH). Dawkowanie u dzieci i młodzieży z XLH w wieku 1-17 lat. Zalecana dawka początkowa u dzieci i młodzieży w wieku 1-17 lat to 0,8 mg/kg mc. co 2 tyg. Dawki należy zaokrąglać do najbliższej wielokrotności 10 mg. Dawka maks. wynosi 90 mg. Po rozpoczęciu leczenia z zastosowaniem burosumabu należy oznaczać stężenie fosforanów w surowicy na czczo co 2 tyg. przez 1-szy m-c leczenia, co 2 tyg. przez kolejne 2 m-ce, a następnie według potrzeb. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy również oznaczać 4 tyg. po każdym dostosowaniu dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy na czczo mieści się w zakresie prawidłowym, odpowiednim dla wieku, nie należy zmieniać stosowanej dawki. Zwiększanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy na czczo jest poniżej dolnej granicy normy odpowiedniej dla wieku, można stopniowo zwiększać dawkę o 0,4 mg/kg mc. do uzyskania maks. dawki 2,0 mg/kg mc. (dawka maks. 90 mg). Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy oznaczyć 2 tyg. po dostosowaniu dawki. Nie należy dostosowywać dawki burosumabu częściej niż co 4 tyg. Zmniejszanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy na czczo jest powyżej górnej granicy normy odpowiedniej dla wieku, należy wstrzymać podanie kolejnej dawki i ponownie zbadać stężenie fosforanów w surowicy na czczo w ciągu 2 tyg. Dla ponownego rozpoczęcia stosowania burosumabu w dawce wynoszącej połowę wcześniej stosowanej dawki, zaokrąglonej w sposób opisany powyżej, niezbędne jest, aby stężenie fosforanów w surowicy na czczo u pacjenta miało wartość poniżej zakresu prawidłowego, odpowiedniego dla wieku. Zmiana dawki w wieku 18 lat. Dzieci i młodzież w wieku 1-17 lat należy leczyć z zastosowaniem powyższych wytycznych dawkowania. W wieku 18 lat u pacjenta należy zmienić dawkę i schemat dawkowania na stosowane u osób dorosłych, zgodnie z poniższym opisem. Dawkowanie u osób dorosłych z XLH. Zalecana dawka początkowa u osób dorosłych to 1,0 mg/kg mc., zaokrąglane do najbliższej wielokrotności 10 mg do maks. dawki 90 mg, podawane co 4 tyg. Po rozpoczęciu leczenia z zastosowaniem burosumabu należy oznaczać stężenie fosforanów w surowicy na czczo co 2 tyg. przez 1-szy m-c leczenia, co 4 tyg. przez kolejne 2 m-ce, a następnie według potrzeb. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy oznaczyć 2 tyg. po poprzedniej dawce burosumabu. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy mieści się w granicach normy, należy kontynuować podawanie tej samej dawki. Zmniejszanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest powyżej górnej granicy normy, należy wstrzymać podanie kolejnej dawki i ponownie zbadać stężenie fosforanów w surowicy w ciągu 2 tyg. Przed ponownym włączeniem burosumabu stężenie fosforanów w surowicy pacjenta musi być poniżej dolnej granicy normy. Gdy stężenie fosforanów w surowicy będzie poniżej dolnej granicy normy, leczenie można ponownie włączyć z zastosowaniem połowy pierwotnie stosowanej dawki początkowej do maksymalnej dawki 40 mg, z dawkowaniem co 4 tyg. Stężenie fosforanów w surowicy należy ponownie oznaczyć 2 tyg. po dowolnej zmianie dawkowania. Osteomalacja onkogeniczna (ang. TIO). Dawkowanie u dzieci i młodzieży z TIO w wieku 1-17 lat określono na podstawie farmakokinetycznego modelowania i symulacji. Dawkowanie u dzieci z TIO w wieku 1-12 lat. Zalecana dawka początkowa u dzieci w wieku 1-12 lat to 0,4 mg/kg mc. co 2 tyg. Dawki należy zaokrąglać do najbliższej wielokrotności 10 mg. Dawka maks. wynosi 90 mg. Zwiększanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest poniżej dolnej granicy normy odpowiedniej dla wieku, dawkę można stopniowo zwiększać. Dawkę należy początkowo zwiększyć o 0,6 mg/kg, a następnie, zależnie od odpowiedzi pacjenta na leczenie, stopniowo zwiększać o 0,5 mg/kg (do uzyskania maks. dawki 2,0 mg/kg), zaokrąglając jak powyżej do maks. dawki 90 mg co 2 tyg. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy oznaczyć 2 tyg. po dostosowaniu dawki. Nie należy dostosowywać dawki burosumabu częściej niż co 4 tyg. Dawkowanie u młodzieży z TIO w wieku 13-17 lat. Zalecana dawka początkowa u młodzieży w wieku 13-17 lat to 0,3 mg/kg mc. co 2 tyg. Dawki należy zaokrąglać do najbliższej wielokrotności 10 mg. Dawka maks. wynosi 180 mg. Zwiększanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest poniżej dolnej granicy normy odpowiedniej dla wieku, dawkę można stopniowo zwiększać. Dawkę należy początkowo zwiększyć o 0,3 mg/kg, a następnie, zależnie od odpowiedzi fosforanów w surowicy pacjenta na leczenie, stopniowo zwiększać o 0,2-0,5 mg/kg, zaokrąglając jak powyżej do maks. dawki 2,0 mg/kg (maks. dawka 180 mg) co 2 tyg. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy oznaczyć 2 tyg. po dostosowaniu dawki. Nie należy dostosowywać dawki burosumabu częściej niż co 4 tyg. Dawkowanie u dzieci i młodzieży z TIO w wieku 1-17 lat. Po rozpoczęciu leczenia z zastosowaniem burosumabu należy u wszystkich dzieci i młodzieży oznaczać stężenie fosforanów w surowicy na czczo co 2 tyg. przez 1-szy m-c leczenia, co 4 tyg. przez kolejne 2 m-ce, a następnie według potrzeb. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy również oznaczać 2 tyG. po każdym dostosowaniu dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy na czczo mieści się w zakresie prawidłowym, odpowiednim dla wieku, nie należy zmieniać stosowanej dawki. Zmniejszanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest powyżej górnej granicy normy odpowiedniej dla wieku, należy wstrzymać podanie kolejnej dawki i ponownie zbadać stężenie fosforanów w surowicy na czczo w ciągu 2 tyg. Leczenie burosumabem w dawce wynoszącej połowę wcześniej stosowanej dawki, zaokrąglonej w sposób opisany powyżej, można ponownie włączyć, gdy stężenie fosforanów w surowicy na czczo u pacjenta będzie poniżej zakresu prawidłowego, odpowiedniego dla wieku. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy oznaczyć po 2 tyg. od dostosowania dawki. Jeśli stężenie pozostaje poniżej prawidłowego zakresu odpowiedniego dla wieku po ponownym włączeniu leczenia, dawkę można odpowiednio dostosować. Zmiana dawki w wieku 18 lat. W wieku 18 lat u pacjenta należy zmienić dawkę i schemat dawkowania na stosowane u osób dorosłych, zgodnie z poniższym opisem. Dawkowanie u osób dorosłych z TIO. Zalecana dawka początkowa u osób dorosłych to 0,3 mg/kg mc., zaokrąglane do najbliższej wielokrotności 10 mg do maks. dawki 90 mg, podawane co 4 tyg. Po rozpoczęciu leczenia burosumabem należy oznaczać stężenie fosforanów w surowicy na czczo 2 tyg. po każdej dawce przez 1-sze 3 m-ce leczenia, a następnie według potrzeb. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy mieści się w granicach normy, należy utrzymać tę samą dawkę. Zwiększanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest poniżej dolnej granicy normy, dawkę można stopniowo zwiększać. Dawkę należy początkowo zwiększyć o 0,3 mg/kg, a następnie, zależnie od odpowiedzi pacjenta na leczenie, stopniowo zwiększać o 0,2-0,5 mg/kg do maks. dawki 2,0 mg/kg (maks. dawka 180 mg) co 4 tyg. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo należy oznaczyć 2 tyg. po dostosowaniu dawki. W przypadku pacjentów, u których stężenie fosforanów w surowicy nadal pozostaje poniżej dolnej granicy normy, pomimo podawania maksymalnej dawki co 4 tyg., poprzednią dawkę można podzielić i podawać co 2 tyg., zwiększając stopniowo wg potrzeb, jak opisano powyżej, aż do maks. dawki 2,0 mg/kg co 2 tyg. (maks. dawka 180 mg). Zmniejszanie dawki. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy jest powyżej górnej granicy normy, należy wstrzymać podanie kolejnej dawki i ponownie oznaczyć stężenie fosforanów w surowicy na czczo w ciągu 2 tyg. Przed ponownym włączeniem burosumabu stężenie fosforanów w surowicy pacjenta musi być poniżej dolnej granicy normy. Gdy stężenie fosforanów w surowicy będzie poniżej dolnej granicy normy, leczenie można ponownie włączyć z zastosowaniem połowy wcześniej stosowanej dawki podawanej co 4 tyg. Stężenie fosforanów w surowicy należy ponownie oznaczyć 2 tyg. po każdej zmianie dawkowania. Jeśli stężenie pozostaje poniżej prawidłowego zakresu po ponownym włączeniu leczenia, dawkę można odpowiednio dostosować. Przerwanie leczenia u dzieci, młodzieży i dorosłych z TIO. Jeśli pacjent jest poddawany leczeniu pierwotnego guza (tj. resekcji lub radioterapii), leczenie burosumabem należy przerwać. Po zakończeniu leczenia guza pierwotnego należy przed ponownym rozpoczęciem leczenia burosumabem ponownie oznaczyć stężenie fosforanów w surowicy. Jeśli stężenie fosforanów w surowicy pozostaje poniżej dolnej granicy normy, leczenie burosumabem należy wznowić z zastosowaniem pierwotnej dawki początkowej pacjenta. Należy postępować zgodnie z zalecanym schematem dostosowania dawki opisanym powyżej, aby utrzymać stężenie fosforanów w surowicy w prawidłowym zakresie odpowiednim dla wieku. W przypadku wszystkich pacjentów z TIO leczenie należy przerwać, jeśli lekarz prowadzący uzna, że nie obserwuje się znaczącej poprawy biochemicznych lub klinicznych markerów odpowiedzi pomimo podania maks. dawki. Wszyscy pacjenci. Aby zmniejszyć ryzyko mineralizacji ektopowej, zaleca się dążenie do osiągnięcia stężenia fosforanów w surowicy na czczo mieszczącego się w dolnej części zakresu prawidłowego, odpowiedniego dla wieku. Pominięcie dawki. Jeśli jest to konieczne ze względów praktycznych, produkt leczniczy może być podany do 3 dni przed datą lub po dacie zaplanowanego leczenia. Jeśli pacjent pominie dawkę, należy jak najszybciej wznowić podawanie burosumabu w przepisanej dawce. Zaburzenie czynności nerek. Nie prowadzono badań burosumabu u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Burosumabu nie wolno podawać pacjentom z ciężkim zaburzeniem czynności nerek lub schyłkową niewydolnością nerek. Dzieci i młodzież. Hipofosfatemia sprzężona z chromosomem X (XLH). Nie określono w badaniach klinicznych bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności burosumabu u dzieci z XLH w wieku do 1 rż. Osteomalacja onkogeniczna (TIO). Nie określono w badaniach klinicznych bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności burosumabu u dzieci z TIO w wieku do 1 rż. Osoby w podeszłym wieku. Dostępne dane na temat pacjentów >65 lat są ograniczone.

Do podania podskórnego. Burosumab należy wstrzykiwać w górną część ramienia, brzuch, pośladek lub udo. Maksymalna objętość produktu w pojedynczym wstrzyknięciu wynosi 1,5 ml. Jeśli w dniu podania dawki wymagane jest podanie objętości przekraczającej 1,5 ml, całkowita objętość produktu leczniczego musi zostać podzielona i podana co najmniej w 2 różnych miejscach wstrzyknięcia. Należy zmieniać miejsca wstrzyknięcia i prowadzić szczegółową obserwację miejsca wstrzyknięcia w kierunku wystąpienia objawów możliwych reakcji. W przypadku niektórych pacjentów może być odpowiednie podawanie samodzielne lub przez opiekuna. Jeśli w najbliższej przyszłości nie są spodziewane zmiany dawki, produkt leczniczy może być podawany przez osobę, która została przeszkolona z technik wstrzykiwania. Pierwsze samodzielne wstrzyknięcie pierwszej dawki po rozpoczęciu leczenia lub zmianie dawki powinno zostać przeprowadzone pod nadzorem pracownika ochrony zdrowia. Monitorowanie kliniczne pacjenta, w tym stężenia fosforanów, należy kontynuować zgodnie z zapotrzebowaniem, w sposób opisany poniżej. Szczegółowa „Instrukcja stosowania” przeznaczona dla pacjenta znajduje się na końcu ulotki dla pacjenta.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne podawanie z doustnymi fosforanami i aktywnymi analogami wit. D. Stężenie fosforanów w surowicy na czczo powyżej górnej granicy normy odpowiedniej dla wieku, z powodu ryzyka hiperfosfatemii. Pacjenci z ciężkim zaburzeniem czynności nerek lub schyłkową niewydolnością nerek.

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu w dokumentacji pacjenta. Obserwowano przypadki mineralizacji ektopowej, objawiającej się wapnicą nerek, u pacjentów z XLH leczonych doustnie fosforanami i aktywnymi analogami wit. D. Należy odstawić te produkty lecznicze na co najmniej 1 tydzień przed rozpoczęciem leczenia burosumabem. Monitorowanie objawów przedmiotowych i podmiotowych wapnicy nerek, np. za pomocą ultrasonografii nerek, jest zalecane na początku leczenia i co 6 m-cy przez 1-szych 12 m-cy terapii, a następnie co roku. Zalecane jest monitorowanie aktywności fosfataz alkalicznych w osoczu, a także stężenia wapnia, parathormonu (PTH) i kreatyniny co 6 m-cy (co 3 m-ce u dzieci w wieku 1-2 lat) lub zgodnie ze wskazaniami. Proponuje się monitorowanie stężenia wapnia i fosforanów w moczu co 3 m-ce. Należy monitorować stężenie fosforanów w surowicy na czczo, ze względu na ryzyko hiperfosfatemii. Aby zmniejszyć ryzyko mineralizacji ektopowej, zaleca się dążenie do docelowego stężenia fosforanów w surowicy na czczo mieszczącego się w dolnej części zakresu prawidłowego, odpowiedniego dla wieku. Konieczne może być przerwanie podawania produktu i/lub obniżenie dawki. Zalecane jest okresowe przeprowadzanie pomiarów poposiłkowego stężenia fosforanów w surowicy. Aby zapobiec hiperfosfatemii, leczenie burosumabem należy przerwać u pacjentów z osteomalacją onkogeniczną leczonych z powodu nowotworu pierwotnego. Leczenie burosumabem należy wznowić tylko wtedy, gdy stężenie fosforanów w surowicy pacjenta pozostaje poniżej dolnej granicy normy. W czasie leczenia z zastosowaniem burosumabu u niektórych pacjentów z XLH obserwowano także przypadki wzrostu stężenia parathormonu w surowicy. Zalecane są okresowe pomiary stężenia parathormonu w surowicy. Podanie burosumabu może skutkować miejscowymi reakcjami w miejscu wstrzyknięcia. U każdego pacjenta doświadczającego ciężkich reakcji w miejscu wstrzyknięcia należy przerwać podawanie produktu leczniczego i rozpocząć odpowiednie leczenie farmakologiczne. W przypadku wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości konieczne jest przerwanie stosowania burosumabu i rozpoczęcie odpowiedniego leczenia farmakologicznego. Lek zawiera 45,91 mg sorbitolu w 1 fiol., co odpowiada 45,91 mg/ml. Burosumab może wywierać niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Po podaniu burosumabu mogą wystąpić zawroty głowy.

Jednoczesne podawanie burosumabu z doustnymi fosforanami i aktywnymi analogami wit. D jest przeciwwskazane, gdyż może skutkować zwiększeniem ryzyka wystąpienia hiperfosfatemii i hiperkalcemii. Należy zachować ostrożność, stosując burosumab w skojarzeniu z produktami z grupy kalcymimetyków (tj. lekami, które naśladują działanie wapnia na tkanki, przez aktywację receptora wapniowego). Równoczesne podawanie tych produktów leczniczych nie było przedmiotem badań klinicznych i może potencjalnie prowadzić do zaostrzenia hipokalcemii.

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania burosumabu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Burosumab nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej metody antykoncepcji. Nie wiadomo, czy burosumab/metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie burosumabu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Badania na zwierzętach wykazały wpływ na męskie narządy rozrodcze. Brak jest danych klinicznych dotyczących wpływu burosumabu na płodność u ludzi. Nie przeprowadzano badań na zwierzętach dotyczących płodności z zastosowaniem burosumabu.

Najczęściej zgłaszanymi (>10%) niepożądanymi działaniami leku u dzieci i młodzieży z XLH w trakcie badań klinicznych wg danych z zakończonych badań długoterminowych obejmujących okres maks. ekspozycji na burosumab wynoszący 214 tyg. (ze zmiennym okresem ekspozycji w populacji objętej analizą bezpieczeństwa) były: kaszel (55%), reakcje w miejscu wstrzyknięcia (54%), gorączka (50%), ból głowy (48%), wymioty (46%), ból kończyny (42%), ropień zęba (40%), obniżenie stężenia witaminy D (28%), biegunka (27%), nudności (21%), wysypka (20%), zaparcie (12%) i próchnica zębów (11%). Najczęściej zgłaszanymi (>10%) niepożądanymi działaniami produktu w trakcie badań klinicznych u osób dorosłych z XLH i u osób dorosłych z TIO, wg danych z zakończonych badań długoterminowych obejmujących okres maks. ekspozycji na burosumab wynoszący 300 tyg. (ze zmiennym okresem ekspozycji w populacji objętej analizą bezpieczeństwa), były: ból pleców (30%), reakcje w miejscu podania (29%), ból głowy (28%), zakażenie zęba (28%), obniżenie stężenia wit. D (28%), kurcze mięśni (18%), zespół niespokojnych nóg (16%), zawroty głowy (16%) i zaparcia (13%). Działania niepożądane zgłaszane u dzieci i młodzieży z XLH w wieku 1-17 lat, obserwowane w badaniach klinicznych (N=120) i po wprowadzeniu produktu do obrotu. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) ropień zęba - ropień zęba obejmuje: ropień zęba, zakażenie zęba i ból zęba. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) kaszel - kaszel obejmuje: kaszel i kaszel z odkrztuszaniem. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy, zawroty głowy - zawroty głowy obejmują: zawroty głowy i wysiłkowe zawroty głowy. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) wymioty, nudności, biegunka, zaparcie, próchnica zębów. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka - wysypka obejmuje: wysypkę, wysypkę rumieniowatą, uogólnioną wysypkę, wysypkę ze świądem, wysypkę grudkowo-plamistą i wysypkę krostkową. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból mięśni, ból kończyny. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) reakcja w miejscu wstrzyknięcia - reakcja w miejscu wstrzyknięcia obejmuje: reakcję w miejscu wstrzyknięcia, rumień w miejscu wstrzyknięcia, świąd w miejscu wstrzyknięcia, obrzęk w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu wstrzyknięcia, wysypkę w miejscu wstrzyknięcia, zasinienie w miejscu wstrzyknięcia, przebarwienie w miejscu wstrzyknięcia, uczucie dyskomfortu w miejscu wstrzyknięcia, krwiak w miejscu wstrzyknięcia, krwotok w miejscu wstrzyknięcia, stwardnienie w miejscu wstrzyknięcia, plamę w miejscu wstrzyknięcia oraz pokrzywkę w miejscu wstrzyknięcia, gorączka. Badania diagnostyczne: (bardzo często) obniżenie stężenia wit. D - obniżenie stężenia wit. D obejmuje: niedobór wit. D, obniżenie stężenia 25-hydroksycholekalcyferolu we krwi i obniżenie stężenia wit. D.; (nieznana) podwyższone stężenie fosforanów we krwi - podwyższone stężenie fosforanów we krwi obejmuje: zwiększone stężenie fosforanów we krwi i hiperfosfatemię. Działania niepożądane obserwowane w badaniach klinicznych u dorosłych (N=203) z XLH (N=176) i TIO (N=27). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenie zęba - zakażenie zęba obejmuje: ropień zęba, zakażenie zęba i ból zęba. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy - ból głowy obejmuje: ból głowy i dyskomfort w obrębie głowy, zawroty głowy, zespół niespokojnych nóg. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) zaparcie. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka - wysypka obejmuje: wysypkę oraz wysypkę grudkową i wysypkę rumieniową. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból pleców, kurcze mięśni. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) reakcje w miejscu wstrzyknięcia - reakcja w miejscu wstrzyknięcia obejmuje: reakcję w miejscu wstrzyknięcia, rumień w miejscu wstrzyknięcia, świąd w miejscu wstrzyknięcia, obrzęk w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu wstrzyknięcia, wysypkę w miejscu wstrzyknięcia, zasinienie w miejscu wstrzyknięcia, odbarwienie w miejscu wstrzyknięcia, dyskomfort w miejscu wstrzyknięcia, krwiak w miejscu wstrzyknięcia, krwotok w miejscu wstrzyknięcia, stwardnienie w miejscu wstrzyknięcia, skazę w miejscu wstrzyknięcia, pokrzywkę w miejscu wstrzyknięcia, nadwrażliwość w miejscu wstrzyknięcia i zapalenie w miejscu wstrzyknięcia. Badania diagnostyczne: (bardzo często) obniżenie stężenia wit. D - obniżenie stężenia wit. D obejmuje: niedobór wit. D, obniżenie stężenia 25-hydroksycholekalcyferolu we krwi i obniżenie stężenia wit. D; (często) podwyższone stężenie fosforanów we krwi - podwyższone stężenie fosforanów we krwi obejmuje: zwiększone stężenie fosforanów we krwi i hiperfosfatemię. Reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Dzieci i młodzież z XLH: reakcje miejscowe (np. pokrzywka, rumień, wysypka, obrzęk, zasinienie, ból, świąd i krwiak w miejscu wstrzyknięcia) występowały w miejscu wstrzyknięcia. W badaniach z udziałem dzieci i młodzieży, u ok. 54% pacjentów wystąpiła reakcja w miejscu wstrzyknięcia, według danych z badań klinicznych. Reakcje w miejscu wstrzyknięcia zasadniczo miały łagodne nasilenie, występowały w ciągu 1 doby od podania produktu leczniczego, na ogół trwały 1-3 dni, nie wymagały leczenia i ustępowały niemal we wszystkich przypadkach. Osoby dorosłe z XLH lub TIO: reakcje w miejscu wstrzyknięcia zasadniczo miały łagodne nasilenie, nie wymagały leczenia i przemijały niemal we wszystkich przypadkach. U pacjentów z XLH, w kontrolowanym placebo okresie leczenia w badaniu UX023-CL303, częstość występowania reakcji w miejscu wstrzyknięcia wynosiła 12% w obu grupach terapeutycznych: otrzymujących burosumab i placebo (reakcja w miejscu wstrzyknięcia, rumień, wysypka, zasinienie, ból, świąd i krwiak). U pacjentów z TIO częstość występowania reakcji w miejscu wstrzyknięcia według danych z zakończonych długoterminowych badań klinicznych wynosiła 22% (reakcja w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu wstrzyknięcia i obrzęk w miejscu wstrzyknięcia). Nadwrażliwość. Dzieci i młodzież z XLH: reakcje nadwrażliwości (np. reakcje w miejscu wstrzyknięcia, wysypka, pokrzywka, obrzęk twarzy, zapalenie skóry itd.) zgłaszano u 39% dzieci i młodzieży, wg danych z badań klinicznych. Wszystkie zgłaszane reakcje miały nasilenie od łagodnego do umiarkowanego. Osoby dorosłe z XLH lub TIO: reakcje nadwrażliwości miały nasilenie od łagodnego do umiarkowanego. U pacjentów z XLH, w kontrolowanym placebo okresie leczenia w badaniu UX023-CL303, częstość występowania potencjalnych reakcji nadwrażliwości była podobna (6%) u osób dorosłych leczonych burosumabem i u otrzymujących placebo. U pacjentów z TIO częstość występowania reakcji nadwrażliwości (wysypka, wysypka polekowa i nadwrażliwość), wg danych z zakończonych długoterminowych badań klinicznych, wynosiła 30%. Obniżenie stężenia wit. D. Dzieci i młodzież z XLH: po rozpoczęciu leczenia burosumabem u ok. 8% dzieci i młodzieży obserwowano zmniejszenie stężenia 25-hydroksywitaminy D w surowicy, prawdopodobnie z powodu nasilonej przemiany do aktywnej 1,25-dihydroksywitaminy D. Poprzez uzupełnianie nieaktywnej postaci wit. D stężenia w osoczu były z powodzeniem przywracane do wartości prawidłowych. Hiperfosfatemia. Osoby dorosłe z XLH lub TIO: u pacjentów z XLH, w kontrolowanym placebo okresie leczenia w badaniu UX023-CL303, u 9 (13,2%) uczestników w grupie otrzymującej burosumab co najmniej raz zaobserwowano podwyższone stężenie fosforanów w surowicy; u 5 z tych 9 osób konieczne było określone w protokole zmniejszenie dawki. Po włączeniu burosumabu w otwartym okresie kontynuacji leczenia u 8 (12,1%) w grupie placebo › burosumab zaobserwowano podwyższone stężenie fosforanów w surowicy. U 4 z tych 8 uczestników konieczne było określone w protokole zmniejszenie dawki. U wszystkich pacjentów spełniających kryteria określone w protokole zmniejszono dawkę o 50%. U jednego pacjenta (1%) konieczne było drugie zmniejszenie dawki z powodu utrzymującej się hiperfosfatemii. U pacjentów z TIO, wg danych z zakończonych długoterminowych badań klinicznych, u 11% pacjentów wystąpiły przypadki hiperfosfatemii, które leczono przez zmniejszenie dawki. Zespół niespokojnych nóg. Osoby dorosłe z XLH lub TIO: u pacjentów z XLH, w kontrolowanym placebo okresie leczenia w badaniu UX023-CL303, u ok. 12% pacjentów w grupie otrzymującej burosumab i 8% w grupie placebo zaobserwowano pogorszenie przebiegu obecnego na początku badania zespołu niespokojnych nóg lub nowe wystąpienie zespołu niespokojnych nóg o nasileniu od łagodnego do umiarkowanego. U pacjentów z TIO, wg danych z zakończonych długoterminowych badań klinicznych, u 11% pacjentów wystąpiły przypadki zespołu niespokojnych nóg o nasileniu od łagodnego do umiarkowanego. Immunogenność. Dzieci i młodzież z XLH: ogółem częstość występowania przeciwciał specyficznych względem leku (ADA) ukierunkowanych na burosumab u dzieci i młodzieży leczonych burosumabem, wg danych z badań klinicznych, wynosiła 10%. Częstość występowania neutralizujących ADA u dzieci i młodzieży wynosiła 3%. Z tymi obserwacjami nie wiązały się żadne działania niepożądane, utrata skuteczności ani zmiany farmakokinetycznego profilu burosumabu. Osoby dorosłe z XLH i TIO: częstość występowania pacjentów z dodatnim wynikiem testu na obecność ADA w stosunku do burosumabu w badaniach klinicznych z udziałem dorosłych uczestników z XLH lub TIO, wg danych z zakończonych długoterminowych badań klinicznych, wynosiła 15%. U żadnego z tych pacjentów nie wystąpiły neutralizujące ADA. Z tymi obserwacjami nie wiązały się żadne działania niepożądane, utrata skuteczności ani zmiany farmakokinetycznego profilu burosumabu. Działania niepożądane u dzieci i młodzieży z TIO: dane dotyczące dzieci i młodzieży z TIO nie są dostępne.

Brak doświadczeń dotyczących przedawkowania burosumabu. Burosumab podawano w badaniach klinicznych z udziałem dzieci i młodzieży z XLH i nie obserwowano toksyczności ograniczającej dawkę w przypadku dawek w wysokości do 2,0 mg/kg mc., przy czym dawka maks. wynosiła 90 mg co 2 tyg. W badaniach klinicznych z udziałem osób dorosłych z XLH nie zaobserwowano toksyczności ograniczającej dawkę w przypadku dawek w wysokości do 1,0 mg/kg mc. lub dawki maks. wynoszącej 128 mg co 4 tyg. W badaniach klinicznych z udziałem osób dorosłych z TIO nie zaobserwowano toksyczności ograniczającej dawkę w przypadku dawek w wysokości do 2,0 mg/kg mc. lub dawki maks. wynoszącej 184 mg co 4 tyg. W przypadku przedawkowania zaleca się przerwanie stosowania burosumabu i monitorowanie odpowiedzi biochemicznej.

Burosumab to rekombinowane ludzkie przeciwciało monoklonalne (IgG1), które wiąże się z czynnikiem wzrostu fibroblastów 23 (FGF23), hamując jego aktywność. W wyniku hamowania FGF23 burosumab zwiększa kanalikowe wchłanianie zwrotne fosforanów w nerkach oraz stężenie 1,25-dihydroksywitaminy D w surowicy.

1 fiol. zawiera 10 mg, 20 mg lub 30 mg burosumabu w 1 ml roztw.