Leczenie preparatem powinien nadzorować lekarz z doświadczeniem w leczeniu chorych na homocystynurię. Dzieci i dorośli. Zalecana całkowita dawka dobowa to 100 mg/kg mc./dobę w 2 dawkach podzielonych. Niemniej jednak, dawka powinna być dobierana indywidualnie w zależności od stężenia homocysteiny i metioniny w osoczu. U niektórych pacjentów osiągnięcie celów terapeutycznych wymagało stosowania dawek wyższych niż 200 mg/kg mc./dobę. Podczas zwiększania dawek należy zachować ostrożność u pacjentów z niedoborem CBS, ze względu na ryzyko rozwoju hipermetioninemii. U tych pacjentów należy również ściśle monitorować stężenie metioniny. Zaburzenie czynności nerek lub wątroby. Doświadczenia dotyczące stosowania bezwodnej betainy u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub niealkoholowym stłuszczeniem wątroby wskazują, że nie ma konieczności modyfikacji dawkowania preparatu. Kontrolowanie stężenia terapeutycznego. Celem leczenia jest utrzymanie całkowitego stężenia homocysteiny w osoczu poniżej 15 µM lub jak najbliżej tej wartości. Stan stacjonarny jest najczęściej osiągany w ciągu pierwszego m-ca leczenia.

Przed otwarciem należy lekko wstrząsnąć butelkę. W opakowaniu znajdują się 3 miarki służące do odmierzania 100 mg, 150 mg lub 1 g bezwodnej betainy. Zaleca się nabranie z pojemnika przepełnionej miarki, a następnie zgarnięcie nadmiaru proszku płaskim przedmiotem (np. odwrotną stroną ostrza noża). W ten sposób uzyskuje się następujące dawki bezwodnej betainy: mała miarka 100 mg; średnia miarka 150 mg i duża miarka 1 g. Proszek należy wymieszać z wodą, sokiem, mlekiem, preparatem żywieniowym lub pokarmem do całkowitego rozpuszczenia i natychmiast zażyć.

Nadwrażliwość na betainę.

W okresie od 2 tyg. do 6 m-cy od rozpoczęcia kuracji betaina opisywano niezbyt częste przypadki ciężkiego obrzęku mózgu oraz hipermetioninemii. Po przerwaniu leczenia uzyskano całkowite ustąpienie objawów. Na początku leczenia oraz okresowo w jego trakcie należy kontrolować stężenie metioniny w osoczu. Podczas leczenia osoczowe stężenie metioniny nie powinno być mniejsze niż 1000 µM. W razie wystąpienia objawów obrzęku mózgu (np. poranne bóle głowy oraz wymioty i/lub zaburzenia widzenia) należy skontrolować stężenie metioniny w osoczu, stosowanie się pacjenta do zaleceń dietetycznych i przerwać leczenie preparatem. W razie nawrotu objawów obrzęku mózgu po wznowieniu leczenia należy bezpowrotnie zaprzestać stosowania betainy. W celu ograniczenia ryzyka ewentualnych interakcji lekowych zaleca się zachowanie 30-minutowej przerwy pomiędzy zażyciem betainy oraz mieszanin aminokwasów i/lub produktów leczniczych zawierających wigabatrynę oraz analogi GABA.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Na podstawie danych pochodzących z badań in vitro wiadomo, że istnieje ryzyko interakcji betainy z mieszaninami aminokwasów i produktami leczniczymi zawierającymi wigabatrynę oraz analogi GABA.

Z danych otrzymanych z ograniczonej liczby (7) zastosowań produktu w okresie ciąży nie wynika szkodliwe działanie betainy na przebieg ciąży lub stan zdrowia płodu/noworodka. Do chwili obecnej brak jest innych istotnych danych epidemiologicznych. Nie wykonywano badań dotyczących reprodukcji u zwierząt. Podawanie kobietom ciężarnym betainy w skojarzeniu z pirydoksyną, folanami, lekami przeciwzakrzepowymi i leczeniem dietetycznych, z dokładną kontrolą stężenia homocysteiny, może być korzystne dla matki i płodu. Niemniej jednak preparatu nie wolno stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Nie wiadomo, czy betaina przenika do mleka kobiecego (niemniej jednak cholina, metaboliczny prekursor betainy, osiąga znaczne stężenia w mleku kobiecym). Ze względu na brak danych należy zachować ostrożność, przepisując leczenie preparatem kobietom w okresie karmienia piersią.

Aktualne doświadczenia pochodzą z obserwacji grupy około 1000 pacjentów leczonych betainą. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) jadłowstręt. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) pobudzenie, depresja, drażliwość, zaburzenia osobowości, zaburzenia snu. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) obrzęk mózgu. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) choroby uzębienia, biegunka, zapalenie języka, nudności, niestrawność, wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) wypadanie włosów, pokrzywka, zmiana zapachu skóry. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) nietrzymanie moczu. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększenie stężenia metioniny we krwi. W okresie od 2 tyg. do 6 m-cy od rozpoczęcia kuracji betainą opisywano niezbyt częste przypadki ciężkiego obrzęku mózgu oraz hipermetioninemii; powikłania ustąpiły po przerwaniu leczenia. W tej grupie pacjentów opisywano okresowe zwiększenie stężenia metioniny w osoczu od 1000 do 3000 µM. Jako że obrzęk mózgu rownież opisywano u pacjentów z hipermetioninemią, aktualnie rozważa się znaczenie wtórnej hipermetioninemii podczas leczenia betainą w patogenezie obrzęku mózgu.

Nie zgłoszono żadnego przypadku przedawkowania.

Wykazano, że betaina zmniejsza stężenie homocysteiny w osoczu w następujących trzech postaciach homocystynurii - niedobór CBS, niedobór MTHFR i defekt enzymatyczny cbl. Siła działania leku wzrasta wraz z bezwzględnym nasileniem hiperhomocysteinemii. U chorych na homocystynurię betaina spełnia funkcję dawcy grupy metylowej w reakcji remetylacji homocysteiny do metioniny. Tak więc w tej grupie pacjentów należy oczekiwać zmniejszenia stężenia homocysteiny w osoczu do 20-30% wartości sprzed rozpoczęcia leczenia. Stwierdzono zależność pomiędzy zwiększeniem stężenia homocysteiny w osoczu a incydentami sercowo-naczyniowymi, tj. zakrzepica, osteoporozą, zaburzeniami kośćca oraz przemieszczeniem soczewki oka. W badaniach obserwacyjnych u 75% pacjentów otrzymujących betainę uzyskano poprawę kliniczną pod względem objawów sercowo-naczyniowych i zaburzeń neurorozwojowych. Większość z tych pacjentów otrzymywała również inne preparaty, np. witaminę B₆ (pirydoksynę), witaminę B₁₂ (kobalaminę) oraz folany. Pod wpływem leczenie uzyskano zróżnicowaną odpowiedź na leczenie ocenianą na podstawie parametrów biochemicznych. W przeważającej liczbie przypadków po dodaniu betainy nastąpiło dalsze zmniejszenie stężenia homocysteiny w osoczu. W analizowanej grupie pacjentów stosowano złożone leczenie (dietetyczne, farmakologiczne, wspomagające), dlatego wydaje się prawdopodobne, że ocena efektów klinicznych betainy może być zawyżona. Późne rozpoznanie zaawansowanej klinicznie homocystynurii jest przyczyną występowania utrwalonych zmian chorobowych (np. w obrębie oczu, kośćca) wywołanych przez nieodwracalne uszkodzenia tkanki łącznej. Na tym etapie leczenie nie umożliwia uzyskania regresji dokonanych zmian chorobowych. Aktualnie dostępne dane kliniczne nie pozwalają na wykazanie związku pomiędzy dawkowaniem i skutecznością kliniczną. Nie ma dowodów na rozwój tolerancji. Wykazano, że betaina powoduje zwiększenie stężenia metioniny i S-adenozylometioniny (SAM) w osoczu u pacjentów z niedoborem MTHFR i innymi defektami cbl. U pacjentów z niedoborem CBS nieprzestrzegających diety ubogometioninowej obserwowano nadmierne nagromadzenie metioniny w ustroju. W pojedynczych przypadkach wykazano związek pomiędzy nadmiernym stężeniem metioniny w osoczu i obrzękiem mózgu. Na podstawie badań kontrolnych stężenia homocysteiny w osoczu stwierdzono, że początek działania betainy występował w ciągu kilku dni, a stan stacjonarny ustalał się w ciągu jednego miesiąca od rozpoczęcia leczenia. U dzieci w wieku poniżej 10 lat zwykle skuteczne jest dawkowanie 100 mg/kg mc./dobę w 2 dawkach podzielonych; zwiększenie częstości dawkowania ponad 2x/dobę i/lub wielkości dawki ponad 150 mg/kg mc./dobę nie nasila działania zmniejszającego stężenie homocysteiny. Wykazano, że suplementacja betainy łagodzi zaburzenia metaboliczne płynu mózgowo-rdzeniowego u chorych na homocystynurię. Stężenie betainy w osoczu nie wykazuje bezpośredniego związku ze szlakiem metylotransferazy homocysteinowej w cytozolu. Z tego powodu kontrolowanie osoczowego stężenia betainy nie jest przydatne z punktu widzenia oceny skuteczności leczenia.

1 g proszku zawiera 1 g bezwodnej betainy.