Sedacja dorosłych pacjentów w OIOM, wymagających nie głębszego poziomu sedacji, niż pobudzenie w reakcji na głos (odpowiada poziomowi od 0 do -3 w skali Richmond Agitation-Sedation (RASS)). Wyłącznie do stosowania w warunkach szpitalnych. Produkt może być podawany tylko przez personel medyczny przeszkolony w leczeniu pacjentów wymagających intensywnej opieki. Pacjentów już zaintubowanych i znieczulonych można przestawić na deksmedetomidynę, podając ją w początkowej dawce dożylnej 0,7 µg/kg mc./h i stopniowo ją dostosowywać, w celu osiągnięcia pożądanego poziomu sedacji, w zakresie dawek 0,2-1,4 µg/kg mc./h w zależności od reakcji pacjenta na lek. U pacjentów osłabionych należy brać pod uwagę mniejszą dawkę początkową. Deksmedetomidyna jest bardzo silnym lekiem i szybkość inf. podano w dawce/h. Po dostosowaniu dawki, uzyskanie na nowo stabilnego poziomu sedacji u pacjenta może trwać nawet godz. Dawka maks. Nie należy przekraczać dawki 1,4 µg/kg mc./h. Pacjentom, u których nie udało się uzyskać odpowiedniego poziomu sedacji po podaniu maksymalnej dawki produktu, należy podać inny środek do sedacji. Nie zaleca się stosowania dawki nasycającej produktu do sedacji w OIOM, ponieważ jej stosowanie wiąże się z nasileniem działań niepożądanych. W razie potrzeby można podać propofol lub midazolam, do czasu aż produkt zacznie działać. Czas trwania leczenia. Nie ma doświadczenia w stosowaniu produktu dłużej niż 14 dni. Stosowanie produktu dłużej niż przez taki okres, wymaga regularnych ponownych ocen. Sedacja niezaintubowanych pacjentów przed i/lub podczas procedur diagnostycznych lub zabiegów chirurgicznych, wymagających sedacji, np. sedacji proceduralnej/ z zachowaniem świadomości. Produkt może być podawany tylko przez personel medyczny przeszkolony w opiece anestezjologicznej pacjentów w sali operacyjnej lub podczas procedur diagnostycznych. Jeśli produkt jest podawany do wywołania świadomej sedacji (sedacji z zachowaniem świadomości), pacjent powinien być w sposób ciągły monitorowany przez osobę, która nie jest zaangażowana w procedurę diagnostyczną ani zabieg chirurgiczny. Pacjenta należy w ciągły sposób monitorować, czy nie występują wczesne objawy niedociśnienia, nadciśnienia, bradykardii, depresji oddechowej, bezdechu, duszności i (lub) desaturacji krwi tlenem. Powinien być dostępny tlen do natychmiastowego podania, w razie wskazania. Należy monitorować wysycenie krwi tlenem. Produkt jest podawany w inf. nasycającej, a następnie w inf. podtrzymującej. W celu osiągnięcia pożądanego efektu klinicznego, w zależności od zabiegu, możliwe jest zastosowanie miejscowej analgezji. W przypadku bolesnych zabiegów lub gdy konieczne jest głębokie uspokojenie zaleca się zastosowanie dodatkowego leku przeciwbólowego lub sedatywnego (na przykład midazolam, propofol i opioidy). Rozpoczynanie sedacji proceduralnej. Dorośli pacjenci: podanie w inf. nasycającej dawki 1 µg/kg mc. przez 10 minut. W przypadku mniej inwazyjnych procedur, takich jak zabiegi okulistyczne, może być właściwe podanie inf. nasycającej w dawce 0,5 µg/kg mc. przez 10 minut. Świadoma sedacja podczas intubacji za pomocą światłowodu u dorosłych pacjentów: podanie w inf. nasycającej dawki 1 µg/kg mc. przez 10 minut. Pacjenci >65 lat: należy rozważyć zmniejszenie dawki. Dorośli pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: należy rozważyć zmniejszenie dawki. Podtrzymanie sedacji proceduralnej. Dorośli pacjenci: inf. podtrzymującą rozpoczyna się zazwyczaj od dawki 0,6 µg/kg mc./h i stopniowo ją zwiększa do uzyskania wymaganego działania klinicznego, podczas którego dawka wynosi 0,2-1 µg/kg mc./h. Szybkość inf. podtrzymującej należy dostosować do docelowego poziomu sedacji. Świadoma sedacja podczas intubacji za pomocą światłowodu u dorosłych pacjentów: dopóki drogi oddechowe są zabezpieczone rurką intubacyjną, zaleca się inf. podtrzymującą w dawce 0,7 µg/kg mc./h. Pacjenci >65 lat: należy rozważyć zmniejszenie dawki. Dorośli pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: należy rozważyć zmniejszenie dawki. Pacjenci w podeszłym wieku: należy rozważyć zmniejszenie dawki. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczne dostosowanie dawki. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: deksmedetomidyna jest metabolizowana w wątrobie i należy stosować ją ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Można rozważać stosowanie zmniejszonej dawki podtrzymującej. Dzieci i młodzież: nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu u dzieci w wieku 0-18 lat, nie jest możliwe podanie zaleceń dawkowania.

Produkt można podawać wyłącznie jako rozcieńczoną inf. dożylną za pomocą zestawu do kontrolowanej inf. Instrukcje dotyczące rozcieńczenia leku przed podaniem, szczegóły patrz ChPL. Produktu nie należy podawać w bolusie.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zaawansowany blok serca (2 lub 3 stopnia), jeśli nie jest stosowana stymulacja serca.Niekontrolowane niedociśnienie tętnicze. Ostre choroby naczyniowo-mózgowe.

Produkt jest przeznaczony do podawania na OIOM, w sali operacyjnej lub na sali zabiegowej. Nie zaleca się stosowania go w innych warunkach. Podczas inf. produktu u wszystkich pacjentów należy prowadzić ciągłe monitorowanie pracy serca. Całkowite ustąpienie działania deksmedetomidyny występuje zazwyczaj po ok. 1 h po podaniu produktu. Jeśli produkt użyto w warunkach ambulatoryjnych, konieczne jest przynajmniej ścisłe monitorowanie pacjenta w tym czasie, w zależności od jego stanu, a dla bezpieczeństwa nadzór lekarski powinien trwać co najmniej przez jeszcze 1 h. Produktu nie należy podawać w bolusie. Nie zaleca się również podawania produktu w dawce nasycającej w OIOM. Użytkownicy powinni być przygotowani do wdrożenia innego rodzaju sedacji do kontroli ostrego pobudzenia pacjenta w OIOM, szczególnie przez 1-sze godz. ich trwania. Zauważono, że niektórzy pacjenci otrzymujący produkt po stymulacji byli pobudzeni i przytomni. Sam ten fakt nie dowodzi nieskuteczności leku, gdy brak innych klinicznych oznak i objawów. Nie należy stosować produktu jako środka indukującego intubację, ani w celu osiągnięcia sedacji podczas stosowania środka zwiotczającego mięśnie. Deksmedetomidyna nie wykazuje działania przeciwdrgawkowego, jak inne leki sedacyjne, dlatego nie będzie hamowała pierwotnych napadów drgawkowych. Należy zachować ostrożność podczas stosowania deksmedetomidyny w skojarzeniu z innymi substancjami o działaniu uspokajającym lub na układ krążenia, ponieważ może wystąpić efekt addycyjny. Nie zaleca się stosowania produktu w sedacji kontrolowanej przez pacjenta. Nie ma dostępnych odpowiednich danych. Jeśli produkt podawany jest w warunkach ambulatoryjnych, należy wziąć pod uwagę działanie deksmedetomidyny, rodzaj zabiegu, jednocześnie podawane leki, wiek i stan ogólny pacjenta. Lekarz doradzi pacjentowi w zakresie: potrzeby obecności osoby towarzyszącej pacjentowi podczas opuszczania przez niego miejsca, w którym podano lek; kiedy można powrócić do wykonywania skomplikowanych lub ryzykownych zadań, takich jak prowadzenie pojazdów; stosowania innych środków, które mogą mieć działanie uspokajające (np. benzodiazepiny, opioidy, alkohol). Należy zachować ostrożność podczas podawania deksmedetomidyny pacjentom w podeszłym wieku. Pacjenci w podeszłym wieku, >65 lat, są bardziej podatni na hipotonię podczas podawania deksmedetomidyny. Należy rozważyć zmniejszenie dawki. Deksmedetomidyna zmniejsza częstość akcji serca i obniża ciśnienie krwi za pośrednictwem centralnej sympatolizy, ale w większym stężeniu powoduje zwężenie naczyń obwodowych, co prowadzi do nadciśnienia. Deksmedetomidyna zwykle nie wywołuje głębokiej sedacji i pacjentów można łatwo wybudzić. Dlatego deksmedetomidyna nie jest odpowiednia u pacjentów, którzy nie będą tolerować takiego profilu działania, na przykład u pacjentów wymagających ciągłej głębokiej sedacji lub z ciężką niestabilnością sercowo-naczyniową. Należy zachować ostrożność w wypadku podawania deksmedetomidyny pacjentom z wcześniej występującą bradykardią. Dane dotyczące działania produktu u pacjentów, których częstość skurczów serca wynosi <60, są bardzo ograniczone i należy zachować szczególną ostrożność u takich pacjentów. Zazwyczaj bradykardia nie wymaga leczenia, ale w razie konieczności reaguje na podanie leków przeciwcholinergicznych lub zmniejszenie dawki produktu. Pacjenci o dużej sprawności fizycznej i spowolnionej częstości spoczynkowej skurczów serca mogą być szczególnie wrażliwi na bradykardiogenne działanie agonistów receptorów α₂ i zgłaszano przypadki przemijającego zahamowania zatokowego. Zgłaszano również przypadki zatrzymania akcji serca, często poprzedzone bradykardią lub blokiem przedsionkowo-komorowym. Działanie deksmedetomidyny, obniżające ciśnienie krwi może mieć duże znaczenie u pacjentów z wcześniej występującym niskim ciśnieniem krwi (szczególnie, jeśli nie ustępuje ono po podaniu leków wazopresyjnych), hipowolemią, przewlekłym niedociśnieniem krwi lub zmniejszoną rezerwą czynnościową serca, jak u pacjentów z ciężką dysfunkcją komorową i pacjentów w podeszłym wieku; w takich wypadkach uzasadnione jest zachowanie szczególnej ostrożności. Zazwyczaj niedociśnienie nie wymaga specjalnego leczenia, ale w razie potrzeby należy być przygotowanym na interwencję polegającą na zmniejszeniu dawki, podaniu płynów lub leków zwężających naczynia krwionośne. U pacjentów z zaburzeniami obwodowej aktywności autonomicznej (np. w związku z urazem rdzenia kręgowego) zmiany hemodynamiczne po rozpoczęciu podawania deksmedetomidyny mogą być bardziej nasilone. Należy zachować ostrożność lecząc takich pacjentów. Przemijające nadciśnienie obserwowano głównie podczas podawania dawki wysycającej w związku z działaniem deksmedetomidyny zwężającym obwodowe naczynia krwionośne; nie zaleca się stosowania dawki wysycającej. Leczenie nadciśnienia na ogół nie było konieczne, ale wskazane może być zmniejszenie szybkości ciągłej inf. Miejscowe zwężenie naczyń krwionośnych przy większym stężeniu może mieć szczególne znaczenie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub ciężką chorobą mózgowo-naczyniową. Chorych tych należy objąć ścisłą obserwacją. Jeśli u pacjentów pojawią się objawy choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego lub mózgu, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie podawania produktu. Należy zachować ostrożność stosując produkt u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, ponieważ zwiększenie dawki może zwiększać ryzyko działań niepożądanych, nadmiernej sedacji lub przedłużonego działania produktu, ze względu na zmniejszony klirens deksmedetomidyny u takich pacjentów. Doświadczenie, dotyczące stosowania deksmedetomidyny w ciężkich zaburzeniach neurologicznych, takich, jak urazy głowy i po operacji neurochirurgicznej, jest ograniczone. W takich przypadkach produkt należy stosować ostrożnie, zwłaszcza jeśli wymagana jest głęboka sedacja. Deksmedetomidyna może zmniejszać przepływ krwi w mózgu, co należy brać pod uwagę podczas wyboru leku. Po nagłym odstawieniu długotrwale stosowanych agonistów receptorów α₂ rzadko występował zespół odstawienia. Należy brać taką możliwość pod uwagę, jeśli u pacjenta występuje pobudzenie i nadciśnienie wkrótce po przerwaniu podawania deksmedetomidyny. Deksmedetomidyna może wywoływać hipertermię, która może być odporna na tradycyjne metody chłodzenia. Należy przerwać stosowanie deksmedetomidyny w razie uporczywej niewyjaśnionej gorączki i nie należy stosować produktu u pacjentów wrażliwych na hipertermię złośliwą. W związku z leczeniem deksmedetomidyną zgłaszano występowanie moczówki prostej. W razie wystąpienia wielomoczu zaleca się przerwanie stosowania deksmedetomidyny i zbadanie stężenia sodu w surowicy oraz osmolalności moczu. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 1 ml konc/ zawiera mniej niż 1 mmol (ok. 3,5 mg) sodu. Produkt wywiera ogromny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u pacjentów dorosłych. Jednoczesne podawanie deksmedetomidyny ze środkami znieczulającymi, uspokajającymi, nasennymi i opioidami może prowadzić do nasilenia działań, w tym efektu uspokajającego, znieczulającego oraz działań sercowo-oddechowych. Specjalne badania potwierdziły nasilone działania w przypadku izofluranu, propofolu, alfentanylu i midazolamu. Nie wykazano interakcji farmakokinetycznych pomiędzy deksmedetomidyną i izofluranem, propofolem, alfentanylem i midazolamem. Jednak ze względu na możliwość takich interakcji, w przypadku jednoczesnego stosowania z deksmedetomidyną, może być wymagane zmniejszenie dawki deksmedetomidyny lub stosowanego jednocześnie środka znieczulającego, uspokajającego, nasennego czy opioidu. Badano hamowanie enzymów cytochromu CYP, w tym cytochromu CYP2B6, przez deksmedetomidynę z zastosowaniem hodowli mikrosomów wątroby ludzkiej. Badania in vitro sugerują, że możliwa jest interakcja in vivo pomiędzy deksmedetomidyną i substratami metabolizowanymi głównie przy udziale cytochromu CYP2B6. Obserwowano indukcję deksmedetomidyny in vitro dotyczącą CYP1A2, CYP2B6, CYP2C8, CYP2C9 i CYP3A4, dlatego nie można wykluczyć indukcji in vivo. Znaczenie kliniczne tego faktu nie jest znane. Należy wziąć pod uwagę możliwość nasilenia działania hipotensyjnego i bradykardii u pacjentów otrzymujących inne produkty lecznicze tak samo działające, na przykład β-adrenolityki, chociaż stwierdzono, że w badaniu interakcji z esmololem inne działania były umiarkowane.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania deksmedetomidyny u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Produkt nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży ani u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznej metody antykoncepcji. Badania na szczurach wykazały przenikanie deksmedetomidyny lub jej metabolitów do mleka. Nie można wykluczyć ryzyka zagrażającego dziecku karmionemu piersią. Należy podjąć decyzję o przerwaniu karmienia piersią lub przerwaniu leczenia deksmedetomidyną, rozważywszy korzyść dla dziecka wynikającą z karmienia piersią oraz korzyść wynikającą z leczenia dla matki. W badaniu płodności u szczurów nie wykazano działania deksmedetomidyny na płodność samców ani samic.

Wskazanie 1. Sedacja dorosłych pacjentów w OIOM. Do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych po podaniu deksmedetomidyny w celu sedacji w OIOM należą: niedociśnienie, nadciśnienie i bradykardia, występujące odpowiednio u 25%, 15% i 13% pacjentów. Niedociśnienie i bradykardia są również najczęstszymi ciężkimi działaniami związanymi z deksmedetomidyną, występującymi odpowiednio u 1,7% i 0,9% losowo wybranych pacjentów OIOM. Wskazanie 2. Sedacja proceduralna/z zachowaniem świadomości. Do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych po zastosowaniu deksmedetomidyny podczas sedacji proceduralnej należą: niedociśnienie tętnicze (54% w grupie pacjentów otrzymujących deksmedetomidynę vs. 30% w grupie otrzymującej placebo), depresja oddechowa (37% w grupie pacjentów otrzymujących deksmedetomidynę vs. 32% grupie otrzymującej placebo), bradykardia (14 % w grupie pacjentów otrzymujących deksmedetomidynę vs. 4 % w grupie otrzymującej placebo). Działania niepożądane wymienione poniżej pochodzą z zebranych danych z badań klinicznych, przeprowadzonych w oddziałach intensywnej opieki medycznej, w sumie od 3137 randomizowanych pacjentów (1879 otrzymywało deksmedetomidynę, 864 otrzymywało aktywny lek porównawczy i 394 pacjentów - placebo), a także z zebranych danych z badań klinicznych przeprowadzonych w trakcie sedacji proceduralnej od 431 randomizowanych pacjentów (381 otrzymywało deksmedetomidynę oraz 113 osób - placebo). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hiperglikemia, hipoglikemia; (niezbyt często) kwasica metaboliczna, hipoalbuminemia. Zaburzenia psychiczne: (często) pobudzenie; (niezbyt często) omamy. Zaburzenia serca: (bardzo często) bradykardia; (często) choroba niedokrwienna serca lub zawał, tachykardia; (niezbyt często) blok przedsionkowo-komorowy, zmniejszenie pojemności minutowej serca, zatrzymanie akcji serca. Zaburzenia naczyniowe:: (bardzo często) niedociśnienie, nadciśnienie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) depresja oddechowa; (niezbyt często) duszność, bezdech. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, wymioty, suchość w jamie ustnej; (niezbyt często) wzdęcie brzucha. Zaburzenia endokrynologiczne: (nieznana) moczówka prosta. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zespół odstawienia, hipertermia; (niezbyt często) nieskuteczność leku, pragnienie; szczegóły, patrz ChPL. Niedociśnienie lub bradykardia o znaczeniu klinicznym powinny być leczone. U stosunkowo zdrowych uczestników badania, nieleczonych na OIOM, którym podawano deksmedetomidynę, bradykardia rzadko prowadziła do zahamowania zatokowego lub pauzy. Objawy ustępowały po podniesieniu kończyn dolnych lub podaniu leków przeciwcholinergicznych, takich jak atropina lub glikopirolan. W odosobnionych przypadkach, u pacjentów z wcześniejszą bradykardią, nastąpiła progresja bradykardii do okresów asystolii. Zgłaszano również przypadki zatrzymania akcji serca, często poprzedzone bradykardią lub blokiem przedsionkowo-komorowym. Nadciśnienie było związane ze stosowaniem dawki wysycającej w OIOM i takie działanie można zminimalizować, unikając podawania takiej dawki, zmniejszając szybkość infuzji lub wielkość dawki wysycającej. U dzieci >1 m-ca życia, głównie w okresie pooperacyjnym, obserwowanych w okresie do 24 h na OIOM wykazano podobny profil bezpieczeństwa, jak u dorosłych. Dane dotyczące noworodków (28-44 tydz. ciąży) są bardzo nieliczne i ograniczone do dawki podtrzymującej ≤0,2 µg/kg mc./h. W piśmiennictwie omówiono pojedynczy przypadek bradykardii hipotermicznej u noworodka.

Zarówno w badaniach klinicznych, jak i po wprowadzeniu produktu do obrotu, zgłoszono kilka przypadków przedawkowania deksmedetomidyny. Największa szybkość inf. deksmedetomidyny wymieniana w takich przypadkach, osiągała 60 µg/kg mc./h przez 36 minut i 30 µg/kg mc./h przez 15 minut odpowiednio u 20 m-cznego dziecka i u dorosłego pacjenta. Do najczęściej występujących działań niepożądanych należą bradykardia, niedociśnienie, nadciśnienie, nadmierne uspokojenie, depresja oddechowa i zatrzymanie akcji serca. W razie przedawkowania z objawami klinicznymi należy zmniejszyć lub przerwać infuzję deksmedetomidyny. Spodziewane działania dotyczą głównie układu krążenia i należy je leczyć zgodnie ze wskazaniem klinicznym. Po zastosowaniu większego stężenia leku nadciśnienie może być bardziej widoczne niż niedociśnienie. W badaniach klinicznych przypadki zahamowania zatokowego ustępowały samoistnie lub po podaniu atropiny i glikopirolanu. W pojedynczych przypadkach znacznego przedawkowania powodującego zatrzymanie akcji serca wymagana była resuscytacja.

Deksmedetomidyna jest selektywnym agonistą receptorów α₂ o szerokim zakresie właściwości farmakologicznych. Wywiera działanie sympatolityczne, hamując uwalnianie noradrenaliny w zakończeniach nerwów współczulnych. Działania sedacyjne są osiągane dzięki zmniejszeniu aktywacji miejsca sinawego jądra podstawnego, znajdującego się w pniu mózgu. Deksmedetomidyna działa przeciwbólowo i znieczulająco. Działanie na układ krążenia zależy od podanej dawki. Przy mniejszej szybkości inf. przeważają działania ogólnoustrojowe, prowadzące do zmniejszenia częstości skurczów serca i ciśnienia krwi. Po większych dawkach przeważa działanie kurczące obwodowe naczynia krwionośne, co prowadzi do zwiększenia oporu naczyniowego w krążeniu ustrojowym i ciśnienia krwi, przy nadal nasilonym efekcie spowolnienia czynności serca. Deksmedetomidyna podawana w monoterapii zdrowym ochotnikom nie wykazuje działania hamującego na oddychanie. Odpowiedzi fizjologiczne, w których pośredniczą receptory α₂, różnią się w zależności od lokalizacji. Z anestezjologicznego punktu widzenia, hiperpolaryzacja neuronalna jest kluczowym elementem w ośrodkowym i obwodowym mechanizmie działania agonistów receptorów adrenergicznych α₂. Ogólnie, presynaptyczna aktywacja receptorów adrenergicznych α₂ hamuje uwalnianie noradrenaliny, przerywając rozprzestrzenianie się sygnałów bólowych.

1 amp. o pojemności 2 ml zawiera 200 µg deksmedetomidyny. 1 fiol. o pojemności 2 ml, 4 ml lub 10 ml zawiera 200 µg, 400 µg lub 1000 µg deksmedetomidyny.