Dawkowanie zależy od nasilenia choroby, stanu klinicznego pacjenta i reakcji pacjenta na lek. Dawka doksepiny wynosi 30-300 mg/dobę. Dawki do 100 mg/dobę mogą być podawane jednorazowo, albo w dawkach podzielonych. Dawki większe niż 100 mg/dobę należy podawać w 3 dawkach podzielonych. Maks. dawka jednorazowa wynosi 100 mg i podawana jest zwykle przed snem. W przypadkach o umiarkowanym i ciężkim nasileniu leczenie rozpoczyna się zwykle od dawki 75 mg/dobę. Reakcja większości pacjentów na tę dawkę jest zadowalająca. Jeżeli reakcja nie jest właściwa, dawkę należy dostosować indywidualnie; w cięższych przypadkach można zwiększyć ją maks. do dawki 300 mg/dobę, podawanej w dawkach podzielonych. U pacjentów cierpiących na bezsenność zaleca się tak podzielić całkowitą dawkę dobową, aby jej największa część podawana była wieczorem. Podobnie w przypadkach, gdy senność odbierana jest jako działanie niepożądane, można stosować ten schemat podania albo zmniejszyć dawkę. Po uzyskaniu oczekiwanego efektu klinicznego dawkowanie należy odpowiednio zmniejszyć. Optymalne działanie przeciwdepresyjne może nie być widoczne przez 2-3 tyg. stosowania leku. Stosowanie u dzieci. Nie zaleca się stosowania doksepiny u dzieci poniżej 12 lat, ponieważ nie ustalono bezpieczeństwa stosowania w tej grupie wiekowej. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku: na ogół zaleca się stosowanie mniejszych dawek. W przypadkach, gdy objawy są łagodne, zaleca się rozpoczynanie leczenia od dawki 10-50 mg/dobę. U znacznej części pacjentów zadowalającą reakcję kliniczną uzyskiwano po zastosowaniu doksepiny w dawce 30-50 mg/dobę. Dawkę należy dostosować w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta. Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby: w przypadkach niewydolności wątroby może być konieczne zmniejszenie dawki. Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek - patrz ChPL.

Nadwrażliwość na doksepinę trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą; mania; ciężkie choroby wątroby; karmienie piersią; jaskra; skłonność do zatrzymania moczu; stosowanie inhibitorów MAO jednocześnie lub w ciągu ostatnich 2 tyg.

Schemat dawkowania 1 raz/dobę należy stosować z ostrożnością u pacjentów ze współistniejącymi chorobami albo u pacjentów zażywających inne leki. Jest to szczególnie ważne w przypadku stosowania leków o działaniu przeciwcholinergicznym. Schemat ten należy ostrożnie dostosować również u pacjentów w podeszłym wieku, zależnie od stanu klinicznego. Pacjenci tacy są szczególnie podatni na wystąpienie działań niepożądanych, tj.: pobudzenie, splątanie, niedociśnienie ortostatyczne. Dawkę początkową należy ustalić ostrożnie, pod ścisłą kontrolą reakcji pacjenta. Zastosowanie połowy dawki podtrzymującej może być wystarczające dla osiągnięcia właściwej reakcji klinicznej. Pacjentów należy ostrzec o występującym podczas leczenia uczuciu senności oraz o nasileniu reakcji na alkohol. W przypadku nasilenia się objawów psychozy lub wystąpienia objawów manii, może być konieczne zmniejszenie dawki doksepiny lub dodanie do schematu leczenia „dużego” trankwilizatora (neuroleptyku). Chociaż ze stosowaniem doksepiny wiąże się mniejsze ryzyko wpływu na układ krążenia w porównaniu z innymi trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów z ciężkimi zaburzeniami sercowo-naczyniowymi (blok serca, arytmia, świeży zawał mięśnia sercowego). Doksepinę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i/lub nerek. Należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów z napadami padaczkowymi w wywiadzie. Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do czasu remisji choroby. Znacząca poprawa stanu pacjenta może nastąpić dopiero po kilku tyg. leczenia (lub później), dlatego pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko podejmowania prób samobójczych może wzrastać w początkowym okresie powrotu do zdrowia. Wzrost ryzyka podejmowania prób samobójczych może wystąpić także u pacjentów stosujących produkt ze wskazań innych niż depresja. Z tego względu także w tej grupie należy zastosować specjalne środki ostrożności. Pacjenci, u których występowały myśli lub próby samobójcze przed rozpoczęciem leczenia znajdują się w grupie zwiększonego ryzyka i dlatego powinni być monitorowani w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi, stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i po zmianie dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich pojawienia się, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza. U pacjentów z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego może zwiększyć się skłonność do zatrzymania moczu. Produkt leczniczy zawiera laktozę jednowodną. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zaburzonym wchłanianiem glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu. Doksepina może wywoływać senność i powodować wydłużenie czasu reakcji. Pacjenci, u których występują takie reakcje, nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

Doksepina metabolizowana jest przez układ cytochromu P-450 (CYP2D6). Inhibitory lub substraty CYP2D6 (np. chinidyna, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny) podane jednocześnie, mogą zwiększać stężenie trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych w osoczu. Podczas jednoczesnego stosowania z innymi lekami przeciwdepresyjnymi, alkoholem, lekami przeciwlękowymi należy wziąć pod uwagę możliwość nasilenia działania farmakologicznego. Wiadomo, na przykład, że inhibitory monoaminooksydazy mogą potęgować działanie innych leków i nasilać ich reakcje niepożądane, dlatego doksepina nie może być podawana jednocześnie, ani w ciągu 2 tyg. od zaprzestania stosowania inhibitorów MAO. Cymetydyna powoduje znaczące wahania stężenia stacjonarnego doksepiny w osoczu. Doksepiny nie należy podawać w skojarzeniu z lekami sympatykomimetycznymi, tj.: efedryna, izoprenalina, noradrenalina, fenylefryna, fenylopropanolamina. Leki znieczulające ogólnie i miejscowo (zawierające sympatykomimetyki) podawane podczas terapii trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi mogą zwiększać ryzyko arytmii i niedociśnienia albo nadciśnienia. Jeżeli zabieg chirurgiczny jest konieczny, lekarz anestezjolog musi być poinformowany, że pacjent jest obecnie leczony przeciwdepresyjnie. Doksepina może osłabiać działanie leków przeciwnadciśnieniowych, tj.: debryzochina, betanidyna, guanetydyna i prawdopodobnie klonidyna. Aby lek nie wywierał wpływu na działanie guanetydyny, jego dawka dobowa nie może być większa niż 150 mg. Zaleca się kontrolę podczas jednoczesnego stosowania któregokolwiek z leków przeciwnadciśnieniowych i trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Barbiturany mogą przyspieszać metabolizm doksepiny. Doksepina może zmniejszać działanie podjęzykowo stosowanych azotanów. Podczas jednoczesnego stosowania z doksepiną może być konieczne zmniejszenie dawki hormonów tarczycy.

Doksepina przenika przez łożysko. Badania rozrodczości przeprowadzone u szczurów, królików i małp nie wykazały szkodliwego działania na płód. Brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u kobiet ciężarnych. Produkt leczniczy może być stosowany podczas ciąży w przypadku, gdy korzyść dla matki, wg oceny lekarza, przeważa nad ryzykiem związanym z narażeniem płodu. Doksepina i jej aktywny metabolit, demetylodoksepina, przenikają do mleka matki. Donoszono o wystąpieniu bezdechu i senności u dziecka karmionego piersią, którego matka zażywała doksepinę, dlatego lek ten jest przeciwwskazany w okresie laktacji.

Doksepina jest dobrze tolerowana. Większość działań niepożądanych jest łagodna, występuje zwykle na początku leczenia i ustępuje w trakcie stosowania leku albo po zmniejszeniu dawki, jeżeli zaistnieje taka konieczność. Niektórych z działań niepożądanych, nie opisywano jako specyficzne dla doksepiny, jednak z uwagi na ścisłe podobieństwo właściwości farmakologicznych pomiędzy lekami trójpierścieniowymi, należy wziąć pod uwagę możliwość ich wystąpienia. Zaburzenia układu nerwowego i zaburzenia psychiczne: (bardzo często) senność; (niezbyt często) bóle i zawroty głowy, bezsenność, koszmary nocne, splątanie, stany dezorientacji, pobudzenie, uczucie drętwienia albo parestezje, drżenia (zwykle łagodne). Po zastosowaniu dużych dawek (zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku) mogą wystąpić inne objawy pozapiramidowe, w tym dyskinezy późne; (rzadko) halucynacje, ataksja (zwykle, gdy podaje się kilka leków działających na OUN), drgawki (u pacjentów z predyspozycjami wynikającymi z uszkodzeń mózgu albo z uzależnienia od alkoholu lub leków); (nieznana) myśli samobójcze, zachowania samobójcze. Zaburzenia oka: (bardzo rzadko) zaburzenia widzenia (nieostre widzenie). Zaburzenia naczyniowe: (rzadko) niedociśnienie ortostatyczne, zaczerwienienie twarzy. Zaburzenia serca: (bardzo rzadko) tachykardia, zmiany w EKG (poszerzenie zespołu QRS i wydłużenie odstępu PR). Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcje alergiczne, w tym wysypka skórna, obrzęk twarzy, wrażliwość na światło, świąd, pokrzywka. Podczas stosowania trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych może dochodzić do zaostrzenia objawów astmy. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) wzmożone wydzielanie potu, wymienione powyżej skórne reakcje alergiczne; (bardzo rzadko) wypadanie włosów. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) eozynofilia i zaburzenia czynności szpiku kostnego z objawami, tj.: agranulocytoza, leukopenia, trombocytopenia, plamica, niedokrwistość hemolityczna. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) suchość błony śluzowej jamy ustnej, zaparcia; (rzadko) nudności, wymioty, niestrawność, zaburzenia smaku, biegunka, jadłowstręt, aftowe zapalenie jamy ustnej. Zaburzenia endokrynologiczne: (rzadko) zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego, ginekomastia, powiększenie piersi oraz mlekotok u kobiet. Pojedyncze przypadki: zmniejszone lub zwiększone libido, obrzęk jąder, zwiększone lub zmniejszone stężenie glukozy we krwi. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) zatrzymanie moczu (u mężczyzn z tego typu predyspozycjami, spowodowanymi rozrostem gruczołu krokowego może dochodzić do nasilenia dolegliwości). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) żółtaczka. Zaburzenia ogólne: (bardzo rzadko) zmęczenie, osłabienie, zwiększenie mc., dreszcze, podwyższenie temperatury (u pacjentów zażywających jednocześnie chloropromazynę). Odstawienie doksepiny: po nagłym zaprzestaniu przyjmowania trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych mogą wystąpić objawy odstawienia obejmujące bezsenność, drażliwość, nadmierne pocenie się. Objawy odstawienne u noworodków, których matki w III trymestrze ciąży zażywały leki przeciwdepresyjne, obejmują: zaburzenia oddychania, drgawki i wzmożone odruchy. Działania niepożądane grupy leków: badania epidemiologiczne przeprowadzone u osób 50 lat i starszych wykazują zwiększone ryzyko złamań kości u pacjentów przyjmujących leki z grupy selektywnych inhibitorów SSRI oraz trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (TCA). Mechanizm tego zjawiska jest nieznany. Opis wybranych działań niepożądanych: zgłaszano przypadki myśli i zachowań samobójczych podczas leczenia produktem, a także w krótkim czasie po odstawieniu leku. Podczas leczenia trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi mogą zaostrzyć się objawy psychotyczne, w tym mania i urojenia paranoidalne. Rzadko donoszono o wystąpieniu szumów usznych.

Stan klinicznie lekki: senność, stupor, nieostre widzenie, nadmierna suchość błony śluzowej jamy ustnej. W razie wystąpienia takich objawów należy lek odstawić i prowadzić obserwację pacjenta. W razie konieczności należy prowadzić leczenie podtrzymujące. Stan klinicznie ciężki: senność, depresja oddechowa, niedociśnienie tętnicze krwi, śpiączka, drgawki, niemiarowość, tachykardia. Mogą też wystąpić: zatrzymanie moczu (atonia pęcherza moczowego), zmniejszenie perystaltyki przewodu pokarmowego (niedrożność porażenna jelit), hipertermia (lub hipotermia), nadciśnienie, rozszerzenie źrenic, wzmożone odruchy ścięgniste. Donoszono o przypadkach śmiertelnego przedawkowania samej doksepiny lub w połączeniu z innymi lekami lub z alkoholem. Postępowanie w przypadku ciężkiego zatrucia - płukanie żołądka (jeżeli pacjent jest przytomny). Zaleca się zastosowanie węgla aktywowanego, jeżeli płukanie roztworem soli kontynuuje się przez 24 h lub dłużej. U pacjentów pozostających w śpiączce należy zastosować odpowiednie wspomaganie oddechu, jeżeli konieczne. Przez kilka dni może być konieczna kontrola EKG. Należy leczyć zaburzenia rytmu serca. Donoszono, że wiele spośród objawów przedawkowania trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych ze strony układu krążenia i OUN można odwrócić poprzez powolne dożylne podanie salicylanu fizostygminy w dawce 1-3 mg. Ponieważ fizostygmina jest szybko metabolizowana, w razie potrzeby powtórzyć dawki. Jeżeli wystąpią drgawki, może być konieczne zastosowanie standardowego leczenia przeciwdrgawkowego. Jednakże barbiturany mogą nasilić depresję oddechową. Nie zaleca się stosowania dializoterapii i wymuszonej diurezy, ze względu na silne wiązanie doksepiny z białkami osocza.

Doksepina należy do leków przeciwdepresyjnych o budowie trójpierścieniowej. Nie jest ani lekiem stymulującym OUN, ani inhibitorem MAO. Mechanizm jej działania nie został do końca wyjaśniony. Wg ostatnich ustaleń, efekt kliniczny doksepiny, przynajmniej częściowo, polega na hamowaniu wychwytu zwrotnego noradrenaliny w szczelinach synaptycznych. W badaniach na zwierzętach wykazano działanie przeciwcholinergiczne, przeciwserotoninergiczne i przeciwhistaminergiczne doksepiny na mięśnie gładkie. W dawkach większych od zwykle stosowanych klinicznie dawek, reakcje adrenergiczne u zwierząt były nasilone. U ludzi nie obserwowano takich efektów.

1 kaps. twarda zawiera 10 mg lub 25 mg doksepiny w postaci chlorowodorku doksepiny.