Zastosowanie roztw. do hemofiltracji u pacjentów z ostrą niewydolnością nerek powinno odbywać się pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w stosowaniu takiego leczenia. Zalecona szybkość filtracji zależy od stanu klinicznego i mc. pacjenta. Jeżeli lekarz nie zaleci inaczej, zaleca się, w zależności od stanu metabolicznego pacjenta, szybkość filtracji 20-25 ml/kg mc./h, aby zapewnić eliminację zbędnych produktów przemiany materii, normalnie wydalanych w moczu. Decyzję o wielkości dawki musi podjąć lekarz, ponieważ objętość roztworu substytucyjnego uzależniona jest od intensywności prowadzonego leczenia oraz ilości płynu, jaki ma zostać zastąpiony w celu utrzymania równowagi płynów ustrojowych. Dzieci i młodzież. Wyżej wymienione zalecenia dotyczące dawkowania mają zastosowanie również dla dzieci i młodzieży.

Preparat przeznaczony do wlewu dożylnego. Aby przygotować roztwór, należy otworzyć przegrodę pomiędzy komorami. Zawartość należy wymieszać poprzez pięciokrotne obrócenie worka. Roztwór wprowadzany jest do obiegu pozaustrojowego przy pomocy pompy infuzyjnej. W trakcie hemofiltracji preparat zastępuje ultrafiltrat usunięty z krwi, utrzymując ogólny bilans płynów ustrojowych pacjenta. Leczenie ostrej niewydolności nerek prowadzone jest przez ograniczony czas i kończy się w momencie przywrócenia czynności nerek.

Związane z gotowym do użycia roztworem: hipokaliemia, zasadowica metaboliczna. Związane z hemofiltracją: ostra niewydolność nerek z intensywnymi procesami metabolicznymi (hiperkatabolizm), w przypadku gdy objawów mocznicy nie można dłużej opanować poprzez hemofiltrację, niewystarczający przepływ krwi z dostępu żylnego, wszelkie stany w których występuje podwyższone ryzyko krwotoku z powodu antykoagulacji systemowej.

W trakcie zabiegu należy ściśle monitorować dynamikę krążenia, bilans płynów i elektrolitów oraz równowagę kwasowo-zasadową. Należy również monitorować stężenie glukozy we krwi. Przed i w trakcie hemofiltracji należy regularnie oznaczać stężenie potasu w surowicy. Jeśli ubytek potasu jest zbyt duży, konieczne jest jego uzupełnienie. Konieczne jest również regularne oznaczanie stężenia fosforanów nieorganicznych w trakcie hemofiltracji. W przypadku stwierdzenia hipofosfatemii, ilość fosforanów nieorganicznych należy uzupełnić. Plastikowe opakowania mogą ulec uszkodzeniu w drodze od producenta do ośrodka dializ lub na terenie szpitala. Może to prowadzić do skażenia bakteryjnego lub rozwoju grzybów w roztworze do hemofiltracji. Dlatego też niezbędne jest uważne obejrzenie worka każdorazowo przed podłączeniem oraz przed podaniem roztworu. Należy zwrócić szczególną uwagę nawet na najmniejsze uszkodzenia zamknięcia, zgrzewu, przegrody między komorami oraz narożników opakowania, które mogą stanowić potencjalne źródło skażenia. W razie jakichkolwiek wątpliwości, decyzja dotycząca użycia roztworu powinna być podjęta przez lekarza odpowiedzialnego za leczenie. Płyn jest ogrzewany przy pomocy zintegrowanego lub zewnętrznego podgrzewacza. Przed użyciem należy upewnić się, że płyn ma temp. pokojową.

Stężenie we krwi produktów leczniczych podatnych na filtrację, np. produktów leczniczych w małym stopniu wiązanych z białkiem, może ulec obniżeniu. W razie konieczności należy zapewnić stosowne leczenie uzupełniające. Interakcji z innymi produktami leczniczymi można uniknąć poprzez właściwe dawkowanie roztworu do hemofiltracji i staranną obserwację. Istnieje jednak możliwość wystąpienia następujących interakcji: ryzyko wywołanej przez naparstnice arytmii serca zwiększa się w przypadku hipokalemii, wit. D i produkty lecznicze zawierające wapń, np. węglan wapnia jako substancja wiążąca fosforany, mogą zwiększać ryzyko hiperkalcemii, dodatkowe uzupełnianie wodorowęglanu sodu może zwiększać ryzyko wystąpienia zasadowicy metabolicznej.

Brak jest obecnie doniesień o doświadczeniu klinicznym. Roztwór do hemofiltracji buforowany wodorowęglanem można podawać tylko po starannym rozważeniu potencjalnego ryzyka i korzyści dla matki i dziecka. Laktacja: brak szczególnych ograniczeń.

Niepożądane działania mogą być spowodowane leczeniem lub roztworem do hemofiltracji. Nie odnotowano dotychczas żadnych negatywnych zdarzeń lub niepożądanych działań, które mogłyby być związane ze stosowaniem roztworu do hemofiltracji buforowanego wodorowęglanem. Istnieje jednak możliwość wystąpienia następujących działań niepożądanych: przewodnienie lub odwodnienie, zaburzenia równowagi elektrolitów (np. hipokaliemia), hipofosfatemia, hiperglikemia lub zasadowica metaboliczna. Następujące działania niepożądane mogą wystąpić w trakcie zabiegu: nudności, wymioty, skurcze mięśni i niedociśnienie.

Nie odnotowano dotychczas żadnych poważnych przypadków wymagających natychmiastowej pomocy podczas stosowania w zalecany sposób i w zalecanej dawce, zwłaszcza że podawanie roztworu można w każdej chwili przerwać. W przypadku niedokładnego bilansowania może dojść do przewodnienia lub nadmiernego odwodnienia organizmu, z reakcjami ze strony układu krążenia. Przejawiają się one zmianami ciśnienia krwi, centralnego ciśnienia żylnego, szybkości tętna oraz płucnego ciśnienia tętniczego . W przypadku wystąpienia przewodnienia należy zwiększyć ultrafiltrację i zmniejszyć szybkość podawania roztworu do hemofiltracji. W przypadku ciężkiego odwodnienia, należy przerwać ultrafiltrację i stosownie zwiększyć podawanie roztworu. Do przedawkowania wodorowęglanu może dojść po podaniu zbyt dużej ilości roztworu. Może to prowadzić do zasadowicy metabolicznej. Przedawkowanie może powodować zastoinową niewydolność serca oraz zaburzenia równowagi elektrolitowej i kwasowo-zasadowej.

Podstawowe zasady hemofiltracji. Woda i substancje w niej rozpuszczone, takie jak toksyny mocznicowe, elektrolity i wodorowęglan, są usuwane z krwi poprzez ultrafiltrację, w procesie ciągłej hemofiltracji. Ultrafiltrat jest zastępowany roztworem do hemofiltracji ze zbilansowaną zawartością elektrolitów i substancji buforującej. Roztwór gotowy do użycia, składający się z roztw. wodorowęglanu i roztw. elektrolitów, to mieszanina roztw. buforowana wodorowęglanem, przeznaczona do stosowania w leczeniu ostrej niewydolności nerek poprzez hemofiltrację ciągłą. Elektrolity (Na+, K+, Mg++, Ca++, Cl- ) oraz wodorowęglan mają zasadnicze znaczenie dla utrzymania i korygowania homeostazy płynów i elektrolitów (objętość krwi, równowaga osmotyczna, równowaga kwasowo-zasadowa). Wykazano, że roztw. takie są bezpieczne i dobrze tolerowane. Właściwości farmakologiczne dożylnie podawanych elektrolitów i wodorowęglanu są dobrze znane. Dystrybucja elektrolitów i wodorowęglanu uzależniona jest od zapotrzebowania, stanu metabolicznego i stopnia funkcjonowania nerek. Za wyjątkiem glukozy, składniki roztw. nie podlegają metabolizmowi. Wydalanie wody i elektrolitów uzależnione jest od zapotrzebowania komórkowego, stanu metabolicznego, stopnia funkcjonowania nerek oraz utraty płynów np. drogą jelitową, przez płuca i skórę.

1000 ml gotowego roztw. do hemofiltracji (po zmieszaniu) zawiera elektrolity (mmol/l): Na⁺ (140), Ca²⁺ (1,5), Mg²⁺ (0,5), Cl^- (109), HCO3^- (35,0), glukoza [5,5 (=1,0 g)].