Podane zalecenia dotyczące dawkowania są jedynie wytycznymi. Indywidualną dawkę dobową należy określić na podstawie wyników badań laboratoryjnych i badań klinicznych. U pacjentów z zachowaną resztkową czynnością tarczycy mniejsza dawka substytucyjna może być wystarczająca. Ze względu na to, że u niektórych pacjentów stwierdza się zwiększone stężenia T₄ i fT₄, lepszym punktem odniesienia dla dalszego leczenia jest stężenie TSH w surowicy. Nabyta niedoczynność tarczycy. Dorośli. Dawka początkowa to 25-50 µg/dobę, zwiększana o 25-50 µg, w odstępach 2-4 tyg., aż do uzyskania prawidłowego metabolizmu. Docelowa dawka dobowa powinna być w zakresie 100-200 µg. U pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów z chorobą wieńcową serca oraz u pacjentów z ciężką lub długotrwałą niedoczynnością tarczycy, na początku leczenie hormonami tarczycy należy prowadzić ze szczególną ostrożnością. U tych pacjentów leczenie należy zacząć od małej dawki początkowej (np. 12,5 µg/dobę), która następnie powinna być zwiększana powoli w dłuższych odstępach czasu (np. stopniowe zwiększanie dawki o 12,5 µg co 2 tyg.), z jednoczesnym częstym monitorowaniem stężenia hormonów tarczycy. Doświadczenie wskazuje, że mniejsze dawki są również wystarczające u osób o małej mc. Dzieci i młodzież. U dzieci z nabytą niedoczynnością tarczycy, zalecana początkowa dawka to 12,5-50 µg/dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo w odstępach 2-4 tyg. na podstawie oceny obrazu klinicznego i wartości stężeń hormonów tarczycy oraz TSH, aż do uzyskania pełnej dawki substytucyjnej. Dawka podtrzymująca to 100-150 µg/m² pc. Wrodzona niedoczynność tarczycy u niemowląt. U noworodków i niemowląt z wrodzoną niedoczynnością tarczycy, u których ważna jest szybka substytucja, zalecana dawka początkowa wynosi 10-15 µg/kg mc./dobę przez 1-sze 3 m-ce. Następnie dawkę należy dostosować indywidualnie na podstawie oceny klinicznej oraz stężenia hormonów tarczycy i TSH.

Tabl. należy przyjmować doustnie, jako pojedynczą dawkę dobową stosowaną rano, na czczo, pół godziny przed śniadaniem, najlepiej z niewielką ilością płynu (np. połową szklanki wody). Niemowlętom należy podawać pełną dawkę dobową jednorazowo, co najmniej pół godziny przed 1 posiłkiem w danym dniu, z niewielką ilością wody, aby ułatwić połknięcie. Jeśli to konieczne, tabl. można podzielić. Nie zaleca się kruszenia tabl. i przygotowywania zaw. w wodzie lub innych płynach, ponieważ może to prowadzić do niedokładnego dawkowania.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nieleczona nadczynność tarczycy, nieleczona tyreotoksykoza. Nieleczona niedoczynność kory nadnerczy. Nieleczona niedoczynność przysadki. Leczenia produktem nie wolno rozpoczynać po ostrym zawale mięśnia sercowego, w przypadku ostrego zapalenia mięśnia sercowego oraz podczas ostrego zapalenia wszystkich warstw serca (pancarditis). Leczenie skojarzone nadczynności tarczycy lewotyroksyną z lekami przeciwtarczycowymi nie jest wskazane w czasie ciąży.

Hormonów tarczycy nie powinno się podawać w celu zmniejszenia mc. U pacjentów z prawidłową czynnością tarczycy, leczenie lewotyroksyną nie powoduje zmniejszenia mc. Większe dawki mogą powodować ciężkie lub nawet zagrażające życiu działania niepożądane, takie jak objawy nadczynności tarczycy, zwłaszcza z niektórymi substancjami, stosowanymi w celu redukcji mc., zwłaszcza z aminami sympatykomimetycznymi. Jeśli konieczna jest zmiana na inny produkt leczniczy zawierający lewotyroksynę, konieczne jest ścisłe monitorowanie, w tym monitorowanie kliniczne i biologiczne w okresie przejściowym, ze względu na potencjalne ryzyko zaburzenia równowagi czynności tarczycy. U niektórych pacjentów może być konieczne dostosowanie dawki. W celu utrzymania równowagi czynności tarczycy konieczne jest zachowanie ostrożności w następujących przypadkach: u pacjentek w ciąży lub planujących zajść w ciążę; w przypadku wrodzonej lub nabytej w dzieciństwie niedoczynności tarczycy; w terapii supresyjnej u pacjentów z rakiem tarczycy w wywiadzie, w szczególności w przypadku pacjentów o słabej kondycji zdrowotnej lub w podeszłym wieku; u pacjentów z ośrodkową niedoczynnością tarczycy; u pacjentów z objawami ze strony serca; u pacjentów z cukrzycą lub moczówką prostą, jak również u pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe. Przed rozpoczęciem terapii hormonalnej tarczycy należy najpierw wykluczyć lub leczyć następujące choroby lub stany: chorobę wieńcową serca, dusznicę bolesną, miażdżycę, nadciśnienie tętnicze krwi, niedoczynność przysadki i/lub kory nadnerczy, autonomiczną czynność tarczycy. W przypadku zaburzeń czynności kory nadnerczy należy zastosować odpowiednią terapię zastępczą przed rozpoczęciem stosowania lewotyroksyny, aby zapobiec ostrej niewydolności kory nadnerczy. W przypadku wtórnej niedoczynności tarczycy lub uogólnionego niedoboru hormonów przysadki należy ustalić, czy występuje również niedoczynność kory nadnerczy. Leczenie lewotyroksyną pacjentów z niedoczynnością kory nadnerczy, może spowodować wystąpienie działań niepożądanych, takich jak: zawroty głowy, osłabienie, złe samopoczucie, zmniejszenie masy ciała, niedociśnienie tętnicze krwi i przełom nadnerczowy. U takich pacjentów przed podaniem lewotyroksyny sodowej zalecane jest wdrożenie leczenia glikokortykosteroidami. Jeśli podejrzewa się autonomiczną czynność tarczycy, zaleca się wykonanie testu TRH lub scyntygrafię supresyjną. Bezwzględnie należy unikać indukcji nadczynności tarczycy, nawet stosunkowo łagodnym produktem leczniczym w przypadku: choroby wieńcowej, niewydolności serca, tachyarytmii, przewlekłej niedoczynności tarczycy lub u pacjentów z zawałem mięśnia sercowego w wywiadzie. Należy starannie dobrać dawkę początkową, jak również ostrożnie ją zwiększać, ponieważ zbyt duża dawka początkowa bądź zbyt gwałtowne jej zwiększenie może spowodować lub pogorszyć objawy dusznicy, zaburzeń rytmu serca, zawału mięśnia sercowego, niewydolności serca lub może doprowadzić do gwałtownego wzrostu ciśnienia tętniczego krwi. Należy częściej kontrolować u tych pacjentów stężenia hormonów tarczycy. U pacjentów z podejrzeniem choroby sercowo-naczyniowej lub z grupy wysokiego ryzyka, zaleca się przeprowadzenie badania EKG przed rozpoczęciem leczenia lewotyroksyną, w celu wykrycia zmian odpowiadających chorobie niedokrwiennej, ponieważ wymaga to rozpoczynania leczenia lewotyroksyną od małej dawki, a następnie ostrożnego jej zwiększania, aby uniknąć pogorszenia objawów niedokrwienia lub zawału serca. Długotrwałe stosowanie terapii lewotyroksyną sodową wiązało się ze zwiększoną resorpcją kości i powodowało zmniejszenie mineralnej gęstości kości. Podczas leczenia lewotyroksyną kobiet w wieku pomenopauzalnym, które są bardziej narażone na osteoporozę, należy częściej kontrolować czynność tarczycy w celu uniknięcia nadmiernych stężeń lewotyroksyny we krwi, a dawkę lewotyroksyny należy zmniejszyć do najmniejszego możliwego stężenia. Należy zachować ostrożność podczas podawania lewotyroksyny pacjentom z padaczką w wywiadzie. Rzadko zgłaszano występowanie napadów padaczkowych w związku z rozpoczynaną terapią lewotyroksyną sodową i mogą one mieć związek z oddziaływaniem hormonów tarczycy na próg drgawkowy. Na początku stosowania lewotyroksyny u pacjentów z ryzykiem zaburzeń psychotycznych należy rozpoczynać leczenie od małych dawek, a następnie stopniowo je zwiększać. Zaleca się monitorowanie takich pacjentów. W przypadku pojawienia się objawów psychotycznych, należy rozważyć dostosowanie dawki lewotyroksyny. Rozpoczynając leczenie lewotyroksyną u niemowląt urodzonych przedwcześnie z bardzo małą urodzeniową mc., należy monitorować parametry hemodynamiczne, ponieważ może wystąpić zapaść krążeniowa spowodowana niedojrzałą czynnością nadnerczy. Należy poinformować rodziców dzieci otrzymujących hormony tarczycy o możliwości wystąpienia częściowego łysienia w ciągu kilku pierwszych miesięcy terapii; działanie to jest zazwyczaj przemijające i zwykle włosy odrastają. Pacjentów z obrzękiem śluzowatym cechuje większa wrażliwość na hormony tarczycy; u tych pacjentów dawka początkowa powinna być mała i należy ją zwiększać powoli. Lewotyroksyna jest wchłaniana w mniejszym stopniu u pacjentów z zespołem złego wchłaniania. Zalecane jest leczenie nieprawidłowego wchłaniania, aby zapewnić skuteczne leczenie lewotyroksyną przy zastosowaniu właściwej dawki lewotyroksyny. Lek zawiera sód. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu/tabl., to znaczy produkt uznaje się za „wolny od sodu”. Lewotyroksyna nie ma wpływu lub ma nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Lewotyroksyna może nasilać działanie leków przeciwzakrzepowych, ponieważ lewotyroksyna wypiera leki przeciwzakrzepowe z ich połączeń z białkami. Podczas jednoczesnego stosowania tych leków konieczne jest regularne monitorowanie parametrów krzepnięcia krwi i w razie konieczności należy dostosować dawkę leku przeciwzakrzepowego (zmniejszenie dawki). Lewotyroksyna może osłabiać działanie leków zmniejszających stężenie glukozy we krwi. Dlatego u pacjentów z cukrzycą stężenie glukozy należy często kontrolować, zwłaszcza na początku leczenia hormonalnego tarczycy. W razie potrzeby należy zmodyfikować dawkowanie leków przeciwcukrzycowych. Zmniejszenie dawki lewotyroksyny może powodować hipoglikemię, jeśli nie zostanie zmienione dawkowanie insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. Lewotyroksyna zwiększa wrażliwość na katecholaminy, przyspieszając przez to reakcję na trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (np. amitryptylinę, imipraminę, dosulepinę). Jednoczesne stosowanie leków może nasilać zaburzenia rytmu serca. Lewotyroksyna nasila działanie leków sympatykomimetycznych (np. adrenaliny lub fenylefryny). Jeśli leczenie lewotyroksyną rozpoczyna się u pacjentów przyjmujących produkty naparstnicy, konieczne może być skorygowanie dawki produktu naparstnicy. Pacjenci z nadczynnością tarczycy mogą wymagać stopniowego zwiększania dawki digoksyny w miarę leczenia, ponieważ początkowo są oni stosunkowo wrażliwi na digoksynę. Lewotyroksyna może zwiększać stężenia fenytoiny. Propylotiouracyl, glikokortykoidy, propranolol, lit, jodek, doustne środki kontrastowe i leki β-adrenolityczne: substancje te hamują przekształcanie się T₄ w T₃ i w związku z tym zmniejszają działanie terapeutyczne lewotyroksyny. Amiodaron i środki kontrastowe zawierające jod: z powodu dużej zawartości jodu, środki te mogą inicjować zarówno nadczynność jak i niedoczynność tarczycy. Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku pacjentów z wolem guzkowym, z ewentualną niewykrytą czynnością autonomiczną tarczycy. W wyniku oddziaływania amiodaronu na czynność tarczycy konieczne może być skorygowanie dawki lewotyroksyny. Salicylany, fenylobutazon, duże dawki furosemidu (250 mg), klofibrat i inne substancje mogą powodować wypieranie lewotyroksyny z jej połączeń z białkami osocza. Prowadzi to do zwiększenia stężenia wolnej lewotyroksyny (fT₄) w osoczu. Leki przeciwpadaczkowe, takie jak: karbamazepina i fenytoina, poprawiają metabolizm hormonów tarczycy i mogą powodować ich wypieranie z białek osocza. Rozpoczęcie lub przerwanie leczenia przeciwpadaczkowego może wymagać zmodyfikowania dawki lewotyroksyny. Sertralina, chlorochina/proguanil: substancje te zmniejszają skuteczność lewotyroksyny i zwiększają stężenie TSH w surowicy. Cholestyramina, sole wapnia, glinu, magnezu, żelaza, sulfoniany polistyrenu, sukralfat, lantan, żywice wiążące kwasy żółciowe (np. kolestypol), żywice jonowymienne anionowe/kationowe (np. sulfonian polistyrenu, sewelamer), cymetydyna oraz inhibitory pompy protonowej zmniejszają wchłanianie lewotyroksyny. Należy zachować możliwie jak najdłuższy odstęp czasowy, tj. co najmniej 4-5 h, pomiędzy podaniem dawki lewotyroksyny i wyżej wymienionych leków, aby zapobiec interakcjom w żołądku lub jelicie cienkim. Barbiturany, ryfampicyna, prymidon oraz inne produkty lecznicze o właściwościach pobudzających enzymy wątrobowe mogą zwiększać wątrobowy klirens lewotyroksyny. Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przypadki wskazujące na potencjalną interakcję między produktami zawierającymi rytonawir a lewotyroksyną. Należy monitorować hormon stymulujący tarczycę (TSH) u pacjentów leczonych lewotyroksyną przynajmniej w 1-szym m-cu po rozpoczęciu i/lub zakończeniu leczenia rytonawirem. Metadon, 5-FU: substancje te mogą zwiększać stężenie globuliny wiążącej tyroksynę w surowicy, a tym samym zwiększać zapotrzebowanie na lewotyroksynę. Leczenie inhibitorami kinazy tyrozynowej (np. imatynib i sunitynib) może być związanie ze zwiększonym zapotrzebowaniem na lewotyroksynę u pacjentów z niedoczynnością tarczycy. Podczas stosowania środków antykoncepcyjnych zawierających estrogeny oraz w trakcie pomenopauzalnej hormonalnej terapii zastępczej, może się zwiększyć zapotrzebowanie na lewotyroksynę. Androgeny mogą zmniejszać stężenie globuliny wiążącej lewotyroksynę w surowicy. Raporty wskazują, że niektóre inhibitory reduktazy HMG-CoA (statyny), takie jak symwastatyna i lowastatyna, mogą zwiększać zapotrzebowanie na hormony tarczycy u pacjentów przyjmujących lewotyroksynę. Nie wiadomo, czy dotyczy to wszystkich statyn. W przypadku jednoczesnego stosowania lewotyroksyny i statyn może być konieczne ścisłe monitorowanie czynności tarczycy i odpowiednie dostosowanie dawki lewotyroksyny. Leki stosowane w leczeniu otyłości, takie jak orlistat, mogą zmniejszać wchłanianie lewotyroksyny i/lub soli jodu, co może powodować niedoczynność tarczycy. Aby temu zapobiec, lewotyroksyna i leki wspomagające zmniejszenie mc., takie jak orlistat, należy podawać w odstępie co najmniej 4 h. Konieczne jest regularne monitorowanie zmian w czynności tarczycy. Produkty zawierające soję i diety bogate w błonnik mogą zmniejszać wchłanianie lewotyroksyny z jelita. U dzieci z wrodzoną niedoczynnością tarczycy, na diecie bogatej w produkty sojowe, leczonych lewotyroksyną zgłaszano przypadki zwiększenia stężenia TSH w surowicy. W celu uzyskania prawidłowych wartości stężenia T₄ i TSH konieczne może być podawanie niezwykle dużych dawek lewotyroksyny. W trakcie stosowania diety bogatej w produkty sojowe oraz po jej zakończeniu, należy dokładnie monitorować stężenia T₄ i TSH w surowicy; konieczne może być dostosowanie dawki lewotyroksyny. Wiele leków może wpływać na badania czynności tarczycy i należy brać to pod uwagę podczas monitorowania pacjentów poddawanych terapii lewotyroksyną. Fałszywie małe stężenie w osoczu obserwowano w przypadku jednoczesnego stosowania leczenia przeciwzapalnego, np. fenylobutazonem lub ASA oraz leczenia lewotyroksyną. Jednoczesne stosowanie ASA i lewotyroksyny może początkowo powodować przemijające zwiększenie wolnej T₄ w surowicy. Kontynuacja podawania tych leków prowadzi do uzyskania prawidłowego stężenia wolnej T₄ i TSH, co oznacza, że pacjenci osiągają klinicznie prawidłowy stan czynności tarczycy.

Leczenie lewotyroksyną należy prowadzić bez przerwy, szczególnie w czasie ciąży. Ze względu na zwiększone stężenie TSH w surowicy, które może wystąpić już w 4 tyg. ciąży, kobiety w ciąży przyjmujące lewotyroksynę powinny kontrolować stężenie TSH w trakcie każdego trymestru ciąży, w celu potwierdzenia, że wartości TSH w surowicy matki mieszczą się w referencyjnym zakresie dla każdego trymestru ciąży. Zwiększone stężenie TSH w surowicy powinno zostać zmniejszone poprzez zwiększenie dawki lewotyroksyny. Po porodzie należy natychmiast przywrócić dawkowanie sprzed ciąży, ponieważ stężenie TSH po porodzie jest porównywalne do wartości sprzed ciąży. Stężenie TSH w surowicy powinno powrócić do wartości prawidłowych po 6-8 tyg. po porodzie. Doświadczenie wykazało, że nie ma dowodów na teratogenne i/lub na toksyczne działanie leku na płód człowieka, jeśli lek stosuje się w zalecanych dawkach terapeutycznych. Zarówno niedoczynność jak i nadczynność tarczycy u matki mogą mieć niekorzystny wpływ na wyniki badań płodu i jego dobry stan zdrowia. Nadmiernie duże dawki lewotyroksyny w czasie ciąży mogą mieć negatywny wpływ na rozwój płodu i rozwój po urodzeniu. Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie lewotyroksyny z lekami przeciwtarczycowymi jako terapii wspomagającej w leczeniu nadczynności tarczycy w okresie ciąży. Takie leczenie skojarzone z lewotyroksyną może powodować konieczność zastosowania większych dawek leków przeciwtarczycowych, o których wiadomo, że przenikają przez łożysko i indukują niedoczynność tarczycy u niemowlęcia. Leczenie lewotyroksyną powinno być kontynuowane podczas karmienia piersią. Lewotyroksyna przenika do mleka matki podczas karmienia piersią, jednak stężenia osiągane przy zalecanych dawkach terapeutycznych nie są wystarczające do tego, aby spowodować rozwój nadczynności lub supresję wydzielania TSH u niemowlęcia. Niemniej jednak może mieć to wpływ na wyniki badań przesiewowych niedoczynności tarczycy u noworodka.

Działania niepożądane zwykle wskazują na zwiększone dawkowanie i zwykle ustępują po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia na kilka dni. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) reakcje nadwrażliwości obejmujące wysypkę na skórze, świąd i obrzęk. W przypadku nadwrażliwości na lewotyroksynę lub którąkolwiek z substancji pomocniczych mogą wystąpić reakcje alergiczne skóry (rumień) oraz zaburzenia układu oddechowego (duszności). Zaburzenia endokrynologiczne: (nieznana) przełom tarczycowy - u niektórych pacjentów mogą wystąpić ciężkie działania niepożądane spowodowane dużymi stężeniami hormonów tarczycy (jest to tak zwany „przełom tarczycowy” z którymkolwiek z następujących objawów: bardzo wysoka gorączka, tachykardia, arytmia, niedociśnienie tętnicze krwi, niewydolność serca, żółtaczka, splątanie, drgawki i śpiączka), nadczynność tarczycy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (nieznana) zwiększenie apetytu. Zaburzenia psychiczne: (nieznana) niepokój, pobudzenie, bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (nieznana) drżenie, ból głowy, drgawki. Zaburzenia serca: (nieznana) dusznica bolesna, zaburzenia rytmu serca, kołatanie serca, tachykardia, niewydolność serca, zawał mięśnia sercowego. Zaburzenia naczyniowe: (nieznana) nadciśnienie tętnicze krwi, zaczerwienienie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (nieznana) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (nieznana) biegunka, wymioty, nudności, ból brzucha. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) nadmierna potliwość, obrzęk naczynioruchowy, wysypka, pokrzywka, świąd. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (nieznana) bóle stawów, skurcze mięśni, osłabienie mięśni, osteoporoza (w czasie stosowania dawek supresyjnych lewotyroksyny, szczególnie u kobiet w okresie pomenopauzalnym). Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (nieznana) nieregularne miesiączki. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (nieznana) gorączka, zmęczenie, obrzęk. Badania diagnostyczne: (nieznana) zmniejszenie mc. Dzieci i młodzież. Zaburzenia układu nerwowego: (rzadko) łagodne nadciśnienie śródczaszkowe. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) przemijająca utrata włosów. Zaburzenie mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (nieznana) przedwczesne zarastanie nasad kości u dzieci. Wady wrodzone, choroby rodzinne i genetyczne: (nieznana) zmniejszenie objętości czaszki u niemowląt. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (nieznana) nietolerancja gorąca.

Zwiększone stężenie T₃ jest wiarygodnym wskaźnikiem przedawkowania, lepszym niż zwiększone stężenie T₄ lub fT₄. W większości przypadków objawy kliniczne nie występują. Objawy przedawkowania mogą obejmować: gorączkę, ból w klatce piersiowej (dusznica), bardzo szybkie lub nieregularne bicie serca, skurcze mięśni, ból głowy, niepokój, nagłe zaczerwienienie, pocenie się, biegunkę, drżenie, bezsenność, bardzo wysoką gorączkę. U predysponowanych pacjentów zgłaszano pojedyncze przypadki napadów padaczkowych, w przypadku przekroczenia indywidualnego progu tolerancji. U pacjentów ze współistniejącą chorobą serca może wystąpić zwiększona toksyczność. Wystąpienie klinicznej nadczynności tarczycy może być opóźnione do 5 dni. Postępowanie: zaleca się przerwanie leczenia i przeprowadzenie badania kontrolnego, zależnie od stopnia przedawkowania. Należy podać węgiel leczniczy, jeśli w ciągu 1 h pacjent dorosły połknął więcej niż 10 mg lub dziecko połknęło więcej niż 5 mg. Jeśli pacjent dorosły połknął więcej niż 10 mg lub dziecko połknęło więcej niż 5 mg, należy pobrać krew do badania w ciągu 6-12 h, w celu oznaczenia stężenia wolnej tyroksyny. Nie ma pilnej potrzeby wykonania badania i można zaczekać 1 dzień po incydencie. Pacjenci z prawidłowym stężeniem wolnej tyroksyny nie wymagają obserwacji. Pacjenci z dużymi stężeniami wolnej tyroksyny powinni być poddani badaniu po 3-6 dniach po połknięciu w celu wykrycia opóźnionej nadczynności tarczycy. Cechy klinicznej nadczynności tarczycy powinny być kontrolowane z zastosowaniem β-adrenolityków, np. propranololu. W przypadku zażycia bardzo dużych dawek, może być pomocne wykonanie plazmaferezy.

Syntetyczna lewotyroksyna wywiera identyczne działanie jak występujący naturalnie, główny hormon wydzielany przez tarczycę. Organizm nie jest w stanie odróżnić lewotyroksyny endogennej od egzogennej. Po częściowej konwersji do liotyroniny (T₃), głównie w wątrobie i nerkach, i po przeniknięciu do wnętrza komórek, zauważa się charakterystyczny dla hormonów tarczycy wpływ na rozwój, wzrost i metabolizm, następujący po aktywacji receptorów T₃. Terapia zastępcza hormonami tarczycy prowadzi do normalizacji procesów metabolicznych. Na przykład, zwiększone stężenie cholesterolu na skutek niedoczynności tarczycy znacząco zmniejszy się po podaniu lewotyroksyny.

1 tabl. zawiera 50 µg lub 100 µg lewotyroksyny sodowej.