Zaleca się rozpoczęcie stosowania produktu od dawki 150 mg w 1. dniu leczenia i 100 mg tydz. później (8. dzień). W obu przypadkach produkt należy podawać do mięśnia naramiennego, aby szybko uzyskać stężenie terapeutyczne. Trzecią dawkę należy podać m-ąc po podaniu drugiej dawki inicjującej. Zalecana dawka podtrzymująca wynosi 75 mg, podawane co m-c; u niektórych pacjentów korzystne może być stosowanie mniejszej lub większej dawki w zalecanym zakresie 25-150 mg, zależnie od indywidualnej tolerancji leku i/lub skuteczności. Pacjenci z nadwagą lub otyli mogą wymagać dawek z górnego zakresu. Po podaniu drugiej dawki inicjującej, comiesięczne dawki podtrzymujące można wstrzyk. do mięśnia naramiennego lub pośladkowego. Dostosowanie dawki podtrzymującej można przeprowadzać co m-c. Podczas dostosowywania dawki należy uwzględnić charakterystykę przedłużonego uwalniania produktu, ponieważ całkowity skutek leczniczy podawania dawek podtrzymujących może nie być widoczny przez kilka m-cy. Zamiana z doustnego paliperydonu o przedł. uwal. lub doustnego rysperydonu na produkt leczniczy. Stosowanie produktu należy rozpocząć jak opisano powyżej. U pacjentów uprzednio ustabilizowanych przy użyciu różnych dawek paliperydonu w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu, można uzyskać podobną ekspozycję na paliperydon w stanie stacjonarnym stosując terapię podtrzymującą produktem podawanym co m-c w postaci wstrzyk. Dawki podtrzymujące produktu leczniczego potrzebne do osiągnięcia podobnej ekspozycji w stanie stacjonarnym, patrz ChPL. Wcześniejsze stosowanie doust. paliperydonu lub doust. rysperydonu można przerwać w momencie rozpoczynania leczenia produktem leczniczym. U niektórych pacjentów korzystne może być stopniowe odstawianie leku. U niektórych pacjentów zmieniających większe dawki doust. paliperydonu (np. 9-12 mg/dobę) na produkt leczniczy podawany do mięśnia pośladkowego może wystąpić mniejsza ekspozycja na lek w osoczu w ciągu pierwszych 6 m-cy po zmianie. Dlatego alternatywnie można rozważyć podawanie zastrzyków w mięsień naramienny przez pierwsze 6 m-cy. Zamiana z długo działających iniekcji rysperydonu na produkt leczniczy. W przypadku zmiany leczenia z długo działających inj. rysperydonu należy rozpocząć leczenie produktem leczniczym zamiast następnego zaplanowanego wstrzyk. Stosowanie produktu leczniczego należy następnie kontynuować w odstępach miesięcznych. Nie jest wymagany tyg. schemat dawkowania początkowego obejmujący wstrzyk. domięśniowe (odpowiednio w 1. dniu i 8. dniu). Pacjenci, których stan został uprzednio ustabilizowany za pomocą różnych dawek długo działających inj. rysperydonu mogą osiągnąć podobną ekspozycję na paliperydon w stanie stacjonarnym podczas leczenia podtrzymującego miesięcznymi dawkami produktu leczniczego, zgodnie z wytycznymi z ChPL. Leki przeciwpsychotyczne należy odstawiać zgodnie z odpowiednimi informacjami dotyczącymi przepisywania produktu. Przerywając stosowanie produktu leczniczego, należy wziąć pod uwagę przedłużony charakter jego uwalniania. Należy okresowo oceniać potrzebę kontynuacji stosowania leku zwalczającego objawy pozapiramidowe (ang. EPS). Pominięte dawki. Unikanie pomijania dawek. Zaleca się, aby druga dawka inicjująca produktu leczniczego została podana tydz. po pierwszej dawce. Aby uniknąć pominięcia dawki, pacjent może otrzymać drugą dawkę 4 dni przed lub po upływie tyg. (8. dzień) terminu. Podobnie, 3 i kolejne wstrzyknięcia po schemacie inicjującym zaleca się podawać co m-c. Aby uniknąć pominięcia dawki miesięcznej, pacjent może otrzymać wstrzyk. do 7 dni przed lub po upłynięciu miesięcznego terminu. Jeśli nie zostanie dotrzymany termin drugiego wstrzyk. produktu (8. dzień ± 4 dni), zalecane ponowne rozpoczęcie leczenia zależy od czasu, jaki upłynął od pierwszego wstrzyk. Pominięcie drugiej dawki początkowej (<4 tyg. od pierwszego wstrzyk.). Jeśli od pierwszego wstrzyk. upłynęło mniej niż 4 tyg., pacjent powinien jak najszybciej otrzymać drugie wstrzyk. 100 mg w mięsień naramienny. Trzecie wstrzyk. produktu leczniczego w dawce 75 mg w mięsień naramienny lub pośladkowy powinno być wykonane po upływie 5 tyg. od pierwszego wstrzyk. (niezależnie od czasu wykonania drugiego wstrzyk.). Następnie należy stosować zwykły miesięczny cykl wstrzyk. w mięsień naramienny lub pośladkowy w dawce 25-150 mg, w zależności od tolerancji i/lub skuteczności u danego pacjenta. Pominięcie drugiej dawki początkowej (4-7 tyg. od pierwszego wstrzyk.). Jeśli od pierwszego wstrzyk. produktu upłynęło 4-7 tyg., należy wznowić dawkowanie dwoma wstrzyk. 100 mg w następujący sposób: 1. wstrzyk. w mięsień naramienny, tak szybko jak to możliwe; 2. tydz. później kolejne wstrzyk. do mięśnia naramiennego; 3. wznowienie normalnego miesięcznego cyklu wstrzyk. w mięsień naramienny lub pośladkowy w dawce 25-150 mg, w zależności od indywidualnej tolerancji i/lub skuteczności u danego pacjenta. Pominięcie drugiej dawki inicjującej (>7 tyg. od pierwszego wstrzyk.). Jeśli od pierwszego wstrzyk. produktu upłynęło więcej niż 7 tyg., należy rozpocząć dawkowanie w sposób opisany dla początkowego zalecanego rozpoczęcia stosowania produktu. Pominięcie comiesięcznej dawki podtrzymującej (od 1 m-ca do 6 tyg.). Po rozpoczęciu leczenia zaleca się comiesięczny cykl stosowania produktu. Jeśli od ostatniego wstrzyk. upłynęło mniej niż 6 tyg., należy możliwie jak najszybciej podać ustaloną poprzednio dawkę stabilizującą. Następnie podawać dawkę w miesięcznych odstępach. Pominięcie comiesięcznej dawki podtrzymującej (>6 tyg. do 6 m-cy). Jeśli od ostatniego wstrzyk. produktu upłynęło więcej niż 6 tyg., zalecenia są następujące: u pacjentów ustabilizowanych dawką 25-100 mg: 1. możliwie jak najszybsze wstrzyk. do mięśnia naramiennego takiej samej dawki, na jakiej poprzednio utrzymywał się stabilny stan pacjenta; 2. kolejne wstrzyk. do mięśnia naramiennego (takiej samej dawki) tydz. później (8. dzień); 3. wznowienie zwykłego comiesięcznego cyklu wstrzyk. do mięśnia naramiennego lub pośladkowego dawki 25-150 mg ustalonej na podstawie indywidualnej tolerancji pacjenta i/lub skuteczności; u pacjentów ustabilizowanych dawką 150 mg: 1. możliwie jak najszybsze wstrzyk. dawki 100 mg do mięśnia naramiennego; 2. kolejne wstrzyk. dawki 100 mg do mięśnia naramiennego tydz. później (8. dzień); 3. wznowienie zwykłego comiesięcznego cyklu wstrzyk. do mięśnia naramiennego lub pośladkowego dawki 25-150 mg ustalonej na podstawie indywidualnej tolerancji pacjenta i/lub skuteczności. Pominięcie comiesięcznej dawki podtrzymującej (>6 m-cy). Jeśli od ostatniego wstrzyk. produktu upłynęło ponad 6 m-cy, ponowne leczenie należy rozpocząć zgodnie z opisem powyżej dotyczącym zalecanego początkowego dawkowania produktu. Osoby w podeszłym wieku. Nie ustalono skuteczności ani bezpieczeństwa stosowania produktu u osób powyżej 65 lat. Ogólnie, zalecane dawkowanie produktu u pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek jest takie samo, jak u młodszych dorosłych pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Ponieważ jednak u pacjentów w podeszłym wieku czynność nerek może być upośledzona, konieczne może być dostosowanie dawki (zalecenia dotyczące dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek patrz: Zaburzenia czynności nerek). Zaburzenia czynności nerek. Nie przeprowadzono systematycznych badań dotyczących stosowania produktu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (Cl_Cr od ≥50 do <80 ml/min) zalecane rozpoczęcie stosowania produktu to dawka 100 mg w 1. dniu leczenia i 75 mg tydz. później, w obu przypadkach podawana w mięsień naramienny. Zalecana comiesięczna dawka podtrzymująca wynosi 50 mg, a możliwy zakres to 25-100 mg, w zależności od tolerancji pacjenta na lek i/lub skuteczności. Nie zaleca się stosowania produktu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek w stopniu umiarkowanym lub ciężkim (Cl_Cr <50 ml/min). Zaburzenia czynności wątroby. Jak wskazuje doświadczenie zebrane podczas stosowania doustnego paliperydonu u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby, nie jest wymagane dostosowanie dawki. Nie badano skutków przyjmowania paliperydonu przez pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, dlatego zaleca się ostrożność w przypadku leczenia tych pacjentów. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Dane nie są dostępne.

Produkt leczniczy jest przeznaczony wyłącznie do stosowania domięśniowego. Nie wolno go podawać żadną inną drogą. Należy go wstrzyk. powoli, głęboko do mięśnia naramiennego lub pośladkowego. Każde wstrzyk. powinien wykonać pracownik personelu medycznego. Dawkę należy podawać w pojedynczym wstrzyk. Nie należy jej podawać w podzielonych wstrzyk. Dawki początkowe w dniach: 1. i 8. należy podawać do mięśnia naramiennego w celu szybkiego uzyskania stężenia terapeutycznego. Po podaniu drugiej dawki inicjującej, comiesięczne dawki podtrzymujące można podawać do mięśnia naramiennego lub pośladkowego. W razie bólu w miejscu wstrzyk., jeśli pacjent źle znosi związany z tym dyskomfort, należy rozważyć zamianę z wstrzyk. do mięśnia pośladkowego na wstrzyk. do mięśnia naramiennego, i odwrotnie. Zaleca się także zmiany strony lewej i prawej. Wstrzyknięcie do mięśnia naramiennego. Zalecany rozmiar igły do wstrzyk. początkowych i podtrzymujących produktu leczniczego do mięśnia naramiennego zależy od mc. pacjenta. Dla osób o mc. ≥90 kg zaleca się używanie igły w rozmiarze 1,5 cala 22 G (38,1 mm x 0,72 mm). Dla osób o mc. <90 kg zaleca się używanie igły w rozmiarze 1 cal, 23 G (25,4 mm x 0,64 mm). Wstrzyk. należy wykonywać naprzemiennie do obu mięśni naramiennych. Wstrzyk. do mięśnia pośladkowego. Zalecany rozmiar igły do wstrzyk. podtrzymujących produktu leczniczego do mięśnia pośladkowego wynosi 1,5 cala, 22 G (38,1 mm x 0,72 mm). Wstrzyk. należy wykonać w górnej zewnętrznej ćwiartce mięśnia pośladkowego. Wstrzyk. należy wykonywać naprzemiennie do obu mięśni pośladkowych.

Nadwrażliwość na substancję czynną, rysperydon lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Produktu leczniczego nie należy stosować do leczenia silnego pobudzenia ani ostrych stanów psychotycznych, gdy wymagane jest natychmiastowe złagodzenie objawów. Należy zachować ostrożność, gdy paliperydon przepisywany jest pacjentom z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego lub z wydłużeniem odstępu QT w wywiadzie rodzinnym, a także podczas jednoczesnego stosowania innych produktów leczniczych, które wydłużają odstęp QT. Podczas przyjmowania paliperydonu zgłaszano występowanie złośliwego zespołu neuroleptycznego (ang. NMS), charakteryzującego się: podwyższeniem temp. ciała, sztywnością mięśni, niestabilnością układu autonomicznego, zaburzeniami świadomości i zwiększeniem aktywności fosfokinazy kreatynowej w surowicy. Ponadto może wystąpić mioglobinuria (rabdomioliza) i ostra niewydolność nerek. Jeśli u pacjenta rozwiną się objawy przedmiotowe lub podmiotowe wskazujące na zespół NMS, należy przerwać stosowanie paliperydonu. Produkty lecznicze o właściwościach antagonistycznych w stosunku do receptorów dopaminy były kojarzone z pojawianiem się późnych dyskinez, charakteryzujących się rytmicznymi ruchami mimowolnymi, głównie języka i/lub twarzy. Jeśli wystąpią przedmiotowe lub podmiotowe objawy późnych dyskinez, należy rozważyć przerwanie stosowania wszystkich leków przeciwpsychotycznych, w tym paliperydonu. Należy zachować ostrożność u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki psychostymulujące (np. metylofenidat) i paliperydon, gdyż mogą wystąpić objawy pozapiramidowe podczas dostosowywania dawki jednego lub obu leków. Zaleca się stopniowe wycofywanie terapii stymulantem. Podczas stosowania produktu leczniczego stwierdzano wystąpienie leukopenii, neutropenii i agranulocytozy. Agranulocytozę po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano bardzo rzadko. Pacjentów z istotną klinicznie leukopenią lub polekową leukopenią/neutropenią w wywiadzie należy obserwować przez pierwsze kilka m-cy leczenia. Należy rozważyć odstawienie produktu leczniczego przy pierwszym objawie istotnego klinicznie zmniejszenia liczby leukocytów, wobec braku innych czynników przyczynowych. Pacjentów ze znaczącą klinicznie neutropenią należy uważnie obserwować, czy nie występuje u nich gorączka lub inne objawy przedmiotowe lub podmiotowe infekcji, oraz podjąć natychmiastowe leczenie w razie wystąpienia takich objawów. U pacjentów z ciężką neutropenią (bezwzględna liczba neutrofilów <1 x 10⁹/l) należy przerwać stosowanie produktu i badać liczbę leukocytów do momentu powrotu wyniku do normy. Po wprowadzeniu paliperydonu do obrotu rzadko stwierdzano reakcje anafilaktyczne u pacjentów, którzy wcześniej tolerowali doustny rysperydon lub doustny paliperydon. Jeśli wystąpią reakcje nadwrażliwości należy przerwać stosowanie produktu, rozpocząć ogólne leczenie wspomagające, zgodnie z potrzebami klinicznymi i obserwować pacjenta do czasu ustąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych. Podczas leczenia paliperydonem stwierdzano wystąpienie hiperglikemii, cukrzycy i zaostrzenia przebiegu wcześniej występującej cukrzycy w tym śpiączkę cukrzycową i kwasicę ketonową. Zaleca się prowadzenie odpowiedniej obserwacji klinicznej zgodnie z wytycznymi terapii przeciwpsychotycznej. Pacjentów leczonych produktem leczniczym, należy obserwować pod kątem występowania objawów hiperglikemii (takich jak: polidypsja, poliuria, nadmierne łaknienie i osłabienie), a pacjentów z cukrzycą należy regularnie badać, czy nie pogarsza się u nich kontrola glikemii. Podczas stosowania produktu zgłaszano znaczne zwiększenie mc. Należy regularnie kontrolować mc. Badania z wykorzystaniem hodowli tkankowych wskazują, że prolaktyna może stymulować wzrost komórek nowotworów piersi u ludzi. Chociaż w badaniach klinicznych i epidemiologicznych nie wykazano dotychczas wyraźnego związku ze stosowaniem leków przeciwpsychotycznych, zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentek z wywiadem medycznym w tym kierunku. Paliperydon należy stosować ostrożnie u pacjentów z wcześniej występującym nowotworem, który może być zależny od prolaktyny. Ze względu na działanie blokujące receptory α-adrenergiczne paliperydon może wywoływać u niektórych pacjentów niedociśnienie ortostatyczne. Na podstawie zebranych danych pochodzących z 3 sześciotyg., kontrolowanych placebo badań z użyciem podawanych doust. tabl. paliperydonu o przedł. uwal. w ustalonej dawce (3, 6, 9 i 12 mg) stwierdzono niedociśnienie ortostatyczne u 2,5% badanych przyjmujących doust. paliperydon i 0,8% badanych przyjmujących placebo. Produkt leczniczy należy stosować ostrożnie u pacjentów z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego (np. niewydolnością serca, zawałem lub niedokrwieniem serca albo zaburzeniami przewodnictwa), chorobą naczyń mózgowych lub stanami predysponującymi pacjenta do niedociśnienia tętniczego (np. odwodnienie i hipowolemia). Należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu u pacjentów, u których występowały wcześniej drgawki lub stany mogące obniżać próg drgawkowy. Stężenia paliperydonu w osoczu są zwiększone u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i dlatego u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek zaleca się dostosowanie dawki. Nie zaleca się stosowania produktu u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (Cl_Cr <50 ml/min). Brak dostępnych danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg Child-Pugha). Zaleca się ostrożność podczas stosowania paliperydonu u takich pacjentów. Nie badano stosowania produktu u pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem. U pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem, u których występuje ryzyko udaru mózgu, należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu. Prezentowane poniżej informacje uzyskano dla rysperydonu, ale przyjmuje się je jako wiążące również dla paliperydonu. W metaanalizie 17 badań klinicznych z grupą kontrolną, w grupie pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem leczonych innymi atypowymi lekami przeciwpsychotycznymi, w tym rysperydonem, arypiprazolem, olanzapiną i kwetiapiną, stwierdzono większe ryzyko zgonu niż w grupie placebo. Wśród pacjentów leczonych rysperydonem śmiertelność wyniosła 4% w porównaniu do 3,1% u pacjentów przyjmujących placebo. W randomizowanych badaniach klinicznych z grupą kontrolną placebo przeprowadzonych u pacjentów z otępieniem stosujących niektóre atypowe leki przeciwpsychotyczne, w tym rysperydon, arypiprazol i olanzapinę, wystąpiło około 3-krotne zwiększenie ryzyka naczyniowo-mózgowych działań niepożądanych. Mechanizm tego zwiększonego ryzyka nie jest znany. Lekarz przepisujący produkt leczniczy pacjentowi z chorobą Parkinsona lub otępieniem z obecnością ciał Lewy’ego (ang. DLB) powinien rozważyć stosunek ryzyka do korzyści, ze względu na podwyższone w tych grupach pacjentów ryzyko wystąpienia złośliwego zespołu neuroleptycznego (ang. NMS), jak również zwiększoną wrażliwość na leki przeciwpsychotyczne. Zwiększona wrażliwość na leki przeciwpsychotyczne może manifestować się splątaniem, zaburzeniem świadomości, niestabilnością postawy ciała z częstymi upadkami, co towarzyszy objawom pozapiramidowym. Donoszono o przypadkach priapizmu wywołanych przez leki przeciwpsychotyczne (do których należy rysperydon) o działaniu blokującym receptory α-adrenergiczne. Podczas obserwacji po wprowadzeniu produktu do obrotu odnotowano również przypadki priapizmu wywołane przez paliperydon podawany doust., będący aktywnym metabolitem rysperydonu. Należy poinformować pacjentów, aby zgłosili się pilnie do lekarza, jeśli objawy priapizmu nie ustąpią w ciągu 4 h. Lekom przeciwpsychotycznym przypisywano właściwość zakłócania zdolności organizmu do obniżania temperatury podstawowej ciała. Zaleca się zachowanie odpowiedniej ostrożności w przypadku przypisywania produktu pacjentom, którzy mogą znaleźć się w sytuacjach sprzyjających podwyższeniu podstawowej temperatury ciała, np.: podejmujących intensywny wysiłek fizyczny, narażonych na działanie skrajnie wysokich temperatur, przyjmujących jednocześnie leki o działaniu przeciwcholinergicznym lub odwodnionych. Podczas stosowania leków przeciwpsychotycznych zgłaszano incydenty żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ang. VTE). U pacjentów leczonych lekami przeciwpsychotycznymi często występują nabyte czynniki ryzyka zakrzepicy z zatorami w układzie żylnym, z tego względu przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia produktem leczniczym należy rozpoznać wszystkie potencjalne czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia VTE oraz podjąć odpowiednie środki zapobiegawcze. W badaniach przedklinicznych z użyciem paliperydonu obserwowano działanie przeciwwymiotne. W przypadku stosowania leku u ludzi działanie to może maskować objawy przedmiotowe i podmiotowe przedawkowania niektórych leków lub stany, takie jak niedrożność jelit, zespół Reye’a i nowotwór mózgu. Należy uważać, aby uniknąć nieumyślnego podania produktu do naczynia krwionośnego. U pacjentów przyjmujących produkty lecznicze o działaniu antagonistycznym na receptory α_1a-adrenergiczne, takie jak lek, stwierdzano podczas operacji usunięcia zaćmy śródoperacyjny zespół wiotkiej tęczówki (ang. IFIS). Zespół IFIS może zwiększać ryzyko powikłań ocznych w trakcie i po zabiegu. Przed zabiegiem trzeba poinformować wykonującego go okulistę o aktualnym lub wcześniejszym przyjmowaniu produktów leczniczych o działaniu antagonistycznym na receptory α_1a-adrenergiczne. Nie ustalono możliwych korzyści z odstawienia leków blokujących receptory α₁ przed zabiegiem usunięcia zaćmy i należy to rozważyć wobec ryzyka przerwania leczenia przeciwpsychotycznego. Produkt zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w dawce, to znaczy produkt uznaje się za „wolny od sodu”. Paliperydon może wywierać niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn ze względu na potencjalne działanie na układ nerwowy i wzrok, wiążące się z objawami takimi jak sedacja, senność, omdlenia, niewyraźne widzenie. Dlatego należy poinformować pacjentów, aby nie prowadzili pojazdów mechanicznych ani nie obsługiwali maszyn, aż do ustalenia indywidualnej podatności na działanie produktu.

Zaleca się zachowanie ostrożności w przypadku przepisywania produktu leczniczego wraz z innymi produktami leczniczymi wydłużającymi ostęp QT, np. lekami przeciwarytmicznymi klasy IA (np. chinidyna, dyzopyramid) oraz lekami przeciwarytmicznymi klasy III (np. amiodaron, sotalol), niektórymi lekami przeciwhistaminowymi, niektórymi innymi lekami przeciwpsychotycznymi, a także niektórymi lekami przeciwmalarycznymi (np. meflokina). Powyższa lista ma charakter informacyjny i nie jest listą wyczerpującą. Nie przewiduje się istotnych klinicznie interakcji farmakokinetycznych paliperydonu z produktami leczniczymi, które są metabolizowane przez izoenzymy cytochromu P-450. Biorąc pod uwagę zasadniczy wpływ paliperydonu na OUN, należy zachować ostrożność, stosując produkt w połączeniu z innymi produktami działającymi ośrodkowo, np. anksjolitykami, większością leków przeciwpsychotycznych, lekami nasennymi, opioidami, itp. lub alkoholem. Paliperydon może antagonizować działanie lewodopy i innych agonistów dopaminergicznych. Jeśli to połączenie leków wydaje się konieczne, szczególnie w schyłkowej fazie choroby Parkinsona, należy zastosować najmniejsze skuteczne dawki obu leków. Z powodu możliwości wywoływania hipotonii ortostatycznej, można zaobserwować efekt addytywny w przypadku stosowania produktu wraz z innymi produktami o takim samym potencjale, np. innymi lekami przeciwpsychotycznymi, lekami trójpierścieniowymi. Zaleca się ostrożność, jeśli paliperydon podawany jest z innymi produktami leczniczymi, które obniżają próg drgawkowy (tj.: fenotiazyny lub butyrofenony, leki trójpierścieniowe lub selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), tramadol, meflokina, itd.). Jednoczesne doust. podawanie tabl. paliperydonu o przedł. uwal. w stanie stacjonarnym (12 mg raz/dobę) wraz z tabl. diwalproinianu sodu o przedł. uwal. (500-2000 mg raz/dobę) nie wpływało na farmakokinetykę walproinianu w stanie stacjonarnym. Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji produktu i litu, jednak jest ona mało prawdopodobna. Badania in vitro wykazały, że w metabolizmie paliperydonu w minimalnym stopniu mogą uczestniczyć enzymy CYP2D6 i CYP3A4, nie ma jednak wyników badań in vitro ani in vivo wskazujących, że te izoenzymy odgrywają znaczącą rolę w metabolizmie paliperydonu. Jednoczesne podawanie doust. paliperydonu z paroksetyną, silnym inhibitorem enzymu CYP2D6, nie miało istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę paliperydonu. Jednoczesne podawanie doust. paliperydonu o przedł. uwal. raz/dobę wraz z karbamazepiną w dawce 200 mg 2x/dobę spowodowało zmniejszenie średniej wartości C_max w stanie stacjonarnym oraz wartości AUC paliperydonu o około 37%. Jest to w znacznym stopniu spowodowane zwiększeniem o 35% klirensu nerkowego paliperydonu, prawdopodobnie w wyniku pobudzenia przez karbamazepinę aktywności glikoproteiny P (P-gp) znajdującej się w nerkach. Niewielkie zmniejszenie ilości substancji czynnej wydalonej z moczem w postaci niezmienionej wskazuje na niewielki wpływ na metabolizm zależny od enzymów CYP lub dostępność biologiczną paliperydonu w przypadku skojarzonego stosowania z karbamazepiną. Większe spadki stężenia paliperydonu w osoczu mogą nastąpić po większych dawkach karbamazepiny. Rozpoczynając stosowanie karbamazepiny, dawkę produktu leczniczego należy ponownie ocenić i, w razie potrzeby, zwiększyć. I odwrotnie, w przypadku przerwania stosowania karbamazepiny, dawkę produktu leczniczego należy ponownie ocenić i, w razie potrzeby, zmniejszyć. Jednoczesne doust. podawanie pojedynczej dawki paliperydonu w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu (12 mg) wraz z diwalproinianem sodu w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu (2 tabl. 500 mg raz/dobę) spowodowało zwiększenie o ok. 50% wartości C_max i AUC paliperydonu, prawdopodobnie w wyniku zwiększonego wchłaniania po podaniu doust. Ponieważ nie zaobserwowano wpływu na klirens ogólnoustrojowy, nie oczekuje się istotnej klinicznie interakcji między diwalproinianem sodu w postaci tabl. o przedł. uwal. i produktu leczniczego podawanego domięśniowo. Nie zbadano tej interakcji w przypadku stosowania produktu leczniczego. Ponieważ paliperydon jest głównym aktywnym metabolitem rysperydonu, należy zachować ostrożność w razie jednoczesnego stosowania przez dłuższy czas rysperydonu lub doust. paliperydonu z produktem leczniczym. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania produktu jednocześnie z innymi lekami przeciwpsychotycznymi są ograniczone. Jednoczesne stosowanie leków psychostymulujących (np. metylofenidatu) z paliperydonem może prowadzić do wystąpienia objawów pozapiramidowych po zmianie jednego lub obu leków.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania paliperydonu podczas ciąży. Podawany domięśniowo palmitynian paliperydonu i podawany doust. paliperydon nie wywoływały wad rozwojowych w badaniach przeprowadzonych na zwierzętach, jednak zaobserwowano inne rodzaje szkodliwego wpływu na rozród. Noworodki narażone na działanie paliperydonu w czasie III trymestru ciąży są w grupie ryzyka, w której mogą wystąpić działania niepożądane, w tym zaburzenia pozapiramidowe i/lub objawy odstawienia o różnym nasileniu i czasie trwania po porodzie. Obserwowano pobudzenie, wzmożone napięcie, obniżone napięcie, drżenie, senność, zespół zaburzeń oddechowych lub zaburzenia związane z karmieniem. W związku z powyższym noworodki powinny być uważnie monitorowane. Produktu leczniczego nie należy stosować w czasie ciąży, jeśli nie jest to konieczne. Paliperydon przenika do mleka ludzkiego w takiej ilości, że może wpływać na organizm dziecka karmionego piersią, jeśli kobieta karmiąca przyjmuje dawki terapeutyczne leku. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany podczas karmienia piersią. W badaniach nieklinicznych nie zaobserwowano istotnego wpływu na płodność.

W badaniach klinicznych najczęściej zgłaszano następujące działania niepożądane leku: bezsenność, ból głowy, lęk, infekcję górnych dróg oddechowych, reakcje w miejscu wstrzyknięć, parkinsonizm, zwiększenie mc., akatyzję, pobudzenie, sedację/senność, nudności, zaparcia, zawroty głowy, ból mięśniowo-szkieletowy, częstoskurcz, drżenie, ból w jamie brzusznej, wymioty, biegunkę, zmęczenie i dystonię. Akatyzja i sedacja/senność były zależne od wielkości dawki. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie dróg moczowych, grypa; (niezbyt często) zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli, zakażenie dróg oddechowych, zapalenie zatok, zapalenie pęcherza moczowego, zakażenie ucha, zapalenie migdałków, grzybica paznokci, zapalenie tkanki łącznej; (rzadko) zakażenie oka, zapalenie skóry wywołane przez roztocza, ropień podskórny. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) zmniejszenie liczby leukocytów, trombocytopenia, niedokrwistość; (rzadko) neutropenia, zwiększenie liczby eozynofilów; (nieznana) agranulocytoza. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość; (nieznana) reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) hiperprolaktynemia; (rzadko) nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego, obecność glukozy w moczu. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hiperglikemia, zwiększenie mc., zmniejszenie mc., zmniejszenie apetytu; (niezbyt często) cukrzyca, hiperinsulinemia, zwiększenie apetytu, jadłowstręt, zwiększenie stężenia triglicerydów we krwi, zwiększone stężenie cholesterolu we krwi; (rzadko) cukrzycowa kwasica ketonowa, hipoglikemia, polidypsja; (nieznana) zatrucie wodne. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) bezsenność; (często) pobudzenie, depresja, lęk; (niezbyt często) zaburzenia snu, mania, zmniejszone libido, nerwowość, koszmary senne; (rzadko) stan splątania, somnambulizm, przytępiony afekt, anorgazmia; (nieznana) zaburzenia odżywiania związane ze snem. Zaburzenia układu nerwowego: (często) parkinsonizm, akatyzja, sedacja/senność, dystonia, zawroty głowy, dyskineza, drżenie, ból głowy; (niezbyt często) późne dyskinezy, omdlenia, hiperaktywność psychomotoryczna, zawroty głowy związane z pozycją ciała, zaburzenia koncentracji, dyzartria, zaburzenia smaku, niedoczulica, parestezje; (rzadko) złośliwy zespół neuroleptyczny, niedokrwienie mózgu, brak reakcji na bodźce, utrata świadomości, zmniejszony poziom świadomości, napady drgawkowe, zaburzenia równowagi, nieprawidłowa koordynacja; (nieznane) śpiączka cukrzycowa, kiwanie głową. Zaburzenia oka: (niezbyt często) niewyraźne widzenie, zapalenie spojówek, suche oko; (rzadko) jaskra, zaburzenia ruchów gałki ocznej, rotacyjne ruchy gałek ocznych, światłowstręt, zwiększone łzawienie, przekrwienie oczu; (nieznana) zespół wiotkiej tęczówki (śródoperacyjny). Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) zawroty głowy, szum w uszach, ból ucha. Zaburzenia serca: (często) tachykardia; (niezbyt często) blok przedsionkowo-komorowy, zaburzenia przewodzenia, wydłużenie odstępu QT, zespół tachykardii postawno-ortostatycznej, bradykardia, nieprawidłowy zapis EKG, kołatanie serca; (rzadko) migotanie przedsionków, niemiarowość zatokowa. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze; (niezbyt często) niedociśnienie tętnicze, niedociśnienie ortostatyczne; (rzadko) zakrzepica żył głębokich, napady zaczerwienienia; (nieznana) zatorowość płucna, niedokrwienie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) kaszel, przekrwienie błony śluzowej nosa; (niezbyt często) duszność, przekrwienie dróg oddechowych, sapanie, ból gardła i krtani, krwawienie z nosa; (rzadko) zespół bezdechu śródsennego, zastój krwi w płucach, szmery oddechowe; (nieznana) hiperwentylacja, zachłystowe zapalenie płuc, dysfonia. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) ból w jamie brzusznej, wymioty, nudności, zaparcia, biegunka, niestrawność, ból zęba; (niezbyt często) dyskomfort w jamie brzusznej, zapalenie żołądka i jelit, dysfagia, suchość śluzówki jamy ustnej, wzdęcia; (rzadko) zapalenie trzustki, obrzęk języka, nietrzymanie stolca, kamienie kałowe, zapalenie warg; (nieznane) niedrożność jelit. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększenie aktywności aminotransferaz; (niezbyt często) zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych; (nieznana) żółtaczka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) pokrzywka, świąd, wysypka, łysienie, wyprysk, sucha skóra, rumień, trądzik; (rzadko) wysypka polekowa, hiperkeratoza, łupież; (nieznana) zespół Stevens-Johnsona/toksyczna nekroliza naskórka, obrzęk naczynioruchowy, odbarwienie skóry, łojotokowe zapalenie skóry. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból mięśniowo-szkieletowy, bóle pleców, ból stawów; (niezbyt często) zwiększone stężenie kinazy fosfokreatynowej we krwi, skurcze mięśni, sztywność stawów, osłabienie mięśni ból szyi; (rzadko) rabdomioliza, obrzęk stawów; (nieznana) nieprawidłowa postawa ciała. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) nietrzymanie moczu, częstomocz, dysuria; (rzadko) zastój moczu. Ciąża, połóg i okres okołoporodowy noworodkowy: (nieznana) zespół odstawienny. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) brak miesiączki, mlekotok; (niezbyt często) zaburzenia erekcji, zaburzenia ejakulacji, zaburzenia miesiączkowania, ginekomastia, zaburzenia seksualne, ból piersi; (rzadko) dyskomfort w obrębie piersi, obrzmienie piersi, powiększenie piersi, wydzielina z pochwy; (nieznana) priapizm. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) gorączka, astenia, zmęczenie, reakcja w miejscu wstrzyk.; (niezbyt często) obrzęk twarzy, obrzęk, zwiększenie temperatury ciała, nieprawidłowy sposób chodzenia, ból w klatce piersiowej, dyskomfort w klatce piersiowej, złe samopoczucie, stwardnienie; (rzadko) hipotermia, dreszcze, pragnienie, zespół odstawienia leku, ropień w miejscu wstrzyk., zapalenie tkanki łącznej w miejscu wstrzyknięcia, torbiel w miejscu wstrzyk., krwiak w miejscu wstrzyknięcia; (nieznana) zmniejszenie temperatury ciała, martwica w miejscu wstrzyknięcia, wrzód w miejscu wstrzyknięcia. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (niezbyt często) upadki. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. Paliperydon jest czynnym metabolitem rysperydonu, dlatego profile działań niepożądanych tych substancji (w tym zarówno postaci doust., jak i postaci we wstrzyk.) odpowiadają sobie wzajemnie. Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano rzadkie przypadki reakcji anafilaktycznej po wstrzyk. produktu leczniczego u pacjentów, którzy wcześniej tolerowali doust. postacie rysperydonu lub paliperydonu. Najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym związanym z miejscem wstrzyk. był ból. Nasilenie większości zgłaszanych reakcji określano jako łagodne do umiarkowanego. We wszystkich badaniach fazy 2 i 3 produktu leczniczego w ocenie bólu w miejscu wstrzyk. przez badanych opartej na skali wzrokowo-analogowej wykazano tendencję do zmniejszania częstości występowania i natężenia odczucia z czasem. Wstrzyk. do mięśnia naramiennego były postrzegane jako nieznacznie bardziej bolesne od analogicznego wstrzyknięcia do mięśnia pośladkowego. Pozostałe reakcje w miejscu wstrzyk. charakteryzowały się przeważnie łagodnym nasileniem: (często) stwardnienie; (niezbyt często) świąd; (rzadko) guzki. Objawy pozapiramidowe uwzględniały łącznie następujące zespoły objawów: parkinsonizm (w tym zwiększone wydzielanie śliny, sztywność mięśni szkieletowych, parkinsonizm, ślinienie się, sztywność typu koła zębatego, bradykinezja, hipokinezja, maskowata twarz, napięcie mięśni, akinezja, sztywność karku, sztywność mięśni, chód parkinsonowski, nieprawidłowy odruch gładziznowy oraz drżenie spoczynkowe w parkinsonizmie), akatyzja (w tym akatyzja, niepokój psychoruchowy, hiperkinezja, zespół niespokojnych nóg), dyskineza (dyskineza, drganie mięśni, choreoatetoza, atetoza i mioklonia), dystonia (w tym dystonia, wzmożone napięcie mięśni, kręcz szyi, mimowolne skurcze mięśni, przykurcze mięśni, kurcz powiek, rotacja gałek ocznych, porażenie języka, skurcz mięśni twarzy, skurcz mięśni krtani, miotonia, opistotonus, skurcz części ustnej gardła, pleurototonus, skurcz języka i szczękościsk) oraz drżenie. Należy zauważyć, że uwzględniono szersze spektrum objawów, które niekoniecznie mają pochodzenie pozapiramidowe. W trwającym 13 tyg. badaniu u pacjentów przyjmujących dawkę początkową 150 mg, częstość występowania nieprawidłowego zwiększenia mc. ≥7% była zależna od dawki i wynosiła 5% u badanych z grupy przyjmującej placebo oraz 6%, 8% i 13% w grupach stosujących produkt leczniczy w dawkach odpowiednio 25 mg, 100 mg i 150 mg. W trwającej 33 tyg. otwartej fazie przejściowej/podtrzymującej długoterminowego badania dotyczącego zapobiegania nawrotom, 12% badanych przyjmujących produkt leczniczy spełniło to kryterium (zwiększenie mc. ≥7% od fazy podwójnie ślepej próby aż do punktu końcowego badania); średnia (SD) zmiana mc od punktu wyjścia fazy otwartej wyniosła +0,7 (4,79) kg. W badaniach klinicznych zaobserwowano wzrost mediany stężenia prolaktyny w surowicy u badanych obu płci przyjmujących produkt leczniczy. Działania niepożądane, które mogą wskazywać na zwiększone stężene prolaktyny (np. brak miesiączki, mlekotok, zaburzenia menstruacji, ginekomastia) wystąpiły ogółem u <1% badanych. W związku z przyjmowaniem leków przeciwpsychotycznych mogą wystąpić następujące działania niepożądane: wydłużenie odstępu QT, niemiarowości komorowe (migotanie komór, tachykardia komorowa), nagły zgon z niewyjaśnionych przyczyn, zatrzymanie krążenia oraz częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes. Zgłaszano przypadki VTE, w tym zatorowości płucnej oraz zakrzepicy żył głębokich, związane ze stosowaniem leków przeciwpsychotycznych (częstość występowania nieznana).

Objawy: na ogół spodziewane objawy przedmiotowe i podmiotowe są takie same, jak znane skutki farmakologiczne związane z przedawkowaniem paliperydonu, tj. senność i sedacja, częstoskurcz i niedociśnienie, wydłużenie odstępu QT oraz objawy pozapiramidowe. U pacjentów, którzy przedawkowali przyjmowany doustnie paliperydon zgłaszano przypadki częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes oraz migotanie komór. W razie ostrego stanu związanego z przedawkowaniem należy rozważyć możliwość jednoczesnego wpływu różnych leków. Postępowanie: oceniając potrzeby terapeutyczne oraz powrót do zdrowia należy uwzględnić przedłużone uwalnianie produktu leczniczego i długi T_0,5 paliperydonu. Nie ma określonej odtrutki na paliperydon. Należy zastosować doraźne środki zaradcze. Należy zapewnić i podtrzymywać drożność dróg oddechowych oraz zapewnić właściwe natlenienie i wentylację. Należy natychmiast rozpocząć obserwację układu sercowo-naczyniowego, w tym stałe monitorowanie EKG pod kątem potencjalnych niemiarowości. W razie niedociśnienia tętniczego i zapaści krążeniowej należy podjąć odpowiednie środki zaradcze, takie jak dożylne podawanie płynu i/lub środków sympatykomimetycznych. W przypadku ciężkich objawów pozapiramidowych należy podać środki przeciwcholinergiczne. Należy kontynuować ścisły nadzór i obserwację, aż do wyzdrowienia pacjenta.

Paliperydon jest selektywnym czynnikiem blokującym działanie monoamin, którego właściwości farmakologiczne różnią się od właściwości neuroleptyków klasycznych. Paliperydon silnie wiąże się z receptorami serotoninergicznymi 5-HT2 i dopaminergicznymi D2. Blokuje także receptory α1-adrenergiczne i nieznacznie słabiej receptory H₁-histaminergiczne i α₂-adrenergiczne. Aktywność farmakologiczna enancjomerów (+)- i (-)-paliperydonu jest podobna pod względem jakościowym i ilościowym. Paliperydon nie wiąże się z receptorami cholinergicznymi. Chociaż paliperydon jest silnym antagonistą receptorów D2, co, jak się uważa, łagodzi objawy wytwórcze schizofrenii, powoduje rzadziej stany kataleptyczne i w mniejszym stopniu hamuje funkcje motoryczne niż klasyczne neuroleptyki. Dominujący ośrodkowy antagonizm serotoniny może zmniejszać tendencję paliperydonu do powodowania pozapiramidowych działań niepożądanych.

1 amp.-strzyk. zawiera 117 mg, 156 mg lub 234 mg palmitynianu paliperydonu stanowiącego równoważnik 75 mg, 100 mg lub 150 mg paliperydonu.