Produkt leczniczy jest podawany w dawce 0,5 mg/kg mc. co tydz. w postaci infuzji dożylnej trwającej 3 h, która może być stopniowo ograniczana do 1 h, jeśli nie występują reakcje związane z infuzją produktu. Instrukcja dotycząca przygotowania produktu leczniczego do stosowania. Podawanie pacjentowi infuzji w domu może być brane pod uwagę u pacjentów, którzy przez okres kilku m-cy otrzymywali leczenie w klinice i dobrze je tolerowali. Infuzje w domu należy podawać pod nadzorem lekarza lub innego pracownika służby zdrowia. Pacjenci w podeszłym wieku. Brak doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania u pacjentów w wieku ≥65 lat. Pacjenci z zaburzeniem czynności nerek lub wątroby. Brak doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub wątroby. Dzieci i młodzież. Dawka dla dzieci i młodzieży jest taka sama jak dla dorosłych i wynosi 0,5 mg/kg mc. raz/tydz.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

U pacjentów leczonych sulfatazą iduronianu mogą pojawić się reakcje związane z podawaniem inf. Podczas badań klinicznych do najczęściej występujących reakcji związanych z podawaniem inf. należały reakcje skórne (wysypka, świąd, pokrzywka), gorączka, ból głowy, nadciśnienie i nagłe zaczerwienienie twarzy. Reakcje związane z podawaniem inf. leczono lub łagodzono poprzez spowolnienie szybkości podawania inf., przerwanie inf. lub podanie produktów leczniczych, takich jak leki przeciwhistaminowe, przeciwgorączkowe, kortykosteroidy w małych dawkach (prednizon i metyloprednizolon) lub nebulizację β-agonistów. Podczas badań klinicznych żaden pacjent nie przerwał leczenia w związku z reakcją związaną z inf. Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania inf. u pacjentów z ciężką chorobą podstawową dróg oddechowych. Tacy pacjenci powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją, a inf. należy podawać w odpowiednim otoczeniu klinicznym. Należy zachować ostrożność podczas leczenia i postępowania z takimi pacjentami poprzez ograniczenie i ścisłe monitorowanie stosowania leków przeciwhistaminowych i innych leków uspokajających. W niektórych przypadkach może być konieczne włączenie dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych. U pacjentów z ostrą chorobą układu oddechowego przebiegającą z gorączką należy brać pod uwagę opóźnienie inf. U pacjentów wymagających suplementacji tlenu, takie leczenie powinno być łatwo dostępne podczas podawania inf. na wypadek wystąpienia reakcji związanej z inf. Ryzyko reakcji związanych z podawaniem inf. i innych niepożądanych działań jest większe u pacjentów, u których pojawiły się przeciwciała IgM lub IgG. U niektórych pacjentów leczonych lekiem obserwowano reakcje rzekomo-anafilaktyczne mogące zagrażać życiu. Późne wystąpienie objawów podmiotowych i przedmiotowych reakcji rzekomo-anafilaktycznych obserwowano do 24 h po wystąpieniu reakcji początkowej. W razie wystąpienia reakcji rzekomo-anafilaktycznych zaleca się natychmiastowe przerwanie inf. i rozpoczęcie odpowiedniego leczenia i obserwacji pacjenta. W przypadku podjęcia akcji ratunkowej należy stosować się do aktualnych standardów leczenia. Pacjenci, u których reakcje rzekomo-anafilaktyczne są ciężkie lub oporne na leczenie, mogą wymagać dłuższego okresu obserwacji klinicznej. Należy zachować ostrożność podczas ponownego podawania leku u pacjentów, u których wystąpiły reakcje rzekomo-anafilaktyczne. Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu leczniczego na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono formalnych badań interakcji z udziałem produktu leczniczego. Na podstawie metabolizmu w lizosomach komórkowych sulfataza iduronianu nie będzie uczestniczyć w interakcjach, w których pośredniczy cytochrom P450.

Brak danych dotyczących stosowania sulfatazy iduronianu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję. W celu zachowania ostrożności zaleca się unikanie stosowania produktu w okresie ciąży. Nie wiadomo, czy sulfataza iduronianu przenika do mleka ludzkiego. Na podstawie dostępnych danych dotyczących zwierząt stwierdzono przenikanie sulfatazy iduronianu do mleka. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dziecka karmionego piersią. Należy podjąć decyzję czy kontynuować/przerwać karmienie piersią czy kontynuować/przerwać podawanie produktu biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści ze stosowania leku dla matki. Nie obserwowano żadnego wpływu na płodność samców podczas badań reprodukcji prowadzonych na szczurach.

Podczas trwającego 52 tyg. badania II/III fazy z grupą kontrolną otrzymującą placebo, nasilenie prawie wszystkich działań niepożądanych obserwowanych u 32 pacjentów leczonych lekiem w podawanej co tydzień dawce wynoszącej 0,5 mg/kg mc. było łagodne lub umiarkowane. Najczęściej występowały działania związane z podawaniem inf. U 22 pacjentów na 32 po podaniu łącznie 1580 infuzji zgłoszono 202 reakcje związane z inf. W grupie otrzymującej placebo u 21 na 32 pacjentów po podaniu łącznie 1612 inf. zgłoszono 128 reakcji związanych z inf. Ponieważ podczas pojedynczej inf. może wystąpić więcej niż jedno działanie związane z inf., powyższe liczby prawdopodobnie zawyżają rzeczywistą liczbę działań związanych z podawaniem inf. Działania związane z podawaniem inf. w grupie placebo były podobne pod względem charakteru i nasilenia do reakcji w grupie leczonej. Do najczęściej występujących działań związanych z podawaniem inf. należały reakcje skórne (wysypka, świąd, pokrzywka), gorączka, ból głowy i nadciśnienie. Częstość występowania działań związanych z inf. zmniejszała się wraz z kontynuacją leczenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) reakcja rzekomo-anafilaktyczna. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) zawroty głowy, drżenie. Zaburzenia serca: (często) sinica, zaburzenia rytmu serca, częstoskurcz. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) nadciśnienie, nagłe zaczerwienienie twarzy; (często) niedociśnienie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) świszczący oddech, duszność; (często) niedotlenienie, szybki oddech, skurcz oskrzeli, kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) ból brzucha, nudności, niestrawność, biegunka; (często) obrzmienie języka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) pokrzywka, wysypka, świąd; (często) rumień. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból w klatce piersiowej; (często) ból stawów. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) reakcja spowodowana podaniem inf., gorączka, obrzęk w miejscu podania infuzji; (często) obrzęk twarzy, obrzęk obwodowy. Podczas prowadzonych badań poważne działania niepożądane zgłoszono łącznie u 5 pacjentów, którzy otrzymywali dawkę 0,5 mg/kg mc. tygodniowo lub co drugi tydzień. U czterech pacjentów wystąpił epizod niedotlenienia podczas jednej lub kilku inf., wymagający tlenoterapii u 3 pacjentów z ciężką podstawową obturacyjną chorobą płuc (2 pacjentów z założoną wcześniej tracheotomią). Najpoważniejszy epizod, wystąpił u pacjenta, z chorobą układu oddechowego przebiegającą z gorączką i był związany z wystąpieniem niedotlenienia podczas inf., które spowodowało krótki napad drgawkowy. U czwartego pacjenta, u którego choroba podstawowa miała łagodniejszy charakter, objawy ustąpiły samoistnie wkrótce po przerwaniu infuzji. Takie zdarzenia nie wystąpiły ponownie podczas kolejnych inf., które były podawane wolniej i stosowano premedykację zwykle małymi dawkami steroidów, lekami przeciwhistaminowymi i nebulizacją β-agonistów. U piątego pacjenta, u którego przed leczeniem występowała choroba serca, podczas badania rozpoznano przedwczesne skurcze komorowe i zatorowość płucną. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano reakcje rzekomo-anafilaktyczne. Podczas wszystkich badań u 53/107 pacjentów (50%) po pewnym czasie pojawiły się przeciwciała IgG przeciwko sulfatazie iduronianu. U dziewięciu pacjentów z dodatnim wynikiem w kierunku obecności IgG występowały również przeciwciała IgM, a u czterech pacjentów otrzymano dodatni wynik badania na obecności IgA. Ponadto, u jednego pacjenta bez dodatniego wyniku w kierunku obecności IgG wystąpiły przejściowe przeciwciała IgM oraz utrzymujące się przeciwciała IgA. Ogólny odsetek przeciwciał neutralizujących wynosił 26/107 pacjentów (24%). Podczas 52 tyg. prowadzenia badania, najwyższe odsetki dodatnich wyników testów serologicznych występowały od 18 do 27 tygodnia a następnie stopniowo malały w pozostałym okresie badania. Generalnie u pacjentów z dodatnim wynikiem testu w kierunku obecności przeciwciał IgG istniało większe prawdopodobieństwo wystąpienia działań związanych z inf. niż u pacjentów z ujemnym wynikiem testu. Jednak ogólny odsetek działań niepożądanych związanych z podawaniem inf. malał wraz z upływem czasu niezależnie od występowania przeciwciał. Zmniejszenie wydalania glikozoaminoglikanów (GAG) z moczem było w pewnym stopniu mniejsze u pacjentów, u których wykryto krążące przeciwciała przeciwko sulfatazie iduronianu. Działania niepożądane obserwowane u dzieci i młodzieży generalnie były podobne do działań obserwowanych u dorosłych.

Brak doświadczeń z przedawkowaniem produktu leczniczego.

Zespół Huntera jest chorobą związaną z chromosomem X spowodowaną niedostateczną aktywnością enzymu lizosomalnego sulfatazy-L-iduronianu (ang. Iduronate 2-sulfatase). Sulfataza-L-iduronianu jest odpowiedzialna za katabolizm glukozoaminoglikanów (GAG): siarczanu dermatanu i siarczanu heparanu na drodze rozpadu cząstek siarczanowych połączonych z oligosacharydami. W związku z brakującym lub wadliwym enzymem sulfatazy-L-iduronianu u pacjentów z chorobą Huntera, glikozaminoglikany są gromadzone progresywnie w komórkach prowadząc do ich przekrwienia, organomegalii, uszkodzenia tkanek i zaburzenia czynności układów narządowych. Sulfataza iduronianu jest oczyszczoną postacią enzymu lizosomalnego sulfatazy-L-iduronianu produkowanego w linii komórek ludzkich zapewniającego ludzką charakterystykę glikozylacji, która jest analogiczna do charakterystyki naturalnie występującego enzymu. Sulfataza iduronianu jest wydzielana jako glikoproteina składająca się z 525 aminokwasów i zawiera 8 miejsc N-glikozylacji, które są zajmowane przez złożone, hybrydowe i o dużej zawartości mannozy typy łańcuchów oligosacharydów. Ciężar cząsteczkowy sulfatazy iduronianu wynosi około 76 kD. Leczenie pacjentów z zespołem Huntera za pomocą dożylnego podawania leku Elaprase dostarcza egzogenny enzym do wychwytu przez lizosomy komórkowe. Reszty mannozo-6-fosforanu (M6P) na łańcuchach oligosacharydowych umożliwiają swoiste przyłączenie enzymu do receptorów M6P na powierzchni komórek prowadząc do komórkowej internalizację enzymu, ukierunkowując go do lizosomów wewnątrzkomórkowych i dalszego katabolizmu nagromadzonego GAG. Do dwóch randomizowanych badań klinicznych kontrolowanych placebo włączono 108 pacjentów płci męskiej z chorobą Huntera z szerokim spektrum objawów. 106 z nich kontynuowało leczenie w dwóch badaniach otwartych.Podczas trwającego 52 tyg. randomizowanego badania klinicznego prowadzonego metodą podwójnie ślepej próby, kontrolowanego placebo, 96 pacjentów w wieku od 5 do 31 lat otrzymywało lek Elaprase w dawce 0,5 mg/kg mc. podawanej co tydzień (n=32) lub w dawce 0,5 mg/kg mc. podawanej co drugi tydzień (n=32) lub placebo (n=32). W badaniu brali udział pacjenci z udokumentowanym niedoborem aktywności enzymu sulfatazy-L-iduronianu, odsetkiem wartości należnej FVC <80% i z różnym stopniem nasilenia choroby. Pierwszorzędowym kryterium oceny skuteczności był dwuczęściowy wynik oparty na sumie stopni zmiany od poziomu wyjściowego do zakończenia badania na odcinku przebytym podczas 6 min. (6-min. test marszowy lub 6MWT) jako pomiar wytrzymałości i % zaplanowanej w protokole natężonej pojemności życiowej (FVC – Forced Vital Capacity). Ten punkt końcowy w przypadku pacjentów leczonych raz w tygodniu (p=0,0049) znamiennie różnił się od pacjentów otrzymujących placebo.

1 ml zawiera 2 mg sulfatazy iduronianu produkowanej za pomocą technologii rekombinantu DNA w ciągłej linii komórek ludzkich.