Leczenie argipresyną u pacjentów z niedociśnieniem opornym na katecholaminy najlepiej rozpocząć w ciągu pierwszych 6 h od wystąpienia wstrząsu septycznego, albo w ciągu 3 h od wystąpienia u pacjentów otrzymujących wysokie dawki katecholamin. Argipresynę należy podawać w ciągłej inf. dożylnej w dawce 0,01 IU/min. za pomocą pompy inf./mechanicznej. W zależności od odpowiedzi klinicznej dawkę można zwiększać co 15-20 min. do 0,03 IU/min. W przypadku pacjentów oddziału intensywnej terapii, zwykle docelowe ciśnienie krwi to 65-75 mm Hg. Argipresynę należy stosować wyłącznie dodatkowo do konwencjonalnej terapii wazopresyjnej katecholaminami. Dawki powyżej 0,03 IU/min. należy stosować wyłącznie jako leczenie ratunkowe, gdyż może to powodować martwicę jelit i skóry oraz zwiększać ryzyko zatrzymania krążenia. Czas trwania leczenia należy dobrać zależnie od indywidualnego obrazu klinicznego, ale najlepiej, aby trwało co najmniej 48 h. Nie wolno nagle odstawiać leczenia argipresyną. Należy to robić stopniowo, zgodnie ze stanem klinicznym pacjenta. Łączny czas trwania leczenia argipresyną zależy od decyzji lekarza prowadzącego. Tempo inf. zależnie od zalecanych dawek - szczegóły patrz ChPL. Dzieci i młodzież. Argipresyna była stosowana do leczenia wstrząsu wazodylatacyjnego u dzieci i niemowląt na oddziale intensywnej terapii i podczas zabiegu chirurgicznego. Ponieważ argipresyna w porównaniu ze standardowym leczeniem nie prowadziła do poprawy przeżycia i wykazywała więcej zdarzeń niepożądanych, jej stosowanie u dzieci i niemowląt nie jest zalecane.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Tego produktu nie należy stosować zamiennie z innymi produktami leczniczymi zawierającymi argipresynę wyrażoną w innych jednostkach (np. P.U.). Argipresyny nie należy podawać w bolusie w ramach leczenia wstrząsu opornego na katecholaminę. Argipresynę wolno podawać wyłącznie pod ścisłą i ciągłą obserwacją parametrów hemodynamicznych i specyficznych dla narządów. Leczenie argipresyną należy rozpocząć wyłącznie, jeśli nie można utrzymać wystarczającego ciśnienia perfuzyjnego pomimo odpowiedniej substytucji objętości i podania wazopresorów katecholaminergicznych. Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania argipresyny u pacjentów z chorobami serca lub naczyń. Zgłaszano, że podanie dużych dawek argipresyny w innych wskazaniach powoduje niedokrwienie mięśnia sercowego i jelit, zawał mięśnia sercowego i jelit oraz zmniejszoną perfuzję kończyn. Argipresyna może w rzadkich przypadkach powodować zatrucie wodne. Należy w porę rozpoznać wczesne oznaki w postaci senności, apatii i bólu głowy, aby zapobiec śpiączce terminalnej i drgawkom. Argipresynę należy stosować z zachowaniem ostrożności przy występowaniu padaczki, migreny, astmy, niewydolności serca lub przy innym stanie, przy którym nagłe zwiększenie objętości wody pozakomórkowej może stanowić ryzyko dla już przeciążonego układu. W populacji pediatrycznej nie wykazano pozytywnego stosunku korzyści do ryzyka. Stosowanie argipresyny u dzieci i noworodków w tym wskazaniu nie jest zalecane. Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol/ml sodu (23 mg), co oznacza, że jest "wolny od sodu". Nie przeprowadzono badań dotyczących oceny wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Jednoczesne stosowanie z karbamazepiną, chloropropamidem, klofibratem, karbamidem, fludrokortyzonem lub trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi może nasilać antydiuretyczne działanie argipresyny. Jednoczesne stosowanie z demeklocykliną, noradrenaliną, związkami litu, heparyną lub alkoholem może osłabiać antydiuretyczne działanie arginiowazopresyny. Furosemid zwiększa klirens osmolalny i zmniejsza klirens moczowy wazopresyny. Poziomy wazopresyny w osoczu pozostają bez zmian, dlatego kliniczna istotność tej interakcji jest mała. Leki ganglioplegiczne mogą powodować znaczący wzrost wrażliwości na działanie zwiększające ciśnienie tętnicze krwi argipresyny. Tolwaptan i argipresyna mogą zmniejszać odpowiednio swoje indywidualne działanie moczopędne lub antydiuretyczne. Leki zwiększające ciśnienie krwi mogą nasilać wzrost ciśnienia krwi wywołany przez argipresynę. Leki zmniejszające ciśnienie krwi mogą obniżać podniesione ciśnienie krwi wywołane przez argipresynę.

Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu argipresyny na reprodukcję u zwierząt. W badaniach dotyczących toksycznego wpływu na reprodukcję z podobnymi substancjami obserwowano poronienia i wady wrodzone. Argipresyna może powodować skurcze macicy i zwiększone ciśnienie wewnątrzmaciczne podczas ciąży oraz może zmniejszać perfuzję macicy. Nie należy stosować argipresyny w czasie ciąży, o ile nie jest to wyraźnie konieczne. Nie wiadomo, czy argipresyna przenika do mleka ludzkiego i wpływa na dziecko. Należy zachować ostrożność podczas podawania argipresyny pacjentkom karmiącym piersią.

Reakcje niepożądane wymienione poniżej, uważane za możliwie lub prawdopodobnie związane z podawaniem argipresyny, zgłoszono u 1588 pacjentów z niedociśnieniem po wstrząsie septycznym, z czego 909 pacjentów włączono do kontrolowanych badań klinicznych. Najczęstsze poważne reakcje niepożądane (częstość występowania poniżej 10%) to: arytmia zagrażająca życiu, niedokrwienie krezki jelita, niedokrwienie palców i ostre niedokrwienie mięśnia sercowego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) hiponatremia; (nieznana) zatrucie wodne, moczówka prosta po odstawieniu. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) drżenie, zawroty głowy, ból głowy. Zaburzenia serca: (często) arytmia, dławica piersiowa, niedokrwienie mięśnia sercowego; (niezbyt często) zmniejszony rzut serca, arytmia zagrażająca życiu, zatrzymanie krążenia. Zaburzenia naczyniowe: (często) zwężenie naczyń obwodowych, martwica, bladość okołoustna. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) skurcz oskrzeli. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) skurcze brzucha, niedokrwienie jelit; (niezbyt często) nudności, wymioty, wzdęcia, martwica jelit. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) martwica skóry, niedokrwienie palców; (niezbyt często) potliwość, pokrzywka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (rzadko) anafilaksja (zatrzymanie krążenia i/lub wstrząs), obserwowana niedługo po wstrzyk. argipresyny. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) w dwóch badaniach klinicznych niektórzy pacjenci ze wstrząsem wazodylatacyjnym wykazywali zwiększony poziom bilirubiny i transaminazy w osoczu i zmniejszoną liczbę płytek krwi podczas leczenia argipresyną.

Jeśli wystąpi zatrucie wodne, nie należy podawać żadnych płynów, zaś leczenie argipresyną można tymczasowo przerwać do momentu wystąpienia wielomoczu. W ciężkich przypadkach można przeprowadzić diurezę osmotyczną przy użyciu mannitolu, hipertonicznego roztw. glukozy, mocznika z furosemidem lub bez.

Argipresyna (argininowazopresyna) to hormon endogenny o działaniu osmoregulacyjnym, obkurczającym naczynia krwionośne, hemostatycznym i wpływającym na OUN. W obwodowym działaniu argipresyny pośredniczą różne receptory wazopresyny, a dokładnie receptory V1a, V1b i V2. Receptory V1 występujące w tętniczych naczyniach krwionośnych wywołują zwężenie naczyń na skutek wzrostu poziomu cytoplazmatycznego wapnia zjonizowanego poprzez kaskadę fosfatydylo-inozytolo-bisfosfonianiu, co jest najbardziej znaczącym działaniem argipresyny.

1 ml konc. do sporz. roztw. do inf. zawiera 20 IU (66,5 μg) argipresyny w postaci argipresyny octanu.