Chlorowodorek epirubicyny jest przeznaczony wyłącznie do podawania dożylnego lub do pęcherza moczowego. Brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności chlorowodorku epirubicyny u dzieci. Należy zachować ostrożność w celu uniknięcia wynaczynienia substancji czynnej. W razie wynaczynienia podawanie produktu leczniczego należy natychmiast przerwać. Do przygotowania roztw. do infuzji chlorowodorku epirubicyny należy użyć 0,9% roztworu chlorku sodu lub 5% roztw. glukozy. Dawka konwencjonalna. Jeśli chlorowodorek epirubicyny stosowany jest w monoterapii, zalecana dawka dla dorosłych wynosi 60-90 mg/m² powierzchni ciała. Produkt leczniczy należy podawać dożylnie przez 3-5 minut. Podanie dawki należy powtarzać co 21 dni w zależności od parametrów hematologicznych oraz czynności szpiku kostnego. Jeśli wystąpią objawy toksyczności (np. neutropenia, gorączka neutropeniczna oraz małopłytkowość, które mogą występować jeszcze w 21. dniu terapii), może być konieczna zmiana dawki lub opóźnienie następnego podania produktu leczniczego. Dawka duża. Jeśli chlorowodorek epirubicyny stosowany jest w wysokodawkowanej terapii raka płuca, należy postępować według następującego schematu: rak drobnokomórkowy płuca (uprzednio nieleczony): 120 mg/m² pc. pierwszego dnia cyklu, co 3 tyg. W leczeniu wysokodawkowanym chlorowodorek epirubicyny można podawać w postaci powolnego wstrzyknięcia dożylnego przez 3-5 minut lub w postaci infuzji trwającej do 30 minut. Rak piersi. W leczeniu adjuwantowym pacjentów z niezaawansowanym rakiem piersi z zajęciem węzłów chłonnych zaleca się podawanie chlorowodorku epirubicyny dożylnie w dawce od 100 mg/m² pc. (jako pojedynczą dawkę pierwszego dnia terapii) do 120 mg/m² pc. (podzielonych na 2 dawki dnia 1. i 8.), co 3-4 tyg. w skojarzeniu z podawanymi dożylnie cyklofosfamidem i 5-fluorouracylem oraz podawanym doustnie tamoksyfenem. U pacjentów z zaburzeniami czynności szpiku kostnego spowodowanymi wcześniejszą chemioterapią lub radioterapią, podeszłym wiekiem albo naciekiem nowotworowym szpiku kostnego, zaleca się stosowanie mniejszych dawek leku (60-75 mg/m² pc. w dawkowaniu konwencjonalnym oraz 105-120 mg/m² pc. w dawkowaniu wysokim). Całkowitą dawkę jednego cyklu leczenia można podzielić podając cząstkowe dawki przez 2 lub 3 kolejne dni. Leczenie złożone. W razie stosowania chlorowodorku epirubicyny razem z innymi produktami cytotoksycznymi, należy odpowiednio zmniejszyć dawkę. Poniżej przedstawiono dawki chlorowodorku epirubicyny stosowane zwykle w monoterapii oraz złożonej chemioterapii innych nowotworów niż wymienione. Monoterapia. Zaawansowany rak jajnika: 60-90 mg/m² pc. Rak żołądka: 60-90 mg/m² pc. Rak drobnokomórkowy płuca (SCLC). 120mg/m² pc. Rak pęcherza moczowego: podanie do pęcherza moczowego: 50 mg/50 ml lub 80 mg/50 ml (rak in situ). Zapobiegawczo: 50 mg/50 ml co tydz. przez 4 tyg., następnie co m-c przez 11 m-cy. Leczenie złożone. Zaawansowany rak jajnika: 50-100 mg/m² pc. Rak żołądka: 50 mg/m² pc. Rak drobnokomórkowy płuca (SCLC). 120 mg/m² pc. Zaburzenia czynności wątroby. Eliminacja chlorowodorku epirubicyny odbywa się głównie przez układ wątrobowo-żółciowy. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy zmniejszyć dawkę produktu leczniczego, dostosowując ją do stężenia bilirubiny w osoczu według następującego schematu - szczegóły patrz ChPL. Zaburzenia czynności nerek. Ze względu na ograniczoną ilość chlorowodorku epirubicyny wydalanego przez nerki, umiarkowane zaburzenia czynności nerek nie wymagają zmniejszenia dawki. Może jednak zachodzić konieczność dostosowania dawki u pacjentów ze stężeniem kreatyniny w osoczu >5 mg/dl. Podanie do pęcherza moczowego. W leczenia powierzchownego raka pęcherza moczowego oraz raka in situ chlorowodorek epirubicyny można podawać bezpośrednio do pęcherza moczowego. Nie należy podawać chlorowodorku epirubicyny do pęcherza moczowego w leczeniu inwazyjnych nowotworów, które przenikają całą ścianę pęcherza moczowego. W tych przypadkach bardziej odpowiednie jest leczenie ogólnoustrojowe lub operacyjne. Chlorowodorek epirubicyny stosowano również skutecznie dopęcherzowo w leczeniu zapobiegającym nawrotom powierzchownego raka pęcherza moczowego po przezcewkowym wycięciu zmiany pierwotnej. W leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego zaleca się przygotowanie rozcieńczeń roztw. do podania do pęcherza moczowego - szczegóły patrz ChPL.

Nadwrażliwość na epirubicynę lub na jakikolwiek inny składnik produktu leczniczego, również na inne antracykliny lub antracenediony. Laktacja. Dożylne podanie produktu leczniczego jest przeciwwskazane u pacjentów: z długotrwałym zahamowaniem czynności szpiku kostnego, z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, z ciężką niewydolnością mięśnia sercowego, ze świeżym zawałem serca, z ciężką arytmią, po przebytym leczeniu maksymalnymi, skumulowanymi dawkami epirubicyny i/lub innymi antracyklinami lub antracenedionami, z ostrymi zakażeniami ogólnymi, niestabilną dławicą piersiową, z kardiomiopatią. Dopęcherzowe podanie produktu leczniczego jest przeciwwskazane u pacjentów: z zakażeniem układu moczowego, z zapaleniem pęcherza moczowego, z krwiomoczem, z nowotworami inwazyjnymi przenikającymi ścianę pęcherza moczowego, u których pojawiły się trudności z cewnikowaniem.

Epirubicyna może powodować uszkodzenie chromosomów w ludzkich plemnikach. Mężczyźni leczeni epirubicyną powinni stosować skuteczne metody antykoncepcji. W razie potrzeby i dostępności, pacjenci powinni zasięgnąć porady w sprawie pobrania i zmagazynowania nasienia ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności spowodowanej leczeniem. Epirubicyna może spowodować brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę u kobiet przed okresem menopauzy. Dane doświadczalne z badań na zwierzętach wskazują, że epirubicyna podana kobiecie w ciąży może spowodować uszkodzenie płodu. Jeżeli epirubicyna jest stosowana podczas ciąży lub pacjentka zajdzie w ciążę podczas przyjmowania tego produktu leczniczego, należy ją poinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Nie przeprowadzono badań z udziałem kobiet w ciąży. Epirubicyna powinna być stosowana podczas ciąży tylko wówczas, gdy potencjalna korzyść uzasadnia ryzyko wobec płodu. Nie wiadomo, czy epirubicyna jest wydzielana do mleka matki. Ponieważ wiele produktów leczniczych, w tym inne antracykliny, wydziela się do mleka matki oraz z uwagi na możliwość wywołania przez epirubicynę poważnych działań niepożądanych u dziecka, matka powinna przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem stosowania tego produktu leczniczego.

Ostre przedawkowanie epirubicyny prowadzi do ciężkiego zahamowania czynności szpiku kostnego (objawiającego się głównie leukopenią i trombocytopenią), zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego (głównie zapalenia błony śluzowej) i ostrych powikłań kardiologicznych. Podczas podawania antracyklin obserwowano występowanie utajonej niewydolności serca w przeciągu kilku miesięcy do kilku lat po zakończeniu leczenia. Pacjenci powinni być uważnie monitorowani. W przypadku wystąpienia objawów niewydolności serca pacjenci powinni być leczeni zgodnie z konwencjonalnymi wytycznymi. Leczenie objawowe. Epirubicyna nie może być usuwana drogą dializy.

Mechanizm działania epirubicyny związany jest z jej zdolnością do wiązania się z DNA. Badania hodowli komórkowych wykazały, że produkt leczniczy szybko przenika do komórek, umiejscawia się w jądrze komórkowym hamując syntezę kwasu nukleinowego i mitozę. Udowodniono działanie epirubicyny w szerokim spektrum nowotworów eksperymentalnych, w tym białaczkach L1210 i P388, w mięsakach SA180 (formy lite i wysiękowe), w czerniaku B16, w raku sutka, w raku płuc Lewisa i w guzach okrężnicy 38. Wykazano także działanie produktu leczniczego na ludzkie guzy przeszczepione myszom atymicznym (czerniak, rak sutka, płuc, prostaty i jajnika).

1 ml roztworu zawiera 2 mg chlorowodorku epirubicyny.