Leczenie. Pacjenci dorośli i młodzież (w wieku 13-17 lat): dawka produktu leczniczego wynosi 1 g podawany raz/dobę dożylnie. Niemowlęta i dzieci (w wieku od 3 m-cy do 12 lat): dawka produktu leczniczego wynosi 15 mg/kg mc. podawane 2x/dobę dożylnie (nie więcej niż 1 g/dobę). Zapobieganie. Pacjenci dorośli: aby zapobiec zakażeniom miejsca operowanego po planowym zabiegu chirurgicznym okrężnicy lub odbytnicy, zaleca się zakończyć podawanie pojedynczej dawki dożylnej wynoszącej 1 g w ciągu 1 h przed cięciem chirurgicznym. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci w wieku poniżej 3 m-cy. Brak dostępnych danych. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Preparat można stosować w celu leczenia zakażeń u dorosłych pacjentów z zaburzeniami czynności nerek o nasileniu łagodnym do umiarkowanego. U pacjentów z Cl_Cr wynoszącym >30 ml/min/1,73 m² pc. nie ma konieczności zmiany dawkowania. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności ertapenemu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek nie są na tyle wystarczające, aby można było określić sposób dawkowania produktu leczniczego. Z tego względu ertapenemu nie należy stosować u tych pacjentów. Brak danych dotyczących stosowania u dzieci i młodzieży z zaburzeniami czynności nerek. Pacjenci poddawani hemodializie. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności ertapenemu u pacjentów hemodializowanych są niewystarczające, aby można było określić odpowiednie dawkowanie. Z tego względu ertapenemu nie należy stosować u tych pacjentów. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Nie zaleca się zmiany dawkowania ertapenemu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci w podeszłym wieku. Należy stosować zalecaną dawkę produktu leczniczego z wyjątkiem pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek.

Podanie dożylne. Preparat należy podawać w infuzji dożylnej trwającej 30 minut. Leczenie produktem leczniczym zazwyczaj trwa 3-14 dni. Czas leczenia może się jednak różnić w zależności od rodzaju i stopnia nasilenia zakażenia oraz od wywołującego je patogenu bądź patogenów. O ile jest to wskazane, po stwierdzeniu poprawy klinicznej ertapenem można zmienić na odpowiedni lek przeciwbakteryjny przyjmowany doustnie. Roztw. produktu leczniczego jest bezbarwny do jasnożółtego.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na którykolwiek lek przeciwbakteryjny z grupy karbapenemów. Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna, ciężka reakcja skórna) na inny lek przeciwbakteryjny z grupy β-laktamów (np. penicyliny lub cefalosporyny).

U pacjentów przyjmujących antybiotyki z grupy beta-laktamów opisywano ciężkie reakcje nadwrażliwości (anafilaktyczne), niekiedy prowadzące do zgonu. Ryzyko wystąpienia takich reakcji jest większe u pacjentów z nadwrażliwością na liczne alergeny w wywiadzie. Przed rozpoczęciem leczenia ertapenemem należy zebrać szczegółowy wywiad dotyczący występowania w przeszłości reakcji nadwrażliwości na penicyliny, cefalosporyny i inne antybiotyki β-laktamowe oraz na inne alergeny. W przypadku wystąpienia reakcji alergicznej na ertapenem należy natychmiast przerwać podawanie produktu leczniczego. Ciężkie reakcje anafilaktyczne wymagają podjęcia natychmiastowego leczenia. Podczas długotrwałego stosowania ertapenemu może dojść do nadmiernego namnożenia drobnoustrojów niewrażliwych na tę substancję. Ważne jest regularne ocenianie stanu pacjenta. Jeśli podczas terapii wystąpi zakażenie innym drobnoustrojem, należy podjąć odpowiednie leczenie. Podczas stosowania ertapenemu obserwowano występowanie zapalenia jelita grubego i rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego o stopniu nasilenia od łagodnego do zagrażającego życiu związane z przyjmowaniem tej substancji. Z tego względu istotne jest, aby brać pod uwagę powyższą diagnozę u pacjentów, u których po podaniu leków przeciwbakteryjnych występuje biegunka. W takim przypadku należy rozważyć przerwanie leczenia produktem leczniczym i zastosowanie swoistego leczenia przeciwko Clostridium difficile. Nie należy podawać leków, które hamują perystaltykę jelit. Podczas badania klinicznego u dorosłych pacjentów leczonych z zastosowaniem ertapenemu (1 g raz/dobę) obserwowano napady drgawek w czasie leczenia lub w okresie 14 dni dalszej obserwacji. Napady drgawek występowały najczęściej u pacjentów w podeszłym wieku oraz z wcześniejszymi zaburzeniami OUN (np. zmiany chorobowe mózgu lub przebyte napady drgawek) i/lub z zaburzoną czynnością nerek. Podobne obserwacje odnotowano po wprowadzeniu leku do obrotu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania ertapenemu i kwasu walproinowego i/lub walproinianu sodowego. Na podstawie dostępnych danych nie można wykluczyć, że podczas zabiegów chirurgicznych trwających dłużej niż 4 h, co miało miejsce tylko w kilku przypadkach, pacjenci mogli być narażeni na suboptymalne stężenie ertapenemu i w konsekwencji na ryzyko ewentualnego niepowodzenia leczenia. Z tego względu należy zachować ostrożność w tak wyjątkowych przypadkach. Ten produkt leczniczy zawiera około 6,0 mEq (około 137 mg) sodu na dawkę wynoszącą 1,0 g, co należy wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Doświadczenie kliniczne w zakresie stosowania ertapenemu w leczeniu ciężkich zakażeń jest ograniczone. W badaniach klinicznych dotyczących leczenia pozaszpitalnego zapalenia płuc u dorosłych pacjentów, u 25% spośród ocenianych pacjentów leczonych ertapenemem przebieg choroby był ciężki (zdefiniowany wskaźnikiem nasilenia zapalenia płuc > III). W badaniu klinicznym dotyczącym leczenia ostrych zakażeń ginekologicznych u dorosłych pacjentów, u 26% ocenianych pacjentów leczonych ertapenemem przebieg choroby był ciężki (zdefiniowany jako gorączka ≥39^oC i/lub bakteriemia), u 10 pacjentek występowała bakteriemia. W badaniu klinicznym dotyczącym leczenia zakażeń występujących w obrębie jamy brzusznej u osób dorosłych, u 30% spośród ocenianych pacjentów leczonych ertapenemem występowało uogólnione zapalenie otrzewnej, a u 39% zakażenia o innym umiejscowieniu niż wyrostek robaczkowy, w tym żołądka, dwunastnicy, jelita cienkiego, jelita grubego i pęcherzyka żółciowego. Liczba pacjentów włączonych do badania ze wskaźnikiem APACHE II ≥15 była ograniczona. Skuteczność leczenia w tej grupie pacjentów nie została określona. Nie określono skuteczności stosowania ertapenemu w leczeniu pozaszpitalnego zapalenia płuc wywołanego przez penicylinooporne szczepy Streptococcus pneumoniae. Skuteczność ertapenemu w leczeniu zakażeń rozwijających się w przypadku stopy cukrzycowej z jednoczesnym zapaleniem szpiku kostnego nie została ustalona. Jest stosunkowo mało doświadczeń dotyczących stosowania ertapenemu u dzieci w wieku poniżej 2 lat. W tej grupie wiekowej wskazana jest szczególna ostrożność podczas określania wrażliwości organizmów chorobotwórczych na ertapenem. Brak dostępnych danych dotyczących stosowania u dzieci w wieku poniżej 3 m-cy. Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu leczniczego na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Ertapenem może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy poinformować pacjentów, że zgłaszano występowanie zawrotów głowy i senności po zastosowaniu ertapenemu.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi będące wynikiem hamowania klirensu zależnego od glikoproteiny P lub cytochromu P (CYP) są mało prawdopodobne. Zgłaszano przypadki zmniejszenia stężenia kwasu walproinowego poniżej zakresu wartości terapeutycznych podczas stosowania kwasu walproinowego jednocześnie ze środkami należącymi do grupy karbapenemów. Zmniejszenie stężenia kwasu walproinowego może prowadzić do niedostatecznej kontroli napadów padaczkowych, dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania ertapenemu i kwasu walproinowego i/lub walproinianiu sodowego i należy rozważyć podanie innych leków przeciwbakteryjnych lub przeciwdrgawkowych.

Nie przeprowadzono odpowiednich, dobrze kontrolowanych badań klinicznych dotyczących stosowania ertapenemu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój zarodka i płodu, poród i rozwój noworodków. Niemniej jednak ertapenemu nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że potencjalne korzyści przeważają nad ewentualnym zagrożeniem dla płodu. Ertapenem przenika do mleka ludzkiego. Ze względu na możliwość niekorzystnego oddziaływania na noworodka, kobiety nie powinny karmić piersią w okresie przyjmowania ertapenemu. Brak odpowiednich, dobrze kontrolowanych badań klinicznych dotyczących wpływu stosowania ertapenemu na płodność u mężczyzn i kobiet. W badaniach przedklinicznych nie stwierdzono występowania jakiegokolwiek bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na płodność.

Pacjenci dorośli. Całkowita liczba pacjentów leczonych ertapenemem w badaniach klinicznych przekraczała 2200, z których ponad 2150 otrzymywało ertapenem w dawce 1 g. Działania niepożądane (tzn. uznane przez badacza za przypuszczalnie, prawdopodobnie lub na pewno związane z przyjmowanym ertapenemem) występowały u około 20% pacjentów leczonych tą substancją. Z powodu działań niepożądanych leczenie przerwano u 1,3% pacjentów. Dodatkowo w badaniach klinicznych dotyczących zapobiegania zakażeniom miejsca operowanego po zabiegu chirurgicznym okrężnicy lub odbytnicy 476 pacjentów otrzymywało ertapenem, w postaci pojedynczej dawki wynoszącej 1 g przed zabiegiem chirurgicznym. U pacjentów przyjmujących wyłącznie ertapenem działaniami niepożądanymi, które najczęściej występowały podczas leczenia oraz do 14 dni po zakończeniu leczenia były: biegunka (4,8%), powikłania dotyczące żyły, do której podawano ertapenem (4,5%) oraz nudności (2,8%). U pacjentów, którzy przyjmowali wyłącznie ertapenem, podczas leczenia oraz 14 dni po zakończeniu leczenia najczęściej występowały następujące zmiany w wynikach badań laboratoryjnych: zwiększenie aktywności AlAT (4,6%), AspAT (4,6%), fosfatazy alkalicznej (3,8%) i liczby płytek krwi (3,0%). Dzieci i młodzież (w wieku od 3 m-cy do 17 lat). W badaniach klinicznych podawano ertapenem 384 pacjentom. Całkowity profil bezpieczeństwa porównywalny jest z profilem u dorosłych pacjentów. Działania niepożądane (tzn. uznane przez badacza za przypuszczalnie, prawdopodobnie lub na pewno związane z przyjmowanym ertapenemem) zaobserwowano u około 20,8% pacjentów leczonych tą substancją. Leczenie po pojawieniu się działań niepożądanych przerwano u 0,5% pacjentów. U pacjentów, którzy przyjmowali wyłącznie ertapenem, podczas leczenia oraz 14 dni po zakończeniu leczenia najczęściej występowały następujące działania niepożądane: biegunka (5,2%) i ból w miejscu infuzji (6,1%). U pacjentów, którzy przyjmowali wyłącznie ertapenem, podczas leczenia oraz 14 dni po zakończeniu leczenia najczęściej występowały następujące zmiany w wynikach badań laboratoryjnych: zmniejszenie liczby białych krwinek obojętnochłonnych (3,0%), zwiększenie aktywności AlAT (2,9%) i AspAT (2,8%). Wśród pacjentów przyjmujących wyłącznie ertapenem, podczas leczenia oraz do 14 dni po zakończeniu leczenia odnotowano występowanie następujących działań niepożądanych. Pacjenci dorośli w wieku 18 lat i starsze. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) kandydoza jamy ustnej, kandydoza, zakażenia grzybicze, rzekomobłoniaste zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy, stan zapalny pochwy; (rzadko) zapalenie płuc, grzybica skóry, zakażenie rany pooperacyjnej, zakażenie dróg moczowych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) neutropenia, małopłytkowość. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) alergia; (nieznana) anafilaksja, w tym reakcje anafilaktoidalne. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) jadłowstręt; (rzadko) hipoglikemia. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) bezsenność, splątanie; (rzadko) pobudzenie, stany lękowe, depresja; (nieznana) zmiany stanu psychicznego (w tym zachowania agresywne, majaczenie, dezorientacja, inne zmiany psychiczne). Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy; (niezbyt często: zawroty głowy, senność, zaburzenia smaku, drgawki; (rzadko) drżenia, omdlenia; (nieznana) omamy, obniżony poziom świadomości, dyskineza, mioklonie, zaburzenia chodu. Zaburzenia oka: (rzadko) zaburzenia twardówki. Zaburzenia serca: (niezbyt często) bradykardia zatokowa; (rzadko) arytmia, częstoskurcz. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) duszność, dolegliwości w obrębie przełyku; (rzadko) obrzęk śluzówki nosa, kaszel, krwawienie z nosa, rzężenia, świszczący oddech. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, nudności,wymioty; (niezbyt często) zaparcia, zarzucanie kwaśnego soku żołądkowego, suchość błony śluzowej jamy ustnej, niestrawność, ból brzucha; (rzadko) dysfagia, nietrzymanie stolca, zapalenie otrzewnej w obrębie miednicy; (nieznana) przebarwienia zębów. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) zapalenie pęcherzyka żółciowego, żółtaczka, zaburzenia czynności wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd; (niezbyt często) rumień, pokrzywka; (rzadko) zapalenie skóry, złuszczanie skóry; (częstość nieznana) wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (zespół DRESS). Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (rzadko) skurcze mięśni, ból barku; (nieznana) osłabienie mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) niewydolność nerek, ostra niewydolność nerek. Ciąża, połóg i okres okołoporodowy: (rzadko) poronienie. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (rzadko) krwawienie z dróg rodnych. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) wynaczynienie, osłabienie i/lub zmęczenie, gorączka, obrzęk i/lub opuchlizna, ból w obrębie klatki piersiowej; (rzadko) stwardnienie w miejscu wstrzyknięcia, złe samopoczucie. Badania diagnostyczne. Biochemia: (często) zwiększenie aktywności AlAT, AspAT, fosfatazy alkalicznej; (niezbyt często) zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej, bilirubiny bezpośredniej, bilirubiny pośredniej, kreatyniny, mocznika i glukozy w surowicy; (rzadko) zmniejszenie stężenia wodorowęglanów, kreatyniny i potasu w surowicy, zwiększenie aktywności LDH, stężenia fosforu i potasu w surowicy. Hematologia: (często) zwiększenie liczby płytek krwi; (niezbyt często) zmniejszenie liczby białych krwinek, liczby płytek krwi, granulocytów obojętnochłonnych podzielonych, stężenia hemoglobiny, hematokrytu, zwiększenie liczby granulocytów kwasochłonnych, czasu częściowej tromboplastyny po aktywacji, czasu protrombinowego, liczby granulocytów obojętnochłonnych podzielonych i krwinek białych; (rzadko) zmniejszenie liczby limfocytów, zwiększenie liczby granulocytów z jądrem pałeczkowatym, limfocytów, metamielocytów, monocytów, mielocytów, występowanie limfocytów atypowych. Badanie moczu: (niezbyt często) zwiększenie liczby bakterii, białych krwinek, komórek nabłonka i krwinek czerwonych w moczu, występowanie drożdżaków w moczu; (rzadko) zwiększenie stężenia urobilinogenu. Różne: (niezbyt często) dodatni wynik wykrywający toksyny Clostridium difficile. Dzieci i młodzież (w wieku od 3 m-cy do 17 lat). Zaburzenia psychiczne: (nieznana) zmiany stanu psychicznego (w tym zachowania agresywne). Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) ból głowy; (nieznana) omamy. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nagłe zaczerwienienie twarzy, nadciśnienie. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka; (niezbyt często) odbarwione stolce, smoliste stolce. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) pieluszkowe zapalenie skóry; (niezbyt często) rumień, wysypka, wybroczyny. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) ból w miejscu infuzji; (niezbyt często) pieczenie w miejscu infuzji, świąd w miejscu infuzji, rumień w miejscu infuzji, rumień w miejscu wstrzyknięcia, nadmierne ocieplenie w miejscu infuzji. Badania diagnostyczne. Biochemia: (często) zwiększenie aktywności AlAT i AspAT. Hematologia: (często) zmniejszenie liczby białych krwinek obojętnochłonnych; (niezbyt często) zwiększenie liczby płytek krwi, czasu częściowej tromboplastyny po aktywacji, czasu protrombinowego, zmniejszenie stężenia hemoglobiny.

Brak konkretnych danych dotyczących leczenia w przypadku przedawkowania ertapenemu. Przedawkowanie ertapenemu nie jest prawdopodobne. Ertapenem podawany dożylnie zdrowym, dorosłym ochotnikom w dawce dobowej 3 g przez 8 dni nie wywarł istotnego działania toksycznego. W badaniach klinicznych u osób dorosłych po niezamierzonym podaniu ertapenemu w dawce do 3 g/dobę nie obserwowano istotnych klinicznie działań niepożądanych. W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży pojedyncza dożylna (iv.) dawka 40 mg/kg mc. aż do maksymalnej dawki 2 g nie wywierała działania toksycznego. Niemniej jednak, w przypadku przedawkowania, należy przerwać podawanie produktu leczniczego i do czasu eliminacji produktu przez nerki stosować leczenie objawowe. Ertapenem może być częściowo usunięty z organizmu za pomocą hemodializy, niemniej jednak, brak danych dotyczących zastosowania hemodializy w leczeniu przedawkowania ertapenemu.

Ertapenem hamuje syntezę bakteryjnej ściany komórkowej poprzez przyłączanie się do białek wiążących penicylinę (PBP - ang. penicillin binding protein). W przypadku bakterii Escherichia coli ertapenem ma największe powinowactwo do PBP 2 i PBP 3.

1 fiolka zawiera 1 g ertapenemu (w postaci ertapenemu sodowego).