Wielkość dawki zależy od stopnia ciężkości zakażenia, wrażliwości drobnoustroju wywołującego zakażenie, stanu pacjenta, wieku i mc. Dorośli i dzieci powyżej 8 lat. Zwykle podaje się 1-2 g/dobę, w dawkach podzielonych. W ciężkich zakażeniach dawkę można zwiększyć do 4 g/dobę, podawanych w dawkach podzielonych. Dzieci poniżej 8 lat. Zwykle podaje się 30-50 mg/kg mc./dobę, w dawkach podzielonych co 12 lub 6 h. W ciężkich zakażeniach dawkę można dwukrotnie zwiększyć i podawać co 6 h. Lek można podawać dzieciom w każdym wieku, pod warunkiem, że są w stanie połknąć tabl. w całości. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku zmiana dawkowania nie jest konieczna. Jednak z uwagi na częste dolegliwości związane z zaburzeniami czynności wątroby lub dróg żółciowych, w tej grupie pacjentów zaleca się zachowanie ostrożności. Czas leczenia. Czas leczenia zależy od ciężkości i rodzaju zakażenia. Erytromycynę należy podawać jeszcze przez co najmniej 2-3 dni po ustąpieniu objawów. W przypadku zakażeń wywołanych przez paciorkowce grupy A leczenie powinno trwać przynajmniej przez 10 dni.

Tabl. można przyjmować przed lub razem z posiłkiem, popijając niewielką ilością przegotowanej, ostudzonej wody. W leczeniu ciężkich i zagrażających życiu zakażeń zaleca się podawanie erytromycyny w postaci infuzji dożylnej. Nadwrażliwość na erytromycynę lub inne antybiotyki makrolidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Erytromycyny nie należy podawać pacjentom otrzymującym astemizol, terfenadynę, cyzapryd, pimozyd, ergotaminę lub dihydroergotaminę.

Nadwrażliwość na erytromycynę lub inne antybiotyki makrolidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Erytromycyny nie należy podawać pacjentom otrzymującym astemizol, terfenadynę, cyzapryd, pimozyd, ergotaminę lub dihydroergotaminę.

Przed podaniem pacjentowi erytromycyny należy przeprowadzić dokładny wywiad dotyczący występowania reakcji nadwrażliwości na erytromycynę, inne makrolidy lub inne alergeny. Jeśli w związku z podawaniem erytromycyny wystąpi reakcja nadwrażliwości, produkt należy natychmiast odstawić i zastosować leczenie objawowe. Erytromycynę należy ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub otrzymujących jednocześnie leki mogące działać hepatotoksycznie. Podczas długotrwałego leczenia erytromycyną wskazane jest wykonanie testów czynności wątroby. U kobiet w ciąży erytromycyna nie przenika do płodu w stężeniach terapeutycznych. Jeśli chora na kiłę ciężarna pacjentka otrzymuje erytromycynę doustnie, zaleca się, by urodzonemu przez nią noworodkowi podać penicylinę. Erytromycyna podawana pacjentom z miastenią może nasilać objawy choroby. Jeśli podczas lub po zakończeniu leczenia (nawet 2 m-ce od zakończenia leczenia) wystąpi ciężka, uporczywa biegunka, należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy [w większości przypadków wywołanego przez Clostridium difficile (ang. CDAD)]. Należy wówczas przerwać podawanie erytromycyny i rozpocząć odpowiednie leczenie. Stosowanie środków hamujących perystaltykę jest przeciwwskazane. Długotrwałe podawanie antybiotyków może być przyczyną nadmiernego rozwoju niewrażliwych bakterii lub grzybów. Jeśli podczas leczenia erytromycyną pojawi się u pacjenta nowe zakażenie grzybicze lub bakteryjne, antybiotyk należy natychmiast odstawić i wdrożyć odpowiednie leczenie. Brak danych dotyczących wpływu leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych.

Metabolizm erytromycyny zachodzi głównie w wątrobie z udziałem systemu monooksygenaz zależnych od cytochromu P-450. Erytromycyna (inhibitor enzymatyczny) hamuje aktywność enzymów, co może wpływać na metabolizm zarówno erytromycyny, jak i innych leków stosowanych w tym samym czasie, np. mizolastyny, bromokryptyny, heksobarbitalu, midazolamu, takrolimusu, triazolamu, kwasu walproinowego, ryfabutyny, zopiklonu. Erytromycyna poprzez wpływ na aktywność cytochromu P-450 wchodzi w interakcje farmakokinetyczne z: teofiliną - zwiększa jej stężenie w surowicy, co prowadzi do zwiększenia jej toksyczności; podczas jednoczesnego podawania obu leków należy odpowiednio zmniejszyć dawkę teofiliny i kontrolować jej stężenie w surowicy; digoksyną - zwiększa jej wchłanianie i stężenie w surowicy; cyklosporyną - zwiększa jej stężenie i nasila nefrotoksyczność; karbamazepiną - może hamować jej metabolizm wątrobowy; podczas jednoczesnego podawania obu leków może być konieczne zmniejszenie dawki karbamazepiny nawet do 50%; fenytoiną, alfentanylem, metyloprednizolem lub benzodiazepinami - może nasilać ich toksyczność; lekami przeciwarytmicznymi klasy I (dyzopiramid, chinidyna, prokainamid) - może wystąpić wydłużenie odstępu QT i niebezpieczeństwo częstoskurczu komorowego; cyzaprydem - zwiększa jego stężenie w surowicy, co może spowodować wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG, a w konsekwencji powodować komorowe zaburzenia rytmu serca; terfenadyną i astemizolem - zwiększa ich stężenie we krwi, co może się wiązać z ciężkimi zaburzeniami rytmu serca; lowastatyną - może wywołać rabdomiolizę, zwłaszcza u ciężko chorych pacjentów. Ponadto podawanie erytromycyny z: doustnymi środkami antykoncepcyjnymi - zmniejsza ich skuteczność oraz zwiększa ryzyko hepatotoksyczności; lekami zmniejszającymi krzepliwość krwi (np. warfaryną, acenokumarolem), zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku - może znacznie wydłużyć czas protrombinowy i zwiększyć ryzyko wystąpienia krwotoku; podczas jednoczesnego stosowania erytromycyny z lekami zmniejszającymi krzepliwość krwi należy regularnie kontrolować czas protrombinowy; ergotaminą lub dihydroergotaminą - może spowodować ostrą toksyczność objawiającą się skurczem naczyń krwionośnych; kolchicyną - może zwiększać jej toksyczność. Erytromycyna może zmienić wynik oznaczeń amin katecholowych w moczu wykonywanych metodą fluorometryczną.

Badania na zwierzętach wykazały, że erytromycyna nie stanowi zagrożenia dla płodu. Nie ma również dowodów, by była niebezpieczna dla kobiet w ciąży. W wieloletniej praktyce klinicznej, u kobiet leczonych erytromycyną podczas ciąży nie stwierdzono żadnych powikłań płodu związanych z przyjmowaniem antybiotyku. Erytromycyna przenika przez łożysko, ale jej stężenie w surowicy płodu jest małe. Antybiotyk jest wydzielany do mleka matki, dlatego kobiety karmiące piersią podczas leczenia erytromycyną muszą zachować ostrożność.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (nieznana) zakażenia niewrażliwymi na lek bakteriami lub grzybami. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) agranulocytoza. Reakcje uczuleniowe. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) anafilaksja. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) pokrzywka, wysypki skórne, zespół Stevens-Johnsona, rumień wielopostaciowy, martwica toksyczno-rozpływna naskórka. Reakcje uczuleniowe występują rzadko i najczęściej dotyczą pacjentów uczulonych na wiele różnych alergenów, którym podaje się duże dawki leku, zwłaszcza parenteralnie. Jeśli u pacjenta wystąpi którakolwiek z wyżej wymienionych reakcji uczuleniowych, należy natychmiast odstawić lek. Zaburzenia ucha i błędnika: (nieznana) zaburzenia słuchu (szumy uszne, głuchota). Zaburzenia słuchu występują zwłaszcza po podaniu dużych dawek leku i/lub u pacjentów z niewydolnością wątroby i nerek; mijają zwykle po odstawieniu leku. Zaburzenia serca: (nieznana) arytmia (częstoskurcz komorowy, zaburzenia typu torsade de pointes), kołatanie serca. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo rzadko) rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego; (nieznana) bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunka - najczęściej po podaniu dużych dawek leku. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) przemijające zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych w surowicy krwi; (rzadko) cholestatyczne zapalenie wątroby, niewydolność wątroby. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo rzadko) śródmiąższowe zapalenie nerek.

Objawami przedawkowania erytromycyny, tak jak i w przypadku innych makrolidów, są zaburzenia słuchu oraz nasilone objawy żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, biegunka). W przypadku przedawkowania należy natychmiast odstawić lek i zastosować leczenie objawowe oraz monitorować podstawowe czynności życiowe (oddech, tętno, ciśnienie krwi). Erytromycyna nie jest usuwana z organizmu w procesie hemodializy lub dializy otrzewnowej.

Erytromycyna należy do grupy antybiotyków makrolidowych. Wykazuje działanie bakteriostatyczne, którego mechanizm polega na hamowaniu biosyntezy białek w komórkach bakteryjnych wskutek wiązania się z podjednostką 50S rybosomu. Erytromycyna in vitro działa na: bakterie Gram-(+) Listeria monocytogenes, Corynebacterium diphtheriae, Staphylococcus spp., Streptococcus spp. (w tym Enterococcus spp.); bakterie Gram-(-) Neisseria meningitidis, Neisseria gonorrhoeae, Legionella pneumophila, Moraxella catarrhalis, Bordetella pertussis, Campylobacter spp., Mycoplasma pneumoniae, Ureaplasma urealyticum, Treponema pallidum, Chlamydia spp., Clostridium spp. Eradykacja większości szczepów Haemophilus influenzae obserwowana jest tylko przy wysokich stężeniach erytromycyny. Erytromycyna jest nieskuteczna w zwalczaniu zakażeń wywołanych przez grzyby, wirusy, drożdżaki.

1 tabl. zawiera 200 mg erytromycyny.