Zalecana dawka produktu to1 tabl./dobę, przyjmowana najlepiej rano. Przed rozpoczęciem leczenia, należy kontrolować stan pacjentów za pomocą ustalonych dawek poszczególnych substancji czynnych, stosowanych jednocześnie. Dawkę produktu należy określić na podstawie dawek poszczególnych substancji czynnych przyjmowanych przed zmianą leczenia. Maks. zalecana dawka wynosi 10mg/320mg/25mg. Zaburzenia czynności nerek. Ze względu na zawartość hydrochlorotiazydu, stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u pacjentów, u których występuje bezmocz oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (szybkość przesączania kłębuszkowego (GFR) <30ml/min/1,73 m²). Nie ma konieczności dostosowywania dawki początkowej u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Ze względu na składnik produktu - walsartan, stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby przebiegającymi bez cholestazy maks. zalecana dawka wynosi80mg walsartanu, dlategonie należy stosować produktu w tej grupie pacjentów. Nie ustalono schematu dawkowania amlodypiny u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i współtowarzyszącymi zaburzeniami czynności wątroby, u których rozważana jest zmiana leczenia na produkt leczniczy, należy zastosować najniższą dostępną dawkę amlodypiny jako składnika leku złożonego. Niewydolność serca i choroba niedokrwienna serca. Doświadczenie dotyczące stosowania produktu, szczególnie w maks. dawce, u pacjentów z niewydolnością serca i chorobą niedokrwienną serca jest ograniczone. Należy zachować ostrożność u pacjentów z niewydolnością serca i chorobą,niedokrwienną serca szczególnie stosując maks. dawkę produktu wynoszącą 10mg/320mg/25 mg. Pacjenci w podeszłym wieku (w wieku 65lat i powyżej). U pacjentów w podeszłym wieku zalecana jest ostrożność, w tym częstsze monitorowanie ciśnienia tętniczego krwi,szczególnie podczas stosowania maksymalnej dawki produktu wynoszącej 10mg/320mg/25 mg ze względu na ograniczoną ilość danych odnośnie tej grupy pacjentów. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym w podeszłym wieku, u których rozważana jest zmiana leczenia na ten produkt leczniczy, należy zastosować najniższą dostępną dawkę amlodypiny jako składnika leku złożonego. Dzieci i młodzież. Stosowanie produktu leczniczego u dzieci i młodzieży (pacjenci w wieku poniżej 18lat) nie jest właściwe w leczeniu samoistnego nadciśnieniatętniczego.

Produkt można przyjmować niezależnie od posiłków. Tabl. należy połykać w całości, popijając wodą, o tej samej porze w ciągu dnia, najlepiej rano.

Nadwrażliwość na substancje czynne, inne sulfonamidy, pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. II i III trymestr ciąży. Zaburzenia czynności wątroby, marskość żółciowa wątroby lub cholestaza. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (GFR <30 ml/min/1,73 m2), bezmocz oraz pacjenci dializowani. Oporna na leczenie hipokaliemia, hiponatremia, hiperkalcemia i objawowa hiperurykemia.

Znaczne niedociśnienie, w tym niedociśnienie ortostatyczne obserwowano u 1,7% pacjentów leczonych maks. dawką produktu (10/320/25 mg) w porównaniu do 1,8% pacjentów leczonych walsartanem i hydrochlorotiazydem (320/25 mg), 0,4% pacjentów leczonych amlodypiną i walsartanem (10/320 mg), oraz 0,2% pacjentów leczonych hydrochlorotiazydem i amlodypiną (25/10 mg) w kontrolowanych badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z umiarkowanym do ciężkiego nadciśnieniem bez powikłań. U pacjentów z aktywacją układu renina-angiotensyna (np. pacjentów odwodnionych i/lub z niedoborem soli, otrzymujących duże dawki leków moczopędnych), przyjmujących antagonistów receptora angiotensyny II (AIIRAs), może wystąpić niedociśnienie objawowe. Zaleca się wyrównanie tego stanu przed podaniem produkt lub ścisłą obserwację pacjenta na początku leczenia. Jeśli wystąpi znaczne niedociśnienie związane z leczeniem produktem, pacjenta należy ułożyć w pozycji leżącej na plecach i, w razie potrzeby, podać dożylnie 0,9% roztwór NaCl. Leczenie można kontynuować po ustabilizowaniu ciśnienia krwi. Amlodypina/walsartan/hydrochlorotiazyd. W kontrolowanym badaniu klinicznym z użyciem produktu, u wielu pacjentów walsartan w dawce 320 mg i hydrochlorotiazyd w dawce 25 mg w przybliżeniu równoważyły swoje przeciwstawne działanie na stężenie potasu w surowicy krwi. U pozostałych pacjentów, jedno lub drugie działanie może być dominujące. Okresowo należy oznaczać stężenie elektrolitów w surowicy krwi w celu wykrycia potencjalnych zaburzeń równowagi elektrolitów. Okresowe oznaczenia stężenia elektrolitów w surowicy krwi należy przeprowadzać w odpowiednich odstępach czasu w celu wykrycia potencjalnych zaburzeń równowagi elektrolitów, szczególnie u pacjentów z innymi czynnikami ryzyka, takimi jak zaburzona czynność nerek, leczenie innymi produktami leczniczymi lub zaburzenia równowagi elektrolitów w wywiadzie. Walsartan. Produkt nie jest zalecany w przypadku jednoczesnego stosowania suplementów potasu, leków moczopędnych oszczędzających potas, substytutów soli zawierających potas lub innych leków, które mogą powodować zwiększenie stężenia potasu (heparyna itp.). Należy zapewnić odpowiednie kontrolowanie stężenia potasu. Hydrochlorotiazyd. Opisywano przypadki hipokaliemii podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu. Leczenie tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, było związane z występowaniem hiponatremii i zasadowicy hipochloremicznej. Tiazydy, w tym hydrochlorotiazyd, nasilają wydalanie magnezu z moczem, co może prowadzić do hipomagnezemii. Tiazydowe leki moczopędne zmniejszają wydalanie wapnia, co może być przyczyną hiperkalcemii. Nie ma konieczności dostosowania dawkowania produktu u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (GFR >30 ml/min/1,73 m²). U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek podczas stosowania produktu zaleca się okresowe monitorowanie stężenia potasu w surowicy krwi, kreatyniny oraz kwasu moczowego. Brak dostępnych danych dotyczących stosowania produktu u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki. Do chwili obecnej brak doświadczenia związanego z bezpieczeństwem stosowania produktu u pacjentów po niedawno przeprowadzonym przeszczepieniu nerki. Walsartan jest głównie wydalany w postaci niezmienionej z żółcią, podczas gdy amlodypina jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie. U pacjentów z łagodnym do umiarkowanego zaburzeniem czynności wątroby bez cholestazy, maksymalna zalecana dawka walsartanu wynosi 80 mg, dlatego też produkt nie jest odpowiedni dla tej grupy pacjentów. W wyniku zahamowania układu renina-angiotensyna-aldosteron, można oczekiwać zmian czynności nerek u osób podatnych. U pacjentów z ciężką niewydolnością serca, u których czynność nerek może zależeć od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron, leczenie inhibitorami ACE i antagonistami receptora angiotensyny było związane z występowaniem skąpomoczu i /lub postępującej azotemii oraz (rzadko) z ostrą niewydolnością nerek i/lub zgonem. Podobne wyniki zgłaszano odnośnie walsartanu. W długoterminowym badaniu kontrolowanym placebo (PRAISE-2) z amlodypiną podawaną pacjentom z niewydolnością serca stopnia III i IV wg klasyfikacji NYHA o etiologii innej niż niedokrwienna, stosowanie amlodypiny było związane z częstszymi doniesieniami o obrzęku płuc, pomimo braku istotnych różnic w częstości występowania pogorszenia niewydolności serca w porównaniu z grupą placebo. U pacjentów z niewydolnością serca i chorobą niedokrwienną serca należy zachować ostrożność, szczególnie w przypadku stosowania maks. dawki produktu, 10/320/25 mg, ze względu na ograniczoną ilość danych dotyczących stosowania leku w tych populacjach pacjentów. Wskazana jest szczególna ostrożność u pacjentów ze stenozą aortalną lub mitralną lub kardiomiopatią przerostową zezwężeniem drogi odpływu z lewej komory. Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II u pacjentek w ciąży. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia antagonistą receptora angiotensyny II, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować inne leki przeciwnadciśnieniowe, które mają ustalony profil bezpieczeństwa stosowania w ciąży. Po stwierdzeniu ciąży leczenie antagonistami receptora angiotensyny II należy natychmiast przerwać i w razie potrzeby rozpocząć inne leczenie. Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem nie powinni być leczeni antagonistą angiotensyny II, walsartanem, ponieważ ich układ renina-angiotensyna nie jest aktywny. Dlatego też nie zaleca się stosowania produktu w tej populacji pacjentów. Zgłaszano przypadki nasilenia lub uaktywnienia układowego tocznia rumieniowatego pod wpływem tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu. Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zmieniać tolerancję glukozy oraz zwiększać stężenie cholesterolu, trójglicerydów i kwasu moczowego w surowicy. Pacjenci z cukrzycą mogą wymagać dostosowania dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem oraz powodować nieznaczne, przemijające zwiększenie stężenia wapnia w surowicy bez znanych zaburzeń metabolizmu wapnia. Znaczna hiperkalcemia może świadczyć o współistniejącej utajonej nadczynności przytarczyc. Przed wykonaniem badań oceniających czynność przytarczyc należy przerwać stosowanie tiazydowych leków moczopędnych. Po zastosowaniu tiazydowych leków moczopędnych zgłaszano przypadki nadwrażliwości na światło. Jeśli podczas leczenia produktem wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwanie leczenia. Jeśli konieczne jest wznowienie terapii lekiem moczopędnym, zaleca się ochronę narażonej powierzchni ciała przed działaniem promieni słonecznych lub przed sztucznym promieniowaniem UVA. Należy zachować ostrożność u pacjentów, którzy już wcześniej doświadczyli reakcji nadwrażliwości na innych antagonistów receptora angiotensyny II. Wystąpienie reakcji nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z alergią i astmą. U pacjentów w podeszłym wieku zalecana jest ostrożność, w tym częstsze monitorowanie ciśnienia tętniczego krwi, szczególnie podczas stosowania maksymalnej dawki produktu wynoszącej 10/320/25 mg ze względu na ograniczoną ilość danych odnośnie tej grupy pacjentów.

Nie przeprowadzono oficjalnych badań dotyczących interakcji z innymi produktami leczniczymi dla produktu. Z tego względu, w punkcie tym przedstawiono jedynie informacje dotyczące interakcji z innymi produktami leczniczymi, które znane są dla każdej z substancji czynnych z osobna. Istotne jest jednak, aby wziąć pod uwagę, że produkt może nasilać przeciwnadciśnieniowe działanie innych leków obniżających ciśnienie tętnicze krwi. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania: walsartan i hydrochlorotiazyd. Lit. Odnotowano odwracalne zwiększenie stężenia litu w surowicy i jego toksyczności podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE oraz tiazydów, takich jak hydrochlorotiazyd. Pomimo braku doświadczenia odnośnie jednoczesnego stosowania walsartanu i litu, skojarzenie to nie jest zalecane. Jeżeli istnieje potrzeba takiego leczenia skojarzonego, zaleca się staranne monitorowanie stężenia litu w surowicy. Walsartan. Leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu, substytuty soli zawierające potas i inne substancje, które mogą zwiększać stężenie potasu. Jeżeli konieczne jest zastosowanie produktu leczniczego wpływającego na stężenie potasu w skojarzeniu z walsartanem, zaleca się monitorowanie stężenia potasu w osoczu. Ostrożność konieczna podczas jednoczesnego stosowania: Amlodypina. Inhibitory CYP3A4(np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir).Badanie u pacjentów w podeszłym wieku wykazało, że diltiazem hamuje metabolizm amlodypiny, prawdopodobnie poprzez CYP3A4 (stężenie w osoczu zwiększa się o około 50%, a działanie amlodypiny nasila się). Nie można wykluczyć możliwości, że silniejsze inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir) mogą zwiększać stężenie amlodypiny w stopniu większym niż diltiazem. Induktory CYP3A4 (leki przeciwdrgawkowe [np. karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, fosfenytoina, prymidon], ryfampicyna, Hypericum perforatum [ziele dziurawca zwyczajnego]). Jednoczesne podawanie może prowadzić do zmniejszonych stężeń amlodypiny w osoczu. Wskazana jest obserwacja kliniczna, z ewentualnym dostosowaniem dawki amlodypiny na czas leczenia induktorem CYP3A4 i po jego odstawieniu. Walsartan i hydrochlorotiazyd. NLPZ, w tym selektywne inhibitory COX₂, ASA (>3 g/dobę) i nieselektywne NLPZ. Niesteroidowe leki przeciwzapalne mogą osłabiać działanie przeciwnadciśnieniowe zarówno antagonistów angiotensyny II, jak i hydrochlorotiazydu, jeśli są przyjmowane jednocześnie. Ponadto, jednoczesne stosowanie produktu i NLPZ może prowadzić do pogorszenia czynności nerek i zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Dlatego zaleca się monitorowanie czynności nerek na początku leczenia, jak również odpowiednie nawodnienie pacjenta. Produkty lecznicze, na których działanie wpływ mają zaburzenia stężenia potasu w surowicy krwi. Okresowe monitorowanie stężenia potasu w surowicy krwi oraz EKG zaleca się w przypadku stosowania produktów leczniczych zawierających hydrochlorotiazyd jednocześnie z lekami, na których działanie wpływ mają zaburzenia stężenia potasu w surowicy krwi (np. glikozydy naparstnicy, leki przeciwarytmiczne) oraz z następującymi lekami, które wywołują torsades de pointes (w tym niektóre leki przeciwartymiczne). Hipokaliemia może być czynnikiem sprzyjającym torsades de pointes. Klasa Ia leków przeciwarytmicznych (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid). Klasa III leków przeciwarytmicznych (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid). Niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol, metadon). Inne (np. beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna podawana dożylnie, halofantryna, ketanseryna, mizolastyna, pentamidyna, moksyfloksacyna, terfenadyna, winkamina podawana dożylnie). Hydrochlorotiazyd. Alkohol, leki znieczulające i uspokajające. Może wystąpić nasilenie niedociśnienia ortostatycznego. Amantadyna. Tiazydy, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych amantadyny. Leki przeciwcholinergiczne(np. atropina, biperyden). Dostępność biologiczna tiazydowych leków moczopędnych może zostać zwiększona pod wpływem leków przeciwcholinergicznych (np. atropina, biperyden), najprawdopodobniej w wyniku spowolnienia perystaltyki przewodu pokarmowego i opóźnienia opróżniania żołądka z treści pokarmowej. Produkty lecznicze o działaniu przeciwcukrzycowym (np. insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe). Metformina. Może zajść konieczność ponownego dostosowania dawki insuliny oraz doustnych leków przeciwcukrzycowych. Należy zachować ostrożność podając metforminę ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej wywołanej przez ewentualną czynnościową niewydolność nerek, związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Leki β-adrenolityczne i diazoksyd. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, z lekami β-adrenolitycznymi może zwiększać ryzyko hiperglikemii. Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą nasilać działanie diazoksydu polegające na zwiększeniu stężenia glukozy. Karbamazepina. U pacjentów otrzymujących hydrochlorotiazyd jednocześnie z karbamazepiną może wystąpić hiponatremia. Pacjentów tych należy zatem poinformować o możliwości wystąpienia hiponatremii, a ich stan powinien być odpowiednio monitorowany. Żywice: kolestyramina i kolestypol. Kolestyramina i inne żywice jonowymienne zaburzają wchłanianie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu. Cyklosporyna. Jednoczesne leczenie cyklosporyną może zwiększyć ryzyko hiperurykemii i powikłań typu dny. Leki cytotoksyczne (np. cyklofosfamid, metotreksat). Tiazydy, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zmniejszać wydalanie leków cytotoksycznych (np. cyklofosfamidu i metotreksatu) przez nerki i nasilać ich działanie supresyjne na szpik kostny. Glikozydy naparstnicy. Może wystąpić hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołana przez tiazydowe leki moczopędne jako działanie niepożądane sprzyjające zaburzeniom rytmu serca spowodowanym stosowaniem glikozydów naparstnicy. Jodowe środki kontrastujące. U pacjentów z odwodnieniem wywołanym lekami moczopędnymi istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza po podaniu dużych dawek produktów zawierających jod. Przed podaniem tych leków pacjenta należy ponownie nawodnić. Produkty lecznicze wpływające na stężenie potasu (np. leki moczopędne zwiększające wydalanie potasu z moczem, kortykosteroidy, leki przeczyszczające, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon, penicylina G, pochodne kwasu salicylowego). Działanie hydrochlorotiazydu zmniejszające stężenie potasu w surowicy krwi mogą nasilać leki moczopędne zwiększające wydalanie potasu z moczem, kortykosteroidy, leki przeczyszczające, hormon adrenokortykotropowy (ACTH), amfoterycyna, karbenoksolon, penicylina G i pochodne kwasu salicylowego. W przypadku konieczności podawania wymienionych produktów leczniczych razem z amlodypiną, walsartanem i hydrochlorotiazydem stosowanymi w skojarzeniu, zaleca się monitorowanie stężenia potasu w osoczu. Leki stosowane w leczeniu dny moczanowej(probenecyd, sulfinpirazon i allopurynol). Hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie kwasu moczowego w surowicy i z tego powodu może wystąpić konieczność dostosowania dawki produktów leczniczych nasilających wydalanie kwasu moczowego z moczem. Konieczne może okazać się zwiększenie dawki probenecydu lub sulfinpirazonu. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Metylodopa. Zgłaszano pojedyncze przypadki niedokrwistości hemolitycznej występującej w przypadku leczenia skojarzonego metylodopą i hydrochlorotiazydem. Niedepolaryzujące leki zwiotczające mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryna). Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, nasilają działanie pochodnych kurary. Aminy presyjne (np. noradrenalina, adrenalina). Możliwe jest osłabienie reakcji na aminy presyjne. Witamina D i sole wapnia. Podawanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, z witaminą D lub solami wapnia może nasilić zwiększenie stężenia wapnia w surowicy. Brak interakcji. Walsartan. Inne (cymetydyna, warfaryna, furosemid, digoksyna, atenolol, indometacyna, hydrochlorotiazyd, amlodypina, glibenklamid). W monoterapii walsartanem nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji z następującymi substancjami: cymetydyną, warfaryną, furosemidem, digoksyną, atenololem, indometacyną, hydrochlorotiazydem, amlodypiną, glibenklamidem. Niektóre z tych substancji mogłyby wchodzić w interakcje z hydrochlorotiazydem, który jest składnikiem produktu (patrz interakcje związane z hydrochlorotiazydem).

Amlodypina. Dane z ograniczonej liczby ciąż wskazują na brak działań niepożądanych amlodypiny i innych antagonistów wapnia na płód. Może jednakże istnieć ryzyko przedłużenia porodu. Walsartan. Nie zaleca się stosowania antagonistów receptora angiotensyny II (AIIRAs) w pierwszym trymestrze ciąży. Stosowanie AIIRAs jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Dane epidemiologiczne dotyczące ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia na inhibitory ACE w pierwszym trymestrze ciąży nie są ostateczne; nie można jednak wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Mimo że nie ma danych z kontrolowanych badań epidemiologicznych dotyczących ryzyka związanego z antagonistami receptora angiotensyny II, z tą grupą leków mogą wiązać się podobne zagrożenia. O ile kontynuacja leczenia za pomocą antagonisty receptora angiotensyny II nie jest niezbędna, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować inne leki przeciwnadciśnieniowe, które mają ustalony profil bezpieczeństwa stosowania w ciąży. Po stwierdzeniu ciąży leczenie antagonistami receptora angiotensyny II należy natychmiast przerwać i w razie potrzeby rozpocząć inne leczenie. Wiadomo, że narażenie na działanie antagonistów receptora angiotensyny II w II i III trymestrze ciąży powoduje działanie toksyczne na płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). Jeżeli do narażenia na działanie antagonistów receptora angiotensyny II doszło od II trymestru ciąży, zaleca się badanie ultrasonograficzne nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II, należy ściśle obserwować za względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia tętniczego. Hydrochlorotiazyd. Doświadczenie ze stosowaniem hydrochlorotiazydu podczas ciąży, a zwłaszcza w I trymestrze, jest ograniczone. Brak wystarczających badań na zwierzętach. Hydrochlorotiazyd przenika przez łożysko. Na podstawie mechanizmu działania farmakologicznego hydrochlorotiazydu można stwierdzić, że jego stosowanie w drugim i trzecim trymestrze ciąży może niekorzystnie wpływać na perfuzję płodowo-łożyskową oraz może powodować takie działania u płodu i noworodka, jak żółtaczka, zaburzenia równowagi elektrolitowej i trombocytopenia, jak również może być związane z innymi działaniami niepożądanymi, które wystąpiły u dorosłych. Amlodypina/walsartan/hydrochlorotiazyd. Brak doświadczenia odnośnie stosowania produktu u kobiet w ciąży. Na podstawie dostępnych danych dotyczących poszczególnych składników, nie zaleca się stosowania produktu w czasie I trymestru ciąży, a jego stosowanie w czasie II i III trymestru ciąży jest przeciwwskazane. Brak informacji dotyczących stosowania walsartanu i/lub amlodypiny w trakcie karmienia piersią. Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego. Dlatego też nie zaleca się stosowania produktu w czasie karmienia piersią, zwłaszcza noworodka lub wcześniaka. Zaleca się podawanie innych preparatów, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania podczas karmienia piersią.

Profil bezpieczeństwa stosowania produktu przedstawiony poniżej powstał na podstawie badań klinicznych z zastosowaniem produktu i znanego profilu bezpieczeństwa stosowania poszczególnych składników: amlodypiny, walsartanu i hydrochlorotiazydu. Bezpieczeństwo stosowania produktu oceniano stosując maks. dawkę wynoszącą 10/320/25 mg w jednym kontrolowanym krótkotrwałym (trwającym 8 tyg.) badaniu klinicznym z udziałem 2 271 pacjentów, spośród których 582 otrzymywało walsartan w skojarzeniu z amlodypiną i hydrochlorotiazydem. Działania niepożądane były z reguły łagodne i przemijające i tylko w nielicznych przypadkach wymagały przerwania terapii. W tym badaniu klinicznym z grupą kontrolną poddawaną aktywnemu leczeniu, najczęstszą przyczyną przerwania leczenia produktem były zawroty głowy i niedociśnienie (0,7%). W trwającym 8 tyg. kontrolowanym badaniu klinicznym, w którym stosowano skojarzoną terapię trzema lekami nie zaobserwowano znaczących, nowych lub niespodziewanych działań niepożądanych w porównaniu z działaniami niepożądanymi znanymi dla monoterapii lub terapii skojarzonej dwoma lekami. Zmiany zaobserwowane w wynikach badań laboratoryjnych w trwającym 8 tyg. kontrolowanym badaniu klinicznym z użyciem produktu, były łagodne i zgodne z mechanizmem farmakologicznym leków stosowanych w monoterapii. Obecność walsartanu w leczeniu skojarzonym trzema lekami osłabiła hipokaliemiczne działanie hydrochlorotiazydu. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) brak łaknienia, hiperkaliemia, hiperlipidemia, hiperurykemia, hiponatremia; (często) hipokaliemia. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) bezsenność/zaburzenia snu. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) zaburzona koordynacja ruchów, zawroty głowy związane ze zmianą pozycji ciała, zawroty głowy związane z wysiłkiem, zaburzenia smaku, letarg, parestezje, neuropatia obwodowa, neuropatia, senność, omdlenia; (często) zawroty głowy, ból głowy. Zaburzenia oka: (niezbyt często) zaburzenia widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) zawroty głowy. Zaburzenia serca: (niezbyt często) tachykardia. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) niedociśnienie ortostatyczne, zapalenie żył, zakrzepica żylna; (często) niedociśnienie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) kaszel, duszność, podrażnienie gardła. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) niestrawność; (niezbyt często) uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, ból w nadbrzuszu, nieprzyjemny zapach z ust, biegunka, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nudności, wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) nadmierne pocenie się, świąd. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) ból pleców, obrzęk stawów, skurcz mięśni, osłabienie mięśni, ból mięśniowy, ból kończyn. Zaburzenia nerek i dróg żółciowych: (często) częstomocz; (niezbyt często) zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi, ostra niewydolność nerek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) zaburzenia erekcji. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie, obrzęk; (niezbyt często) abazja, zaburzenia chodu, osłabienie, niepokój, złe samopoczucie, ból w klatce piersiowej nie związany z sercem. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, zmniejszenie stężenia potasu w surowicy krwi, zwiększenie mc. Szczegółowe dane dotyczące działań niepożądanych patrz ChPL.

Brak doświadczeń z przedawkowaniem produktu. Głównym objawem przedawkowania walsartanu jest znaczne niedociśnienie z zawrotami głowy. Przedawkowanie amlodypiny może objawiać się nadmiernym rozszerzeniem naczyń obwodowych i, ewentualnie, częstoskurczem odruchowym. Opisywano znaczne i potencjalnie przedłużające się niedociśnienie układowe, w tym wstrząs, zakończony zgonem. Amlodypina/walsartan/hydrochlorotiazyd. Klinicznie istotne niedociśnienie spowodowane przedawkowaniem produktu wymaga aktywnego leczenia wspomagającego układ sercowo-naczyniowy, w tym częstego monitorowania czynności serca i układu oddechowego, uniesienia kończyn oraz kontroli objętości wewnątrznaczyniowej i ilości oddawanego moczu. W celu przywrócenia napięcia naczyń krwionośnych i ciśnienia tętniczego, można zastosować lek zwężający naczynia krwionośne, pod warunkiem, że nie ma dla niego przeciwwskazań. Glukonian wapnia podany dożylnie może być korzystny dla odwrócenia skutków blokady kanału wapniowego. Amlodypina. Jeśli spożycie nastąpiło niedawno, można wywołać wymioty lub przeprowadzić płukanie żołądka. Podanie węgla aktywowanego zdrowym ochotnikom bezpośrednio lub 2 h po zażyciu amlodypiny wykazało znaczne zmniejszenie absorpcji tej substancji.Usunięcie amlodypiny za pomocą hemodializy jest mało prawdopodobne. Walsartan. Usunięcie walsartanu za pomocą hemodializy jest mało prawdopodobne. Hydrochlorotiazyd. Przedawkowanie hydrochlorotiazydu związane jest z niedoborem elektrolitów (hipokaliemią, hipochloremią) oraz odwodnieniem spowodowanym wzmożoną diurezą. Do najczęściej występujących objawów przedmiotowych i podmiotowych przedawkowania należą nudności i senność. Hipokaliemia może spowodować skurcze mięśni i/lub wyraźne zaburzenia rytmu serca związane z jednoczesnym przyjmowaniem glikozydów naparstnicy lub pewnych leków przeciwarytmicznych. Nie ustalono stopnia w jakim hydrochlorotiazyd jest usuwany za pomocą hemodializy.

Produkt zawiera trzy składniki przeciwnadciśnieniowe o uzupełniających się mechanizmach kontrolowania ciśnienia krwi u pacjentów z samoistnym nadciśnieniem tętniczym: amlodypina należy do grupy antagonistów wapnia, walsartan do grupy leków będących antagonistami angiotensyny II, a hydrochlorotiazyd należy do grupy tiazydowych leków moczopędnych. Skojarzenie tych substancji powoduje addytywne działanie przeciwnadciśnieniowe.