Dawkowanie ustala lekarz indywidualnie każdemu pacjentowi w zależności od wieku, mc. i stanu klinicznego pacjenta. Jeśli lekarz nie zalecił inaczej, roztw. do inf. stosuje się według poniższego schematu: maks. szybkość inf.: 2,5 ml/kg mc./h (175 ml/h dla pacjenta o mc. 70 kg, co odpowiada 17,5 g glukozy/h dla pacjenta o mc. 70 kg); maks. dawka dobowa: 40 ml/kg mc. (4 g glukozy/kg mc.). Należy przestrzegać ogólnych zaleceń dotyczących stosowania i dawkowania węglowodanów oraz płynów. Należy ściśle przestrzegać ograniczeń dawkowania glukozy u dorosłych: 0,5 g/kg mc./h oraz do 6 g/kg mc./dobę. Należy przestrzegać ogólnych zaleceń dotyczących stosowania i dawkowania węglowodanów oraz płynów.

Produkt można podawać do żył obwodowych. Należy wybrać dużą żyłę ramienia i miejsce wkłucia zmieniać codziennie. Z uwagi na to, że lek jest roztw. hipertonicznym, preferowaną drogą podania jest żyła centralna. Ze względu na ryzyko hiponatremii związanej z leczeniem szpitalnym, przed podaniem i w trakcie podawania produktu leczniczego może być konieczne kontrolowanie bilansu płynów, stężenia glukozy w surowicy oraz stężenia sodu i innych elektrolitów w surowicy, zwłaszcza u pacjentów, u których stwierdza się nieosmotyczną stymulację wydzielania wazopresyny (zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego – SIADH) oraz u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki należące do grupy agonistów wazopresyny. Kontrola stężenia sodu w surowicy jest szczególnie ważna podczas podawania płynów hipotonicznych w stosunku do fizjologicznego ciśnienia osmotycznego. Produkt może stać się po podaniu skrajnie hipotoniczny ze względu na metabolizm glukozy w organizmie.

Hiperglikemia, hipokaliemia, kwasica, przewodnienie, odwodnienie (hipotoniczne lub u pacjentów z majaczeniem alkoholowym), podwyższona osmolarność surowicy, bezmocz, krwotok śródczaszkowy, krwotok wewnątrzrdzeniowy.

Roztwory glukozy należy stosować ostrożnie u pacjentów z cukrzycą lub nietolerancją węglowodanów. Dożylne podanie roztworów glukozy, zwłaszcza w postaci infuzji, może spowodować przeciążenie płynami, powodujące spadek stężenia elektrolitów w surowicy i możliwość wystąpienia obrzęków obwodowych i obrzęku płuc. Podczas długotrwałej terapii należy monitorować bilans płynowy, stężenie elektrolitów i równowagę kwasowo-zasadową. Zbyt duża szybkość infuzji lub zaburzenia metaboliczne mogą spowodować hiperglikemię i cukromocz. Należy regularnie monitorować poziom cukru we krwi i moczu. Roztworów glukozy nie podawać razem z krwią przez ten sam zestaw do przetaczania ze względu na możliwość wystąpienia pseudoaglutynacji krwinek. Ostrożnie stosować u noworodków matek z cukrzycą.

Należy sprawdzić zgodność innych środków dodawanych do produktu leczniczego. W przypadku dodawania innych produktów leczniczych do roztworu do infuzji, roztwór należy natychmiast podać.

Roztwory glukozy mogą być stosowane u kobiet w ciąży i karmiących piersią, jeśli uwzględni się zalecenia i ograniczenia w dawkowaniu, przeciwwskazania i ogólne środki ostrożności dotyczące stosowania. U kobiet w ciąży roztwory glukozy należy stosować ostrożnie ze względu na możliwość wystąpienia hiperglikemii, hiperinsulinemii i kwasicy u płodu, a w następstwie hipoglikemii u noworodka.

Mogą wystąpić: zapalenie lub zakrzepica żyły w miejscu podania. Jeśli szybkość infuzji glukozy jest większa niż 0,5 g/kg mc./h może wystąpić hiperglikemia i cukromocz. Podczas długotrwałej terapii może dojść do zaburzeń równowagi płynów i kwasowo-zasadowej oraz do obniżenia stężenia elektrolitów (np. hipokaliemia, hipomagnezemia, hipofosfatemia) i powstania obrzęków obwodowych. Podawanie glukozy może spowodować niedobór witamin z grupy B.

Hiperglikemia i cukromocz, jeśli nie zostaną rozpoznane, mogą doprowadzić do zaburzeń świadomości, odwodnienia, śpiączki hiperosmolarnej, hiperglikemicznej i w efekcie do zgonu. Należy podjąć właściwe leczenie, którym może być zmniejszenie szybkości infuzji glukozy i podanie insuliny. Przeciążenie płynami i zaburzenia gospodarki elektrolitowej wywołane przedawkowaniem roztworu glukozy należy leczyć stosując odpowiednie postępowanie korygujące.

Glukoza jest cukrem prostym wykorzystywanym przez organizm jako źródło energii. Jeden gram glukozy dostarcza 16,8 kJ (4 kcal) energii. Prawidłowe stężenie glukozy we krwi wynosi 75-95 mg/100 ml (4,16-5,27 mmol/l) na czczo. Glukoza jest rozkładana w procesie glikolizy do pirogronianiu lub mleczanu w celu uzyskania energii. Glukoza jest niezbędna do utrzymania prawidłowego stężenia cukru we krwi oraz uczestniczy w syntezie białek i lipogenezie. Jest wykorzystywana do syntezy glikogenu - formy gromadzenia węglowodanów. Insulina, glukagon, glikokortykoidy i katecholaminy biorą udział w hormonalnej regulacji stężenia cukru we krwi. Glukoza jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania komórek układu nerwowego, rdzenia nerki oraz erytrocytów. Należy pamiętać o hipokaliemicznym i hipofosfatemicznym wpływie glukozy podawanej w dużych ilościach drogą pozajelitową. Warunkiem optymalnego wykorzystania podawanej glukozy jest właściwe stężenie elektrolitów i równowaga kwasowo-zasadowa. Szczególnie kwasica może powodować zaburzenia tlenowego metabolizmu glukozy. W warunkach patologicznej przemiany materii może dojść do zaburzeń przyswajania glukozy np. w cukrzycy, spadku tolerancji glukozy wywołanej czynnikami hormonalnymi, występującymi w stanach tak zwanego metabolizmu stresowego (na przykład w stanach śród- lub pooperacyjnych, w przypadku ciężkich urazów ciała). Te warunki patologicznego metabolizmu mogą spowodować hiperglikemię nawet bez podaży glukozy z zewnątrz. Hiperglikemia może doprowadzić do utraty płynów przez nerki (uwarunkowanej diurezą osmotyczną) powodując odwodnienie hipertoniczne i hiperosmolarność, co może spowodować śpiączkę. Nadmierne dostarczenie glukozy, zwłaszcza w zespole pourazowym, może nasilić nieprawidłowe wchłanianie glukozy i powodować przekształcanie glukozy w lipidy z powodu upośledzonego spalania glukozy. Nadmierna podaż glukozy może doprowadzić do zwiększenia obciążenia organizmu dwutlenkiem węgla powstającym w procesie jej utleniania (problemy z odłączeniem pacjenta od respiratora), jak również zwiększenia odkładania związków lipidowych w narządach (np. stłuszczenie wątroby). Pacjenci z urazem czaszkowo-mózgowym i obrzękiem mózgu są szczególnie zagrożeni zaburzeniami homeostazy glukozy. Nawet niewielkie zmiany poziomu cukru we krwi i związane z tym zwiększenie osmolarności osocza krwi może już przyczynić się do nasilenia uszkodzeń mózgu.

1 ml roztworu do inf. zawiera 100 mg glukozy.