Ifosfamid powinien być podawany wyłącznie przez lekarzy mających doświadczenie w jego stosowaniu. Dawkowanie musi być ustalone indywidualnie dla każdego pacjenta. Dawki, czas trwania leczenia i/lub przerwy w leczeniu zależą od wskazania terapeutycznego, schematu terapii skojarzonej, ogólnego stanu zdrowia pacjenta i funkcjonowania narządów, a także od wyników badań laboratoryjnych. Stężenie ifosfamidu w gotowym do użycia roztworze nie może być większe niż 4%. Podawanie frakcjonowane. W monoterapii u dorosłych, najczęściej stosowany schemat leczenia oparty jest na dawkach frakcjonowanych: preparat jest podawany dożylnie w dawkach podzielonych wynoszących 1,2-2,4 g/m² pc. (30-60 mg/kg mc.) na dobę przez 5 kolejnych dni. Całkowita dawka podana w całym cyklu wynosi 6-12 g/m² pc. (150-300 mg/kg mc.). Czas wlewu waha się od około 30-120 min, w zależności od objętości podawanego roztw. Podawanie we wlewie ciągłym. Preparat może być również podawany w dużej dawce we wlewie ciągłym: przeciętna dawka wynosi 5 g/m² pc. (125 mg/kg mc.) i podawana jest w postaci przedłużonego wlewu 24- godz. Dawka maks. w jednym cyklu leczenia nie może przekroczyć 8 g/m² pc. (200 mg/kg mc.). W porównaniu z dawkami frakcjonowanymi, pojedyncza duża dawka może powodować wystąpienie bardziej nasilonych objawów hemato-, uro-, nefro- i neurotoksyczności ośrodkowej. Uwaga: powyższe zalecenia dawkowania odnoszą się do monoterapii ifosfamidem. W przypadku terapii skojarzonej z innymi cytostatykami należy postępować zgodnie z odpowiednim schematem leczenia. W przypadku terapii skojarzonej z innymi cytostatykami o równie silnym działaniu toksycznym może być konieczne zmniejszenie dawki lub wydłużenie przerw pomiędzy cyklami leczenia. W trakcie lub niezwłocznie po podaniu należy podać doustnie lub we wlewie odpowiednią ilość płynu w celu wymuszenia diurezy i zmniejszenia ryzyka toksycznego działania na nabłonek pęcherza moczowego. Aby zapobiec wystąpieniu krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego, ifosfamid należy stosować w skojarzeniu z mesną. Czas trwania terapii. Cykle leczenia można powtarzać, co 3-4 tyg. Czas trwania leczenia i przerw pomiędzy kolejnymi cyklami zależy od wskazania terapeutycznego, schematu terapii skojarzonej, ogólnego stanu zdrowia pacjenta, wyników badań laboratoryjnych i parametrów morfologicznych krwi. Dzieci i młodzież. U dzieci i młodzieży należy ustalać dawkowanie w oparciu o opisane powyżej wytyczne dla osób dorosłych. Osoby w podeszłym wieku. U osób starszych doboru dawek należy dokonywać ze szczególną ostrożnością, z uwagi na większą częstość zaburzeń czynności wątroby, nerek i serca oraz innych współwystępujących chorób, z uwzględnieniem jednocześnie przyjmowanych leków. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może być konieczne dostosowanie dawki. Ifosfamid i jego metabolity podlegają dializie. U pacjentów wymagających dializy należy rozważyć zastosowanie stałych przerw między podawaniem ifosfamidu a dializą. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby może być konieczne dostosowanie dawki. Wytyczne dotyczące zmniejszenia dawek w przypadku hamowania czynności szpiku kostnego - szczegóły patrz ChPL.

Ciąża i okres karmienia piersią. Nadwrażliwość na lek. Leukopenia poniżej 3x10⁹, małopłytkowość poniżej 100x10⁹. Schyłkowa niewydolność nerek i lub wątroby (w niewydolności tych narządów dawka zawsze musi być dostosowana do klirensu kreatyniny i bilirubiny). Krwotoczne zmiany nabłonka dróg moczowych po chemio- lub radioterapii i w przebiegu infekcji.

Jego działanie jest potencjalizowane przez barbiturany, pochodne fenytoiny i chloralhydrat. Nasila nefro- i mielotoksyczne działanie innych cytostatyków i leków (np. cisplatyna, aminoglikozydy). Nasila działanie pochodnych sulfonylomocznika i dikumarolu oraz środków zwiotczających. Łączne podanie z digoksyną może wywołać migotanie przedsionków; równocześnie z napromieniowaniem nasila reakcję popromienną.

Krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, nudności i wymioty nawet do kilku dni, biegunka, supresja szpiku: leukopenia (nadur 5-10 dzień, małopłytkowość, wyłysienie, miejscowe zapalenie żył powierzchownych). Może dojść do powikłań ze strony OUN najczęściej po przekroczeniu jednorazowej dawki 5 g/m² (zaburzenia świadomości, śpiączka, drgawki, zaburzenia móżdżkowe). Nefrotoksyczność. Ponadto możliwe działanie kardio- i pneumotoksyczne.

Cytostatyk alkilujący o mechanizmie działania podobnym do cyklofosfamidu. Wykazuje jednak słabsze działanie mielotoksyczne, a silniejsze nefrotoksyczne i uszkadzające pęcherz moczowy. Ulega metabolizmowi w wątrobie (enzymy mikrosomalne - interakcje) do 4 - hydroksyifosfamidu. Związek ten jest w równowadze ze swoim izomerem aldoifosfamidem, który samoistnie rozpada się do akroleiny i aktywnej postaci - ifosfamid mustard. Aktywna postać leku osiąga maksimum we krwi już po 30 min. T_0,5 zależy od sposobu podania: przy szybko podanej dawce jednorazowej kinetyka leku jest dwufazowa, końcowe T_0,5 wynosi 15 h; przy małych dawkach powtarzalnych jest jednofazowa i T_0,5 wynosi około 7 h. Wydala się z moczem głównie w postaci czynnych metabolitów (80%), jednak gdy cała dawka podana jest jednorazowo szybko, w ciągu 24 h wydalone zostaje 60% nie zmienionego leku. Sugeruje się ostatnio brak oporności krzyżowej związku z cyklofosfamidem. Skrót nazwy leku: IFO.

1 fiolka zawiera 1 g lub 2 g ifosfamidu.