Leczenie należy prowadzić pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w leczeniu zaburzeń krzepnięcia. Monitorowanie leczenia. Aby ustalić dawkę, jaka ma zostać podana, i częstotliwość powtarzanych inf., podczas leczenia zaleca się odpowiednie oznaczanie poziomów czynnika VIII w osoczu. Zwłaszcza w przypadku poważnych zabiegów chirurgicznych niezbędne jest precyzyjne monitorowanie leczenia substytucyjnego przez badania krzepnięcia (aktywności czynnika VIII w osoczu). Poszczególni pacjenci mogą różnić się pod względem odpowiedzi na czynnik VIII, wykazując zróżnicowane wartości czasu półtrwania i poziomy odzysku. Dawka określona na podstawie mc. może wymagać dostosowania u pacjentów z niedowagą lub nadwagą. Dawkowanie w hemofilii A. Dawka oraz czas leczenia substytucyjnego zależą od stopnia niedoboru czynnika VIII, umiejscowienia i rozległości krwawienia oraz od stanu klinicznego pacjenta. Podawaną dawkę czynnika VIII wyraża się w jednostkach międzynarodowych (j.m.), odnoszących się do aktualnego wzorca WHO dla produktów zawierających czynnik VIII. Aktywność czynnika VIII w osoczu wyraża się w postaci procentowej (w odniesieniu do prawidłowego osocza ludzkiego) lub w j.m. (w odniesieniu do Międzynarodowego Wzorca dla osoczowego czynnika VIII). Jedna jednostka międzynarodowa (j.m.) aktywności czynnika VIII odpowiada ilości czynnika VIII w jednym mililitrze prawidłowego osocza ludzkiego. Obliczenie potrzebnej dawki czynnika VIII, oparto na obserwacji empirycznej, że 1 jednostka międzynarodowa (j.m.) czynnika VIII na kg mc. powoduje wzrost aktywności czynnika VIII w osoczu o około 2% prawidłowej aktywności. Wymaganą dawkę oblicza się na podstawie następującego wzoru: wymagana liczba jednostek = mc. (kg) x pożądany wzrost czynnika VIII (%) x 0,5. Podawana ilość, jak również częstość podawania powinny być zawsze uzależnione od skuteczności klinicznej w danym przypadku. Krwawienia i zabiegi chirurgiczne. W przypadku następujących rodzajów krwawienia aktywność czynnika VIII w odpowiednim czasie nie powinna obniżyć się poniżej podanego poziomu aktywności w osoczu (w % normy lub j.m./dl), szczegóły patrz ChPL. Profilaktyka długookresowa. W profilaktyce długookresowej krwawień u pacjentów z ciężką postacią hemofilii A zazwyczaj stosowane dawki czynnika VIII wynoszą 20-40 j.m. na kg mc. w odstępach co 2-3 dni. W niektórych przypadkach, zwłaszcza u młodszych pacjentów, konieczne mogą być krótsze odstępy między kolejnymi dawkami lub większe dawki. Dawkowanie w chorobie von Willebranda. Leczenie substytucyjne z użyciem Immunate, które służy opanowaniu krwawień, opiera się na wytycznych dla hemofilii A. Produkt leczniczy zawiera relatywnie dużą ilość czynnika VIII w stosunku do zawartości czynnika von Willebranda, dlatego lekarz prowadzący powinien być świadomy, że kontynuowanie leczenia może spowodować nadmierny wzrost FVIII:C, co może prowadzić do zwiększonego ryzyka incydentów zakrzepowych. Dzieci i młodzież. Produkt należy stosować ostrożnie u dzieci poniżej 6 lat, narażonych w ograniczonym stopniu na działanie produktów zawierających czynnik VIII, gdyż dane dotyczące tej grupy pacjentów są ograniczone. Dawkowanie w hemofilii A u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat określa się na podstawie mc. i dlatego na ogół opiera się na tych samych wytycznych, co w przypadku pacjentów dorosłych. Dawka i częstość podawania powinny być zawsze uzależnione od skuteczności klinicznej w danym przypadku. W niektórych przypadkach, zwłaszcza u młodszych pacjentów, konieczne mogą być krótsze odstępy między kolejnymi dawkami lub większe dawki.

Produkt leczniczy należy podawać powoli, drogą dożylną. Największa szybkość podawania nie powinna przekraczać 2 ml na minutę. Instrukcja dotycząca rekonstytucji produktu leczniczego przed podaniem, patrz ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Możliwe jest wystąpienie reakcji nadwrażliwości typu alergicznego związanych z podaniem Immunate. Należy zalecić pacjentowi, aby w przypadku wystąpienia objawów nadwrażliwości natychmiast przerwać stosowanie produktu i skontaktować się ze swoim lekarzem. Pacjenci powinni zostać poinformowani o wczesnych objawach reakcji nadwrażliwości, do których należą pokrzywka, rozległa pokrzywka, wysypka, nagłe zaczerwienienie twarzy, świąd, obrzęk (włączając obrzęk twarzy i powiek), uczucie ucisku w klatce piersiowej, świszczący oddech, duszność, ból w klatce piersiowej, tachykardia, spadek ciśnienia i anafilaksja, aż do wstrząsu anafilaktycznego. W przypadku wstrząsu anafilaktycznego należy zastosować standardowe zasady leczenia wstrząsu. Wytwarzanie neutralizujących przeciwciał (inhibitorów) przeciw czynnikowi VIII jest znanym powikłaniem w leczeniu pacjentów z hemofilią typu A. Inhibitory te są zazwyczaj immunoglobulinami G skierowanymi przeciwko aktywności prokoagulacyjnej czynnika VIII, które oznacza się w jednostkach Bethesda (Bethesda Units = BU) na mililitr osocza z użyciem zmodyfikowanego oznaczenia metodą z Bethesdy. Ryzyko wytworzenia inhibitorów jest zależne od okresu ekspozycji na czynnik VIII, przy czym ryzyko jest najwyższe podczas pierwszych 20 dni ekspozycji. W rzadkich przypadkach inhibitory mogą wytworzyć się po pierwszych 100 dniach ekspozycji. Były obserwowane przypadki ponownego wytworzenia inhibitora (niskie miano) po zmianie z jednego preparatu czynnika VIII na inny, u wcześniej leczonych pacjentów poddanych ekspozycji trwającej więcej niż 100 dni, u których w wywiadzie występowało wcześniejsze wytwarzanie inhibitora. Dlatego zaleca się dokładne monitorowanie wszystkich pacjentów, u których zmieniono podawany produkt leczniczy pod kątem wystąpienia inhibitora. Zgodnie z ogólną zasadą, wszyscy pacjenci leczeni czynnikiem krzepnięcia VIII muszą być dokładnie monitorowani pod kątem wytwarzania inhibitorów - poprzez obserwację stanu klinicznego i badania laboratoryjne. Jeżeli nie udaje się osiągnąć spodziewanych poziomów aktywności czynnika VIII w osoczu lub gdy przy zastosowaniu właściwej dawki nie udaje się opanować krwawienia, należy wykonać badanie na obecność inhibitora czynnika VIII. U pacjentów z wysokimi poziomami inhibitora, leczenie z użyciem czynnika VIII może być nieskuteczne i należy rozważyć inne możliwości terapii. Leczenie takich pacjentów winno być prowadzone pod kierunkiem lekarzy doświadczonych w opiece nad pacjentami z hemofilią i inhibitorami czynnika VIII. Obecność inhibitorów była raportowana głównie u wcześniej nieleczonych pacjentów. Pacjenci z chorobą von Willebranda, szczególnie pacjenci typu 3, mogą wytwarzać przeciwciała neutralizujące (inhibitory) przeciw czynnikowi von Willebranda. Jeżeli nie udaje się osiągnąć spodziewanych poziomów aktywności czynnika VWF:RCo w osoczu lub, gdy przy zastosowaniu właściwej dawki nie udaje się kontrolować krwawienia, należy przeprowadzić odpowiednie badanie na obecność inhibitora przeciw czynnikowi von Willebranda. U pacjentów z wysokimi poziomami inhibitora, leczenie z użyciem czynnika von Willebranda może być nieskuteczne i należy rozważyć inne możliwości terapii. Istnieje ryzyko wystąpienia incydentów zakrzepowych szczególnie u pacjentów ze znanymi klinicznymi lub laboratoryjnymi czynnikami ryzyka. Dlatego pacjentów należy monitorować pod kątem wystąpienia wczesnych objawów zakrzepicy. Postępowanie profilaktyczne przeciwko żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej powinno być wprowadzone zgodnie z obowiązującymi zaleceniami. Immunate zawiera relatywnie dużą ilość czynnika VIII w stosunku do zawartości czynnika von Willebranda, lekarz prowadzący powinien być świadomy, że kontynuacja leczenia może spowodować nadmierny wzrost FVIII:C. U pacjentów otrzymujących Immunate należy monitorować stężenie FVIII:C w osoczu, aby uniknąć utrzymywania się wysokich stężeń FVIII:C w osoczu, które mogą zwiększyć ryzyko incydentów zakrzepowych. U pacjentów stosujących dietę niskosodową należy wziąć pod uwagę, że podawana w maksymalnej dziennej dawce ilość sodu może przekroczyć 200 mg. Produkt należy stosować ostrożnie u dzieci poniżej 6 rż., w sposób ograniczony eksponowanych na działanie produktów zawierających czynnik VIII, gdyż dane kliniczne dotyczące tej grupy pacjentów są ograniczone. Standardowe środki zapobiegania zakażeniom związanym ze stosowaniem produktów leczniczych otrzymywanych z ludzkiej krwi lub osocza obejmują selekcję dawców, badania przesiewowe poszczególnych pobranych próbek bądź całych pul osocza w kierunku swoistych markerów zakażenia oraz wprowadzenie do procesu produkcji etapów skutecznej inaktywacji/usunięcia wirusów. Pomimo to w przypadku podawania leków otrzymywanych z ludzkiej krwi lub osocza nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych. Dotyczy to również nieznanych lub nowo odkrytych wirusów i innych czynników chorobotwórczych. Stosowane środki są uznawane za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak wirus nabytego niedoboru odporności (HIV), wirus zapalenia wątroby typu B (HBV) czy wirus zapalenia wątroby typu C (HCV), oraz bezotoczkowego wirusa zapalenia wątroby typu A (HAV). Stosowane środki mogą mieć ograniczoną skuteczność wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak parwowirus B19. Zakażenie parwowirusem B19 może mieć poważne skutki dla kobiet w ciąży (zakażenie płodu) oraz osób z niedoborem odporności lub zwiększoną erytropoezą (np. w anemii hemolitycznej). U pacjentów, otrzymujących regularnie lub w sposób powtarzany produkty zawierające czynnik VIII pochodzący z osocza ludzkiego, należy rozważyć zastosowanie odpowiednich szczepień (przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B). Zdecydowanie zaleca się, aby przy każdym podaniu pacjentowi Immunate odnotować nazwę i numer serii produktu, aby móc powiązać pacjenta z daną serią leku. Immunate zawiera izoaglutyniny grup krwi (anty-A i anty-B). U pacjentów z grupą krwi A, B lub AB może wystąpić hemoliza spowodowana powtórzeniem podania w krótkim czasie lub podaniem bardzo dużych dawek. Nie ma informacji dotyczących wpływu produktu leczniczego na zdolność do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji z produktem leczniczym. Nie zgłaszano żadnych interakcji produktów ludzkiego czynnika krzepnięcia VIII z innymi produktami leczniczymi.

Nie przeprowadzano badań wpływu czynnika VIII na reprodukcję u zwierząt. W związku z rzadkim występowaniem hemofilii A u kobiet brak jest doświadczeń dotyczących stosowania czynnika VIII w okresie ciąży i karmienia piersią. Dlatego też produkt powinien być w okresie ciąży i laktacji stosowany tylko w przypadku wyraźnej potrzeby. Wpływ preparatu na płodność nie został ustalony.

Działania niepożądane, które mogą wystąpić po zastosowaniu produktów czynnika VIII pochodzących z ludzkiego osocza: rzadko obserwowano reakcje nadwrażliwości lub alergiczne, które mogą obejmować obrzęk naczynioruchowy, pieczenie i kłucie w miejscu wstrzyknięcia, dreszcze, nagłe zaczerwienienie twarzy, uogólnioną pokrzywkę, wysypkę, ból głowy, pokrzywkę, świąd, spadek ciśnienia krwi, senność, nudności, niepokój, tachykardię, ucisk w klatce piersiowej, duszność, mrowienie, wymioty, świszczący oddech. Te objawy w niektórych przypadkach mogą prowadzić do ciężkiej anafilaksji (w tym wstrząsu). Należy poinstruować pacjentów, aby w przypadku wystąpienia tych objawów skontaktowali się z lekarzem prowadzącym. Pacjenci z hemofilią A mogą wytworzyć przeciwciała neutralizujące (inhibitory) przeciw czynnikowi VIII. Jeżeli pojawią się tego typu inhibitory, stan taki będzie manifestował się niewystarczającą skutecznością kliniczną leczenia. W takich przypadkach zaleca się kontakt z wyspecjalizowanym ośrodkiem leczenia hemofilii. Pacjenci z chorobą von Willebranda, szczególnie pacjenci typu 3, mogą bardzo rzadko wytwarzać przeciwciała neutralizujące (inhibitory) przeciw czynnikowi von Willebranda. Pojawienie się inhibitorów będzie objawiać się, jako niewystraczająca odpowiedź kliniczna. Obecność tych przeciwciał może być ściśle związana z reakcjami anafilaktycznymi. Dlatego pacjenci, u których występuje reakcja anafilaktyczna powinni być badani na obecność inhibitora. We wszystkich takich przypadkach zaleca się skontaktowanie ze specjalistycznym centrum leczenia hemofilii. U pacjentów z grupami krwi A, B lub AB w wyniku podania dużej dawki może wystąpić hemoliza. Informacje na temat bezpieczeństwa w zakresie przenoszenia czynników zakaźnych. Działania niepożądane zebrane na podstawie raportów z badań klinicznych i doświadczenia po wprowadzeniu na rynek produktu leczniczego. Z pośród działań niepożądanych, nadwrażliwość była zgłaszana w badaniu klinicznym, wszystkie pozostałe działania niepożądane były zgłaszane po wprowadzeniu produktu leczniczego na rynek. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość. Zaburzenia krwi i układu chłonnego; (nieznana) hamowanie czynnika VIII, zaburzenia krzepnięcia. Zaburzenia psychiatryczne: (nieznana) niepokój. Zaburzenia układu nerwowego: (nieznana) parestezja, zawroty głowy, ból głowy. Zaburzenia oka: (nieznana) zapalenie spojówek. Zaburzenia serca: (nieznana) tachykardia, kołatanie serca. Zaburzenia naczyniowe: (niznana) niedociśnienie, nagłe zaczerwienienie twarzy, bladość. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (nieznana) duszność, kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit; (nieznana) wymioty, nudności. Zaburzenia skórne i tkanki podskórnej: (nieznana) pokrzywka, wysypka (włączając wysypkę rumieniowatą i grudkową), świąd, rumień, nadmierna potliwość, neurodermit. Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej: (niznana) ból mięśni. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niznana) ból w klatce piersiowej, dyskomfort w klatce piersiowej, obrzęk (włączając obrzęk kończyn, powiek i twarzy), gorączka, dreszcze, reakcje w miejscu podania (włączając pieczenie), ból. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL.

Nie zgłoszono żadnych przypadków przedawkowania. Mogą wystąpić incydenty zakrzepowo-zatorowe. U pacjentów z grupą krwi A, B lub AB może wystąpić hemoliza.

Kompleks czynnik VIII/czynnik von Willebranda składa się z dwóch cząsteczek (czynnika VIII i czynnika von Willebranda) o różnych funkcjach fizjologicznych. Po podaniu, w krążeniu pacjenta chorego na hemofilię, czynnik VIII wiąże czynnik von Willebranda.

1 fiol. zawiera nominalnie 250 j. m., 500 j.m. lub 1000 j. m. ludzkiego czynnika krzepnięcia VIII oraz 190 j.m., 375 j.m. lub 750 j.m. czynnika von Willebranda (VWF:RCo).