Objawowe leczenie ostrej i przewlekłej biegunki. Dorośli i dzieci w wieku powyżej 6 lat. Ostra biegunka: początkowa dawka - 2 tabl. (4 mg) dla dorosłych i 1 tabl. (2 mg) dla dzieci, a następnie 1 tabl. (2 mg) po każdym kolejnym luźnym stolcu. Przewlekła biegunka: początkowa dawka - 2 tabl. (4 mg)/dobę dla dorosłych i 1 tabl. (2 mg)/dobę dla dzieci; tę początkową dawkę należy zmodyfikować aż do momentu uzyskania 1-2 normalnych stolców/dobę, co zazwyczaj osiąga się poprzez stosowanie dawki podtrzymującej, wynoszącej 1-6 tabl. (2-12 mg)/dobę. Dawka maks. w ostrej i przewlekłej biegunce - 8 tabl. (16 mg) na dobę dla dorosłych i dzieci; u dzieci dawka produktu musi być dostosowana do mc. (3 tabletki/20 kg mc.). Leczenie objawowe ostrych epizodów biegunki związanej z zespołem jelita drażliwego. Dorośli od 18 roku życia: początkowa dawka - 2 tabl. (4 mg)/dobę, a następnie 1 tabl. (2 mg) po każdym kolejnym luźnym stolcu lub według dawkowania uprzednio zaleconego przez lekarza. Dawka maks. w biegunce związanej z zespołem jelita drażliwego - 6 tabl. (12 mg)/dobę. Osoby w podeszłym wieku: u osób w podeszłym wieku nie jest konieczna modyfikacja dawkowania. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczna modyfikacja dawkowania. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: pomimo braku danych dotyczących farmakokinetyki leku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby w tej grupie pacjentów produkt Imodium Instant należy stosować ostrożnie z powodu zmniejszenia metabolizmu związanego z efektem pierwszego przejścia przez wątrobę.

Produktu leczniczego nie należy stosować: u dzieci w wieku poniżej 12 lat; u pacjentów z nadwrażliwością na substancję czynną lub na którakolwiek substancję pomocniczą produktu leczniczego; w stanach, w których należy unikać zahamowania perystaltyki jelit; w infekcyjnym zapaleniu żołądkowo-jelitowym, przebiegającym z gorączką i krwawieniem z odbytu, co sugeruje zajęcie błon śluzowych.

Lek powinien być ostrożnie stosowany u dzieci, pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów z alergią lub zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z biegunką, zwłaszcza u dzieci i pacjentów w podeszłym wieku, należy uzupełniać niedobory płynów i elektrolitów. Należy wziąć pod uwagę ryzyko wystąpienia działań niepożądanych podczas jednoczesnego stosowania loperamidu z itrakonazolem lub gemilbrozylem, a zwłaszcza podczas stosowania loperamidu z połączeniem obu tych leków. Jeśli objawy ostrej biegunki nie zmniejszą się po 2 dniach stosowania loperamidu lub jeśli wystąpią gorączka, krwawe stolce lub wzdęcia, pacjent powinien skonsultować się z lekarzem. W przypadku pierwszych objawów wysypki skórnej lub innych objawów nadwrażliwości (obrzęk twarzy, świszczący oddech lub trudności w oddychaniu) loperamid należy odstawić i niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. Pacjenci powinni być poinformowani, że loperamid może spowodować zmęczenie, zawroty głowy lub senność. Nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać urządzeń mechanicznych do czasu poznania przez pacjenta reakcji jego organizmu na lek.

Jednoczesne stosowanie loperamidu z itrakonazolem lub gemilbrozylem, a zwłaszcza zastosowanie loperamidu z połączeniem obu tych leków, może nasilić działania niepożądane.

Preparat może być stosowany w ciąży (zwłaszcza w I trymestrze) jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności oraz pod kontrolą lekarza. Ostrożnie stosować u kobiet karmiących piersią.

Loperamid może powodować ból brzucha, nudności, wymioty, zaparcie, niedrożność porażenną jelit, retencję moczu, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zawroty głowy, zmęczenie, reakcje nadwrażliwości, takie jak wysypka skórna, pokrzywka, świąd, świszczący oddech, trudności w oddychaniu.

W przypadku przedawkowania mogą wystąpić następujące objawy: depresja OUN, retencja moczu i niedrożność jelita cienkiego. Dzieci są bardziej podatne od dorosłych na toksyczne działanie leku na ośrodkowy układ nerwowy. Zaleca się płukanie żołądka, prowokowanie wymiotów, zastosowanie lewatywy lub środków przeczyszczających. Można zastosować nalokson jako antidotum. W przypadku pomyłkowego podania leku dziecku poniżej 4 rż., w związku z bezwzględnym przedawkowaniem (przypadkowym połknięciem nadmiernej dawki) lub względnym przedawkowaniem (w związku z nagromadzeniem niezmetabolizowanego produktu we krwi, które może wystąpić nawet przy podawaniu produktu w prawidłowych dawkach), może wystąpić zaparcie oraz, podobnie jak w przypadku wielu innych leków (np. sulfonamidów), w razie niedojrzałości bariery krew-mózg, działania niepożądane takie jak stłumienie aktywności OUN, a następnie senność i zwolnienie częstości oddechów. W takim przypadku pacjenta należy poddać ścisłej obserwacji lekarskiej przez 48 h, aby wykryć ewentualne stłumienie aktywności OUN. W razie konieczności należy wdrożyć leczenie objawowe; nie ma konieczności podawania żadnej swoistej odtrutki.

Loperamid jest syntetyczną substancją o działaniu przeciwbiegunkowym do stosowania doustnego. Hamuje wybiórczo aktywność perystaltyczną jelit w wyniku bezpośredniego działania na podłużne i okrężne mięśnie gładkie ściany jelita poprzez oddziaływanie na neuronalne mechanizmy cholinergiczne i niecholinergiczne. Badania na izolowanych narządach wykazały, że loperamid w sposób zależny od dawki zmniejsza aktywność perystaltyki jelit oraz może hamować skurcze wywołane przez stymulację prądem lub podanie nikotyny i prostaglandyn. Dalsze badania farmakologiczne wykazały, że loperamid działa silniej niż difenoksylat, morfina lub kodeina, prowadząc do spowolnienia u myszy pasażu żołądkowo-jelitowego porcji węgla oraz zmniejsza u myszy i szczurów biegunkę wywołaną podaniem oleju rycynowego. Loperamid stosowany u ludzi w dawkach terapeutycznych nie wywiera ogólnego działania opioidowego.

1 tabl. zawiera 2 mg chlorowodorku loperamidu.