Dawki mogą być wyrażone w postaci mEq lub mmol na każdy kation lub w przeliczeniu na masę każdego kationu soli: dotyczy sodu: g NaCl = 394 mg Na⁺ lub 17,1 mEq lub 17,1 mmol Na⁺ i Cl^–. 1 mmol Na ⁺ = 23 mg Na⁺. Dotyczy potasu: 1 g KCl = 525 mg K⁺ lub 13,4 mEq lub 13,4 mmol K⁺ i Cl^–.1 mmol K⁺ = 39,1 mg K⁺. Dawkowanie tego roztworu zależy od wieku pacjenta, mc., stanu klinicznego i biologicznego (równowaga kwasowo-zasadowa), równocześnie stosowanych metod leczenia a zwłaszcza od stanu nawodnienia pacjenta. Zalecane dawkowanie w leczeniu odwodnienia izotonicznego (odwodnienie pozakomórkowe) z zastosowaniem jakiegokolwiek roztworu do podawania dożylnego: dorośli pacjenci: 500 ml do 3 litrów/dobę, niemowlęta i dzieci: 20-100 ml/dobę na kg mc., w zależności od wieku i całkowitej mc. Dorośli pacjenci, pacjenci w podeszłym wieku i młodzież. Zazwyczaj stosowana dawka potasu w zapobieganiu hipokaliemii wynosi do 50 mmol/dobę i podobne dawki mogą być odpowiednie do stosowania w stanie łagodnego niedoboru potasu. W przypadku leczenia hipokaliemii zalecaną dawką jest 20 mmol potasu w czasie 2-3 h (np. 7-10 mmol/godz.) kontrolując zapis z badania EKG. Dzieci. W leczeniu hipokaliemii zalecane dawkowanie to 0,3-0,5 mmol/kg mc./godz. Dawka powinna być ustalana na podstawie wyników często przeprowadzanych badań laboratoryjnych. Maks. zalecana dawka potasu to 2-3 mmol/kg mc./dobę. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek powinni otrzymywać mniejsze dawki.

Podanie dożylne z zastosowaniem sterylnego sprzętu wolnego od pirogenów. Podanie dożylne potasu powinno odbywać się do dużej żyły obwodowej lub żyły centralnej w celu zmniejszenia ryzyka stwardnienia żył. W przypadku podania do żyły centralnej należy upewnić się, że cewnik nie znajduje się w rejonie przedsionka lub komory serca w celu uniknięcia wystąpienia miejscowej hiperkaliemii. Roztwory zawierające potas należy podawać powoli. Podczas podawania potasu dożylnie, aby uniknąć niebezpieczeństwa wystąpienia hiperkaliemii, szybkość inf. nie powinna przekraczać 15-20 mmol/h. Należy zapewnić wystarczający odpływ moczu, a także należy uważnie kontrolować stężenia potasu i innych elektrolitów w osoczu. Największe dawkowanie lub największą szybkość infuzji należy ustalić w oparciu o zapisy z badania EKG.

Hiperkaliemia, hiperchloremia lub hipernatremia. Ciężka niewydolność nerek (z oligurią i/lub anurią. Niewyrównana niewydolność serca. Choroba Addisona.

Kalii chloridum 0,3% + Natrii chloridum 0,9% Kabi jest roztworem hipertonicznym o osmolarności wynoszącej około 388 mOsm/l. Produkt należy podawać pod regularnym i uważnym nadzorem. U pacjentów leczonych potasem, a w szczególności u pacjentów z zaburzeniami czynności serca lub nerek, niezbędne jest regularne kontrolowanie ich stanu klinicznego, stężeń elektrolitów i kreatyniny w osoczu, stężenia azotu mocznikowego we krwi, równowagi kwasowo-zasadowej i zapisu z badania EKG. Należy zapewnić wystarczający odpływ moczu, a także należy monitorować równowagę płynów ustrojowych. Należy zachować ostrożność stosując sole potasu u pacjentów z chorobą serca lub ze stanami predysponowanymi do wystąpienia hiperkaliemii, takimi jak niewydolność nerek lub niewydolność korowonadnerczowa, ostre odwodnienie lub rozległe uszkodzenie tkanek, które występuje np. w ciężkich oparzeniach. U pacjentów stosujących leczenie naparstnicą niezbędne jest regularne kontrolowanie stężenia potasu w osoczu. Należy zachować ostrożność stosując sole sodu u pacjentów z nadciśnieniem, niewydolnością serca, obrzękiem obwodowym lub płucnym, zaburzeniami czynności nerek, stanem przedrzucawkowym lub innymi zaburzeniami związanymi z retencją sodu.

Należy zachować ostrożność stosując roztw. zawierające potas u pacjentów jednocześnie otrzymujących produkty, które powodują zwiększenie stężenia potasu w osoczu (np. leki moczopędne oszczędzające potas, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, cyklosporynę, takrolimus i produkty lecznicze zawierające potas). Efekt farmakologiczny glikozydów naparstnicy (digoksyny i metylodigoksyny) i leków przeciwarytmicznych (takich jak: chinidyna, hydrochinidyna, prokainamid) może zostać zmieniony w zależności od stężenia potasu występującego we krwi: glikozydy naparstnicy: hiperkaliemia zmniejsza efekt terapeutyczny tych produktów leczniczych, podczas, gdy hipokaliemia może spowodować reakcję toksyczną naparstnicy, leki przeciwarytmiczne: hiperkaliemia nasila działanie przeciwarytmiczne tych produktów leczniczych, a hipokaliemia zmniejsza ich skuteczność. Zatrzymanie sodu i wody, z obrzękami i nadciśnieniem, jest związane z działaniem glikokortykosteroidów.

Hiperkaliemiczne i hipokaliemiczne stężenia potasu w surowicy mogą prowadzić do uszkodzenia pracy serca matki i płodu. Dlatego należy regularnie kontrolować stężenia elektrolitów u matki. Kalii chloridum 0,3% + Natrii chloridum 0,9% Kabi może być stosowany u kobiet w okresie ciąży i podczas karmienia piersią, jeśli jest on podawanym zgodnie ze wskazaniami i ze schematem dawkowania. Ten produkt zawiera sodu chlorek. Dlatego należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania u kobiet w okresie ciąży, u których występuje stan przedrzucawkowy.

Następujące działania niepożądane zgłoszono podczas stosowania produktu leczniczego po dopuszczeniu do obrotu. Częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych. Działania niepożądane, które mogą być powiązane ze sposobem podawania. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: zakażenie w miejscu podania. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: hiperwolemia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: wynaczynienie, podrażnienie w miejscu podania, ból w miejscu podania, zapalenie żyły w miejscu podania, reakcje w miejscu podania, zakrzepica w miejscu podania, gorączka.

Nadmierne podanie potasu może prowadzić do wystąpienia hiperkaliemii, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Objawy obejmują parestezję kończyn, osłabienie mięśni, paraliż, arytmię serca, blok serca, zatrzymanie czynności serca i splątanie. Wśród istotnych wskaźników świadczących o wystąpieniu działania toksycznego potasu można wyróżnić zmianę zapisów w badaniu EKG, w tym wzrost załamka T, obniżenie odcinka ST, zanik załamka P, wydłużenie odstępu QT oraz rozszerzenie i zniekształcenie zespołu QRS. Leczenie hiperkaliemii obejmuje podanie wapnia, insuliny lub sodu dwuwęglanu, zastosowanie żywic jonowymiennych lub dializę. Zatrzymanie nadmiaru sodu, gdy jest uszkodzone wydalanie sodu, może doprowadzić do obrzęku płuc i obrzęku obwodowego. Podanie zbyt dużej ilości soli chlorków może prowadzić do utraty dwuwęglanu z efektem zakwaszenia. W przypadku wystąpienia przypadkowego przedawkowania podczas inf., należy przerwać leczenie i obserwować pacjenta pod kątem wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych związanych z zastosowaniem tego produktu. Jeśli jest to konieczne, należy zastosować odpowiednie leczenie objawowe i wspomagające.

Produkt jest hipertonicznym roztw. elektrolitowym o osmolarności około 388 mOsm/l. Właściwości farmakodynamiczne roztworu zapewniające równowagę płynową oraz elektrolitową są właściwościami jonów sodu, potasu i chlorków. Potas jest niezbędny w wielu procesach metabolicznych oraz fizjologicznych, w tym w przekaźnictwie nerwowym, kurczliwości mięśni i utrzymywaniu równowagi kwasowo-zasadowej. Prawidłowe stężenie potasu w osoczu wynosi ok. 3,5-5,5 mmol/l. Potas jest zazwyczaj kationem wewnątrzkomórkowym. Przenikanie potasu do komórek i retencja wbrew gradientowi stężeń wymaga aktywnego transportu z udziałem Na+/K+ ATP-azy. Jony, takie jak jony sodowe, przenikają przez błonę komórkową przy udziale różnych mechanizmów transportu, w tym za pomocą pompy sodowej (Na+/K+ ATP-aza). Sód odgrywa ważną rolę w przekaźnictwie nerwowym i w procesach elektrofizjologicznych zachodzących w sercu, a także w metabolizmie nerkowym. Jon chlorkowy to głównie anion zewnątrzkomórkowy. Duże wewnątrzkomórkowe stężenie jonu chlorkowego występuje w czerwonych krwinkach i błonie śluzowej żołądka. Wchłanianie zwrotne jonu chlorkowego następuje po wchłanianiu zwrotnym sodu.

1 ml rozt. zawiera 3,0 mg potasu chlorku i 9 mg sodu chlorku.