Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania chlorku potasu u dzieci i młodzieży nie zostało w pełni ustalone. Dorośli pacjenci. Standardowa dawka stosowana u dorosłych pacjentów. Do podawania dożylnego wyłącznie po rozcieńczeniu w odpowiednim roztw. do maks. stężenia chlorku potasu 3 g/l (lub 40 mmol/l potasu). W leczeniu ciężkiej hipokaliemii lub kwasicy ketonowej w cukrzycy konieczne mogą być wyższe stężenia; w takim przypadku należy podać inf. do dużej żyły oraz zaleca się monitorować zapis EKG pacjenta. 1 g chlorku potasu odpowiada 13,4 mmol lub 524 mg potasu. Dawka zależy od stężenia elektrolitów w surowicy oraz od gospodarki kwasowo-zasadowej. Niedobór potasu należy obliczyć za pomocą następującego wzoru: niedobór potasu (mmol) = mc. (kg) x 0,2 x 2 x (4,5 mmol/l - stężenie potasu w surowicy); (Objętość zewnątrzkomórkową oblicza się na podstawie mc. w kg x 0,2). Standardowa dawka dobowa wynosi około 0,8 do 2 mmol potasu/kg mc. Szybkość inf. nie powinna być zbyt duża, uważa się, że bezpieczna szybkość inf. wynosi 10 mmol/h. Szybkość inf. nie powinna być >20 mmol/h. Zazwyczaj, maks. dawka u dorosłych nie powinna >150 mmol/dobę. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawka powinna być zmniejszona.

Zaleca się podawanie za pomocą pompy inf., szczególnie w przypadku roztw. o wyższym stężeniu.

Hiperkaliemia.

Bezpośrednie wstrzyknięcie stężonych roztw. chlorku potasu bez odpowiedniego rozcieńczenia może spowodować natychmiastową śmierć. Produkt leczniczy należy podawać powoli (zazwyczaj 10 mmol/h, nie >20 mmol/h). Należy monitorować oddawanie moczu przez pacjenta w celu zapewnienia jego prawidłowego przepływu. Należy zachować ostrożność u pacjentów z niewyrównaną niewydolnością serca, leczonych glikozydami naparstnicy i z ciężkim lub całkowitym blokiem przewodnictwa przedsionkowo-komorowego serca. Należy monitorować stężenie elektrolitów w surowicy i gospodarkę kwasowo-zasadową u pacjenta, a dawkowanie należy dostosować do indywidualnych potrzeb pacjenta. Podczas leczenia, stężenie potasu w osoczu musi być monitorowane w regularnych odstępach, aby uniknąć rozwoju hiperkaliemii, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i innymi chorobami często związanymi z hiperkaliemią. Zleca się, aby podczas leczenia były dostępne urządzenia do wykonania EKG oraz zaleca się częste monitorowanie pacjentów. Należy zachować ostrożność u pacjentów z chorobami często związanymi z hiperkaliemią, jak na przykład niewydolność nadnerczy (choroba Addisona), osłabiona czynność nerek (niewydolność nerek), pooperacyjny skąpomocz, wstrząs z reakcjami hemolitycznymi i/lub odwodnieniem, kwasica metaboliczna, u pacjentów leczonych lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, hiperchloremia, hiperkaliemiczne porażenie okresowe (ang. Gamstrop episodic adynamy), niedokrwistość sierpowatokomórkowa. Należy zachować ostrożność podczas dożylnego podawania, gdyż wynaczynienie może powodować martwicze uszkodzenie tkanek. Na początku terapii zastępczej potasem nie należy podawać roztw. glukozy do inf., ponieważ glukoza może powodować dalsze zmniejszenie stężenia potasu w osoczu. Należy uważnie monitorować pacjentów z chorobami serca, ciężkim odwodnieniem, kurczem mięśni wywołanym odwodnieniem i utratą soli pod wpływem gorąca, rozległym uszkodzeniem tkanek występującym w przypadku ciężkich oparzeń oraz pacjentów w podeszłym wieku z uwagi na możliwość występowania zaburzeń czynności nerek lub innych czynników predysponujących do hiperkaliemii.

Skojarzenia niezalecane (z wyjątkiem przypadków ciężkiej hipokaliemii): leki moczopędne oszczędzające potas (proste lub złożone) takie jak: amiloryd, spironolakton, triamteren, kanrenonian potasu, eplerenon ze względu na ryzyko wystąpienia zagrażającej życiu hiperkaliemii, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (zwiększenie efektu hiperkaliemicznego);inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, NLPZ, cyklosporyna, takrolimus, suksametonium: ze względu na ryzyko wystąpienia zagrażającej życiu hiperkaliemii, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek (zwiększenie efektu hiperkaliemicznego); leki krwiopochodne, penicylina potasowa: ze względu na możliwe ryzyko wystąpienia hiperkaliemii spowodowanej obecnością potasu w tych produktach. Skojarzenia możliwe z zachowaniem szczególnych środków ostrożności: chinidyna: potas może nasilić działanie przeciwarytmiczne chinidyny; tiazydy, adrenokortykosteroidy, glikokortykosteroidy, mineralokortykosteroidy: działanie uzupełniające potasu może być zmniejszone; digoksyna: hiperkaliemia może być niebezpieczna u pacjentów, u których wykonywane jest nasycanie organizmu glikozydami naparstnicy; żywice wymienne: stężenie potasu w surowicy jest zmniejszone w wyniku zastąpienia potasu przez sód.

Brak lub istnieje ograniczona liczba badań dotyczących stosowania chlorku potasu u kobiet w ciąży. Można rozważyć stosowanie produktu leczniczego w okresie ciąży, jeśli jest to klinicznie uzasadnione. Chlorek potasu przenika do mleka kobiecego w takiej ilości, że istnieje prawdopodobieństwo jego wpływu na organizm noworodków/niemowląt karmionych piersią. Nie można wykluczyć ryzyka dla noworodków/niemowląt. Należy podjąć decyzję o przerwaniu karmienia piersią lub przerwaniu (wstrzymaniu) stosowania chlorku potasu po ocenie korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla kobiety.

Zwiększone podawanie potasu może powodować hiperkaliemię, która może prowadzić do zaburzeń nerwowo-mięśniowych oraz zaburzenia czynności serca, szczególnie arytmii i nawet może wystąpić zatrzymanie akcji serca. Zaburzenia metabolizmu i odżywania: kwasica, hiperchloremia. Zaburzenia naczyniowe: zakrzepica żylna. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: nudności, ból w miejscu podania, martwica w przypadku wynaczynienia, zapalenie żyły w przypadku miejscowego, zbyt wysokiego stężenia roztw.

Przedawkowanie powoduje hiperkaliemię, która wywołuje nieprawidłowości w zapisie EKG, bradykardię, migotanie komór, inne arytmie aż do zatrzymania akcji serca, splątanie, zmęczenie, biegunkę, dysfagię, parestezję kończyn, trudności w oddychaniu, porażenie mięśni szkieletowych i zgon. W przypadku wystąpienia jakiegokolwiek z wyżej wymienionych objawów, należy natychmiast przerwać leczenie i unikać jakiegokolwiek pożywienia zawierającego potas oraz nie stosować leków moczopędnych oszczędzających potas. W przypadku wystąpienia ciężkiej hiperkaliemii (stężenie jonów potasowych K⁺ w surowicy krwi >8 mmol/l) należy podać dożylnie roztwór dekstrozy (10-20%) z 10 jednostkami insuliny na każde 50 g glukozy. W celu wyrównania kwasicy należy podać dożylnie dwuwęglan sodu. Należy monitorować zapis EKG. W przypadku zaniku odcinka P należy podać 10% roztw. glukonianu wapnia (dożylnie 10-20 ml). W celu usunięcia potasu z organizmu należy zastosować doustnie sulfonowany polistyren sodu lub przerwać infuzję. Ponadto, można zastosować hemodializę lub dializę otrzewnową.

Potas jest głównym kationem płynu komórkowego i bierze udział w wielu procesach komórkowych oraz metabolicznych. Ma on istotne znaczenie w metabolizmie węglowodanów oraz bierze udział w procesie magazynowania glikogenu, a także jest niezbędny podczas syntezy białek. Potas wpływa na potencjał błon komórkowych i oddziałuje na mięśnie, w tym na mięsień sercowy. Stężenie wewnątrzkomórkowe wynosi około 150 mmol/l, stężenie w osoczu wynosi 3,5 do 5,5 mmol/l.

1 ml roztw. zawiera 150 mg chlorku potasu (15% w/v) co odpowiada 2 mmol jonów potasu.