Zalecana dawka produktu leczniczego to 12 mg/dobę podawane w postaci inf. dożylnej przez 2 kursy leczenia. Początkowy kurs leczenia: 12 mg/dobę przez 5 kolejnych dni (całkowita dawka 60 mg). Drugi kurs leczenia: 12 mg/dobę przez 3 kolejne dni (dawka całkowita 36 mg) podawane 12 m-cy po początkowym kursie leczenia. Pominiętych dawek nie należy podawać tego samego dnia, w którym podawana jest dawka planowa. Obserwacja pacjentów. Zaleca się 2 kursy leczenia z zastosowaniem okresu obserwacji bezpieczeństwa pacjenta, trwającego od rozpoczęcia leczenia aż do upływu 48 m-cy od ostatniej inf. Premedykacja. Przez wszystkie 3 pierwsze dni każdego kursu leczenia, bezpośrednio przed podaniem produktu leczniczego, należy stosować u pacjentów premedykację kortykosteroidami. W badaniach klinicznych u pacjentów stosowano premedykację z użyciem 1000 mg metyloprednizolonu przez pierwsze 3 dni każdego kursu leczenia produktem leczniczym. Dodatkowo przed podaniem produktu leczniczego można również rozważyć zastosowanie premedykacji z użyciem leków przeciwhistaminowych i/lub przeciwgorączkowych. U wszystkich pacjentów, od pierwszego dnia każdego kursu leczenia, należy wprowadzić doustną profilaktykę zakażenia wirusem herpes i kontynuować ją przez co najmniej m-ąc po zakończeniu leczenia produktem leczniczym. W badaniach klinicznych pacjentom podawano acyklowir w dawce 200 mg 2x/dobę lub produkt równoważny. Osoby w podeszłym wieku. W badaniach klinicznych nie uwzględniono pacjentów powyżej 55. rż. Nie określono, czy w ich wypadku odpowiedź na produkt leczniczy jest odmienna od tej obserwowanej u młodszych pacjentów. Zaburzenia czynności nerek lub wątroby. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania produktu leczniczego u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci w wieku do 18 lat chorujących na stwardnienie rozsiane. Nie powinno się stosować alemtuzumabu u dzieci w wieku od urodzenia do 10 rż. do leczenia stwardnienia rozsianego. Nie ma dostępnych danych.

Leczenie produktem leczniczym powinno być rozpoczynane i prowadzone pod nadzorem neurologa mającego doświadczenie w leczeniu pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Należy zapewnić dostęp do specjalistów i sprzętu potrzebnego do przeprowadzenia w odpowiednim czasie diagnostyki i leczenia najczęstszych działań niepożądanych, zwłaszcza reakcji autoimmunologicznych i zakażeń. Konieczne jest zabezpieczenie środków umożliwiających reagowanie na reakcje nadwrażliwości i/lub anafilaktyczne. Pacjenci leczeni produktem leczniczym muszą otrzymać Kartę ostrzegawczą pacjenta oraz Poradnik dla pacjenta. Ponadto należy ich poinformować o zagrożeniach związanych ze stosowaniem produktu leczniczego. Przed wykonaniem inf. konieczne jest rozcieńczenie produktu leczniczego. Rozcieńczony roztw. należy podawać w postaci inf. dożylnej trwającej ok. 4 h.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zakażenie ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV).

Lek nie jest rekomendowany do leczenia pacjentów z nieaktywną postacią choroby ani tych, którzy są stabilni w trakcie aktualnego leczenia. Pacjenci leczeni produktem leczniczym muszą otrzymać Ulotkę dla pacjenta, Kartę ostrzegawczą pacjenta oraz Poradnik dla pacjenta. Przed rozpoczęciem leczenia, pacjentów należy poinformować o zagrożeniach i korzyściach związanych z leczeniem, a także o konieczności poddania się trwającej 48 m-cy obserwacji po ostatniej inf. produktu leczniczego. Leczenie może skutkować wytworzeniem autoprzeciwciał i zwiększeniem ryzyka wystąpienia choroby autoimmunologicznej, w tym immunologicznej plamicy małopłytkowej (ang. immune thrombocytopenic purpura, ITP), chorób tarczycy lub, rzadziej, nefropatii (np. choroby z obecnością przeciwciał przeciwko błonie podstawnej kłębuszków nerkowych). Należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów, u których wystąpiły wcześniej choroby autoimmunologiczne inne niż stwardnienie rozsiane, chociaż dostępne dane nie sugerują możliwości pogorszenia istniejących wcześniej stanów z autoagresji wskutek leczenia alemtuzumabem. W ramach badań klinicznych prowadzonych z udziałem grupy kontrolnej dotyczących stwardnienia rozsianego u około 1% leczonych pacjentów zaobserwowano poważne przypadki immunologicznej plamicy małopłytkowej. W badaniu klinicznym z grupą kontrolną u pacjentów chorujących na stwardnienie rozsiane u jednego pacjenta doszło do rozwoju immunologicznej plamicy małopłytkowej, która nie została rozpoznana do momentu wykonania wymaganych comiesięcznych badań krwi i doprowadziła do zgonu pacjenta z powodu krwotoku śródmózgowego. Immunologiczna plamica małopłytkowa ujawniała się zazwyczaj w okresie 14-36 m-cy po pierwszej ekspozycji na produkt leczniczy. Do objawów immunologicznej plamicy małopłytkowej mogą należeć (choć nie tylko one): łatwe powstawanie zasinień, wybroczyny, samoistne krwawienie z błon śluzowych (np. krwawienie z nosa, krwioplucie), krwawienia miesiączkowe nieregularne lub o nasileniu większym niż zwykle. Krwioplucie może również wskazywać na chorobę z obecnością przeciwciał przeciwko błonie podstawnej kłębuszków nerkowych i wymaga przeprowadzenia odpowiedniego rozpoznania różnicowego. Należy przypominać pacjentowi o konieczności zachowania czujności pod kątem możliwych objawów oraz niezwłocznego zwrócenia się o pomoc medyczną w razie jakichkolwiek wątpliwości. Przed rozpoczęciem leczenia, a następnie co miesiąc przez 48 m-cy od ostatniej inf., należy wykonywać badanie morfologiczne krwi z rozmazem. Po tym okresie należy przeprowadzić badania w oparciu o objawy kliniczne sugerujące obecność immunologicznej plamicy małopłytkowej. W razie podejrzenia wystąpienia immunologicznej plamicy małopłytkowej należy niezwłocznie wykonać badanie morfologiczne krwi. W sytuacji potwierdzenia wystąpienia immunologicznej plamicy małopłytkowej należy natychmiast podjąć odpowiednią interwencję medyczną, w tym niezwłocznie skierować pacjenta do specjalisty. Dane pochodzące z badań klinicznych dotyczących stwardnienia rozsianego wykazały, że przestrzeganie zaleceń odnośnie monitorowania krwi i edukacja w zakresie objawów immunologicznej plamicy małopłytkowej umożliają wczesne jej wykrycie i rozpoczęcie leczenia, które w większości przypadków było skuteczne po zastosowaniu terapii pierwszej linii. Ryzyko związane z ponownym leczeniem produktem leczniczym po wystąpieniu immunologicznej plamicy małopłytkowej nie jest znane. Nefropatie, w tym chorobę z obecnością przeciwciał przeciwko błonie podstawnej kłębuszków nerkowych (choroba anty-GBM), zaobserwowano u 0,3% pacjentów biorących udział w badaniach klinicznych dotyczących stwardnienia rozsianego. Zazwyczaj pojawiały się one w ciągu 39 m-cy po ostatnim podaniu produktu leczniczego. W badaniach klinicznych stwierdzono 2 przypadki choroby z obecnością przeciwciał przeciwko błonie podstawnej kłębuszków nerkowych. Oba te przypadki miały ciężki przebieg, zostały wykryte wcześnie dzięki obserwacji klinicznej oraz monitorowaniu wyników badań laboratoryjnych i zakończyły się pomyślnie po zastosowaniu leczenia. Do objawów klinicznych nefropatii mogą należeć zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy, krwiomocz i/lub białkomocz. Chociaż nie zaobserwowano tego podczas badań klinicznych, skutkiem choroby z obecnością przeciwciał przeciwko błonie podstawnej kłębuszków nerkowych może być krwotok pęcherzykowy objawiający się krwiopluciem. Krwioplucie może również wskazywać na immunologiczną plamicę małopłytkową i wymaga przeprowadzenia odpowiedniego rozpoznania różnicowego. Należy przypominać pacjentowi o zachowaniu czujności na możliwe objawy oraz o konieczności niezwłocznego zwrócenia się o pomoc medyczną w razie jakichkolwiek wątpliwości. Choroba z obecnością przeciwciał przeciwko błonie podstawnej kłębuszków nerkowych może prowadzić do niewydolności nerek wymagającej dializy i/lub przeszczepu, jeśli szybko nie zostanie podjęte leczenie, i zagrażającej życiu w wypadku zaniechania leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia, a następnie co miesiąc przez 48 m-cy od ostatniej inf. należy badać stężenie kreatyniny w surowicy. Przed rozpoczęciem leczenia, a następnie co miesiąc przez 48 m-cy od ostatniej inf., należy wykonywać mikroskopowe badanie osadu moczu. Stwierdzenie klinicznie istotnych zmian stężenia kreatyniny w surowicy w porównaniu z poziomem wyjściowym, wystąpienie niewyjaśnionego krwiomoczu i/lub białkomoczu powinno skłonić do dalszej oceny w kierunku nefropatii, w tym do niezwłocznego skierowania do specjalisty. Wczesne rozpoznanie i rozpoczęcie leczenia nefropatii może zmniejszyć ryzyko niepomyślnych następstw. Po tym okresie należy przeprowadzać badania w oparciu o objawy kliniczne sugerujące obecność nefropatii. Ryzyko związane z ponownym leczeniem produktem leczniczym po wystąpieniu nefropatii nie jest znane. W ramach badań klinicznych dotyczących stwardnienia rozsianego u około 36% pacjentów leczonych produktem leczniczym w dawce 12 mg zaobserwowano autoimmunologiczne choroby tarczycy w ciągu 48 m-cy po pierwszej ekspozycji na produkt leczniczy. Zdarzenia związane z tarczycą występowały częściej u pacjentów z chorobami tarczycy w wywiadzie zarówno w grupie leczonej produktem leczniczym, jak i w grupie leczonej interferonem beta 1 a (IFNB-1a). U pacjentów z czynną chorobą tarczycy produkt leczniczy można podawać, jeżeli potencjalne korzyści usprawiedliwiają ryzyko. Obserwowane autoimmunologiczne choroby tarczycy obejmowały nadczynność lub niedoczynność tego gruczołu. Większość zdarzeń miała nasilenie od łagodnego do umiarkowanego. Przed dopuszczeniem produktu leczniczego do obrotu poważne zdarzenia wystąpiły u mniej niż 1% pacjentów. Tylko choroba Gravesa-Basedowa, nadczynność tarczycy i niedoczynność tarczycy wystąpiły u więcej niż 1 pacjenta. Większość przypadków dotyczących gruczołu tarczowego leczono konwencjonalnymi metodami, jednak u niektórych pacjentów wymagana była interwencja chirurgiczna. W badaniach klinicznych pacjenci, u których wystąpiły zdarzenia związane z tarczycą , uzyskali zgodę na ponowne leczenie produktem leczniczym. Mimo że doświadczenie w tym zakresie jest ograniczone, nie zaobserwowano pogorszenia stopnia ciężkości zaburzeń tarczycy u pacjentów poddanych ponownemu leczeniu. Możliwość dalszego leczenia produktem leczniczym należy rozważyć indywidualnie na podstawie oceny stanu klinicznego konkretnego pacjenta. Przed rozpoczęciem leczenia, a następnie co 3 m-ce przez 48 m-cy od ostatniej inf., należy wykonywać badania czynności tarczycy, takie jak oznaczenie stężenia tyreotropiny. Po tym czasie badania należy wykonywać w oparciu o dane kliniczne sugerujące nieprawidłową czynność tarczycy. Choroba tarczycy stanowi szczególne zagrożenie w przypadku kobiet w ciąży. W badaniach klinicznych stężenie przeciwciał przeciwko peroksydazie tarczycowej (anty-TPO) u pacjentów przed leczeniem nie było wskaźnikiem wystąpienia działań niepożądanych związanych z tarczycą. Zdarzenia związane z tarczycą wystąpiły u połowy pacjentów z dodatnim wynikiem testu na obecność przeciwciał anty-TPO na początku badania oraz u jednej czwartej pacjentów z wynikiem ujemnym. Zdecydowana większość (około 80%) pacjentów, u których wystąpiły zdarzenia związane z tarczycą po leczeniu, miała wyjściowo ujemny wynik testu na obecność przeciwciał anty-TPO. Wynika z tego, że niezależnie od wyniku testu na obecność przeciwciał anty-TPO przed rozpoczęciem leczenia, u pacjentów mogą wystąpić działania niepożądane związane z tarczycą. Należy zatem u wszystkich pacjentów okresowo wykonywać badania zgodnie z harmonogramem przedstawionym powyżej. W ramach badań klinicznych dotyczących stwardnienia rozsianego rzadko zgłaszano podejrzenie cytopenii autoimmunologicznych, takich jak neutropenia, niedokrwistość hemolityczna czy pancytopenia. W celu monitorowania cytopenii należy wykonywać badania morfologiczne krwi. W razie potwierdzenia cytopenii należy niezwłocznie podjąć odpowiednią interwencję medyczną, w tym skierowanie do specjalisty. W badaniach klinicznych prowadzonych z udziałem grupy kontrolnej reakcje związane z inf. definiowano jako dowolne działanie niepożądane występujące w trakcie inf. produktu leczniczego lub w ciągu 24 h od jej zakończenia. Większość z tych reakcji może być spowodowana uwalnianiem cytokin w czasie inf. U większości pacjentów leczonych produktem leczniczym w ramach badań klinicznych z grupą kontrolną dotyczących stwardnienia rozsianego w czasie podawania produktu leczniczego w dawce 12 mg i/lub w ciągu 24 h po podaniu występowały reakcje związane z inf. o nasileniu od łagodnego do umiarkowanego. Należały do nich często: ból głowy, wysypka, gorączka, nudności, pokrzywka, świąd, bezsenność, dreszcze, zaczerwienienie, zmęczenie, duszność, zaburzenia smaku, dyskomfort w klatce piersiowej, uogólniona wysypka, częstoskurcz, niestrawność, zawroty głowy i ból. Poważne reakcje wystąpiły u 3% pacjentów i obejmowały przypadki gorączki, pokrzywki, migotania przedsionków, nudności, dyskomfortu w klatce piersiowej i niedociśnienia. Objawy kliniczne reakcji anafilaktycznych mogą wydawać się podobne do objawów klinicznych reakcji związanych z infuzją, jednak charakteryzują się wyższym stopniem ciężkości i mogą zagrażać życiu. Reakcje anafilaktyczne zgłaszano rzadziej niż reakcje związane z inf. W celu złagodzenia reakcji związanych z inf. zaleca się stosowanie premedykacji. W badaniach klinicznych z grupą kontrolną większość pacjentów otrzymała leki przeciwhistaminowe i/lub przeciwgorączkowe przed co najmniej jedną inf. produktu leczniczego. Reakcje związane z inf. mogą wystąpić u pacjentów niezależnie od wcześniejszego leczenia. Zaleca się obserwację pacjentów pod kątem reakcji związanych z inf. w czasie podawania produktu leczniczego oraz przez 2 h po podaniu. Jeśli wystąpi reakcja związana z inf., należy w razie potrzeby podjąć odpowiednie leczenie objawowe. W razie słabej tolerancji inf. można wydłużyć jej czas trwania. Jeśli wystąpią ciężkie reakcje związane z inf., należy rozważyć niezwłoczne przerwanie inf. dożylnej. Podczas badań klinicznych reakcje anafilaktyczne oraz poważne reakcje związane z inf. wymagające przerwania leczenia występowały bardzo rzadko. Lekarze powinni zwracać szczególną uwagę na zdarzenia kardiologiczne w wywiadzie pacjenta, ponieważ reakcje związane z inf. mogą obejmować występowanie objawów kardiologicznych, takich jak częstoskurcz. Konieczne jest zabezpieczenie środków umożliwiających reagowanie w razie wystąpienia reakcji anafilaktycznych lub poważnych reakcji związanych z inf. W trwających przez maks. 2 lata badaniach klinicznych z grupą kontrolną dotyczących stwardnienia rozsianego, zakażenia wystąpiły u 71% pacjentów leczonych produktem leczniczym w dawce 12 mg i u 53% pacjentów leczonych podawanym podskórnie interferonem β-1a [IFNB 1a] (44 µg 3x/tydz.). Zakażenia te miały przeważnie nasilenie od łagodnego do umiarkowanego. Zakażenia, które występowały częściej u pacjentów leczonych produktem leczniczym niż u pacjentów leczonych IFNB 1a, obejmowały zapalenie nosogardzieli, zakażenia układu moczowego, zakażenia górnych dróg oddechowych, zapalenie zatok, opryszczkowe zapalenie jamy ustnej, grypę i zapalenie oskrzeli. W ramach badań klinicznych z udziałem grupy kontrolnej dotyczących stwardnienia rozsianego ciężkie zakażenia wystąpiły u 2,7% pacjentów leczonych produktem leczniczym i u 1% pacjentów leczonych IFNB-1a. Zakażenia o ciężkim przebiegu stwierdzone w grupie leczonej produktem leczniczym obejmowały: zapalenie wyrostka robaczkowego, zapalenie żołądka i jelit, zapalenie płuc, półpasiec i zakażenia w obrębie zębów. Czas trwania zakażeń był zazwyczaj standardowy, a objawy ustępowały po zastosowaniu konwencjonalnego leczenia. Ciężkie zakażenia wirusem ospy wietrznej i półpaśca, obejmujące zakażenie pierwotne i reaktywację wirusa, występowały podczas badań klinicznych częściej wśród pacjentów leczonych produktem leczniczym w dawce 12 mg (0,3%) niż u pacjentów przyjmujących IFNB-1a (0%). U 2% pacjentek leczonych produktem leczniczym w dawce 12 mg zgłaszano również zakażenia wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV) w obrębie szyjki macicy, w tym dysplazję szyjki macicy. W przypadku pacjentek zalecane jest przeprowadzanie raz w roku badania przesiewowego pod kątem zakażenia wirusem HPV. Podczas badań klinicznych z udziałem grupy kontrolnej u pacjentów leczonych produktem leczniczym oraz IFNB-1a zgłaszano występowanie gruźlicy. Czynną i utajoną gruźlicę stwierdzono u 0,3% pacjentów leczonych produktem leczniczym, częściej na obszarach endemicznych. Przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich pacjentów należy przeprowadzić badania pod kątem zarówno aktywnego, jak i nieaktywnego (utajonego) zakażenia gruźliczego, zgodnie z lokalnymi wytycznymi. W badaniach klinicznych z grupą kontrolną dotyczących stwardnienia rozsianego powierzchowne zakażenia grzybicze, w szczególności kandydoza jamy ustnej i pochwy, częściej występowały u pacjentów leczonych produktem leczniczym (12%) niż u pacjentów otrzymujących IFNB-1a (3%). Lekarze powinni rozważyć odłożenie rozpoczęcia podawania produktu leczniczego u pacjentów z czynnym zakażeniem do czasu osiągnięcia pełnej nad nim kontroli. Profilaktykę z zastosowaniem doustnych leków przeciw wirusowi herpes należy wprowadzić od pierwszego dnia leczenia produktem leczniczym i kontynuować ją przez co najmniej m-ąc po zakończeniu każdego kursu leczenia. W badaniach klinicznych pacjentom podawano acyklowir w dawce 200 mg 2x/dobę lub produkt równoważny.Produkt leczniczy nie był podawany w celu leczenia stwardnienia rozsianego jednocześnie z produktami przeciwnowotworowymi i immunosupresyjnymi ani po podaniu tych produktów. Tak jak w przypadku innych terapii immunomodulacyjnych, rozważając podanie produktu leczniczego, należy wziąć pod uwagę możliwy złożony wpływ produktów leczniczych na układ immunologiczny pacjenta. Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego z każdym z tych produktów może zwiększać ryzyko rozwoju immunosupresji. Brak danych dotyczących powiązania produktu leczniczego z reaktywacją wirusa zapalenia wątroby typu B (WZW B) lub zapalenia wątroby typu C (WZW C), gdyż z udziału w badaniach klinicznych wykluczano pacjentów z objawami czynnego lub przewlekłego zakażenia. Należy rozważyć wykonanie przed rozpoczęciem podawania produktu leczniczego badania przesiewowego u pacjentów z wysokim ryzykiem zakażenia wirusem WZW B i/lub WZW C, a także należy zachować ostrożność przepisując produkt leczniczy pacjentom będącym nosicielami wirusa WZW B i/lub WZW C, gdyż w ich przypadku może istnieć ryzyko nieodwracalnego uszkodzenia wątroby na skutek potencjalnej reaktywacji wirusa wynikającej z ich wcześniejszego stanu zdrowia. Tak jak w przypadku innych terapii immunomodulacyjnych, rozpoczynając podanie produktu leczniczego, należy zachować ostrożność u pacjentów z występującym wcześniej i/lub aktywnym nowotworem złośliwym. Obecnie nie wiadomo, czy alemtuzumab zwiększa ryzyko wystąpienia nowotworów złośliwych tarczycy, jednak sama tylko autoimmunologiczna choroba tarczycy może być czynnikiem ryzyka nowotworów złośliwych tarczycy. U myszy w czasie ciąży i po porodzie obserwowano przenikanie przez łożysko produktu leczniczego i jego potencjalną aktywność farmakologiczną. Kobiety w wieku rozrodczym powinny w czasie leczenia i przez 4 m-ce po zakończeniu kursu leczenia produktem leczniczym stosować skuteczną metodę antykoncepcji. Zaleca się, aby pacjenci spełnili lokalne wymagania dotyczące szczepień na co najmniej 6 tyg. przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym. Nie badano możliwości wytworzenia odpowiedzi immunologicznej na jakąkolwiek szczepionkę po zakończeniu leczenia produktem leczniczym. Po kursie leczenia produktem leczniczym nie przeprowadzono oficjalnych badań klinicznych z grupą kontrolną dotyczących bezpieczeństwa immunizacji pacjentów chorującym na stwardnienie rozsiane z użyciem szczepionek zawierających żywe wirusy, w związku z czym nie należy podawać tego typu szczepionek pacjentom ze stwardnieniem rozsianym, którzy niedawno przeszli taki kurs leczenia. Podobnie jak w przypadku każdego produktu leczniczego o działaniu immunomodulacyjnym, przed rozpoczęciem kursu leczenia produktem leczniczym pacjenci, którzy nie chorowali na ospę wietrzną lub którzy nie zostali zaszczepieni przeciwko wirusowi ospy wietrznej i półpaśca (VZV), powinni zostać przebadani pod kątem obecności przeciwciał przeciw wirusowi VZV. U pacjentów, u których nie wykryto tych przeciwciał, należy rozważyć wykonanie szczepienia przeciw wirusowi VZV przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym. Aby umożliwić wystąpienie pełnego działania szczepionki przeciw wirusowi VZV, należy odłożyć leczenie produktem leczniczym na okres 6 tyg. po szczepieniu. Przez 48 m-cy po ostatnim kursie leczenia produktem leczniczym należy okresowo wykonywać następujące badania laboratoryjne w celu monitorowania pacjentów pod kątem wczesnych objawów choroby autoimmunologicznej: pełne badanie morfologiczne krwi z rozmazem (przed rozpoczęciem leczenia, a następnie co m-ąc), oznaczenie stężenia kreatyniny w surowicy (przed rozpoczęciem leczenia, a następnie co m-ąc), badanie moczu z mikroskopową oceną osadu (przed rozpoczęciem leczenia, a następnie co m-ąc), badanie czynności tarczycy, np. oznaczenie stężenia tyreotropiny (przed rozpoczęciem leczenia, a następnie co 3 m-ce); po tym czasie jakiekolwiek objawy kliniczne sugerujące obecność nefropatii lub zaburzeń tarczycy będą wskazywały na konieczność przeprowadzenia dalszych badań. Poniżej przedstawiono działania niepożądane zidentyfikowane przed rejestracją produktu leczniczego, zgłaszane podczas stosowania alemtuzumabu w leczeniu przewlekłej białaczki limfocytowej B-komórkowej (PBL-B), jak również innych chorób, na ogół z wykorzystaniem wyższych i częściej podawanych dawek (np. 30 mg) niż zalecana w leczeniu stwardnienia rozsianego. Działania te były zgłaszane dobrowolnie przez pacjentów z populacji o zmiennej wielkości, dlatego nie zawsze było możliwe wiarygodne oszacowanie częstości ich występowania lub związku przyczynowego z ekspozycją na alemtuzumab. Do zdarzeń autoimmunologicznych zgłaszanych przez pacjentów leczonych alemtuzumabem należały: neutropenia, niedokrwistość hemolityczna (w tym przypadek śmiertelny), nabyta hemofilia, choroba z obecnością przeciwciał przeciwko błonie podstawnej kłębuszków nerkowych i choroba tarczycy. U pacjentów leczonych alemtuzumabem, którzy nie chorowali na stwardnienie rozsiane, stwierdzono ciężkie i czasem śmiertelne zdarzenia autoimmunologiczne, w tym autoimmunologicznej niedokrwistości hemolitycznej, autoimmunologicznej małopłytkowości, niedokrwistości aplastycznej, zespołu Guillaina-Barrégo oraz przewlekłej zapalnej poliradikuloneuropatii demielinizacyjnej. U pacjenta onkologicznego leczonego alemtuzumabem zgłoszono dodatni odczyn Coombsa. Inny pacjent onkologiczny leczony alemtuzumabem zmarł w wyniku choroby przeszczep przeciw gospodarzowi związanej z przetoczeniem krwi. U pacjentów, którzy nie chorowali na stwardnienie rozsiane i byli leczeni alemtuzumabem z użyciem większych i częściej podawanych dawek niż w przypadku leczenia stwardnienia rozsianego, występowały ciężkie i czasem śmiertelne reakcje związane z inf., w tym skurcz oskrzeli, hipoksja, utrata przytomności, nacieki płucne, zespół ostrej niewydolności oddechowej, zatrzymanie oddechu, zawał mięśnia sercowego, zaburzenia rytmu serca, ostra niewydolność serca i zatrzymanie akcji serca. Zgłaszano również ciężkie reakcje anafilaktyczne i inne reakcje nadwrażliwości, w tym wstrząs anafilaktyczny i obrzęk naczynioruchowy. U pacjentów, którzy nie chorowali na stwardnienie rozsiane i byli leczeni alemtuzumabem z użyciem większych i częściej podawanych dawek niż w przypadku leczenia stwardnienia rozsianego, występowały ciężkie i czasem śmiertelne zakażenia wirusowe, bakteryjne, pierwotniakowe i grzybicze, w tym wynikające z reaktywacji utajonych zakażeń. U pacjentów z PBL-B, leczonych, jak i nie leczonych alemtuzumabem, zgłaszano postępującą wieloogniskową leukoencefalopatię (PML). Częstość występowania PML u pacjentów z PBL-B leczonych alemtuzumabem nie była wyższa od częstości podstawowej. U pacjentów, którzy nie chorowali na stwardnienie rozsiane, zgłaszano przypadki ciężkich krwawień. U pacjentów leczonych alemtuzumabem, którzy nie chorowali na stwardnienie rozsiane i którym podawano wcześniej środki o potencjalnym działaniu kardiotoksycznym, zgłaszano występowanie zastoinowej niewydolności serca, kardiomiopatii oraz zmniejszenie frakcji wyrzutowej. W ramach badań sponsorowanych przez inne firmy obserwowano zaburzenia limfoproliferacyjne związane z zakażeniem wirusem Epsteina-Barra. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu produktu leczniczego na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. U większości pacjentów wystąpiły reakcje związane z inf. podczas podawania lub w ciągu 24 h od podania produktu leczniczego. Niektóre z reakcji związanych z inf. (np. zawroty głowy) mogą przejściowo zaburzać zdolność pacjenta do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn i należy zachować ostrożność, aż do ich ustąpienia.

Nie przeprowadzono oficjalnych badań dotyczących interakcji produktu leczniczego stosowanego w zalecanej dawce z innymi lekami u pacjentów cierpiących na stwardnienie rozsiane. W kontrolowanych badaniach klinicznych dotyczących pacjentów chorujących na stwardnienie rozsiane i leczonych ostatnio interferonem β i octanem glatirameru, wymagane było przerwanie leczenia na 28 dni przed rozpoczęciem podawania produktu leczniczego.

Stężenia w surowicy były niskie lub niewykrywalne po około 30 dniach od zakończenia każdego kursu leczenia. Z tego powodu podczas kursu leczenia produktem leczniczym i przez 4 m-ce po jego zakończeniu kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji. Istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania produktu leczniczego u kobiet w okresie ciąży. Produkt leczniczy może być podawany w czasie ciąży jedynie, jeśli potencjalne korzyści przewyższają potencjalne zagrożenie dla płodu. Ludzka immunoglobulina G (IgG) przenika przez barierę łożyska; alemtuzumab również może przenikać przez łożysko i w związku z tym stwarzać zagrożenie dla płodu. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Nie wiadomo, czy alemtuzumab podawany kobietom w okresie ciąży może wpływać na płodność kobiet oraz doprowadzić do uszkodzeń płodu. Choroba tarczycy stanowi szczególne zagrożenie w przypadku kobiet w ciąży. W razie braku leczenia niedoczynności tarczycy w trakcie ciąży istnieje zwiększone ryzyko poronienia i negatywnego wpływu na płód, obejmującego opóźnienie umysłowe i karłowatość. U kobiet z chorobą Gravesa-Basedowa matczyne przeciwciała przeciw tyreotropinie mogą zostać przekazane rozwijającemu się płodowi, co może prowadzić do rozwoju przejściowej noworodkowej postaci choroby Gravesa-Basedowa. Alemtuzumab był obecny w mleku oraz w organizmie potomstwa samic myszy w okresie laktacji. Nie wiadomo, czy alemtuzumab przenika do mleka kobiecego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dziecka karmionego piersią. Z tego powodu należy przerwać karmienie piersią na czas trwania każdego kursu leczenia produktem leczniczym oraz na 4 m-ce po ostatniej inf. w każdym kursie. Jednak korzyści wynikające z nabycia odporności wraz z mlekiem matki mogą przeważać nad ryzykiem potencjalnej ekspozycji na alemtuzumab u dziecka karmionego piersią. Brak odpowiednich danych klinicznych dotyczących bezpieczeństwa na temat wpływu produktu leczniczego na płodność. W badaniu cząstkowym przeprowadzonym u 13 mężczyzn leczonych alemtuzumabem (w dawce 12 mg lub 24 mg) nie stwierdzono aspermii, azoospermii, stale obniżonej liczby plemników, zaburzeń motoryki czy zwiększenia nieprawidłowości w budowie morfologicznej plemników. Wiadomo, że antygen CD52 jest obecny na powierzchni komórek układu rozrodczego ludzi i gryzoni. Badania na zwierzętach wykazały wpływ na płodność u humanizowanych myszy, jednak na podstawie dostępnych danych potencjalny wpływ na płodność u ludzi w czasie ekspozycji nie jest znany.

Populacja objęta oceną bezpieczeństwa w łącznej analizie danych pochodzących z badań klinicznych prowadzonych z udziałem grupy kontrolnej liczyła 1188 pacjentów z postacią rzutowo-ustępującą stwardnienia rozsianego (RRMS) i leczonych produktem leczniczym (w dawce 12 mg lub 24 mg). Dało to 2363 pacjento-lat okresu obserwacji bezpieczeństwa z medianą okresu obserwacji wynoszącą 24 m-ce. Najważniejszymi działaniami niepożądanymi były choroby autoimmunologiczne (immunologiczna plamica małopłytkowa, choroby tarczycy, nefropatie, cytopenie), reakcje związane z infuzją i zakażenia. Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi związanymi ze stosowaniem produktu leczniczego (u ≥20% pacjentów) były: wysypka, ból głowy, gorączka i zakażenia dróg oddechowych. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie układu moczowego; (często) zakażenia dolnych dróg oddechowych, półpasiec, zapalenie żołądka i jelit, opryszczkowe zapalenie jamy ustnej, kandydoza jamy ustnej, kandydoza sromu i pochwy, grypa, zapalenie ucha; (niezbyt często) zakażenie w obrębie zębów, opryszczka narządów płciowych, grzybica paznokci. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) limfopenia, leukopenia; (często) limfadenopatia; (niezbyt często) immunologiczna plamica małopłytkowa, małopłytkowość, obniżone stężenie hemoglobiny, obniżony hematokryt. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) zespół uwolnienia cytokin. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) choroba Gravesa-Basedowa, nadczynność tarczycy, autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, niedoczynność tarczycy, wole, dodatni wynik badania na obecność przeciwciał przeciwtarczycowych. Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność, lęk; (niezbyt często) depresja. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) nawrót stwardnienia rozsianego, zawroty głowy, niedoczulica, parestezja, drżenie, zaburzenia smaku; (niezbyt często) zaburzenia czucia, przeczulica. Zaburzenia oka: (często) niewyraźne widzenie; (niezbyt często) zapalenie spojówek. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy. Zaburzenia serca: (często) częstoskurcz, rzadkoskurcz, kołatanie serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) zaczerwienienie; (niezbyt często) niedociśnienie/nadciśnienie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, kaszel, krwawienie z nosa, ból jamy ustnej i gardła; (niezbyt często) ucisk w gardle, czkawka, podrażnienie gardła. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności; (często) ból brzucha, wymioty, biegunka, niestrawność, zapalenie jamy ustnej; (niezbyt często) zaparcie, refluks żołądkowo-przełykowy, krwawienie z dziąseł, dysfagia. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zwiększona aktywność AspAT. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) pokrzywka, wysypka, świąd; (często) uogólniona wysypka, rumień, wybroczyny, łysienie, nadmierna potliwość, trądzik; (niezbyt często) pęcherze, nocne poty. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból mięśni, osłabienie mięśni, ból stawów, ból pleców, ból kończyn, skurcze mięśni, ból szyi. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) białkomocz, krwiomocz. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) obfite krwawienia miesiączkowe, nieregularne krwawienia miesiączkowe; (niezbyt często) dysplazja szyjki macicy, brak miesiączki. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka, zmęczenie; (często) dyskomfort w klatce piersiowej, dreszcze, ból, obrzęk obwodowy, astenia, choroba grypopodobna, złe samopoczucie, ból w miejscu inf. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zmniejszenie mc. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) stłuczenia.

W badaniach klinicznych prowadzonych z udziałem grupy kontrolnej dwóm pacjentom chorującym na stwardnienie rozsiane podano przypadkowo w jednej inf. 60 mg produktu leczniczego (tj. dawkę całkowitą dla całego początkowego kursu leczenia), co wywołało u nich poważne reakcje (ból głowy, wysypkę oraz niedociśnienie lub częstoskurcz zatokowy). Dawki produktu leczniczego większe od przetestowanych w badaniach klinicznych mogą zwiększać natężenie i/lub wydłużać czas utrzymywania się działań niepożądanych związanych z inf. lub jej wpływ immunologiczny. Nie jest znane antidotum w razie przedawkowania alemtuzumabu. Postępowanie obejmuje przerwanie podawania produktu leczniczego i zastosowanie leczenia podtrzymującego.

Alemtuzumab to humanizowane przeciwciało monoklonalne wytwarzane metodą rekombinacji DNA i skierowane przeciw glikoproteinie błony komórkowej CD52 o masie 21-28 kD. Alemtuzumab to przeciwciało IgG1 kappa zawierające regiony zmienne oraz stałe ludzkiego przeciwciała, a także regiony determinujące dopasowanie z mysiego (szczurzego) przeciwciała monoklonalnego. Przybliżona masa cząsteczkowa przeciwciała to 150 kD. Alemtuzumab wiąże się z antygenem CD52 obecnym w dużych ilościach na powierzchni limfocytów T (CD3+) oraz B (CD19+), a także, w mniejszych ilościach, na powierzchni komórek NK, monocytów i makrofagów. Ilość antygenu CD52 na powierzchni neutrofilów, komórek plazmatycznych i komórek macierzystych szpiku kostnego jest niewielka lub niewykrywalna. Alemtuzumab działa poprzez cytolizę komórkową zależną od przeciwciał oraz lizę zależną od układu dopełniacza następujące po związaniu z powierzchnią limfocytów T oraz B. Mechanizm działania terapeutycznego produktu leczniczego w przypadku stwardnienia rozsianego nie został w pełni wyjaśniony. Jednakże badania wskazują na oddziaływanie o charakterze immunomodulacyjnym w drodze zmniejszenia liczebności i odtworzenia populacji limfocytów, w tym: zmianę po leczeniu liczebności, odsetka i właściwości niektórych podgrup limfocytów, zwiększenie udziału podgrupy regulatorowych limfocytów T, zwiększenie udziału podgrupy limfocytów T oraz B pamięci, przejściowy wpływ na składniki odporności wrodzonej (tj. neutrofile, makrofagi, komórki NK). Zmniejszenie liczby limfocytów T oraz B w krwioobiegu wywoływane przez produkt leczniczy i następujące po tym odtworzenie populacji może zmniejszać ryzyko nawrotu choroby, co ostatecznie opóźnia jej progresję.

1 fiol. zawiera 12 mg alemtuzumabu w 1,2 ml (10 mg/ml).