Leczenie hormonami tarczycy/terapia zastępcza. Dawkowanie. Należy stosować się do zaleceń dotyczących dawkowania. Indywidualna dawka dobowa powinna być ustalona na podstawie badania lekarskiego i wyników testów laboratoryjnych. W przypadku utrzymującej się resztkowej czynności tarczycy, odpowiednie może być zastosowanie mniejszych dawek. Leczenie hormonami tarczycy powinno być prowadzone ze szczególną ostrożnością u pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów z chorobą wieńcową serca i pacjentów z ciężką lub długotrwałą niedoczynnością tarczycy. U tych pacjentów, leczenie należy zacząć od małej dawki początkowej, która następnie powinna być zwiększana powoli w dużych odstępach czasu z jednoczesnym monitorowaniem stężenia hormonów tarczycy. Doświadczenia wykazały, iż małe dawki są również wystarczające u pacjentów o niewielkiej mc. oraz u pacjentów z dużym wolem. U niektórych pacjentów stężenie hormonów T₄ lub fT₄ może być zwiększone, dlatego w celu monitorowania przyjętego schematu leczenia, lepsze jest oznaczanie stężenia TSH w surowicy krwi. Niedoczynność tarczycy: dawkowanie u dorosłych (dawkę należy zwiększać o 25-50 µg w odstępach 2-4 tyg.), dawka początkowa: 25-50 µg/dobę, dawka podtrzymująca: 100-200 µg/dobę. Profilaktyka nawrotu wola: 75-200 µg/dobę. Wole o charakterze łagodnym u pacjentów z eutyreozą: 75-200 µg/dobę. Terapia wspomagająca leczenie tyreostatyczne nadczynności tarczycy: 50-100 µg/dobę. Po operacji usunięcia tarczycy z powodu nowotworów złośliwych tarczycy: 150-300 µg/dobę. Test supresyjny w diagnostyce nadczynności tarczyc: 200 µg (przez 14 dni do momentu wykonania scyntygrafii). W celu dokładnego dawkowania należy wybrać właściwy produkt leczniczy zawierający najbardziej odpowiednią dawkę lewotyroksyny (50, 75, 100, 125 lub 150). Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku, w indywidualnych przypadkach, np. w przypadku chorób serca, podczas zwiększania dawki lewotyroksyny sodowej należy regularnie monitorować stężenie TSH. Dzieci i młodzież. Dawka podtrzymująca w wrodzonej lub nabytej niedoczynności tarczycy wynosi zwykle 100-150 µg lewotyroksyny sodowej na m² pc./dobę. U noworodków i niemowląt z wrodzoną niedoczynnością tarczycy, wymagających szybkiej substytucji, zalecana dawka początkowa wynosi 10-15 µg lewotyroksyny sodowej na kg mc./dobę przez pierwsze 3 m-ce. Następnie dawkę należy dostosować indywidualnie, na podstawie obrazu klinicznego i stężenia hormonów tarczycy i wartości TSH. U dzieci z nabytą niedoczynnością tarczycy, zalecana dawka początkowa wynosi 12,5-50 µg lewotyroksyny sodowej na dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo, co 2-4 tyg., w zależności od wyników badania klinicznego i stężenia hormonów tarczycy oraz wartości TSH, aż do uzyskania pełnej dawki substytucyjnej. Czas trwania leczenia. W przypadku niedoczynności tarczycy oraz po operacji usunięcia tarczycy z powodu nowotworu złośliwego tarczycy, leczenie trwa zazwyczaj przez całe życie, a w przypadku wola o charakterze łagodnym i profilaktyki nawrotu wola leczenie trwa kilka m-cy lub lat, a nawet do końca życia; w przypadku terapii wspomagającej leczenie nadczynności tarczycy, czas trwania leczenia zależy od długości leczenia tyreostatycznego. Leczenie wola u pacjentów w stanie eutyreozy powinno trwać od 6 m-cy do 2 lat. Jeżeli w tym przedziale czasowym leczenie produktem leczniczym nie przynosi pożądanego efektu terapeutycznego należy rozważyć inne sposoby leczenia. Test supresyjny tarczycy. Przy wykonywaniu testów supresyjnych tarczycy należy przyjmować 200 µg lewotyroksyny sodowej/dobę przez 14 dni.

Całkowitą dawkę dobową należy przyjmować rano, na czczo, co najmniej 30 min. przed śniadaniem, popijając niewielką ilością wody. Niemowlęta powinny otrzymywać dawkę dobową, co najmniej na 30 min. przed pierwszym karmieniem. Tabl. należy rozpuścić w niewielkiej ilości wody, a powstałą w ten sposób zawiesinę podać z odpowiednią ilością płynów. Uwaga: za każdym razem tabl. muszą być rozpuszczane bezpośrednio przed podaniem!

Nadwrażliwość na składniki preparatu. Nadczynność tarczycy (niezależnie od etiologii), wyjątek stanowi terapia wspomagająca leczenie tyreostatyczne nadczynności tarczycy po osiągnięciu eutyreozy. Ciąża (jednoczesne przyjmowanie lewotyroksyny i leku tyreostatycznego).

Przed rozpoczęciem terapii hormonem tarczycy należy wykluczyć: niewydolność wieńcową, niedoczynność przysadki lub nadnerczy, obecność guzków autonomicznych tarczycy. W przypadku niewydolności wieńcowej, niewydolności serca lub zaburzeń rytmu (tachyarytmia) należy szczególnie ostrożnie ustalać i zwiększać dawkę, aby uniknąć jatrogennej nadczynności tarczycy, może być konieczna częstsza kontrola poziomu hormonów tarczycy. W przypadku wtórnej niedoczynności tarczycy należy wykluczyć jednoczesną niedoczynność kory nadnerczy. Jeśli istnieje podejrzenie obecności guzków autonomicznych tarczycy, należy przeprowadzić test TRH lub scyntygrafię supresyjną. U kobiet z niedoczynnością tarczycy w okresie pomenopauzalnym ze zwiększonym ryzykiem osteoporozy należy częściej kontrolować czynność tarczycy, by uniknąć zbyt wysokich stężeń lewotyroksyny w surowicy krwi. Ze szczególną ostrożnością u pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów z chorobą wieńcową serca i pacjentów z długo trwającą lub ciężką niedoczynnością tarczycy.

Lewotyroksyna może obniżać działanie hipoglikemizujące insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. Ponieważ lewotyroksyna wypiera leki przeciwzakrzepowe z połączeń z białkami osocza działanie pochodnych kumaryny może się nasilić. Cholestyramina i kolestypol hamują wchłanianie lewotyroksyny i dlatego nie należy tych leków podawać w ciągu 4-5 h po podaniu lewotyroksyny. Wchłanianie lewotyroksyny może być zmniejszone w przypadku jednoczesnego podawania leków zobojętniających sok żołądkowy zawierających glin oraz soli żelaza. Z powodu dużej zawartości jodu, amiodaron może wywołać zarówno niedoczynność jak i nadczynność tarczycy. Szybkie dożylne podanie fenytoiny może spowodować wzrost stężenia wolnej lewotyroksyny i liotyroniny w surowicy krwi i rzadko może wywołać zaburzenia rytmu serca. Lewotyroksyna może być wypierana z połączeń z białkami surowicy krwi przez salicylany, dikumarol, duże dawki furosemidu (250 mg), klofibrat i inne leki.

Rozpoczęte wcześniej leczenie hormonami tarczycy należy nieprzerwanie prowadzić szczególnie w okresie ciąży i laktacji. W okresie ciąży stosowanie lewotyroksyny z lekami tyreostatycznymi jest przeciwwskazane. W przypadku nadczynności tarczycy w okresie ciąży dopuszczalne jest leczenie preparatami tyreostatycznymi jedynie w małych dawkach.

Objawy: tachykardia, zaburzenia rytmu serca, drżenia, bóle wieńcowe, pobudzenie, bezsenność, przewodnienie, spadek masy ciała, biegunka, reakcje nadwrażliwości: jak pokrzywka (wyprysk alergiczny).

Objawy: Wzrost szybkości przemian metabolicznych.

Hormon tarczycy. Syntetyczna lewotyroksyna będąca składnikiem preparatu działa identycznie jak naturalnie występujący hormon wytwarzany w tarczycy. Po częściowej konwersji do liotyroniny, głównie w wątrobie i nerkach, i przeniknięciu do komórek ciała, hormony tarczycy stymulują rozwój, wzrost i metabolizm organizmu. Lewotyroksyna wchłania się w jelicie cienkim w 80%; maks. stężenie w surowicy krwi jest osiągane po ok. 6 h od przyjęcia leku; działanie leku rozwija się w ciągu 3-5 dni; objętość dystrybucji wynosi 0,5 l/kg; wiąże się w 99% z białkami osocza; klirens metaboliczny wynosi 1,2 l osocza/dobę. Lewotyroksyna jest rozkładana głównie w wątrobie, nerkach, mózgu i mięśniach.

1 tabl. zawiera 50 µg, 75 µg, 100 µg, 125 µg lub 150 µg soli sodowej lewotyroksyny.