Produkt może być podawany tylko przez lekarza z doświadczeniem w znieczulaniu miejscowym lub pod jego nadzorem. Należy podawać najmniejszą możliwie dawkę na zapewnienie pożądanego efektu. Przed wstrzyknięciem pełnej dawki zaleca się kontrolną aspirację w celu zapobieżenia przypadkowemu podaniu dożylnemu produktu. Wstrzykiwać powoli i utrzymywać kontakt z pacjentem podczas wstrzykiwania. W wypadku podania nadtwardówkowego zaleca się zastosowanie małej dawki próbnej 3-5 ml. Należy unikać wstrzyknięciu zimnego roztw. poniżej temperatury ciała, ponieważ może to być bolesne. Dożylne znieczulenie miejscowe. Ramię: 5-10 ml roztw. (100-200 mg chlorowodorku lidokainy). Noga: 10 ml roztw. (200 mg chlorowodorku lidokainy). Blokady nerwów. 1-2 ml roztw. (20-40 mg chlorowodorku lidokainy). Znieczulenie nadtwardówkowe. Znieczulenie lędźwiowe: 12,5-20 ml roztw. (250-400 mg chlorowodorku lidokainy). Znieczulenie w odcinku piersiowym: 10-15 ml roztw. (200-300 mg chlorowodorku lidokainy). Znieczulenie krzyżowe w chirurgii: 20 ml roztw. (400 mg chlorowodorku lidokainy). Znieczulenie krzyżowe w położnictwie: 10-15 ml roztw. (200-300 mg chlorowodorku lidokainy). Maks. dawka jednorazowa chlorowodorku lidokainy dla dorosłego pacjenta nie powinna przekroczyć 400 mg. Dzieci i młodzież: inne postacie farmaceutyczne i moce są bardziej odpowiednie do podawania tych grupach pacjentów.

Sposób podawania lidokainy różni się w zależności od wybranej procedury (dożylne znieczulenie miejscowe, znieczulenie nasiękowe, blokada nerwów lub znieczulenie nadtwardówkowe). Preparat może być podawany dożylnie, domięśniowo, podskórnie lub nadtwardówkowo. Lek może być podawany dożylnie, domięśniowo, podskórnie lub nadtwardówkowo.

Nadwrażliwość na substancję czynną, środki znieczulające miejscowo amidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Preparat nie powinien być stosowany do znieczulenia nadtwardówkowego u pacjentów z wyraźnie obniżonym ciśnieniem lub ze wstrząsem kardiogennym lub hipowolemicznym

Lidokainę powinny podawać osoby umiejące reanimować i mające sprzęt do resuscytacji. Aparatura do resuscytacji powinna być dostępna podczas znieczulenia miejscowego. Przy jakiejkolwiek dużej blokadzie, należy przed wprowadzeniem leku miejscowo znieczulającego wprowadzić do żyły kaniulę. Jak każdy lek miejscowo znieczulający, lidokaina może powodować ostre reakcje toksyczności ze strony centralnego układu nerwowego oraz układu sercowo-naczyniowego, jeżeli jej stężenie we krwi będzie wysokie, szczególnie podczas podania donaczyniowego.Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku znieczulania następujących grup pacjentów: pacjenci w podeszłym wieku i ogólnie osłabionych pacjenci, pacjenci z blokiem AV typu II i III, ponieważ miejscowe znieczulenie może powodować obniżenie przewodnictwa mięśnia sercowego, pacjenci z zastoinową niewydolnością serca, bradykardią, zaburzoną funkcją oddechową, pacjenci z ciężkim uszkodzeniem wątroby lub niewydolnością nerek, pacjenci z padaczką, pacjenci leczeni lekami przeciwarytmicznymi klasy III (np. amiodaronem), którzy wymagają stałego monitorowania w tym monitorowania EKG, ponieważ oddziaływanie lidokainy na mięsień sercowy może nasilać się przy stosowaniu leków przeciwarytmicznych klasy III. Znieczulenie nadtwardówkowe może powodować ciężkie działania niepożądane takie jak niewydolność sercowo-naczyniowa, szczególnie przy współistniejącej hipowolemii. Szczególne środki ostrożności należy zachować zawsze u pacjentów z zaburzoną funkcją układu sercowo-naczyniowego. Głównymi przyczynami są pourazowe uszkodzenia nerwów i/lub lokalnie toksyczny wpływ na mięśnie i nerwy spowodowane znieczuleniem miejscowym. Zakres uszkodzeń tkanek zależy od ciężkości urazów, stężenia leku miejscowo znieczulającego oraz czasu jego oddziaływania na poszczególne tkanki. Dlatego należy stosować zawsze najniższą skuteczną dawkę znieczulenia. Rozległe wstrzyknięcia donaczyniowe w obrębie głowy i szyi mogą powodować wystąpienie objawów mózgowych nawet przy zastosowaniu niskich dawek. Skuteczność znieczulenia miejscowego może się zmniejszyć po wstrzyknięciu w obszar zakażony lub zmieniony zapalnie. Znieczulenie nadtwardówkowe może prowadzić do spadku ciśnienia krwi i bradykardii. Ryzyko to zmniejsza podanie dożylne płynu w postaci krystaloidalnej lub koloidalnej. Spadek ciśnienia krwi wymaga natychmiastowego zastosowania np. efedryny 5-10 mg dożylnie, powtórzonego jeśli konieczne. Domięśniowo podana lidokaina może powodować zwiększenie stężenia fosfokinazy kreatyniny, co może wpływać równocześnie na diagnozę ostrego zawału mięśnia sercowego. Prawdopodobnie lidokaina ma działanie porfirogenne i nie powinna być stosowana u pacjentów z ostra porfirią, chyba że jest to absolutnie konieczne. Szczególną ostrożność należy zachować podczas stosowania lidokainy u pacjentów z porfirią. W zależności od dawki i drogi podania, lidokaina może przejściowo wpływać na ruch i koordynację.

Leki spowalniające metabolizm lidokainy (np. cymetydyna) mogą powodować uzyskanie potencjalnie toksycznego stężenia lidokainy w surowicy, w przypadku szybkiego podania dużych dawek przez dłuższy okres czasu. Efekt ten nie ma klinicznego znaczenia, jeśli lidokaina podawana jest w krótkim czasie w zalecanych dawkach. Preparat powinien być ostrożnie stosowany w połączeniu z innymi lekami znieczulającymi miejscowo oraz lekami przeciwarytmicznymi klasy IB, jako że sumuje się efekt toksyczny obu leków. Dotychczas nie zostały przeprowadzone badania specyficznych interakcji z miejscowymi lekami znieczulającymi i lekami przeciwarytmicznymi klasy III (np. amiodaronem), jednak zalecana jest ostrożność w tych przypadkach.

Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania lidokainy u kobiet w ciąży. Lidokaina przenika przez łożysko. Można przyjąć, że lidokaina była stosowana u dużej liczby kobiet w ciąży i kobiet w wieku rozrodczym. Nie ma dowodów, że lidokaina zaburza procesy reprodukcji lub zwiększa ilość przypadków wystąpienia wad rozwojowych, czy w jakikolwiek pośredni lub bezpośredni sposób oddziałuje na płód. Jednakże nie przeprowadzono dostatecznych badań ryzyka u ludzi. Badania na zwierzętach są niekompletne w odniesieniu do wpływu lidokainy na ciążę, rozwój embrionu/płodu, poród oraz rozwój dziecka po urodzeniu. W przypadku stosowania krótkoterminowego lidokainy podczas ciąży i porodu należy rozważyć czy oczekiwane korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem. Zastosowanie lidokainy do blokady okołoszyjkowej lub blokady sromu podczas porodu zwiększa ryzyko wystąpienia u płodu reakcji takich jak bradykardia/tachykardia. Dlatego należy monitorować z dużą ostrożnością tętno płodu. Lidokaina przenika w małym stopniu do mleka kobiecego. Wpływ na dziecko jest nieznaczny, podczas stosowania zalecanych dawek. Dlatego nie ma potrzeby przerwania karmienia piersią w trakcie stosowania preparatu.

Działania niepożądane spowodowane wyłącznie przez lidokainę są trudne do odróżnienia od takich efektów fizjologicznych jak blokada nerwowa (np. obniżenie ciśnienia krwi, bradykardia) oraz stanów spowodowanych bezpośrednio przez ukłucie igłą (np. uszkodzenie nerwów) lub pośrednio (np. ropień nadtwardówkowy). Bardzo często. Zaburzenia naczyniowe: niedociśnienie. Zaburzenia żołądka i jelit: nudności. Często. Zaburzenia układu nerwowego: parestezja, zawroty głowy. Zaburzenia serca: bradykardia. Zaburzenia naczyniowe: nadciśnienie. Zaburzenia żołądka i jelit: wymioty. Niezbyt często. Zaburzenia układu nerwowego: objawy toksyczności OUN (drgawki, parestezje okołoustne, drętwienie języka, zwiększona ostrość słuchu, zaburzenia widzenia, utrata przytomności, drżenie mięśniowe, senność, zawroty głowy, szumy w uszach, uczucie zatrucia, zaburzenia mowy). Rzadko. Zaburzenia układu immunologicznego: reakcje nadwrażliwości, pokrzywka, wysypka, obrzęk naczynioruchowy, w ciężkich przypadkach wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia układu nerwowego: neuropatia, uszkodzenie nerwów obwodowych, zapalenie pajęczynówki. Zaburzenia oka: podwójne widzenie. Zaburzenia serca: zatrzymanie akcji serca, arytmia. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: zahamowanie oddechu.

W rzadkich przypadkach wstrzyknięcie dożylne leku miejscowo znieczulającego może powodować natychmiastową reakcję toksyczności (w ciągu kilku sekund lub minut). Objawy te w wyniku przedawkowania występują znacznie później (15-60 minut po wstrzyknięciu), w wyniku stopniowego narastania w surowicy stężenia leku miejscowo znieczulającego. Jeżeli wystąpią objawy zatrucia ogólnoustrojowego należy natychmiast wstrzymać podawanie leku. Podanie doustne: mniej niż 50 mg wydaje się być bez ryzyka dla małych dzieci. 75 mg dla 2-letniego dziecka zmniejszał ból, 100 mg dla 5-miesięcznego dziecka spowodował poważne zatrucie, 300 mg +300 mg w ciągu 4 h dla 3,5-letniego dziecka spowodował poważne do bardzo poważnego zatrucia, 400-500 mg dla 2-letniego dziecka i 1 g na 12 h dla 1-letniego dziecka spowodował bardzo poważne zatrucie. 600 mg dla osoby dorosłej zmniejszał ból, 2 g dla dorosłego spowodował umiarkowanego zatrucia. Podanie pozajelitowe: 50 mg dożylnie dla 1-miesięcznego dziecka spowodują bardzo poważne zatrucie. 200-400 mg infiltracją dla dorosłego spowodował poważne zatrucie, 500 mg dla osób starszych od 80 lat i 1 g dożylnie dla osób dorosłych spowodował bardzo poważne zatrucie. Podanie miejscowe: 8,6-17,2 mg/kg dla młodych dzieci, gdy zastosowano do ran po oparzeniach skóry, otrzymał poważne zatrucie. Najpierw występują objawy pobudzenia ze strony OUN a następnie następuje spowolnienie (depresja). Przy dużych dawkach szybkie wystąpienie konwulsji może być pierwszym objawem. Innymi objawami po przedawkowaniu mogą być: uczucie zmęczenia, zawroty głowy, zaburzenia widzenia, parestezja okołoustna, nudności. Dalszymi objawami są: ataksja, zmiany nastroju, euforia, splątanie, trudności w mówieniu, bladość, nadmierne pocenie, drżenie, konwulsje, śpiączka, zatrzymanie akcji serca. Dużym dawkom może towarzyszyć wystąpienie arytmii, szczególnie bradyarytmii, także tachykardia komorowa, migotanie komór, poszerzenie QRS, AV blok, niewydolność serca, obniżenie ciśnienia krwi (opisywano pojedyncze przypadki methemoglobinemii). Węgiel aktywowany dla doustnego przedawkowania. (Sprowokowane wymioty mogą być niebezpieczne ze względu na ryzyko znieczulenia śluzówki i drgawek na wczesnym etapie. Jeśli płukanie żołądka jest konieczne, powinna być realizowane za pomocą rury i po intubacji.). W przypadku przedawkowania należy niezwłocznie podjąć kroki w celu zapewnienia właściwego krążenia i oddychania oraz kontrolowania konwulsji. Należy podać pacjentowi tlen i stosować wspomagające wentylowanie, jeżeli konieczne. Krążenie należy utrzymywać poprzez wstrzyknięcie surowicy lub dożylnie płynów takich jak dobutamina i jeśli konieczne noradrenalina, łącznie ze stałym monitoringiem hemodynamicznym w cięższych przypadkach. Można także zastosować efedrynę. Konwulsje można opanować podając dożylnie diazepam lub tiopental sodu, uwzględniając, że czynnik zapobiegający konwulsjom może spowodować depresję oddychania oraz krążenia. W przypadku wystąpienia bradykardii można zastosować atropinę. Jeżeli nastąpi zatrzymanie akcji serca należy zastosować standardowe procedury resuscytacji. Dializa w przypadkach ostrego przedawkowania nie jest skuteczna.

Roztwór do wstrzykiwań zawiera lidokainę, która jest lekiem miejscowo znieczulającym o budowie amidu. Lidokaina hamuje odwracalnie powstawanie i przewodzenie bodźców we włóknach nerwowych poprzez blokowanie kanałów sodowych błon komórek nerwowych. Podobny efekt jest obserwowany w pobudzonych błonach komórek mózgu i mięśnia sercowego. Lidokaina wykazuje szybką odpowiedź na zastosowanie, wysoką zdolność znieczulenia oraz niską toksyczność. Im mniejsze stężenie lidokainy tym mniejsza zdolność blokowania nerwowych włókien ruchowych.

1 ml roztworu zawiera 20 mg chlorowodorku lidokainy. Każda amp. 5 ml zawiera 100 mg chlorowodorku lidokainy.