Nadciśnienie tętnicze. Zazwyczaj stosowana dawka początkowa i podtrzymująca wynosi 50 mg raz/dobę. Maks. działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się w ciągu 3-6 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Niektórzy pacjenci mogą osiągnąć dodatkowe korzyści przez zwiększenie dawki do 100 mg losartanu raz/dobę (rano). Losartan może być przyjmowany razem z innymi produktami przeciwnadciśnieniowymi, głównie z produktami moczopędnymi (np. hydrochlorotiazyd ). Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu II, z białkomoczem ≥ 0,5 g/dobę. Zazwyczaj stosowana dawka początkowa wynosi 50 mg raz/dobę. Dawkę tę można zwiększyć do 100 mg raz/dobę, w zależności od wartości ciśnienia tętniczego po pierwszym miesiącu od rozpoczęcia leczenia. Losartan można stosować jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi (np. lekami moczopędnymi, antagonistami wapnia, alfa- lub betaadrenolitykami oraz z lekami działającymi ośrodkowo), jak również z insuliną i innymi często stosowanymi lekami o działaniu hipoglikemizującym (np. pochodnymi sulfonylomocznika, glitazonami oraz inhibitorami glukozydazy). Niewydolność serca. Zazwyczaj stosowana dawka początkowa losartanu u pacjentów z niewydolnością serca wynosi 12,5 mg raz/dobę. Dawkę należy stopniowo zwiększać w odstępach cotygodniowych (tj. 12,5 mg/dobę, 25 mg/dobę, 50 mg/dobę, 100 mg na dobę, do dawki maksymalnej 150 mg raz/dobę), w zależności od tolerancji leku przez pacjenta. Zmniejszanie ryzyka udaru u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej komory serca udokumentowanym w badaniu elektrokardiograficznym. Zazwyczaj stosowana dawka początkowa losartanu wynosi 50 mg raz/dobę. Należy podawać dodatkowo małą dawkę hydrochlorotiazydu i/lub zwiększyć dawkę losartanu do 100 mg raz/dobę, w zależności od uzyskanych wartości ciśnienia tętniczego. Stosowanie u pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową. U pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową (np. leczonych dużymi dawkami leków moczopędnych) należy rozważyć zastosowanie dawki początkowej 25 mg raz/dobę. Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i pacjentów poddawanych hemodializoterapii. Nie ma konieczności dostosowania dawki początkowej u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i pacjentów poddawanych hemodializoterapii. Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. W przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby w wywiadzie należy rozważyć zmniejszenie dawki. Brak doświadczenia klinicznego u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Z tego powodu losartan jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Dostępne są ograniczone dane kliniczne dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania losartanu u dzieci i młodzieży w wieku 6-18 lat w leczeniu nadciśnienia tętniczego. Dostępne są ograniczone dane farmakokinetyczne dotyczące dzieci w wieku powyżej 1 miesiąca życia z nadciśnieniem tętniczym. Dla pacjentów o mc. od 20 kg do 50 kg, potrafiących połknąć tabletkę, zalecana dawka to 25 mg raz/dobę. W wyjątkowych przypadkach dawka ta może być zwiększona do dawki maksymalnej 50 mg raz/dobę. Dawkę należy dostosować w zależności od uzyskanych wartości ciśnienia tętniczego. Dla pacjentów o mc. większej niż 50 kg zazwyczaj stosowana dawka to 50 mg raz/dobę. W wyjątkowych przypadkach dawka ta może być zwiększona do dawki maksymalnej 100 mg raz/dobę. Dawki większe niż 1,4 mg/kg mc. (lub powyżej 100 mg) na dobę nie zostały przebadane u dzieci i młodzieży. Nie należy podawać losartanu dzieciom w wieku poniżej 6 lat, ze względu na ograniczone dane w tej grupie wiekowej. Nie zaleca się stosowania losartanu u dzieci ze współczynnikiem przesączania kłębuszkowego < 30 ml/min/1,73 m² ze względu na brak danych. Również nie zaleca się stosowania losartanu u dzieci z zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci w podeszłym wieku. U osób w podeszłym wieku zazwyczaj nie jest konieczne dostosowanie dawki, jednak należy rozważyć rozpoczęcie leczenia od dawki 25 mg u pacjentów w wieku powyżej 75 lat.

Tabl. należy połykać popijając szklanką wody. Tabl. mogą być przyjmowane niezależnie od posiłku.

Nadwrażliwość na losartan lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. II i III trymestr ciąży. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Jednoczesne stosowanie losartanu z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego, GFR<60 ml/min/1,73 m²).

Należy uważnie obserwować pacjentów z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie (obrzęk twarzy, warg, gardła i (lub) języka). Niedociśnienie i zaburzenia wodno - elektrolitowe. U pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i/lub zmniejszonym stężeniem sodu wskutek intensywnego leczenia lekami moczopędnymi, diety z ograniczeniem soli, biegunki lub wymiotów, może wystąpić objawowe niedociśnienie, szczególnie po podaniu pierwszej dawki lub po zwiększeniu dawki. Powyższe zaburzenia należy wyrównać przed zastosowaniem losartanu lub zastosować mniejszą dawkę początkową. Dotyczy to także dzieci w wieku od 6-18 lat. Zaburzenia elektrolitowe. Zaburzenia elektrolitowe występują często u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, z cukrzycą lub bez cukrzycy. W badaniach klinicznych przeprowadzonych z udziałem pacjentów z cukrzycą typu 2 i nefropatią, częstość występowania hiperkaliemii była większa w grupie przyjmującej losartan, w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Z tego powodu należy ściśle monitorować stężenie potasu w osoczu, jak również Cl_Cr, szczególnie u pacjentów z niewydolnością serca i Cl_Cr wynoszącym 30-50 ml/min. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu i substytutów soli kuchennej zawierających potas z losartanem. Zaburzenia wątroby. Dane farmakokinetyczne wskazują na istotne zwiększenie stężenia losartanu w osoczu u pacjentów z marskością wątroby, dlatego należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby w wywiadzie. Brak doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania losartanu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Z tego powodu losartan jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Również nie zaleca się stosowania losartanu u dzieci z zaburzeniami czynności wątroby. Zaburzenia nerek. Odnotowano zaburzenia czynności nerek, w tym niewydolność nerek, będące skutkiem zahamowania układu renina angiotensyna (szczególnie u pacjentów, u których czynność nerek jest zależna od układu renina angiotensyna- aldosteron, takich jak pacjenci z ciężką niewydolnością serca lub uprzednio istniejącymi zaburzeniami czynności nerek). Podobnie jak w przypadku innych produktów leczniczych wpływających na układ reninaangiotensyna aldosteron, u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki obserwowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy krwi. Tego rodzaju zaburzenia mogą być odwracalne po zaprzestaniu leczenia. Należy zachować ostrożność podczas stosowania losartanu u osób z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki. Stosowanie u dzieci i młodzieży z zaburzeniami czynności nerek. Nie zaleca się stosowania losartanu u dzieci ze współczynnikiem przesączania kłębuszkowego <30 ml/min/1,73 m² ze względu na brak danych. Należy regularnie kontrolować czynność nerek podczas leczenia losartanem, ponieważ może się ona pogorszyć. Dotyczy to szczególnie przypadków, kiedy losartan jest podawany w stanach, które mogą sprzyjać zaburzeniom czynności nerek (gorączka, odwodnienie). Wykazano, że jednoczesne stosowanie losartanu i inhibitorów ACE powoduje pogorszenie czynności nerek. Dlatego nie zaleca się takiego leczenia skojarzonego. Stan po przeszczepieniu nerki. Brak doświadczenia u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki. Hiperaldosteronizm pierwotny. Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem zwykle nie reagują na leki przeciwnadciśnieniowe, działające poprzez hamowanie układu renina angiotensyna. Dlatego nie zaleca się stosowania losartanu. Choroba wieńcowa i zaburzenia naczyniowo-mózgowe. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne obniżenie ciśnienia krwi u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub zaburzeniami naczyniowo-mózgowymi może skutkować zawałem mięśnia sercowego lub udarem mózgu. Niewydolność serca. Podobnie jak w przypadku innych leków działających na układ renina angiotensyna, istnieje ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego oraz (często ostrych) zaburzeń czynności nerek u pacjentów z niewydolnością serca, z zaburzeniami czynności nerek lub bez. Brak wystarczającego doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania losartanu u pacjentów z niewydolnością serca i współistniejącymi ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, u pacjentów z ciężką niewydolnością serca (klasa IV wg NYHA) oraz u pacjentów z niewydolnością serca i objawowymi, zagrażającymi życiu, zaburzeniami rytmu serca. Dlatego należy zachować ostrożność podczas stosowania losartanu w tych grupach pacjentów. Skojarzenie losartanu z beta-adrenolitykiem należy stosować z zachowaniem ostrożności. Zwężenie zastawki aorty i zastawki dwudzielnej, kardiomiopatia przerostowa. Podobnie jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aorty lub zastawki dwudzielnej, bądź z kardiomiopatią przerostową. Produkt leczniczy zawiera laktozę. Nie należy go stosować u pacjentów z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zaburzeniami wchłaniania glukozygalaktozy. Ciąża. Nie należy rozpoczynać podawania losartanu podczas ciąży. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia losartanem, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku potwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie losartani i, jeśli jest to wskazane, należy rozpocząć leczenie alternatywne. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA). Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE), antagonistów receptora angiotensyny II (AIIRA) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Inne ostrzeżenia i środki ostrożności. Podobnie jak w przypadku inhibitorów konwertazy angiotensyny, losartan oraz inni antagoniści angiotensyny wykazują znacznie mniejszą skuteczność w obniżaniu ciśnienia tętniczego u osób rasy czarnej niż u pacjentów innych ras, prawdopodobnie z powodu większej częstości występowania małej aktywności reniny w populacji osób rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas wykonywania tego typu czynności należy jednak wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia zawrotów głowy lub senności podczas leczenia przeciwnadciśnieniowego, szczególnie na początku leczenia lub w przypadku zwiększania dawki.

Inne preparaty przeciwnadciśnieniowe mogą nasilać hipotensyjne działanie losartanu. Jednoczesne stosowanie innych leków (takich jak trójpierścieniowe leki antydepresyjne, przeciwpsychotyczne, baklofen, amifostyna), które w skutek działań niepożądanych obniżają ciśnienia tętnicze krwi, mogą zwiększać ryzyko hipotensji. Losartan jest metabolizowany głównie przez izoenzym CYP2C9 cytochromu P450 do czynnego metabolitu kwasu karboksylowego. W badaniach klinicznych wykazano, iż flukonazol (inhibitor CYP2C9) powoduje zmniejszenie stężenia czynnego metabolitu o ok. 50%. Stwierdzono, iż podczas jednoczesnego leczenia losartanem i ryfampicyną (induktor enzymów metabolicznych) stężenie czynnego metabolitu w osoczu zmniejsza się o 40%. Znaczenie kliniczne tego działania nie jest znane. Nie stwierdzono różnic stężenia podczas jednoczesnego stosowania fluwastatyny (słaby inhibitor CYP2C9). Jednoczesne stosowanie innych leków powodujących gromadzenie potasu (np. leki moczopędne oszczędzające potas: amiloryd, triamteren, spironolakton) lub mogących zwiększyć stężenie potasu (np. heparyna), suplementów potasu lub substytutów soli zawierających potas, może skutkować zwiększeniem stężenia potasu w osoczu. Nie zaleca się tego rodzaju leczenia skojarzonego. Podczas jednoczesnego stosowania litu z inhibitorami ACE odnotowano odwracalne zwiększenie stężenia litu w surowicy i objawy toksyczności. Bardzo rzadkie przypadki dotyczyły również antagonistów receptora angiotensyny II. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania litu i losartanu. Jeżeli tego typu leczenie skojarzone okaże się niezbędne, zaleca się monitorowanie stężenia litu w osoczu. W przypadku jednoczesnego stosowania antagonistów angiotensyny II i NLPZ (tj. selektywnych inhibitorów COX-2, ASA oraz niewybiórczych niesteroidowych leków przeciwzapalnych) może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie antagonistów angiotensyny II i produktów moczopędnych oraz NLPZ może nasilać zaburzenia czynności nerek, w tym powodować ostrą niewydolność nerek lub wzrost potasu w surowicy, szczególnie u pacjentów z uprzednio istniejącymi zaburzeniami czynności nerek. Takie leczenie skojarzone należy stosować ze szczególną ostrożnością, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku. Pacjentów należy odpowiednio nawodnić oraz rozważyć kontrolę czynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego i okresowo w trakcie leczenia. Dane z badania klinicznego wykazały, że podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii.

Nie zaleca się stosowania losartanu podczas I trymestru ciąży. Stosowanie losartanu jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Dane epidemiologiczne odnoszące się do ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia na inhibitory ACE podczas I trymestru ciąży nie są rozstrzygające; jednakże nie można wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Chociaż brak danych z kontrolowanych badań epidemiologicznych dotyczących ryzyka w odniesieniu do AIIRA, podobne ryzyko może istnieć dla tej grupy leków produktów leczniczych. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia AIIRA, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku potwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie losartanu i, jeśli jest to wskazane, należy rozpocząć leczenie alternatywne. Narażenie na AIIRA w II i III trymestrze ciąży powoduje toksyczne działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). Jeśli narażenie na losartan wystąpiło od II trymestru ciąży zaleca się badanie ultrasonograficzne czynności nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały losartan należy ściśle obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia. Ze względu na brak danych odnośnie stosowania losartanu podczas karmienia piersią, nie zaleca się stosowania losartanu, zwłaszcza w przypadku karmienia piersią noworodka lub wcześniaka. Zaleca się stosowanie innych alternatywnych metod leczenia, o lepiej ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania podczas karmienia piersią.

Działanie losartanu zostało określone na podstawie: kontrolowanych badań klinicznych obejmujących >3000 pacjentów w wieku 18 lat i starszych z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym; kontrolowanych badań klinicznych u 177 pacjentów w wieku 6-16 lat z nadciśnieniem tętniczym; kontrolowanych badań klinicznych obejmujących >9000 pacjentów w wieku 55-80 lat z przerostem lewej komory, chorych na nadciśnienie tętnicze; kontrolowanych badań klinicznych obejmujących >7700 dorosłych pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca; kontrolowanych badań klinicznych obejmujących >1500 pacjentów wieku 31 lat i starszych z białkomoczem, chorych na cukrzycę typu 2. W tych badaniach klinicznych najczęstszym działaniem niepożądanym były zawroty głowy. Nadciśnienie. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego; (niezbyt często) senność, ból głowy, zaburzenia snu. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy pochodzenia błędnikowego. Zaburzenia serca: (niezbyt często) kołatanie serca, dławica piersiowa. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) niedociśnienie (ortostatyczne), w tym zależne od dawki objawy ortostatyczne. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) ból brzucha, zaparcie. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) wysypka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) osłabienie, zmęczenie, obrzęk. Badania diagnostyczne: (często) hiperkaliemia, zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT). Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej komory serca. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy pochodzenia błędnikowego. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) osłabienie, zmęczenie. Przewlekła niewydolność serca. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy pochodzenia błędnikowego. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) osłabienie, zmęczenie. Przewlekła niewydolność serca. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) niedokrwistość. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego; (niezbyt często) ból głowy, (rzadko) parestezja. Zaburzenia serca: (rzadko) omdlenie,migotanie przedsionków, incydent naczyniowo mózgowy. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie (ortostatyczne), w tym zależne od dawki objawy ortostatyczne. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność, kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) biegunka, nudności, wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) pokrzywka, świąd, wysypka. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zaburzenia czynności nerek; niewydolność nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) osłabienie, zmęczenie. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) hiperkaliemia, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, kreatyniny i potasu w surowicy. Nadciśnienie tętnicze i cukrzyca typu 2 z chorobą nerek. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie (ortostatyczne), w tym zależne od dawki objawy ortostatyczne. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) osłabienie, zmęczenie. Badania diagnostyczne: hiperkaliemia, hipoglikemia. Doświadczenie po wprowadzeniu do obrotu. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana)niedokrwistość, małopłytkowość. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje nadwrażliwości, reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy i zapalenie naczyń krwionośnych. Zaburzenia psychiczne: (nieznana) depresja. Zaburzenia układu nerwowego: (nieznana) migrena, zaburzenia smaku. Zaburzenia ucha i błędnika: (nieznana) szum uszny. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (nieznana) kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (nieznana) biegunka. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zapalenie trzustki, zapalenie wątroby, zaburzenia czynności wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) pokrzywka, świąd, wysypka, nadwrażliwość na światło. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowej i tkanki łącznej: (nieznana) ból mięśni, ból stawów, rabdomioliza. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (nieznana) zaburzenia erekcji/impotencja. Badania diagnostyczne: (nieznana) hiponatremia. Następujące dodatkowe działania niepożądane występowały częściej u pacjentów otrzymujących losartan niż placebo (częstość nieznana): ból pleców, zakażenie dróg moczowych, objawy grypopodobne. Zaburzenia nerek i dróg moczowych U pacjentów z grupy ryzyka odnotowano zaburzenia czynności nerek, w tym niewydolność nerek, będące skutkiem zahamowania układu angiotensyna- renina- aldosteron; takie zmiany w czynności nerek mogą być odwracalne po zaprzestaniu leczenia. Dzieci i młodzież. Profil działań niepożądanych u dzieci i młodzieży wydaje się być podobny do tych, które występowały u dorosłych pacjentów. Dane w tej grupie pacjentów są ograniczone.

Dostępne są ograniczone dane dotyczących przedawkowania leku u ludzi. Najbardziej prawdopodobnymi objawami przedawkowania, są niedociśnienie, tachykardia. Bradykardia może być wynikiem stymulacji układu przywspółczulnego (nerwu błędnego). W przypadku pojawienia się objawów niedociśnienia należy zastosować leczenie podtrzymujące. Postępowanie jest uzależnione od czasu, jaki upłynął od przyjęcia produktu leczniczego oraz rodzaju i nasilenia objawów. Najważniejsza jest stabilizacja układu sercowo-naczyniowego. W przypadku doustnego przyjęcia leku wskazane jest podanie odpowiedniej dawki węgla aktywowanego. Następnie należy ściśle monitorować parametry życiowe i korygować je w razie potrzeby. Ani losartan, ani oraz jego czynny metabolit nie mogą być usunięte za pomocą hemodializy.

Losartan jest syntetycznym doustnym antagonistą receptora angiotensyny II (AT₁). Angiotensyna II, substancja o silnym działaniu zwężającym naczynia krwionośne, jest podstawowym hormonem układu renina- angiotensyna o istotnym znaczeniu w patofizjologii nadciśnienia tętniczego. Angiotensyna II wiąże się z receptorem AT₁, obecnym w wielu tkankach (np. mięśniówka gładka naczyń, nadnercza, nerki i serce), wykazując szereg istotnych działań biologicznych, włączając skurcz naczyń krwionośnych i uwalnianie aldosteronu. Angiotensyna II pobudza również rozrost komórek mięśni gładkich.

1 tabl. zawiera 50 mg losartanu potasowego, co odpowiada 45,8 mg losartanu.