Dorośli: 6-8 tabl./dobę w 2-3 dawkach podzielonych podczas posiłków. Dzieci i młodzież. Dzieci w wieku 6 lat lub powyżej (mc. ok. 20 kg): 10-30 mg/kg mc./dobę (tzn. 0,4 do 1,2 mmol/kg mc.) tzn. 4-6 tabl./dobę, w 2-3 dawkach podzielonych, podczas posiłków.

Do stosowania wyłącznie u dorosłych oraz dzieci w wieku 6 lat lub powyżej. Dostępne są inne postaci produktu leczniczego, odpowiednie dla dzieci w wieku poniżej 6 lat. Tabl. należy połykać w całości, popijając dużą ilością wody. Zazwyczaj kuracja trwa m-ąc.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min.). Jednoczesne stosowanie lewodopy.

W przypadku skojarzonego niedoboru magnezu i wapnia, w pierwszej kolejności należy wyrównać niedobór magnezu. W przypadku ciężkiego niedoboru magnezu i zaburzeń wchłaniania, leczenie należy rozpocząć od dożylnego podawania magnezu. Preparat zawiera sacharozę i dlatego jest przeciwwskazany u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek ze względu na ryzyko wystąpienia wysokiego poziomu magnezu we krwi. Nie stosować u dzieci poniżej 6 lat. Długotrwałe stosowanie pirydoksyny (kilka miesięcy, a nawet lat) może spowodować aksonalną neuropatię czuciową. Objawy obejmują: drętwienie i zaburzenia poczucia pozycji, wibracje w dystalnych częściach kończyn, a także stopniowo postępującą ataksję sensoryczną (zaburzenia koordynacji). W większości przypadków objawy ustępują po zaprzestaniu stosowania pirydoksyny. Produkt leczniczy nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Preparatu nie należy podawać z następującymi lekami: lewodopa (stosowana bez inhibitora obwodowej dopadekarboksylazy), gdyż pirydoksyna osłabia jej działanie; fosforany lub sole wapnia (substancje te hamują wchłanianie magnezu w jelitach); doustne tetracykliny (dawki doustnej tetracykliny i magnezu powinny być podawane w odstępie co najmniej 2 h, ponieważ magnez zmniejsza wchłanianie tetracyklin w przewodzie pokarmowym.

Kliniczne doświadczenia i stosowanie preparatu u wystarczająco dużej liczby ciężarnych kobiet nie ujawniły toksycznego i teratogennego działania magnezu. Preparat można stosować u ciężarnych kobiet tylko w przypadku zdecydowanej konieczności. Magnez przenika do mleka kobiecego, dlatego nie zaleca się stosowania produktu leczniczego w okresie karmienia piersią. Odpowiednia dawka magnezu to 30 mg/dobę dla niemowląt 0-6 m-cy i 75 mg/dobę dla niemowląt 7-12 m-cy. Magnez, który znajduje się w mleku karmiących kobiet, waha się w szerokim zakresie (15-64 mg/l) z medianą wartości 31 mg/l i 75% średnich wartości stężeń odnotowanych poniżej 35 mg/l. Uważa się, cytując niektórych autorów, że odpowiednia dawka pirydoksyny dla niemowląt to 0,1 mg/dobę. U dobrze odżywionych kobiet otrzymujących 2,5-20 mg pirydoksyny przez 3 kolejne dni wykazano, iż jej poziom w mleku był w zakresie 123-314 ng/ml. Zaleca się, aby kobiety karmiące piersią stosowały pirydoksynę w dawce maksymalnie 20 mg/dobę. Przegląd dostępnych danych dotyczących stosowania magnezu i pirydoksyny w dawkach terapeutycznych u kobiet karmiących nie wykazał żadnych powodów do obaw dotyczących bezpieczeństwa. Dodatkowa ilość magnezu obecna w mleku matki leczonej zwykle stosowanymi dawkami magnezu i pirydoksyny nie jest znacząca. Badania nad wit. B₆ wykazują tylko obwodową neurotoksyczność i wpływ na płodność mężczyzn. Jednakże taki efekt obserwuje się tylko przy bardzo wysokich dawkach. Bezpieczeństwo leku jest bardzo wysokie ze względu na niską zawartość wit. B₆.

Działania niepożądane występują rzadko. Czasami może wystąpić biegunka i bóle brzucha lub zaczerwienienie skóry. Bardzo rzadko obserwowano reakcje alergiczne.

Przedawkowanie magnezu stosowanego doustnie nie powoduje reakcji toksycznych u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów z niewydolnością nerek może wystąpić zatrucie magnezem. Działanie toksyczne zależy od stężenia magnezu we krwi i może wywołać następujące objawy: zmniejszenie ciśnienia krwi, nudności, wymioty, depresja OUN, upośledzenie odruchów, zaburzenia EKG, początkowa depresja ośrodka oddechowego, śpiączka, zatrzymanie akcji serca, porażenie układu oddechowego, zespół bezmoczu. Postępowanie obejmuje: nawodnienie pacjenta i przeprowadzenie diurezy forsowanej. U pacjentów z niewydolnością nerek należy przeprowadzić hemodializę albo dializę otrzewnową.

Magnez jest głównie kationem wewnątrzkomórkowym; obniża pobudliwość komórek nerwowych i przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe. Uczestniczy w wielu reakcjach enzymatycznych. Magnez odgrywa istotną rolę w procesie skurczu mięśnia sercowego, wpływa na stan pobudliwości nerwowo-mięśniowej. Magnez wchłania się tylko częściowo z przewodu pokarmowego, głównie w jelicie cienkim, przy czym wielkość wchłaniania magnezu zależy od jego zawartości w pokarmach. Niedobór magnezu może powodować zaburzenia w układzie mięśniowym i OUN. Witamina B₆ zwiększa wchłanianie magnezu z przewodu pokarmowego o 20-40%, ułatwia transport do komórek organizmu i utrzymuje jego wewnątrzkomórkowe zapasy na optymalnym poziomie. Magnez jest również elementem budulcowym. Połowa zapasów magnezu w organizmie znajduje się w kościach.

1 tabl. powl. zawiera 48 mg jonów magnezu w postaci magnezu mleczanu dwuwodnego i 5 mg pirydoksyny chlorowodorku.