Leczenie produktem leczniczym należy rozpoczynać pod kontrolą lekarza doświadczonego w prowadzeniu pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Leczenie objawowej niedokrwistości u dorosłych pacjentów z przewlekłą chorobą nerek: Objawy i następstwa niedokrwistości mogą być różne w zależności od wieku, płci oraz ogólnego obciążenia chorobą; niezbędne jest dokonanie przez lekarza oceny indywidualnego przebiegu klinicznego choroby oraz stanu danego pacjenta. Lek należy podawać podskórnie lub dożylnie w celu zwiększenia stężenia hemoglobiny do stężenia nieprzekraczającego 12 g/dl (7,45 mmol/l). Podawanie podskórne jest preferowane u pacjentów, u których nie są wykonywane hemodializy, w celu uniknięcia nakłuwania żył obwodowych. Ze względu na zmienność międzyosobniczą, u poszczególnych pacjentów sporadycznie można obserwować wyniki oznaczenia wartości hemoglobiny powyżej lub poniżej stężenia docelowego. Wahaniom wartości hemoglobiny należy przeciwdziałać przez korygowanie dawek, z uwzględnieniem docelowych stężeń hemoglobiny od 10 g/dl (6,21 mmol/l) do 12 g/dl (7,45 mmol/l). Należy unikać utrzymywania stężenia hemoglobiny większego niż 12 g/dl (7,45 mmol/l); wskazówki dotyczące odpowiedniego korygowania dawek w przypadku zaobserwowania wartości stężeń hemoglobiny większych niż 12 g/dl (7,45 mmol/l) są przedstawione poniżej. Należy unikać wzrostu stężenia hemoglobiny o ponad 2 g/dl (1,24 mmol/l) w okresie 4 tyg. W razie wystąpienia takiego wzrostu należy odpowiednio skorygować dawkę zgodnie z przedstawionymi poniżej wskazówkami. Należy starannie obserwować pacjentów, tak żeby ustalić możliwie najmniejszą skuteczną dawkę produktu leczniczego, która zapewni odpowiednie opanowanie objawów niedokrwistości z równoczesnym utrzymaniem stężenia hemoglobiny poniżej lub na poziomie 12 g/dl (7,45 mmol/l). Należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki produktu leczniczego u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek. U pacjentów, u których wzrost stężenia hemoglobiny podczas leczenia produktem leczniczym jest niewystarczający, należy rozważyć inne czynniki wpływające na słabą odpowiedź na leczenie. Zaleca się kontrolowanie stężenia hemoglobiny, co dwa tyg., aż do uzyskania stabilnego stężenia, a następnie kontrolowanie okresowe. Pacjenci nieleczeni środkiem stymulującym erytropoezę (ESA). W celu podwyższenia stężenia hemoglobiny do poziomu powyżej 10 g/dl (6,21 mmol/l) zalecana dawka początkowa u pacjentów niepoddawanych dializie wynosi 1,2 µg/kg mc, podawana raz/m-c w postaci pojedynczego wstrzyk. podskórnego. Alternatywnie, u pacjentów poddawanych lub niepoddawanych dializie można stosować dawkę początkową wynoszącą 0,6 µg/kg mc. w odstępach dwutygodniowych w postaci pojedynczego wstrzyk. dożylnego lub podskórnego. Dawkę można zwiększyć o około 25% wcześniej stosowanej dawki, jeśli zwiększenie stężenia hemoglobiny w ciągu m-ca jest mniejsze niż 1,0 g/dl (0,621 mmol/l). Kolejne zwiększenia dawki o około 25% mogą być dokonywane w odstępach miesięcznych, aż do uzyskania docelowego stężenia hemoglobiny u pacjenta. Jeśli wzrost stężenia hemoglobiny jest większy niż 2 g/dl (1,24 mmol/l) w ciągu m-ca lub jeśli stężenie hemoglobiny wzrasta i osiąga wartość 12 g/dl (7,45 mmol/l), dawkę należy zmniejszyć o około 25%. Jeśli stężenie hemoglobiny nadal wzrasta, leczenie należy przerwać do czasu, aż stężenie hemoglobiny zacznie się zmniejszać. W tym momencie należy wznowić leczenie rozpoczynając od dawki mniejszej o 25% od poprzednio podawanej dawki. Po przerwaniu leczenia można oczekiwać zmniejszenia stężenia hemoglobiny z szybkością 0,35 g/dl (0,22 mmol/l) na tydz. Korygowanie dawki nie powinno się odbywać częściej niż raz w m-cu. Pacjenci leczeni w odstępach dwutygodniowych, u których stężenie hemoglobiny jest większe niż 10 g/dl (6,21 mmol/l), mogą otrzymać produkt leczniczy podawany raz/m-c w dawce równoważnej 2 dawkom podawanym wcześniej w odstępach dwutygodniowych. Pacjenci otrzymujący środki stymulujące erytropoezę (ESA). Pacjenci otrzymujący środek stymulujący erytropoezę mogą być przestawieni na leczenie produktem leczniczym podawanym raz/m-c w postaci pojedynczego wstrzyk. dożylnego lub podskórnego. Dawka początkowa produktu leczniczego powinna być obliczona na podstawie wcześniej podawanej tyg. dawki darbepoetyny α lub epoetyny w momencie zmiany leku (szczegóły dotyczące dawek początkowych - patrz ChPL). 1-sze wstrzyk. powinno być wykonane zgodnie z terminem kolejnej zaplanowanej wcześniej dawki darbepoetyny α lub epoetyny. Jeśli konieczne jest dostosowanie dawki w celu utrzymania docelowego stężenia hemoglobiny większego niż 10 g/dl (6,21 mmol/l), dawka m-czna może być zwiększona o około 25%. Jeśli zwiększenie stężenia hemoglobiny jest większe niż 2 g/dl (1,24 mmol/l) w ciągu m-ca lub jeśli stężenie hemoglobiny zwiększa się i osiąga wartość 12 g/dl (7,45 mmol/l), dawkę należy zmniejszyć o około 25%. Jeśli stężenie hemoglobiny nadal zwiększa się, leczenie należy przerwać do czasu, aż stężenie hemoglobiny zacznie się zmniejszać. W tym momencie należy wznowić leczenie rozpoczynając od dawki mniejszej o 25% od poprzednio podawanej dawki. Po przerwaniu leczenia można oczekiwać zmniejszenia stężenia hemoglobiny z szybkością 0,35 g/dl (0,22 mmol/l) na tydz. Korygowanie dawki nie powinno się odbywać częściej niż raz/m-c. U pacjentów dializowanych otrzewnowo należy regularnie kontrolować stężenia hemoglobiny i ściśle przestrzegać schematu dawkowania, gdyż doświadczenia kliniczne w tej grupie pacjentów są ograniczone. Przerwanie stosowania leku. Leczenie produktem leczniczym jest na ogół leczeniem długotrwałym. W razie konieczności można je jednak przerwać w każdej chwili. Pominięcie dawki. W przypadku pominięcia 1 dawki produktu pominiętą dawkę należy podać jak najszybciej. Podawanie kolejnych dawek leku powinno być od tego momentu wznowione z ustaloną częstością. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Nie jest konieczne dostosowanie dawki początkowej ani zasad modyfikacji dawkowania u pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby. Pacjenci w podeszłym wieku. W czasie badań klinicznych 24% pacjentów leczonych produktem leczniczym było w wieku 65-74 lat, a 20% było w wieku 75 lat i powyżej. U pacjentów w wieku 65 lat i powyżej dostosowanie dawki nie jest konieczne. Dzieci i młodzież. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat, ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności.

Produkt leczniczy należy podawać podskórnie lub dożylnie. Można go wstrzyk. podskórnie w brzuch, ramię lub udo. Wszystkie 3 miejsca wstrzyk. są równie odpowiednie. Instrukcje dotyczące podawania tego produktu leczniczego, patrz ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Niekontrolowane nadciśnienie.

Suplementacja żelaza jest zalecana u wszystkich pacjentów ze stężeniem ferrytyny w surowicy poniżej 100 mikrogramów/l lub saturacją transferyny poniżej 20%. W celu zapewnienia skutecznej erytropoezy, należy kontrolować gospodarkę żelaza u wszystkich pacjentów przed leczeniem i w trakcie jego trwania. W przypadku braku reakcji na leczenie produktem leczniczym należy poszukiwać przyczyn tego zjawiska. Ponieważ niedobór żelaza, kwasu foliowego lub witaminy B₁₂ zmniejsza skuteczność działania czynników pobudzających erytropoezę, w przypadku jego wystąpienia, należy go skorygować. Ponadto reakcja na leczenie może być również zmniejszona w przypadku wystąpienia współistniejących zakażeń, schorzeń zapalnych, urazów, utajonej utraty krwi, hemolizy, ciężkiego zatrucia glinem, współistniejących chorób hematologicznych lub włóknienia szpiku kostnego. Należy wziąć pod uwagę badanie liczby retikulocytów jako element postępowania diagnostycznego. Jeśli wszystkie powyższe przyczyny braku skuteczności prowadzonego leczenia zostały wykluczone i u pacjenta stwierdzany jest gwałtowny spadek stężenia hemoglobiny związany z retikulocytopenią oraz obecnością przeciwciał skierowanych przeciwko erytropoetynie, należy rozważyć przeprowadzenie badania szpiku kostnego w kierunku rozpoznania wybiórczej aplazji układu czerwonokrwinkowego (PRCA). W przypadku rozpoznania PRCA terapia produktem leczniczym musi zostać przerwana i nie powinno się podawać innych środków stymulujących erytropoezę. Wybiórczą aplazję układu czerwonokrwinkowego szpiku kostnego (PRCA) spowodowaną obecnością przeciwciał przeciwko erytropoetynie zgłaszano w związku z leczeniem wszystkimi czynnikami stymulującymi erytropoezę (ESA), w tym produktem. Wykazano, że przeciwciała te reagują krzyżowo ze wszystkimi czynnikami stymulującymi erytropoezę. Pacjenci, u których podejrzewa się lub u których potwierdzono występowanie przeciwciał przeciwko erytropoetynie, nie powinni otrzymywać produktu leczniczego. W razie stwierdzenia paradoksalnego zmniejszenia stężenia hemoglobiny i ciężkiej niedokrwistości z niską liczbą retikulocytów należy natychmiast przerwać leczenie epoetyną oraz oznaczyć miano przeciwciał przeciwko erytropoetynie w surowicy pacjenta. U pacjentów z WZW typu C, leczonych interferonem, rybawiryną i jednocześnie epoetyną obserwowano przypadki PRCA. Epoetyny nie są zarejestrowane do leczenia niedokrwistości w przebiegu WZW typu C. U pacjentów z przewlekłą chorobą nerek stężenie hemoglobiny podczas leczenia podtrzymującego nie powinno być większe niż górna granica docelowego zakresu stężeń hemoglobiny. W badaniach klinicznych zaobserwowano zwiększone ryzyko zgonu, ciężkich zdarzeń sercowo-naczyniowych, w tym zakrzepicy lub zdarzeń mózgowo-naczyniowych, w tym udaru, gdy leczenie z zastosowaniem leków stymulujących erytropoezę (ESA) prowadziło do wzrostu stężenia hemoglobiny powyżej 12 g/dl (7,5 mmol/l). Kontrolowane badania kliniczne nie wykazały istotnych korzyści, jakie można byłoby przypisać podawaniu epoetyn, gdy stężenie hemoglobiny wzrastało ponad wartość niezbędną do kontrolowania objawów niedokrwistości i pozwalającą na uniknięcie przetoczeń krwi. W trakcie terapii produktem leczniczym może dojść do podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi. Ciśnienie tętnicze krwi należy odpowiednio kontrolować u wszystkich pacjentów przed leczeniem, po rozpoczęciu oraz w trakcie leczenia produktem leczniczym. W razie trudności z utrzymywaniem właściwego ciśnienia tętniczego krwi, mimo stosowania terapii farmakologicznej lub diety, należy zmniejszyć dawkę lub przerwać podawanie leku. Lek jest czynnikiem wzrostu stymulującym przede wszystkim wytwarzanie erytrocytów. Receptory dla erytropoetyny mogą znajdować się na powierzchni różnych komórek nowotworowych. Istnieje obawa, że środki stymulujące erytropoezę mogą stymulować wzrost różnych typów guzów nowotworowych. Dwa kontrolowane badania kliniczne, w których epoetyny były podawane pacjentom z różnymi rodzajami raka, w tym rakami głowy i szyi oraz z rakiem piersi, wykazały niewyjaśniony wzrost śmiertelności. Lek nie jest zarejestrowana do leczenia niedokrwistości u pacjentów z nowotworami. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności leku u pacjentów z hemoglobinopatiami, drgawkami, krwawieniem lub przebytym niedawno krwawieniem wymagającym transfuzji lub z liczbą płytek krwi powyżej 500 x 10⁹/l. Z tego powodu powinno się zachować ostrożność podczas stosowania leku w tych grupach pacjentów. Niewłaściwe użycie produktu leczniczego przez zdrowe osoby może prowadzić do nadmiernego zwiększenia stężenia hemoglobiny. Może to wiązać się z zagrażającymi życiu powikłaniami ze strony układu sercowo-naczyniowego. W celu ułatwienia odszukania czynników stymulujących erytropoezę (ESA), w dokumentacji pacjenta należy wyraźnie zapisać (lub określić) nazwę handlową podawanego czynnika stymulującego erytropoezę. Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych.

Nie przeprowadzono badań interakcji leków. Nie ma dowodów, by produkt leczniczy wpływał na metabolizm innych produktów leczniczych.

Brak danych dotyczących stosowania produktu leczniczego u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wskazują na bezpośrednie działanie szkodliwe leku na przebieg ciąży, rozwój embrionalny i płodowy, przebieg porodu ani na rozwój noworodka, ale wskazują charakterystyczne dla klasy leku odwracalne zmniejszenie masy ciała płodu. Należy zachować ostrożność, przepisując lek kobietom w ciąży. Nie wiadomo, czy glikol metoksypolietylenowy epoetyny beta przenika do mleka kobiet. W jednym badaniu na zwierzętach wykazano wydzielanie glikolu metoksypolietylenowego epoetyny beta do mleka matki. Decyzję o kontynuowaniu lub przerwaniu karmienia piersią lub o kontynuowaniu lub przerwaniu leczenia produktem leczniczym należy podjąć biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści ze stosowania produktu leczniczego dla matki.

Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) ból głowy. Zaburzenia układu nerwowego: (rzadko) encefalopatia nadciśnieniowa. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) wysypka grudkowo-plamista. Urazy, zatrucia i stany w miejscu podania: (niezbyt często) zakrzepica dostępu naczyniowego. Zaburzenia naczyń: (często) nadciśnienie. Zaburzenia naczyń: (rzadko) uderzenia krwi do głowy. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) nadwrażliwość. Wszystkie pozostałe zdarzenia niepożądane przypisywane produktowi leczniczemu występowały rzadko i w większości przypadków ich przebieg był łagodny do umiarkowanego. Powyższe zdarzenia niepożądane odpowiadały znanym chorobom współistniejącym w populacji. Podczas leczenia produktem leczniczym w badaniach klinicznych obserwowano niewielkie zmniejszenie liczby płytek krwi w ramach dopuszczalnej normy. Liczbę płytek krwi mniejszą niż 100 x 10⁹/l obserwowano u 7% pacjentów otrzymujących produkt leczniczy oraz u 4% pacjentów otrzymujących inny lek z grupy czynników stymulujących erytropoezę (ESA). Dane z kontrolowanego badania klinicznego z użyciem epoetyny alfa lub darbepoetyny alfa wykazały: (często) występowanie udaru. Po wprowadzeniu produktu do obrotu spontanicznie zgłaszano: (nieznana) reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne, przypadki zakrzepicy, w tym przypadki zatorowości płucnej, przypadki małopłytkowości, zależną od obecności przeciwciał neutralizujących przeciwko erytropoetynie wybiórczą aplazję układu czerwonokrwinkowego (PRCA). W przypadku rozpoznania PRCA należy przerwać leczenie produktem leczniczym, a u pacjenta nie należy stosować żadnej rekombinowanej erytropoetyny.

Przedział terapeutyczny leku jest szeroki. Na początku leczenia, należy uwzględnić indywidualną reakcję na lek. Przedawkowanie może objawiać się nasilonym działaniem farmakodynamicznym, np. nadmierną erytropoezą. W razie zbyt dużego stężenia hemoglobiny należy przejściowo przerwać stosowanie leku. W razie klinicznej konieczności można wykonać flebotomię.

Glikol metoksypolietylenowy epoetyny beta, substancja czynna produktu leczniczego, w odróżnieniu od epoetyny, jest aktywatorem receptora erytropoetyny o ciągłym działaniu, wykazującym odmienne działanie na poziomie receptora. Działanie to charakteryzuje się wolniejszym wiązaniem do receptora i szybszym uwalnianiem z połączenia z receptorem, zmniejszoną aktywnością wewnętrzną in vitro ze zwiększoną aktywnością wewnętrzna in vivo, jak również wydłużonym czasem półtrwania. Przeciętna masa cząsteczkowa wynosi 60 kDa, z czego część białkowa i wodorowęglanowa stanowi około 30 kDa.

1 ampułkostrzykawka zawiera 30 µg, 40 µg, 50 µg, 60 µg, 75 µg, 100 µg, 120 µg, 150 µg, 200 µg, 250 µg lub 360 µg glikolu metoksypolietylenowego epoetyny beta w stężeniu 100 µg/ml, 133 µg/ml, 167 µg/ml, 200 µg/ml, 250 µg/ml, 333 µg/ml, 400 µg/ml, 500 µg/ml, 600 µg/ml, 667 µg/ml, 833 µg/ml.