Produkt leczniczy powinien być podawany pod nadzorem lekarza doświadczonego w stosowaniu chemioterapii cytotoksycznej. Dorośli i osoby w podeszłym wieku. Rak piersi z przerzutami, chłoniak nieziarniczy (typu non-Hodgkin). Dawkowanie w monoterapii: zalecana początkowa dawka mitoksantronu stosowanego w monoterapii wynosi 14 mg/m² pc., podawana w pojedynczej dawce dożylnej. Dawkę można powtórzyć w odstępie 21 dni po pierwszym podaniu. Mniejszą dawkę początkową (12 mg/m² pc. lub mniejszą) zaleca się u pacjentów z niewystarczającą rezerwą szpikową, np. na skutek wcześniejszej chemioterapii lub u pacjentów w złym stanie ogólnym. Modyfikację dawkowania oraz czas podawania kolejnych dawek należy ustalić na podstawie klinicznej oceny stopnia i czasu trwania mielosupresji. W kolejnych cyklach leczenia zwykle można powtórzyć poprzednią dawkę, jeśli liczba leukocytów i płytek krwi powróci do wartości prawidłowych w ciągu 21 dni. Proponowane wskazówki dotyczące modyfikacji dawkowania w leczeniu zaawansowanego raka piersi i chłoniaka nieziarniczego, w zależności od nadiru hematologicznego (który zazwyczaj występuje po upływie około 10 dni od podania leku), szczególy patrz ChPL. Leczenie skojarzone. Mitoksanton podawano jako jeden z komponentów terapii skojarzonej. W leczeniu raka piersi z przerzutami skuteczne okazało się połączenie mitoksantronu z innymi środkami cytotoksycznymi, w tym z cyklofosfamidem i 5-fluorouracylem lub metotreksatem i mitomycyną C. Należy zapoznać się z informacjami na temat modyfikacji dawkowania i podawania leku w fachowej literaturze. Mitoksantron również stosowano w różnych połączeniach w leczeniu chłoniaka nieziarniczego, jednak dane są obecnie ograniczone i nie można zalecić swoistych schematów. W schematach skojarzonych mitoksantron okazał się skuteczny w początkowej dawce w zakresie 7-12 mg/m² pc., w zależności stosowanego połączenia i częstotliwości podawania. Jeśli mitoksantron jest stosowany z innym środkiem mielosupresyjnym , zaleca się, by początkową dawkę mitoksantronu zmniejszyć o 2 do 4 mg/m² pc. w stosunku do dawek zalecanych w monoterapii. Kolejne dawki, jak wskazuje powyższa tabela, zależą od stopnia i czasu trwania mielosupresji. Ostra białaczka szpikowa. Stosowanie w monoterapii w okresie remisji choroby. Dawka zalecana dla wywołania remisji wynosi 12 mg/m² pc., podawana dożylnie codziennie przez 5 kolejnych dni (dawka całkowita wynosi 60 mg/m² pc.). W badaniach klinicznych z zastosowaniem dawki 12 mg/m² pc./dobę podawanej przez 5 kolejnych dni pełna remisja nastąpiła w wyniku pierwszej kuracji indukcyjnej. Leczenie skojarzone. W celu indukcji, zalecana dawka mitoksantronu wynosi 12 mg/m² pc./dobę w dniach 1-3, podawana we wlewie dożylnym, w skojarzeniu z cytarabiną w dawce 100 mg/m2 pc. podawaną przez 7 dni w ciągłym wlewie 24-godzinnym w dniach 1 do 7. Większość pełnych remisji występuje po pierwszym cyklu terapii indukcyjnej. W przypadku niepełnej odpowiedzi przeciwbiałaczkowej, można podać drugi cykl terapii indukcyjnej z mitoksantronem podawanym przez 2 dni i cytarabiną przez 5 dni, przy użyciu tych samych dawek dobowych. Jeśli podczas pierwszej terapii indukcyjnej wystąpi ciężka lub zagrażająca życiu toksyczność niehematologiczna, następny cykl terapii indukcyjnej należy wstrzymać do czasu ustąpienia objawów toksyczności. Leczenie konsolidacyjne zastosowane w dwóch dużych, randomizowanych, wieloośrodkowych badaniach klinicznych potwierdziło zasadność stosowania mitoksantronu w dawce 12 mg/m² pc. podawanego w 24-godz. wlewie dożylnym w dniach 1 i 2 oraz cytarabiny w dawce 100 mg/m² pc. przez 5 dni w ciągłym 24-godz. wlewie w dniach 1-5. Pierwszy cykl został podany po upływie około 6 tyg. od ostatniej kuracji indukcyjnej, a drugi zwykle 4 tyg. po pierwszym. Wykazano skuteczność schematu obejmującego jednorazowe podanie mitoksantronu w dawce 6 mg/m² pc. w bolusie dożylnym (iv), etopozydu w dawce 80 mg/m² pc. 1-godz. wlewie dożylnym oraz cytarabiny (Ara-C) w dawce 1 g/m² pc. dożylnie w ciągu 6 h przez 6 dni (MEC) jako leczenia ratunkowego w opornej na leczenie AML. Leczenie przełomu blastycznego w (przewlekłej) białaczce szpikowej. Monoterapia wznowy choroby. Dawka zalecana w razie wznowy choroby wynosi 10 do 12 mg/m² pc., podane dożylnie raz/dobę przez 5 kolejnych dni (dawka całkowita 50-60 mg/m² pc.). Zaawansowany rak gruczołu krokowego oporny na kastrację. W oparciu o dane z dwóch badań porównawczych z użyciem mitoksantronu z kortykosteroidami w porównaniu kortykosteroidów w monoterapii, zalecana dawka mitoksantronu wynosi 12-14 mg/m² pc., podawana w krótkim wlewie dożylnym co 21 dni, w skojarzeniu z niskimi doustnymi dawkami kortykosteroidów. Pacjenci onkologiczni, którzy otrzymali dawkę skumulowaną 140 mg/m² pc. w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami chemioterapeutycznymi, mają skumulowane 2,6% ryzyko wystąpienia zastoinowej niewydolności serca. Z tego powodu pacjenci powinni być monitorowani pod kątem objawów toksycznego wpływu na serce i pytani o objawy niewydolności serca przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia. Stwardnienie rozsiane. Mitoksantron powinien być podawany pod nadzorem lekarza doświadczonego w stosowaniu cytotoksycznych chemioterapeutyków w leczeniu stwardnienia rozsianego. Leczenie to powinno być stosowane dopiero po ocenie stosunku korzyści do ryzyka, w szczególności hematologicznych i sercowych czynników ryzyka. Leczenia nie wolno rozpoczynać u pacjentów, którzy byli uprzednio leczeni mitoksantronem. Zalecana dawka mitoksantronu wynosi zwykle 12 mg/m² pc., podawana w krótkim (około 5-15 minut) wlewie dożylnym, który może być powtarzany co 1-3 m-ce. Maks. życiowa dawka skumulowana nie powinna przekraczać 72 mg/m² pc. W razie wielokrotnego podawania mitoksantronu dawkowanie należy dostosować w zależności od zakresu i czasu trwania supresji szpiku kostnego. Morfologia krwi z rozmazem w ciągu 21 dni po infuzji mitoksantronu. Objawy zakażenia i rozmaz leukocytów stopnia 3 wg WHO: kolejna dawka 10 mg/m² pc. Objawy zakażenia i rozmaz leukocytów stopnia 4 wg WHO: kolejna dawka 8 mg/m² pc. Morfologia krwi z rozmazem 7 dni przed infuzją mitoksantronu. Objawy zakażenia i rozmaz leukocytów stopnia 1 wg WHO: kolejna dawka 9 mg/m² pc. Objawy zakażenia i rozmaz leukocytów stopnia 2 wg WHO: kolejna dawka 6 mg/m² pc. Objawy zakażenia i rozmaz leukocytów stopnia 3-4 wg WHO: przerwać leczenie. W razie toksyczności niehematologicznej stopnia 2-3 wg WHO kolejną dawkę należy skorygować do 10 mg/m² pc.; w razie toksyczności niehematologicznej stopnia 4 wg WHO należy przerwać leczenie. Pacjenci w podeszłym wieku. Generalnie, dobór dawki dla pacjentów w podeszłym wieku należy rozpocząć od dolnej granicy zakresu dawkowania, uwzględniając większą częstość zmniejszenia czynności wątroby, nerek lub serca i jednoczesne choroby lub leczenie innymi lekami. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Bezpieczeństwo mitoksantronu u pacjentów z niewydolnością nerek nie zostało ustalone. Mitoksantron należy stosować z zachowaniem ostrożności. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Bezpieczeństwo mitoksantronu u pacjentów z niewydolnością wątroby nie zostało ustalone. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby może być konieczne dostosowanie dawki, ponieważ klirens mitoksantronu jest zmniejszony wskutek niewydolności wątroby. Nie ma wystarczających danych do ustalenia zaleceń dotyczących dostosowania dawki. Wyniki badań laboratoryjnych nie umożliwiają przewidzenia klirensu substancji czynnej ani określenia właściwego dostosowania dawki. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo i skuteczność u dzieci nie zostały ustalone. Nie ma wskazań do stosowania mitoksantronu u dzieci i młodzieży.

Produkt leczniczy przeznaczony jest wyłącznie do podawania dożylnego. Przed zastosowaniem produkt należy rozcieńczyć. Należy uważać, by nie doszło do kontaktu mitoksantronu ze skórą, błonami śluzowymi oraz aby produkt leczniczy nie dostał się do oczu. W razie wynaczynienia podawanie leku należy natychmiast przerwać, a następnie wznowić podawanie do innej żyły. Brak drażniących właściwości mitoksantronu minimalizuje ryzyko ciężkiej miejscowej reakcji po wynaczynieniu.

Stosowanie u pacjentów z ciężką mielosupresją. Nadwrażliwość na mitoksantron lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Okres karmienia piersią. Nie należy podawać dotętniczo. Nie należy podawać dokanałowo.

Mitoksantron jest aktywnym lekiem cytotoksycznym i należy podawać pod nadzorem specjalisty onkologa, który posiada dostęp do odpowiednich urządzeń do monitorowania parametrów klinicznych i laboratoryjnych w trakcie i po leczeniu. Podobnie jak w przypadku innych leków cytotoksycznych, podczas stosowania mitoksantronu należy zachować ostrożność. Podczas leczenia konieczne jest regularne monitorowanie parametrów klinicznych, hematologicznych i biochemicznych. W trakcie trwania leczenia należy regularnie wykonywać pełną morfologię krwi. W zależności od wyników tych badań może być konieczne dostosowanie dawkowania. Produktu leczniczego nie wolno podawać podskórnie, domięśniowo, dokanałowo i dotętniczo. Brak doświadczenia z podawaniem mitoksantronu w sposób inny od drogi dożylnej. Zgłaszano przypadki miejscowych neuropatii, czasem nieodwracalnych po wstrzyknięciu dotętniczym. Produktu leczniczego nie wolno podawać dokanałowo. Zgłaszano przypadki neuropatii i neurotoksyczności, zarówno ośrodkowej jak i obwodowej po wstrzyknięciu dokanałowym. Zgłoszenia te obejmowały przypadki prowadzące do śpiączki, ciężkich powikłań neurologicznych i paraliżu z zaburzeniami czynności jelit i pęcherza moczowego. W przypadku pancytopenii i ciężkich zakażeń ran, zaleca się zachowanie ostrożności, jeśli podawany jest mitoksantron. Wszelkie infekcje należy wyleczyć przed rozpoczęciem stosowania mitoksantronu. Mitoksantron należy stosować ostrożnie u pacjentów z mielosupresją lub w złym stanie ogólnym. Zaleca się częstsze badanie morfologii ze szczególnym uwzględnieniem liczby neutrofilów. Cięższe lub przedłużające się zahamowanie czynności szpiku może występować u pacjentów, których wcześniej poddawano intensywnej chemioterapii bądź radioterapii lub u pacjentów w złym stanie ogólnym. Notowano przypadki zaburzeń czynności serca, w tym zastoinową niewydolność serca i zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory. Większość z tych zaburzeń wystąpiła u pacjentów wcześniej leczonych pochodnymi antracykliny, wcześniej lub jednocześnie poddanych radioterapii w obrębie klatki piersiowej lub śródpiersia lub u pacjentów z chorobą serca w wywiadzie. Zaleca się, aby ci pacjenci leczeni byli pełną dawką według pełnego schematu dawkowania. W przypadku tych pacjentów wymaga się zachowanie większej ostrożności, dokładne i regularne badania serca zaleca się od początku leczenia. Szczególną ostrożność zaleca się u pacjentów, którzy wcześniej leczeni byli maks. skumulowanymi dawkami antracyklin (np. doksorubicyny i daunorubicyny). Doświadczenie z długotrwałym stosowaniem mitoksantronu jest obecnie ograniczone i dlatego zaleca się, by badania serca wykonywać również u pacjentów bez określonych czynników ryzyka podczas leczenia dawką skumulowaną większą niż 160 mg/m² pc. Zaleca się uważny nadzór medyczny nad pacjentami z ciężką niewydolnością wątroby, obrzękiem, wodobrzuszem lub wysiękiem opłucnowym. Należy zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Zawartość sodu: 10 mg/5ml: 0,739 mmol sodu; 20mg/10ml: 1,478 mmol sodu. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów stosujących dietę z kontrolowaną ilością sodu. Mitoksantron może powodować niebiesko-zielone zabarwienie moczu do 24 h po podaniu, o czym należy poinformować pacjentów. Sporadycznie donoszono o niebieskim zabarwieniu skóry i paznokci. Bardzo rzadko może wystąpić odwracalne niebieskie zabarwienie twardówki. W leczeniu białaczki może wystąpić hiperurykemia, jako wynik szybkiego rozpadu komórek nowotworowych pod wpływem mitoksantronu. Przed rozpoczęciem leczenia przeciwbiałaczkowego należy monitorować stężenie kwasu moczowego w surowicy oraz profilaktycznie podać leki zmniejszające jego stężenie. Zakażenia układowe należy leczyć jednocześnie lub tuż przed rozpoczęciem leczenia mitoksantronem. Szczepienie w czasie leczenia mitoksantronem może być nieskuteczne. Należy unikać immunizacji z zastosowaniem żywych szczepionek wirusowych. Kobietom w wieku rozrodczym i ich partnerom odradza się poczęcie dziecka oraz zaleca stosowanie skutecznych metod zapobiegania ciąży w czasie leczenia i przez co najmniej 6 m-cy od jego zakończenia. Ze względu na możliwe działania niepożądane mitoksantron może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Jednoczesne stosowanie z innymi lekami mielosupresyjnymi może spowodować nasilenie toksycznego działania mitoksantronu i/lub jednocześnie podawanych leków na szpik kostny. Jednoczesne stosowanie mitoksantronu z lekami o potencjalnym działaniu kardiotoksycznym (np. z innymi antracyklinami) zwiększa toksyczne działanie na serce. Podawanie inhibitorów topoizomerazy II, w tym mitoksantronu, w skojarzeniu z innymi produktami przeciwnowotworowymi i/lub radioterapią wiązało się z rozwojem ostrej białaczki szpikowej lub zespołu mielodysplastycznego (MDS). Immunizacja w czasie leczenia mitoksantronem może być nieskuteczna.

Mitoksantron ma działanie genotoksyczne i uważany jest za potencjalny czynnik teratogenny u człowieka. W związku tym należy zalecić leczonym mężczyznom, aby nie dopuścili do spłodzenia dziecka i stosowali środki antykoncepcyjne przez cały okres leczenia i co najmniej 6 m-cy po jego zakończeniu. Kobiety w wieku rozrodczym muszą zostać pouczone o konieczności unikania zajścia w ciążę oraz muszą mieć ujemny wynik testu ciążowego przed podaniem każdej dawki i stosować skuteczną metodę antykoncepcji przez cały okres leczenia i co najmniej 4 m-ce po jego zakończeniu. Dostępne są tylko bardzo ograniczone dane dotyczące stosowania mitoksantronu u kobiet w okresie ciąży. Nie wykazano teratogennego działania mitoksantronu w badaniach na zwierzętach w dawkach mniejszych od poziomu ekspozycji osiąganego u ludzi, jednakże stwierdzono jego szkodliwy wpływ na reprodukcję. Mitoksantron jest uważany za czynnik potencjalnie teratogenny dla człowieka z uwagi na swój mechanizm działania oraz wpływ na rozwój wykazany dla związków pokrewnych. Z tego względu przeciwwskazane jest stosowanie mitoksantronu w leczeniu SM u kobiet w ciąży. W przypadku stosowania z innych wskazań nie należy podawać mitoksantronu w okresie ciąży, zwłaszcza w I trymestrze ciąży. W każdym przypadku należy indywidualnie rozważyć korzyści z leczenia u matki wobec zagrożenia dla płodu. Jeżeli ten produkt leczniczy będzie stosowany podczas ciąży lub gdy pacjentka zajdzie w ciążę podczas leczenia mitoksantronem, należy ją poinformować o potencjalnych zagrożeniach dla płodu i zapewnić poradnictwo genetyczne. Mitoksantron przenika do mleka ludzkiego i jest wykrywalny w nim przez okres do jednego miesiąca od podania ostatniej dawki. Z uwagi na ryzyko poważnych działań niepożądanych mitoksantronu u dziecka, karmienie piersią jest przeciwwskazane i musi być przerwane przed rozpoczęciem leczenia. Kobiety leczone mitoksantronem mają zwiększone ryzyko przemijającego lub trwałego zaniku krwawień miesiączkowych, w związku z czym przed leczeniem należy rozważyć zachowanie komórek jajowych. Nie ma dostępnych danych dotyczących mężczyzn, jednakże u zwierząt zaobserwowano zanik kanalików nasiennych w jądrach i zmniejszoną liczbę plemników w nasieniu.

Działania niepożądane mogą wystąpić u więcej niż 10% pacjentów. Mielosupresja jest działaniem niepożądanym ograniczającym dawkę mitoksantronu. Mielosupresja może być bardziej nasilona i trwać dłużej u pacjentów, którzy wcześniej poddani byli chemio- lub radioterapii. Jeśli mitoksantron jest stosowany w leczeniu hormonoopornego raka prostaty może wystąpić wiele innych hematologicznych działań niepożądanych. W przypadku hormonoopornego raka prostaty: w randomizowanym badaniu II fazy, w którym dawkę mitoksantronu zwiększono zaczynając od liczby neutrofili >1000/mm³ neutropenię 4 stopnia wg. WHO (bezwzględna liczba neutrofili <500 mm³) obserwowano u 54% pacjentów, którzy otrzymywali mitoksantron i małe dawki prednizonu. Średnia dawka wynosiła 12 mg/m² mitoksantronu; 36 z 84 pacjentów otrzymywało dawki większe niż 12 mg/m². W innym randomizowanym badaniu, w którym pacjenci leczeni byli dawką 14 mg/m² neutropenię 4 stopnia obserwowano u 23% pacjentów, którzy otrzymywali mitoksantron i hydrokortyzon. Gorączka neutropeniczna i infekcje występowały w obydwu badaniach u pacjentów, którzy otrzymywali mitoksantron i hydrokortyzon. Częstość występowania infekcji wynosiła 17% w jednym badaniu, w tym 14% dla gorączki bez infekcji; w drugim badaniu zakażenia ogólnoustrojowe wystąpiły w 10% przypadków, zakażenia dróg moczowych w 9%, zakażenia skóry w 5% i gorączka w 6% przypadków. W badaniach tych liczbę płytek krwi <50000 m³ obserwowano u 4% i 3% pacjentów otrzymujących odpowiednio mitoksantron i kortykosteroidy. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia. Zwiększenie dawki w związku z wystąpieniem hematologicznego nadiru prowadziło do neutropenii 4 stopnia u 54% pacjentów. Gorączka neutropeniczna wystąpiła u 14% pacjentów. Zahamowanie czynności szpiku kostnego, hipoplazja szpiku kostnego. Przemijająca leukopenia z nadirem w 10-13 dniu po zakończeniu leczenia (ciężka leukopenia u 6% pacjentów), niedokrwistość (anemia), granulocytopenia, nieprawidłowa liczba leukocytów. Często: trombocytopenia z liczbą płytek krwi <50 x 10⁹/l wystąpiła u 4% pacjentów. Zaburzenia serca: (bardzo często) przemijające zmiany w zapisie EKG po długim leczeniu. Arytmie; (często) bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory serca (u 2,6% pacjentów otrzymujących skumulowaną dawkę 140 mg/m²), niewydolność serca, ból w klatce piersiowej, zastoinowa niewydolność serca po długotrwałym leczeniu, (u 2,6% pacjentów otrzymujących skumulowana dawkę 140 mg/m²), bradykardia zatokowa. U pacjentów otrzymujących dawki skumulowane >160 mg/m² mitoksantronu należy monitorować pracę serca. U pacjentów otrzymujących antracykliny lub inne kardiotoksyczne onkolityki i/lub poddanych radioterapii śródpiersia oraz z chorobą układu krążenia w wywiadzie istnieje większe ryzyko wystąpienia działań niepożądanych na serce. Dane uzyskane ze zgłoszeń po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu wskazują, iż kardiotoksyczność występuje w leczeniu dawkami skumulowanymi poniżej 100 mg/m²; (częstość nieznana) zgłaszano przypadki kardiomiopatii i zawałów serca. Zaburzenia oka: (niezbyt często) odwracalne niebieskie zabarwienie twardówki; (nieznana) zapalenie spojówek. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) łagodne nudności i wymioty u ok. 50% pacjentów (ciężkie u 1%), zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, biegunka, ból brzucha, zaparcia, zapalenie błon śluzowych, zaburzenia smaku; (niezbyt często) krwawienie z przewodu pokarmowego; (nieznana) zapalenie trzustki. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka; (często) zmęczenie, obrzęk; (niezbyt często) reakcje alergiczne (np. wysypka, duszność, niedociśnienie); (nieznana) zapalenie żył w miejscu podania, osłabienie. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) hepatotoksyczność, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych (AlAT). Zaburzenia układu immunologicznego: (częstość nieznana) reakcje anafilaktyczne (w tym wstrząs anafilaktyczny). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenia, zakażenia górnych dróg oddechowych, infekcje układu moczowego; (często) zapalenie płuc, posocznica, zapalenie błony śluzowej nosa; (niezbyt często) zakażenia oportunistyczne. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (częstość nieznana) krwiaki. Zespół rozpadu guza (charakteryzujący się występującą hyperurykemią, hyperkalemią, hiperfosfatemią i hipokalcemią) występował rzadko w trakcie chemioterapii z mitoksantronem stosowanym w monoterapii jak i w terapii skojarzonej. U pacjentów z leukemią obraz występujących działań niepożądanych jest porównywalny, aczkolwiek występują one częściej i są bardziej nasilone, szczególnie w odniesieniu do zapalenia błon śluzowych w tym zapalenia błony śluzowej jamy ustnej. Opisano dwa przypadki nagłej śmierci pacjentów z zaawansowanym stwardnieniem rozsianym, którzy leczeni byli mitoksantronem. Związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy tymi przypadkami, a zastosowaniem mitoksantronu nie jest znany. Badania diagnostyczne: (bardzo rzadko) zmiany mc. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) jadłowstręt (utrata apetytu); (nieznana) hyperurykemia. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (nieznana) ostra białaczka. Podawanie inhibitorów topoizomerazy II, w tym mitoksantronu, w skojarzeniu z innymi przeciwnowotworowymi produktami leczniczymi i/lub radioterapią wiązało się z rozwojem ostrej białaczki szpikowej lub zespołu mielodysplastycznego. Zaburzenia układu nerwowego: (często) niespecyficzne neurologiczne działania niepożądane, tj. zawroty głowy, senność, zapalenie nerwów, dezorientacja, drgawki, łagodne parestezje, ból głowy. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) lęk, splątanie. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo często) zwiększone stężenie mocznika we krwi; (często) odbarwienie moczu w ciągu 24 h po podaniu leku. Nefrotoksyczność, zwiększone stężenie kreatyniny w surowicy i zwiększone stężenie azotu w osoczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) brak miesiączki (może być długotrwały i może odpowiadać przedwczesnej menopauzie). Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) zapalenie błony śluzowej nosa; (niezbyt często) duszność. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) łysienie I i II stopnia u ok. 50% pacjentów (postać ciężka występuje rzadko); (często) wysypka, rumień; (niezbyt często) niebieskawe zabarwienie skóry i paznokci; (nieznana) zaburzenia paznokci (np. oddzielanie się paznokcia od łożyska, dystrofia paznokci), wynaczynienie w miejscu podania może prowadzić do wystąpienia rumienia, obrzęku, bólu, pieczenia i/lub niebieskiego zabarwienia skóry. Wynaczynienie może prowadzić do martwicy tkanek, w rezultacie do konieczności interwencji chirurgicznej lub przeszczepu skóry. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) krwotoki; (często) niedociśnienie.

Może wystąpić toksyczne działanie na układ krwiotwórczy, układ pokarmowy, wątrobę i nerki, w zależności od podanej dawki i stanu fizycznego pacjenta. W rzadkich przypadkach przedawkowanie prowadziło do zgonu w wyniku ciężkiej leukopenii z zakażeniem u pacjentów, którzy przypadkowo otrzymali mitoksantron w postaci pojedynczego wstrzyknięcia (bolusa) w dawce większej niż 10-krotność dawki zalecanej. Brak specyficznej odtrutki na mitoksantron. W razie przedawkowania leku należy ściśle monitorować stan pacjenta oraz zastosować leczenie podtrzymujące i objawowe. Ze względu na znaczące wiązanie mitoksantronu z tkankami dializa otrzewnowa lub hemodializa będą prawdopodobnie nieskuteczne w leczeniu przedawkowania.

Mitoksantron jest pochodną antracenodionu, który wiąże się z jądrowym DNA. Dokładny mechanizm działania nie został całkowicie poznany. Mitoksantron działa cytotoksycznie zarówno na proliferujące, jak i nieproliferujące komórki ludzkie w hodowlach, co wskazuje, że nie działa specyficznie na cykl komórkowy. Mitoksantron można podawać łącznie z wieloma innymi cytostatykami i glikokortykosteroidami. Obserwowano wzmożone działanie na czynność szpiku kostnego i błonę śluzową przewodu pokarmowego, jednak działanie to jest odwracalne. Można tego uniknąć przez odpowiednie dostosowanie dawki. Nie obserwowano ciężkich lub nieoczekiwanych reakcji niepożądanych na inne jednocześnie przyjmowane leki.

1 ml konc. do sporz. roztw. do inf. zawiera 2 mg mitoksantronu (w postaci chlorowodorku).