1 tabl. produktu o przedłużonym uwalnianiu raz/dobę (100 mg izosorbidu monoazotanu). Jeżeli pacjent nie przyjmował dotychczas azotanów i/lub jego krążenie jest niestabilne zaleca się rozpoczęcie leczenia od mniejszej dawki np. pół tabletki o przedłużonym uwalnianiu produktu od 1-4 dnia leczenia. Począwszy od 5 dnia należy przyjmować 1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu raz/dobę.

Zalecaną dawkę należy przyjmować w całości, nie rozgryzać. Popić niewielką ilością płynu. Czas leczenia określa lekarz. Nie należy stosować dawek większych niż zalecane, ani zwiększać częstości dawkowania, gdyż może to spowodować zmniejszenie lub utratę skuteczności.

Nadwrażliwość na substancję czynną, inne azotany lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Ostra niewydolność krążenia (wstrząs, zapaść krążeniowa). Wstrząs kardiogenny, jeśli kontrpulsacja wewnątrzaortalna lub leki o dodatnim działaniu inotropowym nie zapewniają dostatecznie wysokiego ciśnienia końcowo-rozkurczowego w lewej komorze serca. Bardzo niskie ciśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe poniżej 90 mm Hg). Jednoczesne stosowanie inhibitorów fosfodiesterazy: syldenafil, wardenafil, tadalafil, gdyż leki te nasilają działanie obniżające ciśnienie tętnicze produktu, uraz głowy lub krwawienie wewnątrzczaszkowe. Znaczna niedokrwistość. Jednoczesne stosowanie stymulatora rozpuszczalnej cyklazy guanylanowej (sGC), takiego jak riocyguat, może nasilać hipotensyjne działanie stymulatorów GC.

Produkt należy stosować z zachowaniem szczególnej ostrożności u pacjentów w następujących przypadkach: kardiomiopatia przerostowa z utrudnieniem drogi odpływu, zaciskające zapalenie osierdzia i tamponada serca, niskie ciśnienie napełniania komór, tj. w przypadkach ciężkiego zawału mięśnia sercowego, zaburzonej czynności lewej komory serca (niewydolności lewej komory). Należy unikać spadków ciśnienia skurczowego poniżej 90 mm Hg, zwężenie zastawki aortalnej i/lub mitralnej, zaburzenia ortostatyczne regulacji krążenia krwi, choroby, którym towarzyszy podwyższenie ciśnienia śródczaszkowego. Produkt nie jest wskazany do leczenia ostrych napadów dławicy piersiowej. Nie przeprowadzono odpowiednich badań dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania izosorbidu monoazotanu u dzieci. Stosowanie leku u pacjentów w podeszłym wieku: nie przeprowadzono odpowiednich badań dotyczących zależności pomiędzy wiekiem a działaniem izosorbidu monoazotanu u pacjentów w podeszłym wieku. Jednakże osoby starsze mogą być bardziej wrażliwe na działanie obniżające ciśnienie tętnicze izosorbidu monoazotanu. Ponadto, u pacjentów w podeszłym wieku częściej występują postępujące z wiekiem zaburzenia czynności nerek. Należy więc zachować ostrożność podczas stosowania azotanów u pacjentów w podeszłym wieku.

Jednoczesne stosowanie z lekami powodującymi rozszerzenie naczyń krwionośnych, lekami przeciwnadciśnieniowymi, inhibitorami ACE, lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne, antagonistami kanału wapniowego, lekami moczopędnymi, neuroleptykami lub trójpierścieniowe lekami przeciwdepresyjnymi, jak również z alkoholem może nasilać działanie obniżające ciśnienie tętnicze produktu. Jednoczesne stosowanie izosorbidu monoazotanu, który jest donorem tlenku azotu i syldenafilu, wardenafilu lub tadalafilu, lub stymulatora rozpuszczalnej cyklazy guanylanowej np. riocyguatu jest przeciwwskazane, gdyż może spowodować znaczne wzmocnienie działania obniżającego ciśnienie tętnicze produktu. Jednoczesne stosowanie izosorbidu monoazotanu i dihydroergotaminy może powodować zwiększenie stężenia dihydroergotaminy i jej działania podwyższającego ciśnienie tętnicze.

Izosorbidu monoazotan może być stosowany w okresie ciąży tylko wówczas, gdy w opinii lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. Brak wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania leku w okresie karmienia piersią. W przypadku stosowania u kobiet karmiących piersią, zaleca się obserwację noworodków w kierunku występowania efektów farmakologicznych wywoływanych przez izosorbidu monoazotan.

Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy¹; (często) senność, zawroty głowy². Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) przemijające zaczerwienienie skóry, skórne reakcje uczuleniowe: (bardzo rzadko) złuszczające zapalenie skóry. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) nudności, wymioty. Zaburzenia serca: (często) zmniejszenie ciśnienia tętniczego i/lub zapaść ortostatyczna wraz z odruchowym przyspieszeniem czynności serca^2; (niezbyt często) znaczne zmniejszenie ciśnienia tętniczego wraz z towarzyszącym zaostrzeniem objawów dławicowych, zapaść, niekiedy połączona z zaburzeniami rytmu i zwolnieniem czynności serca oraz z utratą przytomności. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania; (często) osłabienie. ¹Tzw. "azotanowy ból głowy" może często występować na początku leczenia. Zwykle ustępuje po kilku dniach leczenia. ²Objawy te mogą niekiedy wystąpić po pierwszej dawce leku lub podczas zwiększania dawki leku. Podczas długotrwałego leczenia dużymi dawkami izosorbidu monoazotanu opisywano rozwój tolerancji na produkt i inne donory tlenku azotu oraz zmniejszenie skuteczności tych produktów (tolerancja krzyżowa). W celu uniknięcia osłabienia lub utraty skuteczności działania produktu należy unikać długotrwałego podawania go w dużych dawkach. Podczas stosowania produktu może wystąpić przemijające zmniejszenie wysycenia tlenem krwi tętniczej na skutek względnej redystrybucji przepływu krwi do segmentów płuc o zmniejszonej wentylacji. Może to prowadzić do nasilenia niedotlenienia mięśnia sercowego u pacjentów z chorobą wieńcową.

Zmniejszenie ciśnienia tętniczego oraz ortostatyczne zaburzenia regulacji krążenia wraz z odruchowym przyspieszeniem tętna i bólem głowy. Mogą także wystąpić: osłabienie, senność, zawroty głowy, zaczerwienienie skóry, nudności, wymioty oraz biegunka. Po przyjęciu dużych dawek (większych niż 20 mg/kg mc.) mogą wystąpić methemoglobinemia oraz sinica, duszność, przyspieszenie oddechów jako następstwa powstawania jonów azotanowych w procesie rozkładu izosorbidu monoazotanu. Bardzo duże dawki mogą wywołać podwyższenie ciśnienia śródczaszkowego z objawami ze strony OUN. Oprócz podstawowych czynności, takich jak: płukanie żołądka, ułożenie pacjenta w pozycji z podniesionymi nogami, należy monitorować parametry życiowe pacjenta w warunkach intensywnej opieki medycznej i zastosować leczenie objawowe. U pacjentów ze znacznym obniżeniem ciśnienia tętniczego lub we wstrząsie należy wyrównać objętość płynów; w niektórych przypadkach może być konieczne podanie noradrenaliny i/lub dopaminy. Nie należy natomiast podawać epinefryny (adrenaliny). Postępowanie (dostępne środki i metody) w zależności od stanu klinicznego i stopnia nasilenia methemoglobinemii: podawanie l g wit. C doustnie lub w postaci soli sodowej doż.; podawanie błękitu metylenowego: do 50 ml 1% roztw. błękitu metylenowego, doż.; podawanie błękitu toluidyny: początkowo 2-4 mg/kg mc. doż.; następnie, w razie konieczności podaje się wielokrotnie w odstępach godziny 2 mg/kg mc.; tlenoterapia, hemodializa, transfuzja wymienna krwi.

Izosorbidu monoazotan działa bezpośrednio rozkurczająco na mięśnie gładkie naczyń krwionośnych, powodując ich rozszerzenie. W większym stopniu działa na pojemnościowe naczynia pozawłośniczkowe i duże tętnice, szczególnie na wykazujące jeszcze zdolność oddziaływania tętnice wieńcowe, niż na tzw. naczynia oporowe. Rozszerzenie naczyń krwionośnych prowadzi do zwiększenia pojemności żylnego łożyska naczyniowego (pooling) i zmniejszenia wstecznego dopływu krwi do serca, zmniejsza się objętość końcowo-rozkurczowa i ciśnienie napełniania (zmniejszenie obciążenia wstępnego - preload). Zmniejszenie wymiaru komory oraz napięcia ściany w momencie skurczu zmniejsza zapotrzebowanie energetyczne oraz zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen. Obniżenie ciśnienia napełniania ułatwia perfuzję krwi do warstw podwsierdzia zagrożonych niedokrwieniem; mogą poprawić się miejscowe ruchy ścian serca i zwiększyć się pojemność minutowa serca. Rozszerzenie dużych tętnic powoduje zmniejszenie oporu podczas wyrzutu lewokomorowego (zmniejszenie obciążenia następczego - afterload), zmniejsza się również opór w krążeniu płucnym. Izosorbidu monoazotan powoduje również rozkurczenie mięśni gładkich oskrzeli, dróg moczowych, pęcherza moczowego, pęcherzyka żółciowego, dróg żółciowych, przełyku, jelita cienkiego i grubego oraz zwieraczy. Na poziomie komórkowym azotany działają prawdopodobnie poprzez tworzący się tlenek azotu (NO).

1 tabl. zawiera 100 mg izosorbidu monoazotanu.