Leczenie preparatem powinno być prowadzone pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w leczeniu pacjentów z chorobą Pompego lub innymi wrodzonymi chorobami metabolicznymi lub nerwowo-mięśniowymi. Zalecana dawka alglukozydazy α wynosi 20 mg/kg mc. Dawka jest podawana raz/2 tyg. Odpowiedź na leczenie należy regularnie oceniać na podstawie pełnej analizy wszystkich objawów klinicznych choroby. Dzieci i osoby w podeszłym wieku. Nie ma dowodów na to, aby należało stosować specjalne zasady podawania preparatu dzieciom i młodzieży w każdym wieku lub osobom w podeszłym wieku. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek i wątroby. Nie oceniono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu leczniczego u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub wątroby, dlatego nie można zalecić specjalnego sposobu dawkowania leku u tych pacjentów.

Preparat należy podawać w postaci inf. dożylnej. Lek należy podawać stopniowo. Zaleca się rozpoczęcie inf. z szybkością początkową 1 mg/kg mc./h i stopniowe jej zwiększanie o 2 mg/kg mc./h co 0,5 h, aż do osiągnięcia maks. szybkości 7 mg/kg mc./h, o ile nie wystąpią objawy reakcji związanych z inf. Reakcje związane z infuzją opisane są w "Działaniach niepożądanych".

Zagrażająca życiu nadwrażliwość (reakcja anafilaktyczna) na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą po ponownej nieudanej próbie podania produktu.

Podczas inf. preparatu u pacjentów z wczesną postacią i późną postacią choroby zgłaszano poważne i zagrażające życiu reakcje anafilaktyczne, w tym wstrząs anafilaktyczny. Ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich reakcji związanych z inf. podczas podawania preparatu należy zapewnić dostępność odpowiednich leczniczych środków zapobiegawczych, włącznie ze sprzętem do resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Jeżeli wystąpi ciężka nadwrażliwość lub reakcje anafilaktyczne, należy rozważyć natychmiastowe przerwanie inf. preparatu i rozpocząć odpowiednie leczenie. Należy przestrzegać aktualnych standardów medycznych obowiązujących w leczeniu nagłych reakcji anafilaktycznych. W badaniach klinicznych wczesnej postaci choroby u ok. 50% pacjentów leczonych preparatem wystąpiły reakcje związane z inf. (ang. IAR), natomiast w badaniach klinicznych późnej postaci choroby u 28% pacjentów. IAR są definiowane jako jakiekolwiek reakcje niepożądane, które występują podczas inf. lub w ciągu najbliższych h po jej zakończeniu. Niektóre reakcje były ciężkie. U pacjentów z wczesną postacią choroby, leczonych większą dawką (40 mg/kg mc.), stwierdzono tendencję do zwiększania się ilości objawów towarzyszących reakcjom związanym z inf. Wydaje się, że ryzyko pojawienia się reakcji związanych z inf. jest większe u pacjentów z rozpoznaniem postaci niemowlęcej, u których występuje wzrost miana przeciwciał IgG. Większe ryzyko wystąpienia reakcji związanych z inf. obserwowano u pacjentów, którzy podczas inf. preparatu byli chorzy na ostrą chorobę (np. zapalenie płuc, posocznicę). Przed podaniem preparatu należy starannie ocenić stan kliniczny pacjenta. Należy ściśle monitorować stan pacjentów i zgłaszać podmiotowi odpowiedzialnemu posiadającemu pozwolenie na dopuszczenie do obrotu wszystkie przypadki reakcji związanych z inf., reakcji opóźnionych i możliwych reakcji immunologicznych. Należy zachować ostrożność podczas ponownego podawania preparatu pacjentom, u których wystąpiły reakcje związane z inf. (a w szczególności reakcja anafilaktyczna). W przypadku wystąpienia reakcji łagodnych i przemijających pomoc lekarska i przerwanie inf. mogą nie być konieczne. Większość reakcji związanych z inf. skutecznie leczono zmniejszając szybkości inf., chwilowo ją przerywając lub podając przed jej rozpoczęciem doustne leki przeciwhistaminowe i/lub przeciwgorączkowe i/lub kortykosteroidy. Reakcje związane z inf. mogą wystąpić w każdej chwili podczas podawania preparatu, zwykle do 2 h po podaniu. Ich wystąpienie jest bardziej prawdopodobne przy większych szybkościach inf. U pacjentów z zaawansowaną chorobą Pompego mogą wystąpić zaburzenia czynności serca i układu oddechowego, co może stwarzać większe ryzyko ciężkich powikłań wynikających z reakcji związanych z inf. Z tego względu podczas podawania preparatu należy dokładniej monitorować stan takich pacjentów. W badaniach klinicznych u większości pacjentów stwierdzono powstanie przeciwciał IgG przeciwko alglukozydazie α, zwykle w ciągu 1-szych 3 m-cy leczenia. Dlatego u większości pacjentów leczonych preparatem spodziewane jest wystąpienie serokonwersji. U pacjentów z wczesną postacią choroby leczonych większą dawką (40 mg/kg mc.) stwierdzono tendencję do powstawania przeciwciał IgG o większych mianach. Nie wydaje się, aby istniała korelacja pomiędzy początkiem reakcji związanych z inf. i czasem powstania przeciwciał IgG. W badaniach in vitro u ograniczonej liczby pacjentów, u których powstały przeciwciała IgG, nastąpiło zahamowanie aktywności leku. Ze względu na rzadkie występowanie tego stanu i ograniczone doświadczenia, wpływ powstawania przeciwciał IgG na bezpieczeństwo i skuteczność leczenia nie jest obecnie w pełni znany. Wydaje się, że prawdopodobieństwo niekorzystnego przebiegu choroby i wytworzenia się stałych, wysokich mian przeciwciał IgG jest większe wśród pacjentów z ujemnym wynikiem badania CRIM, u których endogenne białko GAA nie zostało wykryte przy zastosowaniu analizy Western blot, niż wśród pacjentów z dodatnim wynikiem badania CRIM (u których endogenne białko GAA zostało wykryte przy zastosowaniu tej samej analizy). Jednak wysokie, utrzymujące się miana przeciwciał IgG również występują u niektórych pacjentów z dodatnim wynikiem badania CRIM. Uważa się, że niepomyślny przebieg choroby i wysokie, utrzymujące się miano przeciwciał IgG mają etiologię wieloczynnikową. Należy regularnie monitorować miana przeciwciał IgG. Pacjenci, u których występują reakcje nadwrażliwości, mogą być badani na obecność przeciwciał IgE przeciwko alglukozydazie α i innych mediatorów reakcji anafilaktycznej. Pacjenci, u których występują przeciwciała IgE przeciwko alglukozydazie α mogą być bardziej zagrożeni wystąpieniem IAR po ponownym podaniu produktu. Z tego powodu takich pacjentów podczas podawania preparatu należy starannie obserwować. Niektórym pacjentom z potwierdzoną obecnością przeciwciał IgE skutecznie powtórnie podawano preparat zmniejszając szybkość inf. i zmniejszając dawkę początkową, a dalsze stosowanie preparatu prowadząc pod ścisłą kontrolą lekarską. W przypadku alglukozydazy α donoszono o poważnych reakcjach skórnych, przypuszczalnie o podłożu immunologicznym, w tym wrzodziejących i martwiczych zmianach skórnych. U kilku pacjentów z chorobą Pompego leczonych alglukozydazą α, u których obserwowano wysokie miano przeciwciał IgG (≥102 400), stwierdzono zespół nerczycowy. U tych pacjentów biopsja nerki wykazała odkładanie się kompleksów immunologicznych. Stan pacjentów poprawił się po przerwaniu leczenia. Dlatego zaleca się, aby u pacjentów z wysokim mianem przeciwciał IgG przeprowadzać okresowe badania moczu. Podczas przyjmowania alglukozydazy α pacjenci powinni być monitorowani pod kątem oznak i objawów reakcji ogólnoustrojowych o podłożu immunologicznym obejmujących skórę i inne narządy. Jeżeli wystąpią reakcje immunologiczne, należy rozważyć przerwanie podawania alglukozydazy α i rozpoczęcie odpowiedniego leczenia. Należy rozważyć ewentualne ryzyko i korzyści związane z ponownym podawaniem alglukozydazy α oraz wystąpieniem reakcji immunologicznych. Niektórym pacjentom pomyślnie ponownie podano alglukozydazę α, a leczenie prowadzono pod stałym nadzorem klinicznym. U pacjentów z chorobą Pompego istnieje ryzyko wystąpienia zakażeń układu oddechowego z powodu postępujących zmian chorobowych obejmujących mięśnie oddechowe. Leki immunosupresyjne podawano eksperymentalnie małej grupie pacjentów, w celu ograniczania lub zapobiegania powstawaniu przeciwciał przeciwko alglukozydazie α. U niektórych z tych pacjentów odnotowano śmiertelne lub zagrażające życiu zakażenia układu oddechowego. Dlatego leczenie pacjentów z chorobą Pompego lekami immunosupresyjnymi może zwiększać ryzyko występowania ciężkich zakażeń układu oddechowego. Zalecana jest ostrożność. Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Ponieważ wśród reakcji związanych z inf. zgłaszano zawroty głowy, produkt może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn w dniu inf.

Nie przeprowadzono badań interakcji z innymi lekami. Ponieważ alglukozydaza α jest rekombinowanym białkiem ludzkim, nie wydaje się, aby występowały jej interakcje z innymi lekami, w których pośredniczy cytochrom P450.

Brak danych dotyczących stosowania alglukozydazy α u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Preparatu nie podawać w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Alglukozydaza α może przenikać do mleka kobiecego. Ponieważ brak danych dotyczących oddziaływania alglukozydazy α na niemowlęta karmione mlekiem matki, w trakcie leczenia preparatem zaleca się przerwanie karmienia piersią. Brak danych klinicznych dotyczących wpływu alglukozydazy α na płodność. Dane niekliniczne nie wykazały żadnych niekorzystnych wyników.

W badaniach klinicznych, 39 pacjentów z rozpoznaniem wczesnej postaci choroby leczono preparatem przez ponad 3 lata (168 tyg., mediana 121 tyg.). Działania niepożądane miały przeważnie przebieg łagodny do umiarkowanego i prawie wszystkie wystąpiły w trakcie inf. lub w ciągu 2 h po jej zakończeniu (reakcje związane z infuzją, IAR). Opisywano poważne reakcje związane z inf., w tym pokrzywkę, rzężenia, tachykardię, zmniejszenie saturacji krwi tlenem, skurcz oskrzeli, zwiększenie się częstotliwości oddechów, obrzęk tkanek okołogałkowych i nadciśnienie tętnicze. W badaniu kontrolowanym placebo trwającym 78 tyg., 90 pacjentów z późną postacią choroby Pompego, będących w wieku 10-70 lat, było leczonych preparatem lub placebo po randomizacji w stosunku 2:1. W sumie liczba pacjentów, u których wystąpiły działania niepożądane i poważne działania niepożądane, była porównywalna pomiędzy obiema grupami. Najczęściej obserwowanymi reakcjami niepożądanymi były IAR. W grupie stosującej preparat liczba pacjentów, u których wystąpiły IAR była nieznacznie większa niż w grupie placebo (28% wobec 23%). Większość z tych reakcji była niegroźna, miała nasilenie łagodne do umiarkowanego i ustępowała samoistnie. Poważne działania niepożądane, które wystąpiły u 4 pacjentów leczonych preparatem, to: obrzęk naczynioruchowy, ból w klatce piersiowej, uczucie zaciskania w gardle, ból w klatce piersiowej inny niż pochodzenia sercowego oraz tachykardia nadkomorowa. Reakcje u 2 z tych pacjentów miały podłoże uczuleniowe z udziałem IgE jako mediatora. Postać wczesna choroby Pompego. Zaburzenia psychiczne: (często) niepokój. Zaburzenia układu nerwowego: (często) drżenie. Zaburzenia serca: (bardzo często) tachykardia; (często) sinica. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) uderzenia gorąca; (często) nadciśnienie tętnicze, bladość. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) przyspieszenie oddechu, kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) wymioty; (często) odbijanie, nudności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) pokrzywka, wysypka; (często) rumień, wysypka plamkowogrudkowa, wysypka plamkowa, wysypka grudkowa, świąd. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka; (często) drażliwość, dreszcze. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zmniejszenie nasycenia krwi tlenem; (często) przyspieszenie rytmu serca, zwiększenie ciśnienia tętniczego, podwyższenie temperatury ciała. Późna postać choroby Pompego. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) nadwrażliwość. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, drętwienia, ból głowy. Zaburzenia naczyniowe: (często) uderzenia gorąca. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) ucisk w gardle. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, wymioty, nudności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) pokrzywka, wysypka grudkowa, świąd, nadmierna potliwość. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) skurcze mięśni, drżenie mięśni, bóle mięśni. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) gorączka, dyskomfort w klatce piersiowej, obrzęk obwodowy, obrzęk miejscowy, zmęczenie, uczucie gorąca. Wczesna i późna postać choroby Pompego (dodatkowe działania niepożądane zgłoszone po dopuszczeniu leku do obrotu). Zaburzenia psychiczne: (nieznana) niepokój ruchowy. Zaburzenia układu nerwowego: (nieznana) drżenie, ból głowy. Zaburzenia oka: (nieznana) zapalenie spojówek. Zaburzenia serca: (nieznana) zatrzymanie akcji serca, bradykardia, tachykardia, sinica. Zaburzenia naczyniowe: (nieznana) nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze, skurcz naczyń, bladość. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (nieznana) zatrzymanie oddechu, bezdech, niewydolność oddechowa, skurcz oskrzeli, świszczący oddech, obrzęk gardła, duszność, przyspieszenie oddechu, ucisk w gardle, świst krtaniowy, kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (nieznana) ból brzucha, odbijanie. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) obrzęk okołooczodołowy, siność siatkowata, zwiększone łzawienie, wysypka, rumień, nadmierna potliwość. Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki łącznej: (nieznana) bóle stawów. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (nieznana) zespół nerczycowy, białkomocz. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (nieznana) ból w klatce piersiowej, obrzęk twarzy, uczucie gorąca, gorączka, dreszcze, dyskomfort w klatce piersiowej, drażliwość, uczucie zimna w obwodowych częściach ciała, ból w miejscu inf., reakcja w miejscu inf. Badania diagnostyczne: (nieznana) zmniejszenie nasycenia krwi tlenem, przyspieszenie rytmu serca. U niewielkiego odsetka pacjentów (<1%) w badaniach klinicznych i doświadczeniach po wprowadzeniu do obrotu podczas inf. preparatu doszło do wstrząsu anafilaktycznego i/lub zatrzymania akcji serca, wymagającego resuscytacji. Na ogół reakcje występowały wkrótce po rozpoczęciu inf. U pacjentów stwierdzano różnorodne objawy przedmiotowe i podmiotowe, zwłaszcza ze strony układu oddechowego, układu krążenia, obrzęki i/lub objawy skórne. U niektórych pacjentów leczonych alglukozydazą α odnotowywano nawracające reakcje obejmujące objawy grypopodobne lub zespoły objawów obejmujące gorączkę, dreszcze, bóle mięśni i stawów, ból lub męczliwość, występujące po wlewie leku i trwające zwykle przez kilka dni. W przypadku większości pacjentów z powodzeniem ponownie włączano alglukozydazę α w małych dawkach i/lub stosowano wstępne leczenie lekami przeciwzapalnymi i/lub kortykosteroidami. Otrzymywali oni dalsze leczenie pod ścisłym nadzorem klinicznym. U pacjentów, u których odnotowano umiarkowane, ciężkie lub nawracające reakcje związane z inf., oznaczono przeciwciała klasy IgE, swoiste dla alglukozydazy α; dodatni wynik badania otrzymano u kilku pacjentów, w tym u kilku, u których wystąpiła reakcja anafilaktyczna. W przypadku alglukozydazy alfa donoszono o zespole nerczycowym i poważnych reakcjach skórnych, przypuszczalnie o podłożu immunologicznym, w tym wrzodziejących i martwiczych zmianach skórnych.

Nie odnotowano przypadku przedawkowania alglukozydazy α. W badaniach klinicznych stosowano dawki do 40 mg/kg mc.

Choroba Pompego jest rzadką, postępującą i śmiertelną miopatią metaboliczną z szacowaną częstością występowania na świecie 1 na 40 000 urodzeń. Inne nazwy choroby Pompego to choroba spichrzania glikogenu typu II, niedobór kwaśnej maltazy i glikogenoza typu II. Choroba Pompego należy do chorób spichrzeniowych lizosomów, ponieważ jej przyczynę stanowi niedobór naturalnej hydrolazy lizosomalnej, kwaśnej α-glukozydazy (GAA), która rozkłada glikogen w lizosomach do glukozy. W wyniku niedoboru tego enzymu dochodzi do gromadzenia się glikogenu w różnych tkankach, zwłaszcza w mięśniu sercowym, mięśniach oddechowych i szkieletowych, co prowadzi do rozwoju kardiomiopatii przerostowej i postępującego osłabienia mięśni, w tym zaburzenia oddychania.

1 fiolka zawiera 50 mg alglukozydazy α.